Rose Jane Weasley || Gryffindor || Prefect & Keeper || Being suspicious
Toen ik Scotty aanbood mijn oplossing voor de klitten met hem te delen, sloeg hij het aanbod af. Ik schudde mijn hoofd. Een schaar erin zetten zou zonde zijn, maar ik snapte waarom hij hieraan dacht. Ikzelf was toen ik klein was wel eens zo gefrustreerd geweest, dat ik mijn haar per ongeluk had weggetoverd. Mijn moeder was er ruim een uur mee bezig geweest de schade te herstellen en vervolgens kreeg ik een preek dat ik moest proberen niet te toveren, ondanks dat ik nog zo jong was en weinig controle had over mijn acties. Mijn vader vond het natuurlijk geweldig. Ik herinnerde mij nog maar weinig van het voorval, maar het was mij in geuren en kleuren verteld.
Ik probeerde mijn aandacht bij het vakantieverhaal van Scotty te houden en mij niet al teveel zorgen te maken om de situatie buiten plus alle drama die de afgelopen uren in de chat was te vergeten. Ik fronste even, toen Scotty zijn puppy hierheen wilde halen. Ik was niet de allerbeste met dieren. Ik kon omgaan met Nero, wat vrij logisch was, want Nero was echt het perfecte huisdier voor mij. Hij regelde zijn eigen eten door te jagen, hoefde niet te worden uitgelaten en was niet al te knuffelig, tenzij ik behoefte had aan mijn pluizige kat. Bovendien joeg hij alle andere dieren ook weg, dus dat zorgde voor veel rust. De puppy zou waarschijnlijk op Nero’s zwarte lijst komen te staan. Hij had het niet zo op honden.
‘Done and dusted, m'Lady.’ Nieuwsgierig bekeek ik mijzelf in de weerspiegeling van mijn telefoon, waarna mijn lippen zich omkrulden tot een warme glimlach. Ik was niet super dol op mijzelf en hield mij ook niet heel graag bezig met uiterlijk, make-up, shoppen en al dat soort dingen, maar ik moest oprecht toegeven dat mijn haar er zo een stuk beter mee door kon. Eigenlijk vond ik het heel leuk zo, ginger Katniss.
‘Dat klinkt als een geslaagde vakantie. En dankjewel,’ mompelde ik en richtte mijn glimlach even op Scotty voor ik in stilte luisterde naar het gesprek tussen de jongens over meiden, terwijl ik door Scotty op schoot werd getrokken. Ietwat ongemakkelijk beet ik op mijn lip. Ik kon mijzelf op het moment echt geen houding geven. Ik was al niet de persoon om rustig op iemands schoot te blijven zitten en het gesprek maakte het er al helemaal niet beter op. Jaloers ging mijn blik even langs het plafond dat de buitenlucht toonde. Ik wilde dat ik ook lekker buiten was en op mijn bezem zat, de wind door mijn haren, frisse lucht en lekker intensief bezig. Malfoy had ook altijd alles mee. Ik wilde hier niet zitten en James’ verhalen over Evie aanhoren. Wat ze had gedaan in de app was nog maar kort geleden. Ze had weliswaar een poging gedaan het goed te maken, maar ik vertrouwde mensen al niet graag en ze had het bij mij dus even flink verpest. Echter was er nog hoop. Misschien kwam James wel tot de conclusie dat hij mysterieus persoon nummer twee leuker vond. En dan maar hopen dat dat een leuker persoon was.
Als geroepen kwam Cam op dat moment aan en propte zich naast James, voorspelbaar genoeg. Met een onleesbare blik keek ik van de ene jongen naar de ander. Ik bleef achter mijn theorieën. Cam gedroeg zich apart en ik had een vermoeden dat ik de reden wist. Normaal zou ik iemand dwingen de waarheid te vertellen als ik het gevoel had dat ik voorgelogen werd, maar ik wilde in dit geval niemand pushen en dus hield ik mijn mond voor nu. Bovendien was het duidelijk dat Cam zich al ongemakkelijk genoeg voelde. Hij durfde mij op dit moment zo te merken niet eens aan te kijken. James was echter nog niet van mij af. Als hij hulp en advies wilde, dan moest hij ook precies vertellen wat er aan de hand was en ik was niet de persoon om iemand dan zomaar te laten gaan. Hij wist dit dondersgoed. Daarnaast was het dé manier om van het Evie probleem af te komen. Ik zou het ontzettend naar vinden als ik de partner van James niet zou mogen en daar dan de rest van mijn leven mee zou moeten dealen. Natuurlijk zou ik het accepteren als hij echt van haar hield, maar dat was nog niet zo.
Met een tevreden uitdrukking op mijn gezicht keek ik toe hoe het eten veranderde in heerlijk uitziende desserts. Verrukt klapte ik in mijn handen.
‘Ah eindelijk. Hier kijk ik al de hele vakantie naar uit. De huiselven hebben zich echt uitgesloofd!’ Mijn blik ging langs te toetjes en snel richtte ik mijn staf op mijn bord dat een stukje verderop eenzaam en verlaten stond te wachten tot iemand hem zou vullen met de meest heerlijke gerechten.
‘Wingardium Leviosa,’ mompelde ik met een zwaai en tik en het bord kwam mijn kant op gevlogen. ‘Zo, dat is handiger,’ sprak ik meer tegen mijzelf dan tegen iemand in het speciaal, waarna ik mijn gewicht voorzichtig verplaatste –ik vroeg mij ten zeerste af of dit niet veel te zwaar was voor Scotty, maar oké- en schepte van alles waar ik bij kon iets op. ‘Wilde er nog iemand een wedstrijd houden?’ vroeg ik en keek naar de heren rondom mij met een duivelse grijns op mijn gezicht. Iedereen wist dat ik wat betreft eten op mijn vader leek en hierom een stuk meer at dan goed kon zijn voor een jongedame. Ik zou mijzelf dan ook geen jongedame noemen. Mijn blik viel op het dessert wat ik Malfoy had aangeraden en maakte in mijn hoofd een aantekening dat ik niet moest vergeten daar iets van te bewaren. Ik kon nadat de eerstejaars naar de leerlingenkamer waren kon ik vast nog wel even een kijkje nemen bij het Quidditch veld, toch? Dan had ik al mijn taken volbracht.
Happy Birthday my Potter!
