Oh man, wat een kutdag. Ik loop net uit de bus op zoek naar de mensen met wie ik heb afgesproken, krijg ik als welkom de scheve grijns van hem. Ik dus maar ongemakkelijk hoi zeggen en tot de nare conclusie komen dat de bussen van de anderen later komen, dus ik paniekerig mijn oortjes indoen en doen alsof ik hem niet ken, waarna hij naar me toe stapt en zegt: "Ik ben er, dus kun je nu weer weggaan", waar ik de betekenis nog altijd niet helemaal van begrijp, maar het klinkt in ieder geval niet echt aardig. Gelukkig zie ik dan de vrienden en ren ik opgelucht naar hen toe, maar eenmaal in de stad zie ik hem en zijn vrienden drie keer, waarbij hij ongemakkelijk grimast en facepalmt en alles en de twee anderen duidelijk door lijken te hebben wie ik ben en wat hij van me vindt/vond/hoopt te vinden en ik ga dooood en mijn vrienden zitten random shit te zeggen om de sfeer wat minder ongemakkelijk te maken, zoals "dit liedje is echt goed, moet je luisteren", maar vallen keihard door de mand, waarna ze me als advies geven om het gewoon te negeren en maken grapjes in de zin van "Kijk, daar is hij weer! Just kidding" en help, ik wil dolgraag in een hoekje huilen en amnesia krijgen en helemaal vergeten dat hij ooit bestaan heeft. ;-; Life, please, stop met me te naaien.
