Mensen die op mijn reageerde:
Het is op het moment wel mijn schuld. Ik heb mijn mond open getrokken over iets wat ik niet had moeten doen. Het deed me gewoon pijn en dat wilde ik kwijt, maar omdat ik het verkeerde speculeerde escaleerde het en werd het ruzie. Ik had ook moeten wachten met dit naar boven halen, mijn vader is net terug van een gezellig weekend, maar daar ging het ook weer over. Ik vind het gewoon heel moeilijk om mijn vader gelukkig te zien op foto's en dat hij thuis met een streshoofd rondloopt en met moeite lacht. Ik wilde dat duidelijk maken, maar ik deed het verkeerd. Daardoor was het plotsklaps ruzie en liep me moeder met de hond weg en rende hij huilend naar boven...
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.