RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Anna gaf aan dat ze het eigenlijk nog niet zo goed wist. Ze haalde haar schouders op en bleef er nogal onverschillig onder.
Albert kon het haar niet kwalijk nemen. 'Je hebt straks nog een heel jaar om er over na te denken,' hij lachte, 'als je niet in deze modder vast komt te zitten.'
Het bospad werd drassig en soms voelde het alsof zijn sneakers aan de grond bleven plakken. Het steentje dat in zijn zool had gezeten floepte er zo uit. Daar was hij in ieder geval vanaf. Een paar druppels vielen op zijn hoofd. Hij kon niet zeggen of het van de natte bladeren kwam of dat het daadwerkelijk begon te regenen. Hoe lang waren ze al weg? Hij wilde geen regels overtreden op zijn eerste dag. Hij had geen horloge bij zich, hij hield er niet van als er iets om zijn pols zat. Zijn mobiel lag ook nog in zijn tas en zijn tas lag in hun kamer. Misschien had Anna tijd bij zich; 'Weet jij hoe laat het is?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Randall Grey
'Leuk,' zeg ik, opgelucht. Dan zie ik de blik in zijn ogen. 'En waag het niet om me verlegen te vinden.'

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Anna voelt in haar broekzak, de plek waar ze meestal haar mobiel wel kan vinden. Dan bedenkt ze dat ze hem op de kamer heeft laten liggen, vooral om het gezeik van haar vader makkelijker te kunnen negeren. 'Sorry.' Antwoord ze. 'Maar ik weet zeker dat we of net op tijd zijn óf net te laat zijn. Aangezien het al laat was toen ik naar buiten ging.' Als we flink doorlopen zullen we er zo zijn. Ze denkt na, een paar maanden geleden had ze zichzelf voor gek verklaard bij het idee dat ze nu, 's avonds laat, in een bos met een jongen die ik pas een dag ken zou lopen en ze het nog fijn zou vinden ook. Ze kijkt naar Albert, die door haar langzame lopen nu ongeveer anderhalve meter voorsprong heeft. Hij heeft iets, ik weet niet wat, een bepaalde uitstraling. Op de een of andere manier hangt er iets om hem heen wat Anna zich op haar gemak laat voelen. 'Ik ben benieuwd wat we morgen gaan doen. Ik hoop dat we het bos in mogen. Het is hier zo rustgevend en mooi.'

---

chaos makes the muse

'Hè, balen,' Albert trok zijn mondhoeken teleurgesteld naar beneden toen hij hoorde dat Anna ook niet wist hoe laat het was. Maar ze had gelijk, toen hij met Romy en Raven naar buiten was gegaan schemerde het al. Hij bereidde zich voor op het feit dat hij te laat zou komen en versnelde onbewust zijn pas. Zelfs als hij niet op tijd was, dan was hij niet in zijn eentje.
'Ik ben benieuwd wat we morgen gaan doen. Ik hoop dat we het bos in mogen. Het is hier zo rustgevend en mooi,' zei Anna die een stuk achter hem liep. Hij besloot ook langzamer te lopen, die paar minuten verschil zouden vast niet uitmaken.
'Het is hier zeker mooi,' beaamde hij. Wanneer hij de kans kreeg zou hij zijn schetsblok hier naartoe nemen. 'Bij daglicht is het vast beter te zien. Als we hier morgen niet heen mogen dan kunnen we er morgenavond misschien tussenuit sluipen.' Het was zowel een uitnodiging als een suggestie. Hij kon het niet helpen weer even naar haar te kijken. Ze leek een heel ander persoon dan het meisje dat vanochtend naast hem in de bus had gezeten. Het was net alsof ze zich meer op haar gemak voelde. Ze droeg een soort charme met zich mee waar ze zelf niet van bewust leek te zijn. Maar het was hem vrijwel meteen opgemerkt.
Albert slikte en richtte zich weer op het pad. In de verte zag hij een grijs stipje dat alleen maar het gebouw kon zijn. 'We zijn er bijna!'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

'Bij daglicht is het vast beter te zien. Als we hier morgen niet heen mogen dan kunnen we er morgenavond misschien tussenuit sluipen.' Ze voelde dat Albert naar haar keek. Ze was het niet gewend om bekeken te worden, maar hier gebeurde het de hele dag door. Door Romy, door Raven, maar vooral door Albert. Gek genoeg moest ze toegeven dat ook zij mensen aandachtig had bekeken. 'We zijn er bijna!' Anna volgde de blik van Albert en zag het gebouw in de verte liggen. 'Ik ga graag met je mee.' Ze keek Albert lachend aan. 'Naar het bos.' Misschien kon ze zien hoe hij iets tekende. Ze zag Clementine al nors bij de voordeur staan. Die was niet blij.

Clementine Chevalier

In de verte zag ze twee figuren haar richting in komen lopen. Toen ze dichterbij waren zag ze dat het een jongen en een meisje waren. Nog twee te gaan dus. Haar gezicht verandert van kwaad naar vriendelijk. 'Goedenavond. Jullie zijn wel een beetje aan de late kant, niet waar?' Zei ze tikkend op haar horloge dat op tien over elf stond. 'Nu, hup naar jullie kamers en slapen. Komt de rest ook zo, of maken die er helemaal een potje van?'

---

chaos makes the muse

"En waag het niet om me verlegen te vinden." Huh. Was ik zo duidelijk? Ik lach in mezelf. "Waarom zeg je dat? Ik heb toch niks gezegd?" zeg ik onschuldig. "Kom, we gaan naar buiten." Ik sta nog steeds op de trap sinds Randall me daar heeft doen omkeren en ik loop de trap af. Ik kijk op mijn horloge terwijl ik langs loop. Ok, het is wel al een beetje laat. Maar ik zit graag mensen dwars die ik niet mag. Clementine, bijvoorbeeld. Ik sleur Randall mee naar buiten. Helaas staat Clementine voor de deur en daar staan Albert en co ook. Randall en ik willen wegsluipen maar ze heeft ons al gezien. We moeten naar onze kamers. Goed zo, Jens!

[ bericht aangepast op 27 mei 2016 - 22:33 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Hij kreeg het even benauwd toen hij Clementine bij de ingang zag staan. Ondanks dat ze hen zuur aankeek versmolt haar strenge gezicht vrijwel meteen in een goedaardige blik. Ze wees hen er op dat ze laat waren. Hij vond haar behoorlijk streng met de tijden. Was er iets na elf uur dat ze niet mochten zien? Eigenlijk had ze wel gelijk, een afspraak is een afspraak. Anna en hij waren gewoon te laat en als ze er met wat strenge woorden vanaf kwamen hadden ze geluk. Hij beantwoordde Clementine alleen maar met een glimlach en voelde spanning van zijn schouders glijden toen hij haar voorbij liep. Ze was minstens net zo mysterieus als de organisatie waar ze de baas van was. Albert begreep het wel, je moest streng zijn als je een grote groep jongeren in toom probeerde te houden. Romy en Raven zouden helemaal een probleem hebben als ze te laat waren.
'Die was niet blij,' zei hij tegen Anna terwijl ze naar de kamer toeliepen. 'Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het een vreemde vrouw.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

'Die was niet blij,' zei Albert tegen Anna alsof hij haar gedachten kon lezen. Terwijl ze naar de kamer toeliepen zei Albert: 'Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het een vreemde vrouw.' Anna knikte instemmend en lachte. 'Je bent niet de enige hoor.' Ze duwt de deur van hun kamer open en wandelt naar binnen. 'Ik neem even de badkamer in beslag.' Deelt Anna mee en met de spullen die ze nodig heeft verdwijnt ze in de badkamer. Snel kleedt ze zich om en poetst haar tanden. Haar haren bindt ze in een staart en in recordtempo loopt ze weer de kamer in. 'Albert?' Ze kijkt hem vragend aan. 'Heb jij toevalig een extra deken bij je die ik kan lenen?'

---

chaos makes the muse

(is het goed als ik gewoon even skip naar de volgende ochtend? ik pas het wel aan later als het niet goed is.)

Ze had slecht geslapen die nacht, en ze werd wakker alsof ze een kater had. Ze waren die vorige nacht nét op tijd terug gekomen. Clementine hadden ze niet meer gezien, maar ze zouden er vandaag wel wat van horen. Randall en Ryan sliepen nog, thank god, kon zij op haar gemak douchen. Ze nam een handdoek en kleren mee, en douchte zich alsof het een missie was. Ze zou haar haren morgen wel wassen, vandaag dan droogshampoo. Omdat het vandaag een warme dag met veel activiteiten werd had ze gekozen voor iets basics, een zwart topje, zwarte short en zwarte laarzen. Ze was gepaard met mensen die ze nog niet had gesproken, wat ze wel leuk vond. Ze maakte zich niet op, ze zou waarschijnlijk vies worden. ‘‘Hey, guys!’’ Ze maakte ze wakker voordat Clementine kwam. ‘‘Get the f*** up!’’ Ze schudde eens aan beide schouders en ging toen weer op haar bed zitten.

---

tya

Hij keek toe hoe Anna in de badkamer verdween en richtte zich daarna op het uitpakken van zijn tas. Het lag gesloten naast zijn bed en leek nog net niet te ontploffen. Hij had veel te veel in één tas gedaan, maar dan had hij wel minder om mee te sjouwen. Hij zette de rugzak op zijn bed, opende de rits en zocht naar zijn pyjama. Eigenlijk was het niet echt een pyjama te noemen. Het bestond uit een grijze joggingsbroek en een donkerblauw shirt dat eerst van zijn broer was geweest. Hij kleedde zich haastig om en ging vervolgens opzoek naar zijn tandenborstel.
'Albert?' Anna kwam de kamer ingelopen. Ze zag er leuk uit met haar haren in een staart. 'Heb jij toevallig een extra deken bij je die ik kan lenen?'
'Eh...' dat was een onverwachte vraag. 'Misschien,' zelf had hij er geen extra deken ingestopt, maar zijn moeder had zijn rugzak onder handen genomen nadat hij beweerd had dat alles erin zat. Dat deed ze altijd en meestal was er inderdaad iets dat hij was vergeten. Hij had het vaak warm in bed en was iemand die bij achttien graden al zonder dekens sliep. Hij reikte zijn hand tot de bodem van zijn rugtas. Hebbes!
Hij trok het flinterdunne deken tevoorschijn. Het had dezelfde blauwe kleur als zijn shirt. Hij overhandigde het aan Anna en liep de badkamer in. 'Het is niet heel dik, maar misschien heb je er wat aan!'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

'Dankjewel!' Verrast dat hij haar kon helpen. Het was tenslotte al mei en ze had er zelf ook niet aangedacht. Dankbaar neemt ze de deken in ontvangst. 'Als je hem terug wil moet je het zeggen, hé?' Zegt ze met een glimlach tegen Albert. Ze keek richting de badkamer waar Albert net in was verdwenen. De kleding die hij aan had paste bij hem. Niets bijzonders, gewoon. Daar hield ze van. Ijdele jongens waren niet haar ding. Ze dacht aan haar broer Carl. Als je met hem een gesprek voerde was je in staat te turven hoeveel keer hij zijn hand door zijn haren haalde, hij weigerde telkens naar de kapper te gaan. Ze lachte in zichzelf. Haar ogen kijken richting haar telefoon. Hoe vaak zou haar vader al gebeld hebben. 2 keer? 4 keer? Waarachijnlijk nog meer.

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 8:14 ]

---

chaos makes the muse

Hij poetste zijn tanden, het ging een beetje treuzelend. De jongen in de spiegel keek hem met vermoeide ogen aan. Nu pas merkte hij dat hij het eigenlijk behoorlijk zat was, ondanks hij doorgaans veel later naar bed ging. Het had vast te maken met dat hij zo druk was geweest vandaag. Toen hij de badkamer uit liep liet hij zich met een plof op zijn bed vallen. Hij zou zijn ouders morgenochtend wel een berichtje sturen. Daar was hij nu te slaperig voor. Dat hij met een meisje een kamer deelde zou hij maar achterlaten. Daar waren zijn ouders altijd streng in geweest.
Hij keek naar de deur. Raven was nog steeds niet terug. Albert kon alleen maar hopen dat hij niet met veel lawaai binnen zou wandelen, midden in de nacht. Maar daar leek Raven ook geen type voor te zijn.
Hij gaapte met zijn hand voor zijn mond en keek naar Anna. 'Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga slapen,' hij draaide zich op zijn zij en sloot zijn ogen. 'Welterusten.'

[ bericht aangepast op 27 mei 2016 - 23:36 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

'Weltrusten.' Antwoordde Anna zachtjes naar Albert. Het lichtknopje zat vlak bij haar bed en dat drukte ze uit. Ze ging op haar rug liggen en staarde naar het plafond. Ze wist niet of ze eigenlijk wel mee wilde doen aan de experimenten en wat zouden haar ouders met haar doen als ze terug komt. Ze kan niet bij hun zijn, zij gedraagt zich misschien idioot, maar haar ouders ook. Kwaad veegt ze de traan die ze over haar voelt rollen weg. Ze zal morgen wel de berichtjes lezen en luisteren, of overmorgen. Anna rilt en trekt de dekens nog strakker om zich heen. Ze ruikt de geur van Alberts deken, dezelfde geur was van Alberts kleding afgekomen toen hij naast haar in de bus ging zitten. Langzaam werden haar ogen zwaar en viel ze in slaap.

---

chaos makes the muse

Lynn Swan - 18 jaar

outfit:

Ik word wakker en kijk op mijn telefoon hoe laat het is, 06:52. Hoe laat zou Clementine willen dat we opstaan?
Wacht misschien staat dat wel in de brief, ik lees hem snel door, nee er staat alleen maar morgenochtend.
Ik ga overeind in bed zitten, Cinderella en Rick slapen nog. Mooi, kan ik tenminste even douchen, ik trek schone kleren aan en poets mijn tanden.
Zouden we al naar de eetzaal mogen? vraag ik me af. Ik pak de brief en mijn gitaar, en loop de kamer uit.
Er zit nog niemand in de eetzaal. Ik pak mijn gitaar en speel een paar liedjes die in me opkomen, ik ben blij dat het hier niet galmt anders was nu iedereen wakker geworden. Rustig wacht ik totdat de rest ook komt, terwijl ik verder speel.

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 11:16 ]

---

Just be yourself

Anna Hope van der Loo

Wanneer Anna haar ogen opende was het al licht in de kamer. Zo zacht als ze kon klom ze uit bed en nam de nodige spullen mee naar de badkamer. Er zat wel een slot op, maar met een beetje pech ging dat van buiten heel makkelijk open. Toen ze de douche aanzette, zag ze dat het een teleurstellende zachte straal was. Nou, snel dan maar. Ze had maar tien minuten. Zo snel als ze kon douchte ze en was net op tijd klaar. Ze droogde zich af en trok kleding aan. Een donkere spijkerbroek en een zwarte blouse met een ritje. Ze liet haar haren los hangen zodat ze konden drogen, vanmiddag maakte ze wel een vlecht. Ze poetste nog snel haar tanden en liep toen zachtjes weer de kamer in, daarna de gang op. Ze keek door het raampje dat in de muur van de gang zat. Het weer was prachtig. Ze hoorde zachte gitaarklanken uit de eetzaal komen, maar ze had nog geen zin in gezelschap. Anna opende de deur en liep het grasveld op. Ze geur van de frisse ochtend overweldigde haar. Ze liep naar de rand van het bos en ging daar op een de stronk van een afgezaagde boom zitten. Ze had haar mobiel en de brief die bij haar deur had gelegen meegenomen. Lezend door de opgaven werd ze zenuwachtig. Ryan, dat was toch die drukke jongen die er uitzag alsof hij heel jong was. En dan die dropping samen met Raven. Met doen, durf en de waarheid wilde ze liever niet meedoen. Ze zou wel zien hoe het ging lopen. Eerst maar horen wat haar vader te zeggen heeft.

---

chaos makes the muse