RPG || OUAT Back in the enchanted forest || Speeltopic 2 - Speeltopics

Hier dus de speeltopic.
Het is een zomerse dag in de Enchanted Forest mensen zijn nog bezig om alles op te bouwen wat er vernield is wegens de vloek, steeds meer begint alles weer terug te komen. Iedereen begint gewoon bij hun eigen huis/plek waar ze wonen.


Rollentopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178413
Praattopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178575


Veel plezier (:

MT

When you believe your dreams come true

MT, post komt normaal gezien nog later vandaag ^^

“To live will be an awfully big adventure.”

Mt

MT

Do I look like Mother Teresa?

Eliana Gold
'Misschien moet je even gaan liggen..' stelde Jo voor. Ik knikte naar haar. 'Je hebt gelijk.' ik stond op en keek haar glimlachend aan. 'Red je het alleen?' vroeg ik ik wist dat ze sterk genoeg was om voor zichzelf te zorgen maar ik wilde niet dat ze dadelijk dood in bed ligt en ik was er niet om der te helpen.

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Raven Mills

Argg! waar is ze nou.
'Mam' schreeuw ik uit van frustratie. Ik struin het hele kasteel door en realiseerde me dat ik met één simpele spreuk zo bij haar zou kunnen zijn. Echter was ik benieuwd hoe het was om nu zonder magie iemand te vinden. Ik gaf het eerlijk toe, man wat was dat moeilijk.
Inmiddels was ik het hele kasteel al 3 keer doorgelopen en werd ik het beu. Ik snapte vroeger al nooit wat kinderen zo leuk vonden aan verstoppertje, nou ik kan je dit vertellen ik snap nog steeds niet wat ze er leuk aan vinden. Wat een rot klus was dat zeg.
Ik besloot nog even in haar "geheime" kamer te kijken. Ook daar kon ik haar nergens vinden. Wat irritant dit. Dan maar toch magie zei ik tegen mezelf ik prevelde een paar woorden en zag mijn moeder in de eetkamer.
'Serieus' zei ik tegen mezelf 'daar ben ik nog maar 5 keer langsgekomen'.
Ik liep de kant van de eetkamer op. Ik zag mijn moeder sierlijk als altijd in de ruimte staan, en in plaats van naar binnen te gaan besloot ik te blijven staan waar ik stond en aan te zien wat ze zou gaan doen.

[ bericht aangepast op 6 juli 2016 - 19:23 ]

"The stars replaced the emptiness of my heart."

The Huntsman

'We moeten een soort signaal afspreken, zodat ik weet dat ze jou niet over heeft genomen. We moeten elkaar kunnen vertrouwen.' ze klonk vrij serieus. Ze was dus van plan om dit alles echt door te zetten. Het kasteel was nu dichtbij ons en ik trok Red een bosje in. Ik lag onderop en zij lag boven mij. Onze gezichten waren iets uit elkaar en ik legde mijn vinger op haar mond. Ik luisterde goed naar een patrouille, die lang kwam lopen. Ik schatte dat het zo'n zes soldaten waren geweest. Wanneer het weer stil ik laat ik Red van me afrollen en tuur ik door de bosjes heen richting de hoofdingang. Deze was net zoals ik hem vanochtend had gepasseerd onbewaakt.

Do I look like Mother Teresa?

Red

Toen we vlakbij het kasteel kwamen werd ik plotseling de bosjes in getrokken, waardoor ik boven op the Huntsman kwam te liggen. 'Wat doe..' voordat ik mijn zijn af kon maken legde hij een vinger op mijn mond. Nu begreep ik waarom hij dit deed. Ik hoorde een groep soldaten voorbij komen lopen. Ik hield mijn adem in en staarde the Huntsman aan. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar dat rolt hij mij van zich af. The Huntsman gluurt door de bosjes om te kijken of de kust veilig is. Ik blijf op mijn rug liggen en begin te grinniken. 'Dat was nogal uhhh.. awkward,' Ik kom langzaam overeind. 'Sorry ik had ze aan moeten horen komen.' zeg ik een beetje beschaamd. Ik had niet voor niets de zintuigen van een wolf, dan moest ik ze ook goed gebruiken, helemaal nu we het kasteel van The Evil Queen zouden betreden. 'Kom, volgens mij staat er niemand bij de poort.' zei ik terwijl ik voorzichtig uit de bosjes stapte.

When you believe your dreams come true

Jo Mari Gold
Eliana knikte, 'Je hebt gelijk.' zei ze en stond op 'Red je het alleen?' vroeg ze glimlachend. Ik knikte even, "Ja natuurlijk..." ik deed mijn kamer deur open zodat kon, even staan kon wel denk ik.

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Eliana Gold
'Ja natuurlijk...' zei ze ik onderzocht haar even, ze zag er niet al te goed uit maar oke ik knikte. 'Goed, doe maar goed uitrusten jij, en niet je kamer uitkomen tot je weer 100% beter voelt.' Ik liep haar kamer uit om naar de mijne te gaan.

Jo Mari Gold
'Goed, doe maar goed uitrusten jij, en niet je kamer uitkomen tot je weer 100% beter voelt.' zegt Eliana terwijl ze mijn kamer uit loopt, als ze de deur achter zich dicht heeft gedaan praat ik haar na met een stom stemmetje, natuurlijk ga ik wel dingen doen! Ik liep naar mijn balkon en deed hem open, ik voelde de wint in mijn gezicht, het voelde geweldig, helemaal omdat ik al een paar dagen niet buiten was geweest, huisarrest... Ik ging bij de rand staan en keek naar buiten, het bos... Ik schrok even, had ik wel normale kleding aan? Iedereen kon me zien! Snel toverde ik in plaats van een pyjama normale kleding en ging op de rand zitten, kijkend naar het bos...

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Eliana Gold
Ik liep mijn kamer in en keek even naar de spiegel nu zag ik las dat mijn haren in de war zaten en vies was en dat ik er bleek en vermoeid uitzag, ik onderdrukte even een gaap en toverde wat fijnere kleding aan en toverde al dat vuil uit mijn haar ik ging op mijn bed liggen en voordat ik in slaap viel bedacht ik nog even wat Odin aan het doen was of het ze al gelukt was of nog niet, ik heb tenminste mijn vader nog niet horen schreeuwen.

Boaz Millenium

'Boe' zei ik. Raven keek op, grappig Boaz zei ze.
'Vertel' vervolgde ik 'wat zijn we allemaal aan het doen. Zijn we iemand aan het bespieden of ..?'
'Ik weet eigenlijk niet wat ik hier doe' zei Raven. 'Ik weet alleen dat mijn gedachtes zeiden dat ik moest blijven staan, kijken en luisteren.'
Raven was af en toe zo, ik was op zoek naar het juiste woord, vreemd, ja dat was het juiste woord. Raven was op een goede manier vreemd. Ze was zo krachtig waardoor ze heel erg veel op haar moeder leek, maar de Raven die hij had leren kennen leek in het niets op haar moeder. En voor hem was het overduidelijk dat Raven probeerde om die Raven te zijn. Of het haar ooit zou lukken wist ik niet.
'Boaz' ze draaide zich naar mij toe om 'weet jij wie mijn vader is?' Een beetje verbaasd keek ik haar aan deze vraag had ik niet verwacht.
'Raven, je weet dat ik het niet weet. Als ik zou weten wie het was dan zou jij de eerste zijn aan wie ik het vertel, is dat duidelijk. Kom dan maken we een wandeling we gaan je humeur weer een beetje omhoog krikken.'
'Maar, mijn moeder' bracht ze zwak uit. Ik was helemaal vergeten dat ze haar moeder nog aan het bespieden was.
'Daar gebeurd echt niks mee, hoelang sta je daar nou al. Is er in die tijd iets gebeurd?'
'Nee' bracht ze stamelend uit.
'Nou dan kom met me dan gaan we een leuk rondje lopen' ik pakte haar hand vast en sleurde haar mee door de gangen van het kasteel.

"The stars replaced the emptiness of my heart."

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina