OUAT||A New Curse|| Speeltopic 2 - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 21:00 ]

---

Never grow up, it's a trap.

"Je kan beginnen met uit te leggen, waarom ik terug ben hier." antwoord Graham met nog steeds een serieuze blik. Vragend keek ik hem aan, "Wat wil je dat ik uitleg? Ik weet net zo weinig als jij." Ik haalde mijn schouders op. "Er is nieuwe vloek, en dit keer was ik het niet. Blijkbaar is iedereen uit the enchanted forest terug in Storybrooke en dit keer ook uit andere werelden." Ik zuchtte, in mij zoektocht naar de vloek was ik nog steeds niet verder gekomen. "Ik snap niet waarom jij hier terug bent, klaarblijkelijk ben jij de enige uit de onderwereld." Ik liep even heen en weer door het steegje, net of dat er voor zou zorgen dat ik de reden wist waarom, maar het antwoord bleef uit. Vlak voor Graham bleef ik stil staan. "En de reden waarom ik jou en Emma heb pijn gedaan." Ik zocht even naar de juiste woorden. "Ik was jaloers oké, wat jij en Emma hadden dat was liefde ondanks dat je geen hart had. Ondanks dat je mijn speeltje was, had ik gevoelens voor je.. Graham." Het was moeilijk om de pijn die ik voelde te verbergen. "Dat met Emma en plus het feit dat jij als eerste je echte leven herinnerde, alles zou verpest worden en jou vermoorden leek op dat moment de enige optie." Ik zuchtte en leunde tegen de muur aan. "Ik heb altijd geweten dat jij bijzonder was, daarom had ik je ook uitgezocht. En dat is misschien ook wel de reden dat je hier nu weer staat." Langzaam liep ik naar hem toe en bleek op enkele centimeters van hem staan." Je bent speciaal Graham." Ik keek hem ernstig aan.

---

When you believe your dreams come true

Rumplestiltskin

'Is het jou huis?' Vroeg ze. Ik knikte en ging op een stoel zitten. 'En wees blij ik noem je in ieder geval Dark One en Emily Gold of vader .' Ze grijnsde en ik grijnsde ook. 'Waarom zijn we hier?' Vroeg ze. 'Deze huis is onzichtbaar niemand weet waar die staat, niemand kan hem zien, dus we worden hier niet gestoord terwijl we praten.' Zei ik, ik toverde een kop koffie voor mezelf.
Ik wilde bijna vragen of zei ook wat wilde maar snel bedacht ik me. Nee de goede Rumple mag niet naar biven komen.
'Wat dacht je er van als jij mij rechterhand wordt of iets in die richting.' Ik wist niet wat ik haar anders moest geven dan een bepaalde positie bij mij, ik widt niet wat ze wilde, wat haar ambities waren hoe ik met haar een deal kon sluiten, en djt os voor het eerst dat ik het niet wist ze leek wel qat in mij of tenminste in de nog wat menselijkere Rumple. Zou het dan toch?

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

'Deze huis is onzichtbaar niemand weet waar die staat, niemand kan hem zien, dus we worden hier niet gestoord terwijl we praten.' Zei hij, ik knikte, aan de ene kant fijn, andere kant eng. Ach wat boeit het, ik ben ik maar...
'Wat dacht je er van als jij mij rechterhand wordt of iets in die richting.' Ik keek verwonderd op, dat had ik dus niet verwacht. Ik was altijd tegen Rumple geweest maar nu hij The Dark One was is het anders. Gek, misschien vond ik hem zelfs beter zo, ofja, op sommige momenten mis ik mijn vader ook wel weer natuurlijk. Ik keek The Dark One aan, "Klinkt goed..." zei ik vriendelijk, "Toch weet ik nou niet 100% zeker of je iets met de info kan, kan je er niets mee dan hoef ik niet je rechterhand te worden..." ik kijk hem aan, tja, ik weet niet waarmee hij bezig was, "Wat nou als ik weet wie deze vloek heeft uitgesproken en ik weet wat voor vloek dit is? Is dat goede info?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Klinkt goes,' zei ze vriendelijk. 'Toch weet ik nou niet 100% zeker of je iets met de info kan, kan je er niets mee dan hoef ik niet je rechterhand te worden. 'Wat nou als ik weet wie deze vloek heeft uitgesproken en ik weet wat voor vloek dit is, is dat goed info.' Ik kijk haar geïnteresseerd aan.
'Dat is zeker goede info, dat zou ik graag willen weten.' Ik keek haar aan. 'Je geheim is veilig bij mij.' Ik was benieuwd wie het was, misschien was ze het zelf wel of wel iemand anders.

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

'Dat is zeker goede info, dat zou ik graag willen weten.' Hij kijkt me aan. 'Je geheim is veilig bij mij.' ik haal diep adem, ik hoor hem niet te vertrouwen! Niet dat ik dat doe echt heel erg doe, maar hij heeft iets van Rumple in zich en Rumple breekt nooit zijn deals...
"Ik heb de vloek uitgesproken..." zeg ik langzaam maar niet zacht, "Ik wou me bewijzen tegen over mijn vader, die er nu niet is want jij bent er nu, dus nu tegenover jouw..." ik besluit het gedeelte van, ik wou je verslaan, vermorzelen en zelf The Dark One worden even achter me te houden, niet het slimste wat je kan zeggen tegen The Dark One. Ook de reden van de vloek vertel ik ook maar niet 100%, dat ik The Dark One wil worden maar dan op een andere manier, niet een vervloekte manier zegmaar.
Ik tover de uitgescheurde bladzijden van het boek tevoorschijn, het boek dat ik aan Quinn en Elsa had meegegeven, "Dit is de soort vloek..." ik gaf het niet aan The Dark One maar hou het stevig vast. Misschien, stel je voor dat ik The Dark One zelf kon verslaan, dat ik machtiger zou kunnen worden... Mijn hoofd borrelt al een heel plan, of nee, eerst Regina, of nee, eerst The Dark One. Als hij me vertrouwd geef ik hem de armbanden, hij zou het nooit bij mij omdoen want ik hoor bij hem, Quinn en Elsa hebben er iets mee gedaan, ik vertrouw ze niet. Dus als ik The Dark One alles laat doen met de armbanden dan kan het zijn dat we ze gebruiken met ons gezamenlijk doel zegmaar of dat ze echt niet te vertrouwen zijn en het op The Dark One zijn uitwerking geeft...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Nu ik er zo over nadacht had dit boek helemaal niks te maken met de vloek, maar het kon toch geen kwaad wat meer over Storybrooke te weten te komen. Persoonlijk was ik er al van overtuigd dat we hier een tijdje zouden blijven. Elsa had ondertussen al wat boeken doorzocht en daarom had ik snel mijn boek naar haar toe geschoven. Elsa bestudeerd de foto en ze knikt naar me ter bevestiging. "Ja, dat is hem." ik volgde dat ogen van haar en zag dat ze nu pas de titel las. "Hmmm, dat klinkt niet echt positief. Betekent dit dat hij niet zo lang meer te leven heeft?" Ze kijk mij vragend aan. Ze had waarschijnlijk niet het stukje tekst gelezen wat er naast de foto stond "En is dit familie van jou?" Elsa wees naar grootmoeder Cora, waarop ik naar haar knik. "Dat was mijn grootmoeder, Cora." zeg ik tegen haar. "Deze mensen gaan niet dood, maar zijn al dood geweest." leg ik Elsa uit. Misschien dat het van de Sheriff dan nog raarder klink. Ik noem geen naam, aangezien Elsa positief denkt over mijn moeder. "Iemand heeft zijn hart verpulverd. Hij stierf in de armen van Emma." vatte ik de tekst samen. "Apart," snel bladerde ik verder. "Hé, " opnieuw had ik een interessant hoofdstuk gevonden. "Elsa, in dit hoofdstuk staan er dingen over de eerste vloek. Misschien kunnen we deze vloek daarmee vergelijken?" stelde ik haar voor. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Regina kijkt mij vragend aan. "Wat wil je dat ik uitleg? Ik weet net zo weinig als jij." Ze haalde opnieuw haar schouders op. "Er is nieuwe vloek, en dit keer was ik het niet. Blijkbaar is iedereen uit the enchanted forest terug in Storybrooke en dit keer ook uit andere werelden." Ik schudde even ongeloofwaardig mijn hoofd. "Je wilt zeggen dat jij de vloek niet hebt uitgesproken?" Ik begreep er nu al helemaal niks meer van. "Ik snap niet waarom jij hier terug bent, klaarblijkelijk ben jij de enige uit de onderwereld." Met mijn ogen volgde ik Regina, die heen en weer liep in het steegje. Vlak voor mij bleef ze even staan. "En de reden waarom ik jou en Emma heb pijn gedaan." Het bleef even stil, maar dat maakte mij niet uit. Als ik maar de uitleg kreeg waarom dit alles wat gebeurd. "Ik was jaloers oké, wat jij en Emma hadden dat was liefde ondanks dat je geen hart had. Ondanks dat je mijn speeltje was, had ik gevoelens voor je.. Graham." Mijn neutrale blik veranderd nu toch naar een blik van medelijden. Ergens heb ik toch echt het gevoel dat Regina echt veranderd is. "Dat met Emma en plus het feit dat jij als eerste je echte leven herinnerde, alles zou verpest worden en jou vermoorden leek op dat moment de enige optie." Regina slaakt een zucht en leunt tegen een muurtje aan. Dit alles was raar om zo uit haar mond te horen komen. "Ik heb altijd geweten dat jij bijzonder was, daarom had ik je ook uitgezocht. En dat is misschien ook wel de reden dat je hier nu weer staat." Langzaam kwam ze naar mij toe gelopen en ze bleef op enkele centimeters van hem staan." Je bent speciaal Graham." Ik zie een ernstige blik van Regina. Het waren de woorden van Hades die weer naar boven kwamen. 'Je bent speciaal Graham.' Ik schud even mijn hoofd om uit mijn gedachtes te komen. "Op welke manier bijzonder?" vraag ik dan.

---

Do I look like Mother Teresa?

Rumplestiltskin

Ze vertelde me dat zei de vloek had uitgesprojrn een glimlach verscheen op mijn gezicht.
'Wel dat is nou eens verbazingwekkend.' Nogal blij stond ik op wat twijfelachtig legde ik heel even mijn handen op haar schouders. 'Ik ben trots op jou, je vader zou trots op je zijn, uhm ja dat ja.' Ik ging weer zitten en legde mijn voeten op tafel.
'Vertel eens zou jij niet graag the dark one worden?' Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek haar vragend aan.

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

'Wel dat is nou eens verbazingwekkend.' Gek genoeg stond hij blij op en legde zijn handen op mijn schouders 'Ik ben trots op jou, je vader zou trots op je zijn, uhm ja dat ja.' Ik kijk hem verwonderd aan, serieus? Hij ging weer zitten en legde zijn voeten op de tafel. Mijn hoofd ratelde, was hij echt trots? Niemand was ooit trots op me geweest...
'Vertel eens zou jij niet graag the dark one worden?' het werd steeds bizarder!
"Euhm ja..." zeg ik langzaam, "Maar ik wil niet zo'n vloek eigenlijk, snapt u wat ik bedoel?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin

"Euhm ja..." zei ze langzaam ik grijnsde, 'Maar ik wil niet zo'n vloek eigenlijk, snapt u wat ik bedoel?' ik knikte en toverde mijn dolk tevoorschijn. 'Je wilt niet de vloek van de dolk.' zei ik en ik keek haar aan. 'Deze dolk is speciaal ontworpen voor een Dark One dus jij zou zo iets niet kunnen hebben of iemand zou er eentje met dat speciale vuur moeten maken, deze dolk en zijn ontbrekende stuk zijn de enigste die zich aan een Dark one kunnen binden.
Ik stond op en liep naar een andere kamer. 'Volg mij.' riep ik er snel nog achterna voordat ik verdween in de kamer vol met spiegels met de naam op van iedereen die in Storybrooke was en de namen van verschillende plekken.

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

'Je wilt niet de vloek van de dolk.' ik knikte, precies, dat wil ik. 'Deze dolk is speciaal ontworpen voor een Dark One dus jij zou zo iets niet kunnen hebben of iemand zou er eentje met dat speciale vuur moeten maken, deze dolk en zijn ontbrekende stuk zijn de enigste die zich aan een Dark one kunnen binden." ik grijns, "Of ik moet jouw vermoorden..." zeg ik als grapje, The Dark One stond op en liep een stukje 'Volg mij.' riep hij snel voordat hij verdween, ik deed wat me gevraagd werd en kwam in een kamer met heel veel spiegels en met de namen van iedereen die in Storybrooke was en de namen van verschillende plekken. Ik kijk er geïnteresseerd in, "Dit kan veel zijn, het kan zijn dat je door de spiegel kan lopen en je word het persoon, of dat het een soort kaart is of..." ik besluit niet meer te raden, "Wat is het?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin

"Of ik moet jouw vermoorden..." hoorde ik haar nog zeggen, ik grijnsde alleen. Ze keek geïnteresseerd in de spiegels.
Dit kan veel zijn, het kan zijn dat je door de spiegel kan lopen en je word het persoon, of dat het een soort kaart is of..." raadde ze "Wat is het?" ik grinnikte en maakte een handbeweging en zei een spreuk gelijk verschenen de Storybrook inwoners in de spiegels, zelfs Jo. 'Hier mee kan ik iedereen in Storybrooke in de gaten houden.' ik liep de spiegels af en stopte bij Regina. 'Bij Regina zou ik haar eigen magie tegen zich kunnen richten dat elk spreuk die ze uitspreekt voor een persoon of wat dan ook haar raakt in plaats van die persoon.' fluisterde ik zachtjes, ik liep door en stopte uit eindelijk bij Elsa. 'Ah koningin van Arendelle bij haar kan ik het ijs tegen haar keren.' nog een rondje en ik stopte bij een meisje met een pop. 'Bij haar zou ik die pop tot leven kunnen weken die haar iets aan doet.' fluisterde ik en ik grijnsde bij die ideeën.

[ bericht aangepast op 31 aug 2016 - 17:19 ]

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

The Dark One zwaaide even met zijn arm en ineens kwamen er beelden op de spiegels, alle inwoners van Storybrooke, zelfs mij... 'Hier mee kan ik iedereen in Storybrooke in de gaten houden.' Hij liep langs de spiegels en stopte bij Regina 'Bij Regina zou ik haar eigen magie tegen zich kunnen richten dat elk spreuk die ze uitspreekt voor een persoon of wat dan ook haar raakt in plaats van die persoon.' Fluistert hij zachtjes waardoor ik een koude rilling kreeg, nu voel ik me al helemaal niet veilig! 'Ah koningin van Arendelle bij haar kan ik het ijs tegen haar keren.' ik grijns, tja dat mag wel, die Elsa is gewoon stom 'Bij haar zou ik die pop tot leven kunnen weken die haar iets aan doet.' toch vond ik het een beetje eng, hij was aardig tegen me en liet me zelfs dingen zien,
"Interessant..." zeg ik snel, niet wetend wat ik erop moet reageren, "En nu?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Quinn knikt ter bevestiging. "Dat was mijn grootmoeder, Cora." zegt ze vervolgens. "Deze mensen gaan niet dood, maar zijn al dood geweest." legt ze uit. Verbaast kijk ik Quinn aan, hoe kan nou iemand uit de dood zijn opgestaan? "Maar.. wat?" stamel ik. "Iemand heeft zijn hart verpulverd. Hij stierf in de armen van Emma." vatte Quinn de tekst samen. "Apart," Ik knikte alleen maar. Snel bladerde Quinn verder. "Hé, " opnieuw had ze iets gevonden. "Elsa, in dit hoofdstuk staan er dingen over de eerste vloek. Misschien kunnen we deze vloek daarmee vergelijken?" stelde ze voor. Ik knik, misschien is het iemand die de vloek probeerde na te maken. Want je moe.." Ik kuchte even. "Diegene, die de vorige vloek heeft uitgesproken zou vast niet nog een vloek uitspreken." verbeterde ik mijzelf snel. Ik trok het boek snel naar mij toe en begon te lezen. "De overeenkomst is dus dat men in Storybrooke belandt. Maar er zijn veel verschillen. 1. Er zijn mensen uit andere werelden, 2. Iedereen weet nog wie hij of zij is, 3. Iedereen, nouja jij en ik tenminste hebben onze magie nog." somde ik op. "Maar... Ik snap de intentie van die persoon niet? Waarom wil diegene ons allemaal hier hebben?" vragend keek ik Quinn aan.

---

When you believe your dreams come true

Ik begreep niet waarom Graham dacht dat ik de vloek had uitgesproken, maar aan de andere kant begreep ik het juist heel goed. De neutrale blik die Graham al die tijd had gehad was veranderd naar een blik met medelijden. Ik walgde van mensen die medelijden met mij hadden, bovendien had ik het niet verdiend na alles wat ik heb gedaan in mijn leven. Graham schud even zijn hoofd, hij leek te ontwaken uit zijn gedachten. "Op welke manier bijzonder?" vraagt hij dan. Ik kijk hem bedenkelijk aan, hoe leg je zo iets uit? Lichtelijk wanhopig haal ik mijn hand door mijn haar, ik was hier zo niet goed in. Ik stapte naar voren en rukte in één beweging zijn hart eruit. Vervolgens begon ik hem te zoenen, dit moment had ik zo gemist. Ik knipper even met mijn ogen wanneer ik ontwaakte uit mijn levensechte dagdroom, dat zou de oude Regina gedaan hebben. De nieuwe Regina is goed, herinnerde ik mijzelf. Ik zuchtte, "Graham, ik moet je iets vertellen, of nee ik zal het je laten zien." Ik leunde tegen de motorkap van de auto aan en keek hem ernstig aan. Hij had er recht op om dit te weten. Langzaam pakte ik zijn hand zodat ik hem kon meenemen in mijn herinnering.

Ik was een jaar of 8, mijn moeder Cora Mills wilde mij graag leren om magie te gebruiken. Ze was er van overtuigd dat ik het in mij had en ze zei dat ik er grootse dingen mee kon doen. Maar ik was juist totaal niet geïnteresseerd in magie, ik had er totaal geen behoefte aan om het te leren. Op een dag kwam mijn moeder naar mij toe en zei dat ze een verassing voor mij had. Ze had een opdracht voor mij bedacht die moest uitvoeren, dit keer zag ik dat het menens was en ik niet kon weigeren. Samen liepen wij door het bos naar een plek waar een klein huisje stond. Er woonde een klein gezinnetje, een man, een vrouw en hun één jarige zoontje. Ik begreep niet zo goed wat wij hier nu gingen doen. De man vroeg ons wat wij bij hun kwamen doen en mijn moeder gebood hem en zijn vrouw mee te komen en het kind daar achter te laten. Gek genoeg deze ze het zonder tegen te sputteren, alsof iets ze dwong. Met z'n vieren liepen we zwijgend door het bos naar een open plek. "Ik ga je nu iets laten zien wat jou je hele leven bij zou blijven." vertelde mijn moeder. Met 2 handen rukte ze de harten van de man en de vrouw uit hun borstkas. Geschokt keek ik toe, ik begreep er weinig van. Ik wilde wegkijken, maar iets hield mij tegen. Mijn moeder kneep in beide harten totdat er niets anders overbleef dan stof. De lichamen van de man en de vrouw zakte levenloos op de grond. De tranen sprongen over mijn wangen, ik wilde mijn moeder uitschelden dat ze een monster was. Maar ik kon niets uitbrengen en was tegelijkertijd verstijfd van angst. "Nu je zo goed hebt opgelet is het tijd om dit ritueel zelf uit te voeren," glimlachte mijn moeder. "Ik wil dat je terug gaat naar het huisje en hetzelfde doet bij het kind, hij heeft immers toch geen ouders meer." ging mijn moeder emotieloos verder. Ik slikte even en knikte vervolgens alleen maar en draaide mij om en liep het bos in. "Ik wacht hier op je," riep mijn moeder mij na. Hoe dichter ik bij het hutje kwam, hoe langzamer ik ging lopen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik opende de deur en zag het jongetje met kleine bruine krulletjes rond kruipen over de vloer. Mijn hart smolt direct. Ik tilde het kindje op en plaatste mijn hand op zijn kleine borstkastje. Het hartje bonkte ritmisch en ik wist dat ik dit jongetje nooit iets aan zou kunnen doen. "Je ouder zijn dood, maar ik kan je niet vermoorden." snikte ik tegen het jongetje die er niets van begreep. Met het kind in mijn armen rende ik het huisje uit, ik wist niet wat ik moest doen maar ik kon hem hier niet achterlaten. In het bos vond ik een groot hol, waardoor ik door mijn tranen heen moest glimlachen. Dit was perfect, hier zou moeder hem nooit vinden. Ik drukte een kus op het voorhoofdje van het jongetje. "Ga alsjeblieft niet dood, je bent speciaal..l' fluisterde ik. Hierna legde ik het jongetje zo ver mogelijk het hol in en rende snel terug richting mijn moeder. Met een betraand gezicht kwam ik bij haar aan. "Het is gelukt,' mompel ik zachtjes, ik staar naar de grond want ik durf haar niet aan te kijken. "Goed, maar de volgende keer graag zonder tranen. Je moet je emoties uitzetten." was haar antwoord...



Met een schok beëindigde ik de herinnering en liet Graham's hand los. Al die jaren had ik deze herinnering heel diep weg gestopt. Ik had mijn emoties uit gezet,
net zoals mijn moeder mij had geleerd. Nu ik deze herinnering zo intens had beleefd kwamen alle emoties vrij en had ik er geen rem meer op. De tranen stroomden over mijn wangen en ik zakte snikkend langs de auto naar beneden op de grond. "Het spijt mij wat mijn moeder je ouders heeft aangedaan," snikte ik. "Het spijt mij wat ik je heb aangedaan." huilde ik. Ik durfde Graham niet aan te kijken, ik wist zeker dat deze herinnering heel heftig moest zijn voor hem. Nu weet hij eindelijk wie zijn ouders waren, waarom hij is opgevoed door wolven en het ergste nog... Wie hem dit allemaal had aangedaan.

---

When you believe your dreams come true

Rumplestiltskin

'Interessant..En nu?" Ik draaide me naar haar om is ze eigenlijk wel te vertrouwen? ze vertrouwt mij misschien wel.. dat dat de domste is wat je kan doen, wel laten we haar eens gaan uitproberen ik liep naar haar toe en pakte een plukje haar van haar vast die ik achter haar oor stak. 'Wat nou als jij mij terug keer bekend gaat maken? je mag alleen niet zeggen waar ik woon.' ik keek haar doordringend aan. 'Begrepen?' siste ik, als ze wel zou vertellen waar ik woonde dan wist ik in ieder geval dat ze niet te vertrouwen was, heb allerlei plannen zowel voor haar als voor de andere.