OUAT||A New Curse|| Speeltopic 2 - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 21:00 ]

---

Never grow up, it's a trap.

Ik zag een verbaasde blik van Elsa mijn kant opkomen. "Maar.. wat?" stamelde ze. Wanneer ik voorstel de vloeken te vergelijke graait Elsa het boek voor mijn neus vandaan en begint erin te lezen. "Misschien is het iemand die de vloek probeerde na te maken. Want je moe.." Elsa kuchte even. Ik vertrok mijn gezicht niet. Ondanks het feit dat ik haar nu niet wilde spreken betekende nog niet dat je niet over haar mocht praten. "Diegene, die de vorige vloek heeft uitgesproken zou vast niet nog een vloek uitspreken." verbeterde Elsa zichzelf vrij snel. Ik liep naar Elsa toe en las over haar schouder mee in het boek. "De overeenkomst is dus dat men in Storybrooke belandt. Maar er zijn veel verschillen. 1. Er zijn mensen uit andere werelden, 2. Iedereen weet nog wie hij of zij is, 3. Iedereen, nouja jij en ik tenminste hebben onze magie nog." somde Elsa op. "Maar... Ik snap de intentie van die persoon niet? Waarom wil diegene ons allemaal hier hebben?" ze keek me vragend aan en ik moest hier ook even over nadenken. "Hmmmm," ik loop wat heen en weer met een denkende blik. "Dat is een lastige." Als ik nou een naam had kon ik misschien wel iets verzinnen, maar het was nu een kwestie van zoeken naar een naald in een hooiberg. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Wanneer ik Regina vraag op welke manier ik bijzonder ben trekt ze een bedenkelijk gezicht en haalt ze een hand door haar haar. Opnieuw blijft het even stil. Ik had nooit zo vaak in één gesprek dit soort stiltes meegemaakt. Het leek erop dat Regina ditmaal in gedachtes was weggezonken, want opeens knippert ze een aantal keer met haar ogen. Dagdroom, kon niet anders. Regina slaakt een zucht en leunt tegen de motorkap van mijn politiewagen. "Graham, ik moet je iets vertellen, of nee ik zal het je laten zien." langzaam ging haar hand naar mij toe en even had ik het gevoel dat die hand naar mijn borst ging. Ik wist het! Regina was nooit meer te vertrouwen. Echter had ik het mis en ging haar hand naar mijn hand. Ondanks dat het zo langzaam ging, oordeelde ik weer te snel. Ik weet niet wat er gebeurde, maar opeens zag ik een kleine Regina staan met een vrouw die ik ook uit mijn leven kende. Mijn leven uit de onderwereld.... Ik keek toe hoe Regina samen met Cora naar een klein huisje in het bos liepen en daar zag ik drie personen. Een man, een vrouw en een klein kind, maar.... Was ik dat kind? Ik kon het niet geloven en snapte niet wat er gebeurde. De man en vrouw liepen samen met Cora en Regina naar buiten waar ze vanuit het niets vermoord werden door Cora, die met beide handen de vrouw en man hun harten eruit rukte en deze verpulverde recht voor de ogen van Regina. Ik wist niet wat ik hiervan moest denken. Het zit dus in de familie.... spookte het door mijn hoofd. De man en vrouw vielen levenloos naar de grond en lagen daar zonder te bewegen. Ik zie de tranen in de ogen van Regina. Ze was dus vroeger wel goed geweest. Dat had ik zeker niet verwacht van haar. "Nu je zo goed hebt opgelet is het tijd om dit ritueel zelf uit te voeren," glimlachte Cora naar Regina. "Ik wil dat je terug gaat naar het huisje en hetzelfde doet bij het kind, hij heeft immers toch geen ouders meer." Regina gaf enkel een knikje naar Cora en liep weer richting het huisje waar de kleine ik nog steeds was, kruipend over de grond. Regina tilt het kind op en plaats haar hand op zijn borstkastje. "Je ouder zijn dood, maar ik kan je niet vermoorden." snikte ze tegen het jongetje. Met het kind in haar armen rende ze het huisje uit. Regina stopt met rennen als ze bij een groot hol uitkomt. Dit hol herkende ik uit duizenden. 'Pap, Mam,' dacht ik bij mezelf. "Ga alsjeblieft niet dood, je bent speciaal..l' fluisterde Regina. Nu wist ik zeker dat ik dat kleine jongetje was.Ze legde me diep in het hol rende vervolgens terug naar Cora. "Het is gelukt,' mompelde ze zachtjes. "Goed, maar de volgende keer graag zonder tranen. Je moet je emoties uitzetten." was Cora's antwoord. Opeens zijn we weer terug in de werkelijkheid, Storybrooke. Regina laat mijn hand los en ik weet niks te zeggen. Ik ben sprakeloos van wat ik heb gezien. Vervolgens gebeurd er iets wat ik nooit had verwacht. Over Regina's wangen rollen tranen en ik hoor haar snikken. Langzaam zakt ze via mijn politiewagen naar beneden op de grond. "Het spijt mij wat mijn moeder je ouders heeft aangedaan," snikte ze. "Het spijt mij wat ik je heb aangedaan." huilde ze. Nadat we de herinnering gezien hadden, had Regina me geen ene keer meer aangekeken. Eerlijk gezegd wist ik niet hoe ik hier op moest reageren. Ze had mij die dag gespaard, maar als ik zo speciaal was, waarom had ze me toen wel vermoord. "Speciaal hé?" vraag ik opnieuw. Ik trek Regina overeind en omhels haar, puur om te troosten. Het is vrij ongemakkelijk om je oude meesteres zo te zien janken. "Bedankt dat je me dit heb laten zien." fluister ik in haar oor. Ik durfde Graham niet aan te kijken, ik wist zeker dat deze herinnering heel heftig moest zijn voor hem. Nu weet hij eindelijk wie zijn ouders waren, waarom hij is opgevoed door wolven en het ergste nog... Wie hem dit allemaal had aangedaan.

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

The Dark One liep naar me toe, pakte een plukje van mijn haar en stak het achter mijn oor, mijn ogen volgde elke beweging die hij maakte, ik vertrouw nooit iemand 100% laat staan The Dark One 'Wat nou als jij mij terug keer bekend gaat maken? je mag alleen niet zeggen waar ik woon.' hij keek me doordringend aan, 'Begrepen?'
Ik kijk hem aan, natuurlijk ga ik wel vertellen waar hij woont, ik toverde snel een paar brieven tevoorschijn waar meteen de bekendmaking stond, zonder dat The Dark One het kon lezen toverde ik het al weg, zo zag hij niet meteen dat iedereen wist waar hij woonde. "Kijk deze heb ik net verstuurd..." zeg ik met een glimlach terwijl ik een replica laat zien.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
Ze toverde een paar brieven tevoorschijn grijnzend keek ik toe, eens zien of ze te vertrouwen was, ze toverde de brieven weg en liet er eentje aan mij zien. 'Kijk deze heb ik net verstuurd.' Zei ze met een glimlach. Ik knikte ik vertrouwde haar niet 100% maar ik moest wachten tot ik het zeker wist als er mensen wisten waar ik woonde dan zou ik haar opsluiten in de kerker en dan kan ik misschien eindelijk voor 100% deze lichaam overnemen heb ik geen enkele zwaktes en zal ik iedereen kunnen vermorzelen zonder dat liefde, pijn of wat dan ook mij in de weg zou staan.
'Goed gedaan kind.'

[ bericht aangepast op 31 aug 2016 - 21:48 ]

Quinn had geen spier vertrokken toen ik bijna over haar moeder begon. Hieruit concludeerde ik dus dat dit nog oké was, als ik haar maar niet pushte. Quinn liep naar mij toe en las over mijn schouder mee. Ik merkte dat ze ook niet direct antwoord had op mijn vragen. "Hmmmm," Quinn loopt wat heen en weer met een denkende blik. "Dat is een lastige." Ik zuchtte en klapte het boek dicht, vervolgens leg ik mijn hoofd neer op de tafel. "Ik kan geen boek meer zien." zei ik overdreven. "Kunnen we niet even iets anders gaan doen?" Ik hoopte dat Quinn met een voorstel zou komen, ik had geen idee wat normale vriendinnen deden. Met Anna maakte ik wel eens sneeuwpoppen, maar Quinn leek mij nou niet echt het type die daar behoefte aan heeft.

---

When you believe your dreams come true

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

The Dark One knikte, 'Goed gedaan kind.' zegt hij, toch weet ik dat er meer in zijn hoofd rondgaat. "Kom, lees hem..." zeg ik en druk het kaartje in zijn handen. Ik was gewoon te nieuwschierig naar zijn reactie want ja, ik had wel zijn woonplaats vrijgegeven.
Ik doe alvast even een stapje naar achter, niet dat het opvalt, maar dat het voor mij wat veiliger is. Zou hij nu nog zo trots op me zijn? Haha.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Al die tijd had Graham gezwegen, maar nu liep hij naar mij toe. "Speciaal hé?" vraagt hij opnieuw. Voor het eerst kijk ik hem aan. Hij trekt mij overeind en omhelst mij, ik pak hem stevig vast. Het voelde als een soort opluchting, alsof ik nu alles los kon laten. "Bedankt dat je me dit heb laten zien." fluister hij in mijn oor. Zijn stem bezorgde mij kippenvel, ik besefte nu pas hoeveel ik hem heb gemist. Na een tijdje maakte ik mijzelf los uit zijn omhelzing en keek hem aan in zijn ogen. "Je bent doodgegaan, maar je leeft weer. Daar ben ik blij om." Ik veegde met de rug van mijn hand de tranen van mijn gezicht en drukte vervolgens een kus op zijn voorhoofd. Ik besefte dat ik het goed moest maken met Quinn en Henry, ik wilde niet zo zijn als Cora. Ze verdienen allebei een goede moeder. Maar voor nu was het allemaal even te veel geweest en was ik nog niet klaar voor een ontmoeting met mijn kinderen. "Kan ik je meenemen naar Granny's om wat te eten?" vroeg ik voorzichtig. Ik had werkelijk geen idee waar Graham op dit moment behoefte aan had.

---

When you believe your dreams come true

Rumplestiltskin
'Kom lees hem.' Zei ze ik las de brief mn grijns verdaeen, ik verbrande de brief en woedend keek ik haar aan. 'Nu weet ik zeker dat je niet te vertrouwen bent.' Mijn ademhaling werd zwaarder. 'Nu heb ik een reden om je op te sluiten.' Ik grinnikte en pakte haar bij haar haren, ik trok haar mee naar een deur die ik met magie open deed gelijk was er een trap die ik afliep we waren in mijn kerker, ik gooide haar in een cel langs andere cellen waar nog botten en skeletten lagen van mn vorige gevangenen. Ik deed haar deur opslot verzegelde het met magie. 'Een fijne verblijf mevrouw Gold.' Zei ik sarcastisch. 'Ow voordat ik het vergeet.' Ik toverde armbanden om haar heen zodat zei geen magie kon gebruiken.

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

Toen hij de brief las verbrande hij hem meteen, een grijns kwam op mijn gezicht, dit was de goede reactie! 'Nu weet ik zeker dat je niet te vertrouwen bent.' ik grijns, "De hele familie Gold is niet te vertrouwen, sorry not sorry..." zeg ik grijnzend 'Nu heb ik een reden om je op te sluiten.' oké dat was dan weer niet de bedoeling, hij pakte mijn haar en trok me mee naar een deur die hij met magie opendeed, auw mijn haar! Hij liep meteen met de trap naar beneden en gooide me in een cel, naast mijn cel zaten nog andere cellen waar botten lagen van mensen, ik ril even, wedden dat ik daar ook zo ga zitten? 'Een fijne verblijf mevrouw Gold.' Zei hij sarcatisch. 'Ow voordat ik het vergeet.' opeens kreeg ik de armbanden om die ik voor hem wou hebben, ik grijns even sarcastisch.
"En wat is je plan nu?" vraag ik vals, ik sta op en hou de tralies vast, "Me hier weg laten rotten terwijl je zelf word opgepakt door de mensen, misschien zit Regina, Neal of iemand erbij..." ik kijk hem aan, geen idee of Neal nog een kleine zwakte was, "Je bent laf..." zeg ik tenslotte, "En niet omdat je een jonger meisje aanvalt maar dat je het niet eens kan zonder magie..." ik grijns, "Lafaard...."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'En wat is je plan nu?' vroeg ze vals, ze stond op en hield de tralies vast. 'Me hier weg laten rotten terwijl je zelf word opgepakt door de mensen misschien zit Regina, Neal of iemand erbij..' ze keek me aan. 'Je bent laf...' zei ze woede borrelde in me op. 'En niet omdat je een jonger meisje aanvalt maar dat je het niet eens kan zonder magie.' ze grijnsde. 'Lafaard.' ik hield de tralies ook vast en hield mijn gezicht er vlakbij. 'Ik begrijp maar niet waarom jou lieve pappie je niet vermoord heeft.' een lachje ontsnapte. 'Je bent zo irritant, zo verschrikkelijk irritant en laat de andere maar komen ze zijn te dom om de magie rond deze huis te verbreken zodat ze het huis kunnen zien.' ik hield weer afstand en liep een stukje achteruit. 'Ze zijn allemaal zo dom, zo dom, als ze hier proberen binnen te komen sluit ik ze allemaal op. dan heb jij lieve Jo, gezelschap of misschien... heb ik je dan al gedood.' ow wat is het toch fijn om gemeen te zijn.
''Vertrouw nooit de duisternis.'

Elsa slaakt een zucht en ik hoor een klap. Ik kijk op en zie dat het boek is dicht geklapt door Elsa. Nog steeds loop ik heen en weer. Ik kon toch wel iets bedenken? Elsa legt ondertussen haar hoofd op de tafel neer. "Ik kan geen boek meer zien." zei ze overdreven. Aan haar had ik nu ook lekker veel. "Kunnen we niet even iets anders gaan doen?" Ik kijk Elsa aan en mijn ogen vallen opeens op een brief, die eerst nog niet op de tafel lag. Ik versnel mijn pas richting de tafel en pak de brief en open deze. Mijn ogen glijden over de letters heen. Mijn ogen worden groter en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. "Ik denk dat we een nieuwe aanwijzing hebben." zeg ik met een glimlach naar Elsa. "In deze brief staat dat Mr. Gold in Storybrooke is en zijn adres staat er ook in. Het zijn coördinaten, maar met een locatiespreuk brengt dit briefje ons er zo naartoe." ik raakte opgewonden van het idee dat we weer verder konden met de zoektocht, ondanks dat ik het hier best wel fijn vond. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Wanneer ik Regina omhels pakt ze me stevig vast. Na een tijdje maakte Regina zich los van mij. Ik wilde niet de eerste zijn, want misschien was ik dan te vroeg met loslaten. Regina kijkt me recht in de ogen aan en ik zie nu pas dat haar blik echt veranderd is. "Je bent doodgegaan, maar je leeft weer. Daar ben ik blij om." Met de rug van haar hand veegt ze enkele tranen van haar gezicht af. Ik voel haar lippen dan opeens op mijn voorhoofd. Een zwak glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Ik heb immers jaren het bed met deze vrouw gedeeld. "Kan ik je meenemen naar Granny's om wat te eten?" de vraag kwam heel voorzichtig uit de mond van Regina. Ik gaf een klein knikje. "Dat zou me wel leuk lijken." zeg ik met een lach. Ik had nu iemand gevonden waar ik bij terecht kon. Regina had ik gevonden, nu Emma nog...

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

The Dark One pakte de tralies vast en kwam dichtbij. 'Ik begrijp maar niet waarom jou lieve pappie je niet vermoord heeft.' een lachje kwam uit zijn mond, "Weet je, dat vraag ik me ook af, waarom heeft hij me niet vermoord... Oh jah, omdat hij laf was..." ik grijns 'Je bent zo irritant, zo verschrikkelijk irritant en laat de andere maar komen ze zijn te dom om de magie rond deze huis te verbreken zodat ze het huis kunnen zien. Ze zijn allemaal zo dom, zo dom, als ze hier proberen binnen te komen sluit ik ze allemaal op. dan heb jij lieve Jo, gezelschap of misschien... heb ik je dan al gedood.' ik grinnik, hij weet mijn plan totaal niet.
''Vertrouw nooit de duisternis.' ik grijns, "Het is dat je het zelf zegt..." ik kijk hem vals aan, "Kijk ze komen inderdaad hierheen jah, en je bent inderdaad sterker en zo komen ze dus hier, maar wie zegt..." ik ben even stil, "Dat dat niet mijn plan was, misschien wil ik wel dat ze gevangen komen te zitten en pijn lijden, weet jij het? Ik wel..." ik grijns, "Maar goed, kom dan, vermoord me maar..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Quinn stopt met het heen en weer lopen en komt in plaats daarvan naar de tafel lopen. Ik wil net mijn ogen sluiten als ze plotseling iets van tafel pakt. Ik ga overeind zitten en kijk nieuwsgierig wat het is. Het blijkt een brief te zijn en in die brief staat iets wat er voor zorgt dat Quinn blij wordt, want er verschijnt een glimlach op haar gezicht. "Ik denk dat we een nieuwe aanwijzing hebben." zegt ze met een glimlach naar mij. Ik spring overeind "Een aanwijzing?" vraag ik enthousiast. "In deze brief staat dat Mr. Gold in Storybrooke is en zijn adres staat er ook in. Het zijn coördinaten, maar met een locatiespreuk brengt dit briefje ons er zo naartoe." Ik moest lachen omdat Quinn zo opgewonden was. "Maar dat is geweldig," riep ik uit. "Gold weet er sowieso meer van. We moeten naar zijn huis!" Ik pakte de brief uit Quinn's handen en las het een keer door. "Kan jij die locatiespreuk toepassen? Met Sneeuw en ijs komen we denk ik niet zo ver namelijk." grinnikte ik.


















Graham gaf een klein knikje. "Dat zou me wel leuk lijken." zegt hij met een lach. Ik ben opgelucht, na al dit gedoe lijkt hij het goed op te vatten en misschien konden we elkaar nu eindelijk op een normale manier leren kennen. "Op naar Granny's dus," glimlachte ik. Ik knipte in mijn vingers, waardoor we voor Granny's verschenen. Ik liep naar binnen en hield de deur open om Graham binnen te laten. Vervolgens liep ik naar een tafeltje in een rustige hoek. Hier zouden we onder het genot van een maaltijd goed gesprekken kunnen houden. Ik bestelde vast wat drinken voor ons beide en wachtte totdat Graham ging zitten. "Dus... Hier zitten we dan. Wie had dat ooit gedacht." Ik keek even door het raar naar buiten en sloeg mijn benen over elkaar. "Voordat we verder gaan wil ik dat je weet dat ik een vriend heb, Robin Hood." Ik kon mij wel voor mijn kop slaan, waarom zei ik dat nou? "Is er iets dat je van mij zou willen weten?" Vroeg ik Graham.

[ bericht aangepast op 31 aug 2016 - 23:43 ]

---

When you believe your dreams come true

Rumplestiltskin
'Het is dat je het zelf zegt..'' ze keek me vals aan, ik keek vals terug. 'Kijk ze komen inderdaad hierheen jah, en je bent inderdaad sterker en ze komen ze dus hier, maar wie zegt.' ze was even stil.. 'Dat dat niet mijn plan was, misschien wil ik wel dat ze gevangen komen te zitten en pijn lijden, weet jij het? ik wel..' ze grijnsde. 'Maar goed, kom dan, vermoord me maar.' wauw dat kind is nog gestoorder dan haar vader, er zit echt een steekje los bij haar ze hoort in een psychiatrische inrichting thuis. 'Ik laat dat niet gebeuren, ik zorg dat jou smerige plannetje niet zal slagen.' ik grijnsde. 'Maar mijn plannetje en misschien is dat wel een nieuwe plan van mij zal echter wel slagen.' ik lachte. 'Ow en lief kind wat je vader betreft hij vermoordde je niet omdat hij van je hield.' mijn hand schoot omhoog waardoor er een harde windvlaag tegen Jo kwam en haar hard tegen de muur van de cel liet komen, ik liep de deur uit en sloot die achter mij.

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

'Ik laat dat niet gebeuren, ik zorg dat jou smerige plannetje niet zal slagen.' hij grijnsde waardoor ik hem boos aankeek 'Maar mijn plannetje en misschien is dat wel een nieuwe plan van mij zal echter wel slagen. Ow en lief kind wat je vader betreft hij vermoordde je niet omdat hij van je hield.' ik keek hem aan, "Hij hield totaal niet van me..." zeg ik boos. Zijn hand schoot omhoog waardoor er een harde windvlaag tegen me aan kwam waardoor ik hard tegen de muur van de cel viel, ik liet me vallen. "Dat deed pijn klootzak..." sis ik, niet dat het zoveel pijn deed maargoed, "En hoe wil je mijn plan niet laten uitwerken!" schreeuw ik hem nog na, "Ze komen toch wel!"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Wanneer ik Elsa met een glimlach vertel dat we waarschijnlijk een nieuwe aanwijzing hebben, springt ze overeind uit haar stoel. "Een aanwijzing?" klinkt het enthousiast vanaf haar kant. Elsa begon te lachen, maar ik snapte niet waar dat om ging. Had ik iets verkeerd gedaan net? Ach wat maakte dat uit? We hadden een nieuwe aanwijzing en niet zomaar eentje. Deze aanwijzing zou ons regelrecht naar Mr. Gold brengen. "Maar dat is geweldig," riep Elsa uit. "Gold weet er sowieso meer van. We moeten naar zijn huis!" De brief werd uit mij handen gerukt en ik zag hoe Elsa's ogen over het papier vlogen. "Kan jij die locatiespreuk toepassen? Met Sneeuw en ijs komen we denk ik niet zo ver namelijk." grinnikte ze. Een klein geheimzinnig glimlachje kwam op mijn gezicht. Dit keer greep ik het briefje uit haar handen. "Een locatiespreuk kan ik wel doen." ik leg het briefje op de tafel neer en houd mijn beide handen erboven neer en sluit mijn ogen. Ik concentreer mij goed en wanneer ik mijn ogen open, zie ik dat het briefje in de lucht hangt en klaar is om weg te zweven. "Waar wachten we op?!" roep ik naar Elsa. Ondanks mijn hakken zette ik het op een lopen om het briefje bij te houden. I Ik moet even op adem komen als we eindelijk bij de plek zijn aangekomen waar de brief neervalt op de grond, een open vlakte midden in het bos. "Wat?" zeg ik hijgend. We hadden een flink stuk gerend. Misschien moest ik nog iets werken aan de snelheid van die locatiespreuk. "Ik denk dat er iets fout is gegaan." mompel ik zachtjes. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Regina lijkt erg opgelucht wanneer ik ermee instem op iets te gaan eten. "Op naar Granny's dus," glimlachte ze. Voordat ik iets in kan brengen staan we al voor Granny's. Ik wilde niet mijn terugkeer bekend maken bij Granny's en met Granny zelf weet je dat heel Storybrooke het binnen no time weet.Ik laat echter niks los dat ik de beslissing van Regina niet erg oke vond. Regina liep naar binnen en hield de deur voor me open waar ik haar dankbaar voor knikte. Gelukkig besloot ze wel om in het rustige hoekje te zitten van Granny's. Een serveerster kwam en Regina bestelde voor ons beide wat te drinken. "Dus... Hier zitten we dan. Wie had dat ooit gedacht." Regina's blik ging naar buiten, terwijl ik Granny's even goed rondkeek. "Voordat we verder gaan wil ik dat je weet dat ik een vriend heb, Robin Hood." Ik gaf haar een klein glimlachje. "Ik ben op de hoogte gehouden van Robin en jou en Emma en Hook." zeg ik met een zwak glimlachje. Waarom zei ze dit zo opeens? Dacht ze dat ik nog gevoelens voor haar had? Had ik überhaupt gevoelens gehad voor haar. Dat was moeilijk toen zonder hart. "Is er iets dat je van mij zou willen weten?" Vraagt Regina mij. Ik wilde eigenlijk verder gaan over mijn hart, maar besloot dat ik dat moest laten rusten. "Hoe heb je Robin ontmoet?" vraag ik dan maar.

---

Do I look like Mother Teresa?