"Go Fanfic" – Publieksprijs - Stories promoten

Met gierende banden reden we door de straten van New York City terwijl het album Christmas Hits opstond. Luidkeels zongen ik en Harold mee met Mariah Careys All I want for Christmas is you. Zelf klonk ik als een verkouden haan die probeerde te kraaien, maar Harold daarentegen leek geen moeite te hebben met het halen van alle hoge noten. Die man bleef me verbazen, keer op keer. Ook met zijn rijkunsten trouwens.
      “Bebouwde kom, bebouwde kom Harold!” riep ik verschrikt uit wanneer hij op hoge snelheid, recht op een drempel af reed. Net een meter voor de drempel trapte hij hard op de rem, waarna hij in een slakkengangetje over de drempel heen reed. Eenmaal over de drempel heen, trok hij weer hard op en scheurde weg.
      “Rijd ik de spoiler er niet af en krijg ik daar ook geen gezeur over, snappez vous?” legde Harold lachend uit en hij keek me triomfantelijk aan. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe we een rood licht passeerden. Wacht. Wat?!
      “Je snappe,” antwoordde ik droogjes. Dat ik het vermoeden had dat ik het er niet levend vanaf zou brengen maakte me niet eens zo heel veel uit, ik was alleen zo verdomd misselijk...(verder lezen)

We – ik, Harold en de doos met Donald erin – stonden te wachten voor een groot pand dat aan niemand minder dan Hillary Clinton toebehoorde. Ik hoorde voetstappen naderen en plosteling brak het zweet bij me uit, alsof ik hier dadelijk mijn liefde ging verklaren aan Hillary in plaats van Donald. Voor de duidelijkheid: ik was op geen enkele manier geïnteresseerd in Hillary. Donald had me bovendien zonder twijfel in hoogsteigen persoon een kopje kleiner gemaakt als dat wel het geval was geweest. Nerveus glimlachte ik naar Harold, die loom tegen de doos aan leunend stond te dagdromen.
      “Je hoeft echt niet zenuwachtig te zijn hoor,” zei ik tegen hem. Harold knipperde een paar keer en keek me toen behoorlijk onbegrijpend aan. Plotseling werd de deur opengezwaaid en schoten we allebei in een soort 'geef acht'-houding. Er viel een stilte terwijl we de vrouw voor ons behoorlijk hersenloos stonden aan te gapen.
      “Zijn dat de pizza's?” verbrak Hillary de stilte en keek niet begrijpend achter ons. Zowel ik als Harold leken even van de kaart door deze onverwachte vraag en keken tegelijkertijd om naar de grote doos die achter ons stond. Pizza's op Kerstavond?
      “Nou eh–” ”– je weet wel– eh...” zeiden we. Wat een heerlijk intelligente toevoeging aan deze conversatie. “Voordeelverpakking.”(verder lezen)

Het was inmiddels gaan sneeuwen.
In eerste instantie had het erop geleken dat het dit jaar geen witte kerst zou worden, gezien het voor de tijd van het jaar behoorlijk warm was. Echter leek het weer compleet omgeslagen te zijn van het ene op het andere moment. Op de weg van huize Trump naar huize Clinton was er alleen maar natte sneeuw uit de lucht komen vallen, wat gelijk weg smolt zodra het de grond had geraakt. Nu leek het alsof Vrouwe Holle fanatiek haar kussens aan het uitschudden was boven New York City – je weet wel, dat ene sprookje van de gebroeders Grimm. Op de achtergrond klonk er een onophoudelijk, zacht gerommel en toen ik een blik uit het raam wierp, zag ik een lichtflits, gevolgd door een harde donderslag. Ondertussen begon het steeds harder te sneeuwen, ik wilde het nog net geen sneeuwstorm noemen.
Achter me klonk er een jammerlijk gefluister. Toen ik omkeek zag ik dat Donald angstig opgerold zat in een fauteuil. Dat was ik bijna vergeten, Donald was als de dood voor bliksem. Onze held op sokken bewoog zijn lippen terwijl hij zijn ogen dichtgeknepen had en zijn handen samengevouwen, alsof hij een schietgebedje deed.
Ik verplaatste mijn blik naar het bed, waar Hillary nog steeds buiten bewustzijn lag, werd het niet tijd dat we haar wakker zouden gaan maken? (verder lezen)