|
'Los, je hebt mooi haar. Je hoeft niet terug naar je kamer. Ik heb ook een paar hakken voor je gehaald.' Norah knikte gewillig en borstelde haar donkere lokken zorgvuldig over haar schouder terwijl Misha weer de slaapkamer in verdween. Hij keerde terug met een doos en haar mond viel een stukje open toen ze die opende. Wauw. De hakken waren echt prachtig. ‘Oh, ze zijn echt mooi.’ Voorzichtig streek ze met haar vingers over de gouden hak, alsof het kon breken onder haar aanraking. ‘Dankjewel.’ Norah drukte een kus op zijn wang, wat gevolgd werd door zijn hand op haar onderrug en een kus in haar nek.
'Laten we gaan?'
’Make-up,’ mompelde ze, ‘een paar minuutjes.’ Een van de weinige voordelen van werken in het hotel is dat ze had geleerd om snel make-up bij te werken en op te doen, waardoor ze inderdaad iets later al klaar was.
'Je weet hoe het gaat als we buiten zijn. Jij bent mijn vriendin. En als je ook maar iets doet in een poging om jezelf hier weg te krijgen, dan schiet ik je neer.' In echte Misha-stijl liet hij zijn pistool zien, gepaard met een knipoog. Norah knikte ten teken dat ze het begrepen was. Ze was niet dom. Misschien dat hij haar momenteel nodig had, maar hij zou haar zonder twijfel neerschieten mocht ze echt proberen weg te lopen. En als hij dat niet deed… dan verkocht hij haar wel aan een goedkoper bordeel. Het leven in het hotel was vaak verre van prettig, maar het kon altijd een stuk eerder. Ze had ook in een goedkoop bordeel kunnen behandelen, waar de meisjes nog meer als vuil behandeld werden. Nee, dat zou ze zeker niet aan kunnen. En eigenlijk, eigenlijk wilde ze ook bij Misha blijven.
Na een kort gesprek met Bailey en Kit liepen ze naar buiten, terwijl ze zenuwen bij Norah toe begonnen te nemen. Ze hield niet van drugsdealers. 'Je kan wel wat zonlicht gebruiken, je ziet een beetje bleek schat.’ Ze maakte een zacht geluidje van instemming, al wist ze zelf dat haar bleke gezicht op dat moment niet door gebrek aan zonlicht kwam. Nee, ze hield echt niet van drugsdealers. Ze kregen een heel assortiment aan klanten in het hotel. Getrouwde mannen die gewoon ontrouw waren. Getrouwde mannen die behoefte hadden aan gezelschap omdat ze dat van vrouw niet veel kregen. Mannen die gewoon wat aandacht en liefde nodig hadden. Rijke zakenmannen die graag lieten zien hoe rijk ze waren. Trust fund studenten. Hier en daar een bachelorfeest. Tussen al die categorieën zaten wel rotte appels, maar de meerderheid leek nog enigszins mee te vallen. Dat gold niet voor de categorie drugsdealers. Die bestond enkel uit rotte appels. Haar laatste aanvaring met één van die drugsdealers, die haar voor een nacht had “gehuurd” stond nog vers in haar geheugen gegrift. Drugs als wiet vond ze niet zo erg, maar de drugs die die man haar gegeven had, ze had geen flauw benul wat het was geweest. Het liet haar de hele tijd wat benauwd, licht in haar hoofd en paniekerig voelen. Ze leek ook bijna alle kracht in haar lichaam verloren te hebben, waardoor de man zijn gang kon gaan en haar zachte smeekbedes om voorzichtiger te doen werden compleet genegeerd. De dag na een volledige nacht kregen ze altijd vrij, en ze was die dag nauwelijks haar bed uit geweest.
'Heb jij het geld mee?'
’Ja,’ mompelde ze afwezig terwijl ze op het tasje dat over haar schouder hing klopte. Ze liepen een steegje vlakbij het hotel in en Norah liet haar hand afzakken naar de van Misha, zodat ze die vast kon pakken. Later zou hij haar vast berispen omdat ze zijn hand zo’n beetje fijn kneep. Het was dat Misha haar naar voren trok, anders stond ze vastgevroren aan de grond.
’Ah, Vyacheslav. Daar ben je.’ Het was een groepje van drie mannen, maar degene die sprak zag er het meest intimiderend uit en was duidelijk de leider. ‘Altijd een genoegen om zaken met je te doen.’ Zijn woorden waren tegen Misha gericht, maar zijn ogen focusten zich op Norah. Haast onbewust zette ze een stap dichter naar Misha toe. Het was duidelijk dat het de man wel beviel wat hij zag en Norah wilde hevig dat Misha haar een wat minder onthullende jurk had gegeven, of dat ze een klein decolleté had, of eigenlijk gewoon alles wat haar minder aandacht van de man zou bezorgen. Op dat moment voelde het alsof ze net zo goed geen jurk kon dragen, door hoe niet alleen de man, maar ook zijn handlangers, naar haar keken.
’We hadden al een prijs afgesproken,’ vervolgde de man, ‘maar misschien kunnen we nog onderhandelen?’ Hij knikte naar Norah. ‘Als je je vriendinnetje aan ons uitleent, dan kan ik je flinke korting geven.’ Hij likte over zijn lippen. ‘Of nog beter: geef haar een weekje aan ons, en ik geef je twee weken gratis drugs.’ Hij legde zijn hand op de plek waar zijn hart zou moeten zitten. Ze betwijfelde of hij wel eentje had. ‘Ik beloof je dat we goed voor haar zullen… zorgen.’ Norah was inmiddels nog bleker geworden en voelde zich alsof ze het elk moment kon begeven. Het enige wat haar nog op haar plek hield, was Misha naast haar en haar hand in de zijne. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar hem. Alsjeblieft, niet.
|
|
