• De opmaak komt er aan, zodra ik terug ben van de winkel. Ik moet eten kopen voor mijn monsters.

    De moordenaar van Mason heeft een privéberichtje van mij gekregen. De anderen; helaas. MAAR. Dit betekent niet dat jij je personage niet verdacht kan doen lijken, of verdachte gedachten kan hebben. Het kan geen kwaad moest je iets verraden, maar het is leuk als we het allemaal spannend proberen te houden ^^

    Het is zaterdag 24 december, omstreeks 8u30. Voor de kersttraditie heeft César toestemming gegeven om de vorige vrijdag het Hotel al om 1u 's nachts te laten sluiten. Er waren ook geen boekingen voor overnachtingen. Zowel de jongens als de meisjes - al moeten deze laatsten wel nog de was en de plas doen) hebben vrij tot maandag 26 december, 20u00. Daarna is Kerstmis voorbij en wordt de Hel weer voortgezet.
          Mason is in de nacht overleden in zijn kamer aan een overdosis drugs en alcohol, maar die zijn niet door hemzelf toegediend. Dit weet de overgrote meerderheid van het hotel niet, maar de situatie is alleszins verdacht. Bijna iedereen is wel eens verdwenen toen Mason dat was, en misschien hebben sommigen anderen wel mee zijn kamer zien ingaan, wie weet... Let the game begin!


    Mhm?

    CLÉO MAHALIA AGUILLARD


    24 • One of the girls • Room 23 • Max’ room • Max

    Max zuchte diep, waarna hij de schaar terug in zijn houder zette. Hij richtte zich weer tot Cléo en ging naast haar op zijn bed ging zitten.
          ”Ik wil je nergens van beschuldigen, maar denk niet dat ik je niet verdenk, je hebt je motieven, Aguillard,” zei hij duister. Max keek haar ijzig aan.
          “Heeft niet iedereen hier zijn of haar motieven?” Het kwam er botter uit dan bedoeld.
          Max plaatste zijn hand op haar bovenbeen en kneep er zachtjes in - iets wat Cléo niet kon waarderen. Ze verschoof dan ook zachtjes haar been. “Maar goed, je hebt het lijk dus al gezien, wanneer dan?” Hij keek haar vragend aan. “En nee, ik weet niet wanneer hij is overleden. Ik zei toch al dat ik niet zijn handje had vastgehouden?”
          Cléo keek Max aan. “Vanochtend - toen ik langs de kamers liep en de chaos al uitgebroken was. Hoe moet ik anders beneden komen?” antwoordde ze, waarna ze wegkeek. “Kunnen we dit later bespreken?” vroeg Cléo, waarna ze opstond en naar de kamerdeur toe liep.
          Ze gaf een ruk aan de deurklink en probeerde het te openen, maar de deur ging niet mee in haar beweging. “Natuurlijk,” mompelde ze. Ze draaide zich weer terug om naar Max. “Was dat nodig?” vroeg ze. Een zucht verliet zachtjes haar lippen, waarna ze tegen de gesloten deur aan leunde. Ze sloot haar ogen even en gaf een trap tegen de deur uit frustratie, waarna ze haar ogen weer opende.
          ”Wat wil je van me?” vroeg ze zachtjes, na enkele seconden stil geweest te zijn. “Ik kan je niks goed vertellen - niks wat van belang is. Niks, helemaal niks. Niks,” ratelde ze toen aan een stuk door.
          ”Misschien heb je meer geluk bij iemand anders.” Ze keek naar de muur, om Max’ blik te mijden.

    ”1-2-3.. I don’t care.”

    [ bericht aangepast op 12 feb 2017 - 17:26 ]


    That is a perfect copy of reality.

    NIKA CALDBURY


    20 • Loverboy • Room 17 • Kitchen • Laelia / Alyx

    ”Als je zo ongeduldig bent, dan mag je genoegen nemen met een saaie, kale kom met cornflakes en melk. Dus als je liever warme, lekkere pannenkoeken hebt, sssh.” Nika keek het meisje even beduusd aan. Die had zeker lef, voor zo’n jong en tenger meisje. Het was Nika duidelijk dat dit meisje nog niet had meegemaakt hoe het hier werkelijk aan toe ging. Waarschijnlijk nog te nieuw daarvoor.
          ”Je hebt geluk dat je hier tegen mij praat - brutaal wicht,” zei Nika tegen haar, verder niet ingaand op de inhoud van haar opmerking.
          Opeens greep Alyx Laelia’s pols vast - oh ja, die was ook nog steeds in de keuken - waarop Nika haar even zag verstijven. Zowel Laelia als Nika keken Alyx wantrouwend aan. "Volgende keer wanneer meneer hier je suckerpunched, dan vorm je zo je vuist en geef je hem een koekje van eigen deeg. Pols recht houden, anders kan je die kneuzen.”
          Laelia keek haar onbegrijpend aan, Nika trok zijn mond open om er een opmerking van te maken, maar sloot hem toen weer. Had deze meid een doodswens of iets? Een wenkbrauw ging er fronsend omhoog. “Als je graag dood wilt misschien,” antwoordde Nika uiteindelijk. “Anders lijkt me dat niet zo’n slim idee.” Een kleine glimlach vormde er om Nika’s mond toen Laelia haar pols terugtrok uit Alyx’ greep en haar hoofd schudde. Iemand hier wist tenminste hoe het werkte.
          ”Eh– ik weet niet of je al helemaal bekend bent met iedereen en hoe het er hier aan toegaat–“ ze trok een lade open en reikte haar een koekenpan aan “–maar als ik wil dat ik bond en blauw word geslagen, en dan bedoel ik niet alleen mijn wangen, dan moet ik vooral terugslaan ja.” Ze blikte kort naar Nika, die zich voor de derde keer deze ochtend schuldig voelde. “Dus bedankt voor die snelcursus zelfverdediging, maar ik had 'm niet nodig.” Een iemand hier had ten minste een werkend brein. Nika hoopte - vooral voor Alyx' eigen bestwil - dat Alyx er snel genoeg achter zou komen hoe het hier echt werkte.
          ”Ik zou naar Laelia luisteren Alyx - ze geeft je een wijze raad. Nu zou ik trouwens aan je pannenkoeken gaan werken, wil je niet dat de Grote Beauze Wolf achter je aan komt. Daarmee bedoel ik trouwens Beau, je weet wel - diegene die zelfs met een pannenkoek in het huwelijksbootje zou stappen, mocht dat mogelijk zijn.”

    "Shit. I fucked up - again."

    [ bericht aangepast op 12 feb 2017 - 21:18 ]


    That is a perfect copy of reality.


    Almost 24 Ω Annoyed & Careless Ω With Kit, Jazz & MishaΩ Around Mason's room Ω jogging & shirt


    This is my cup of care. Oh, look. It's empty





    Beauzag niet meer hoe zowel Jazz als Kit naar beneden liepen. In plaats daarvan liet hij zijn blik langzaam door de kamer glijden. Hij gokte dat Misha het nieuws niet zo goed had opgenomen, al leek de man op het moment dat Beau binnenkwam, tamelijk rustig. Hij kon echter het wapen niet echt negeren.
          "Maak je geen zorgen," zegt hij buiten adem. "Het enige lijk dat je zal hoeven opruimen is dat van degene die dat gedaan heeft." Misha wijst naar de deuropening, waar Beau nog steeds in staat. Even vreesde Beau dat hij hem bedoelde, maar aangezien Misha met zijn vinger wees en niet met het geweer, kon hij dat van zich afschudden.
          "Ik zal het zelf opruimen," zei hij nog, voor hij Beau voorbij liep. De tweede kon het gemompel erna niet meer verstaan, deels door het accent, en hij keek hem bezorgd na. Het geweer had de kamer eveneens verlaten en Beau had de indruk dat Misha niet helemaal helder was op het moment. De chaos in het hotel leek groter en groter te worden en dit was precies hetgeen waarvoor Beau vreesde. Al die dominante karakters zorgden ervoor dat iedereen het zelf wilde oplossen. Hij kon beter iets doen, voor alles een bloedbad werd en hij zelf ook in gevaar kon komen.
          Beau draaide zich om en zag Dani staan. Hij glimlachte naar haar, terwijl er een plan in zijn hoofd begon te vormen.
          "Kan je iets voor me doen?" vroeg hij automatisch in het Spaans. Hij ging verder zonder op een antwoord te wachten, aangezien het niet echt een vraag was. "Laat het brandalarm afgaan. Maar zorg er wel eerst voor dat je de automatische verbinding met de brandweer* verbreekt." Hij vergat dat hij waarschijnlijk de enige - op Zeke na - was die wist hoe dit moest** en rende achter Misha aan.
          "Hé, Misha," riep hij, waarna hij hem inhaalde. Hij legde zijn hand op diens schouder en trok zachtjes, maar dwingend zodat hij de trap niet zou afgaan. "Ik waardeer je er... enthousiasme, maar dit lijkt me niet bepaald een goed idee. Als je gaat zwaaien met dat..." Beau wees naar het wapen. "...dan gaat iedereen gewoon zeggen wat je wil horen." Beau blikte nog eens naar het geweer, om te zien of er een kans was om het af te nemen. "Misschien moet je even wachten tot het nieuws is bezonken, voor we overhaaste conclusies gaan trekken. Je hebt niet eens een verdachte; er zijn zo veel mensen hier die Mason iets minder graag hadden dan jij."
          Het was bijna grappig dat het juist Beau was die de situatie probeerde onder controle te krijgen. Normaal genoot hij juist van deze chaos, maar hij had toch liever eerst het lijk weg, voor hij hier om kon lachen.


    *Geen idee of dit mogelijk is, maar laten we dat feit negeren, goed?
    **hierdoor kan ze hem achterna lopen of zo? Ik wil haar graag mee betrekken, maar het is nogal moeilijk als Misha wegloopt xd



    Mhm?


    Ezekiel Joshua Blair
    27 || 8 jaar || Loverboy || Bar || These whores really need to know their place. || Snow, Cleo, Bailey, Max, Kit
    Cleo eek te schrikken van het feit dat ik haar aansprak op haar leugen, wat voor mij nogmaals bevestiging was dat ze inderdaad had gelogen. Ik hield niet van liegen en het was ook maar goed dat Max op dat moment binnen kwam zetten vanaf de trap, want ander had ik zijn hoer wat aangedaan. "Je hebt een leugenaarster in handen, Max." sprak ik hem toe, zodat hij het ook zou weten. Ik was nooit te beroerd om een van de hoeren te verraden aan de andere jongens en nu dus ook niet. Ik keek weer even naar Snow en daarna naar Max, die mij toch nog wat advies gaf. Ik knikte, voor ik met mijn ogen rolde. Hij was hier twee jaar korter dan ik, maar lang genoeg om mijn respect te hebben, toch hoefde hij voor mij echt niet mijn baan hier uit te gaan spellen. "Jij doet jou werk, ik doe het mijne. Ik denk dat we allebei na zoveel jaar wel weten hoe het werkt, niet?" De ondertoon in mijn stem liet wel merken dat ik niet helemaal blij was met de manier waarop hij mij had proberen de les te lezen. Ik keek naar Snow in tikte met mijn middelvinger op haar neus. "Dat betekent niet dat jij er makkelijk vanaf komt, trut." Net toen ik het laatste woord uitsprak hoorde ik weer voetstappen, dit keer was het Kit. Voor hem had ik ook altijd respect gehad en hij behandelde mij gelukkig als een gelijke. Ik knikte bij zijn woorden en haalde een hand door mijn haren. "Ik wil graag helpen. Ik ken een plek waar je hoge vuren kan stoken zonder dat het enige argwaan trekt, en dat binnen enkele kilometers." Ik wilde dat mijn vriend een waardig afscheid kreeg, maar het moest wel op een manier gebeuren waarop alle autoriteiten erbuiten werden gehouden. Daarom wilde ik zelf deel van het proces zijn om zijn lichaam te verdoezelen. Intussen was Kit bezig met zijn eigen hoer, die hier al die tijd maar een beetje dom had gestaan. Zelfs terwijl ze niets had gezegd, en meestal niet buiten de paden trad, had ik altijd een gevoel van irritatie bij haar die ik zelfs bij Snow voelde als ze Harley weer probeerde af te troeven. Bij de laatste opmerking van Kit knikte ik. Het was ook eigenlijk heel dom geweest, zeker als er gasten in het hotel waren geweest, maar het was een impuls geweest en die moest ik de volgende keer bedwingen. "Sorry, man." zei ik voor ook hij vertrok en we weer alleen waren. "Omdat je zo mooi stil hebt gezeten, lat ik je gaan, voor nu. Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd, want de volgende keer ben ik niet zo vergevingsgezind." Met die woorden maakte ik het touw rond haar nek los en stopte het terug in de la waar ik het uit had getrokken. Daarna pakte ik mijn mobiel om wat e-mails te versturen terwijl ik wachtte op Harley, die nu best wel met een ontbijtje mocht komen.

    [ bericht aangepast op 14 feb 2017 - 15:37 ]


    Bowties were never Cooler

    Maximilian Gael Blidworth
    “If I wanted to kill myself I would climb your ego and jump your IQ.”



    ‘Vanochtend - toen ik langs de kamers liep en de chaos al uitgebroken was. Hoe moet ik anders beneden komen?’ antwoorde ze en keek weg. ‘Kunnen we dit later bespreken?’ vroeg Cléo, waarna ze opstond en naar de kamerdeur toe liep. Ik keek geamuseerd toe hoe ze probeerde de deur te openen en faalde. ‘Natuurlijk,’ hoorde ik haar mompelen en ik lachte zachtjes. Ze draaide zich naar me toe. ‘Was dat nodig?’ Ik haalde mijn schouders op en knikte. Vervolgens liet ik me achterover op mijn bed vallen. Ik hoorde wat gefrustreerde geluiden van haar kant komen en vervolgens een doffe klap tegen de deur.
          ‘Hey, laat de deur heel, wil je?’
          ‘Wat wil je van me?’ verbrak ze de stilte die was gevallen. Ik kwam half overeind en keek haar met een scheve grijns aan. ‘Ik kan je niks goed vertellen - niks wat van belang is. Niks, helemaal niks. Niks.’ Okay, I get it. Je kunt me niks vertellen. ‘Misschien heb je meer geluk bij iemand anders.’ Ik wreef even over mijn kin en kwam overeind. Misschien kreeg ik haar op een andere manier wel aan het praten, want ik wist gewoon zeker dat ze dingen voor mij achterhield.
          ‘Hm, misschien, maar laten we Mason nu maar even vergeten, goed?’ zei ik, stukke vriendelijker dan ik een tijdje terug had geklonken. Ik kuchte en stond op, waarna ik op Cléo afstapte. ‘Nu wil ik gewoon even jouw gezelschap.’ Ik trok haar met me mee en duwde haar op mijn bed waarna ik me tussen haar benen plaatste. ‘If you don't mind?’ Ik grijnsde naar haar en trok mijn shirt uit.



    26 • Kamer 12 • Zes jaar • Max' slaapkamer • Cléo


    I just caught the wave in your eyes

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Dani Reina Verdad

    ”I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me.”

    • 25 • 4 years • With Misha & Beau • Hush, little monsters. • Outfit •

    ”Kunnen jullie,” klinkt het sissend van achter me. “jullie bekken voor eens eens dicht houden?”
    Normaliter zou ik met mijn ogen gerold hebben, waarbij een van mijn strak geëpileerde wenkbrauwen uitdagend de lucht in zou gaan met de stille vraag ‘want anders?’ Maar ditmaal wist ik heel goed dat dát me duur kon komen te staan en dat mijn brutaliteit op dit moment niet gewaardeerd ging worden. Het bespelen van de jongens zijn grenzen had ergens een eindlimiet en bij Misha leek deze al ver bereikt te zijn. Ik dacht er niet aan deze nu te overschrijden. Een halve draai terug de kamer in vertelt me dat Misha onze kant op komt, maar veel tijd om het jonge ding voor me weg te sturen krijg ik niet als ik een klein onderspit van Misha zijn woede mag delven. Ruw grijpt de man mijn schouders beet en voel ik zijn nagels door het stof van Kit zijn shirt heen boren. Wijselijk slik ik een grom in en klem mijn kaken krachtig op elkaar als ik zonder pardon de gang op wordt gebonjourd. “Weg.” Met een knal wordt de deur dicht gegooid terwijl ik nog half wankel op mijn benen, alvorens ik licht in een krimp bij het horen van de dichtslaande deur.
          ”Als je mee wil lopen graag, maar voel je niet verplicht,” hoor ik Vaiana vervolgens zeggen. Lichtelijk raak ik vervuld van sarcasme en trek ditmaal wel een van mijn wenkbrauwen op als ik naar het jonge ding kijk. “Geloof me, ik zal me nooit tot iets verplicht voelen,” knauw ik haar toe en wrijf ondertussen over een van mijn schouders heen. Heel kort wordt mijn aandacht getrokken naar Kit en Beau, die de slaapkamer van Mason in verdwijnen — zij liever dan ik, besloot ik direct — en hoor dan Vaiana weer tegen me praten. “Ik denk dat het niks te ernstigs is. In principe heb ik gewoon een pleister nodig, denk ik.”
          ”Dan moet je die gaan halen, Bella. Je weet de weg naar de keuken vast te vinden,” kaatst ik haar direct terug en weiger het jonge ding te volgen als deze langzaam aanstalten maakt om de trap af te lopen. Ik had mijn best gedaan om haar — letterlijk — uit de wurgende vingers van Misha te halen en misschien had ik voor heel kort de drang gevoeld om haar te beschermen, maar inmiddels was die behoefte alweer verdwenen; vooral nu ik de kleine boosdoener in dit verhaal leek.

    Zodra Vaiana uit mijn zicht verdwenen is zie ik Beau uit de kamer van Mason terug te voorschijn komen en stapt hij in een stevige pas op de kamerdeur van Misha af. Wijselijk slikte ik mijn waarschuwing voor hem in, wetende dat Beau waarschuwen altijd voor niets zou wezen; voor die jongen stond een waarschuwing gelijk als een uitdaging en als hij de scherpe doornen van Misha zijn woede op zijn hals wilde halen, dan hield ik hem zeer zeker niet tegen. “Madre mia, laat er alsjeblief niet nog een lijk zijn.”
          ”Pas op met wat je wenst,” mompel ik binnensmonds en volg Beau haast nauwlettend als hij zonder pardon de kamer van Misha betreed, waar de desbetreffend man haast direct in mijn blikveld lijkt te verschijnen —als een plaaggeest zonder hobby. Nog voor Misha zijn aandacht volledig op Beau lijkt te richten vind hij het nodig om een van zijn meest sluwe grijnzen mijn kant op te sturen en hoewel ik van binnen een huivering door me heen voel glijden, laat ik van buiten weinig merken en tuit mijn lippen haast niet geïnteresseerd. Ik mocht dan wellicht nog niet helemaal veilig zijn daar we — laten we eerlijk wezen — dit geen van allen zouden zijn in een hotel als deze, maar ik voelde me in ieder geval een stukje zekerder met de wetenschap dat Beau én Kit zich op dezelfde verdieping leken te vinden; met het gegeven feit in mijn achterhoofd dat dien laatste het zeker niet ging waarderen als er iets teveel met me zou gebeuren.
          ”Maak je geen zorgen. Het enige lijk wat je zal hoeven opruimen is die van degene die dat gedaan heeft.” Ik weiger de richting te volgen waarin Misha wijst, me maar al te bewust van het feit dat de beste man een pistool in zijn hand heeft die ik veel liever niet uit het oog tracht te raken. Op dit moment gaf Misha me de heuse kriebels en ik zorgde er dan ook wijselijk voor dat ik uit zijn bereik ben als hij zijn kamer verlaat om naar degene aan de overkant te gaan. Die gast was gek; compleet gestoord en bij geboorte wellicht iets te hard tegen de muur aan geknald. Arm kind.
          ”Kan je iets voor me doen?” Het horen van mijn vertrouwde Spaanse taal vinden mijn poelen direct die van Beau, waar een glimlach in verscholen ligt die ik onbeantwoord laat. Op dit moment weigerde mijn mondhoeken zelfs hun vertrouwde positie aan te nemen als het voor een uitdagend randje was, laat staan het automatisme uit te voeren van een weerspiegeling van ieder anders glimlach. In plaats daarvan til ik opnieuw een van mijn wenkbrauwen op, ditmaal in afwachting van de rest van Beau zijn woorden die snel zouden volgen. “Laat het brandalarm afgaan. Maar zorg er wel eerst voor dat je de automatische verbinding met de brandweer verbreekt.”
          ”Je wilt dat ik —” breng ik uit, maar voor ik überhaupt de kans krijg mijn in het Spaans begonnen reactie af te maken rent Beau alweer naar de andere kant van de gang. Moedeloos gooi ik mijn handen een keer in de lucht en grom er enkele Spaanse verwensingen uit als ik lichtelijk geïrriteerd begin te raken van de hele situatie. Ik begin zelfs spijt te krijgen van mijn reddingsactie. Of sterker nog, ik krijg zelfs spijt van het feit dat ik Kit’s warme nest had verlaten. ’Doe niks doms..’ ik hoor het hem nog zeggen en snuif een keer licht. Bedenkelijk staar ik naar de richting waarin Beau is gegaan en raap al mijn moed bij elkaar om er naartoe te gaan. De slimmerik was zeker vergeten dat ik niet wist hoe ik in hemelsnaam de automatische verbinding uit moest zetten.
          Zwijgzaam benader ik het tweetal en doe er verstandig aan om vooral uit de buurt van het pistool te blijven dat nog steeds in Misha zijn handen lijkt te dansen. Misschien dat het er soms op leek, gezien mijn voorkeur — of beter gezegd mijn bedwelmende kick — de jongens uit te dagen, maar ik had echt geen doodswens. Ik hechtte nog net iets teveel waarde aan mijn prettige levensstijl. Het was echter wel bijna amusant om te zien hoeveel moeite Beau leek te doen in het kalmeren van Misha, iets wat hij normaliter aan iemand anders over zou laten, en ik wilde het bijna zo laten ware het niet dat ik zonder hulp niet kon doen wat hij me gevraagd had.
          ”Ik wil jullie echt niet storen,” vluchtig blik ik een keer naar Misha als Beau uitgesproken lijkt te zijn. “ echt liever niet dan wel,” mompel ik tussen neus en lippen door. “Maar je moet me echt uitleg geven als je me iets vraagt te doen wat ik nog nooit gedaan heb.” Hoewel ik de woorden tot Beau richt, en ik ergens mijn lichaam achter zijne probeer te verbergen, raken mijn poelen niet losgescheurd van het losgeslagen projectiel voor me: Misha. Ik was niet snel bang, echt niet, daarvoor had ik in mijn hele leven al genoeg dingen gezien, maar nu ontging me een nieuwe huivering wederom niet.

    [ bericht aangepast op 12 feb 2017 - 23:27 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    CLÉO MAHALIA AGUILLARD


    24 • One of the girls • Room 23 • Max’ room • Max

    Max wreef even over zijn kin en kwam overeind toen Cléo hem had gevraagd wat hij van haar wilde. Cléo keek hem fronsend aan. Wat ging hij nu dan weer doen? Opnieuw met de schaar spelen? Of had hij deze keer iets anders op het oog? Ze volgde zijn bewegingen, om erachter te komen wat hij nu van plan was.
          ”Hm, misschien, maar laten we Mason nu maar even vergeten, goed?” zei hij opeens, stukken vriendelijker dan hij een tijdje terug had geklonken. Weer ging haar wenkbrauw vragend omhoog. Ze vertrouwde deze toon niet echt. Hij kuchte en stond op, waarna hij op Cléo afstapte. Oh god, wat was hij van plan? Het enige wat ze wist was dat het haar niet aanstond.
          ”Nu wil ik gewoon even jouw gezelschap.” Ja, dat was dan heel jammer voor hem. Daar had Cléo echt geen behoefte aan, zijn gezelschap. Hij moest gezelschap maar bij Romy zoeken. Max trok haar met zich mee en duwde haar op zijn bed, waarna hij zich tussen haar benen plaatste. “If you don't mind?” Hij grijnsde naar haar en trok zijn shirt uit. Cléo kuchte even en keek de kamer rond.
          ”Nou, eigenlijk…–” zei Cléo zachtjes en ze kroop zachtjes achteruit, naar het andere uiteinde van het bed. “– heb ik daar op dit moment helemaal geen behoefte aan,” vervolgde ze haar zin. Ze glimlachte kort naar Max.
          ”Kunnen we niet gewoon.. Normaal praten? Zoals we vooraf aan dit deden?” vroeg Cléo, die zich duidelijk niet meer zo op haar gemak voelde. Ze kroop langzaam van het bed af. “Kun je de deur openen of iets? Alsjeblieft?”

    ”1-2-3.. I don’t care.”


    That is a perfect copy of reality.

    Maximilian Gael Blidworth
    “If I wanted to kill myself I would climb your ego and jump your IQ.”



    ‘Nou, eigenlijk…–’ zei Cléo zachtjes en ze kroop voorzichtig achteruit, naar het andere uiteinde van het bed. Ik rolde met mijn ogen, hier kwam Cléo de aanstelster hoor. ‘Ewl, ik vind seks vies, ook al ben ik een hoer.’ ‘– heb ik daar op dit moment helemaal geen behoefte aan,’ vervolgde ze haar zin. Ze glimlachte kort naar mij. Alsof het mij ooit zou boeien wanneer zij zin had. ‘Kunnen we niet gewoon.. Normaal praten? Zoals we vooraf aan dit deden?” vroeg Cléo. Ze kroop langzaam van het bed, alsof ze hoopte dat ik het niet zou opmerken als ze het maar langzaam genoeg deed. Ja dag, ik was niet van gisteren. ‘Kun je de deur openen of iets? Alsjeblieft?’
          ‘Maar natuurlijk, wil je dan ook gelijk een gratis ticket naar de Bahamas? Wat denk je?!’ Ik greep haar bij haar middel beet en duwde haar weer met haar rug plat op het matras. ‘Mocht je het antwoord trouwens niet weten. Nee.’ Ik liet mijn handen over haar lichaam glijden. terwijl ik mijn benen aan weerzijde van haar lichaam plaatste. Zo kon ik haar lichaam tussen mijn benen klemmen, zodat ze zich vrijwel niet kon bewegen. Ik scheurde het t-shirt wat ze droeg* kapot en keek haar zelfingenomen aan. 'Kom op nou Cléo. We weten toch allebei dat je hier stiekem dól op bent.’ Nou ja, ik was hier dol op. Ik wist dat Cléo alles wat erbij seks kwam kijken verachtte, en dat maakte dit alleen maar leuker voor mij. Ik grinnikte en drukte mijn lippen op die van haar.

    *of wat ze ook op dit moment draagt



    26 • Kamer 12 • Zes jaar • Max' slaapkamer • Cléo


    I just caught the wave in your eyes

    CLÉO MAHALIA AGUILLARD


    24 • One of the girls • Room 23 • Max’ room • Max

    ”Maar natuurlijk, wil je dan ook gelijk een gratis ticket naar de Bahamas? Wat denk je?!” Nou eigenlijk Max, wilde ze heel graag naar de Bahamas, maar ze zou waarschijnlijk een klap krijgen van Max als ze daarop antwoordde. Ze bleef daarom maar stil.
          Een gil verliet Cléo’s mond toen Max haar bij haar middel beetgreep en haar weer met haar rug plat op het matras duwde. “Mocht je het antwoord trouwens niet weten. Nee." Nee goh, daar was ze echt nog niet achter. Anders had hij haar laten gaan. Hij liet zijn handen over haar lichaam glijden, terwijl hij benen aan beide weerzijdes van haar lichaam plaatste. Een naar gevoel bekroop Cléo. Ze haatte het. Max wist dondersgoed dat ze hier niet van hield. “Nee,” mompelde Cléo, terwijl ze zich uit zijn grip probeerde te wurmen.
          Max scheurde het t-shirt wat ze droeg kapot en keek haar zelfingenomen aan. “Kom op nou Cléo. We weten toch allebei dat je hier stiekem dól op bent.” Hij grinnikte en drukte mijn lippen op die van haar. Ze bewoog haar hoofd weg en duwde hem hard weg.
          ”Nee, ik ben hier niet dol op. Wat begrijp je niet aan een nee?” vroeg Cléo, met een trillende stem, terwijl ze zich weer onder Max vandaan probeerde te wurmen. “Vraag Romy maar, die heeft daar vast zin in.” Het kwam er zachtjes uit. Ze gunde Romy het ook niet, of misschien wel.. Ze kon dat kind toch niet uitstaan. Ze probeerde hem nogmaals van haar weg te duwen.
          ”Laat me alsjeblieft met rust,” mompelde ze.
         

    ”1-2-3.. I don’t care.”


    That is a perfect copy of reality.

    Maximilian Gael Blidworth
    “If I wanted to kill myself I would climb your ego and jump your IQ.”



    ‘Nee,’ mompelde Cléo, terwijl ze zich uit mijn grip probeerde te wurmen. Ze faalde. Koppig als ze was draaide ze haar hoofd weg en gaf mij een duw tegen mijn borst. Ik zuchtte geïrriteerd en verkocht haar een klap tegen haar wang.
          ‘Stel je niet zo aan,’ siste ik naar haar en trok haar broek met grof geweld uit, voordat ik mijn benen weer om haar lichaam klemde.
          ‘Nee, ik ben hier niet dol op. Wat begrijp je niet aan een nee?’ vroeg Cléo, met een trillende stem, terwijl ze zich weer onder mij vandaan probeerde te wurmen. ‘Vraag Romy maar, die heeft daar vast zin in.’ Ze zei het zachtjes en ik kneep mijn ogen samen. Opnieuw deed ze een poging om mij weg te duwen, en opnieuw faalde ze. ‘Laat me alsjeblieft met rust.’ Ik rolde mijn ogen en opende mijn nachtkastje, waar ik een rol ducttape uit viste.
          ‘Als je nu je kutbek niet houdt, tape ik 'm dicht–’ ik pakte haar polsen samen met één hand ‘–tenzij je mij wat nuttigs kunt vertellen... Zoals wat je écht weet over Masons dood, want ik weet dat je een potje tegen mij loopt te lullen.’ Ik keek haar afwachtend aan en kneep langzaam haar polsen samen. ‘En Romy krijgt zo wel wat Max-tijd, nu heb jij de eer om van mijn gezelschap te genieten.’ Ik grijnsde en nam haar gezicht tussen de duim en vinger van mijn nog vrije hand en zoende haar weer.

    Max heeft iets met polsen fijn knijpen xd



    26 • Kamer 12 • Zes jaar • Max' slaapkamer • Cléo

    [ bericht aangepast op 14 feb 2017 - 0:42 ]


    I just caught the wave in your eyes

    BAILEY FAWN "BAMBI" MORRIS
    "Pain and pleasure, like light and darkness, succeed each other."


    25 Y/O • ALMOST 5 YEARS • ROOM 25 • KIT'S GIRL • BAR • KIT

    Terwijl Zeke tegen ons begint te zeuren dat we liegen en dat we er niks over te zeggen hebben, staat Max bij ons en zonder dat ik nog wat kan zeggen, neemt hij Cléo al mee, onder het mom van 'ik steel haar even van je'. Cléo en ik weten beiden dondersgoed dat hij haar zal ondervragen over de dood van Mason. Al snel hoor ik een tweede, diepe stem en deze herken ik al van ver. Het is Kit. En nu ben ik de lul. Eerst wendt hij zich tot Zeke, maar daarna verplaatst zijn aandacht zich tot mij. Ik kijk hem strak aan maar verrek geen spier als hij het ook duidelijk niet fijn vindt om in mijn aanwezigheid te verkeren. Tsja, dat had hij moeten verzinnen voor hij me hierheen sleepte en niet van plan is om me weg te laten komen. Nu zitten we vaak op elkaars lip. Klootzak. Het enige waar Kit goed voor is, is seks. Hij is goed in bed en ik vind een beetje wilde seks altijd wel fijn. Maar goed...
          'En waar heb jij de hele ochtend uitgehangen?' vraagt hij me dan en ik sla mijn armen over elkaar. Jezus. Zijn ego is nog groter dan zijn lul. Je snapt me wel. 'Oké, Bambi. Meekomen. Tijd om even te praten.'
          Ik zucht een keer en rol kort met mijn ogen. 'Ik heet Bailey, dank je wel. En de ochtend is ongeveer een halfuur begonnen voor mij, wat is er aan de hand,' brom ik alsof mijn neus bloedt. 'Ik ben nog wakker aan het worden dus stel alsjeblieft niet al te moeilijke vragen,' voeg ik er nog maar even aan toe voor ik met hem meeloop. Ik wil niet door de mand vallen. Als hij weet dat ik de dood van Mason op mijn geweten heb, weet ik bij god niet wat hij met me zou doen. Zou er dan nog een lijk — mijn lijk — verstopt moeten worden? Om eerlijk te zijn ben ik geen fan van dit leven als hoer, maar om nou dood te gaan, gaat me wat te ver. Ik verdien het niet. Of wel. Goed, als de politie dit uitvindt, ben ik sowieso de lul. En dat heb ik liever niet. Er zijn hier genoeg lullen, letterlijk en figuurlijk.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    A l y x      E m b e r      K i n s l e y
    EIGHTTEEN || WITH NIKA AND LAELIA || KITCHEN || OUTFIT

    you know what they say;
    good things come in small packages

    "De rest is voor het avondeten, dus daar durf ik niet aan te komen."
          Alyx zuchtte. Was het spul in de koelkast serieus het enige voor het avondeten? Fucking hell. Dat ging het meeste trieste kerstdiner in de geschiedenis van kerstdiners worden. Zelfs haar kerstdiners in de pleeggezinnen waren beter. Ugh, misschien kon ze Beau overhalen om langs de supermarkt te gaan of iets dergelijks.
          Vervolgens vond de jongen het nodig om te klagen over de pannenkoeken, en hij leek haar antwoord over cornflakes niet te waarderen. 'Je hebt geluk dat je hier tegen mij praat, brutaal wicht.' Ze rolde met haar ogen. Als hij dát al brutaal vond...
          "Brutaal? Ik zeg gewoon dat je wat meer geduld moet hebben, jeez. Don't get your panties in a twist. Bovendien heb je nog steeds geen antwoord gegeven op wát voor pannenkoek je wilt, al mag je blij zijn dat ik je überhaupt nog een keuze geef."
          Ze gaf Laelia wat zelfverdediging tips, maar die leek het ook al niet erg te waarderen, aan haar blik te zien. God, wat was er met de mensen hier?
          "Eh, ik weet niet of je al helemaal bekend bent met iedereen en hoe het er hier aan toegaat maar als ik wil dat ik bond en blauw word geslagen, en dan bedoel ik niet alleen mijn wangen, dan moet ik vooral terugslaan ja. Dus bedankt voor die snelcursus zelfverdediging, maar ik had 'm niet nodig." Geen wonder dat ze blauw zag als ze nooit iets terug durfde te doen.
          "Als je graag dood wilt misschien anders lijkt me dat niet zo’n slim idee. Ik zou naar Laelia luisteren Alyx, ze geeft je een wijze raad. Nu zou ik trouwens aan je pannenkoeken gaan werken, wil je niet dat de Grote Beauze Wolf achter je aan komt. Daarmee bedoel ik trouwens Beau, je weet wel, diegene die zelfs met een pannenkoek in het huwelijksbootje zou stappen, mocht dat mogelijk zijn.”
          "Als Beau pannenkoeken wilt, dan mag hij ze zelf komen halen en moet hij hier maar zijn voor ze op zijn. Ik ben niet zijn butler,' meldde ze Nika, terwijl ze wat boter in de koekenpan deed en wat van het beslag er in goot. "En crisis, als je het niet op de jongens gebruikt, gebruik het dan op z'n minst bij vervelende klant. Maar als je van ruig houdt, whatever, iedereen zijn ding."






    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    CLÉO MAHALIA AGUILLARD


    24 • One of the girls • Room 23 • Max’ room • Max

    Max rolde met zijn ogen. Hij leek gefrustreerd van haar te worden. Ja maar goh, wat wilde hij nou? Zou ze helemaal happy en bubbly moeten zijn omdat meneer hier zo graag seks wilde hebben, tegen haar wil in? Max opende zijn nachtkastje, waar hij een rol ducktape uit viste. Oh, gingen we het zo spelen ja? Een gefrustreerde zucht verliet Cléo’s mond, al had ze geen mogelijkheid om onder hem uit te komen.
          ”Als je nu je kutbek niet houdt, tape ik 'm dicht–“ hij pakte haar polsen samen met één hand “–tenzij je mij wat nuttigs kunt vertellen... Zoals wat je écht weet over Masons dood, want ik weet dat je een potje tegen mij loopt te lullen.” Cléo slikte al de woorden die ze wilde zeggen in en keek nu in stilte Max aan. Hij keek haar afwachtend aan en kneep langzaam haar polsen samen. Een piepend geluidje van pijn verliet Cléo’s mond, terwijl ze naar haar handen keek. “Zoals.. Zoals ik al zei, ik weet niks anders meer. Wa- Wat wil je weten?” Enkele tranen verlieten haar ooghoeken. Au, hij deed haar pijn.
          ”En Romy krijgt zo wel wat Max-tijd, nu heb jij de eer om van mijn gezelschap te genieten.” Nou dan wenste ze Romy veel succes, als hij bij haar precies hetzelfde ging zijn. Cléo besloot maar om niet op deze opmerking te reageren.
          Max grijnsde en nam haar gezicht tussen de duim en vinger van zijn nog vrije hand, waarna hij haar nogmaals zoende. Nu Cléo haar handen niet kon gebruiken moest ze met een andere oplossing komen. Misschien kon ze het voor elkaar krijgen om haar knie in zijn ballen te krijgen. Dat zou pijn moeten doen toch? Ze gaf het een poging en gooide haar knie omhoog. Het raakte* zijn lichaam ergens, maar niet precies waar ze het wilde. Een tweede gefrustreerde zucht verliet haar mond terwijl ze in paniek dacht aan een andere optie.
          ”Max, alsjeblieft.. Het is kerstmis, laten we het goed beginnen.. Ni-Niet zoals dit.” Weer klonk ze bijna smekend naar hem, waar Cléo zich kort even voor vervloekte.

    *Kies zelf maar lekker waar

    ”1-2-3.. I don’t care.”

    [ bericht aangepast op 14 feb 2017 - 10:09 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Laelia Philyre Laskaris
    “It seems to me that love could be labeled poison – and we'd drink it anyways.”



    ‘Als je graag dood wilt misschien anders lijkt me dat niet zo’n slim idee. Ik zou naar Laelia luisteren Alyx, ze geeft je een wijze raad. Nu zou ik trouwens aan je pannenkoeken gaan werken, wil je niet dat de Grote Beauze Wolf achter je aan komt. Daarmee bedoel ik trouwens Beau, je weet wel, diegene die zelfs met een pannenkoek in het huwelijksbootje zou stappen, mocht dat mogelijk zijn.’ Ik knikte instemmend en deed mijn best niet te lachen bij het 'Grote Boze Wolf' gedeelte. Al helemaal gezien Alyx niet echt door lijkt te hebben dat we dit erg lettterlijk bedoelen. Ik snuif enkel luidruchtig en verslik me. Waarin weet ik zelf niet eens.
          ‘Als Beau pannenkoeken wilt, dan mag hij ze zelf komen halen en moet hij hier maar zijn voor ze op zijn. Ik ben niet zijn butler,’ meldde ze Nika. Eigenlijk wel. ‘En crisis, als je het niet op de jongens gebruikt, gebruik het dan op z'n minst bij vervelende klant. Maar als je van ruig houdt, whatever, iedereen zijn ding.’ En dit keer kon ik het echt niet laten om in de lach te schieten – half van de zenuwen en half omdatt ik deze situatie wel iets lachwekkends vond hebben. Dit kind wist echt niet waar ze beland was.
          ‘Sweetheart, dit is geen kwestie van ruig fijn vinden of niet.’ Ik trok een vies gezicht. ‘Maar hey, ga je gang. Sla vooral van je af, maar ik heb je gewaarschuwd.’ Ik wees naar mijn wang. ‘Dit valt nog mee.’ Ik blikte naar Nika en toen naar zijn voet. ‘Hoe gaat het met je teen?’



    20 • Kamer 24 • Anderhalf jaar • Keuken • Alyx & Nika


    I just caught the wave in your eyes

    Maximilian Gael Blidworth
    “If I wanted to kill myself I would climb your ego and jump your IQ.”



    Plotseling kreeg ik spontaan de neiging om over mijn nek te gaan. Niet omdat ik iets fouts had gegeten en daarom misselijk was geworden, maar omdat Cléo mij een knietje in mijn maag had verkocht. Volgens mij mocht ik van geluk spreken dat het niet in de roos was a.k.a. in mijn kruis. Desalniettemin vloekte ik luidruchtig.
          ‘Klote bitch!’ siste ik en sloeg haar met mijn vlakke hand in haar gezicht.
          ‘Max, alsjeblieft.. Het is kerstmis, laten we het goed beginnen.. Ni-Niet zoals dit.’ Ik keek haar vuil aan en tapete haar mond dicht.
          ‘Daar had je dan maar aan moeten denken vóórdat je mij een knietje gaf.’ Ik trok de joggingbroek, die ik aanhad, uit.

    y'all can guess what happens next

    Ik trok mijn kleren weer aan en stond op. Dat... voelde stukke beter. Ik keek neer op Cléo en had ergens – ver weg – wel medelijden met haar. Ze zag er namelijk nogal... belabberd uit. Belabberd en een beetje sneu. Ik rolde mijn ogen en zuchtte even diep. Je bent soms echt te lief Max, zei ik tegen mezelf in gedachten.
          ‘Hey, kom hier,’ zei ik en nam naast haar plaats op mijn bed. Ik trok het stuk tape weg en keek haar aan. ‘Doe het pijn?’ Ik wreef over haar wang, die vuurrood zag van de klappen die ik haar had verkocht. Vervolgens pakte ik haar polsen, die beurs zagen doordat ik er zo hard in had zitten knijpen. Ik opende opnieuw ijn nachtkastje en haalde er een tube zalf uit. ‘Verzacht de pijn... denk ik,’ zei ik en smeerde het goedje op haar beide polsen.



    26 • Kamer 12 • Zes jaar • Max' slaapkamer • Cléo


    I just caught the wave in your eyes