[RPG • 250] Hotel Aphrodite (16+) [Speeltopic] - Speeltopics

De drama en spanning in het hotel werden me echt iets te veel. Vandaar dat ik besloot dat ik wel even een momentje voor mezelf mocht nemen. Zonder het gezeur van mensen die dingen van je verwachten of gewoon tegen je aan wilden gaan staan klagen tot ze een ons wogen. Aan al dat had ik even totaal geen behoefte.
      Tot mijn grote opluchting was de lobby verlaten en muisstil – heerlijk. Ik zakte neer in één van de luie stoelen die er opgesteld stonden, en stak een sigaret op. Toen die op was stak ik er nog één op, gewoon omdat ik me even lekker wilde kunnen ontspannen. Helaas was het al snel gedaan met de rust toen ik voetstappen hoorden naderen vanuit het trappenhuis. Het waren echter geen lompe voetstappen, wat voor mij het merendeel, zo niet alle, jongens uitsloot. Ik wist dus zeker dat één van de dames er aankwam. Wellicht om mij gezelschap te houden, ook al had ik helemaal geen zin in gezelschap. Vanuit mijn ooghoek zag ik een gestalte. De gestalte leek te schrikken en vervolgens te aarzelen. Nieuwsgierig keek ik op en mijn en Kesari's blik kruisten elkaar. Meteen verscheen er een speelse en een tikkeltje arrogante grijns om mijn lippen. Ik stond op, gooide mijn peuk weg en gaf mijn ogen uitgebreid de kost, voordat mijn ogen zich weer in die van haar boorden.
      ‘Eh - Goeiemorgen?’ Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. Ik kwam voor haar staan en nam haar kin even tussen mijn duim en wijsvinger.
      ‘Hm, jij ook een goeiemorge, Kesari–’ mijn ogen gleden weer even over haar heen ‘–ik zie dat onze lieve Beau er niet is? Laat me raden, hij is te druk bezig met zijn nieuwe aanwinst? Wat jammer en zonde toch. Als je een schouder nodig hebt, ik sta vooraan in de rij.’

Echt mijn pols loslaten deed Cassius niet, maar zijn greep om mijn pols verzwakte wel wat. Iets wat al heel wat scheelde. Noem me dramatisch, maar ik had me al mentaal voorbereid op het scenario waarbij mijn hand op de grond zou liggen – zonder dat verder de rest van mijn lichaam eraan vast zou zitten. Dat zou wel heel problematisch zijn, zeker in verband met mijn eh... branche.
      ‘Hoe...,’ begon Cas, nog steeds met dat onheilspellende lachje op zijn gezicht. Dat lachje maakte me er overigens niet minder nerveus op, nóch minder gespannen. Ik vermeed oogcontact en besloot dat mijn schoenen voor nu een mooi uitzicht waren. ‘bedoel je een klap niet verkeerd?’ Ik gluurde omhoog en haalde mijn schouders wat op. Zenuwachtig streek ik een pluk haar achter mijn oor met mijn vrije hand – en opnieuw. Dat was een soort nervositeitstic van mij. In een heftiger stadium neigde ik zelfs naar haarkauwen. Dat stadium had ik echter zelden ooit bereikt in mijn leven. Ik had geen rare haarfetish-issues waar ik mee liep te kampen, eerlijk waar niet.
      ‘Nou ja de klap was wat harder dan gewild, denk ik. Snap je... kun je het er niet bij laten? Het gaat toch prima, ik heb alleen wat meer kleur in mijn gezicht, dat is alles...’ Cas' ogen gleden opnieuw richting Nika. Volgens mij kon Nika beter zo snel mogelijk dekking zoeken, want een boze Cas was geen leuke Cas. ‘En hij heeft sorry gezegd...’ mompelde ik er achteraan. Op zich was een 'sorry' in dit hotel zeldzaam.
      ‘En hij heeft geluk dat je niet dood bent,’ siste Cas en ik kromp wat in een, ‘want dan hadden we ondertussen drie lichamen moeten laten verdwijnen. En dat is ook zo'n gedoe.’ Uh oh. Ik slikte. Het was duidelijk dat Cas woest was, zijn ogen spuwden nog net geen vuur terwijl hij opnieuw een blik op Nika wierp. Hij zei zijn naam. ‘Ik wil alleen maar met hem praten.’ Cas lachte naar mij en ik lachte geforceerd terug. Men noemde mij misschien naïef, maar zo erg was ik nou ook weer niet op mijn achterhoofd gevallen. Plotseling werd de greep om mijn pols weer strakker en een pijnlijk gepiep verliet mijn mond.
      ‘Cas... pols,’ bracht ik uit en probeerde mijn arm los te wurmen uit zijn tot een vuist gebalde hand. ‘En houd het lsjeblieft bij praten, voor nu? Twee lijken opruimen is ook niet fijn...’

Kesari glimlachte uitdagend naar mij, maar dat was – helaas – enkel voor korte door. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon en haar gezicht vertrok. Had ik hier nu 'per ongeluk' een gevoelige snaar geraakt? Oops...
      ‘Ik heb geen schouder nodig,’ wist ze uiteindelijk uit te brengen, en iet wat arrogant trok ik mijn wenkrbauw naar haar op. Ze leek er nog wat aan toe te willen voegen, maar een verder antwoord bleef uit. Ik haalde mijn schouders op en leende met één hand tegen een muur aan. Schattend keek ik haar aan. Ik vermoedde dat ze had willen zeggen dat Beau haar schouder was, Kesari was daar wel het type voor, gezien ze duidelijk nog steeds een zwak had voor onze chico. Behoorlijk naïef van haar, als je het mij vroeg, maar goed. Helaas was Beau te druk bezig met zijn nieuwe meisje om Kesari een schouder aan te kunnen bieden – bovendien was hij in eerste instantie de reden dat Kesari een schouder nodig had. Want ze kon ontkennen dat-dat het geval was tot ze een ons woog, maar zij en ik wisten beide dondersgoed dat zij Alyx het liefst vandaag nog zag verdwijnen. ‘Beau heeft het druk.. met...’ met een geamuseerde grijns keek ik haar afwachtend aan, ‘...chaos in de keuken.’ Vluchtig blikte ze naar mij en sloeg demonstratief haar armen over elkaar heen. ‘Dus geen zorgen.’ Ik lachte schamper.
      ‘Whatever makes you sleep at night, honey,’ zei ik zoetjes en schonk haar een knipoog. ‘En eh– even tussen ons: ik zal jou altijd de leukste vinden, hoor.’ Ik grijnsde speels en keek op haar neer – gezien ik, letterlijk, met kop en schouders boven haar uitstak. ‘En mocht je-je toch bedenken en behoefte hebben aan wat gezelschap... mijn deur staat altijd open.’

‘Natuurlijk vind je me de leukste..” Voor even tuitte ze haar lippen. Ik keek haar iet wat ironisch aan en mijn wenkbrauw schoot alweer iet wat spottend de hoogte in. ‘...totdat iemand anders dat weer is, en dan zal ook je deur niet meer voor me open staan.’ Ik grijnsde een tikkeltje arrogant en scheef naar haar toen haar ogen even over mij heen gleden. ‘Zo gaat dat altijd hier, niet waar?’ Ik keek haar quasi-beledigd aan en trok vervolgens een zielig gezicht, door een pruillipje op te zetten. Ik plaatste mijn handen op mijn linkerborst.
      ‘Auch... pijnlijk om er zo achter te moeten komen dat je zo slecht over me denkt, Kesari,’ zei ik quasi-gekwetst.
'      ‘Valt best mee Kesari,’ klonk er sarcastisch en ik keek een tikkeltje verstoord achterom. Jazz was erbij komen staan. ‘Zeg Max, ik dacht dat ik je leukste was? En Cléo, Norah, Laelia–’ ze somde een aantal meisjes op en ik lachte schamper. Super grappig. ‘Moet ik nog doorgaan?’ Ik schudde resoluut mijn hoofd en keek Jazz iet wat geïrriteerd aan.
      ‘Waar bemoei jij je nou weer mee, vroeg er iemand hier om input van jouw kant?’ zei ik kil. Norah en Laelia waren typische voorbeelden van schoothondjes en ik had eigenlijk niets met die twee en tja, Cléo, don't even get me started. Ik wende me weer tot Kesari en forceerde een glimlach op mijn gezicht. ‘Ik meende wat ik zei, je bent altijd welkom.’