RPG | 200 • Addams Academy for the Talented • Speeltopic - Speeltopics

Story Reeds jarenlang is Addams Academy, gelegen in Seattle, een haven voor mensen met gaven – in de volksmond ‘mutanten’ genoemd. Opgericht door Archie Addams en nu reeds gesteund door de overheid, is het instituut er om die personen die met hun Talent – steevast zo genoemd binnen de academie – problemen veroorzaakt hebben te helpen hun plaats binnen de maatschappij te vinden. Zo krijgen de weglopers, criminelen en verloren zielen er niet alleen basis middelbare school & universitaire lessen en hulp in het krijgen van controle, maar ook alle kennis die ze benodigd hebben om bij het bereiken van 25-jarige leeftijd zelfstandig de wereld in kunnen gaan.       Voor deze personen is Addams Academy dan ook een veilige thuishaven geworden, waar ze zich geaccepteerd weten te voelen. Want ondanks de wereld ze langzaamaan begint te accepteren, zijn er ook zij die ze compleet verachten – en streven naar hun dood. Zij staan gekend als ‘de Oppositie’ en zo sluw en genadeloos als ze klinken, is Addams Academy reeds lange tijd hun doelwit.. Regels • Algemene huisregels van Quizlet • Algemene huisregels van Quizlet • Afwezigheid langer dan drie dagen van te voren melden • Maximaal twee personages per persoon.       (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Horvath of Busker.) • Wees realistisch in het creëren van je personage(s) • Minimaal 200 woorden per post • 16+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven • Ruzies enkel en alleen IC • Alleen Marie / Busker en Mirte / Traynor maken nieuwe topics aan Academie Regels (Let op; Dit zijn dus niet onze regels, maar degene welke 'zogenaamd' gelden binnen de academie.) • De algemene ruimten zijn gesloten tussen 0:00 en 6:00. • Het is toegestaan de school te verlaten en naar de stad te gaan, doch enkel tussen 13:00 en 18:00. • Het is verboden gaven (met opzet) op medestudenten of personeel te gebruiken. • Jongeren onder de leeftijd van 21 jaar, mogen geen alcohol drinken of roken. • Roken is enkel en alleen buiten toegestaan. • Ieders kamer dient ten alle tijden net te zijn, anders krijgt men corvee. • Men dient zelf zijn eigen maaltijd te bereiden/dit te regelen met medestudenten adhv het voorziene eten in de keuken. Nadien ook alles opruimen. Ruimten • Grote keuken • Eetkamer/Kantine • Recreatieruimte [met biljarttafel, televisie, spellen, etc.] • Ziekenzaal • Bureau Archie Addams [directie] • Leslokalen [1e verdieping] • Bibliotheek/Studieruimte [1e verdieping] • Slaapkamers [2e verdieping] • Badkamer jongens/badkamer meisjes [2e verdieping] • Ziekenzaal • Bureau psycholoog • Grote tuin [ommuurd] • Bunker waarin gaven geoefend kunnen worden.

Rollen • Arthur Addams — Healing — Busker, 1.7 • Zephaniah Cohen — Touch of Death — Traynor; 1.4 • Fergus Ciar Whelan — Nemesis Form — Prongsie; 1.6 • Asseri Mikkonen — Sense Enhancement — David Balheim — Garrett; 1.12 • Nicholas Miller — Kepler; 1.7 • Aelan Dev Roche — Potenticinesis — Connor Hill — Marlow; 1.12 • Neo Silas Crawford — Puppeteer — Mabel; 1.8 • Talon Woods — Telepathy — Mabel; 1.8 • Leander Nerve Conall — Enhanced Strength — Necessity; 1.7 • Asra Lovett — Aerokinesis — Busker; 1.8 • Ameleigh Addams — Pain Inducement — Traynor; 1.7 • Zara Caldwell — Elektrokinesis/Technokinesis — Brinvi; 1.8 • Zea Silver Storm — Mediumship — Prongsie; 1.6 • Veronica Blanche Graham — Hydrokinesis — Pennyworth; 1.7 • Yara Maria Thompson — Visions — Perffect; 1.3 • Adreana Ebony Reve — Umbrakinesis — Paddiecakes; 1.2 • Ava Fontaine — Sonokinesis — Sasannach; 1.12 • Faolan — Cyrokinesis • Apfelstrudel — Shapeshifter • Granian Kamerindeling • Arthur Addams — Neo Silas Crawford • Zephaniah Cohen — Talon Woods • Leander Nerve Conall — Nicholas Miller • Fergus Ciar Whelan — Asseri Mikkonen • Aelan Dev Roche — Arne Abraham McCain • Asra Lovett — Zea Silver Storm • Ameleigh Addams — Ava Fontaine • Zara Caldwell — Yara Maria Thompson • Adreana Ebony Reve. Beginsituatie Vrijdagvoormiddag — 11:30, Wat begon als een doodnormale dag binnen Addams Academy, veranderde al snel wanneer merendeel van de docenten weggeroepen werden wegens een probleem met de Oppositie, niet meer dan 15 minuten geleden. De lessen zijn voor de rest van de dag afgelast en de studenten zijn vrij om hun tijd naar eigen verlangen te vullen. As children we always loved superheroes — desiring to become just as brave as they are; yet when given the opportunity, it would seem. . . it's simply so much easier to become the villain.

---

---

[ bericht aangepast op 20 maart 2017 - 17:38 ]

---

A girl who wonders.

18 • Umbrakinesis • Outside • Fergus Voor mijn idee lig ik al uren te slapen als ik een stem hoor, maar in werkelijkheid zijn het maar een paar minuten. Ik beweeg een beetje, maar hou mijn ogen dicht, in de hoop dat dit een droom is en geen werkelijkheid. Zo in de zon zit ik heerlijk en mijn lichaam is uitgeput van weken aan vrijwel geen slaap. De hoop dat het geen werkelijkheid, spat echter in duigen als ik opnieuw diezelfde stem hoor. 'Dee.' Het is geen vraag. Iemand vraagt mij niet om wakker te worden, iemand wil dat ik wakker word en die stem herken ik uit duizenden. Langzaam open ik mijn ogen. Voor mij staat Fergus en mijn hart schiet in mijn keel. So much for avoiding everyone. Ik kijk op naar de donkerharige jongen. Ik heb hem in de afgelopen weken af en toen voorbij zien komen, maar hij is een van de kleine groep mensen die ik met alle macht heb ontweken. Ik weet dat hij boos op me is. Ik heb hem nooit verteld dat het visioen dat hij mij gegeven heeft tijdens een van zijn uitbarstingen één van de redenen is dat ik weggelopen ben. Ik neem hem er niet voor kwalijk. Hij weet het niet. Hij kan niet altijd zijn krachten beheersen. Net zo min als ik. Ik kom snel overeind en kijk de jongen verschrikt aan. Zijn uitdrukking is niet te lezen, maar ik kan hem wel invullen. Ik heb hem teleurgesteld, verraden en dat is mijn eigen schuld.       'Gus? Wat... doe je hier?' vraag ik terwijl ik mijn tas over mijn schouder hijs, klaar om zo snel mogelijk weg te kunnen glippen. Wat moet ik tegen hem zeggen? Dat het mij spijt? Daar heeft hij toch niks aan. 'Ik...,' woorden falen me en ik sluit mijn mond weer. Het duurt bijna een minuut voordat ik het opnieuw probeer. 'Ik heb je lang niet meer gezien.' Ik weet dat de woorden belachelijk zijn, al voordat ze mijn mond verlaten. “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • DEE Ik blijf haar aankijken en ik wacht tot ze haar ogen eindelijk opent en me aankijkt. Ik wil dat ze me voor het eerst sinds weken weer aankijkt en me uitlegt wat ik haar misdaan heb. Waarom ze me weigert aan te kijken, waarom ze me ontwijkt. Ze krabbelt overeind zodra ze doorheeft dat ik voor haar sta en ik blijf haar gewoon aankijken. Ik laat niets merken, al durf ik te wedden dat Dee best weet wat ik hier doe en hoe ik me voel.       'Gus? Wat... doe je hier?' vraagt ze me. Ze slaat haar tas over haar schouder heen, alsof ze klaar is om weg te rennen zodra ik haar laat gaan. Maar reken maar niet dat ik haar zomaar weg laat gaan. Niet weer.       'Ik zit hier op school, weet je nog,' zeg ik haar, maar verder is er geen emotie in mijn gezicht af te lezen. Mensen die me niet goed kennen, zullen zeggen dat ik er altijd wat boos uit zie, maar dat heeft waarschijnlijk te maken met de vele tatoeages die zich verspreid hebben over mijn lichaam.       'Ik...' Stilte. Een lange stilte, maar ik wacht net zo lang tot zij wat zegt. 'Ik heb je lang niet meer gezien.'       Goh. Wat een opmerking. Ik haal mijn hand door mijn haar voor ik haar weer aanstaar en ik schud mijn hoofd. 'En wier schuld is dat?' vraag ik haar op een licht bijtende toon. Ik wil gewoon een antwoord. Zij is de enige hier die mij kan kalmeren als ik weer eens compleet alle controle verlies over mijn krachten en over mijn eigen boosheid en frustratie, maar ze was weg. Het had het gevolg dat ik me helemaal niet meer kon concentreren en ik om de haverklap wel iemand neer kon halen door mijn woede. Ik snuif eventjes en voel nu de woede wel weer opborrelen, die ik nu echt niet meer in kan houden. De leerkrachten konden mij er ook niets over vertellen, ze zeiden alleen dat ze gewoon weg was gegaan. Het mag, want het is niet verplicht, maar ze had me godverdomme wel even wat kunnen vertellen. 'Waarom ging je weg?'

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

---

      Alsof een geest glijdt Asra doorheen de ruimte, als ze met haar gave een zachte luchtstroom bewaart. De anderen zullen het nauwelijks merken; alsof het niet meer dan een klein tochtje is — voor haar voelt het echter van wereldbelang. Het verschil tussen eindeloos tegen iedereen op knallen, overspoeld worden door het lawaai en de chaos van alle lessen die simultaan eindigden, en perfect weten waar welke stap te zetten zodanig aan de drukte te kunnen ontsnappen — iets waar ze enorm naar verlangt. Niet alleen vanwege de chaos en het vele gepraat, maar ook omdat ze niet te ontkennen angst voelt omtrent wat de reden zou kunnen zijn dat alle docenten plots weg zijn, en hoe serieus het zou zijn.
      Vanaf ze kan, begeeft ze zich snel de enorme keuken in en vindt haar weg makkelijk naar een van de koelkasten — om er dan vlot tasten een doosje druiven uit te halen. Makkelijk, daar de meesten weten haar spullen op een dezelfde plaatst te laten staan. Pas dan komt het moeilijke gedeelte. Ze zou om hulp moeten vragen, dat beseft ze — maar koppig en zelfstandig als ze wilt zijn, stelt ze zich op haar tenen en opent zo een van de kasten, om er een schaaltje uit te plukken. Wanneer ze het kommetje echter een zacht rukje geeft, hoort ze hoe een hele hoop kommen en andere zakken met een hard, kletterend geluid op de grond terecht komt en schiet in elkaar. “Shit,” mompelt ze tegen zichzelf, zich afvragend of ze nu omringd is met scherven of het enkel plastic en metalen spullen waren welke nu verspreid over de grond liggen.
      Pas als ze haar gave weer aanzet en alles probeert te lokaliseren, merkt ze op dat er een persoon in de deuropening staan en richt haar gelaat zijn kant op — doch haar ogen voor zich uit gefocust blijven. “Ehr — Hai? Sorry, als je bij de koelkast wilde komen. Ik ruim alles op. Promise.”

---

A girl who wonders.

18 • Umbrakinesis • Outside • Fergus 'Ik zit hier op school, weet je nog,' zegt hij. Hij is boos. Fuck. Hij schudt zijn hoofd ongeloofwaardig en ik wend mijn blik af, wetende dat dat de domste opmerking ever was. 'En wier schuld is dat?' vraagt hij. Zijn toon is bijtend en ik ben bang dat hij naar me uit gaat vallen. Ik weet dat hij nogal wat moeite heeft met het controleren van zijn woede en een vlaag van angst schiet door me heen als ik herinner wat hij mij de vorige keer liet zien toen hij zijn controle verlies. 'Waarom ging je weg?' Hij wind er geen touwtjes om. Ik open mijn mond om te antwoorden, maar er komen geen woorden uit. De grootste reden waarom ik iedereen ontweken heb de afgelopen weken was omdat ik geen geldige reden had om weg te gaan. Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Ik leun naar achter tegen de muur aan en zucht diep.       'Ik heb geen geldige reden,' zeg ik dan, 'dat is de waarheid. Ik kan je wel gaan overladen met smoesjes over hoe ik op het punt stond om uit elkaar te barsten van stress en hoe onze ruzie me van streek maakte... hoe alles en iedereen me tegen leek te werken en hoe ik boos op alles was, maar geen van die dingen is een geldige reden. Dus ik heb er geen.' Ik durf niet omhoog te kijken, want ik weet dat dit alles nog erger maakt. Ik had geen geldige reden om hem achter te laten. Ik slik en schud mijn hoofd opnieuw. 'Het spijt me,' fluister ik en halverwege de zin slaat mijn stem over. Ik vecht tegen de emotionele uitbarsting terwijl ik strak naar de grond blijf staren, maar na een tijdje besef ik dat hij mijn woorden niet zal geloven als ik het niet in zijn gezicht durf te zeggen. Ik forceer mijzelf om hem aan te kijken. 'Het spijt me, Gus.' Meer kan ik hem niet vertellen. Dat is alles en ik meen het. Ik ga hem geen smoesjes vertellen, want die heb ik niet en misschien is dat niet de manier waarop ik ervoor zorg dat hij mij vergeeft, maar als hij mij wel vergeeft dan heeft hij mij vergeven voor de juiste redenen en niet voor een leugen. “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • DEE 'Ik heb geen geldige reden, dat is de waarheid,' zegt ze uiteindelijk en ik blijf haar aanstaren. Ze heeft geen geldige reden, is de samenvatting van haar verhaal en ik zucht eventjes. Ze weigert me aan te kijken en dus sta ik alleen maar tegenover haar. In vergelijking met mij is ze heel klein en ik steek dan ook een eind boven haar uit. 'Het spijt me,' fluistert ze en ik merk dat ze het er moeilijk mee heeft, maar voor nu laat ik niks merken. Ik wil dat ze me aankijkt, ik wil dat ze zich verontschuldigt want ik dacht dat we toch wel een soort van vriendschap op hadden gebouwd. Uiteindelijk tilt ze haar hoofd op en ik kijk haar strak aan. 'Het spijt me, Gus.'       Ik snuif kort en wend mijn blik dan even af waarna ik tegen de muur leun en een grom verlaat mijn mond. Verdomme, ik ben pisnijdig, maar ik moet het echt onder controle houden. Ik wil niet weer zo flippen. Na twee jaar weet ik nog altijd niet hoe ik mezelf onder controle kan houden om ervoor te zorgen dat mijn kracht niet met me op de loop gaat, zoals altijd gebeurt. Ik zak op de grond neer en ik sluit mijn ogen als ik het zonnetje mijn wat getinte huid laat bruinen. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Dee staat een beetje in mijn zon en ik zak wat meer opzij neer zodat de zon mijn hele lichaam verwarmt. 'Je had op zijn minst wat kunnen laten weten,' zeg ik dan uiteindelijk en ik open mijn ogen. Ik houd mijn hand boven mijn ogen zodat ik haar tenminste nog een beetje aan kan kijken en ik zucht weer een keer diep. Ik heb haar gemist, ook al zeg ik dat natuurlijk niet hardop. Ik zal het niet toegeven, maar misschien weet Dee het ook wel. Zij is de enige die mij kan 'temmen' wanneer ik boos ben. Het frustreert me mateloos dat ik gewoon mezelf niet kan kalmeren. Met een ietwat teleurgestelde maar vooral boze blik kijk ik weer naar Dee. 'Kom op, Dee... Je had me kunnen waarschuwen.' De afgelopen weken of maanden ben ik de controle zelf helemaal verloren.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

18 • Umbrakinesis • Outside • Fergus Hij snuift en ik kan hem bijna vuur zien spuwen. Hij is echt pissed op het moment. Ik weet dat ik hem normaal zou kunnen kalmeren, maar ik ben er vrijwel zeker van dat dat nu niet gaat werken. Op dit moment maak ik hem alleen maar bozer. Hij zakt neer op de grond en ik kijk hem een hopeloos aan, niet zo goed wetende wat ik moet doen. 'Je had op zijn minst wat kunnen laten weten,' zegt hij. Ik laat mij langzaam op de grond zakken en knik langzaam. 'Kom op, Dee... Je had me kunnen waarschuwen.' Ik merk dat hij er echt van ontdaan is. Ik heb hem pijn gedaan en geloof mij, je moet echt wat doen om Fergus iets te laten voelen. Of in ieder geval zijn gevoelens te laten uiten. Heel voorzichtig sluit ik mijn armen om zijn middel en verberg ik mijn gezicht in zijn nek. Knuffels tussen ons vinden zelden plaats, maar ik weet vrijwel zeker dat worden nu bijna niks gaan uithalen.       'Het spijt me,' mompel ik voor de derde keer. 'Ik...,' ik twijfel even, maar besluit uiteindelijk toch door te zetten. 'Wat je me liet zien, bracht gewoon nare herinnering naar boven. Met mijn moeder en zo. Ik weet niet hoeveel jij ervan gezien hebt.' Ik haal min schouders op. 'Het voegde een soort van nog meer shit toe aan de stapel van shit die al veel te groot was.' Ik haal een hand door mijn haar en laat hem weer los. Ik ga tegen de muur zitten en trek een hele pol aan gras uit de grond. Hoewel de zon nog steeds fel schijnt, begint het om ons heen langzaam donkerder te worden en ik heb niet eens in de gaten dat het mijn krachten zijn die ik nu niet onder controle heb. Ik wil schreeuwen en huilen. Niet tegen Fergus, maar gewoon tegen iets en vervolgens wil ik eindelijk eens een keer goed kunnen slapen. Het helpt ook absoluut niet dat ik Fergus overduidelijk pijn gedaan heb. Ik wil hem geen pijn doen, maar dan had ik maar niet zo egoïstisch moeten zijn om weg proberen te lopen van mijn problemen. “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Geweldig. De lessen verder afgelast door een of ander iets, waar niemand iets van weet. Nu kon ik dus de hele dag niets gaan zitten doen, fijn, heel fijn. Mijn blik gleed de recreatieruimte door, terwijl de muziek mijn oren binnendrong. Mijn rechterhand speelde met een schaakstuk dat afkomstig was van het schaakspel voor mij op tafel. Het zwarte schaakstuk gleed tussen mijn vingers door, waarna ik hem op de tafel neerzette.
Een diepe zucht verliet mijn lichaam, waarna ik mezelf omhoog duwde van de stoel af en mij richting de bank begaf, waarna ik er op neerplofte. Ik pakte een tijdschrift van de tafel en bladerde deze door. Ik haatte dit soort dagen. Ik ging hier te veel door denken en was daardoor sneller geïrriteerd dan ik gewoonlijk al was. Nee, ik had liever gewoon de hele dag les, zodat ik tenminste nog een beetje afleiding had.
Ik legde het tijdschrift weer weg en legde mijn hoofd achterover tegen de leuning, waarna ik mijn ogen sloot. Opnieuw zuchtte ik diep, waarna ik mee begon te neuriën met het nummer dat op dit moment speelde. Ik wist echt niet wat ik zonder muziek moest, echt niet.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dat de lessen om een of andere reden waren gestopt, was echt een uitkomst voor Leander. Hij sliep al nachten slecht en zijn concentratievermogen – wat meestal toch al niet zo hoog lag aangezien hij niet zo van stilzitten hield, maar liever actief bezig was – werd daar zeker niet beter op. Zijn ogen waren misschien wel open, maar de woorden van de docent waren volledig langs hem heengegaan. De reden waarom er geen lessen waren, wist hij dan ook niet, maar het was vast iets belangrijks als ze zélfs die super belangrijke lessen die voor niks konden wijken konden laten aflassen. Hij wilde met zijn vrije tijd eigenlijk even wat gaan trainen, in de hoop dat hij daarvan wakker zou worden, maar hij had echt eerst wat eten nodig. Daarom begaf hij zich door de drukte van alle mensen die uitgelaten waren met hun onverwachte vrijheid of bezorgd om de hele situatie, waarbij hij goed oplette niet tegen iemand aan te botsen. Elke beweging die hij maakte, was afgemeten. Het was iets wat hij zich had aangeleerd. Hij had iets te vaak zichzelf onderschat en weer een voorwerp gebroken. Hij kon zich nooit laten gaan, want dan zou hij zijn omgeving slopen. Hoe hij het ook wendde of keerde, hij moest altijd letten op wat hij met zijn lichaam deed. Hij wilde eigenlijk naar de koelkast lopen om er willekeurig wat uit te trekken, toen hij zag dat er al iemand voor stond. In plaats daarvan bleef hij even in de deuropening staan, om te kijken hoe Asra, degene die het was, met moeite een schaal uit de kast pakte. Ze zag eruit alsof ze hulp nodig had, maar ook alsof ze dat zeker niet zou vragen. Daarom wachtte Leander maar even, al voelde hij zich ietwat ongemakkelijk zoals hij hier nu stond toe te kijken. Asra wist waarschijnlijk niet eens dat hij hier was. “Ehr – Hai? Sorry, als je bij de koelkast wilde komen. Ik ruim alles op. Promise,” zei ze nadat ze alles op de grond had laten vallen en zijn aanwezigheid had opgemerkt. “Oh hai,” was zijn zeer eloquente reactie. Hij had zich even iets te laat gerealiseerd dat ze zijn aanwezigheid had opgemerkt en dat dat praten inhield. “Je doet maar vooral wat je wil, zolang je maar weet dat ik niks heb gezien en hier totaal niks mee te maken heb gehad. Ik ben hier niet geweest,” was zijn antwoord met een lichte grinnik. Iets te laat realiseerde hij zich dat zijn mond weer iets sneller dan zijn hersenen was en dat hij misschien niet iets over kijken tegen haar moest zeggen. Inmiddels liep hij ook iets richting haar en de koelkast, om te zien dat ze tussen en berg scherven stond. Blijkbaar was er toch een kom of twee gesneuveld. “Je moet wel uitkijken voor die scherv-” vervolgde hij, om haar te waarschuwen voor de scherven op de grond. Ditmaal realiseerde hij zich halverwege zijn zin wat hij aan het zeggen was, maar het was al te laat. Lekker bezig Leander. Ga vooral zo door. Het liefste had hij zich omgedraaid en was nu verdwenen. Ze zou toch niet zien dat hij wegliep, maar het hooguit horen. Dat deed hij niet. In plaats daarvoor knielde hij neer naast haar en raapte voorzichtig een aantal grote scherven op. De hele kommen zouden vanzelf komen, maar daar kon je je ook niet zo lelijk aan verwonden als aan die scherpe scherven.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

18 jaar (3) – Visioenen – met Cole – ‘teleurgesteld’

Dat de lessen waren uitgevallen, vond Yara maar niets. Ze had het idee dat ze vooruitgang maakte met haar wiskundesommen - dat ze het eindelijk begreep - maar nu kon ze het niet navragen aan de docent. Daarom had ze haar wiskundeschrift in haar hand en liep ze met zachte passen door het grote pand. Op zoek naar Cole.       Eenmaal een blik geworpen in de recreatiezaal, viel haar blik op de lange man, zijn ledematen uitgestrekt op de bank, zijn ogen gesloten. Ze had zijn oortjes gezien, dus verwachtte dat hij haar niet zo snel zou opmerken. Ze tikte op zijn knie om haar aanwezigheid te duiden en glimlachte vervolgens naar hem.       Cole's gedaante liet Yara gemakkelijk voelen. Als een hele grote bank waar je een beetje in wegzakt, met een hele grote warme deken - dat was Cole voor haar. Ze glimlachte weer haar kleine glimlachje - dat was het slappe aftreksel van het luide geschater dat ze als kind nog wel eens kon uitstoten. Dat was nu als een droom - zowel voor Yara, als voor mensen om haar heen.       "Wil je mij alsjeblieft helpen?" vroeg Yara, haar stem vast, maar zacht, kwam niet boven het geluid van anderen in de ruimte uit. Ze glimlachte weer en keek met haar grote blauwe ogen naar Cole.

“Do you think we’re worth saving?”

---

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • DEE Ze komt naast me zitten op het gras tegen de muur aan en ik voel niet veel later haar armen om me heen. Wat verbaasd kijk ik ernaar. Ik ben helemaal niet fysiek aangelegd en knuffels komen tussen mij en Dee bijna helemaal nooit voorkomen. 'Het spijt me,' zegt ze weer zachtjes en ik blijf nog altijd voor me uit staren terwijl mijn arm een tikje ongemakkelijk om haar heen ligt. 'Ik... Wat je me liet zien, bracht gewoon nare herinneringen naar boven. Mijn moeder en zo. Ik weet niet hoeveel jij ervan gezien hebt. Het voegde een soort van nog meer shit toe aan de stapel van shit die al veel te groot was.' Na die woorden laat ze me weer los, maar dit keer kijk ik niet voor me uit, maar wend ik me tot haar. Wat was er met haar moeder?       'Ik heb niks gezien,' zeg ik. 'Geen details. Ik kan het me niet herinneren. Ik weet er bijna niets meer van,' zeg ik. Om ons heen wordt het donkerder. Het is nog niet eens twaalf uur 's middags dus het kan niet zijn dat de zon plotseling onder besluit te gaan, maar het zijn waarschijnlijk Dee's krachten. Ik wrijf in mijn ogen en trek mijn benen op. De warme zon verdwijnt een beetje achter de donkere mist die Dee lijkt te creëren, maar ze heeft het niet eens echt door, denk ik. Ik trek een pol gras uit de grond — naar voorbeeld van Dee — en ik smijt die vervolgens een eind verderop weer het gras in. Tegelijkertijd verlaat een kreet mijn mond en ik schud mijn hoofd. Ik kan me zo kwaad maken om mijn gaven. Het liefst leid ik een normaal leven, gewoon met normale vrienden die niet ook allemaal van die creepy dingen kunnen. En zelfs als ik een gave zou moeten hebben, zou ik niet hiervoor kiezen. Ik zou een gave willen waar ik tenminste iets zinnigs mee kan, zoals iets met emoties kunnen beïnvloeden of zelfs helen, mocht er echt niks meer zijn. Maar mijn gave is gewoon uitputtend en wanneer ik even geen controle heb over mijn emoties, ga ik meteen door het lint en ik weet niet eens wat er gebeurt. 'Ik wist het niet, sorry,' zeg ik dan wat schouderophalend. Ik weet anders ook niet wat ik erover kwijt moet.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

18 • Umbrakinesis • Outside • Fergus 'Ik heb niks gezien,' zegt hij. 'Geen details. Ik kan het me niet herinneren. Ik weet er bijna niets meer van.' Shit. Dat betekent dat ik het moet gaan uitleggen. Ik had gehoopt dat hij het misschien wel wist en zo begreep, maar nee. Ik kijk toe hoe ook hij een graspol weghaalt en merk dan pas dat het langzaam donkerder begint te worden. Ik forceer mijzelf om mijn krachten onder controle te krijgen en met het laatste beetje energie verban ik de duisternis. 'Ik wist het niet, sorry,' zegt hij dan. Hij haalt zijn schouders op.       'Kan je niks aan doen,' mompel ik. 'Ik heb het je ook nooit verteld.' Ik speel een beetje met het gras. 'Je liet me zien dat ik viel... mijn moeder was depressief toen ik klein was en ze heeft zelfmoord gepleegd door ons uit het raam te smijten.' Ik haal mijn schouders op. 'Daarom was het een soort van de druppel.' Ik leun tegen de muur aan en sluit mijn ogen. 'Nog steeds geen reden om weg te lopen. Ik weet het.' Ik wrijf in mijn ogen. 'Dat is alles wat ik erover kan zeggen. Het spijt me Gus, maar meer heb ik je echt niet te bieden.' Ik kijk hem aan. 'Ik heb een fout gemaakt en ik kan je wel gaan smeken om vergiffenis, maar om eerlijk te zijn weet ik niet eens of ik die wel verdien.' Ik kijk terug naar mijn handen die nog steeds de grassprietjes uit de grond trekken. Ik weet zeker dat Aelan hetzelfde gaat reageren als Fergus en ik ben gang dat één van de twee flink woedend gaat zijn. Fergus heeft zich nog redelijk ingehouden, maar ik weet dat hij op dit moment aan het vechten is tegen de impuls om alles kort en klein te slaan. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

---

Ondanks het gegeven dat Ameleigh nog steeds lichte paniek in haar lichaam heeft zitten, voelt ze zich direct beter als ze het lichte deuntje van Arthur haar oren in voelt glijden. Arthur had altijd precies in de gaten wat ze nodig had om rustig te worden.       ‘De Oppositie die shit veroorzaakt, waarschijnlijk — je maakt je te veel zorgen, Ame. Vader kan het wel handelen. Zie het als een kans, een hele namiddag om te doen en laten wat we maar willen. Wat wil je graag doen? Film? Wandeling in de tuin? Spelletje in de recreatieruimte?’       ‘Ja, een spelletje!’       Ameleigh gaat direct overeind zitten en kijkt met een stralende glimlach naar Arthur. Normaal gesproken liet hij haar altijd winnen, maar vandaag wilde ze een eerlijke kans om zichzelf uit te dagen.       ‘Maar alleen als je wil beloven dat je— je uiterste best zal doen en me niet laat winnen. En nu niet zo vreemd kijken, want ik weet dondersgoed dat je dat doet.’       Met een laatste veelbetekende blik richting Arthur, springt Ameleigh omhoog en spreidt haar armen boven haar hoofd. ‘Kom nou, Arthur! Ik wil je inmaken. Dit is mijn kans. Ik voel het. Het hangt in de lucht!’ Na een kleine pirouette op haar tenen, danst Ameleigh richting de deur. Daar draait ze om en steekt een vinger uit richting Arthur.       ‘Niet gaan huilen als ik je in maak, hoor. Dan krijg je op je kop van Neo.’

---

•

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • DEE 'Kan je niks aan doen. Ik heb het je ook nooit verteld.' Ik zwijg, wachtend op verdere uitleg, als die gaat komen. Ik wil het weten, maar ik zou bij god niet weten of ze me vertrouwt om me dit te vertellen. 'Je liet me zien dat ik viel... mijn moeder was depressief toen ik klein was en ze heeft zelfmoord gepleegd door ons uit het raam te smijten. Daarom was het een soort van de druppel. Nog steeds geen reden om weg te lopen. Ik weet het.' Ik kijk nog altijd naar het gras voor me en ik speel met de pollen die ik ondertussen uit de grond heb getrokken. Sorry grasveld, maar op dit moment kan het me weinig schelen hoe je eruit ziet. Ik moet me inhouden, want anders gebeurt hetzelfde als dus enkele weken geleden en ik wil niet dat Dee dat nog een keer moet meemaken.       ''t Is oké,' zeg ik na haar excuses en ik haal mijn schouders op. 'Jij kan er ook niks aan doen.' Tenminste, dat denk ik. Ik weet van mezelf dat als ik nu boos word op Dee, ik mezelf echt niet meer in de hand kan houden. Zij is — was? — degene die mij altijd kon kalmeren, maar ik zou niet weten of dat nog altijd zou werken. Om die reden houd ik me dus maar bezig met het grasveld molesteren. Ik leun met mijn hoofd tegen de muur aan die achter ons staat en ik sluit mijn ogen weer kort. De zon schijnt weer helder door de duisternis heen en ik besluit op te staan. Op dit moment is het handiger om alleen te zijn dan om iemand bij me te hebben. Ik sta op het punt van uitbarsten en helaas hebben de uitgetrokken graspollen slechts gezorgd voor uitstel van executie. Het heeft er niet voor gezorgd dat mijn frustratie is weggeëbd. Ik grom in mezelf en ik bal mijn vuisten waarna ik al tegen de dichtstbijzijnde boom mep, alleen om te zorgen dat ik een klein beetje woede kwijt kan. God. Ver. Domme. In de verte zie ik Dee nog zitten en dat zorgt er alleen maar voor dat ik me nóg opgefokter voel.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Asseri "Ace" Mikkonen

---

24 - sense enhancement - outside - Fergus

---

Met haast piepende banden kwam hij tot stilstand voor de ingang. Langzaam deed hij zijn zwarte helm af en haalde zijn hand door zijn haar. Welcome home. Ace snoof de vertrouwde geur op en deed afstand van zijn motor. Het was bijna een jaar geleden dat hij hier voor het laatst was, de vorige vakantie was hij naar Finland gegaan om zijn ouders te bezoeken en alvast met wat professoren te spreken en al wat vooronderzoek te doen voor zijn aankomende proefschrift. Hij had een goed onderwerp gevonden binnen het vakgebied van de sensory neuroscience. Op zich niet heel verrassend als je wist dat dat praktisch gezien zintuigen en waarnemen betekende. Rustig parkeerde Ace zijn motor voordat hij met een tas over zijn schouder het gebouw binnen liep. Hij had nog niks meegekregen van alle chaos eerder die ochtend en was nu vooral benieuwd naar zijn kamergenoot en of er nog bekende gezichten rondliepen. Op het eerste gezicht leek er weinig veranderd in de aankomsthal, al waren er duidelijk meer jongeren. Even keek Ace op zijn horloge, vreemd voor dit tijdstip was het zeker. Tot zover zag hij nog niemand met wie hij snel een gesprek wilde voeren. Ace wist eigenlijk ook niet zo goed wie hij graag wilde spreken. In zijn tijd had hij velen zien komen en gaan, er waren er maar weinig met wie hij een echt goede vriendschap opgebouwd had. Een stemmetje in zijn hoofd herinnerde hem weer eens aan de reden van zijn bezoek en een bedroefde glimlach verscheen op zijn gezicht. Ja het was tijd, hij werd echt te oud voor deze plek. Voor nu was zijn kamergenoot niet het belangrijkste, eerst was het tijd om dit nieuws te delen met zijn vriend. Nog gekleed in een zwart motorpak, helm in zijn hand en tas over zijn schouder ging hij op weg naar buiten. Met verbeterd zicht keek Ace rond tot zijn aandacht getrokken werd. Normaal sloegen mensen niet tegen bomen, zelfs mutanten meestal niet. Met zijn spullen nog bij zich zette Ace een sprintje in. "Hey, gaat het wel?" vroeg Ace aan Fergus toen hij eenmaal bij de jongen was. Zijn nieuwe kamergenoot was toch belangrijker dan hij dacht. "Misschien kun je beter tegen een boksbal slaan dan tegen een boom."

---

If one day speed kills me. Don't cry, because I was smiling.

---

[ bericht aangepast op 13 maart 2017 - 22:22 ]

18 • Umbrakinesis • Outside • Fergus & Asseri ''t Is oké,' zegt hij en hij haalt zijn schouders op. Wacht, ik heb hem zo juist mijn grootste geheim verteld en hij haalt zijn schouders op? 'Jij kan er ook niks aan doen.' Dat zijn zijn woorden en vervolgens loopt hij weg. Ik staar hem verbaasd na. Oké, ik had veel reacties verwacht, maar alles behalve deze. Voor even sta ik verstijfd, maar dan zie ik dat hij in de verte zijn controle verliest op... een boom? Dammit Gus. Ik begin op hem af te stormen als iemand mij al voor is. Ik herken de jongen niet, maar hij stapt vol vertrouwen op Fergus af. Oh boy. Fergus is nou niet bepaald iemand waar je voor moet springen als hij zijn controle kwijt is.       'Hey, gaat het wel?' vraagt de onbekende jongen aan Fergus. 'Misschien kun je beter tegen een boksbal slaan dan tegen een boom.' Op dat moment bereik ik het tweetal. Ik pak de arm vast van de onbekende jongen en trek hem achteruit. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd om hem weg te houden. Ik wil hem niet vertellen tegenover Fergus dat hij uit de buurt van de jongen moet blijven, want dan ben ik bang dat Fergus alleen nog maar bozer wordt. Ik gebaar hem om iets afstand te houden. Ik heb geen idee of hij van Fergus' opvliegende karakter weet, maar goed, dan leert hij dat nu. Hopelijk hoeft hij dat niet de harde manier te leren, want als Fergus nu iemand slaat is het mijn schuld.       'Sorry,' zeg ik eerlijk tegen hem voordat ik mij omdraai naar Fergus. 'Gus, stop. Dit heeft geen zin!' Ik grijp zijn armen vast. 'Je weet hoe we dit altijd deden, we kunnen dit nog steeds oké. Hou je alsjeblieft een beetje kalm... We kunnen erover praten.' “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.