RPG | 200 • Addams Academy for the Talented • Speeltopic - Speeltopics

Story Reeds jarenlang is Addams Academy, gelegen in Seattle, een haven voor mensen met gaven – in de volksmond ‘mutanten’ genoemd. Opgericht door Archie Addams en nu reeds gesteund door de overheid, is het instituut er om die personen die met hun Talent – steevast zo genoemd binnen de academie – problemen veroorzaakt hebben te helpen hun plaats binnen de maatschappij te vinden. Zo krijgen de weglopers, criminelen en verloren zielen er niet alleen basis middelbare school & universitaire lessen en hulp in het krijgen van controle, maar ook alle kennis die ze benodigd hebben om bij het bereiken van 25-jarige leeftijd zelfstandig de wereld in kunnen gaan.       Voor deze personen is Addams Academy dan ook een veilige thuishaven geworden, waar ze zich geaccepteerd weten te voelen. Want ondanks de wereld ze langzaamaan begint te accepteren, zijn er ook zij die ze compleet verachten – en streven naar hun dood. Zij staan gekend als ‘de Oppositie’ en zo sluw en genadeloos als ze klinken, is Addams Academy reeds lange tijd hun doelwit.. Regels • Algemene huisregels van Quizlet • Algemene huisregels van Quizlet • Afwezigheid langer dan drie dagen van te voren melden • Maximaal twee personages per persoon.       (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Horvath of Busker.) • Wees realistisch in het creëren van je personage(s) • Minimaal 200 woorden per post • 16+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven • Ruzies enkel en alleen IC • Alleen Marie / Busker en Mirte / Traynor maken nieuwe topics aan Academie Regels (Let op; Dit zijn dus niet onze regels, maar degene welke 'zogenaamd' gelden binnen de academie.) • De algemene ruimten zijn gesloten tussen 0:00 en 6:00. • Het is toegestaan de school te verlaten en naar de stad te gaan, doch enkel tussen 13:00 en 18:00. • Het is verboden gaven (met opzet) op medestudenten of personeel te gebruiken. • Jongeren onder de leeftijd van 21 jaar, mogen geen alcohol drinken of roken. • Roken is enkel en alleen buiten toegestaan. • Ieders kamer dient ten alle tijden net te zijn, anders krijgt men corvee. • Men dient zelf zijn eigen maaltijd te bereiden/dit te regelen met medestudenten adhv het voorziene eten in de keuken. Nadien ook alles opruimen. Ruimten • Grote keuken • Eetkamer/Kantine • Recreatieruimte [met biljarttafel, televisie, spellen, etc.] • Ziekenzaal • Bureau Archie Addams [directie] • Leslokalen [1e verdieping] • Bibliotheek/Studieruimte [1e verdieping] • Slaapkamers [2e verdieping] • Badkamer jongens/badkamer meisjes [2e verdieping] • Ziekenzaal • Bureau psycholoog • Grote tuin [ommuurd] • Bunker waarin gaven geoefend kunnen worden.

Rollen • Arthur Addams — Healing — Busker, 1.7 • Zephaniah Cohen — Touch of Death — Traynor; 1.4 • Fergus Ciar Whelan — Nemesis Form — Prongsie; 1.6 • Asseri Mikkonen — Sense Enhancement — David Balheim — Garrett; 1.12 • Nicholas Miller — Kepler; 1.7 • Aelan Dev Roche — Potenticinesis — Connor Hill — Marlow; 1.12 • Neo Silas Crawford — Puppeteer — Mabel; 1.8 • Talon Woods — Telepathy — Mabel; 1.8 • Leander Nerve Conall — Enhanced Strength — Necessity; 1.7 • Asra Lovett — Aerokinesis — Busker; 1.8 • Ameleigh Addams — Pain Inducement — Traynor; 1.7 • Zara Caldwell — Elektrokinesis/Technokinesis — Brinvi; 1.8 • Zea Silver Storm — Mediumship — Prongsie; 1.6 • Veronica Blanche Graham — Hydrokinesis — Pennyworth; 1.7 • Yara Maria Thompson — Visions — Perffect; 1.3 • Adreana Ebony Reve — Umbrakinesis — Paddiecakes; 1.2 • Ava Fontaine — Sonokinesis — Sasannach; 1.12 • Faolan — Cyrokinesis • Apfelstrudel — Shapeshifter • Granian Kamerindeling • Arthur Addams — Neo Silas Crawford • Zephaniah Cohen — Talon Woods • Leander Nerve Conall — Nicholas Miller • Fergus Ciar Whelan — Asseri Mikkonen • Aelan Dev Roche — Arne Abraham McCain • Asra Lovett — Zea Silver Storm • Ameleigh Addams — Ava Fontaine • Zara Caldwell — Yara Maria Thompson • Adreana Ebony Reve. Beginsituatie Vrijdagvoormiddag — 11:30, Wat begon als een doodnormale dag binnen Addams Academy, veranderde al snel wanneer merendeel van de docenten weggeroepen werden wegens een probleem met de Oppositie, niet meer dan 15 minuten geleden. De lessen zijn voor de rest van de dag afgelast en de studenten zijn vrij om hun tijd naar eigen verlangen te vullen. As children we always loved superheroes — desiring to become just as brave as they are; yet when given the opportunity, it would seem. . . it's simply so much easier to become the villain.

---

---

[ bericht aangepast op 20 maart 2017 - 17:38 ]

---

A girl who wonders.

MT.

---

That is a perfect copy of reality.

---

---

      “Ja, een spelletje!”
      Meteen hoort hij de enthousiaste reactie van zijn zusje en trekt een mondhoek omhoog, maar al te goed beseffend dat zijn idee haar af te leiden op de goede weg is. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat haar glimlach hem niet ook beter liet voelen, alsof zijn geluk zonder het hare helemaal niets waar zou zijn.
      ”Maar alleen als je wilt beloven dat je— je uiterste best zal doen en me niet laat winnen. En nu niet zo vreemd kijken, want ik weet dondersgoed dat je dat doet.” Er vormt zich simultaan met haar woorden een brede grijns om zijn lippen. Natuurlijk liet hij haar winnen — niet dat ze dat altijd nodig heeft gehad; voor haar verloor hij echter graag. “Kom nou, Arthur! Ik wil je inmaken. Dit is mijn kans. Ik voel het. Het hangt in de lucht!”
      Rustig grinnikend gaat hij staan en sloft achter de enthousiaste jonge vrouw aan, tot ze zich weer omdraait. “Niet gaan huilen als ik je in maak, hoor. Dan krijg je op je kop van Neo.”
      Voor een seconde verdwijnt iedere emotie in zijn blik. Neo is een goede vriend, zijn kamergenoot, zijn partner-in-crime. Maar hij vindt het alles behalve prettig hoe close hij en Ame aan het worden zijn — alsof hij haar te allen tijde dient te beschermen van mannen zoals Neo, zoals zichzelf. Ameleight, met haar pure, onschuldige blik naar de wereld, verdient veel meer.
      Na een korte tijd, zet hij echter weer een glimlach op. “Huilen? Nooit,” zegt hij grijnzend, “Maar we zullen zien, aangezien ik weet dat je me sowieso weer verslaat, Ame.” Probleem voor later, waar hij nog met haar over zou praten als het nodig was – ongetwijfeld wel dus. Nu wilt hij haar enkel haar zorgen laten vergeten, dus stapt hij met haar mee naar de recreatieruimte en laat zijn blik even rond de kamer glijden, om op te merken wie er zich allemaal bevindt. . . Zephaniah, Zea, en ga zo maar door. Allemaal of in conversatie, of zich aan het bezighouden om de onverwachte vrije tijd te vullen.
      Arthur laat zijn blik echter meteen weer op Ame vallen. “Wat wil je doen, Ame?” Hij laat zijn blik naar een van de kasten glijden. “Waarom kies jij niet even een spel uit waar je me mee kan in maken?” spreekt hij met een scheve glimlach uit en laat zich aan een tafel zakken, doch iedere vezel in zijn lichaam simpelweg met haar mee wilt lopen.

[ bericht aangepast op 14 maart 2017 - 3:46 ]

---

A girl who wonders.

---

---

      “Oh hai,” hoorde ze uit de deuropening komen en meteen realiseerde ze zich dat de vreemde Leander is. Zelf kende ze hem niet fantastisch goed, al vond ze hem altijd aardig. Een deel van haar was echter altijd ietwat terughoudend, wetende hoe sterk hij is – en hoe hij soms durfde uitvliegen, doch dat hand in hand gaat met een uitgebreide fascinatie voor zijn talent. Ze had zich altijd afgevraagd hoe het is om – bijna letterlijk – een Superman te zijn, om je zo krachtig te voelen; wetende wat voor gevaar het met zich meedraagt.
      ”Je doet maar vooral wat je wil, zolang je maar weet dat ik niks heb gezien en hier totaal niks mee te maken heb gehad. Ik ben hier niet geweest,” meldt hij haar met een zachte grinnik, waarna ze haar mondhoek omhoog trekt – mede door zijn woordkeuze in haar bijzijn.
      Onbeweeglijk bleef ze staan en liet de zachte luchtstromen als een kleine wervelwind door heen de ruimte gaan, waardoor ze opmerkt hoe de jongeman zich naar de koelkast begeeft, doch ze niet kan opmerken of er al dan niet scherven aan haar voeten liggen. Ze haatte dit soort afhankelijkheid, zichzelf ziend als niets dan zwak.
      ”Je moet wel uit kijken voor die scherv-“
      Gniffelend hurkt ze wat neer. Ze had zulke opmerkingen nooit erg gevonden. Integendeel, ze vond het amusant te horen hoe personen zich op het laatste nippertje nog probeerden herpakken als ze een verschrikkelijke belediging hadden uitgesproken; wat het voor haar niet eens was. “Zal ik doen, Leander,” sprak ze duidelijk geamuseerd uit en tastte wat met haar handen om de kommen op te rapen, terwijl dankbaar als ze merkte dat hij haar hielp. “Bedankt. Dit is erg aardig van je,” mompelde ze, enigszins gefrustreerd door haar eigen onvermogen.
      Eens rechtop – met hooguit 3/4e van de gevallen items in haar armen – plaatste ze de bij elkaar geraapte kommen achter zich op het aanrecht en besloot de druiven maar simpelweg uit het bakje waarin ze kwamen te eten. “Wat ga jij doen nu, met al die vrije tijd?” vroeg ze dan zacht, als ze een druif in haar mond gooide. “Oh, sorry. Wil je er ook één?” Ze hield het bakje wat loos zijn richting uit. Dat ze eigenlijk wat gezelschap wilde, zou ze nooit toegeven – maar ze kon dan toch subtiel proberen of ze mee kon gaan met wat hij ook zou doen.

[ bericht aangepast op 14 maart 2017 - 3:48 ]

---

A girl who wonders.

---

Ik vloekte toen ik de bekende druk in mijn neus weer voelde. Een tel later boog ik mijn hoofd naar voren en gleed een stroompje bloed uit mijn neus, dat vervolgens op de grond drupte. Natuurlijk liep er enkele meters verder iemand tegen een deur. Het was niet mijn schuld, maar die van de kerel naast hem. In de drukte waren ze gewoon tegen elkaar gelopen, maar blijkbaar had die idioot dat niet door. Ik stuurde hem een even nijdige blik toe, dat er bij mij als een akelige glimlach uitzag. De vrije cirkel om me heen - omwille van de bloedneus - werd nog iets groter.       "Idioten," mompelde ik, terwijl ik in mijn zak naar een nog propere zakdoek zocht. Die had ik niet meer, het was niet mijn eerste bloedneus vandaag, en ik moest het maar met mijn handen doen. Mopperend liep ik naar de dichtstbijzijnde wc, waar ik me zo goed en zo kwaad mogelijk schoon boende. Er zat een grote vlek op mijn witte shirt. Waarom had ik ook iets wit aangetrokken?       De andere jongen in de wc keek me bang aan. Ik herkende hem, maar we waren niet bepaald vrienden. Het was een schijtluis en leek het nu ook in zijn broek te doen. Ik grijnsde naar hem en hij vloog de wc uit- letterlijk. Ik vroeg me even af of ik hem op z'n bek kon laten gaan, maar probeerde het niet te doen. Deze bloedneus wekte al genoeg argwaan op, al waren mijn gewone bloedneuzen heel wat bloederiger dan degene die met mijn krachten hadden te maken. Niet dat iemand dat onderscheid maakte, maar goed.       Wat verveeld met die vlek liep ik naar buiten en botste - ironisch genoeg - zelf tegen iemand aan. Ik vloekte opnieuw.       "Hé, trut, kijk toch eens... Oh, hey Zara," groette ik het meisje. De vlek had afgegeven. Woops. "Heb je een sigaret voor me?"

---

---

---

Ik had de bel niet gehoord. Mijn pen kraste nog de laatste bewerking op het papier, toen ik merkte dat het geroezemoes in mijn hoofd wat minder luid werd, maar het aantal mensen wel aanzwol. Er was iets gaande, want de klas stroomde in het midden van wiskunde leeg. De gang daarentegen, liep helemaal vol. Ze waren luid en niet alleen in gedachten. Voor een keer nam ik mijn koptelefoon van mijn hoofd en probeerde met mijn oren te luisteren. Het had geen nut, ik hoorde alles alsof ik in een bel zat.       Geïrriteerd zette ik de koptelefoon weer op, zette de muziek nog wat luider en stond ook op. Met een zwier schoof ik al mijn spullen in de versleten tas, die ik daarna over mijn schouder zwaaide. Ik had honger. Er schoot een plaatje van een appeltaart door mijn hoofd, maar het was niet mijn gedachte. Ik hield niet van appeltaart. De muziek ging nog wat luider en ik luisterde niet meer naar de zorgen op de gang, al bleven ze als mieren door mijn hoofd trippelen.       De keuken was gelukkig niet heel ver, maar ik was helaas niet de enige die op het idee was gekomen om te gaan eten. Asra was samen met Leander in de keuken, waar ze hoopte dat Leander nog even bij haar wilde blijven, al leek ze iets totaal anders te zeggen. Iets met de druiven in haar handen, of anders de scherven die overal nog lagen. Het kon me niet echt schelen wat er gebeurd was, maar ik moest me wel tussen de twee in manoeuvreren om aan de koelkast te kunnen.       "Pardon," mompelde ik. Ik hoorde het zelf niet. Leander vond zichzelf een idioot. Mooi voor hem. Ik draaide nog eens aan mijn volumeknop en vroeg me af of zij het ook hoorden of niet. Als ik wilde, kon ik er zo achter komen. Zelfs als ik dat niet wilde.

---

Mhm?

---

Aelan was een beetje doelloos door zijn lesboek aan het bladeren toen de plotselinge melding binnenkwam dat de les voorbij was. Of Aelan had tijdelijk zijn besef van tijd verloren en het lesuur was oprecht voorbij, of de les werd eerder stopgezet. Hij kwam er al snel achter dat het de tweede optie was geweest. Aelan had snel zijn boeken weer terug in zijn tas gepleurd en was de klas uitgelopen.       Hij besloot maar naar buiten te gaan. Hij wist niet goed wat hij daar te zoeken had, maar misschien kon hij gaan genieten van het weer nu het nog goed was? Hij wikkelde zijn handen om het sieraad dat om zijn nek hing. Hij had dit ding ooit samen met Adreana uitgezocht en ondanks dat hij het een afschuwelijk ding vond, weigerde hij het af te doen. Het was op dit moment zijn enige herinnering aan Adreana, sinds zij hem abrupt verlaten had.       Aelan wist niet goed of hij boos op haar was of dat zij zijn hart gebroken had. Hij had haar altijd verteld dat hij bang was dat zij hem ging verlaten. Tot Aelans grote spijt was die angst uiteindelijk ook werkelijkheid geworden. De ene dag liep hij nog vrolijk met Dee door de gangen, de andere dag was ze spoorloos verdwenen. Geen briefje. Geen e-mail. Geen berichtje. Geen belletje. Niks.       Langzaam lukte het Aelan om Adreana uit zijn hoofd te zetten, verder te gaan met zijn leven. Ze was weg en zou niet meer terugko..-       Hij werd abrupt uit zijn gedachten gehaald toen hij de achterkant van een wel heel bekend meisje zag. Het was niemand anders dan Adreana. Een naar gevoel bekroop Aelan. Hij stond vastgenageld aan de grond. Hij had nu twee opties. Naar haar toe gaan of omdraaien en doen alsof hij haar nooit gezien had. Hij haalde even diep adem en stapte op Adreana’s achterkant af.       ”Dee?” vroeg hij voorzichtig, alsof hij bang was dat hij een verkeerd iemand voor Dee had aangezien, wat hij heel stiekem ergens ook hoopte.

---

[ bericht aangepast op 15 maart 2017 - 0:29 ]

---

That is a perfect copy of reality.

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • DEE & ASSERI & AELAN Ineens staat er een andere jongen naast me en ik kijk meteen opzij naar hem. 'Hey, gaat het wel?' vraagt hij en ik kan het niet helpen om met mijn ogen te rollen. Ik sla tegen een boom aan en het liefst zou ik die jongen nu een stomp in zijn gezicht verkopen, maar nee, alles gaat prima.       'Houd je erbuiten,' brom ik hem kwaad toe en ik draai me van hem weg. Hij moet oppassen, want ook al ken ik hem niet goed, ik wil hem niet verwonden. Tenzij hij erom vraagt, dan bewerk ik hem graag met mijn vuisten. 'Misschien kan je beter tegen een boksbal slaan dan tegen een boom.' Wederom snuif ik en ik draai me woest naar hem om. Mijn ogen spuwen vuur en ik zweer je dat er weinig meer voor nodig is om ervoor te zorgen dat ik compleet doordraai. Ik zie dat hij ineens struikelt en achteruit loopt. Dee komt achter hem vandaan en ik kijk haar kwaad aan. Hij bood zich praktisch aan om mijn boksbal te zijn en nu verpest zij het door hem weg te trekken. Verdomme.       'Gus, stop. Dit heeft geen zin! Je weet hoe we dit altijd deden, we kunnen dit nog steeds, oké. Hou je alsjeblieft een beetje kalm... We kunnen erover praten.' Ik kijk haar schamper aan en trek mijn armen los uit haar slappe greep.       'Praten?' zeg ik kwaad en ik hel een beetje over haar heen. Ik heb me net goed gehouden, maar nu lijk ik alle controle te verliezen. Ik wil niet dat hetzelfde gebeurt als de vorige keer dat Dee en ik ruzie hadden, maar zij weet dat ik het er moeilijk mee heb en het feit dat ze wegging, droeg niet bij aan mijn zelfvertrouwen en controle over mijn kracht. 'Jij had ook met mij kunnen praten, maar deed je dat? Nee,' bijt ik haar toe. Weer hoor ik een andere stem en dit keer is het Aelan die zich bij ons voegt. Normaal gesproken kunnen we wel met elkaar opschieten, maar op het moment kan niemand mij meer echt opvrolijken. 'Fuck off,' zeg ik tegen iedereen en ik draai me terug naar de boom, die ik op het moment het meest kan waarderen. Hij zegt tenminste niks en zeurt ook niet dat ik hem pijn doe, maar hij staat daar en vangt de klappen op. Letterlijk. Niet zo'n watje dat meteen depressief wordt als hij een duwtje krijgt.       Ik voel Dee's hand wederom om mijn arm heen maar ik slaak een kreet en ik trek meteen mijn arm weg. Deze zwaait verder en raait Dee dan vol in haar gezicht. Ik slik kort als ik een klein straaltje bloed uit haar neus zie lopen en ik haal diep adem. Wel, dit was ook weer niet de bedoeling. Ik mepte juist tegen die boom aan om ervoor te zorgen dat niemand gewond zou raken. Of ja, dat zou ik proberen.       'Oh...' zeg ik zacht en ik kijk naar mijn hand, waar ook een klein beetje bloed aan zit. Ik haal mijn hand door mijn haar en veeg het bloed dan maar af aan mijn broek, die al vies is omdat we in het gras gingen zitten. 'Sorry, Dee,' breng ik er schaapachtig uit en ik kijk naar Asseri en Aelan, die er eerst ook maar even stom naar staan te kijken. 'Dat was niet de bedoeling.' Goh, Fergus, way to go. Ik schud mijn hoofd. De woede is nog niet uit mijn lichaam verdwenen en ik ben bang dat ik nog meer mensen pijn zal doen als ik zo doorga. Ik ga wel weg, bedenk ik me. Blijkbaar snappen mensen niet dat als ik wegloop van ze om alleen te zijn, ik dus geen gezelschap behoef. Dan gebeurt er dit, namelijk. Ze weten van me dat ik snel door het lint ga en dit was niet echt een uitzondering. Ik duw me tussen de drie andere aanwezigen door en loop weg van ze.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Oke, that got complicated quickly. Ace vroeg zich nu alweer af waarom hij zich hiermee was gaan bemoeien. Geïrriteerd keek hij naar het meisje dat hem aan de kant trok, ze had geluk dat Ace zijn gaven onder controle had. "Je moet hier geen onbekende mensen aanraken," reageerde hij met strenge ondertoon. "Straks was je blind geweest, of doof, of dood-" Dramatische pauze. "Verder kan ik prima zelf inschatten of iemand gevaarlijk is." Ah kijk, Aelan komt er ook nog bij, dit begon een gezellig theekransje te worden. Al was Aelan een persoon waarin Ace wel oprecht geïnteresseerd in was. Zijn woorden brachten weer een aantal herinneringen te boven bij Ace. Nu wist hij weer wie hij voor zich had. This was going to be, fun? Fergus had duidelijk andere ideeën van fun and games en vond het nodig om meisjes te gaan slaan en de dramaqueen uit te gaan hangen. Op het moment dat hij Ace aanraakte, werd alles zwart voor Fergus' ogen, niet langer dan dat de aanraking duurde, maar lang genoeg om op te merken. "Wat een enthousiaste begroeting van je nieuwe kamergenoot, looking forward to it," zei Ace uitermate sarcastisch voordat hij zich naar Aelan draaide. "Jou zocht ik," zei Ace relatief vrolijk vergeleken met daarnet en sloeg een arm om de jongen heen voordat hij de andere kant op liep en Aelan meenam. "Was dat niet jou vriendinnetje?" vroeg hij fluisterend, iets dat goed te horen was met Aelans versterkte gehoor. "Wat voor drama heeft zij uitgevoerd dat zowel jij als haar nieuwe boyfriend zo boos zijn? Hij is ook echt een dramaqueen zeg... Je moet me echt vaker dingen vertellen als ik weg ben. En daarbij mag je ook best hallo zeggen hoor." Het was duidelijk dat Ace zijn humeur een stuk beter was dan met Fergus en Dee erbij. "En waar is iedereen, of eigenlijk waarom is iedereen buiten, hebben jullie geen les?"

[ bericht aangepast op 16 maart 2017 - 8:19 ]

Ik zat een tijdje in stilte naar mijn muziek te luisteren. Ik had een ruime keuze van muziek, maar ik vond hardrock toch wel het fijnste om naar te luisteren. Om een of andere reden wist het mij kalm te krijgen en te houden, terwijl het bij sommige mensen juist averechts werkt.
Ik schrok een beetje op toen ik ineens iets op mijn knie voelde en opende mijn ogen. Voor ik een grote mond kon geven zag ik dat het Yara was en mijn boze blik verzachtte, waarna ik even een korte glimlach liet zien. Ik nam mijn oortjes uit en keek haar aan.
"Wil je mij alsjeblieft helpen?" Vroeg ze toen en ik keek naar wat ze in haar handen had. Ik pakte het vast en bekeek het.
"Natuurlijk, jou altijd," zei ik en ik ging wat rechter op zitten, zodat ik niet meer zo asociaal languit op de bank, die overigens heerlijk zat, lag. Ik schoof wat spullen van de tafel opzij en legde de opgaven er op neer, waarna ik het begon te bekijken.
"Wat snap je niet?" vroeg ik toen en ik keek Yara even aan in haar blauwe poelen. Snel richtte ik mijn blik weer op het schrift en wachtte op antwoord.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

18 • Umbrakinesis • Outside • Fergus 'Praten?' Ik krimp in door zijn toon en slik. 'Jij had ook met mij kunnen praten, maar deed je dat? Nee.' Ik wil mijn mond openen om te reageren, maar sluit hem vervolgens weer. Hij heeft gelijk. Ik ben hypocriet. Het moment lijkt niet erger te kunnen worden, maar precies op dat moment heeft Aelan besloten om erbij te komen. Mijn mond zakt een beetje open en ik voel alle moet in mijn schoenen zakken. Nee. Ik kan niet allebei deze jongens nu onder ogen komen. Ik kan niemand nu onder ogen komen. 'Fuck off,' zegt Gus tegen ieder van ons. Hij draait zich om naar de boom en ik begrijp hem. De boom is op dit moment waarschijnlijk wel een goede vriendin. Ik wil zijn arm vastgrijpen, maar gelijk als ik zijn huid aanraak, trekt hij zijn arm weg. Deze zwaait met een flinke snelheid tegen mijn gezicht aan en een zachte, gekrenkte schreeuw verlaat mijn mond. Ik hap naar adem en de tranen prikken achter mijn ogen. Een straaltje bloed loopt uit mijn neus naar beneden. 'Oh...Sorry. Dee. Dat was niet de bedoeling.' Ik schud mijn hoofd.       'Dat maakt niet uit,' zeg ik. Ik wil mijzelf vervloeken als mijn stem halverwege de zin overslaat. 'Die heb ik verdiend,' mompel ik. Fergus duwt ons aan de kant en maakt zich dan uit de voeten. Ik wil me omdraaien naar Aelan, maar hij word alweer weggetrokken. Ik ben weer alleen. Lichtelijk verward staar ik hoe de twee jongens weglopen, best ironisch eigenlijk, ze doen hetzelfde als ik bij hen gedaan heb. Ik leun tegen de boom aan voor een paar seconden, omdat mijn hoofd licht aanvoelt en in dat moment neem ik de beslissing dat ik dit keer niet dezelfde fout ga maken. Ik heb de fout gemaakt om weg te lopen en niks te zeggen. Ik kan nu makkelijk doen en mijn vrienden verwaarlozen of ik doe moeite om ze terug te krijgen. Ik kijk naar Aelan die druk in gesprek lijkt te zijn met Ace en de beslissing is snel genomen. Op een drafje ren ik achter Fergus aan. Ik veeg wat van het bloed weg, waardoor ik het waarschijnlijk alleen nog maar erger uitsmeer, maar goed.       'Fergus? Gus!' Ik grijp zijn arm vast en draai hem om. 'Ik ga nog een keer proberen dit op te lossen, als je er hierna klaar mee bent, dan laat ik je met rust. Het spijt me.' Terwijl ik praat blijft het bloed uit mijn neus stromen, maar ik probeer het te negeren en haal diep adem. 'Ik heb een fout gemaakt. Ik ben weg gegaan zonder iets te zeggen, omdat ik te bang was dat jullie ervoor me tegen zouden houden en mijn self-pity bubbel zou knappen. Ik wilde niks met iemand delen en ben gewoon maar gerend, omdat ik het grootste watje ever ben. Het spijt me. Heel erg. Ik wil je niet kwijt, echt niet. Ik heb er enorm veel spijt van en ik zou alles doen om ervoor te zorgen dat je het me vergeeft. Je bent mijn beste vriend en zonder je red ik het niet. Ik weet dat ik je alleen gelaten heb, maar... ik beloof dat ik dat nooit meer zal doen.' Ondertussen is mijn bloedneus bijna een waterval geworden en ik druk de achterkant van mijn hand ertegenaan. 'Nu mag je gaan schreeuwen en slaan.' “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

[ bericht aangepast op 16 maart 2017 - 20:24 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

Dat Aelan bij een drama scene was terechtgekomen, was hem al snel duidelijk geworden toen hij zag hoe Fergus Dee een klap had verkocht. De fronsende wenkbrauw op zijn gezicht was dan ook duidelijk te zien geweest. Wat was er zo erg geweest dat Fergus een van zijn beste vriendinnen een klap verkocht? Aelan keek verwachtingsvol op toen Dee hem ook leek op te merken, maar dat geluk verdween al snel - omdat Ace hem zonodig moest meetrekken.       “Jou zocht ik," zei Ace relatief vrolijk en hij sloeg een arm om de jongen heen, voordat hij de andere kant op liep en Aelan meenam. Ik jou niet, was het eerste wat er door Aelans hoofd schoot. Normaal gesproken vond hij het nooit erg als Ace hem meenam, maar hij had Dee in geen maanden meer gezien en nu had hij de kans om haar te vragen waarom ze zo abrupt was weggegaan en toen kwam hij er weer tussen. Aelan gaf hem echter een korte glimlach en protesteerde niet. Dat zou alleen maar meer drama opleveren en daar was hij nog niet klaar voor.       ”Was dat niet jou vriendinnetje?" vroeg hij fluisterend. "Wat voor drama heeft zij uitgevoerd dat zowel jij als haar nieuwe boyfriend zo boos zijn? Hij is ook echt een dramaqueen zeg... Je moet me echt vaker dingen vertellen als ik weg ben. En daarbij mag je ook best hallo zeggen hoor. En waar is iedereen, of eigenlijk waarom is iedereen buiten, hebben jullie geen les?" De jongen bleef maar doorratelen en Aelan had geen mogelijkheid om ertussen te komen. Enkele keren ging zijn wenkbrauw vragend omhoog. Noemde hij net Fergus een dramaqueen? Okay, hij reageerde soms ietwat overdreven, maar een dramaqueen? Dan had hij waarschijnlijk de rest van de school nog niet gezien.       ”Eh… Hoi?” De hoi kwam er vragend uit. Aelan schraapte zijn keel even. “Om je vragen maar eens te beantwoorden, als je vriendinnetje op een vriendschappelijke manier bedoeld, dan wel ja. Ze is zonder iemand van ons het te laten weten de school ontvlucht, wat wij niet zo leuk vonden en we hebben geen lessen omdat ze leraren opeens helemaal paranoïde werden en alle lessen stopten. Waarom? Geen idee, naar dat antwoord ben ik ook opzoek,” ratelde Aelan nu aan een stuk door en hij keek Ace aan. ”Wat heb jij dan de afgelopen uren uitgespookt?”

---

[ bericht aangepast op 16 maart 2017 - 21:45 ]

---

That is a perfect copy of reality.

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • DEE Terwijl ik wegbeen van het drietal dat nog rond de boom die ik zojuist mishandeld heb, voel ik dat ik meer en meer de controle verlies. Ik dacht serieus dat Dee me genoeg zou vertrouwen om te zeggen wat haar dwars zat, zodat ik tenminste mijn steuntje kon hebben en niet steeds flip en mensen dingen laat zien die ze niet willen zien.       'Fergus? Gus!' hoor ik achter me. Wederom komt Dee achter me aan en ik snuif kort, maar ze pakt mijn arm weer vast en ze draait me om, waardoor ik wel moet stoppen met lopen. Om ons heen wordt het weer donkerder en ik kijk naar het meisje dat voor me staat. Haar neus bloedt en ik voel me slecht erover, maar op het moment kan ik me er niet toe zetten om enige troostende woorden uit te brengen, of zelfs om ervoor te zorgen dat haar neus stopt met bloeden. Ik sta slechts naar haar te kijken en te luisteren. 'Het spijt me. Heel erg. Ik wil je niet kwijt, echt niet. Ik heb er enorm veel spijt van en ik zou alles doen om ervoor te zorgen dat je het me vergeeft. Je bent mijn beste vriend en zonder je red ik het niet. Ik weet dat ik je alleen gelaten heb, maar... ik beloof dat ik dat nooit meer zal doen,' hoor ik haar zeggen en dan zwijgt ze even. Haar neus blijft maar bloeden en ik slik moeilijk. Verdomme zeg. 'Nu mag je gaan schreeuwen en slaan,' zegt ze vervolgens en ik schud mijn hoofd kort.       'Die boom heeft de klappen opgevangen,' zeg ik kort en wat bars en mijn armen zijn nog altijd over elkaar heen geslagen. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen en ik durf amper wat, voor ik het weet flip ik misschien weer en wie weet ziet ze nog een keer die val met haar moeder. Dat wil ik niet. Dan zucht ik weer en ik wrijf in mijn ogen. 'Beloof me dat je nooit meer wegloopt, niet zonder mij,' zeg ik haar dan en ik slik. 'Ik heb mijn gave niet onder controle en dat haat ik, jij ben de enige hier die mij kan handelen en dat wil ik niet kwijt, oké?' Ik ben nooit zo emotioneel, maar dit alles vind ik nogal heftig, zeg maar even. 'Als je vertrekt, ga ik mee, dan weet ik zeker dat ik geen domme dingen doe, zeg maar.' Dan zwijg ik weer en ik schud mijn hoofd. 'Kom, we gaan je neus verzorgen...'

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

---

Slaperig liet Zara haar hoofd op haar onderarmen hangen. Enkele donkere krullen vielen over de rand van de tafel. Zeph had de avond ervoor een paniekaanval gehad, en ze had tot vroeg in de ochtend films gekeken met hem. Geen idee of Talon, zijn kamergenoot, er last van had gehad, en het maakte haar ook niet veel uit. Rond half zes was Zeph eindelijk inslaap gevallen, waarop ze zichzelf ook toestond om in slaap te vallen. Ze was op dat moment te moe om Zeds bed nog te verlaten en was gewoon in zijn bed blijven liggen.       Zoals wel vaker het geval was wanneer ze weinig slaap gehad, was ze nogal geïrriteerd, wat er voor zorgde dat al meerdere mensen haar geërgerde blikken hadden toe geworpen, omdat ze hun wi-fi signaal verstoorde. Ze was te moe om er om te geven.       Op een moment was ze echt in slaap gedommeld, en toen ze haar ogen weer opende, ontdekte ze dat het lokaal leeg was. “Wat de…” Verward keek ze om zich heen. Had ze de bel gemist? Nee, volgens de klok zouden ze nog halverwege de les moeten zitten. Zara haalde haar schouders op. Oh well.       In de gang ontdekte ze echter al snel wat er aan de hand was. De school bleef nu eenmaal één grote roddelmolen. Schijnbaar waren de docenten opgeroepen omdat er een probleem was met de Oppositie. Interesting…       Ze was een beetje te druk bezig met het luisteren naar de roddels, dat ze niet oplette en vol tegen iemand op botste. "Hé, trut, kijk toch eens... Oh, hey Zara. Heb je een sigaret voor me?"       Zara’s ogen gleden naar de bloedvlek die nu wonderbaarlijk in haar shirt zat, en toen naar Neo, in wiens shirt ook een bloedvlek zat. “Oh, bloody hell.” Ze keek Neo geïrriteerd aan. “Als je een sigaret wilt, misschien moet je dat dan vragen voordat je besluit mijn kleding met bloed te besmeuren.” Lul. “Weer eens een bloedneus gehad, hmm? Weet je, je kan ook gewoon permanent met tampons in je neus rondlopen. Dat schijnt goed te werken en dan klieder je er zelf ook niet onder.” Ze grinnikte zag. Ze zag het al voor zich. “Alleen niet erg charmant. Gelukkig was je dat toch al niet, dus dat ze scheelt. Anyway, om je vraag je beantwoorden, ik heb wel een sigaret voor je ja.” Ze wachtte zijn reactie niet af, en liep alvast richting de uitgang.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"Kom zeg, beetje meer enthousiasme. Het lijkt alsof je me niet eens gemist hebt afgelopen jaar." Ace liep verder en vond al snel een stukje grasveld in de schaduw van eem grote boom. "Je bent nog niet wakker, of wel?" Zijn tas werd tegen de boom aan, op de grond gegooid en zijn helm belandde ernaast. "De afgelopen twee uur zat ik op mijn motor tussen Ellensburg en hier. Je weet wel, ik zou vandaag terugkomen van Yale, dat had ik toch laten weten, right?" Ondertussen was hij op een normale toon verdet gegaan en deed hij rustig zijn motorpak uit, om te wisselen naar een schoon wit shirt en een korte spijkerbroek. "Maar dus, ze heeft jullie geditched en nu willen jullie haar masaal terug, maar werd Fer boos, ging de dramaqueen uithangen, bomen én haar slaan om vervolgens een dramatische exit te maken." Wat een hartelijk ontvangst was het hier altijd. "Owh, I've missed this place. Mensen zijn hier altijd zo gezellig in vegelijking met Yale. Maar genoeg hierover, heb jij nog wat beleefd toen ik weg was, dat je me vergat te vertellen?" Ace was ondertussen tegen zijn tas aan gaan liggen en gebaarde Aelan hetzelfde te doen.

18 • Umbrakinesis • Toiletten • Fergus 'Die boom heeft de klappen opgevangen,' zegt hij en het lukt mij bijna om te lachen, maar mijn gezicht betrekt zodra er een steek van pijn door mijn gezicht gaat. 'Beloof me dat je nooit meer wegloopt, niet zonder mij,' zegt hij dan. 'Ik heb mijn gave niet onder controle en dat haat ik, jij ben de enige hier die mij kan handelen en dat wil ik niet kwijt, oké?' Ik knik langzaam. Ik weet hoeveel moeite kost voor hem om dit te zeggen en ik waardeer het. 'Als je vertrekt, ga ik mee, dan weet ik zeker dat ik geen domme dingen doe, zeg maar.' Een zwakke glimlach siert mijn lippen en druk nog steeds onhandig mijn hand tegen mijn gezicht aan. 'Kom, we gaan je neus verzorgen...' Ik zucht en knik langzaam, maar kan niet echt mijn mond openen om te praten zonder dat al het bloed erin stroomt. Ik loop naar binnen en ren de laatste paar meters richting het toilet omdat ik liever niet de hele vloer achter me schoon maak. Zodra ik boven de wastafel hang, trek ik mijn hand weg. Ik plaats mijn handen op de zijkanten van de wasbak en zucht diep. Langzaam wordt de wasbak rood en ik draai de kraan open. Snel was ik mijn handen, maar mijn neus lijkt niet te willen stoppen.       'De volgende keer als je boos bent, mag je me ook gewoon niet in mijn gezicht slaan,' mompel ik. Ik kijk op in de spiegel en zie dat er een nare rood/blauwe plek is aan het ontstaan rondom mijn neus en onder mijn ogen. Voorzichtig raak ik het met mijn vinger aan. Ik krimp in en bijt mijn lip. Heel voorzichtig spoel ik het bloed van mijn gezicht af en vervolgens knijp ik mijn neus dicht, want dat is de enige manier waarop ik kan bedenken dat ik mijn bloedneus tegenhoud. “How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

[ bericht aangepast op 17 maart 2017 - 23:05 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

"Kom zeg, beetje meer enthousiasme. Het lijkt alsof je me niet eens gemist hebt afgelopen jaar." Ace liep verder en vond al snel een stukje grasveld in de schaduw van een grote boom. Oh ja, dat was waar ook, Ace was natuurlijk al 24 en hij ging naar Yale. Hoe kon hij dat nu weer vergeten?       ”Je bent nog niet wakker, of wel?" Ace’s tas werd tegen de boom aan, op de grond gegooid en zijn helm belandde ernaast. "De afgelopen twee uur zat ik op mijn motor tussen Ellensburg en hier. Je weet wel, ik zou vandaag terugkomen van Yale, dat had ik toch laten weten, right?" Ondertussen was hij op een normale toon verder gegaan en deed hij rustig zijn motorpak uit, om te wisselen naar een schoon wit shirt en een korte spijkerbroek.       ”Ik heb inderdaad niet zo goed geslapen en ik begon de dag met een niet zo’n interessant vak, dus dat zou je wel kunnen zeggen ja,” antwoordde Aelan toen. Hij draaide zich om naar Ace en keek hem aan.       ”Maar dus, ze heeft jullie geditched en nu willen jullie haar masaal terug, maar werd Fer boos, ging de dramaqueen uithangen, bomen én haar slaan om vervolgens een dramatische exit te maken." Aelan knikte bevestigend. Dat was er more or less wel gebeurd ja. Een dag zonder drama hier was dan ook onmogelijk.       ”Owh, I've missed this place. Mensen zijn hier altijd zo gezellig in vegelijking met Yale. Maar genoeg hierover, heb jij nog wat beleefd toen ik weg was, dat je me vergat te vertellen?" Ace was ondertussen tegen zijn tas aan gaan liggen en gebaarde Aelan hetzelfde te doen. Aelan gehoorzaamde en ging naast Ace liggen.       ”Je hebt deze plek gemist? Ik zou toch echt liever mijn tijd op Yale doorbrengen hoor,” grinnikte hij. “Hoe was het daar gast? Waarom ben je überhaupt teruggekeerd hierheen?’

---

---

That is a perfect copy of reality.