[RPG•250] Gates of Hell [16+] • Speeltopic - Speeltopics

9 juli 2017 - 17:24 Valkyria is offline

Fairfield, Iowa – 22 november

Een oorverdovend gepiep, vergezeld door een statisch beeld weet de aandacht van de strompelende en gewonde vreemdelingen, die ogenschijnlijk uit het niet verschijnen en diens bloed de sneeuw een spookachtig zwart kleurt, buiten af te leiden. Langzaam maar zeker verzamelt men zich in elk huis rond de televisie.
Het beeld verandert. Een gezicht, zo prachtig dat je onmogelijk weg kunt kijken en tegelijk zo meelijwekkend vertrokken van de pijn dat het je hart in gruis verandert hoe langer je staart, komt flikkerend tevoorschijn.
“Satan,” fluistert een moeder stil, terwijl ze snel een kruisteken maakt en haar nieuwsgierige zoontje achter haar eigen lichaam verbergt.
“Er is iets de Hel binnen gedrongen. Mensheid, enkel jullie hulp kan ons nog redden.”

Fairfield, Iowa – 29 november

Zeven dagen geleden opende Satan de poorten van de Hel, in de hoop zijn volgelingen te kunnen redden van een kwaad dat zelfs hij, Heer en Meester van de Onderwereld, niet kan stoppen. Na een beraad met de burgemeester en dorpsraad is het akkoord gevallen dat elke inwoner boven de 21 jaar een gewonde demoon onderdak en verzorging moet bieden. In ruil daarvoor bieden zij bescherming en training tegen het oprukkende onheil.
Kunnen de mensen hun diepste angsten overwinnen om zij aan zij met de Onderwereld te strijden voor een gemeenschappelijke overleving? Kunnen de demonen hun meest consumerende verlangens negeren om het bevel van hun Heer na te leven?
Als vuur met vuur bestrijden de laatst mogelijke optie is, wie blijft dan het langst overeind?

Het Fairfield Demon Decreet

~ Elke inwoner boven de 21 jaar zal instaan voor de veiligheid van een demoon, met een maximum van 3 demonen per gezin.
~ Demonen voorzien in training en overlevingslessen. Aanwezigheid is verplicht voor iedereen die fysiek en mentaal capabel is een wapen te hanteren. Lessen gaan door in het sportcomplex, van 9 tot 12 uur en van 13 tot 17 uur.
~ Iedereen dient de avondklok te respecteren. Na 20 uur is het verboden om zich buitenshuis te begeven, tenzij in groepen van minimum acht personen, waarvan de helft demoon en enkel om van punt A naar punt B te raken. Negeren van de avondklok wordt bestraft met zware sancties.
~ Mensen en demonen mogen elkaar noch lichamelijk, noch mentaal permanente schade berokkenen. Eender welke partij in overtreding hiervan wordt bestraft met verbanning.
~ Wie zich meer rantsoen dan uitgerekend probeert toe te eigenen wordt drie dagen lang elk rantsoen ontnomen.
~ Er wordt een bonus in rantsoen toegekend aan eenieder die zich actief inzet om demonen menselijke cultuur en gewoontes bij te brengen via sociale gebeurtenissen.

Rollen
Mannen [3/4]
• Belxibor • 826 • Droomwandelaar/Empaat • Joe Manganiello • Obeah • 1.1
• Atlas • 696 • Illusionist • FC • Ziegler • 1.2
• Ravi 'Atai • Unknown • Hoofdzonde: Greed • FC • Sacramental • 1.5
• Niran Rheo Sinon • 731 • Elemental • FC • LearnToPlay 1.8

Vrouwen [2/2]

• Medea • 1000+ • Seer • Helena Bonham Carter • Sempre • 1.2
• Guinevere Nevada Glade• Unknown • Necromancer/Tempus • FC • Ziaco • pagina

Mensen [geslacht maakt weinig uit]

• Theodore Marsh • 26 • FC • Entropy • 1.6

• Nora Jane Evans • 26 • Svetlana Grabenko • Canagan • 1.3
• Mackenzie Autumn Martin • 26 • Tori Kelly • Budgen • 1.2
• Chantal Viola Granger • 22 • FC • Appelboompje • 1.6
• Emma Rose Quinn • 24 • FC • Meraki • 1.5
• Allys Gwendolyn Jones • 23 • Nina Dobrev • LearnToPlay • 1.8

Regels

START
De inwoners van Fairfield hebben inmiddels een week de tijd gehad om kennis te maken met hun Demonen. Nu de meesten geheeld zijn en zich wat kunnen settelen hebben is het moment aangebroken om een verdedigingstactiek uit te stippelen. Vandaag vindt de eerste training plaats, na de middag.
Iedereen heeft zich verzamelt in het sportcentrum om deze reden.

De huisverdeling is als volgt:
Mackenzie - Belxibor & Niran
Nora & Allys - Ravi
Chantal - Medea
Emma - Atlas
Theodore - Guinevere.

[ bericht aangepast op 3 aug 2017 - 15:13 ]

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

9 juli 2017 - 17:25 Elentiya is offline

Elentiya 12362

- YES! ~~Mine.~~

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

9 juli 2017 - 17:26 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Big girls cry when their hearts are breaking

9 juli 2017 - 17:48 Exile is offline

Exile 2658

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

9 juli 2017 - 20:16 Kefe is offline

Kefe 5051

mt.

I'm your little ray of pitch black.

9 juli 2017 - 21:52 Vulgrim is offline

Vulgrim 37911

MT.

Don't walk. Run, you sheep, run.

10 juli 2017 - 3:59 Orwell is offline

Orwell 1264

Ziaco schreef:
MT.

A girl who wonders.

10 juli 2017 - 12:14 Vulgrim is offline

Vulgrim 37911

Guinevere Nevada Glade.
De hele weg naar de sporthal was ze stil geweest; ze was geen prater. Haar energie voelde ze met de uren meer aanvullen. Sinds die ellendige demon haar levenskracht durfde te beproeven; was zij degene die het zijn levenslucht ontnomen had. Of met andere woorden: hij is dood. Voor haar zijn het net kakkerlakken; je moordt ze, maar ze komen altijd terug.
'De burgemeester en dorpsraad hadden het over demonen, maar hell,' hij klakte goedkeurend met zijn tong, terwijl hij met geniepige oogjes over haar lichaam gleed, 'jij ziet eruit als een engel.' Over kakkerlakken gesproken. Ijzig schoten haar ogen naar hem wanneer hij besloot haar te bepotelen. Ze glimlachte schuin; het was ongevoelig; geen emoties of wat dan ook. In een snelle beweging, pakte ze zijn arm, draaide die volledig om — om hem vervolgens in een stevige houdgreep te houden. Zijn gezichtsuitdrukking schreeuwde om genade. Dat zal dan je eerste les zijn, sleazebag.
"Je hebt twee keuzes: Je haalt je handen weg, of je haalt ze niet weg.." Haar koude blik standvastig; er was geen blijk van verandering. ".. en ik snijd ze af."
Dat waren haar woorden tegen een of ander snotjong — dat 'comfort' bij haar dacht te zoeken. Alhoewel het snotjong met twijfelachtige blik terugkeek, won ze uiteindelijk van het staarcontest en liet hij zijn blik vallen; net als zijn zakkerige karakter.
"Bied je excuses aan."
'S—sorry.'
Dat dacht ik ook al, dacht ze, wanneer ze ruw zijn armen losliet. Hij wreef kort over zijn polsen, met nietige blik naar de wreef, en vervolgde zijn weg naar — wat Guinevere kon raden — zijn hol. Ze klopte haar handen af tegen elkaar. Verdomde kakkerlakken.

[ bericht aangepast op 10 juli 2017 - 12:15 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

10 juli 2017 - 16:24 Meraki is offline

Meraki 15235

MT!

everything, in time

10 juli 2017 - 21:01 Kefe is offline

Kefe 5051

Het was zelden dat ik iemand anders dan mezelf verplaatste in mijn oude, vertrouwde pick-up, Belxibor had namelijk naast me gezeten. Ondanks dat hij er versleten uit zag reed hij nog geweldig, dus was het goed genoeg voor me. Ik kon wel gaan sparen voor een nieuwe wagen, maar die zou niet de sentimentele waarde dragen als deze deed, en dat was stiekem de enige reden dat ik in deze krak bak reed. Maar hey, ze bracht me van A naar B, en dat was goed genoeg voor mij geweest.
De radio speelde zacht een rustig rock lied af, waarbij ik met mijn vingers op het stuur tikte op de maat ervan. Zacht neuriede ik er dan ook bij mee, gezien het een van mijn favoriete nummers was geweest. Het was vreemd, maar ik was best snel gewend geraakt aan de aanwezigheid van Belxibor, iets dat ik zelf niet echt gewend was. Ik zou mezelf nou niet close noemen met de Demon, maar zijn aanwezigheid was niet echt verkeerd, evenals zijn uiterlijk. Geen idee wat het was, maar toen ik een stuk jonger was had ik al wat met mannen die grijzig begonnen te worden. Het gaf autoriteit in mijn ogen, dat was wat mijn therapeut toentertijd mij vertelde in ieder geval.

MACKENZIE MARIN
26 » Demon: Belxibor » Arriving at Sportscentre » With Belxibor » Wears

Ik maakte de laatste afslag naar het sportcentrum, waarna ik mijn pick-up parkeerde op een van de velen plaatsen. Ik gaapte nog eens, waarna ik even naar mijn haren keek via de achteruitkijkspiegel. Vannacht had ik amper geslapen, en bovenal was ik ook nog eens wakker geworden met een gigantische kater. Ik wreef daarom ook nog eens in mijn make-up loze ogen, waarna ik mijn blik kort op Belxibor liet vallen. Gezien ik geen behoefte had in de training schoot er bijna tussen mijn lippen door op naar de hel, maar ik besefte me al gauw dat dat niet de meest verstandige opmerking zou zijn. 'Daar gaan we dan. Training dag één, yaay.' Een licht sarcastische grijns sierde mijn gezicht, waarna ik de auto afsloeg en uitstapte.
Onbewust gooide ik de deur wat harder achter me dicht dan nodig was, waardoor ik schrok van het geluid. Een zucht rolde tussen mijn lippen door, waarna ik even rondkeek naar de omgeving. Veel mensen hadden zich nog niet verzameld, waardoor ik me afvroeg of er personen zouden zijn die uit demonstratie niet zouden komen, of in ieder geval later op zouden komen dagen.
Met rustige, misschien eerder terughoudende, passen wandelde ik naar het sportcentrum toe. Hier merkte ik een van de Demonen op die een jongen, die ik kende als Ben, de les leek te leren. De jongen was op gaan trekken met de verkeerde groep nadat ik gestopt was met babysitten op het joch. De houdgreep waarin ze hem had zag er akelig uit, en ondanks dat ik niet kon horen wat ze zeiden merkte ik wel op hoe hij er spijt van had wat hij precies gezegd of uitgespookt had. Met volle verwondering keek ik dan ook even naar de vrouw, terwijl ik me bedacht dat ik dat lef eigenlijk ook gewoon moest hebben wanneer iemand mij onterecht behandelde. Natuurlijk sprak ik niets uit, ik was immers een angsthaas als het op zulke dingen aankwam. Mijn blik gleed weer even kort naar Belxibor, al had ik geen idee waarom precies.
Om het niet nog meer ongemak voor mezelf te creëren keek ik maar weer verder rond. Was het de bedoeling dat we naar binnen gingen, of moesten we buiten blijven staan? De temperatuur was niet vreselijk, dus als we buiten zouden beginnen zou dit prima voor mij zijn. Ik sloeg mijn armen over elkaar, terwijl ik maar besloot hier wat af te wachten, wat had ik immers anders te doen?

EMBRACED BY THE DARKNESS ——
I'M LOSING THE LIGHT.

I'm your little ray of pitch black.

11 juli 2017 - 18:51 Valkyria is offline

Valkyria 3772

Tegen mijn zin was ik de auto in gestapt. Was mijn vleugel niet gebroken dan had ik wel het kleine eind gevlogen of gewandeld, alles om bij die metalen beesten vandaan te blijven. Maar het feit is dat we al behoorlijk laat zijn vertrokken en ik wil de mensen niet onnodig nog langer laten wachten. Het is van uiterst belang dat ze zich zo snel mogelijk leren verdedigen tegen wat het ook was dat de Hel is binnen gedrongen. Er loopt een rilling langs mijn ruggengraat bij de gedachte. Ik wil mijn Meester's bevel niet in twijfel trekken maar ik vraag me toch een beetje af hoe wij in godsnaam zulke weerloze wezens sterker moeten maken als we zelf zo goed als niks kunnen beginnen tegen het onwelkome gedrocht dat zich nu diep onder onze voeten als een virus verspreidt.
De auto staat dan ook pas amper stil of ik heb mijn gordel al los gemaakt en de klink in mijn hand. Erg comfortabel is het niet, met mijn lengte, om in een wagen te zitten - alsof dat er nog bij moest, samen met mijn andere afkeer. Zodra de motor uit is open ik de deur en stap uit.
Hoewel er nog niet danig veel personen aanwezig zijn -ik moet toegeven dat ik een beetje teleurgesteld ben- word ik overspoeld door een vloed van emoties. Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht; wat ik ervoor zou geven om ook in bewuste staat voeding te kunnen halen uit de gevoelens van stervelingen. Het zou zoveel makkelijker zijn, zowel voor mij als voor hen.
Wanneer ik vlak naast me iets gewaar wordt dat ik niet meteen met één woord kan benoemen laat ik mijn ogen voorzichtig naar Mackenzie glijden. Haar blik kruist de mijne en daarin ligt ook meteen het antwoord dat ik zoek; ze voelt zich niet op haar gemak in deze situatie. Ik leg één van mijn handen op haar onderrug en schenk haar een bemoedigende glimlach, ook al is haar aandacht alwaar afgedwaald. Het moment dat ik haar voor de eerste keer de hand schudde had ik al in de gaten dat ze een tere ziel bezit, en dat ik op mijn eigen gedrag zou moeten letten bij haar in de buurt. Ik mag dan af en toe wel plezier scheppen in mijn wreedheid; personen die me uit vrije wil proberen te helpen vallen daar nooit prooi aan.
"Maak je geen zorgen, Macaroni," fluister ik haar toe. Het was een bijnaam die ontstaan is uit een spontaan moment. Ze stelde zichzelf voor als "Mackenzie, Mac," waarop mijn antwoord "and cheese" was geweest. Wellicht had dit geheel anders uitgepakt mocht ik me in een heldere staat bevonden hebben, maar ik was behoorlijk van de kaart door de pijn in mijn toen pas gebroken vleugel. "Niemand zal je wat aandoen, ik laat het niet toe." Het is vreemd hoe ik in een kleine week tijd in deze mate gehecht geraakt was aan het tere vogeltje. Maar ik meen elk woord: mens of demoon; wie een vinger naar haar uit durft steken moet zich verantwoorden aan mij. En dan is het mijn beurt om enkele haren te krenken.
Zonder mijn hand van haar rug af te halen begin ik mijn vogeltje naar binnen te leiden.
"Guin!" roep ik de vrouw wat verderop toe. "Ik kan je afgunst zowat ruiken. Hou op met dat mensenjong te pesten en kom naar binnen toe. Als je lief bent mag jij straks het voorbeeld geven." Ik grinnik een keer en doe geen enkele moeite om de uitdagende blik in mijn ogen te verbergen.

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 18:52 ]

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

11 juli 2017 - 21:56 Sempre is offline

Sempre 5089

MEDEA

««« OUTFIT | SEER | @ SPORT CENTRE | SCARING NORA »»»

Het aanblik van de mensen die naar binnen begonnen te druppen liet Medea rillen van afschuw. Ze had haar mens nauwelijks gezien de afgelopen week en dat was een bewuste keuze geweest. Vooral als ze dit bij elkaar geraapte zooitje zag ging er een vleug van spijt door haar heen. Waarom had ze hier ook al weer mee ingestemd?
Vanaf haar plek in de zaal had Medea de perfecte positie om iedereen te bekijken, zonder gezien te kunnen worden. Ze vond haar slachtoffer snel, een brunette die haar eerder in de week was opgevallen. Een mens om precies te zijn. Medea mocht dan geen fan zijn van mensen, maar dit exemplaar leek die haat volledig te retourneren. Het idee in haar hoofd leek grappig en Medea verveelde zich — een combinatie die vaak niet al te best uitpakte.
Stilletjes sprong ze vanaf haar hoge schoolplek naar een lager platform en bewoog zich soepel naar het meisje toe. Tot Medea's tevredenheid leek de brunette niets door te hebben waardoor ze zich zonder gezien te worden achter haar kon plaatsen.
Een giechel die door merg en been ging ontsnapte over haar lippen toen haar handen zich om de keel van haar slachtoffer vouwde.
Hoewel Medea met gemak er een einde aan kon maken liet ze een hand los waarna ze haar mond richting het oor van de brunette bewoog. Heel kort beroerde Medea met haar tong de oorschelp van het meisje, een grijns op haar gezicht die van oor tot oor reikte.
"Boe," fluisterde ze hees, "welkom bij de training."

««« The presents of the wicked are pure poison »»»

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 22:00 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

12 juli 2017 - 12:24 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24572

MT.

Quiet the mind, and the soul will speak.

12 juli 2017 - 14:19 Vulgrim is offline

Vulgrim 37911

Guinevere Nevada Glade.

De man die naast haar stond was Theodore Marsh, oftewel Theo. Ze zou zijn wens respecteren hem bij de naam 'Theo' te noemen. De mysterieuze demon was hem toegewezen, dus veel keus had ze niet — toch was het een redelijk stille week geweest voor haar, wat ze waardeerde in de man.
'Guin! Ik kan je afgunst zowat ruiken. Hou op met dat mensenjong te pesten en kom naar binnen toe. Als je lief bent mag jij straks het voorbeeld geven.'
Ze schoot op bij het horen van haar naam en ze zocht naar de dader. Haar irissen lieten een zilveren kleur zien en het schoot net zo snel voorbij als dat het kwam. Haar blik bleef hangen op een dader — voor elke sterveling zag hij er wellicht uit als een manmens, maar het tegendeel zou bewezen worden wanneer hij zijn ware gedaante liet zien.
Guinevere had altijd een speciale blik gehad op de wereld. Al sinds haar geboorte kon ze de dodenwereld en de 'gewone' wereld zien. Dit betekende dat wanneer er een demon, geest, schim, of dergelijke voorbij kwam haar speciale blik niet ontsnapten. De zwarte ogen en enorme vleugels ontgingen haar zilveren blik niet.
"Belxibor," begroette ze hem met listige toon. Haar ogen volgden zich naar de vrouw naast haar.
"Mens," knikte ze haar toe, vervolgens haar ogen weer te richten op de mede-demon.
Een gevoel van competitie schoot door haar heen. "Goed," beaamde de vrouwelijke demon. "Wij zullen voorgaan." Doelde ze op haarzelf en Theo, waarna ze aanstalten maakte om weg te gaan.
Guinevere stopte. Haar aandacht werd getrokken tot een donkere schim, dat weg kroop naar de wc's. Ze draaide zich om naar Theo. "Zoek maar een plaats waar je fijn vindt, ik ben even weg," vermeldde ze hem en volgde het spoor van de schim.
De deur viel achter haar dicht. Publieke wc's — ze waren allemaal hetzelfde, maar bij gyms (vooral die van scholen) hadden een penetrerende geur van urine en uitwerpselen. Het zwarte opkruipsel verscheen achter de laatste wc—deur. Er klonk een zacht geween; Guinevere wist dat het een verloren geest was, dat degene de gym niet kon ontsnappen en zelfs doodgepest werd.

"Wat wil je?"
'Onderdak..' De voetstappen die ze naar het laatste hokje nam weergalmde in de ruimte. 'Onderdak..' De spiegels waren beslagen. Wanneer ze de deur van het hokje openduwde, sloeg Guinevere gade op de totaal zwarte hoek in het hokje. Het vervormde, bewoog, loom om iets uit te steken; een hand — het was de schaduw, vastgeplakt op de muur. Zij stak ook haar hand uit.
"Kom maar bij mama." Toen de twee elkaar aanraakten was er een snelle, lichte flits en was toen weg. Een glimps, voordat ze één werden, zag ze dat de schaduw, een klein meisje was geweest.
Net zoals elk andere geest die de demon opnam, voelde ze zich raar, merkwaardig. Het leven van het meisje was voor haar geschoten, maar ze vond het te zielig het te onthouden. Haar frele hand legde ze op een spiegel neer en met een enkele beweging veegde ze de spiegel schoon, een klein stukje maar, zodat ze haar weerspiegeling kon zien. Haar haren waren een dofblauwe kleur geworden en schenen nog even na door de opname; haar ogen een zilveren kleur, die ook snel verschenen naar haar huidige oogkleur.
"Het is veilig nu," doezelde ze het kleine meisje in.

[ bericht aangepast op 12 juli 2017 - 14:23 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

13 juli 2017 - 20:19 Orwell is offline

Orwell 1264

Theodore ‘Theo’ Marsh

26 • Tattoo Artist • Paired with Guinevere • Training > Guinevere, Mackenzie & Belxibor > Alone

Met een zucht laat hij zijn blik door de ruimte glijden, als hij iedere aanwezige in zich op probeert te nemen; Overal mensen en hun buddy, ook bekend als ‘Demon’. Ondanks er zich nu reeds een week één van hun in zijn appartement bevindt, vindt hij het moeilijk te bevatten dat er werkelijk een Hel is — één die schijnbaar heel wat ondergaat momenteel. Als hij het kon, zou hij daar ook heel wat om geven — maar ‘geven om’ is nooit een van Theo’s talenten geweest. Het gesprek tussen Guinevere en de anderen, ontgaat hem dan ook compleet, als hij zich focust op inschatten wie er allemaal nabij is.
Pas wanneer ze zich naar hem keert, houdt hij zijn aandacht bij haar woorden. ‘Zoek maar een plaats waar je fijn vindt, ik kom zo.’
Zachtjes haalt hij zijn schouders op als hij zijn handen in zijn zakken laat glijden. Na een kort knikje naar de twee anderen ter wijze van gedag, laat hij zijn blik even op Mackenzie vallen. Hààr kent hij wel, maar al te goed eigenlijk. Meer nog, hij weet haar gezelschap wel te waarderen, merendeel omdat ze er in het verleden wel vaker voor gezorgd heeft dat hij niet op straat diende te slapen.
’Mac, heb wat tatoeage-ideetjes voor je. Laat je ze wel eens zien wanneer je tijd hebt.’
Pas dan sloft hij verveeld verder naar binnen toe en laat zich uiteindelijk tegen één van de muren zakken in de trainingszaal.
Hij plukt een stift uit zijn zak en begint op zijn handen te tekenen; de weinige delen van zijn lichaam welke nog niet bedekt zijn met tatoeages. Ergens weet hij dat hij contact zou moeten met de anderen, die nog steeds niet veel meer dan vage bekenden zijn, ondanks ze reeds een week samen doorgebracht hebben. Alleen de mensen; Nora, Emma, Mack — die kent hij, maar nog bij hun zal hij weinig prijs weten te geven als het op een glimlach aankomt.

[ bericht aangepast op 13 juli 2017 - 20:20 ]

A girl who wonders.

14 juli 2017 - 0:51 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24572

R A V I ’A T A I
[ greed ], unknown

“ You walk a fine line
between beautifully macabre
and uncharacteristically psychotic.

Ze liep zijn kantoor binnen, waar hij haar opwachtte met een brede glimlach. Hij droeg een zwart pak met een schone stropdas en gouden manchetknopen. Ondanks het gegeven dat de man deze transactie tevens kon volbrengen zonder zich in een net pak gehesen te hebben, wilde hij er representatief uitzien. Vooral vandaag. Het zou misschien niet zo’n speciale dag zijn voor enig ander, maar met alle plannen die continu door zijn hoofd dwaalden, kon hij niet anders dan enigszins verheugd te zijn. Deze bijeenkomst zou vast veelbelovend zijn.
Hij schudde haar hand. De knokkels waren ruw, zijn greep stevig. Met dezelfde glimlach gebaarde hij haar plaats te nemen op één van de stoelen. Papier en vulpen schoof hij kalmpjes over de tafel naar haar toe.

Goed, de ruimte was wellicht niet van hem, maar wat niet weet wat niet deert. Voor hij naar de bijeenkomst zou gaan, was het allemaal al weer terugveranderd. De blik in haar ogen kon hij botweg niet vergeten. Al dat verlangen naar meer, hij kon het bijna proeven. Hoe gretig hij ook was om de rendez-vous bij te wonen van zondige demonen en zelfs zondigere mensen, van sommige momenten moest je gewoon gebruik nemen. En het moment dat deze vrouw haar ogen had laten vallen op een man met een flink fortuin was zijn teken geweest. Nu de demon haar wat voorproefjes had gegeven wat hij allemaal wel niet kon bieden, was ze hier om wat papieren te tekenen. Al waren die helemaal niet zo doelloos als hij liet blijken. In plaats van al het rijkdom die zij zou krijgen, ontving Ravi meer energie en bedierf haar ziel—— waar ze jaren later pas achter zou komen. Natuurlijk zou het dan al te laat zijn.
‘Dus, wat wordt het, Miss Wilson?’ Met een kromming van zijn wenkbrauw vroeg hij of ze klaar was de beslissing door te hakken—— en dat deed ze, met een handtekening op de daarvoor bedoelde lijn.

Hij schraapte zijn keel tegelijkertijd dat hij zijn stropdas corrigeerde. Zijn spiegelbeeld verzekerde hem ervan dat alles tot in de puntjes, zelfs zijn haren die gladgestreken waren, perfect zat. In de spiegel zag hij de vaas met bloemen op de achtergrond, het afschuwelijke kastje die hij snel nog eens zal verpatsen en familiefoto’s van het mens in kwestie.
Zodra hij zich omdraaide, veranderde de omgeving in een ogenblik. Ravi liet zijn muntgrijze ogen over de mensen glijden die hij had leren kennen en de demonen die hij al kenden, en omdat enkelen van hem al langer kenden, wisten ze eveneens wat zijn glimlach te betekenen had. Niet veel goeds.
Met kordate, zelfverzekerde passen stapte hij op Nora af die kennelijk bezoek had. Het was een geluk bij een ongeluk dat hij zijn lengte kon gebruiken bij vervelende figuren, nu torende hij dan ook boven de twee uit.
‘Hey, Meth,’ verwelkomde hij zijn mede—demon met het glimlachje, terwijl hij een glas whiskey in zijn hand tevoorschijn toverde, ‘ik weet dat in je roes het lastig is je in te houden, maar ga op zoek naar je eigen huisdier. Of een t—shirt in dat geval, de stripclubs zijn op dit tijdstip nog dicht.’ Hij wreef over zijn kin en voelde de lichte stoppels onder zijn vingers. ‘Al zou ik het niet erg vinden om ervan te profiteren.’ Met een zucht maakte hij duidelijk dat het gesprek voorbij was. Hij gooide het kleine laagje alcohol naar achteren, liet het glas verdwijnen en wreef even over zijn lippen heen. ‘Het was fijn om je weer eens gesproken te hebben, maar we hebben betere dingen te doen nu.’
Ravi keerde zich, zonder nog aandacht te geven aan de demon, naar het enige mens aan hun zijde. ‘Norie, waarom draag je je ketting niet?’ Hij had gelijk een goede, eerste indruk achtergelaten toen hij haar eiste een ketting, eerder een zwarte band met zijn naam erop, te dragen. ‘Zo zou er immers geen misverstand veroorzaakt worden over wiens mens je bent, aangezien dat lastig te begrijpen is, merk ik. . .’ Een zijdelingse glans naar Medea.
‘Ah!’ riep hij uit, zonder tijd voor respons te geven, ‘Kijk eens wie we hier hebben!’ Ravi liep ze voorbij en begaf zich op z’n doel af.

[ bericht aangepast op 14 juli 2017 - 0:59 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Index RPG Actieve Topics Zoek