[RPG • 200] Crimes and Riches - Speeltopic O2 - Speeltopics

De ene tiener leeft in het wereldje van rijkdom. De nieuwste technologie, de duurste kleding en de meest opvallende wagens. De andere tiener leeft in het wereldje van armoede. De achterbuurten, vechtpartijen en bendes zijn geen onbekend terrein. Deze twee werelden zijn dan ook altijd vrij gescheiden gebleven. Tot nu. Een kleine maar beruchte school, Jefferson High, vlakbij de grootste achterbuurt van Californië brand volledig af en in een klap hebben alle scholieren geen plek meer. Dit tot een andere school hulp aanbied. Willow Creek High School. Een relatief nieuwe, enorme school in een veel betere buurt met nog plek zat. De hulp wordt natuurlijk snel aangenomen, maar was dat nou wel zo'n goed idee. Twee werelden komen bij elkaar te staan. De wereld van de keiharde tiener die er alles aan doet om staande te blijven.. En de wereld van de rijke tiener die geeneens een goed beeld heeft van het wereldje buiten hun eigen. De vechters tegen de Elite, al kan het leven van beide nooit helemaal perfect zijn.. Hoe reageren de twee groepen op elkaar? Kunnen de enorme verschillen tussen die tieners wel een gezonde leeromgeving omhoog houden? Of was dit hele plan nooit een goed idee geweest...

• Tieners van Willow Creek High School •
~ Isabella Eleana Thomassen|17||1.2 - Shadowsinger
~ Madison Sofie Caldwell|18|Wildchild|1.6 - Shadowsinger
~ Roxanne "Roxie" Kinsey Burnett|18||1.9 - Taeralsahfer
~ Bella Georgina Lodge|17|New Girl|1.9 - Maluma
~ Isaiah Felix Fuller|17|Social butterfly|1.3 -Solmeron
~ Colin Graham Lewlyn|18|Heartbreaker|1.5 - Taeralsahfer
~ Kioshi Hara|18|spoiled little brat|1.10 - Salaryman

• Tieners van Jefferson High •
~ Annabeth Ashtyn Oksana|17|Levengenieter/Dealer|1.6 - Weegie
~ Jazmín Valeria Fuensanta|19||1.8 - Rasalghul
~ Sam Curtis|17|Fraudeur|1.10 - Salaryman
~ Tyler Jay Santiago|19|Badboy/Criminal|1.1 - Maluma
~ Dantae Cross|19|(Street)Fighter|1.4 - Rasalghul
~ Owen Bell|18|Badboy/stoner/skater|1.3 - h1gh
~ Miska Sepi Castle|17|Gypsy Nerd|1.6 - IrisWestAllen
~ Sami Abdalla|19|Bende/mysterie|1.7 - h1gh
~ George Jayden Burnett|19|Double trouble|1.9 - h1gh


• Regels •
~ Schrijf minimaal 200 woorden per post
~ Geen perfecte personages
~ Hou het realistisch. Een tiener zal niet nu al de baas zijn van een miljoenenbedrijf of een bendeleider
~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust.
~ Een reservering blijft een week staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan
~ 16+ situaties zijn toegestaan
~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
~ OOC tussen haakjes of in het praattopic!
~ Twee personages per account. Het liefst een jongen en een meisje.
~ Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

• Teachers •


• Rooster •


• Team •

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 19:55 ]

---

El Diablo.

---

De waarschuwende blik die zij mij wierp nadat ze haar telefoon liet voor het was, was mij zeker niet ontglipt en werkte me zelfs meer op mijn zenuwen dan ze al deed.       ‘Nee. Ik heb het niet,’ was het enigste wat ze me vervolgens sissend toe wierp en hierbij trok ik enkel mijn wenkbrauwen op. Als het zo makkelijk zou zijn dan zouden we nu niet zijn waar we waren– het was nu toch wel duidelijk dat ik het daarbij niet liet zitten?       ‘En waag het niet om er hier nog eens over te beginnen, Sam.’ Nogmaals fronste ik kort voor ik net als haar zuchtend achterover leunde. ‘Is dit hoe je het wilt doen, Ann? Dat ik dat geld – letterlijk – uit je broekzak moet gaan trekken?’       Vlug boog ik weer voorover en keek haar strak aan terwijl ik met mijn beweging bijna de hele tafel waar we aan zaten meetrok en hierbij een aantal blikken trok. Ik trok me hier weinig van aan maar het zag er naar uit dat Ann de aandacht minder waardeerde, waarom dat was had ik zelf ook nog niet uitgevogeld.       ‘Je hebt jezelf hierbij betrokken,’ siste ik haar wat zachter toe omdat ik het niet zou kunnen waarderen als mensen zich hiermee zouden bemoeien. ‘Als je dit nu niet serieus gaat nemen dan loop niet alleen jij maar ook de mensen waar jij om geeft een risico.’ Ik hield mijn hoofd iets schuin voor ik onder de tafel haar pols vastpakte.       ‘Wat is er toch met jou gebeurd?’ Vragend keek ik haar met een half geamuseerde glimlach, ‘we hadden het altijd zo leuk samen.’ Bij die woorden keek ik nogmaals Jazmin’s kant op die zich na een bedenkelijke blik weer omdraaide. Ik wist niet zo goed of ik er goed aan deed maar telkens als ik haar aanraakte of haar zelfs maar aankeek verdween die twijfel.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Owen glimlacht naar me, maar of het geheel gemeend is weet ik niet zeker. Ik ken hem al langer dan vandaag, veel langer, dus ik heb het wel snel door wanneer iets niet echt is bij hem. Hopelijk komt het meer door alles wat er speelt, dan om mijzelf.       "Dan zie ik je dan, als je wil kunnen we zelfs een jointje roken– dat zou je goed doen Thomassen."       Ik kijk Owen fronsend aan. "Je weet dat dat niet echt mijn ding is." zeg ik met een kleine glimlach. Soms vraag ik zelf zelfs af hoe Owen en ik ooit vrienden zijn, gezien we behoorlijk ander soort mensen zijn. Natuurlijk zijn we bevriend geraakt toen we nog kinderen in de zandbak waren. Alleen, waren we ook bevriend geraakt als we elkaar nu pas leerden kennen? Ik betwijfel het ergens, wat steekt. "Maar misschien kan ik het een keertje proberen vandaag? Al zal ik er waarschijnlijk wel half in stikken."       "En doe me een plezier, vergelijk jezelf nooit meer met een Willow Creeker, het gaat erom wat in je hart zit."       Ik glimlach lichtjes wanneer Owen met zijn vinger boven mijn borst prikt. "Je bent lief," mompel ik.       "Ga je mee naar de les?"       Quasi in shock kijk ik Owen aan en ik leg mijn hand op zijn voorhoofd. "Voel je je wel goed?" lach ik zachtjes. "Owen Bell die naar de les wilt, hmm?" Ik knipoog naar hem. "Is er iets interessants in de les waar ik niks vanaf weet?" vervolg ik op een onschuldige toon, terwijl de nieuwsgierigheid duidelijk in mijn ogen te vinden is. she is delightfully chaotic a beautiful mess loving her is a splendid adventure

i suck at thinking of a status || willow creek || outside || owen ||soundtrack

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Miska Sepi Castle
17 || Gypsy Nerd || Jefferson High || All these walls and crazies are driving me crazy || History Classroom || Alone

---

De blik van het meisje was ijskoud en haar stem was niet veel beter. Het leek opeens 10 graden koeler dan daarnet en meer uit angst dan wat dan ook zette ik een stap dichterbij. Zigeuners waren niet bang, maar of ik een echte zigeuner was, werd nu weer in twijfel getrokken. Bij bloed was ik een volbloed zigeuner, maar in gedrag verre van. Ze verontschuldigde zich wel, wat ik een beetje apart vond, maar het zorgde er wel voor dat ik me iets meer op mijn gemak voelde. Ik vroeg voorzichtig of ze mee naar binnen kwam. Zowel van Jefferson als van hier wist ik dat het weinig nut zou hebben, maar ik wist niet goed wat ik anders zou moeten zeggen. Haar stem was weer iets killer bij haar volgende woorden en eigenlijk snapte ik het zelf ook niet helemaal. Ik krabte even aan mijn hoofd en haalde mijn schouders op. "Ik denk dat het is omdat deze school zichzelf geen school zou mogen noemen, omdat er zelfs in achterbuurtscholen meer les wordt gegeven en er meer respect is voor docenten. En ik denk dat het in mijn bloed zit om niet lang tussen 4 muren te kunnen zitten." Ik keek nog even naar de deur en toen naar mijn horloge. "Zullen we toch maar gaan, voor het geval dat de docent besluit dat hij toch een keer iets zal moeten doen voor zijn geld?" Ondanks dat ik het hier verschrikkelijk vond, wilde ik wel in de les zijn als deze begon. Ik was als de dood voor consequenties van illigale activiteiten, zelfs zoiets kleins als ongeoorloofde afwezigheid. Ik had genoeg familieleden in de bajes en de grond om te weten dat dingen nooit goed eindigden voor een zigeuner. Ik draaide me dus maar terug richting de school en keek over mijn schouder om te zien of ze kwam. Het was niet of je binnen meer leerde dan hier buiten, maar het ging om het idee, daarbij had ik zo het gevoel dat het binnekort zou regenen. Ik had al helemaal geen zin om nat te worden, dus ik wilde graag naar binnen. Hopelijk zouden de pestkoppen me met rust laten met deze dame naast me. Ik had zo het gevoel dat alleen al het idee om haar iets aan te doen zou eindigen in een gebroken neus en 3 gekneusde ribben, dus dat kwam denk ik wel goed. Anders zou het een kwestie zijn van heel hard rennen en heel hard hopen. "Het gaat ook zo regenen." zei ik nog met een vinger wijzend naar de lucht, in de hoop haar te overtuigen. Heel veel meer had ik niet echt te bieden om haar oer te halen, dus hopelijk was het genoeg. Daarbij leek ze me onder de kou, nog best aardig, voor zover ik had gezien tot nu toe.

---

Bowties were never Cooler

---

Jefferson High • levensgenieter / drugsdealer • 17 • classroom • Sami

---

Sami zijn vlugge en onverwachte beweging, deed haar meer dan dat ze liet zien. Als er iets is waar ze zeker van was, is dat hij niets zou proberen binnen een klaslokaal. Zo ver kwam hij met zijn stel hersens ook wel weer. Echter, begon hun tafereel blikken te trekken – iets waar Annabeth helemaal niet op zat te wachten. Als er iets is wat ze op deze school wilde bereiken, was het enige vorm van anonimiteit.       ”Je hebt jezelf hierbij betrokken,” siste hij, “als je dit nu niet serieus gaat nemen dan loop niet alleen jij, maar ook de mensen waar jij om geeft een risico.”       Ann weigerde haar blik los van de zijne te trekken, ze wist dat het menens was alvorens hij haar pols beetgreep. Ze kon er mee leven dat zij er niet zonder kleding scheuren vanaf zou komen, ze wist wat de mogelijke consequenties zouden zijn. Het feit dat hij zojuist haar familie had bedreigd – al twijfelde ze of hij deze informatie tot zijn beschikking heeft – ging haar grens over.       ”Wat is er toch met jou gebeurd?” zijn half geamuseerde glimlach deed haar lichaam rillen, voordat zij haar hand ferm terug trok – althans, dat is wat ze probeerde. Hoe graag ze ook wilde, Ann is niet sterk genoeg. Hoewel ze hier normaal andere technieken tegen zou gebruiken, maakte ze nu geen schijn van kans zonder nog meer aandacht te trekken.       ”We hadden het altijd zo leuk samen.”       Pats       Voordat ze besefte dat ze zojuist haar hele ‘ik wil geen aandacht trekken’- plan verziekt had, was haar vlakke hand met volle snelheid op zijn wang beland. Haar handelingen waren uit een reflectie en een mengeling van verbazing en afkeur was van haar gezicht af te lezen. Ze ‘hadden’ het leuk samen, totdat hij een mes in haar rug stak door in te stemmen met zijn aangewezen opdracht. Ann wist maar al te goed dat zoiets niet te weigeren was, maar het deed haar pijn. Ze had van hem toch wel wat meer kunnen verwachten – enige vorm van tegenspraak, op zijn minst.       Het duurde niet lang of Ann had haar pols losgetrokken en haar rugzak over haar schouder gegooid. Het kwam geen moment bij haar op om nog langer naast hem te blijven zitten. Daarbij, bekroop een nerveus gevoel haar zodra ze besefte dat Colin zojuist alles live mee had kunnen maken. Ze wachtte niet op een bevestiging en maakte dat ze het lokaal uit kwam – afwachtend op een belletje van haar ouders die ze zou krijgen zodra zij op de hoogte waren gebracht van haar afwezigheid. Het enige wat haar mee zat, was het feit dat de docent het lokaal nog niet binnen was gelopen. Anders zat ze nog erger in de problemen.       Alsof het niet beter kon, passeerde ze Isa en Owen op haar weg naar buiten. Doordat de twee naast elkaar liepen, versperde ze haar de weg en kon ze niet anders dan Isa een zetje te geven om er langs te komen. Veel deed het op dat moment niet met haar en Ann liep stug door.       Waar was Dantae wanneer je hem nodig had?

[ bericht aangepast op 13 nov 2017 - 22:33 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

17 y/o ⋄ Ice Princess ⋄ With Miska ⋄ Outside ⋄ Outfit       Nee, ik had vandaag dus echt mijn dag niet. Als dit slapjanusje het langer dan vijf minuten kon verdragen om in mijn buurt te zijn, dan was iets wel heel erg mis. En in mijn geval was dat dus knallende koppijn. Tenminste, dat was de reden die ik toeschreef aan het feit dat ik me had verontschuldigd, iets wat ik amper tot nooit deed.       Om weer iets van mijn ijskoude persoonlijkheid terug te krijgen, vroeg ik hem waarom hij me in godsnaam kwam halen om te vertellen dat de lessen weer begonnen. Ten eerste, was ik niet seniel en prima zelf in staat om op de tijd te letten. Ten tweede, kende we elkaar amper, behalve de momenten waarop we elkaar tegenkwamen in Jefferson High. Volgens mij werd hij altijd omringd door jongens die dachten dat ze beter waren dan iedereen en hem dan ook duidelijk lieten merken dat hij ergens ver beneden hem stond.       Het antwoord dat ik kreeg, was niet erg bevredigend. Al zou ik het er maar mee moeten doen want als het aan mij had gelegen was dit gesprek al geëindigd voordat het was begonnen. “Ik denk dat het is omdat deze school zichzelf geen school zou mogen noemen, omdat er zelfs in achterbuurtscholen meer les wordt gegeven en er meer respect is voor de studenten,” begon hij terwijl hij nonchalant zijn schouders ophield en achter zijn oor krabde. Ik kon niet veel anders dan dit beamen, al viel er nog over te discussiëren of er op Jefferson respect was voor docenten. Ik kon je al wel vertellen dat er niet veel van mijn kant afkwam...       “En ik denk dat het in mijn bloed zit om niet lang tussen 4 muren te kunnen zitten,” vervolgde hij. Dit keer knikte ik instemmend. “I feel ya. Deze school is absoluut niet een verbetering in vergelijking met Jefferson.” Welke idioot had in godsnaam nou bedacht dat het een goed idee was om de school af te laten fikken? Ik ging heel even met de rug van mijn hand langs mijn wangen, de warm aanvoelde. O god, no, als ik nu koorts kreeg...       Ik sloot even vermoeid mijn ogen en fronste mijn wenkbrauwen. Waarschijnlijk was het een goed plan om de conciërge om een aspirine te vragen, want die drie uur school zou ik anders absoluut niet volhouden. Ook de jongen, nog steeds zonder naam, keek naar zijn horloge en daarna weer naar de deur waar hij net doorheen was gekomen. Ik trok wit weg bij het idee om in deze staat op te staan, maar begreep wel dat het zou moeten als ik naar binnen wilde. En het feit dat het ook nog eens eruit zag alsof het zo ging regenen, werkte ook niet echt mee. Geconcentreerd stond ik op, met mijn kaken op elkaar geklemd. De jongen was inmiddels als vooruit gelopen, al draaide hij zich nog wel om en meteen ging ik iets rechterop lopen zodat hij niet zou merken hoe misselijk ik me voelde.       “Ooit gehoord van paraplu’s,” mompelde ik nog wel toen hij naar boven wees om aan te geven dat het bijna ging regen. Goh, alsof ik dat zelf nog niet doorhad. Wauw, mijn snauwen gingen wel behoorlijk achteruit, normaal gesproken lukte het me om er de juiste dosis venijn in te leggen. Deze keer was dat dus niet het geval.       Plotseling begon alles te draaien voor mijn ogen en leken te stenen op de grond dichter op me af te komen. Verbluft knipperde ik met mijn ogen, waarna ik stil stond en in mijn neusbrug kneep. Nog steeds van plan om geen enkele zwakte te tonen, zette ik nog een stap. Slecht plan...       Ik zakte door mijn knieën, al stak ik mijn handen uit om mijn val te breken. De koude grond was zeer verkoelend tegen mijn warme lichaam, maar ik had wel moeite met de dichter miezer die zich langzaam maar zeker over het plein verspreidde. En aan de wolken te zien, hadden ze nog en hele stortbui voor ons in petto...

[ bericht aangepast op 14 nov 2017 - 7:57 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

‘Je weet dat dat niet echt mijn ding is,’ zei Isa maar het was niets wat ik nog niet wist. ‘maar misschien kan ik het een keertje proberen vandaag? Al zal ik er waarschijnlijk wel half in stikken.’ Ik schudde lachend mijn hoofd en gaf haar een zacht stootje, ‘vast niet Ies, jij kan wel wat hebben hoor.’       ’Je bent lief,’ mompelde ze vervolgens en was verbaasd dat ik naar de les wilde, zo verbaasd dat ze lachend haar hand op mijn voorhoofd legde. ‘Voel je je wel goed? Owen Bell die naar de les wilt, hmmm?’ Ze knipoogde en ik wuifde haar vraag hoofdschuddend weg.       ‘Dat gaat je helemaal niks aan, ik wil gewoon graag de les volgen,’ sprak ik terwijl ik geamuseerd keek naar de nieuwsgierige blik die ze me schonk. Ik had niet veel keuze meer om niet naar de les te gaan sinds ik bijna voor alles faalde én ook heel misschien omdat ik als ik weg zou gaan Ann misschien vandaag helemaal niet meer zou zien– het klonk heel zielig maar het liefst wou ik gewoon een goed gesprek met haar en daarna heel misschien wel dat het terug kon gaan naar hoe het was.       ‘Nou, ben je klaar?’ Vroeg ik en draaide me lachend om tot iemand in de gang zo tegen Isa haar schouders opliep alsof het niet op een andere manier had gekund. Verbaasd draaide ik me om en keek Isa fronsend aan toen ik zag dat Ann in paniek weg was gerend, gefrustreerd dat ik er niet achter na kon gaan beet ik op mijn lip.       Te lang wou ik er niet bij stil staan en wou al zeker niet laten merken dat het me wat deed, daarom zette ik gauw een figuurlijk masker op en knikte richting de lokalen waarna ik stug doorliep.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

---

‘Hey! Geef terug, lul.’ De boze blik die zij mij wierp deed mij weinig waardoor ik de telefoon koppig achter mijn rug hield. Na mijn kus die ik op haar hals had geplaatst had ze me sissend van haar vandaan geduwt.       ‘We staan midden op het plein en ik ga hier ook niet zo lopen flikflooien met je. En mijn vader is de senator, ik kan prima de les te laat in lopen zonder al te veel gezeik te krijgen, maar mijn hoofd staat niet bepaald naar de les.’ Ik kon het niet laten kort met mijn ogen te rollen voor een uitdagend lachje over mijn lippen rolde.       Vermoeid wreef ze echter over haar slaap voor ze de afstand overbrugde door met haar hoofd tegen mijn borstkas te leunen. ‘Kunnen we niet gewoon een jaar op vakantie gaan?’ Ik keek haar verbaasd aan en lachte zachtjes, ‘een jaar op vakantie? Waar wil je het geld vandaan halen Caldwell?’       Met mijn hand wreef ik kort zorgend over haar arm voor ik haar kin iets optilde zodat ze mij wel moest aankijken. ‘We kunnen ook in plaats van een vakantie een tripje naar de football kleedkamers, roken we wat, doen we is een beetje gek als je snapt wat ik bedoel.’       Voorzichtig stapte ik wat van haar vandaan en hield haar telefoon omhoog, ‘als je hem wilt moet je hem komen halen.’ To: Rox Je hebt weer lekker de sfeer verziekt, wat heb jij nou opeens?

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Bella," begint hij, deze keer met een brede glimlach op zijn lippen. "B.," maakt hij er dan van en ik haal geamuseerd mijn wenkbrauw op. Eens zien waar dit heen ging want dit onderwerp lijkt de aandacht van de blonde jongen voor me wel heel erg te trekken. "Je bent aan het juiste adres, dame." en daar werden mijn gedachtes bevestigd. Als ik naar hem kijk zie ik wel dat hij aan een of andere sport moest doen. "Heb je plannen na school? Ik kan je wel even de faciliteiten tonen. Ik moet toegeven, we hebben een verdomd goed zwemteam. Verdomd goed." zegt hij vervolgens en ik schud mijn hoofd. Voor ik echter wat kan zeggen gaat hij al verder. "Goeie aanvoerder. Pracht van een kerel," vervolgt hij. "Hij is knap, aardig, hilarisch en slim. En bescheiden," grinnikt hij tot slot en ik lach. Volgens mij kijk ik nu naar de aanvoerder, gewoon een vermoeden.
'Hmh.. Jij komt aardig in de buurt,' begin ik op een speelse toon en hap dan lichtjes naar adem voor het effect. 'Wacht, praat ik toevallig met de aanvoerder?' speel ik verder en geef hem dan lachend een knipoog.'. Ik draai me wat naar hem toe en hou mijn hoofd wat schuin. 'Ik heb nooit echt naar het zwemteam gekeken, to be honest..' zeg ik met een zwak glimlachje. Het was niks voor mij. Mijn ouders wouden dat ik kon zwemmen en ik heb dan ook braaf het eerste zwemdiploma gehaald. Toch voel ik me nooit helemaal goed in het water, laat staan dat ik me aanmeld voor een zwemteam waar je dat toch zeker een paar keer per week doet lijkt me. 'In Manhattan was ik captain van het volleybal team. Maar misschien dat ik hier wat anders moet zoeken.'

---

El Diablo.

• Nineteen • Fighter • Jefferson High • Outside, with Tyler, Maddi, Roxie & George •

”Mwah, niks persoonlijks tegenover jou Dan maar ik hou niet van delen,” hoor ik Tyler tussen de andere door uitbrengen. Een flauwe glimlach weet zich even op mijn lippen te plaatsen; vermoedelijk eerder gedreven uit het ongemakkelijke gevoel wat me aan het bekruipen was. “Bedankt voor het aanbod tho.. Maar dan zie ik toch liever iets vrouwelijks in zijn plek.”
      ”Laat me niet lachen. Alsof jij zo preuts bent,” klinkt het dan vrijwel direct vanuit Roxy. Onbewust schiet een van mijn wenkbrauwen omhoog en glijdt mijn blik direct haar kant op als ik zie dat de hare allesbehalve geamuseerd op de blondine gericht is. Elk vezeltje in mijn lichaam leek me er tactvol op aan te dringen dat wat het ook was dat Roxy op haar tong had liggen, het mij niet ging aan staan. Toch hield ik haar niet tegen door Maddi in bescherming te nemen. Nee, dit keer nam ik afstand en fronste mijn wenkbrauwen behoedzaam terwijl ik het tweetal gadesla. “Twee jongens tegelijk, dat lijkt me meer jouw gebied van expertise, no? Ík ga voor kwaliteit boven kwantiteit.Maar gezien je blijkbaar niet tegen wat vriendelijk geplaag kan kun je me misschien een kamertje aanraden? Lijkt me inmiddels namelijk duidelijk dat je er gisteravond zelf eentje gevonden hebt.Of had jij nog suggesties? Als ik hier niet gewenst ben, dan ga ik wel ergens anders heen.”
      Deze woorden raken mijn binnenste harder dan ik werkelijk verwacht had. Direct schieten mijn poelen dan ook naar Maddi in de hoop een reactie van haar te kunnen zien, al was deze maar enkel te lezen op haar gezicht. Onbewust glijden mijn handen naar mijn zakken — een automatisme voor het verbergen van mijn knokgrage gebalde vuisten. Twee jongens? Was het heus, of liep Roxy te stangen? Een donkere gloed trekt door mijn blik heen als deze op George vallen. En wat had hij er mee te maken? Lichtjes rolde ik met mijn schouders, terwijl verwarring in mijn binnenste zich lijkt te vermengen met een groeiende vorm van jaloezie en het niet goed weten hoe te reageren op deze situatie nu ik nog steeds geen echte, duidelijke antwoorden had. Echter kreeg ik niet veel tijd om ook maar iets te zeggen, want nog voor ik een vraag had kunnen samenstellen in mijn hoofd trok Roxy me al gauw mee.
      ”Kom op, jij zit vast ook niet op deze onzin te wachten,” zei me. Ergens was ik haar dankbaar dat ze me meenam. Mijn handen waren begonnen met jeuken en een onverklaarbaar woedend gevoel bekroop me met de seconde die ik langer was blijven staan. De priemende vraag die mijn hoofd bestookte rolde enkele meters verderop uiteindelijk alsnog over mijn lippen heen en om Roxy niet al te veel van mijn gespannen spieren mee te krijgen — die een stille waarschuwing waren alvorens ik zou ontploffen — schudde ik subtiel mijn arm los. Met een ietwat boze frons tussen mijn wenkbrauwen keek ik de donkere schone aan.
      “Wat bedoelde je met ”twee jongens tegelijk?” En wat is het dat Maddi gisterenavond gevonden heeft? Die knaap? Is er met hem wat gebeurd? Heeft ze...”
Naarmate de woorden over mijn lippen heen rolde raakte het bloed in mijn aderen verhit en om me niet op Roxy, of Tyler, af te reageren nam ik afstand; net op het moment dat mijn telefoon zoemde en een berichtje aangaf. Maddi. Boos schudde ik mijn hoofd en draaide met mijn rug naar het tweetal achter me, waarna ik mijn gebalde vuisten in een tevergeefse poging een enkele keer liet knakken. Ik was geen heilige jongen, echt niet, maar sinds mijn breuk met Maddi was er niemand meer in mijn bed beland — of ik in dat van een ander. Het nam niet weg dat ik het flirten misschien niet had kunnen laten, of op het ophitsen van een griet; die ik vervolgens bloedheet achterliet omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen meer te doen dan dat. Mijn gevoelens waren nog te vol. Misschien wel veel — véél te vol. Een pijnlijke uitdrukking glijdt over mijn gezicht heen als ik me ergens lijkt te realiseren dat ik misschien wel veel te overdreven aan het reageren was, of misschien zelfs wel veel te vergezocht. Moeizaam blik ik over mijn schouder naar Roxy, hopende dat haar antwoorden me mee gaan zitten.

      To: Ann.
Waar ben je? Ik moet hier denk ik weg…

[ bericht aangepast op 15 nov 2017 - 9:39 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Even kijk ik om me heen, maar als ik me weer op het groepje richt lijkt de sfeer om te slaan. "Laat me niet lachen. Alsof jij zo preuts bent," sneert Roxie en ik haal licht geamuseerd mijn wenkbrauw op. Ooh.. Bitchfight? "Twee jongens tegelijk, dat lijkt me meer jouw gebied van expertise, no?" gaat ze vervolgens verder en ik lach zachtjes. Ondertussen steek ik rustig een sigaret op om op mijn gemak de sensatie te bekijken. "Ík ga voor kwaliteit boven kwantiteit." Damn girl. Ik kijk even tussen de twee dames maar besluit dan toch maar om stil te blijven. Even raak ik afgeleid door mijn telefoon en ik kijk op het schermpje. Niks bijzonders, enkel zaken. Toch reageer ik wel op de berichtjes.
Mijn aandacht wordt echter al snel weer naar Roxie toe getrokken, die me dichter naar haar toe trekt. "Als ik hier niet gewenst ben, dan ga ik wel ergens anders heen," vertelt ze George en Maddie, waarna ze weg loopt. Haar hand heeft de mijne nog niet verlaten dus loop ik ook mee. Ook Dantae wordt door haar meegenomen. "Kom op, jij zit vast ook niet op deze onzin te wachten," spreekt ze hem toe en ik glimlach zwakjes. Eenmaal binnen schudde hij zich echter subtiel los. “Wat bedoelde je met ”twee jongens tegelijk?” En wat is het dat Maddi gisterenavond gevonden heeft? Die knaap? Is er met hem wat gebeurd? Heeft ze...” Ik frons lichtjes en kijk naar hem. De wiet die ik deze keer had bleek echter wat sterker te zijn dan normaal waardoor ik niet meteen wist hoe ik goed kon reageren op alles. Ik hou mijn hoofd wat schuin als hij zijn rug naar ons toe keert. 'Bro... Gaat het?' vraag ik hem dan ook en ik laat langzaam Roxie's hand los. Niet dat ik haar verder lang los laat want al snel beland mijn hand op haar onderrug. 'Sigaret ofzo nodig? Wat vodka? Ik heb nog wat in mijn kluisje staan, if you want?' zeg ik nonchalant.

---

El Diablo.

---

---

"Hmh.. Jij komt aardig in de buurt," begint Bella dan, met een gespeelde air van verbazing. Ik grinnik even, blij dat ze beseft dat ik zelf ook maar een grapje maak en gewoon het spelletje mee speelt. "Wacht, praat ik toevallig met de aanvoerder?" "Wel, nu je het toch vraagt; ja. Blijkbaar heb ik wel een goede indruk achter gelaten, hm?" lach ik stilletjes en geef haar een speelse elleboog stoot terwijl zij een knipoog in mijn richting werpt. "Ik heb nooit echt naar het zwemteam gekeken, to be honest..." klinkt het dan. Als ik opkijk zie ik een soort van verontschuldigende blik in haar ogen, alsof ik het persoonlijk zou opvatten. Dat ik niet snap hoe je niet van zwemmen kunt houden betekent niet dat het niet zou kan zijn. Veel mensen kijken mij ook aan wanneer ik zeg dat ik niet van Nutella houdt. Het is gewoon een kwestie van smaak, denk ik dan zo. Mijn aandacht voor de nieuwelinge dwaalt echter af als ik wat rumoer hoor komen uit de richting van Ann's tafeltje. Ik besluit echter niet meteen de overbeschermende grote broer uit te hangen, wetend dat Ann daar een bloedhekel aan heeft. Ik snap het ook wel, ze kan prima haar eigen mannetje staan en heeft wellicht nooit echt een voorbeeld gezien van een functionerende familie - niet dat die van mij dat wel zou moeten bieden hebben. Mocht ik diep in mezelf kijken dan ben ik vast net zo fucked up als haar wat mensen in mijn leven toelaten betreft, écht binnen laten dan. Met moeite luister ik naar Bella, die aangeeft zelf aanvoerder van een team geweest te zijn maar nu op zoek te zijn naar iets anders. Dat hoeft ook geen probleem te vormen, aangezien er keuzes genoeg zijn op Willow Creek, wat sport betreft. Er zit vast wel eentje tussen die - *PATS* Met een ruk draai ik mijn hoofd in de richting van mijn zusje, beseffend dat zij degene is die klap uitgedeeld heeft. Oh, Ann. Mijn ogen flitsen tussen haar en de schooier - wat heeft die meid met dat type jongens?- die net ook al amok maakte. Natuurlijk weet ik hiermee niet wat er gebeurd is, maar ik kan duidelijk zien dat mijn zusje van streek is. Voor ik echter de kans krijg mezelf van mijn stoel los te maken en naar haar toe te gaan, mijn woede jegens haar op dit ogenblik volledig vergeten, is ze echter al het lokaal uit gesprint. Als een bezetene begin ik mijn spullen samen te rapen, tot ik me bedenk dat ik in het midden van een gesprek was. "B... Het spijt me maar ik moet gaan," deel ik mee terwijl ik alles argeloos in mijn rugzak duw. "Ik wil je nog steeds graag die rondleiding geven en de teams overlopen, maar - bel me, oké?" Met die woorden ben ik de tweede telg van het Lewlyn gezin die zich het lokaal uit rept. Maar goed dat mijn benen langer zijn, anders zou ik die staak nooit in halen. "Ann!" roep ik haar achterna, al doe ik mijn best dat niet al te luid te doen. Ze heeft vast geen behoefte aan pottenkijkers. Ontzet kijk ik toe hoe ze een blonde krullenbol zonder boe of ba uit de weg duwt. "Ann!" Dit keer klinkt mijn stem iets meer berispend. Hoewel ik zelf ook liever Isa zou ontwijken nu is dat toch geen reden haar zomaar letterlijk opzij te drukken? Beter had ze die eikel naast het blondje een trap in het kruis gegeven om hem uit de weg te ruimen. In mijn achtervolging stuit ik natuurlijk op dezelfde barricade als mijn zusje net, al is het in mijn geval eerder een mentale barrière dan een fysieke. Ik laat mijn ogen even over Isa's gezicht glijden, en open mijn mond om iets te zeggen - tot ik me bedenk. Ik sluit kort mijn ogen en schud mijn hoofd even, waarna ik in een boogje om Owen heen loop. Pas wanneer we buiten zijn krijg ik de ukkepuk te pakken. Ik grijp haar bij de arm en trek haar stevig tegen me aan, waarna ik mijn armen om haar heen laat glijden. Heel even dreigen mijn eigen gevoelens de overhand te krijgen, maar het draait om haar nu. Ze is van streek, en dat kan ik gewoon niet hebben. Langzaam en uiterst secuur laat ik mijn hand door haar korte haren glijden, zoals ik vroeger deed toen ze net bij ons was komen wonen en niet slapen kon. Ik leg mijn wang te rusten op haar kruin en haal traag en diep adem. "Ann, sluit me alsjeblieft niet buiten," smeek ik haar zachtjes. "Ik zou alles doen om jou te helpen, zelfs als dat niets doen is. Maar laat het me gewoon weten. Laat me binnen in dat doolhof in je hoofd. Alsjeblieft? Ik heb alleen maar jou." Met die fluistering kom ik ook meteen tot de ontdekking waarom ik gisteren zo kwaad werd op haar nadat ik Owen tegen het lijf liep. Het is niet omdat ze anderen bij mij weg houdt, maar omdat ik haar door mijn eigen vingers voel glippen en het benauwt me.

[ bericht aangepast op 16 nov 2017 - 12:46 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

.

[ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 8:39 ]

---

---

Ik kijk een beetje verbaasd in de richting van Danny als hij zijn arm praktisch uit mijn greep rukt. De blik op zijn gezicht staat zowat op onweer en ik word er helaas niet veel wijzer. “Wat bedoelde je met ”twee jongens tegelijk?” En wat is het dat Maddi gisterenavond gevonden heeft? Die knaap? Is er met hem wat gebeurd? Heeft ze...” ratelt de jongen aan één stuk door. Een beetje van mijn melk af door deze plotselinge stroom van vragen haal ik een keer mijn schouders op, niet wetend waar precies te beginnen. Een bepaalde bezorgdheid overvalt me, als het me opvalt hoe zeer hij wel overstuur lijkt te zijn. Ik wist helemaal niet dat ze zoveel geschiedenis met deze jongen had? Ze heeft het namelijk nooit over ene Danny gehad aan de telefoon. "Bro... Gaat het?" stelt Tyler dan de vraag die ik zelf niet over mijn lippen krijg. Pas wanneer hij mijn hand los laat besef ik dat ik deze nog steeds vast had en een vreemd gevoel bekruipt me. Hoewel ik best een flirt kan zijn ben ik namelijk niet het type dat snel met dit soort touchy-feely onzin voor de dag komt. Vaak lach ik zelfs mensen uit die langs straat handje in handje lopen. De gedachte wordt onmiddellijk weer gesust als de hand die Ty net los gewrikt had op mijn onderrug te rusten legt. Een kleine rilling doet de baby-haartjes in mijn nek overeind staan. "Sigaret ofzo nodig? Wat vodka? Ik heb nog wat in mijn kluisje staan, if you want?" Hoewel het een ietwat lompe en wellicht domme oplossing van Tyler is, vind ik het tegelijk ook wel iets vertederend hebben. Hij probeert op z'n minst te helpen en te tonen dat hij om Danny geeft, wat mij nog steeds niet lijkt te lukken gezien ik nog altijd aan de grond genageld sta door de onverwachtse uitbarsting van de spierbundel voor me. Ik besef echter wel dat hij een antwoord verdient op zijn vragenlijstje, zeker omdat het hem echt diep geraakt lijkt te hebben. Ik schraap mijn keel een keer en probeer de juiste woorden te vinden die zijn bui kunnen verlichten, in plaats van als olie op het vuur te fungeren. Net wanneer ik van wal wil steken word ik onderbroken door een jongedame die er, naar mijn mening, uit ziet alsof ze net een nacht in een glazen straatje heeft gewerkt. Mijn indruk van haar gevoel voor klasse wordt enkel versterkt door het feit dat ze het blijkbaar teveel moeite vindt Danny en mij ook even gedag te wensen. Ik heb haar nog nooit gezien, maar zo leer je natuurlijk ook geen mensen kennen. "Juist," mompel ik onder mijn adem als ze Tyler's aandacht naar zich toe trekt. "Nou. Luister jij naar dat verhaal, dan regel ik dit wel even," fluister ik Ty nog toe, doelend op de situatie met de onbekende boerin en Danny. Ik neem de laatste jongen voorzichtig bij de arm en wandel samen met hem een klein eindje bij het duo vandaan. Bij een bankje op de gang trek ik hem rustig neer. "Het spijt me als ik je van streek gemaakt heb," begin ik oprecht. "Ik denk dat ik moet beginnen met een feitje over Maddi en mezelf. Ze is één van mijn beste vriendinnen maar ze kan ook het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Ik ben niet het type dat snel over zich heen laat lopen en dan kom ik af en toe wel een keertje té fel uit de hoek... Normaal klap ik niet uit de biecht over het doen en laten van een ander, maar ja... Maddi heeft ooit wel een keertje twee jongens tegelijk gehad. Maar dat is ook minstens een jaar geleden en voor zover ik weet gebeurde het maar één keer. Experimenteren mag toch wel op onze leeftijd? Ik heb te hard gereageerd op Madison, omdat ze zo kribbig tegenover jou deed terwijl je het niet verdiende, en omdat ze mij die dieperik mee in wilde sleuren," verklaar ik zachtjes. "En die knaap, zoals je het zo knap verwoordt, is mijn broertje George. De tweede reden waarom ik zo'n sneer gaf is dat ze me beiden gisteren op dat feest gewoon in de steek gelaten hebben. Ik weet niet eens of één van beiden wel werkelijk een hook-up gehad heeft, dat vloog er gewoon uit op het moment omdat ik me misschien wel een ietsiepietsie verraden voelde. Maar gezien George mijn broer is en Madison mijn nichtje kan je zelf ook wel de som maken waarom die twee elkaar zo goed kennen," voeg ik er aan toe terwijl er een kleine glimlach op mijn lippen verschijnt. George en Madison, dat zou pas sensationeel zijn. Hilarisch. We zijn toch geen boerenkinkels, die het graag in de familie houden. "Als het een troost kan zijn, de laatste jongen waar het serieus mee leek te zijn heb ik al enkele maanden niks meer van gehoord. Misschien was het omdat haar vader er zo op tegen was, al moet die gore smeerlap gewoon zijn smoel houden en niet ineens de moraalridder gaan spelen. Volgens mij heette die gast Damian. Nee, nee dat was het niet. Devon... Daniel... Dantae!" de laatste lettergreep rolt tussen mijn lippen vandaan en als een klap in het gezicht komt het besef wie voor me zit. "Danny... Dantae.... Oh mijn god! Ik spreek je al de hele tijd met de verkeerde naam aan en je zegt niks?!" Geschrokken van deze openbaring geef ik hem een duw tegen de schouder, al richt ik daarmee vast niet veel schade aan.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Jefferson High • levensgenieter / drugsdealer • 17 • outside • Colin

---

Annabeth was niet van plan nog langer binnen te blijven en probeerde zich zo min mogelijk aan te trekken van de vragende blikken die zij toegeworpen kreeg. Haar benen bleven in een geleidelijke pas bewegen, terwijl haar focus bij het brandende gevoel in haar hand lag.       Een beklemmend gevoel had haar lichaam overgenomen zodra ze het lokaal had verlaten en het voelde alsof ze de hele weg naar buiten, haar adem had ingehouden en dit de eerste keer was dat ze weer een volle teug lucht naar binnen nam. Het was niet alleen de voorafgaande situatie, maar ook de gehele school met de daarbij behorende studenten. Ze had niet het gevoel dat ze er tussen paste en dat ooit zou gaan doen, gezien ze daar geen behoefte aan had. Echter, zou het niets bijgedragen hebben aan het feit dat ze goed in de problemen zit. Ja, misschien zou ze het kunnen oplossen door wat geld bij haar ouders vandaan te toveren, maar is dat wat ze wilde? Is dat waarom ze beiden zo lang van elkaar gescheiden heeft gehouden? Is dat waar ze alle moeite voor heeft gedaan? Daarbij, zou de bende zich af gaan vragen waar ze zo snel dat geld vandaan had getoverd en zouden ze er toch wel op een of andere manier achter komen. En dan – wat dacht ze hier in eerste instantie eigenlijk mee te gaan bereiken?       Ann schrikt omhoog wanneer ze bij haar arm word gepakt. Sami.       In een reflectie probeerde ze haar beide handen tegen zijn borstkas te zetten om zich van hem af te duwen. Tot haar verbazing, was er geen enkele agressie van zijn kant te vinden en het duurde niet lang voordat ze door had dat het Sami helemaal niet was. Ze dacht voor een moment aan Owen, voordat ze zich besefte dat iemand haar naam had geroepen wanneer zij zich een weg naar buiten baande en dat kon er maar een zijn.       Ze merkt pas dat haar hele lichaam gespannen was, zodra zij zich overgaf aan Colin. Haar handen rustte op zijn borstkas, waarna Ann zijn handen door haar haren voelt gaan. Een vertrouwde beweging die haar een zekere kalmte wist te brengen. Echter, duurde het niet lang voordat een beschamend gevoel door haar lichaam heen kroop. Colin – degene die Ann altijd buiten alles heeft proberen te houden, heeft zojuist aanschouwd hoe zijn kleine ‘onschuldige’ zusje, iemand vol in zijn gezicht heeft geslagen.       ”Ann, sluit me alsjeblieft niet buiten Ik zou alles doen om jou te helpen, zelfs als dat niets doen is. Maar laat het me gewoon weten. Laat me binnen in dat doolhof in je hoofd. Alsjeblieft? Ik heb alleen maar jou.”       Ann haalde diep adem om vervolgens haar armen tussen beiden vandaan te halen en ze strak om zijn middel te slaan, alsof ze bang was dat hij weg zou lopen. Ze wist niet goed wat ze tegen hem kon zeggen, maar ze voelde zich verplicht om iets los te laten. Al was het maar iets kleins, ze kon niet meer alles voor zichzelf houden.       ”Het spijt me,” murmelde ze met moeite, waarna ze met haar vingers aan de achterkant van zijn shirt begon te frunniken.       ”Ik –“ Woorden vlogen door haar hoofd heen waarmee ze haar zin aan had kunnen vullen, maar ze wist dat wanneer zij eenmaal begon, ze alles er uit zou gooien. En dat, kon simpelweg niet. Dan zou ze hem in alles mee trekken. Alles waar ze hem zo goed als, buiten heeft proberen te houden.       ”Een aantal dagen geleden, vroeg je me waar ik die twee afgrijselijke blauwe plekken op mijn armen vandaan had en antwoorde ik dat het onderdeel was van een weddenschap. Dat was Sami.” Ze pauzeerde kort, niet wetend of ze op enige reactie van zijn kant wachtte of dat ze haar volgende zin van te voren wilde formuleren. “Ik zit in de problemen Col, maar echt, problemen. Niet jij en Isa problemen of ik en school problemen.” Terwijl ze deze woorden uit sprak, verloste ze zich langzaam uit zijn grip en merkte ze op dat haar blik overal was behalve boven zijn schouders. Ze vroeg zich af hoe ze hem een indirecte hint kon geven, zonder al te veel weg te spelen. Ze wilde niet dat hij vreemde dingen zou uithalen, maar ze moest zeker weten dat hij er discreet mee om zou gaan.       Ann beet op haar lip, terwijl ze een hand door haar haren haalde. Het voelde raar om dit gesprek met Colin te voeren, aangezien het tegen zoveel van haar principes in ging. Daarbij, had ze zich er ook nog niet helemaal van overtuigd of dit wel een verstandige zet was. Waarschijnlijk was het beter geweest om Owen hier van op de hoogte te brengen, of Dantae, mensen die enige link hebben met Jefferson en wat daar allemaal gaande is.       ”Ik kan dit niet Colin. Ik kan het niet.” Ann schudde haar hoofd en was zelf ook lichtelijk verbaasd door de woorden die uit haar mond waren gekomen. Ze wilde het hem vertellen en ze wilde hem er niet bij betrekken. Ze wist niet wat ze wilde.       ”Sami is niet alleen, oké? Het is groter dan dat.” Ze had al teveel gezegd.       ”Col, je moet me beloven dat je – je er buiten houd. Ik kan je hier niet in mee trekken. Ik kan je niet meer vertellen.” To: Dantae Tijd om te praten.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

---

---

Een klein gevoel van opluchting gaat door me heen als ik de dunne armen van Ann na een moment om mijn middel voel glijden. Het is geen grote overwinning, maar het feit dat ze me voor één keer niet in de kou laat staan en plein public neem ik maar wat graag genoegen mee. Voor nu dan. De minieme verontschuldiging die onder mijn hoofd vandaan komt trekt door merg en ben, omdat ik weet dat Ann die woorden alleen gebruikt als ze het echt nodig acht. In plaats van dat het mijn zorgen sust, doet het ze enkel opflakkeren. Ik ben er echter van bewust dat als ik ook maar iets wil te weten komen ik dat nu niet mag laten merken. In stilte blijf ik staan, dan wel mijn omhelzing iets strakker dan voorheen. ”Ik – Een aantal dagen geleden, vroeg je me waar ik die twee afgrijselijke blauwe plekken op mijn armen vandaan had en antwoordde ik dat het onderdeel was van een weddenschap. Dat was Sami.” Ik haal diep adem, en het kost me elk laatste vezeltje zelfbeheersing in mijn lichaam om er niet vandoor te gaan die vieze schooier eens mores te leren. Niémand raakt mijn familie. Op dit moment is het echter belangrijker dat ik er ben voor mijn zusje. Daarbij zou ze het niet appreciëren mocht ik die sul aanpakken... of laten aanpakken. Dat heeft ze altijd al verschrikkelijk duidelijk weten te maken. “Ik zit in de problemen Col, maar echt, problemen. Niet jij en Isa problemen of ik en school problemen.” Even lijkt mijn lichaam vergeten te zijn hoe het adem moet halen. Misschien kan het ook liggen aan het feit dat het voelt alsof mijn keel zojuist toegesnoerd werd. Met moeite laat ik mijn zusje los als ze zelf aangeeft genoeg te hebben van de knuffel. Tranen prangen in mijn ogen, zo danig dat mijn neus er van gaat kriebelen. Tevergeefs probeer ik de krop in mijn keel weg te slikken. Ik heb haar in de steek gelaten. Ik was zo bezig met mezelf en mijn miezerige miseries dat ik niet eens in de gaten gehad heb hoe het met mijn kleine zusje ging. Sprakeloos blijf ik haar aanstaren, terwijl zij er net alles aan doet om mijn blik te ontwijken. Wanneer zijn we in godsnaam op dit punt beland? Vroeger deelden we alles met elkaar. Mijn gedachten glijden naar het litteken in mijn handpalm. "Mensen gaan ons nooit als broer en zus zien." Een traantje bengelt langs mijn wang naar beneden. Als ze ooit tegen iemand zegt dat ik gehuild heb dan steek ik al haar poppen in de fik. "Maar dat zijn we wel, toch, Col?" Haar hoopvolle blik zorgt ervoor dat ik het niet over mijn hart krijg haar de volledige waarheid te vertellen. Natuurlijk weet zij ook wel dat ze geadopteerd is, ze was er ten slotte zelf bij. "Alleen op papier," mopper ik stilletjes. Ik schrik op als ik Ann plots in de keukenlade hoor rommelen. Mijn ogen worden iets wijder als ik zie dat ze een mes in haar handen heeft. Meteen gaan er verschillende alarmbellen af in mijn hoofd, maar ik weet zeker dat Ann me nooit pijn zou doen. "Ann, nee, wat doet je!" breng ik geschrokken uit als ze plots in haar eigen hand snijdt. Als ze daarna die van mij neemt doe ik mijn best niet terug te trekken. Ik bijt letterlijk op mijn tanden als ik op mijn beurt een snede in mijn hand krijg. Voor ik iets kan doen of zeggen drukt ze haar bebloede hand tegen de mijne. "En nu ook in bloed." Een brede glimlach verschijnt op mijn lippen bij het horen van deze woorden. Nu is het wel echt. En dat kan niemand ons nog afnemen. "Ik zal altijd jouw grote broer zijn, Ann. Voor altijd." " Voor altijd." ”Ik kan dit niet Colin. Ik kan het niet.” Ik word bruut wakker geschud uit mijn herinnering aan hoe het eens was, en kijk mijn zusje met pijn in het hart aan. "Sami is niet alleen, oké? Het is groter dan dat. Col, je moet me beloven dat je – je er buiten houd. Ik kan je hier niet in mee trekken. Ik kan je niet meer vertellen.” Ik druk haar telefoon naar beneden en neem haar linkerhand in de mijne. "Daar neem ik geen genoegen mee, Ann," deel ik haar mee, al kost het me veel moeite haar niet gewoon haar zin te geven. "Als ik je nu beloof me er niet mee te gaan bemoeien dan heb ik meer nodig dan dit. Dan moet ik weten waar je 's nachts heen gaat wanneer je door mijn raam sluipt als je denkt dat ik slaap. Want als err iemand is die je pijn doet..." Ik draai haar hand een beetje om zodat de blauwe plekken zichtbaar worden. "Dan wil ik weten waar ik je kan vinden in nood, als er niemand anders meer over blijft die je kan bellen dan ik. Ik moet weten dat je niet op een dag ergens alleen en koud in een steegje zal gevonden worden, als ik had kunnen helpen. Ik heb je "voor altijd" belooft Ann, en dat meende ik met heel mijn hart. Ik sta altijd klaar voor jou en ik zal altijd het mogelijke te doen je te helpen bij gelijk wel probleem, of je dat nu van me wilt of niet." Voorzichtig neem ik haar gezicht in mijn handen en zodat ze niet anders kan dan me aan te kijken. "Als ik je beloof niets te doen, dan moet ik het weten, Ann. Welk probleem?" dring ik aan, zonder daarbij al te streng te proberen klinken. Worst case scenario heeft ze iemand omgelegd, maar dat lijkt me heel erg onwaarschijnlijk. Met gelijk wat anders zijn er genoeg mensen in ons wereldje die het probleem kunnen doen verdwijnen alsof het nooit heeft bestaan.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.