[RPG • 200] Crimes and Riches - Speeltopic O2 - Speeltopics

De ene tiener leeft in het wereldje van rijkdom. De nieuwste technologie, de duurste kleding en de meest opvallende wagens. De andere tiener leeft in het wereldje van armoede. De achterbuurten, vechtpartijen en bendes zijn geen onbekend terrein. Deze twee werelden zijn dan ook altijd vrij gescheiden gebleven. Tot nu. Een kleine maar beruchte school, Jefferson High, vlakbij de grootste achterbuurt van Californië brand volledig af en in een klap hebben alle scholieren geen plek meer. Dit tot een andere school hulp aanbied. Willow Creek High School. Een relatief nieuwe, enorme school in een veel betere buurt met nog plek zat. De hulp wordt natuurlijk snel aangenomen, maar was dat nou wel zo'n goed idee. Twee werelden komen bij elkaar te staan. De wereld van de keiharde tiener die er alles aan doet om staande te blijven.. En de wereld van de rijke tiener die geeneens een goed beeld heeft van het wereldje buiten hun eigen. De vechters tegen de Elite, al kan het leven van beide nooit helemaal perfect zijn.. Hoe reageren de twee groepen op elkaar? Kunnen de enorme verschillen tussen die tieners wel een gezonde leeromgeving omhoog houden? Of was dit hele plan nooit een goed idee geweest...

• Tieners van Willow Creek High School •
~ Isabella Eleana Thomassen|17||1.2 - Shadowsinger
~ Madison Sofie Caldwell|18|Wildchild|1.6 - Shadowsinger
~ Roxanne "Roxie" Kinsey Burnett|18||1.9 - Taeralsahfer
~ Bella Georgina Lodge|17|New Girl|1.9 - Maluma
~ Isaiah Felix Fuller|17|Social butterfly|1.3 -Solmeron
~ Colin Graham Lewlyn|18|Heartbreaker|1.5 - Taeralsahfer
~ Kioshi Hara|18|spoiled little brat|1.10 - Salaryman

• Tieners van Jefferson High •
~ Annabeth Ashtyn Oksana|17|Levengenieter/Dealer|1.6 - Weegie
~ Jazmín Valeria Fuensanta|19||1.8 - Rasalghul
~ Sam Curtis|17|Fraudeur|1.10 - Salaryman
~ Tyler Jay Santiago|19|Badboy/Criminal|1.1 - Maluma
~ Dantae Cross|19|(Street)Fighter|1.4 - Rasalghul
~ Owen Bell|18|Badboy/stoner/skater|1.3 - h1gh
~ Miska Sepi Castle|17|Gypsy Nerd|1.6 - IrisWestAllen
~ Sami Abdalla|19|Bende/mysterie|1.7 - h1gh
~ George Jayden Burnett|19|Double trouble|1.9 - h1gh


• Regels •
~ Schrijf minimaal 200 woorden per post
~ Geen perfecte personages
~ Hou het realistisch. Een tiener zal niet nu al de baas zijn van een miljoenenbedrijf of een bendeleider
~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust.
~ Een reservering blijft een week staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan
~ 16+ situaties zijn toegestaan
~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
~ OOC tussen haakjes of in het praattopic!
~ Twee personages per account. Het liefst een jongen en een meisje.
~ Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

• Teachers •


• Rooster •


• Team •

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 19:55 ]

---

El Diablo.

‘Ik snap dat ik klein ben en je over me heen kan kijken, maar dat je hoef je niet op deze manier te benadrukken.’ ‘Nee, ik bedoelde niet-‘ Ik bijt op mijn tong terwijl ik de neiging onderdruk om me nogmaals te verontschuldigen. Ik slik, niet gewend aan zulke openlijke uitingen van afkeer of irritatie. ‘En daarbij, ben je zelf ook niet de aller grootste,’ voegt ze toe en ik zie hoe ze me in zich opneemt. ‘Mijn lengte is-' ik zie hoe de jongen naast haar een glimlach niet kan onderdrukken en ik voel me beschaamd. Plots wil ik terug naar mijn cocon van thuisonderwijs waar mijn enige omgang mijn docenten betreft, die me stuk voor stuk met ‘meneer Hara’ aanspraken. ‘…gemiddeld, waar ik vandaan kom,’ mompel ik zacht. Wanneer ze zegt dat het aanraken van haar achterste ‘no big deal’ is, is een deel van me vreemd genoeg gerustgesteld, al schaam ik me nog ontzettend. ‘Bedankt.. voor je vergiffenis,’ zeg ik zacht en waarschijnlijk veel te formeel. Het moment dat mijn ogen die van de jongen naast haar kruisen, trekt hij zijn mond open. ‘Wow - ho. Vergeet niet adem te halen. Mag ik je een gouden raad geven? Als je dan toch zo nodig tegen een bevallige dame op moet botsen, doe het dan meteen goed en kies een beter oops-plekje uit…’ ‘W-wat?’ Hij denkt toch niet dat ik dit met opzet deed? Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Wat heftiger dan ik voor ogen heb, schud ik dan mijn hoofd. ‘Ik zou nooit-’ Ik stop halverwege mijn zin. Dat is niet waar. Ik heb iets veel erger gedaan en ik walg van mezelf bij alleen de herinnering. Ik slik en focus me weer op de jongeman. Zijn nonchalance verbaast me als hij verder praat en het duurt me even alles op een rijtje te zetten. Gaf hij me net tips om te flirten? En wie bedoelt hij met blonde krullenbol? ‘Bedankt voor je advies en je vertrouwen,’ mompel ik met een lichte blos. ‘Ik ben niet echt.. ervaren met uhm.. meisjes. Of jongens. Nee ik bedoel, ik wil niet zeggen dat ik- uhm..’ Nu had ik m’n kop moeten houden. ‘Vergeet wat ik zei. Het is niet mijn intentie om iemand hier tot last te zijn.’ Ik wend me tot het meisje. 'En het is niet mijn bedoeling om avances te maken,' mompel ik zacht. Ik knipper een keer als hij zich heeft voorgesteld en neem de jongen beter in me op. ‘Je bent de zoon van Sawyer Lewlyn, van Lewlyn Financial Group,’ zeg ik dan verbaasd. Ik schud zijn hand en glimlach. Ik besluit dat het beter is als ik open ben. ’Mijn ouders hebben financieel zaken gedaan met hen. Lewlyn Financial Group’s manier van zakendoen is erg gerespecteerd in Japan. Aangenaam kennis te maken. Ik ben Kioshi Hara. Deze school, dit land is nieuw voor mij. Ik kom uit Tokio en ik heb thuisonderwijs gehad. Daarom moet ik nog veel leren hier. Ik vraag jullie begrip hiervoor.’ Ik begin me meer op mijn gemak te voelen. Colin zal vast net als ik thuis onderwezen zijn. Dan was hij ooit nieuw hier. Ik draai me om naar de jonge vrouw en de puzzelstukjes in mijn hoofd vallen op hun plek. Ik glimlach vriendelijk als ik me ook aan haar voorstel. ‘Dan.. ben jij zijn assistent, toch? Mijn chauffeur wilde mij hier ook assisteren. Ik weet zeker dat je waardevol bent voor meneer Le- Colin. De overgang van thuisschool naar hier kan lastig zijn, toch?’ Ik bedenk me nog iets dat ik ben vergeten te informeren. ‘Weten jullie misschien wie de chef-kok is? Ik uhm.. ik ben vergeten mijn menu te geven. Mijn kok heeft gezegd dat verse kreeft in Californië lekker is.’ Thuis krijg ik altijd een vers bereide maaltijd naar eigen keus. Het zal hier niet anders zijn, toch?

[ bericht aangepast op 31 dec 2017 - 2:05 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Jefferson High • levensgenieter / drugsdealer • 17 • outside • Colin

---

Ann hoefde haar hoofd niet naar Colin te keren om te weten dat hij zijn lach aan het inhouden was. Dat was namelijk zijn meest voorkomende reactie wanneer het ging om een felle reactie die uit haar mond kwam. Iets wat haar normaal gesproken zou irriteren, gezien ze het gevoel had dat ze niet serieus werd genomen, maar nu wist het haar wel te amuseren. Ze had het idee dat hij haar geen ongelijk kon geven, hij zou het alleen niet zo uit spreken.       De jongeman had nog vermeld dat zijn lengte gemiddeld was, van waar hij vandaan kwam. Echter, maakte het Ann vrij weinig uit of zijn lengte gemiddeld of niet was in waar hij dan ook vandaan kwam; hier was hij daadwerkelijk klein.       ”Bedankt… voor je vergiffenis.”       Voor zover Annabeth wist, had ze hem geen enkele vorm van ‘vergiffenis’ gegeven, ze had enkel gezegd dat het geen groot probleem was. Van het woord alleen al, kreeg ze de kriebels. Wie was deze jongen en wie heeft het hem aangedaan om hem hierheen te sturen? Voordat ze hier nog commentaar op kon geven, had Colin zijn mond open getrokken. Haar wenkbrauw ging omhoog zodra ze doorhad wat hij aan het doen was. Al kon ze hem geen ongelijk geven, op deze manier zou bijna iedereen over hem heen lopen. Nee – niet alleen door zijn lengte.       ”En nu ik toch raad aan het uitdelen ben, zorg dat het niet nog een keer gebeurt bij deze hier.” Ann had voor alsnog haar armen over elkaar heen gevouwen voor haar borst en keek van Colin naar de jongeman voor haar. Hij zou het nog eens moeten proberen, dat zou toch eens wat zijn. Daarbij zou ze het hem ook afraden om dit bij Owen te doen, die zou er ook niet bepaald blij mee zijn.       Zijn geratel over zijn voorkeur voor meiden of jongens, ging langs haar heen en ze vroeg zich af hoe lang ze dit gesprek nog vol kon houden. En, hoe Colin zich zo ontzettend kalm hield.       ”Je bent de zoon van Sawyer Lewlyn, van Lewlyn Financial Group. Mijn ouders hebben financieel zaken gedaan met hen. Lewlyn Financial Group’s manier van zaken doen is erg gerespecteerd in Japan. Aangenaam kennis te maken. Ik ben Kioshi Hara. Deze school, dit land is nieuw voor mij. Ik kom uit Tokio en ik heb thuisonderwijs gehad. Daarom moet ik nog veel leren hier. Ik vraag jullie begrip hiervoor.”       Ondertussen had Kioshi, Colin zijn hand geschud en was er een glimlach op zijn gezicht verschenen. Fijn, Kioshi had zojuist zijn eerste vriend in Amerika gemaakt. Applaus. Annabeth kon niet begrijpen hoe Colin het fijn kon vinden om zo herkend te worden. Die achternaam zei alles, zelfs al had je nog nooit van zijn vader gehoord. Lewlyn Financial Group’s logo was overal te vinden.       ”Dan… ben jij zijn assistent, toch? Mijn chauffeur wilde mij hier ook assisteren. Ik weet zeker dat je waardevol bent voor meneer Le- Colin. De overgang van thuisschool naar hier kan lastig zijn, toch?”       Ann stond perplex van de titel die ze zojuist voorgeschoteld had gekregen. Eerder was hij tegen haar kont aan gelopen en had hij zich tienduizend keer verontschuldigt, nu had hij haar gewoon ronduit beledigt. Het liefste zou ze hem willen vertellen dat ze Colin zijn zus is, wat hem hoogstwaarschijnlijk zou laten schamen. Misschien zou hij dan wel weglopen? Toch wilde ze het er niet op riskeren, al was ze wel degelijk klaar met deze jongen. Of hij nou uit Vietnam, de Filipijnen of Japan kwam.       ”Pardon? Ik weet wel zeker dat ik waardevol ben voor Colin, maar niet op de manier die jij denkt. En ja, aan jou te zien kan de overgang van thuisschool naar hier lastig zijn. Ik wens je veel succes.” Ze pauzeert kort om haar hoofd licht heen en weer te schudden. “Of niet, het kan me eigenlijk geen flikker schelen, zolang je mij niet meer lastig valt.”       Annabeth gooide haar handen in de lucht. Wat moest ze hier in godsnaam mee? Ze had hier verre van behoefte aan en hoewel ze haar gesprek met Colin wilde vervolgen, was ze niet in staat om nog vijf minuten langer naar deze jongen te kijken. Of om überhaupt in zijn bijzijn te zijn.       ”Ann, trouwens. Ik hoop dat je dat kunt onthouden.” Vervolgde ze nog geïrriteerd voordat ze zich naar Colin richtte.       ”Col, ik spreek je later wel.” Ann kneep even kort in zijn bovenarm, waarna ze bij de twee wegliep. Ze vroeg zich af hoe lang Colin het zou volhouden.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

• Nineteen • Fighter • Jefferson High • Outside, with Tyler, Maddi, Roxie & George •

”Bro… Gaat het?”
De eerste reactie die ik krijg is niet van Roxy, maar Tyler. Met een ietwat zorgelijke uitdrukking op zijn gezicht kijkt hij me aan. Zag het er zo slecht uit? “Sigaret ofzo nodig? Wat vodka? Ik heb nog wat in mijn kluisje staan, if you want?” Moeizaam weet ik met mijn hoofd te schudden; een fles vodka ging niet genoeg zijn als er daadwerkelijk gebeurd was waar ik me nu zo zichtbaar druk om leek te maken. Het zou de allerlaatste zet zijn die ik nodig had om opnieuw tot een ontploffen te komen, waarna ik vermoedelijk de afgrond voor even af zou denderen en me daarna kapot zou gaan zuipen — of wellicht zelfs de inzet binnen de kooi ophogen, alles om het laatste beetje verraad maar te kunnen vergeten.
      Als een of ander grietje ineens tussen ons komt slik ik een reeks verwensingen in, haar aandacht was zo gericht op Tyler dat ze mij noch Roxy amper leek op te merken. Het brutale kind. Onbewust knepen mijn vuisten zacht samen en rolde ik lichtjes met mijn schouder om de daar opgehoopte spanning iets weg te laten vloeien; althans dat hoopte ik. Na nog iets tegen Tyler gezegd te hebben, weet Roxy uit haar verstarde houding te komen en neemt ze aan mijn arm met zich mee. Een klein stukje verderop houdt ze stil en zijn we nog maar met zijn tweeën, waardoor ik merk dat ik zowat geneigd ben haar te smeken met wat het ook is dat ze me gaat vertellen. Ik móést het weten en wellicht kon ik het beter van haar horen, dan van de desbetreffende personen zelf. Joost mocht weten wat er met het gezicht van de gozer zou gebeuren die met Maddi tussen de lakens beland was.
      ”Het spijt me als ik je van streek gemaakt heb,” begint Roxy. “Ik denk dat ik moet beginnen met een feitje over Maddi en mezelf. Ze is één van mijn beste vriendinnen maar ze kan ook het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Ik ben niet het type dat snel over zich heen laat lopen en dan kom ik af en toe wel een keertje té fel uit de hoek... Normaal klap ik niet uit de biecht over het doen en laten van een ander, maar ja... Maddi heeft ooit wel een keertje twee jongens tegelijk gehad. Maar dat is ook minstens een jaar geleden en voor zover ik weet gebeurde het maar één keer. Experimenteren mag toch wel op onze leeftijd? Ik heb te hard gereageerd op Madison, omdat ze zo kribbig tegenover jou deed terwijl je het niet verdiende, en omdat ze mij die dieperik mee in wilde sleuren.”
      Een frons nestelde zich tussen mijn wenkbrauwen alvorens ik een enkele keer met mijn tanden knarsten bij het idee alleen al van Maddi met twee jongens; voor mijn tijd of niet, het stond me ergens niet aan en ik dacht er dan ook liever niet te veel over na. “En die knaap, zoals je het zo knap verwoordt, is mijn broertje George. De tweede reden waarom ik zo'n sneer gaf is dat ze me beiden gisteren op dat feest gewoon in de steek gelaten hebben. Ik weet niet eens of één van beiden wel werkelijk een hook-up gehad heeft, dat vloog er gewoon uit op het moment omdat ik me misschien wel een ietsiepietsie verraden voelde. Maar gezien George mijn broer is en Madison mijn nichtje kan je zelf ook wel de som maken waarom die twee elkaar zo goed kennen.” Heel even voelde ik me stom en het was daarom dan ook dat er wat schaamrood op mijn kaken kleurde, ook al waren deze misschien niet goed zichtbaar doordat een van mijn wangen nog altijd gesierd werd door een vage blauwe plek. Het verklaarde inderdaad waarom Maddi en George elkaar zo goed leken te kennen, al sprak de uitdrukking van de beste jongen voor mijn gevoel nog altijd meer boekdelen dan zijn zus misschien weet vanaf had. Ik huiverde enkel en schudde verdere gedachten van me af.
      ”Als het een troost kan zijn, de laatste jongen waar het serieus mee leek te zijn heb ik al enkele maanden niks meer van gehoord. Misschien was het omdat haar vader er zo op tegen was, al moet die gore smeerlap gewoon zijn smoel houden en niet ineens de moraalridder gaan spelen. Volgens mij heette die gast Damian. Nee, nee dat was het niet. Devon... Daniel... Dantae!”
Dit keer verschijnt er een schuldbewuste uitdrukking op mijn gezicht, die alleen maar groter lijkt te worden als ik aan Roxy haar gezichtje kan zien dat er een kwartje lijkt te vallen. Met een schaapachtige grijns kijk ik haar aan. “Danny... Dantae.... Oh mijn god! Ik spreek je al de hele tijd met de verkeerde naam aan en je zegt niks?!” De duw die ze me vervolgens geeft laat me zacht lachen, waarmee ik een gedeelte van de eerdere spanning weg voel ebben. Zo nonchalant mogelijk haal ik mijn schouders op. “Is het een troost dat je de enige bent die me zo mag noemen?” Een voorzichtige lach weet zich op mijn lippen te plaatsen, waarna ik vervolgens langs haar af de verte in staar; mijn hoofd langzaamaan volstromende met overdenkingen. “Ik denk alleen niet dat MAddi’s vader het enige probleem was..” breng ik vervolgens uit en sla mijn blik kort naar de grond. “Als haar vader het enige probleem geweest was, zonder dat er over gelogen was, dan hadden we zo nu niet gezeten — denk ik althans.”

      To: Ann.
Voor jou alle tijd, altijd. Ik zit binnen met Roxy, come find me.

      To: Madison.
Er is na jou niemand meer geweest, op zowat geen enkel vlak. Ik vraag me alleen af in hoeverre dat voor jou net zo geldt..

[ bericht aangepast op 2 jan 2018 - 14:02 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Het blijft even stil aan de andere kant, terwijl de vreemdeling me aanstaart. Ik krijg er eerlijk gezegd een beetje de kriebels van. Heb ik iets verkeerds gedaan? Had ik een buiging moeten maken of ben ik nu racistisch aan het denken? éJe bent de zoon van Sawyer Lewlyn, van Lewlyn Financial Group," doorbreekt hij dan eindelijk de stilte. Met verstomming geslagen voel ik één van mijn wenkbrauwen de hoogte in gaan terwijl ik op mijn beurt mijn blik niet van de andere jongeman af kan halen. Hoe kan hij dat dan in godsnaam weten? "Mijn ouders hebben financieel zaken gedaan met hen. Lewlyn Financial Group’s manier van zakendoen is erg gerespecteerd in Japan. Aangenaam kennis te maken. Ik ben Kioshi Hara. Deze school, dit land is nieuw voor mij. Ik kom uit Tokio en ik heb thuisonderwijs gehad. Daarom moet ik nog veel leren hier. Ik vraag jullie begrip hiervoor." Ik voel mezelf in stilte knikken, terwijl ik de tsunami aan informatie probeer te verwerken. De Hara's moeten een belangrijke klant geweest zijn want van alle dossiers die ik afgelopen zomer in mijn handen gehad heb was dat van hen er niet één van. Ik wist zelfs niet eens dat mijn vader banden had in Japan, maar I guess we're big in Japan... Ondertussen lijkt het kereltje zijn aandacht weer op mijn zusje gericht te hebben, waardoor ik gehoopt had iets meer tijd te krijgen alles op een rijtje te proberen zetten. Niets blijkt helaas minder waar te zijn. "Dan.. ben jij zijn assistent, toch? Mijn chauffeur wilde mij hier ook assisteren. Ik weet zeker dat je waardevol bent voor meneer Le- Colin. De overgang van thuisschool naar hier kan lastig zijn, toch? Weten jullie misschien wie de chef-kok is? Ik uhm.. ik ben vergeten mijn menu te geven. Mijn kok heeft gezegd dat verse kreeft in Californië lekker is." Ik weet me welgeteld een halve minuut serieus te houden voor ik het uit begin te proesten om zijn eerste "vaststelling". Een snelle blik op Ann's gezicht maakt dit alleen maar erger, waardoor ik naar mijn buik moet grijpen omdat deze reeds nu al pijn begint te doen. Dit ga ik mijn zusje niet wijsmaken maar wat het hele assistent-gedoe voornamelijk grappig maakt is de ironie ervan. Als er één van de twee is die van zin zou zijn de ander op hun wenken te bedienen, dan ben ik wellicht diegene en niet andersom. Tranen stromen over mijn wangen, terwijl ik me Ann in een chanel-pakje inbeeld, met een bril op de neus en een notitieboekje en balpen in de handen, hollend achter me aan. Mijn assistente. Dat zou wat zijn. Lig je lekker met een dame te rollebollen, wordt er plots op deur geklopt; meneer Lewlyn, het is tijd voor uw afspraak van vijf uur... Maar ik ben nog niet klaar met die van vier uur! Oké, nee Colin. Stop. Dat gaat te ver. ”Pardon? Ik weet wel zeker dat ik waardevol ben voor Colin, maar niet op de manier die jij denkt. En ja, aan jou te zien kan de overgang van thuisschool naar hier lastig zijn. Ik wens je veel succes.” De sneer van Ann jegens de nieuweling zorgt er enigszins voor dat ik mijn lachbui weer onder controle begin te krijgen. Zij kan er blijkbaar de grap niet van in zien. “Of niet, het kan me eigenlijk geen flikker schelen, zolang je mij niet meer lastig valt.” Ik veeg de tranen van mijn wangen en kijk mijn zusje een beetje bezorgd aan. Ik ken haar inmiddels wel goed genoeg om te weten dat als ze zich af sluit er haar wel degelijk iets dwars zit. Zou ze het serieus als een belediging gezien hebben? Die arme stakker weet volgens mij gewoon niet beter. ”Ann, trouwens. Ik hoop dat je dat kunt onthouden. Col, ik spreek je later wel.” "Maar - Ann...?" breng ik nog uit terwijl de jongste telg van ons gezin de benen neemt. Een beetje verbaasd blijf ik haar na staren, niet zeker of ik haar nogmaals achterna moet gaan of me moet ontfermen over Yoshi voor hij een rammeling krijgt van iemand anders. Uiteindelijk valt de keuze bij het laatste. Me dunkt dat die arme ziel me nu even meer nodig heeft dan Ann. "Beste vriend," begin ik terwijl ik een arm over zijn schouder heen leg. "Dat was geen beste start," vervolg ik, ergens hopend dat hem dat toch ook al zelf was opgevallen. "Komop, we gaan samen je lessenrooster halen," bied ik aan terwijl ik hem rustig naar binnen begeleid. "Noem me maar Senpai," grinnik ik, denkend aan de anime series die ik wel eens met Sara bekeek. Als er iemand die is een mentor nodig heeft, dan is het namelijk deze jongen wel. "Eerst en vooral; ik heb de indruk dat er behoorlijk wat verschillen zijn tussen Japan en Amerika. Laten we het daarom maar op veilig spelen en niet meteen aannemen dat iets zus of zo is. Ann is niet mijn assistente, ze is mijn zusje. Jongeren van onze leeftijd hebben, ongeacht de rijkdom van onze familie, zelden een butler laat staan een assistent. Daarbij vrees ik dat ik je zal moeten teleurstellen wat je menukeuze betreft. Onze kantine mag dan wel beter zijn dan de gemiddelde middelbare school, kreeft zul je er niet vinden. Elke dag kun je kiezen uit twee warme menu's of verschillende broodjes. Dat is het wel zo'n beetje." Inmiddels zijn we bij de receptie aangekomen, waar ik Yoshi een beetje naar voren schuif. "Hij komt zich aanmelden, hij's nieuw," deel ik mee. "Naam?" vraagt de dame achter de balie ongeïnteresseerd.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Mijne gêne ebt een beetje weg bij het zien van de kleine lach op Danny's - Nee, Dantae's gezicht. Ik ken hem niet danig goed maar ik kan wel merken dat hij me in elk geval niet rechtuit aan het uitlachen is. “Is het een troost dat je de enige bent die me zo mag noemen?” Onbewust spiegel ik de glimlach die op zijn lippen zit. Hé, mij hoor je niet klagen als ik een speciale behandeling krijg die overigens nog eens in mijn voordeel uitspeelt. Reken maar dat ik hem aan die belofte ga houden. Om de één of andere reden vind ik Danny namelijk veel beter bij hem passen. Het klinkt wat lieflijker. En ondanks hij er door zijn uiterlijk dan wel een beetje gevaarlijk uit mag zien, heb ik een vermoeden dat Danny in werkelijkheid een regelrechte teddybeer kan zijn... Als je bij hem op een goed blaadje staat, denk ik dan zo. “Ik denk alleen niet dat Maddi’s vader het enige probleem was... Als haar vader het enige probleem geweest was, zonder dat er over gelogen was, dan hadden we zo nu niet gezeten — denk ik althans.” Omdat ik hem niet in de ogen kan kijken, vanwege het feit dat die van hem op de grond gericht zijn, leg ik mijn hand voorzichtig op zijn knie. Ondertussen probeer ik de waarheid van zijn woorden in te schatten en af te wegen. Is het zo dat Maddie af en toe een flink potje kan liegen? Zeer zeker. Maar ze heeft nooit de bedoeling iemand ermee te kwetsen, eerder compleet het tegenovergestelde, naar mijn mening. Natuurlijk neemt dat niet weg dat Danny hierdoor wel degelijk gekwetst kan geweest zijn... "Ik kan merken dat je veel om haar geeft," zeg ik stilletjes, hopend dat hij me dat niet kwalijk zal nemen. Wanneer hij zijn mobiel boven haalt schuif ik wat achteruit, om hem wat ruimte te gunnen. "Hoe Madison er nu tegenover staat is echter voor mij ook een raadsel, maar ik weet wel hoe ze zich toen voelde. Als je het fijn zou vinden kan ik wel proberen om wat duidelijkheid te winnen voor je. Dan weet je in elk geval of je verder moet of niet. Is dat wat?" stel ik voor. Dat is het fijne aan mijn band met Maddie, we kunnen elkaar de nek omwringen of in de grootste problemen brengen maar daarbij komt wel kijken dat we rechtuit kunnen zijn met elkaar. Ondertussen haal ik zelf ook mijn telefoon tevoorschijn en merk ik het berichtje van Madison op. Er komt een kleine glimlach op mijn gezicht terwijl ik mijn hart alweer voel smelten. Het zijn niet veel woorden, maar het feit dat ze de eerste stap neemt het weer goed te maken zegt meer dan genoeg voor mij. Razendsnel typ ik een berichtje terug. TO: Baddie Maddie Ik reageerde ook wel een beetje te fel. Voelde me gisteren meer in de steek gelaten dan ik zelf dacht, en toen Georgie dan net ook nog eens jouw kant koos... Well, you know me... & I can tell. Vanavond je hart eens luchten over een pot Ben & Jerry's en een chickflick? Snel druk ik op verzenden, waarna ik mijn aandacht weer op Danny richt.

[ bericht aangepast op 7 jan 2018 - 18:09 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Ik sta perplex. Ik voel me zo verslagen dat ik wankel op mijn benen sta wanneer Ann wegloopt. Kuuki yomenai, schiet er door mijn hoofd heen als ik me realiseer dat ik haar enorm heb beledigd in plaats van dat ik iets vriendelijks zei. Hoe kon ik er zo naast zitten? ‘Het.. het spijt me,’ fluister ik veel te laat tegen de grond. Omdat ik me zo druk maakte over het lokaal dat ik niet kon vinden, ben ik tegen haar op gebotst en heb ik hen onderbroken. Daarnaast heb ik in elk geval Ann enorm beledigd met wat ik zei. Hoe kon ik zo dom zijn? Ineens trekt Colin mijn aandacht door me te informeren dat wat ik tegen Ann heb gezegd duidelijk geen voorbeeld was van een ‘beste start’. Ik slik. Ann was zo coulant om weg te lopen, maar voor hetzelfde geld krijg ik een hijs van iemand. Ik weet niks van deze school, ik weet weinig van Amerika. Een paar keer eerder ben ik naar een high school geweest, om mijn zus op te halen. Natuurlijk maakte het aangezicht van groepjes scholieren samen rondom een tafel me best blij van binnen, maar ik heb niet verwacht dat ik me zo erg moet aanpassen. ‘Noem me maar senpai,’ zegt Colin dan ineens. Ik ben oprecht verbaasd dat hij het woord kent. ‘Ik zal mijn best doen zodat ik kan integreren. In Amerika noemen ze een oudere leerling.. sophomore of senior?’ Wanneer hij aangeeft dat Ann zijn zusje is, sta ik met mijn mond vol tanden. Ik krijg een lichte blos op mijn gezicht. Een assistent schijnt een rariteit te zijn onder scholieren van Colin’s leeftijd. Ik knik, ergens toch blij dat ik Ken niet heb meegenomen. ‘Het spijt me als ik je heb beledigd,’ mompel ik terwijl ik met hem meeloop naar wat kennelijk een receptie blijkt te zijn. ‘Ik zag Ann’s gezicht toen ik je achternaam noemde. Ik weet dat je niet van excuses houdt, maar-‘ ‘Naam,’ zegt de vrouw achter de receptie. ‘Uhm. Kioshi Hara.’ Ik pak mijn anti skim-houder en haal mijn business card eruit. ‘Mijn adres. Dit is mijn privenummer.’ Haar blik glijdt van de kaart naar mij en ze tikt tegen het frame van haar bril. Dan wendt ze zich tot de computer. ‘Gefeliciteerd Kioshi, je bent zojuist te laat gekomen op je allereerste schooldag.’ Ze geeft me mijn rooster. Ik buig als reflex. ‘Het spijt me. Ik zal me verantwoorden tegenover-‘ ‘Contactgegevens van je ouders?’ Wat knullig pak ik mijn moeders business card. ‘Mijn moeder is het best bereikbaar. Ze wonen in Tokio.’ Ze voert de gegevens in. ‘Kom op tijd bij de vakken, ik heb geen zin om om 8 uur ’s ochtends of half vijf ’s middags nablijvers te gaan lopen babysitten.’ Ik slik en knik dan wat haastig. ‘Mevrouw Mendoza’s lokaal is op de tweede verdieping, derde deur rechts.’ En ze wendt zich tot haar telefoon, zichtbaar haar interesse in ons verloren. Ik stap weer naar buiten en voel me opgelaten. Dit soort onbeleefdheid ben ik helemaal niet gewend. Ineens gaat mijn telefoon af. Onbekend nummer. Ik twijfel even. ‘Het spijt me, ik moet even opnemen.’ Ik wend me tot mijn telefoon. ‘Hallo? Met Kioshi Hara-‘ ‘Met mij. Lang niet gezien. Hoe bevalt Amerika? Mammie en pappie hebben een mooi penthouse voor je geregeld. Heb je al vrienden gemaakt?’ Ik kan geen poot verzetten. Hoe heeft hij mijn nummer? Waarom praat hij Engels tegen me? Colin staat vlakbij! Ik kan de paniek in mijn ogen niet verbergen. Ik dwing mijn lijf in beweging. ‘Hoe kom je aan dit nummer,’ zeg ik op dreigende toon in Japans. Ondertussen voel ik het bonzen van mijn hart in mijn keel. ’Kioshi-chan, je bent niet de enige met je business card in handen. Ik bel nog eens, als ik je nodig heb. Veel plezier met je eerste schooldag,’ antwoordt hij in Japans en hangt op. Die kaartjes heb ik zelf laten drukken. Hoe heeft hij die? Hoe weet hij dat ik nu op school ben? Zelfs mijn ouders heb ik nog niet ingelicht. Ik kijk om me heen en een gevoel van paranoia bekruipt me als ik de camera bovenin de hoek zie hangen. Instinctief grijp ik Colin’s arm en trek hem met me mee. Krampachtig zoek ik naar een leeg hok of lokaal. De leerlingen die ons stomverbaasd nakijken merk ik niet eens op. Bij het eerste het beste schoonmaakhok trek ik hem mee naar binnen en draai de deur achter ons op slot. Het is pikkedonker en we hebben nauwelijks plek om te staan. ‘Wat zijn de regels over privacy? Kan iemand van buiten de camera’s.. aftappen? Moeten bezoekers hun ID laten zien?’ Ik kwam hier om ver weg van hem te zijn. Vertel me niet dat mijn moeite voor niks is geweest. Dan dringt het bizarre van de situatie tot me door. Ik heb Collin in mijn paniek naar een rommelig veel te klein schoonmaakhok gesleurd en ons opgesloten. Dit is ruim voldoende voor schorsing. ’S-sorry.. ik..’ Hier is geen excuus voor. Instinctief wend ik me af af omdat ik elk moment een stomp in mijn gezicht verwacht.

[ bericht aangepast op 8 jan 2018 - 23:31 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

‘Ja ja,’ lachte ze zacht, ‘Owen Bell die naar de les wilt, dan moet er wel iets bijzonders aan de hand zijn. Maar goed, als jij het mij niet vertellen wilt, dan kom ik er zelf wel achter.’       Voordat ik het doorhad was Isa overrompeld door Ann die met hoge snelheid tegen haar opbotste, ik had niet eens gevoeld dat ze mijn arm had vastgegrepen want mijn blik was strak gericht op Ann en de jongen die achter haar aan rende. Colin?       We wisselde een blik met elkaar voor hij doorliep en nogal in de war van wat er was gebeurd had ik Ann al een smsje gestuurd en die er op haar beurt weer achter kwam dat ik gisteravond een iets minder leuk gesprek had gehad met haar wederhelft. In plaats van antwoord te geven ergerde ik me mateloos dat ze me niet wou vertellen wat er nou werkelijk aan de hand was, Ann zou nooit zomaar een klaslokaal uitrennen, dat was een ding wat ik zeker wist.       Ik werd haast wakker geschud toen we voor het klaslokaal stonden en Isa mij tegenhield toen ik naar binnen wou stappen, ‘je mag haar wel achterna gaan, als je wilt, ik red mij wel.’ Twijfelend staarde ik het meisje nu aan en fronste lichtjes, ‘Isa. . .’ Mompelde ik en liet gefrustreerd een hand door mijn haar gaan. Ik had geen idee of Ann me überhaupt wel wou zien nu, ze klonk niet al te vrolijk en ik zou het waarschijnlijk alleen maar erger maken.       ‘Waarom ga je niet met me mee? Dan weten we allebei wat er aan de hand is en hoef je niet alleen deze saaie les te volgen.’

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Praattopic 4

---

El Diablo.

---

---

Terwijl de nieuweling een flinke preek over zich heen krijgt dwaalt mijn aandacht een beetje af. Ik zou hem wel willen helpen zie je, maar ik heb geen behoefte zelf in de problemen te komen. Mijn aandacht dwaalt een beetje af en belandt bij Felicity, een junior-studente die als kantoor assistente werkt én in het feestcomité zit. "Hé, Felicity," grinnik ik. "Hoe staat het met de plannen voor het herfstbal?" vraag ik terwijl ik nonchalant tegen de balie aan leun. "Best goed. We kunnen bijna aan de kaartenverkoop beginnen. Zal ik er alvast twee voor je opzij houden?" antwoordt de brunette met de paardenstaart. "Wel, ik had voor dit jaar iets anders in gedachten," beken ik, wat de jongedame vreemd doet kijken. "Zoek je nog White Knights?" vraag ik bloedserieus. Op Willow Creek is het namelijk traditie dat jongemannen die geen date willen meebrengen zich als White Knight kunnen opgeven en de avond spenderen aan het dansen met de dames die geen date hebben. "Colin Lewlyn als White Knight? Morgen zie ik vast een varken vliegen," lacht Felicity. "Ik schrijf je maar wat graag op. Denk je dat je nog wat van je makkers kunt overtuigen je voorbeeld te volgen?" "Ik doe mijn best voor je," knipoog ik. "En als er nog iets is dat ik voor je kan doen dan geef je maar een gil." "Ik weet wel beter dan gunsten vragen van jou, Lewlyn," is het plagerige antwoord van de brunette. "Fair enough," lach ik zachtjes, al ben ik er diep vanbinnen wel enigszins door geraakt. Kom ik ooit nog van die reputatie af? Voor ik mijn gesprek echter net kan afsluiten word ik door de Japanner nogal bruut bij de balie vandaan gerukt. Voor zo'n klein ventje heeft hij nog wat behoorlijk macht. "Hé, wat denk jij in godnsaam te doen?" breng ik uiterst verbaasd uit. Het gekke mannetje lijkt me echter niet gehoord te hebben en zet zijn hectische zoektocht naar weet-ik-veel-wat in stilte verder. Ik krijg de tijd niet om een conclusie te proberen maken of opeens bevind ik me in een donkere bezemkast die op de koop toe dan nog eens op slot gemaakt wordt door de vreemdeling. "Wat zijn de regels over privacy? Kan iemand van buiten de camera’s.. aftappen? Moeten bezoekers hun ID laten zien?" overvalt Kioshi me met een vragenvuur, de één nog meer paranoïde dan de andere. "Dude.. What the fuck?" zeg ik voornamelijk verrast, maar ook met enige irritatie. Buiten had ik zijn excentriciteit niet zo erg en misschien eerder grappig gevonden maar dit gaat zelfs mijn petje te boven en als ik eerlijk ben vind ik hem nu behoorlijk angstaanjagend worden. Ik bevind me in een fucking kast, dit zie je alleen in films! "S-sorry.. ik.." "Ik weet niet hoe het zit in Japan, maar hier gaan we niet zomaar even mensen een kast in sleuren. Daar heb je een tijd, plaats en spel voor en geloof me vrij dat wil ik liever niet met jou spelen. Die camera's draaien 's nachts, om vandalisme te voorkomen en wie bezoekt nu in hemelsnaam vrijwillig een middelbare school?! Als je het niet erg vind dan ga ik dit gesprek nu afkappen, want ik krijg er helemaal de kriebels van, kerel." Ik draai de deur van het slot en wil deze open doen, om tot mijn ontsteltenis op te merken dat dit niet zo vlot gaat. Na een tweede poging, waarbij ik wat meer kracht gebruikt geeft het onding plots heel gewillig mee waardoor ik nogal weinig gracieus de gang in strompel en daarbij ongewild iemand letterlijk tegen het lijf loop waardoor deze ook hun evenwicht kortstondig lijkt kwijt te raken.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Nineteen • Fighter • Jefferson High • Outside, with Roxie & Ann •

Flauwthes trekt mijn mondhoek iets op als Roxy, in een troostend gebaar, haar hand op mijn knie legt; waar ik voor een paar seconden stilletjes naar staar. “Ik kan merken dat je veel om haar geeft,” klinkt het dan zacht langs me. Opnieuw glimlach ik kleintjes en werp een schuine blik op de jonge vrouw langs me. Hoe cliché het wellicht ook mocht gaan klinken -- hetgeen wat ik niet van plan was hardop uit te spreken -- maar Madison was op een van de grootste fronten mijn allereerste. Voor haar deed ik niet aan vaste relaties, of gaf ik zoveel van mezelf dat iemand me kon maken en breken, maar de blondine had iets waar ik zo voor gevallen was dat ik gewenst had het nooit te verliezen. Ze was het lichtpuntje in de donkere wereld waar ik me soms bevond en de positieve drijfkracht om ooit uit het vechtersleventje te stappen. Een zachte zucht rolt onhoorbaar over mijn lippen heen
      ”Hoe Madison er nu tegenover staat is echter voor mij ook een raadsel, maar ik weet wel hoe ze zich toen voelde. Als je het fijn zou vinden kan ik wel proberen om wat duidelijkheid te winnen voor je. Dan weet je in elk geval of je verder moet of niet. Is dat wat?”
Bedenkelijk kijk ik naar de donkere schone langs me en hoewel deze op haar beurt haar mobiel tevoorschijn haalt, laat ik mezelf niet afleiden en gun haar de tijd om haar berichten te beantwoorden. Ondertussen glijdt haar voorstel als een stille gedachten door me heen. Het feit dat ik duidelijkheid wilde mocht nu wel gezegd worden, maar de vraag was of ik deze nog wel ging krijgen tot mijn voldoening. We hadden elkaar nog maar weinig gesproken en de laatste gesprekken die we hadden liepen niet bepaald vlekkeloos, waardoor ik het idee kreeg dat de blondine zich meer van me afgezet had terwijl de schuld bij beide kanten lag. Tegelijkertijd was ik ergens bang voor afwijzing, ookal was ik degene die zich van haar afgesloten had door haar wekenlang te negeren. Nu hing alles in het midden, maar met een gesprek met Roxy kon er wellicht een reactie op komen die ik misschien wel niet wilde horen; dan bleef ik ergens nog liever in onwetendheid -- niet dat dát bepaald goed was voor mijn gemoedstoestand soms.
      ”Zou je dat willen doen?” vraag ik Roxy uiteindelijk dan en werp opnieuw een blik opzij, haar kant op. “Ik weet niet of het me gaat aanstaan, maar misschien is een beetje zekerheid op dit moment wel hetgeen wat ik moet hebben,” vervolg ik. “Dan weet ik in ieder geval of ik haar volledig los moet laten, of niet.” Lichtjes trek ik een van mijn schouders op en haal mijn poelen van Roxy af om een keer rond te kijken. Mijn blik valt al gauw op een naderende, jonge vrouw die ik maar al te goed ken. De uitdrukking op haar gezicht laat me echter fronsen, waardoor er een bezorgde uitdrukking over het mijne heen trekt. “Ann?” breng ik uit en duw mezelf iets overeind zonder weg te lopen van Roxy. Eens de brunette vlakbij is glijdt mijn blik over haar heen, alvorens ze op Ann’s gezicht blijven hangen. “Alles goed?’ vraag ik haar. “Je ziet er uit alsof je klaar bent om iemand af te maken..”



[Jaz volgt!]

[ bericht aangepast op 18 jan 2018 - 10:03 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Jefferson High • levensgenieter / drugsdealer • 17 • Dantae & Roxy

---

Annabeth had een bericht ontvangen van Dantae waarin vermeld stond dat hij zich binnen bevond met Roxy. Eerlijk gezegd, voelde ze niet bepaald de behoefte om terug naar binnen te gaan en zeker niet nadat een of andere Japanse pannenkoek haar voor Colin’s assistente had uitgemaakt. Daarbij, was hij nog serieus ook.       Terwijl ze zichzelf naar binnen bracht, gleden haar gedachten naar het gesprek wat zich nog geen 5 minuten geleden had afgespeeld. Was het echt een goed idee geweest om Colin in dit alles te betrekken? Oké, hij was zich niet bewust van alle details, maar hij wist de rode draait. Hij wist waarom ze ’s avonds door zijn raam naar binnen klom en waar ze zich daarvoor had bevonden.       Ann vroeg zich af hoelang hij het voor zich kon houden. Colin was een schat en ze vertrouwde hem, alleen kon ze zichzelf niet overtuigen van het feit dat hij de ernst van deze zaak inzag. Ze had vooralsnog het idee dat hij dacht dat geld het enige was wat haar uit deze situatie zou kunnen helpen. Dat dit probleem makkelijk op te lossen was door een paar keer met zijn ogen te knipperen. Annabeth kon niets met zijn geruststellende woorden en ondanks zijn beschermende houding jegens haar, bleef Colin een echte Lewlyn.       De Lewlyn die zelfs door die pinda werd herkend.       De frustratie van kort geleden was direct teruggekeerd en duidelijk van haar gezicht af te lezen. Daarbij, kon ze zijn hele aanwezigheid niet geloven. Het leek wel alsof die origami de afgelopen jaren onder een steen heeft geleefd of uit de middeleeuwen is getransporteerd. Ze kon de gehele situatie alleen maar als ‘vreemd’ bestempelen; want dat was het zeker.       ”Ann?”       Annabeth merkte op dat ze voor zich uit aan het staren was terwijl ze zich een weg door de school had gebaand; bijna vergetend dat ze op zoek was naar Dantae.       Een zucht verliet haar mond, waarna ze kort haar wenkbrauwen omhoog bracht en zich dichter naar Dantae en Roxy bewoog. Ze bevond zich een paar meter bij hen vandaan en vroeg zich plotseling af of ze het hele gedoe met Sami hadden waargenomen. Annabeth had er zelf nog moeite mee om te geloven dat ze hem daadwerkelijk in zijn gezicht had geslagen. Ach, hij had het meer dan verdiend.       ”Alles goed? Je ziet er uit alsof je klaar bent om iemand af te maken,”       Gepaard met een geïrriteerde zucht, liet ze zich naast hem op een stoel (?) ploffen. “Als dat toch eens legaal was, had ik die origami pinda al lang wat aan gedaan.” Bracht ze fel uit, waarna ze haar hoofd schudde en Dantae kort aankeek.       ”Ik heb echt geen zin om het hier over te hebben en vooral omdat mijn vocabulaire voor deze Japanse pannenkoek niet verder rijkt. Dus, doe vooral alsof ik er niet ben en ga verder met waar jullie het dan ook over hadden”       Annabeth zakte wat meer onderuit en leunde met haar hoofd tegen Dantae’s gestalte aan. Hoewel Dantae ook zeker niet van alles op de hoogte was, voelde zijn aanwezigheid comfortabel en veilig. Misschien juist daarom, omdat ze zich niet gedwongen of schuldig voelde dat ze hem niet van deze informatie had voorzien. Daarbij, was ze er zeker van ook niet alles van hem te weten en dat was ook nergens voor nodig. Ann wist echter wel, dat als er ooit iets was of als ze nergens anders heen kon, ze bij hem terecht kon. En vanaf het begin af aan had ze voor zichzelf besloten hem voor die tijd niet in haar situatie mee te sleuren. Dat zou immers een pure egoïstische actie zijn.

[ bericht aangepast op 18 jan 2018 - 19:11 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ik krijg niet de klap in mijn gezicht die ik verwacht. Maar ik heb hem gegarandeerd boos gemaakt. Terwijl ik in shock sta, probeert hij de deur open te rammen. Ik wil hem helpen. Maar voordat ik mijn lijf aan de praat heb gekregen staat hij al buiten en is zojuist tegen iemand aan gelopen, net als ik toen ik hem en Ann voor het eerst ontmoette. Zijn boosheid tegenover mij is honderd procent gerechtvaardigd. Dat hij genoeg van me heeft is gerechtvaardigd. Hoe heb ik mijn eerste schooldag binnen nauwelijks een uur zo weten te verknallen? ‘He! Wat is hier aan de hand!’ Hoor ik iemand roepen. Mijn blik flitst naar Colin en ik gris gauw de kaart met mijn contactgegevens uit mijn houder. ‘Het spijt me voor wat ik heb gedaan. Het spijt me echt,’ zeg ik in mijn beste Engels gezien de situatie. ‘Ik had dit nooit mogen doen. Als ik.. als ik het ooit goed kan maken.. dit is mijn nummer.’ Ik geef mijn kaart en ren dan weg. ‘He!’ Roept iemand nog na, maar ik ben al lang de trap op gerend, op weg naar het lokaal. Ik zou me niet kunnen verantwoorden als iemand me vraagt waarom ik dit heb gedaan. Wat ben ik een lafaard. Ik bal mijn vuist. Wat een lafaard! Als ik eenmaal op de tweede verdieping ben, ren ik de wc’s binnen en druk mezelf tegen de muur. Ik heb een plan nodig. Ik moet hier zien te overleven. Ik krijg rillingen als ik me ongewild inbeeld hoe Ann en Colin een Kioshi-pestploeg bij elkaar trommelen. Ik knijp in mijn arm. Bij de les blijven. Ik ben niet rationeel aan het denken nu. Ik heb me verontschuldigd tegenover Colin en Ann. Niet dat ze daarvan waren gediend, maar ik hoop in elk geval dat ik duidelijk heb gemaakt dat ik oprecht spijt heb van wat ik heb gedaan. Misschien geeft Colin me zelfs de kans om het goed met hen te maken. Ik wil gewoon uit de problemen blijven. ‘Dit is de meisjes-wc.’ Ik spring bijna letterlijk de lucht in. ’S-sorry.’ Ik draai me om richting een meisje met zwart haar dat nog kleiner is dan ik. ‘Geeft niet,’ zegt ze en verdwijnt weer. Terwijl ik door de gangen loop richting Mendoza’s lokaal zie ik plots een paar leerlingen, waarvan Ann er een is. Ze kijkt me behoorlijk boos aan. Ik slik. Naast haar staat een jongen met een flinke hoeveelheid tattoos en behoorlijke spierballen. Yakuza?! Flitst er door mijn hoofd. Ik slik. Rustig blijven. Hij is niet Japans. Daarbij staat een meisje met een indrukwekkende bos krullen. Zei Colin niet wat over een meisje met krullen? ‘Goede.. morgen,’ mompel ik terwijl ik zo rustig mogelijk langs hen heen glip. Ann’s blik ziet er niet naar uit alsof ze me gauw vergeeft. Ik voel me misselijk worden. Eigenlijk keek ik best uit naar een Amerikaanse high school. Ik zou eindelijk de kans hebben vrienden te maken. Maar het enige wat ik nu voor elkaar heb gekregen, is dat ik mensen heb beledigd. De moed zakt me in de schoenen en ik sjok verder. Bij de ingang zie ik nog twee leerlingen staan, een jongen en een meisje (Owen en Isa). Het verbaast me hoeveel leerlingen er niet in de les zitten nu. Met een beetje pech zit ik met de halve klas na te blijven. ‘Goedemorgen. Dit is het lokaal van mevrouw Mendoza, toch?’ Ik kan mijn treurnis moeilijk verbergen terwijl ik de twee aanspreek. ‘Ik.. ik ben nieuw.’ Ik zwijg even. ‘Kioshi.. Hara.’

[ bericht aangepast op 23 jan 2018 - 16:43 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Normaal gezien was ik nooit van mijn leven naar prom gegaan. Nou ja, ik ben een keer geweest om de boel op stelten te zetten. Maar daar houdt het ook op. Vanavond was het echter anders en dit allemaal door een iemand: Roxie. De dame was in een korte tijd toch wel erg belangrijk voor me geworden: Roxie. Ik glimlach lichtjes en schenk twee glazen in, whiskey voor mij en witte wijn voor haar. Langzaam loop ik met de twee glazen in mijn hand de trap op naar mijn kamer, waar zij zich omkleedde voor het feest. Zachtjes duw ik de deur open en ik fluit zachtjes als ik haar zie. 'Well, I can call myself lucky..' zeg ik met een lichte grijns op mijn lippen.
Ik zet de glazen neer en loop naar haar toe tot ik achter haar sta, mijn handen op haar heupen. 'Very lucky.' fluister ik. Ik kijk even in de spiegel en glimlach kort. Ik wist bijna zeker dat niemand mij ooit in pak zou zien, but here we are. De zwarte stropdas hangt echter nog losjes om mijn nek, geen idee hoe dat zit. Ik druk een snelle kus in haar nek en laat haar dan los, waarna ik op mijn bed ga zitten. Ik steek een sigaret op en neem dan een slok van mijn whiskey. 'Ik heb nog een verassing voor je vanavond.' zeg ik dan, mijn eeuwige grijns terug op mijn lippen.

---

El Diablo.

---

---

Ik ben net de laatste hand aan mijn make up aan het leggen als ik plots gefluit achter me hoor. Met een brede glimlach laat ik mijn handen een keer over mijn jurk gaan waarna ik gewillig een rondje voor Tyler draai. "Well, I can call myself lucky..." grijnst hij. Nu ben ik niet het type dat snel gaat blozen en hoewel ik weet dat hij niet veel nodig heeft om tevreden te zijn ben ik toch enorm in de wolken met zijn compliment. Vanuit de spiegel kijk ik hem aan en wacht vol inwendig ongeduld af toe hij bij me staat. Mijn ogen houd ik vervolgens strak op de spiegel gericht, om er zeker van te zijn dat ik dit beeld niet vergeet. In geen miljoen jaar had ik gedroomd met een date naar een bal te gaan en zelfs toen ik Ty begon te daten had ik niet het idee om hem ooit zover te krijgen. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik het hem vroeg en het antwoord zowat meteen ja was. "Very lucky," besluit hij nog. Ik bijt een keer op mijn onderlip als ik zijn lippen in mijn hals voel en draai me vervolgens om, zodat ik hem naar het bed toe kan volgen. "Ik heb nog een verassing voor je vanavond," deelt hij met een ondeugende blik mee. "Oh?" grinnik ik, terwijl ik mezelf op zijn schoot neer vlei. "Dat is toeval, ik heb namelijk ook een verrassing voor jou." De fonkeling in mijn ogen zou boekdelen moeten spreken. Hoe we op dat punt beland zijn weet ik niet maar ergens speelde er al een tijdje het onuitgesproken idee om na het bal all the way te gaan. Niet alleen omdat Ty en ik nog niet zo danig lang wat hebben, maar voornamelijk omdat er -tot op vanavond- niemand van op de hoogte is. Ik kan de keren dat ik 's nachts het huis ben uitgeslopen, naar hem toe, niet meer op twee handen tellen. Natuurlijk zou ik het fijner vinden als moeder en George Tyler met open armen hadden ontvangen, maar dat is het geval niet en ik heb hun toestemming ook helemaal niet nodig. Als zij hem niet willen leren kennen, dan zullen ze inderdaad nooit snappen wat ik wel in hem zie. Daarbij ben ik zelf ook geen heilig boontje. Kort druk ik mijn lippen op die van hem, waarna ik korte metten maak met zijn das. Ik heb zelf ook geen idee hoe ik zo'n ding moet knopen en bovendien vind ik het net iets teveel van het goede, al kan ik niet ontkennen dat Tyler er duivels aantrekkelijk uit ziet in kostuum. Nadat de das ergens op de grond beland is maak ik één knoopje van zijn hemd open en leg ik zijn kraag wat losser. Dat lijkt al veel beter op de badboy waar ik voor gevallen ben. Ik ben zó benieuwd naar de blikken van ons klasgenoten als ze ons voor het eerst echt samen zien. Tot nu toe is het allemaal behoorlijk tussen Tyler en mezelf gebleven, met uitzondering van Maddie dan. Ondertussen valt mijn oog op het glas wijn dat op me staat te wachten. Hoewel het aanlokkelijk is besluit ik er toch niet van te drinken. Ik wil me deze avond zo goed mogelijk kunnen herinneren, en alcohol helpt daar meestal niet bij. En het feit dat Jeff me ooit bewust dronken voerde om te willen doen wat Tyler en ik straks van plan zijn roept ook niet meteen fijne herinneringen op. "Ik pas," fluister ik liefjes. "Je zult een andere manier moeten vinden om me zoet te houden," ga ik verder, de uitdaging duidelijk aanwezig in mijn stem.

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 18:15 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

"Oh?" grinnikt ze terwijl ze plaats nam op mijn schoot. De sigaret leg ik weg in de asbak om mijn ene vrije arm dan om haar heen te slaan. "Dat is toeval, ik heb namelijk ook een verrassing voor jou." De fonkeling in haar ogen is niet te missen en met een geamuseerde grijns op mijn lippen haal ik mijn wenkbrauw wat omhoog. 'Is that so?' begin ik en ik hou mijn hoofd wat schuin. Ik had een vermoeden, iets wat bijna als een ongeschreven regel tussen ons was sinds we begonnen met daten. Niet dat het écht officieel is, maar iedereen zal snel genoeg merken dat deze dame hier van mij is en dat ik zeker niet hou van delen.
'Wie weet.. Misschien past het wel perfect samen...' mompel ik en verstop voor een kort moment mijn gezicht in haar nek waar ik een paar zachte kussen plaats. Dan voor een kort moment ontmoetten onze lippen elkaar, terwijl ik haar ondertussen de das weg voel gooien. Haar handen maken een van de bovenste knoopjes los en maken gelijk de kraag wat losser, waardoor ik even zacht lach. 'Niet tevreden?' plaag ik haar en leun iets naar achter om mijn glas whiskey achterover te slaan. Het glas zet ik weer weg en voor een kort moment pak ik mijn sigaret om een hijs te nemen, voordat die al snel weer terug beland in de asbak.
"Ik pas," fluistert ze liefjes, waarschijnlijk doelend op het glas wijn. "Je zult een andere manier moeten vinden om me zoet te houden," gaat ze verder, met een duidelijke uitdaging in haar stem. Ik grijns weer en een geamuseerd lachje rolt over mijn lippen. 'Oh.. Dat moet geen probleem zijn..' mompel ik. Ik sla mijn andere arm nu ook om haar heen en trek haar met gemak tegen mijn borstkas aan. Mijn lippen plaats ik weer in haar nek en plaats wat kusjes, tot ik de zwakke plek in haar nek vind. Iets wat me maar al te bekend was geworden de laatste weken en waar ik maar al te graag gebruik van maakte. Ik kan het dan ook niet laten een klein merkje te plaatsen, voor ik terug leun. Tevreden kijk ik naar het kleine plekje in haar nek, voor ik weer opkijk en ondertussen haar hand zachtjes pak. 'Je bent echt prachtig babe.' fluister ik, gevolgd door een snelle knipoog en een kus op haar hand.

---

El Diablo.