Co-auteur OP gezocht - Story problemen

23 jan 2018 - 0:08 Frisk is offline

Frisk 8242

Hallo Qreatievelingen
~~Oh God, Lies, nee, doe dat niet, hou het maar op hoi~~

Ondanks dat ik al actief aan één story en minder actief aan een ander werk, heb ik een idee dat al heel lang sluimert en waarvoor ik nu weer te veel enthousiasme heb. Ik heb ooit eerder met een co-auteur aan een verhaal met hetzelfde thema gewerkt en dat beviel me wel. Ik moet wel toegeven dat ik niet heel goed meer weet waarom we gestopt zijn, al is de kans heel erg groot dat het aan mij lag. Geen ruzie, helemaal niet (I remember drama), maar gewoon... ik. ^^
Na die subtiele waarschuwing, komt er hier nog eentje: Mijn gewenste thema is loverboys en dus 16+. Nee, geen seksscènes, maar wel geweld en andere 'zware' onderwerpen. Ik heb nog niet echt een plot, wel wat ideetjes. En een voorkant, want waarom ook niet:

Ik zou heel graag vanuit de auctoriële hij-verteller willen schrijven voor de jongen en zoek dus iemand voor het meisje. Het lijkt me een leuk concept dat dat dan geschreven wordt vanuit de ik-verteller, omwille van een plotidee dat ik niet openbaar wil stellen. Uiteraard ligt dit niet vast, maar ik wil er zeker over brainstormen ^^

Alles op een rijtje + nog wat 'vereisten' :
• Leeftijd: minstens 16+, liefst 18+. Niet omdat ik niet met jongere mensen wil omgaan, maar met zo'n onderwerpen voel ik me daar wat ongemakkelijk bij, zelfs al kan je heel volwassen zijn. Dat ligt dan ook volledig aan mij, dus maak je er zeker niet druk over!
• Tijd maakt niet uit
• Schrijven vanuit een vrouwelijk personage, liefst 'ik'-verteller (bespreekbaar)
• Actief en enthousiast willen schrijven, maar je krijgt zeker tijd: iedereen heeft een leven
• Met mij om kunnen (wbw)
• Toch wel wat goed zijn in de geschreven Nederlandse taal.

Wil je mijn maatje worden? Laat dan dit achter:
• Leeftijd
• Voorkeuren tijd, perspectief, plot:
• Eventuele motivatie (waarom zou je co-auteur willen worden?)
• Klein stukje tekst met jouw stijl (spoiler):
• Wat je nog kwijt wil ^^

Ik kijk uit naar de antwoorden ^^
Greetz 'n stuff,
Liesje / Oeps

[ bericht aangepast op 23 jan 2018 - 0:09 ]

Mhm?

23 jan 2018 - 0:22 Tad is offline

Tad 3475

Ohhh, dit laat mijn vingers toch best wel kriebelen, haha. Ik kijk hier morgen eventjes goed naar. ^^

She's imperfect but she tries

23 jan 2018 - 1:12 Value is offline

Value 11253

~~HEY ik dacht die cover herken ik precies — het lijkt zo een beetje op een cover in de stijl zoals ik die maak maar ik HÉB DIE GEMAAKT yah~~

ik wil altijd je schrijfmaatje worden ~~maar ik ben nog geen achttien en ik voel me aangsproken door de “al kan je heel volwassen zijn” so bye jk xx~~
yo moet ik die lijst echt invullen

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

23 jan 2018 - 1:15 Frisk is offline

Frisk 8242

Copenhagen schreef:
~~HEY ik dacht die cover herken ik precies — het lijkt zo een beetje op een cover in de stijl zoals ik die maak maar ik HÉB DIE GEMAAKT yah~~

ik wil altijd je schrijfmaatje worden ~~maar ik ben nog geen achttien en ik voel me aangsproken door de “al kan je heel volwassen zijn” so bye jk xx~~
yo moet ik die lijst echt invullen

Kom over twee maand nog maar eens terug :Y)

Mhm?

23 jan 2018 - 1:18 Value is offline

Value 11253

Oeps schreef:
(...)

Kom over twee maand nog maar eens terug

yoo twee maand, niet overdrijven. welgeteld een maand, tien dagen, tweeëntwintig uur en eenenveertig minuten

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

23 jan 2018 - 1:29 Tahani is offline

Tahani 10514

oh my ik wil dit, heeeel graag, thehe.

• Leeftijd — 21
• Voorkeuren tijd, perspectief, plot — Ik pas me graag aan. Zelf schrijf ik het meest in de ik-vorm en de tegenwoordige tijd, maar ik wil mezelf aanleren ook andere dingen uit te proberen. Qua plot weet ik het niet precies. Ik vind je idee en je cover en de flaptekst ontzettend gaaf!
• Motivatie — Ik heb wekenlang meer geschreven omdat ik een vak volgde over creatief schrijven en zo, en op het moment volg ik nog zo'n vak. Nu is dat in het Engels en het is dus wat andere koek, maar ik merk aan mezelf dat ik schrijfkilometers moet maken, want ik roest een beetje vast, zeg maar.
• Mijn eigen tekst —

een column, gewoon omdat het kan

Door veel meisjes, inclusief mijzelf, werd er al weken naar uitgekeken: Harry Styles in Amsterdam. Station Bijlmer Arena werd van tevoren bezet door matjes, slaapzakken, warmtedekens en vermoeid uitziende fans die met luttele graden boven nul besloten om drie dagen lang te gaan kamperen om zo de beste plekken te garanderen. Uiteindelijk kregen ze natuurlijk een plek vooraan, bijna zodat ze aan Harry’s schoenen konden likken en zijn zweetdruppeltjes in flesjes op konden vangen.
Toch vergden het slaaptekort, gebrek aan warmte en fatsoenlijk voedsel langzaamaan hun tol. Nog voor de start van het voorprogramma werden meisjes bijna bewusteloos over het hek voor het podium getild om ervoor te zorgen dat er niet op ze werd gestaan door de honderden andere fans die maar al te graag enkele centimeters dichter bij Harry wilden zijn. Stonden ze toch achteraan.

een kort verhaal (niet echt trots op, maar dit is het meest recente

De mist hing tot in de late avond als een deken over het landschap. Het hield de stad in zijn greep en zorgde ervoor dat de eerste sjaals, handschoenen en winterlaarzen uit de kast werden gehaald. Toch liep de man in slechts een shirt en korte broek over straat, niet gedeerd door de kleine waterdruppeltjes die zich aan zijn neus vastklampten. In een gestaag tempo verplaatste hij zich van de ene straat naar de andere, zonder zijn blik van een niet nader vast te stellen punt in de verte te halen.
Bij het benzinestation hield hij stil. Aarzelend gleed zijn blik van de felle neonlichten, naar de zakken brandhout voor de openhaard, naar de pafferige, slaperige en chagrijnige medewerkster achter de kassa. Als hij wat wilde kopen, was hij genoodzaakt een gesprek met haar aan te gaan. Of hij daar zin in had, wist hij niet. Wat hij überhaupt wilde, wist hij niet. Hij wilde het liefst thuis zitten, onder het genot van een kopje koffie met en biscuitje. Of een glas whisky. Toch liep hij al sinds het eind van de middag rond in dorpje, continu door dezelfde straten, langs dezelfde winkels. Hij kwam dezelfde mensen tegen, die hem na twee keer tegenkomen argwanend aanstaarden. De man was nieuw en hij had geen mensen met wie hij kon praten. De klanken die ze maakten, kon hij niet verstaan. Hij probeerde het wel, maar in zijn hoofd was er altijd een doodse stilte. De kou voelde hij wel. Het was prettig om met iets in contact te staan, ook al waren het geen mensen, maar regendruppels.
Niemand sprak zijn taal, ze wisten niet wat ze moesten doen. Het was moeilijk om iets te vinden wat ze gemeen hadden. Vooralsnog was het niemand gelukt. De man voelde zich toch het fijnst als hij alleen was, zonder geluid om zich heen, dan miste hij ook niks.

een ander kort verhaal, staat hier op quizlet

Om negen minuten over acht ’s ochtends op de eerste maandag van de maand augustus begonnen we met de voorbereiding. We vlogen boven de stad en hielden het doelwit nauwlettend in de gaten. Niemand wist wat er zou komen, behalve wij, behalve onze officieren en de mensen die ons hiertoe hadden gezet. De minuten die zouden volgen, waren van levensbelang. Letterlijk. Een enkele fout zou onze eigen levens kosten. Dan zouden onze gezinnen aan diggelen liggen. We moesten zorgen dat alles perfect zou verlopen.
De volgende minuten gingen langzaam voorbij. Elke seconde die wegtikte, bracht ons wat dichterbij het moment dat het moest gaan gebeuren. Het moment waarop de wereld voor even stil zou staan. Waarop de kinderen genoten van het mooie weer en met hun tol of voetbal de straten door zouden gaan, waarop de moeders hun mannen een stevig ontbijt voorschotelden voor deze naar hun werk zouden gaan. Het werd tien over acht. Elf over acht. De seconden kwamen en gingen, alsof ze niets in de gaten hadden van de tragedie die zich straks af zou spelen, alsof ze niet wilden dat het gestopt zou worden. Het was voor ons een teken uit de hemel dat het goed was, dat dit was wat we moesten doen.
Langzaamaan werd het kwart over acht en ik keek naar de schakelaar in mijn hand. Ik hoefde maar mijn duim te bewegen en kracht te zetten om ervoor te zorgen dat het plan in werking werd gesteld. De man naast me knikte, vertelde me dat het oké was. Ik deed het. Mijn duim zorgde ervoor dat de komende 44 seconden cruciaal waren, zowel voor ons als voor de mensen onder ons, in de stad, in de laatste minuut van hun leven. We draaiden ons om en vlogen weg, nog voor de bom de grond zou raken.

Het kwam voor hen uit het niets. De enorme lichtflits gevolgd door een harde, donderende knal. Het voelde alsof de wereld onder hun voeten weg werd geblazen, alsof iedereen van de kaart zou worden geveegd. De kleine jongen was geland.
De stilte was oorverdovend. Er was niets te horen en niets te zien. Er heerste complete stilte voor de wereld wist wat er gebeurd was. Het duurde voor de rest van het land bekomen was van de schrik. De schok was nog tot ver te voelen. De stad lag plat. Slechts enkele gebouwen bleven met moeite rechtop staan, maar kraakten vervaarlijk. Voor even was er helemaal niets. Er klonken geen auto’s meer, er speelden geen kinderen meer in de straat. De vaders kwamen nooit aan op hun werk en de moeders hadden dat ontbijt nooit hoeven bereiden.
Tienduizenden slachtoffers: 30 procent van de populatie uitgewist, van de aardbodem gevaagd alsof het niets was. De druk op de knop op de schakelaar was genoeg om dit voor elkaar te krijgen. Meer was er niet voor nodig. De man naast me vloog het vliegtuigje weg van de desastreuze vernietigingen. Wij hoefden er niet naar te kijken, de boodschap was wel duidelijk.

De stad waarop de bom was gevallen, lag in puin. Bijna niemand wist dat het drie dagen later weer zou gebeuren.

Ik ben fan van je schrijfstijl en van je verhalen en ik zou het een eer vinden samen met je te mogen schrijven. Klef klef. :Y)

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

23 jan 2018 - 7:11 oceaanwind is offline

oceaanwind 76

Wow ziet er echt geweldig uit! Zou me graag opgeven als co-writer maar wegens tijdgebrek zal ik toch moeten passen.

cause i'm a little unsteady

23 jan 2018 - 7:25 Zoldyck is offline

Zoldyck 5837

Ik denk niet dat ik hierover kan schrijven, maar ik herinner me dat vorige verhaal over loverboys en dat was echt heel goed. Ik vond het super jammer dat hey doodliep. Kijk in ieder geval uit naar dit verhaal c:

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

23 jan 2018 - 9:15 Tad is offline

Tad 3475

Zoals beloofd. :Y)

• Leeftijd
21

• Voorkeuren tijd, perspectief, plot
Ik schrijf normaal gezien doorgaans in de verleden tijd, maar dit is meer een gewoonte dan daadwerkelijk mijn voorkeur. Als ik eenmaal in een bepaalde tijd start, kan ik deze prima aanhouden, dus mochten we erover uit zijn dat de tegenwoordige tijd beter bij het verhaal past of als dit simpelweg jouw (lichte) voorkeur heeft, dan vind ik dat helemaal prima. Een uitgesproken voorkeur voor perspectief heb ik al evenmin echt, dus ik zou het prima vinden om vanuit de eerste persoon te schrijven; zeker wanneer dit ten goede komt aan het verhaal. ^^
Wat het plot betreft: op dit moment heb ik nog geen heel uitgebreide voorkeuren, haha. Ik ben dan ook benieuwd naar de ideetjes die jij al hebt, zodat we daarover verder kunnen brainstormen. Tot op zekere hoogte ben ik doorgaans wel gecharmeerd van plots zonder al te veel poespas en die vooral voor zichzelf spreken, maar als het bij het verhaal past heb ik er ook geen moeite mee om het wat ingewikkelder te maken. Wel belangrijk vind ik de uitwerking van de personages, omdat zij (voor mij) het plot grotendeels maken. Als zij goed zijn uitgewerkt, vlot het (naast het vaststellen van main gebeurtenissen) vaak vanzelf voor mij. Mocht jij een andere werkwijze hebben dan sta ik hier ook voor open, though. ^^

• Eventuele motivatie (waarom zou je co-auteur willen worden?)
Ik ben recent uit een soort van schrijversdipje geraakt en hoewel ik mijn plezier om te schrijven weer meer dan hervonden heb, merk ik dat ik toch enige vorm van uitdaging mis, waardoor er tot nog toe nog niets concreets van de grond is gekomen. Nu heb ik in het verleden goede ervaringen gehad met het hebben van een co-auteur, dus stiekem komt dit topic op precies het juiste moment. Ik heb destijds gemerkt dat ik enorm word gemotiveerd door het hebben van een co-auteur omdat je elkaar over dode punten kunt helpen, elkaar kunt motiveren en elkaar kunt inspireren en enthousiasmeren. Voor mijn gevoel leidt een tweede inzicht doorgaans ook tot betere kwaliteit en ik vind het ook gewoon stukken gezelliger, haha. Kort gezegd biedt het mij dus exact de uitdaging waarnaar ik op zoek ben. Los daarvan spreken het onderwerp en jouw schrijfstijl mij ook aan, maar anders had ik hier natuurlijk in zijn geheel niet op gereageerd. ^^

• Klein stukje tekst met jouw stijl (spoiler):
Eerste persoon

"Hartwell."
Een barse stem zorgde ervoor dat ik overeind schoot. Slaperig en gedesoriënteerd dwaalde mijn blik door de ruimte, die zo akelig wit was dat ik niet lang daarna besefte waar ik ook alweer was: het ziekenhuis. Ik kreunde, want ik had tienmaal liever in mijn bed gelegen dan erachter te moeten komen dat ik in het midden van mijn shift in slaap was gevallen. Het kon me dan ook niet bepaald verblijden dat ik recht in de veroordelende ogen van Caroline keek, toen ik in de richting van de deuropening blikte. Alweer.
Caroline Ambler was een vrouw van begin vijftig en een oude rot in het vak in vergelijking met de rest van ons team. Het nare was dat ze geen gelegenheid onbenut liet om dit te benadrukken en stiekem verdacht ik haar ervan dat ze, als het mogelijk zou zijn, het liefst alles zelf zou doen, omdat ze ons — als jonge honden — niet het minste beetje vertrouwde. Als sympathiek zou de vrouw dan ook door niemand in het team omschreven worden. Ook tegenover patiënten kon ze soms verbluffend bot en stoïcijns reageren, al zouden zelfs haar ergste vijanden moeten toegeven dat ze goed was in haar werk. De eerste situatie waarvan Carolines hoofd op hol sloeg, moest nog ontstaan en waarschijnlijk was dit alles tezamen dan ook de reden waarom ze de rol van teamleider toebedeeld had gekregen.
"Ik vroeg je wat." Haar strenge stem deed me wederom opschrikken uit mijn gedachten en nu pas zag ik hoe haar ogen doordringend op me gericht waren. Zo doordringend dat ik niet dacht dat ik weg zou kunnen komen met een halfbakken antwoord, als ik dat überhaupt al ooit kon bij haar.
"Sorry, ik heb je vraag niet gehoord," mompelde ik dus maar schuldbewust, om me niet meer problemen op de hals te halen dan ik nu waarschijnlijk al had. "Wat vroeg je?"
De vrouw kneep haar ogen tot spleetjes en voor even dacht ik dat ze me er verbaal van langs zou geven, maar in plaats daarvan slaakte ze na enkele seconden een zucht. "Je zou jezelf eens een betere nachtrust moeten gunnen," mompelde ze, wat meer klonk als een verscholen verwijt dan een moederlijk advies. "Als je niet eens voor jezelf kunt zorgen, waarom zouden we je dan in godsnaam de zorg van onze patiënten moeten toevertrouwen?"
Ik schokschouderde; te koppig om toe te geven, te schuldbewust om ertegenin te gaan. Afgelopen nacht had ik inderdaad belabberd geslapen, net zoals de nacht daarvoor. Of de nachten dáárvoor. Het was een soort van opeenstapeling van dingen, die ik het liefst voor me uitschoof en Ambler was de laatste aan wie ik de rampen in mijn privéleven zou willen mededelen. Iets in me vertelde dat men voor relatieadvies bij haar niet geheel aan het juiste adres was.
"Hulde aan de koffiemachine," poogde ik uiteindelijk maar, waarbij ik mijn mok ophief. Hij was leeg — alweer — dus stond ik op om hem voor de vierde maal te vullen deze dienst. "Jij ook?"
Met het moment dat ik de vraag stelde, wist ik het antwoord al. Nog nooit had iemand Caroline ook maar één slok koffie zien drinken. Tijdens de koffiepauze was zij dan ook altijd degene die braaf aan een slappe thee nipte ("Niet zo sterk! Twee keer op en neer, dan is ie sterk zat."). Daar kwam nog bij dat ze haar minachting over het goedje dat de rest van het team had bestempeld als 'het zwarte goud' nooit echt onder stoelen of banken stak.
"Al die cafeïne maakt je kapot. Geen wonder dat je amper slaapt," verduidelijkte Caroline haar afkeuring nu dan ook in de lijn der verwachting met woorden.
"Moet jij nodig zeggen. Jij komt nog geen meter verder zonder dat je tientallen pakjes nicotine naar binnen hebt gehesen." Even, heel even, dacht ik daar een minieme glimlach op haar gezicht te zien, maar het duurde zo kort dat het net zo goed mijn verbeelding had kunnen zijn. Ik betwijfelde of er een levende ziel ter wereld was die Caroline ooit met een lach op haar gelaat had mogen aanschouwen, maar het idee dat ik zojuist misschien de gelukkige was geweest, zorgde voor een triomfantelijke grijns op mijn gezicht.
"Nou, hup, ga je koffie halen. Wat kan mij het ook schelen. Zodra je werk daadwerkelijk onder dat slaaptekort van je begint te lijden, krijg je wel echt ruzie met me. Onthoud dat goed, Hartwell."
Braaf knikte ik en ik stond op om een nieuwe, waterige koffie te halen bij het automaat in de hal, waarbij ik toen Caroline het niet kon zien als een opstandige tiener — die ik overigens al lang niet meer was — met mijn ogen rolde. In de hal raakte ik echter niet, want juist op dat moment liep ik bijna tegen Emma, een jonge stagiaire in het ziekenhuis, op. Ik opende mijn mond om haar in een automatisme een matigenthousiast 'hallo' toe te murmelen, maar bij het zien van haar verschijning klapte ik deze abrupt weer dicht.
"Caroline." Emma's normaal al piepende stem klonk nu op zijn minst nog een paar octaven hoger en de blosjes die gewoonlijk haar wangen kleurden, waren nu nergens te bekennen: ze zag lijkbleek.
Onze teamleider liet echter niet merken dat ze hierdoor gealarmeerd raakte, maar hield haar stem haast onmenselijk emotieloos toen ze op zachte, maar dwingende toon reageerde. "Ja, Emma?"
"W... we... Manfield belde en... ik..." De brunette slikte, nam een diepe teug adem, haalde verstrooid een hand door haar pluizige haar heen en deed nogmaals een poging om Caroline ervan op de hoogte te stellen dat er iets ernstigs aan de hand was.
En hoe.
"Code rood. We hebben een probleem."

Derde persoon

"Waar is het?"
Het barse geblaf deed de vrouw ineenkrimpen en in een reflex versterkte ze haar grip rondom het kwetsbare leven in haar armen. Haar enige reactie op de zojuist geuite vraag was een verloren snik, die uit haar mond had weten te ontsnappen.
Een gefrustreerde zucht klonk door de slaapkamer, waarna haar ogen gadesloegen hoe haar echtgenoot met grote passen verder de kamer in kwam. "Jij weet het, ik weet het, zij weten het. Laten we het alsjeblieft niet moeilijker maken dan het is en geef een antwoord op mijn vraag."
Wanhoop borrelde in de vrouw op, want het feit dat hij zo vastbesloten was, dreigde tot het resultaat te leiden waarvoor ze juist de wereld zou bewegen om het te voorkomen. Hoe, in hemelsnaam? Hoe kon haar wederhelft hier zo loodrecht tegenover staan? Verrassend gedecideerd voor het mentale wrak dat ze nu was, voorzag ze haar man van een antwoord dat haar wanhoop en afschuw in drie krachtige woorden wist samen te vatten: "Over mijn lijk."
Even viel er een stilte, waarbij ze zag hoe hij zijn ogen tot spleetjes kneep, alsof hij niet goed kon geloven wat ze hem zojuist geantwoord had. Even, want het volgende moment gooide hij plan a, redelijkheid en vriendelijkheid, overboord en ging hij over op plan b, stomende tirade. "Het is één leven tegenover drie, Sophia. Onze levens, verdomme. Hoe kun je zo stom, zo... zo roekeloos zijn na alles wat we hebben meegemaakt? Al onze smeekbedes in de wind slaand, omdat je verdorie..."
Zijn relaas werd bruut verstoord door hard gebons. Noch de man zelf, noch zijn vrouw leek verrast door het feit dat ze op dit onchristelijke tijdstip nog aanloop hadden. Geenszins verrast, maar gealarmeerd des te meer.
"WAAR?" bulderde Ted, zijn volume nu dan ook overduidelijk aangewakkerd door het dreigende bonken op de deur. Snikkend schudde Sophia haar hoofd, waarbij ze de baby in haar armen dicht tegen haar lijf aangedrukt hield. Vastberaden en wanhopig tegelijk perste ze haar lippen stevig — eerder trillend — op elkaar, want Orde of geen Orde: de rationaliteit van Ted ging haar tien bruggen te ver.
"Sophia, ik zweer dat als ons leven door jouw stommi..." Wederom werd Ted in de rede gevallen, maar de reden hiervan liet Sophia ditmaal op slag bleek worden. Haar stille gebeden dat haar kleintje — haar lieve, verstopte kleintje — de mond zou houden, waren niet verhoord: gehuil van een baby klonk door het huis heen en het kwam niet van het kindje dat vredig slapend in haar armen lag. Ook haar man leek dit snel genoeg door te hebben, want zijn blik schoot naar de overloop. Hij wist genoeg.
"Ted, alsjeblieft. Ik smeek je. Alles, maar ni..."
"Maak dit niet moeilijker dan het is. Ik doe wat er gedaan moet worden, dat weet je zelf ook." Met die woorden weerde haar normaal zo sensitieve echtgenoot al haar smeekbedes af, waarna hij daad bij woord voegde door zich richting het geluid te begeven.
"Ted!" Als ze niet aan haar bed gekluisterd zou zijn, was ze opgesprongen, maar hij wist dat ze die luxe op dit moment niet had en hij maakte er misbruik van door geen antwoord te geven. Huilend riep ze hem bij zijn naam, de wanhoop erin groeiend met de keer, maar het kon hem niet op andere gedachten brengen.
Voor de laatste maal hoorde Sophia het gehuil van haar pasgeboren baby. Nog één keer hoorde ze die hartverscheurende kreet om warmte en affectie.

En daarna niets meer.

Kleine noot hierbij is wel dat mijn 'stijl' doorgaans wat varieert en tot op zekere hoogte afhankelijk is van het personage waarin ik schrijf — zeker wanneer ik in de eerste persoon schrijf.

She's imperfect but she tries

23 jan 2018 - 9:19 AlphaNoodle is offline