• B A C I      I L      C R O C I F I S S O




    BENVENUTO A ROMA, 1952

    Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië.

    Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur.

    Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp.

    De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?






    ROLLEN

    Familie Laforgia

    • Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina
    • Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3
    • Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3
    • Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina
    • Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina
    • Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1
    • Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina


    Familie Colecchia

    • Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina
    • Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2
    • Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3
    • Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3
    • Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2
    • Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3
    • Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2


    Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.                             


    NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...



    REGELS

    • De huisregels van Quizlet gelden hier ook.
    • Minimum aantal woorden per post is 200.
    • Ruzies IC, niet OOC.
    • 16+ is toegestaan, mits aangegeven.
    • Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw)
    • Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven.
    • Naamsveranderingen graag doorgeven.
    • Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk.
    • Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc.
    • De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf.


    INVULLEN

    Naam:
    Leeftijd: (minimaal 18+)
    Rol binnen de familie: (helpt hij/zij mee aan criminele zaken, wat doet hij/zij, hoe wordt hun plek in de familie beschouwd)
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Geschiedenis:
    Relaties: (met andere personages)
    Extra:


    EXTRA INFO

    Omgeving

    De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar.

    Andere families

    Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden.

    Criminele projecten

    Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden.

    NPCs




    WIE MET ZIJN/HAAR ROL EEN IDEE HEEFT VOOR WAAROM HIJ/ZIJ EMILIO VERMOORD HEEFT, STUUR EEN PB NAAR SHIREEN.


    how dare you speak of grace

    LUCREZIO "LUCKY" CESARE LAFORGIA


    Sassy, classy & above all: bad-assy
    Laforgia • (second) son • 26 • library • Diego & Beatrice

    "Dat moest Giovanni toch altijd al?" Ik moet luidop lachen om mijn broertje. Het is overduidelijk dat hij wel degelijk familie is van Giovanni en mezelf. "Maar serieus, om mijn hoef je je geen zorgen te maken. Meisjes houden van me," vervolgt hij. Met glunderende ogen kijk ik hem aan, vol van trots. Ik knik goedkeurend en weerhoud me er van hem een aai over zijn bol te geven.
    Zodra ik echter over zijn schouder kijk ontgaat me alle plezier. Dat lelijke serpent van een Fiorella, vuil Colecchia addergebroed heeft het in haar valse bol gehaald dat het oké is om met knipperwimpers en een liefelijk lachje naar mijn bloedeigen broer te kijken? Maar dan kent ze Lucrezio Laforgia nog niet.
    "Kom mee," gebied ik Diego, waarbij het me op valt dat ik opeens wel heer erg als onze oudste broer klink. Het is tegelijk tragisch en hilarisch. Met mijn piccollino in mijn kielzog overbrug ik de afstand tussen Giovanni, Fiorella en onszelf. Zonder pardon plaats ik mezelf tussen onze nieuwe Don en het gespuis in. Hierbij ga ik ook nog eens heel demonstratief met mijn rug naar die laatste toe staan.
    "Gio," groet ik mijn broeder, me schijnbaar van geen kwaad bewust. "Je staat hier zo alleen, ik dacht; Diego en ik komen u even vergezellen." Ik geef hem een stootje tegen de schouder, wetende dat als hij boos op me zou worden hij het toch niet lang kan volhouden. "Zag ik daarnet Rafael niet?"


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    Fiorella Miranda Colecchia


    Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • Villa of Laforgia's • With Giovanni



    Enkel een kort knikje was de reactie van Giovanni geweest, toen Fiorella vertelde dat haar tweelingbroer haar had aangesproken over het privé moment wat ze eerder vandaag gedeeld van met de Don van de Laforgia's. Ergens begreep ze haar broer wel, waarschijnlijk zou Giovanni hetzelfde gereageerd hebben als hij zijn jongste zuster, Valentina, had gezien met Alessandro. Uiteindelijk wist de brunette dan toch een kleine glimlach op het gezicht te toveren van de man. Fiorella wist dat Gio altijd een serieuze man was met altijd een strak neutraal gezicht, maar zij was in staat om hier toch af en toe verandering in te brengen. Zo mag ik het horen, mi amor,' fluisterde Gio als antwoord, nadat Fiorella hem had verteld dat ze nog meer zin had gekregen in hun afspraakje in de avond. Ze voelde nog zijn lippen tegen haar voorhoofd gedrukt worden, waarna Gio zich weer ietsjes terugtrok. 'Rafael weet volgens mij nog niks over het hele gebeuren,' mompelde de man. "Sorry?" sprak Fiorella verbaast uit. Ze was geschrokken van wat ze net te horen had gekregen. Als ze dit eerder te horen had gekregen, dan had ze haar geliefde zuster nooit alleen met Rafael naar buiten laten gaan. Dan zou ze -ondanks dat hij geen familie was van haar- Rafael beschermen, door Serena bij hem weg te houden. "Waarom heeft U het hem niet verteld?" er was overduidelijk verbazing in de stem van de Colecchia dochter te horen, maar ook een beetje woeden. Dit soort nieuws moest men niet verzwijgen voor elkaar. 'Soms vind ik het jammer dat het niet over de oudste kinderen gaat.' Deze woorden konden zo uit Fiorella haar eigen mond komen. Ze deelde deze gedachten met Giovanni al veel langer, maar ze durfde dit nooit tegen iemand anders te zeggen dan Gio zelf. Zijn arm verliet haar middel, waarna Gio terug naar het raam liep. "Waarom gaat U niet met mijn Vader in gesprek, Amor?" Het was een stom voorstel wat ze deed, maar het was altijd het proberen waard. Fiorella was ouder dan Giana en had meer ervaring in het leven. Padre zou zijn oudste dochter zeker niet kwijt willen raken, maar natuurlijk zou hij zijn jongste dochter ook niet kwijt willen raken. Fiorella wilde weer wat dichter naar haar geliefde toe lopen en haar hand op zijn schouder leggen, maar voordat ze haar eerste stap had gezet, was er iemand tussen hen beide ingekomen. "Gio," klonk het als begroeting. De stem kon in direct plaatsen, ondanks dat ik enkel de achterkant kon zien van de man, Lucky Laforgia. "Je staat hier zo alleen, ik dacht; Diego en ik komen u even vergezellen." Deze woorden deden Fiorella haar wenkbrauwen doen fronzen, waarna ze kort met haar ogen rolde. Wat konden sommige mensen toch kleuters zijn door te blijven hangen in het verleden. Ondanks dat Lucky nog maar enkele seconden zich in het gesprek had toegevoegd, had Fiorella nu alweer een hekel aan hem. Ze had dan ook plots totaal geen medelijden met het verlies van de Laforgia's. Ze was hier om medeleven te tonen, maar werd door één van de Laforgia broeders als oud vuil behandelt. "Lucrezio, Diego," groette de brunette om haar zelf niet tot het niveau van Lucky te laten zakken.


    Do I look like Mother Teresa?

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Serena Ginevra Colecchia

    ”His love roared louder than her demons.”

    • Colecchia • (second) Daughter • 24 • Rafael •

    Als Rafael me langzaam in zijn armen trekt, stribbel ik geen moment tegen. Zonder aarzelingen zoek ik de warmte op die hij me geeft en neem ik elk beetje daarvan die ik kan pakken, wetende dat het misschien voor voorlopig het laatste kan zijn. “Maakt u zich alstublieft geen zorgen, Signorina,” fluistert hij zacht, alvorens zijn lippen teder op mijn voorhoofd te drukken. “Het is gebeurd. Ik ben van u zolang u me hebben wilt, en gedurende die tijd zal ik er alles aan doen om die wens waarheid te maken. Ik geloof er in dat deze gevoelens zullen overwinnen.” Tussen de sombere trek op mijn gezicht breekt een zwakke glimlach door; dit was een van de vele redenen waarom deze jongeman mijn hart de afgelopen jaren subtiel gestolen had. Ik was altijd trouw aan mijn familie geweest, maar dit ene aspect overwon net iets meer, waardoor ik het nu — met hetgeen wat er zojuist gebeurd is — niet meer in bedwang kon houden; ik had er de afgelopen periode desondanks hard mijn best voor gedaan, omwille van mijn zuster en Rafael, maar dat was eveneens in een andere wetenschap geweest.
          ”Wees alstublieft niet verdrietig, Signorina. Er is nog niks verloren. Geloof in ons, geloof in mij en ik zal u nooit teleurstellen.”
    Langzaam buig ik iets naar achteren en blik omhoog in het oprechte gezicht van Rafael. Mijn lippen krullen iets omhoog, maar blijven hangen door de wetenschap dat dit een gevecht zonder einde kan zijn. Voor Rafael was het vermoedelijk enkel Giovanni, maar voor mij was er naast mijn broer ook nog mijn vader; en hij gaf zijn jongste dochter al niet gauw op, ook al wees het gearrangeerde huwelijk daar niet naar. Lichtjes rijk ik met mijn vingertoppen zachtjes naar de stoppels op zijn gezicht en strook deze licht, waarbij ik geniet van de aanraking.
          ”Er is geen enkel vezel in mijn lichaam dat niet in u zal geloven,” breng ik uit en kantel mijn hoofd iets. “Er zullen vele wegen afgelegd moeten worden om te bereiken wat we willen bereiken, misschien wel door het stof heen moeten kruipen met alles wat er maar tegen kan zitten, maar ik zal niet opgeven,” vervolg ik. Langzaam glijden mijn donkere kijkers over zijn gezicht heen en nemen ze elk detail nauwlettend op, waarbij ze diep in mijn geheugen geprent zullen blijven. “Ik heb geprobeerd mijn gevoelens aan kant te zetten, maar deze gevoelens hebben die strijd al overwonnen..”


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'



    Laforgia • (youngest) son • 21 • Garden, under the weeping willow • Serena

    ”Er is geen enkel vezel in mijn lichaam dat niet in u zal geloven." Haar woorden, in combinatie met haar aanraking, geven me het gevoel alsof ik de gelukkigste man op aarde moet zijn, en even doen de anderen er niet; gedurende een perfect moment is er geen sprake van strenge broeders of vaders, van gearrangeerde huwelijken of van slechte timing. Gedurende een zalige minuut is er enkel zij en ik, samen.
    “Er zullen vele wegen afgelegd moeten worden om te bereiken wat we willen bereiken, misschien wel door het stof heen moeten kruipen met alles wat er maar tegen kan zitten, maar ik zal niet opgeven. Ik heb geprobeerd mijn gevoelens aan kant te zetten, maar deze gevoelens hebben die strijd al overwonnen...”
    Voor ik het genoeg in de gaten heb om het tegen te kunnen houden voel ik enkele tranen langs mijn wangen glijden; niet vanwege de hindernissen die ongetwijfeld op ons liggen te wachten, of de afkeurende blikken die we zullen moeten zien te veranderen, maar omdat het moment waar ik al jaren naartoe leef er eindelijk is en het glorieuzer is dan ik me ooit had kunnen inbeelden. Ik haal diep adem en druk mijn lippen tegen de hand aan die net mijn wang aan het strelen was.
    "U heeft geen idee hoeveel geluk u mij schenkt, Signorina. Er is geen enkel obstakel groot genoeg om mij voortaan bij u weg te houden." Mijn blik glijdt even naar de takken van de wilg die ons de privacy schenken waar we anders niet op zouden kunnen rekenen. Ik besef echter wel dat het waarschijnlijk niet meer lang zal duren voor iemand op zoek besluit te gaan naar de jongedame in wiens gezelschap ik momenteel mag vertoeven.
    "Ik hoop dat ik niet te vrijpostig ben," start ik voorzichtig, terwijl ik haar beide handen in de mijne neem, "maar mag ik u kussen, Serena?" Dat de moed me bijna in de schoenen staat door het stellen van deze vraag is duidelijk te horen aan het feit dat er van mijn stem slechts een fluistering over blijft. De zenuwen razen me door het lijf en ik hoop maar dat ze me niet als een pervert zal zien.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Serena Ginevra Colecchia

    ”His love roared louder than her demons.”

    • Colecchia • (second) Daughter • 24 • Rafael •

    Wanneer ik de rollende traan op Rafael zijn gezicht opmerk voel ik een teder gevoel door me heen trekken, waarbij ik zachtjes een van de tranen met mijn vingers wegveeg. Mijn hart smolt en de warmte gleed soepel door mijn aderen heen. Mijn enigste wens op dit moment was om samen te zijn met de man voor me, koste wat kost. Een klein vuurtje in mijn binnenste wakkerde aan, klaar om te groeien tot een stevige strijd vlam. Ik wilde dit. Ik wilde hem, ons.
          ”U heeft geen idee hoeveel geluk u mij schenkt, Signorina. Er is geen enkel obstakel groot genoeg om mij voortaan bij u weg te houden.” Een nieuwe glimlach krult zich op mijn lippen als hij zachtjes de mijn hand kust, waardoor er een tevreden tinteling achter lijkt te blijven op de plek die hij beroerd had. “Geen enkel idee, maar ik zal mijn best blijven doen om u meer te blijven schenken.” Met een rechte blik kijk ik naar hem op en besluit om voor nu even de zorgen voor later aan de kant te zetten. Zodra wij zometeen weer door de sluier aan takken heen stapte mochten ze weer aan bod komen, maar nu even niet.
          ”Ik hoop dat ik niet te vrijpostig ben,” spreekt Rafael dan voorzichtig uit, waardoor ik nieuwsgierig naar hem opkijk, in afwachting van wat er nog mag komen. “maar mag ik u kussen, Serena?” Geheel als vanzelf trekken mijn mondhoeken omhoog en geniet ik even van het horen van mijn naam over zijn lippen. “Ik dacht dat u het nooit zou vragen,” beantwoord ik zijn vraag zacht en stap dichter naar hem toe als hij mijn beide handen in de zijne neemt.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'



    Laforgia • (youngest) son • 21 • Garden, under the weeping willow • Serena


    “Ik dacht dat u het nooit zou vragen,” antwoordt de schoonheid met een verblindende glimlach die ik al gauw weerspiegel. Wanneer ze dichter naar me toe stapt voelt het alsof mijn hart zo danig snel gaat slaan dat ik voor een moment vrees dat het dadelijk uit mijn borstkas springen zal. Ik herinner mezelf er aan voldoende adem te halen wanneer ik merk dat ik deze was gaan inhouden.
    Op mijn beurt sluit ik het laatste beetje afstand tussen ons in. Een beetje onwennig leg ik een hand op haar onderrug, en geen centimeter lager, zonder ook maar één seconde het oogcontact te verbreken. Onbewust lik ik een keer over mijn lippen, waarna ik mijn vrije hand langs haar wang tot deels in haar nek laat glijden. Hoewel ik momenteel niets liever zou willen dan haar nog net iets dichter tegen me aan te trekken, maar uit angst dat ze het als ongepast intiem zal ervaren weerhoud ik mezelf hiervan.
    Langzaam maak mijn blik los van de hare, om deze vervolgens naar haar rooskleurige lippen te laten glijden. Ik slik een keer, terwijl ik mezelf alle moed die ik nodig heb om haar, ondanks haar uitdrukkelijke toestemming, daadwerkelijk te kussen.
    Traag breng ik mijn gezicht dichter en dichter bij het hare, ruimte latend om op tijd op te houden mocht ze zich alsnog bedenken. Na een tiental seconden voel ik uiteindelijk de warmte van haar adem, gevolgd door haar zoete lippen. Ik druk de mijne er voorzichtig wat steviger tegenaan.
    Waar onze kus van vier jaar geleden onverwachts en bijna passioneel was geweest, is deze anders; verlangend, teder en liefdevol. Het voelt alsof ik eindelijk een middel gevonden heb alle gevoelens die ik niet onder woorden kan brengen kan delen met haar. Ik kan het niet helpen dat ik even tegen haar lippen aan glimlach, alvorens nog een klein zoentje op haar lippen achter te laten.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    Michelangelo Giovanni Colecchia
    49 || Don || The funeral || Laforgia Mansion || Respect is important. Love is irrelevant. And what happened to tradition? || Alessandro & Fiorella Colecchia + i Bambini di Laforgia

    Het was duidelijk dat Giovanni niet ging komen en ik was de grote mond en de respectloze houding van dit meisje zat. Onze families mochten dan altijd lijnrecht tegenover elkaar hebben gestaan, manieren en respect hadden we nog wel tegenover elkaar, en zeker in een tijd dat we onderhandelden over zaken die voor ons beiden voordelig waren. "Excuseer ons, Signorina Laforgia. Gezien uw aanwezigheid duidelijk maakt dat uw broeder ons niet zal vergezellen in een toast, zullen wij ons bij de andere gasten voegen zoals u wenst." zei ik en zette het glas weg. Ik knikte naar mijn zoon en stapte toen om de dame heen naar buiten.
    Ik liep tussen de gasten door en vond een medewerker. Hij verwees me gelukkig door naar de plek waar Giovanni zich zou bevinden, zodat er niet nog meer brutale kinderen aan mijn hoofd begonnen te zaniken over wat hoorde en wat niet, terwijl ze zelf de tradities niet eens kenden.
    Ik klopte eenmaal op de deur en stapte toen binnen. "Don Giovanni, wij waren opzoek naar u voor de gebruikelijke toast." zei ik, terwijl ik de scene voor me in een oogopslag in me opnam. Mijn dochter stond daar, heel dicht tegen de Don en zijn broer aan, met nog twee van de kinderen in de ruimte. "Mia Ciccina, u hadden we hier niet verwacht." Ik zou later wel een gesprek met haar hebben over de reden waarom ze hier alleen met deze honden was. Nu hield ik mijn complete koude stoïcijnse houding perfect onder controle. Ik richtte me nu toch vooral en alleen tot de oudste Laforgia zoon. "Wilt u voor gaan in de toast, Don Giovanni?" Mijn stem was respectvol, maar nooit minder koud. Dit waren kinderen die aan de tafel willen zitten bij de volwassenen. Nu moesten ze maar eens aantonen dat ze hun stoel aan de tafel verdienden en deze toast kon daarbij de eerste stap zijn.


    Lu medicu piatusu fa la chiaja virminusa


    Bowties were never Cooler

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Serena Ginevra Colecchia

    ”His love roared louder than her demons.”

    • Colecchia • (second) Daughter • 24 • Rafael •

    Wanneer Rafael het laatste stukje opening tussen ons in overbrugt en zijn hand op mijn onderrug terecht komt, vlij ik mezelf ietwat subtiel tegen hem aan. Geen moment verbreek ik het oogcontact, net zoals ook hij dit niet doet. Dit ging tegen elke regel in binnen onze familie, het kon een reactie ontkenen die vast en zeker niet mals ging zijn, maar het voelde nog fouter als we het zouden negeren. Het gevoel wat dit samen zijn teweeg bracht in mijn binnenste was het meer dan waard om voor te vechten. Ik kon dit niet zomaar aan kant doen alsof het niks was; dat had ik al zolang gedaan.
          Geheel subtiel glijdt er een zachte glimlach over mijn lippen heen zodra Rafael het allerlaatste stukje overbrugt door zijn gezicht naar het mijne te brengen en zijn lippen teder op de mijne te plaatsen. Een warm gevoel spoelt door mijn lichaam heen en duwt de allerlaatste restjes twijfel die er nog zaten mijn hele wezen uit. Dit was wat telde, dit was wat er toe deed. Gigi zou het wel begrijpen, dat wist ik zeker. Mijn grootste gevecht zou niet eens mijn vader zijn, maar mijn broer. Alesso ging nooit zomaar toegeven, als hij dat al deed.
          Als Rafael nog lichtjes een kus op mijn wangen drukt glijden mijn armen in zijn nek om hem zo nog heel even te beletten bij me weg te stappen. Ik wist dat we naar binnen moesten gaan, voor dat het zou gaan opvallen dat we beide wel erg lang wegbleven; verborgen op deze prachtplek. De realisatie wat ons daar later te wachten gaat staan doet mijn gezicht heel even betrekken, waarna ik opkijk in Rafael’s knappe gezicht.
          ”Wat er ook gebeurd, wat ze ook doen of zeggen,” spreekt ik zacht. “Al plaatsen ze ons mijlenver uit elkaar, ze krijgen me niet bij je weg,” ga ik verder en haal een hand uit zijn nek zodat ik hem kan laten rusten op de plek waaronder mijn hart stevige, snelle slagen maakt. “Je hebt altijd hier gezeten, vanaf de eerste kus, jouw eerste woorden en tot op de laatste dag die er ooit gaat zijn.” Heel even kantel ik mijn hoofd iets en neem elk detail uit Rafael zijn gezicht volledig in me op. “Dat mag je nooit vergeten zodra we straks naar binnen gaan.”


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'