• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.



    RORY MITCHELLS
    20 – Cystic fibrosis

    I’m so tired of being stuck between hope and hell.



    Het had iets langer geduurd dan verwacht, maar uiteindelijk was Rory toch naar de beruchte kamer gegaan. Hij moest weten wat er in zijn dossier stond, al was het maar om te voorkomen dat ze hem er onverwacht mee konden overvallen. Hoe meer hij wist, hoe minder hij erdoor zou worden aangedaan als er nogmaals zoiets zou gebeuren. Of tenminste, dat was wat hij zichzelf wijs probeerde te maken als excuus waarom hij het had gedaan.
    In werkelijkheid wist hij prima dat dat niet zou werken. Het zou nog lang duren voor ze hem niet meer zouden kunnen verrassen of raken. Zelfs wetende wat hij ongeveer aan zou treffen in het dossier – hij had niet voor niets met zijn ouders al uitgebreid gepraat over zijn wensen voor zijn uitvaart – had het niet makkelijker gemaakt. Toen hij de map geopend had en de foto’s gezien had van de blauwe bloemen en de aangestoken waxinelichtjes was hij volledig gebroken en had het even geduurd voor hij de tekst had kunnen lezen. Het was maar goed dat hij toen alleen was geweest.
    46 aanwezigen. 31 kenden de overledene, waarvan 15 familie, 9 verpleging, 4 van de praatgroep en 1 vriendin met ouders. 1 iemand had geen enkele connectie met de overledene, maar was aanwezig voor de gratis cake.
    Rory kon van de bekenden precies vertellen wie er waren geweest.
    Hij had zich even teruggetrokken op zijn kamer daarna, maar was uiteindelijk toch rond gaan lopen door het hotel. Hij wilde niet stilzitten en moest iets doen om de rusteloosheid te verdrijven. Uiteindelijk werd hij zich bewust van muziek en gezien hij niks beters te doen had, besloot hij de muziek te volgen en te kijken waar hij uit zou komen.
    Hij kwam uit bij een soort discotheekachtige setting, waar al een paar anderen stonden. Rory was zeker geen grote drinker, maar na alle emoties van vandaag was ook hij wel toe aan wat drank – zij het dan met mate. Daarom liep hij naar het meisje met de whiskey – Elaine was het toch? Namen waren nooit zijn sterke kant geweest – toe.
    “Care to share?” zei hij tegen haar met een armgebaartje richting de fles. Hij had echt geen idee waar hij zelf drank vandaan zou moeten halen anders. Dit was de eerste keer sinds hij hier was dat hij toch naar alcohol greep. Hij had het bewust vermeden om te voorkomen dat hij het als vlucht zou gaan gebruiken – hoe aanlokkelijk het ook klonk.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.



    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || At the party || talking to Mia




    Het feestje zag er nogal leeg uit, al kon je het ook niet echt een feestje noemen, maar eerder een gijzeling. Nu goed als ze wilden dat ik me lam zou gaan drinken, dan waren ze al goed bezig. De info die ik net gelezen had, voelde als een baksteen in mijn maag en ik wist dat mijn mapje dikker was dan dat van andere... Hoe zouden zij zich nu voelen? De blondine waar ik me naartoe begeven had leek even in haar gedachten verzonken te zijn vooralleer ze wakker schoot en me even aankeek “Ehh, ja dat kan je eigenlijk wel zeggen,” glimlachte ze lief, waarna ze het overvolle glas aannam, zelf nam ik ook een slokje van het sterke drankje, Vodka sprite waarna ik het even aan de kant legde. “Grayson, was het toch? Sorry hoor, er zijn zoveel nieuwe gezichten hier dat ik alle namen steeds lijk te vergeten,” ik glimlachte licht en knikte. "Ja klopt, Grayson Rogers, en eeh, goh ik ben vreselijk met namen." schuldig haalde ik een hand door mijn bruine lokken. terwijl ik toch probeerde te zoeken naar haar naam maar tevergeefs. "Het spijt me ik kan echt niet op je naam komen, hmm Mara?" ik beet kort op mijn lip, ik had niet echt met veel mensen gesproken hier en nu werd ik toch soort van gedwongen gezien ik mijn kamer niet meer binnen kon. "Kon jij ook de kamers niet meer binnen?" vroeg ik haar vervolgens, zeker willen wetend dat ik gewoon mijn verstand hier niet aan het verliezen was. Mijn handen verstopte ik kort in mijn jas, ik merkte dat ik toch zenuwachtig was, nu ja het was ook niet heel vreemd. Ik richtte mijn blik weer op de blondine , ze leek niet echt ouder dan mij, maar volgens mij had ik ook niet echt jongere mensen hier gezien, ze leek me wel een interessant iemand, althans ik kreeg wel het gevoel dat ze een avontuurlijk iemand was en geen countrygirl zoals de meeste waren in mijn dorp.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♕ Bar ♕ w/ Rory ♕ Race accident ♕ Outfit

          Elaine speelde afwezig met de fles in haar hand waarna ze naar haar lippen bracht om een slok van te nemen. Het hotel speelde met haar leven alsof het allemaal maar een spel was. Nog steeds afvragend hoe ze hier in hemelsnaam was beland, probeerde ze haar gedachten weg te drinken. Al voelde Elaine geen verschil gezien haar hersenen nog steeds overuren draaide, totdat een stem haar naar de werkelijkheid weer bracht.
          “Care to share?” vroeg de jongeman waarvan Elaine wist dat zijn naam met een ‘R’ begon. Heel kort liet ze haar ogen over zijn gedaante glijden en eindigde op zijn ogen. Ach, wie was zij om te beoordelen. Ze haalde simpel haar schouders op en overhandigde hem de fles. Gezien ze er niet voor betaald had, maakte het voor Elaine niet eens uit om het te delen.
          “Here you go, mate.” Misschien was het toch beter als mensen de flessen uit haar handen pikten. Ze liep al de hele dag met een fles in haar hand rond, alsof het daar vastgeplakt was. Kort haalde Elaine haar hand door haar haren terwijl haar voeten - op een onrustige ritme - op de grond tikten. Ze was nu al toe aan een nieuwe drank. Het hotel was genoeg voorzien van drank, gelukkig. Misschien was dat ook het enige voordeel van haar verblijf.
          “Ben je al langs kamer 103 geweest?” vroeg Elaine uit nieuwsgierigheid terwijl haar ogen weer op zoektocht was naar een andere fles.

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie – Party - Alone - Outfit


          Het glas dat ik had aangepakt was behoorlijk vol, hij had duidelijk geen halve maatregelen genomen toen hij het vulde. Ik kon niet zeggen dat ik er iets op tegen had, nu deed ik er gewoon wat langer mee en hoefde ik niet steeds the walk of shame naar de tafel met alle drank erop te lopen.
          Ik had diep in mijn geheugen moeten graven maar had me uiteindelijk herinnerd dat de jongen Grayson heette. “Ja klopts, Grayson Rogers, en eeh, goh ik ben vreselijk met namen,” bevestigde hij toen en ik glimlachte tevreden. Het werd me al snel duidelijk dat hij waarschijnlijk niet meer ging weten wat mijn naam was, ik kon het hem zeker niet kwalijk nemen, al die nieuwe mensen hier, het was gewoon heel veel. Daarbij, was je de eerste dagen alleen maar bezig met overleven en proberen uit te vinden wat er gaande was, tenminste, zo was het bij mij geweest. En nog steeds wist ik het allemaal niet. “Het spijt me ik kan echt niet op je naam komen, hmm Mara?” ik lachte kort en schudde mijn hoofd even.
          ”Je hebt het toch bijna goed. En maak je geen zorgen, ik ben stiekem nog steeds verbaasd dat ik jouw naam heb kunnen onthouden. Ik zou je vereerd voelen, want bij veel anderen was het niet het geval” glimlachte ik vrolijk naar Grayson. “Maar het is Mia, Mia Hathaway” vervolgde ik toen. Nog even had ik me moeten inhouden om niet voor de grap ‘Mara’ te zeggen in plaats van ‘maar’, ik besloot het echter niet te doen omdat het een zeer slechte grap was, en ik nog niet genoeg alcohol op had om dat de schuld te kunnen geven of om me er niet meer voor te schamen. Het gesprek met Grayson deed me wel goed, bij hem had ik niet meteen het idee dat ik perse heel serieus moest doen, of juist weer heel anders. Ik had gewoon het gevoel dat het wel goed zou komen als ik mezelf was.
          Toen de jongen vroeg of ik mijn kamer ook niet meer binnen kon knikte ik. “Gek genoeg niet, ik dacht dat het aan mij lag, maar als jij het ook hebt zal het wel iets algemeens zijn,” zuchtte ik en haalde mijn schouders even op. “Misschien zodat we allemaal hier komen?” gokte ik toen waarna ik nog een slok nam. Misschien kwam er iets van een aankondiging, of wouden ze gewoon weer met ons spelen als poppetjes, door ons te verplichten naar dit feest te komen.


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - room > party - outfit- french accent - Elaine & Rory

          Vesper had een uurtje geleden mijn kamer verlaten en we hadden een goed gesprek gehad. Tevreden lag ik op mijn bed, na te denken over alles waar ik het net over had gehad. Het was echt raar om dood te zijn en toch gevoelens te kunnen hebben, het gaf een heel raar gevoel.
          Ik had nu ongeveer tien minuten naar mijn plafond gestaard te hebben stond ik op en liep ik naar de kledingkast. Ik ging hier toch niet weg en ik had niets te doen, als ik me verveel ga ik andere kleding aan trekken. Bad habbit.
          In een wit shirt, een jeans en witte sneakers stond ik voor mijn kast. Dit was prima. Met een zucht liep ik de kamer uit en gooide ik de deur achter mij dicht. Echter maakte de deur een soort klik geluid. Verward keek ik om en probeerde ik de deur te openen. What the fuck... Met mijn schouder beukte ik tegen de deur, maar ik kreeg hem in geen mogelijkheid open. Voor ik weer tegen de deur aan wilde vliegen hoorde ik ineens harde muziek aan het eind van de gang. Met fronsende wenkbrauwen liep ik op het geluid af en kwam ik in een soort dans ruimte terecht.
          Verward keek ik om me heen en ik zag hier en daar al wat mensen. Eén dame kwam me bekend voor, ik had haar een paar keer eerder gezien. Meteen liep ik op haar af.
          'Wat is dit nou weer,' vroeg ik aan Elaine die midden in een gesprek zat. Meteen keek ik naar haar gesprekspartner.
          'Oh sorry,' verontschuldigde ik me aan beide. Mijn blik viel op de fles die de jongeman in zijn handen had, dat zag er wel goed uit. Vervolgens zag ik achter een bar nog veel meer flessen staan... en op een tafel lagen verschillende soorten drugs. Verward keek ik om me heen en vervolgens keek ik met een verloren blik naar Elaine.
          'Wat de fuck?' zei ik dan ook verward. 'Is het de bedoeling dat we ons zelf in een coma zuipen en naar Tokyo gaan doormiddel van drugs?'


    [ bericht aangepast op 24 april 2018 - 22:14 ]


    - thank you for existing -




    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || At the party || talking to Mia




    De blondine schudde lachend haar hoofd toen ik tevergeefs haar naam verkeerd had waardoor ik ook zacht wist te lachen. ”Je hebt het toch bijna goed. En maak je geen zorgen, ik ben stiekem nog steeds verbaasd dat ik jouw naam heb kunnen onthouden. Ik zou je vereerd voelen, want bij veel anderen was het niet het geval” Glimlachte ze vrolijk, haar woorden waarom maar een kleine geruststelling, maar ergens was het ook wel fijn dat mijn naam toch ergens een indruk bij haar had achtergelaten. Al was het maar om iets kleins. “Maar het is Mia, Mia Hathaway” een 'ooh' verliet mijn lippen, toen ik me meende te herinneren dat ik die naam inderdaad al had gehoord. " Oh juist, nu ga ik het niet meer vergeten, beloofd." grinnikte ik zacht, waarna ik een slokje nam. Ik kon nou namelijk niet echt iets beloven, maar ik zou mijn best doen. Mia leek me wel een fijn persoon, ze leek een zekere rust en vrolijkheid over haar heen te hebben, ookal waren we beiden dood. Het was verlichtend en het deed me wel even goed om gewoon te lachen, een last leek hiermee ook even van mijn schouders te glijden.
    Eens ik haar vroeg of ze haar kamer binnen kon schudde ze kort haar hoofd. “Gek genoeg niet, ik dacht dat het aan mij lag, maar als jij het ook hebt zal het wel iets algemeens zijn, ”zuchtte ze schouder ophalend waardoor ik ook even opgelucht was. “Misschien zodat we allemaal hier komen?” gokte ze waardoor ik ook onwetend mijn schouders ophalen. "Ik dacht even dat ik al gek aan het worden was hier, gelukkig niet." wist ik in een zucht uit te brengen. "Ze hebben hier wel iets met feesten niet? Alsof ze de jeugd in ons terug willen bovenhalen." merkte ik op toen ik zag dat er nog enkele mensen binnenkwamen. Ik wilde het woord dood niet echt meer laten vallen, gezien het soms echt als een bom leek in te kunnen slaan. " Nooit gedacht dat ik op mijn negentiende me al lam zou gaan zuipen." kwam er dan ook over mijn lippen toen ik nog een slokje nam van mijn drankje. Ik ging wel vaak naar feestjes toen ik nog leefde, maar deze waren vaak gewoon in een klein zaaltje midden in ons dorp waar er amper wat gebeurde. Het was dan ook een wonder als we iets van alcohol vonden waar we in het geheim van konden drinken. Ik bewoog licht mee op de muziek terwijl ik de zaal even rondkeek.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    RORY MITCHELLS
    20 – Cystic fibrosis

    I’m so tired of being stuck between hope and hell.



    Elaine stelde geen vragen over zijn greep naar alcohol, maar overhandigde hem simpelweg de fles, waar hij een grote slok uit nam. “Here you go, mate.” Rory knikte dankbaar. De alcohol brandde in zijn keel en bezorgde hem een hoestbui. Goed, dat hij zich verslikt had, hielp ook niet echt mee.
    “Ben je al langs kamer 103 geweest?” vroeg ze hem. Het duurde even voor Rory genoeg adem had om terug te praten. Uit zijn zak viste hij een zakdoek die hij voor zijn mond hield terwijl hij hoestte, met zijn gezicht van haar afgedraaid. Hij was het dan wel gewend – al kwamen hoestbuien meestal niet omdat hij zich verslikte – maar dat maakte het geen prettig beeld.
    Hij haalde toen hij uitgehoest was en de zakdoek weer in zijn zak gepropt had een hand door zijn haar. “Praat me er niet van,” verzuchtte hij, niet om haar af te kappen, maar gewoon als uitroep. Hij had zo’n vermoeden dat ze precies begreep wat hij bedoelde. “Waar denk je dat ik dit voor nodig heb?” Hij stak de fles even omhoog en nam nog een slok. Ditmaal verslikte hij zich niet.
    Een ander kwam aanlopen, al kon Rory niet zo goed zijn naam herinneren. “Wat is dit nu weer. Oh sorry.” Hij leek net zo verward als iedereen te zijn. “Wat de fuck?” Rory was het geheel eens hiermee. Het vatte alles goed samen. “Is het de bedoeling dat we onszelf in een coma zuipen en naar Tokyo gaan doormiddel van drugs?”
    Rory had de drugs nog niet eens gezien tot hij er nu op werd gewezen. In zoverre lette hij op de omgeving. “Misschien hun bedoeling wel, maar de mijne niet,” antwoordde hij. Hij nam nog een derde slok uit de fles en zette de fles toen op de bar. Hij was geen alcohol gewend en was zeker niet van plan om zich ‘in coma te zuipen’ zoals de jongen zo mooi verwoord had.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Audrey Louisa Charlston

    'There is nothing so
    Dangerous as a headstrong
    Girl who knows her own mind'


    19 years | Shot - robbery | Hallway | With Olivia | Outfit

    Het was een paar minuten over tien geweest toen Audrey haar kamer had verlaten, vanmiddag was ze bij Rory geweest, maar voor de rest had ze de hele dag niks uitgevoerd. Ze was het grootste deel van de tijd zelfs op haar kamer verbleven en zelf toen het tijd voor het avondeten was was Audrey haar kamer niet uitgekomen. De reden was dat ze toen geen honger had gehad, ze zat met haar hoofd nog altijd bij kamer 103, waar ze niet was geweest. Ze had zich zelf niet zo ver gekregen om meer te ontdekken, zoals Audrey al had gezegd werd het dan gewoon weg te echt. Als of ze dan officieel weg was en nu nog ergens tussen in zweefde. Toch was haar hoofd steeds wel weer terug gegaan naar de kamer, iets wat haar trek voor een moment had weten te beïnvloeden. Echter bleek rond tien uur dat dat maar voor even was, want toen was Audrey haar maag toch weer gaan rammelen en moest ze zo ook wel wat eten halen.
    Audrey haar kamer was ergens boven aan in het hotel geweest, wat betekende dat ze nog wel een goed aantal trappen te gaan had voordat ze uiteindelijk bij de eetzaal op de begaande grond aankwam. Natuurlijk kon ze gewoon gebruik maken van de liften, maar er was iets daaraan wat Audrey niet helemaal leek te vertrouwen. Het hele hotel had Audrey haar vertrouwen nog niet kunnen winnen en afgaand op de films waren dan de liften vooral erg gevaarlijk. Voor je het wist zat je daar ergens vast tussen de verdiepingen met geen uitweg. Audrey had nooit last gehad van claustrofobie, maar het idee van deze liften lieten toch een rilling over Audrey haar rug lopen. Dus gebruikte de jongedame de trappen, naar beneden was dit natuurlijk niet zo'n groot probleem. Niet leuk, maar het was zeker wel te doen. Straks naar boven... daar keek Audrey niet zozeer naar uit.
    Toen Audrey ergens op derde verdieping was begon het geluid plotseling. Het was niet luid, maar met elke traptree werd het luider. Eerst kon Audrey het niet helemaal plaatsen, maar hoe dichterbij ze kwam hoe duidelijker het werd dat het muziek was wat ze hoorde. Nu sloeg de twijfel bij Audrey toe, ze wist niet precies waar de muziek vandaan kwam, maar ze hoopte maar niet dat het uit de eetzaal kwam. Audrey was nou niet perse in de feest stemming, dus als dit was waarop het leek dan kon ze beter al die trappen maar weer oplopen.
    Pas op de begaande grond kwam Audrey het eerste teken van leven tegen. Het was Olivia die ze in de gang terug vond. 'Hey,' zei Audrey tegen de jongedame, waarna ze een blik wierp op de deur aan het einde van de gang, waar de muziek overduidelijk vandaan kwam. 'Ben je op weg naar dat,' zei Audrey waarna ze even naar de deur knikte.

    [ bericht aangepast op 29 april 2018 - 15:14 ]


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie – Party - Alone - Outfit


          Zodra ik de jongen mijn naam vertelde liet hij merken dat het wel degelijk bekend was. Ergens was ik daar toch wel blij mee, het zou pas echt ongemakkelijk worden als hij zich mij helemaal niet meer kon herinneren, daarbij zou het ook kwetsend zijn naar mij toe. “Oh juist, nu ga ik het niet meer vergeten, beloofd,” ik lachte kort en keek hem glimlachend aan. “Daar houd ik je aan,” antwoordde ik toen en knipoogde speels naar de jongen.
          Al snel bleek dat ik niet de enige was die niet terug mijn kamer in kon. En ook leek ik niet de enige die geen idee had waarom dat zo was. "Ik dacht even dat ik al gek aan het worden was hier, gelukkig niet," instemmend knikte ik, ook al waren we hier nog niet heel lang, ik had al regelmatig het gevoel gekregen dat ik gek werd.
          ”Ja. Maar niet zo gek ook, feesten lijkt het enige dat je hier kunt doen. Ik bedoel, je kan niet eens naar buiten,” antwoordde ik op Graysons opmerking over het feesten hier. Ik had wel wat gefeest de afgelopen week, maar lang niet zo heftig als sommige anderen. Misschien moest ik daar vanavond maar verandering in brengen, door me maar gewoon even helemaal te laten gaan. "Nooit gedacht dat ik op mijn negentiende me al lam zou gaan zuipen." Na die woorden stak ik mijn glas een stukje in de lucht en nam ik nog een slok. “Ik denk niet dat mijn vader het zou waarderen, maar ja…” de zin maakte ik niet af, Grayson had vast wel door wat er achter moest komen.
          Ik viel even stil en keek even voor me uit. “Dus…” mompelde ik uiteindelijk zacht. “Ben jij al naar die ene kamer geweest?” vroeg ik zacht en keek hem aan. Stiekem hoopte ik dat hij wat kon vertellen over wat er daar te vinden was, misschien als het bij hem niet zo erg was dat ik ook gewoon moest gaan kijken. En als hij het vreselijk had gevonden wist ik meteen dat ik niet moest gaan. Ik vond het gewoon te ingewikkeld om zelf te moeten kiezen, dus wat input van iemand anders zou ik zeker waarderen. Kort nadat ik het had gevraagd twijfelde ik al weer of het het goede moment was geweest om zoiets te vragen. We kenden elkaar nauwelijks, en stonden op een feestje. “Je hoeft geen antwoord te geven hoor, misschien is het leuker om het vandaag lekker over koetjes en kalfjes te hebben,” voegde ik maar toe.


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♕ Bar ♕ w/ Rory & Mason ♕ Race accident ♕ Outfit

          Elaine trok geschrokken haar wenkbrauwen op en richtte op de jongeman voor haar die een beetje rood uitzag door het hoesten. Was dit zijn allereerste keer?
          “Ho, mate. Rustig aan,” zei ze terwijl ze twijfelend opstond om op zijn rug zachtjes te kloppen. Echter kon ze een kleine glimlach niet weerhouden toen hij een zakdoekje uit zijn zak viste om voor zijn mond te houden. Wat netjes van hem. Elaine woonde in een buurt waar bacteriën als een lopend vuurtje zich verspreidden, waar mensen niet eens in de schoot wierpen om het schoon en hygiënisch te houden. Deze nettigheid was Elaine niet echt gewend om te zien.
          “Praat me er niet van,” begon de jongeman. Begrijpend knikte Elaine haar hoofd terwijl ze ondertussen een nieuwe fles in haar hand had. “Waar denk je dat ik dit voor nodig heb?” voegde hij vervolgens toe en hief de fles die ze aan hem gaf, omhoog. True. Elaine greep ook meteen naar alcohol nadat ze kamer 103 had bezocht.
          “Wat is dit nu weer?” hoorde Elaine een vrij bekende stem waardoor ze haar ogen van de jongeman afwendde en op de eigenaar van de stem richtte. Toen Mason merkte dat hij hun gesprek onderbrak, verontschuldigde hij zich om weer op Elaine te richten.
          “Wat de fuck? Is het de bedoeling dat we ons zelf in een coma zuipen en naar Tokyo gaan doormiddel van drugs?” zei Mason ietwat verward. Was het normaal dat dit erg aanlokkelijk in Elaines oren klonk. Alles was wel beter dan hier, dus haarzelf in coma zuipen was iets waar Elaine wel overwoog om te doen.
          “You can try?” probeerde Elaine met een grijns en gaf Mason de fles – die ze eigenlijk voor haarzelf had gepakt – aan. Al vroeg ze zich af of dat wel kon, gezien ze al bij de mieren waren.
          “Misschien hun bedoeling wel, maar de mijne niet.”
    Elaine haalde een fles – dit keer voor haarzelf – tevoorschijn en nam een flinke slok. “Ach, het is niet alsof je de dood voor het eerst tegemoet loopt.”


    I might drive fast
    but atleast I use my blinker

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - room > party - outfit- french accent - Elaine & Rory

          Elaine leek positief te reageren op mijn opmerking over Tokyo, wat me niet erg verbaaste. De jongen daar in tegen leek minder enthousiast.
          'You can try?' hoor ik Elaine zeggen en ik spotte de grijns op haar gezicht. Ze hield de fles mijn kant op en met een grijns nam ik deze dan ook aan, om hier vervolgens een paar slokken van te nemen. Ik trok een beetje een zuur gezicht, maar dat duurde maar een paar seconden.
          'Misschien hun bedoeling wel, maar de mijne niet.' Hoor ik de jongen zeggen. Elaine nam de fles terug en nam hier een flinke teug van, waardoor ik even moest lachen. Ze had waarschijnlijk precies dezelfde houding als ik.
          'Ach, het is niet alsof je de door voor het eerst tegemoet loopt.' Zegt ze dan ook om mijn gedachten te bevestigen. Instemmend knik in mijn hoofd, compleet gelijk had ze. Een grinnik verliet mijn lippen waarna ik de fles weer afpakte en hier een slok van nam. Met een grijns gaf ik de fles door aan de jongen.
          'En wat was jouw naam?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Ik ben Mason,' ik draaide me om zodat hij het litteken op mijn arm kon zien. 'Ben geraakt door bliksem, best vet hé.' Vertelde ik opgewekter dan normaal. Misschien moest ik niet meteen zoveel slokken nemen van die fles... Met grote ogen keek ik even de ruimte door. In de hoek viel mijn oog weer op de tafel met drugs. Met een grijns op mijn gezicht liep ik er naartoe en ik zag een XXL Joint op de tafel liggen.
          'Woopdie - fucking - doo,' kwam er vrolijk uit mijn mond terwijl ik hem in de lucht hield voor Elaine en de jongeman. Ik deed hem tussen mijn lippen en stak hem aan terwijl ik terug liep. Een diepe hijs zorgde er voor dat mijn longen gevuld waren met rook en ik sloot tevreden mijn ogen. Terwijl ik de rook uitblies deed ik mijn ogen weer open.
          'Liefhebbers?' vroeg ik met de joint in de lucht.





    - thank you for existing -

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Elaine, Rory & Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Nog een hele tijd hadden Mason en ik gepraat over van alles en nog wat. Het was fijn om iemand gevonden te hebben met wie ik zo open over dingen kon praten, zeker gezien de situatie waarin wij ons alle bevonden. Nadat ik afscheid had genomen van Mason was ik in eerste instantie nog even gaan ronddwalen in hert hotel. Echter leek alles op elkaar – elke gang, elke trap en elke verdieping. Het leek wel alsof ik in rondjes aan het lopen was. Gek genoeg wist in die geordende chaos toch mijn kamer terug te vinden. Toen ik deze open wilde maken, bleek deze op slot te zijn. Fronsend begon ik aan de deurklink te morrelen, maar deze weigerde te bewegen, zelfs niet toen ik er met mijn volle gewicht op begon te leunen. Had ik 'm dan op slot gedraaid? Ik begon ik mijn zakken te voelen, maar kon de sleutel niet vinden. Had ik eigenlijk überhaupt ooit een sleutel gekregen?
          ‘Wat is dit voor spookhuis,’ mompelde ik gefrustreerd en gaf nog een forse trap tegen de deur. Opnieuw gebeurde er niks, en ondertussen leek het wel alsof ik tegen een bakstenenmuur had staan aan te trappen, dat kon mijn voet althans beamen. Ik besloot maar op te geven en anderen te zoeken. Misschien konden zij me helpen of in dergelijke. Ik ging naar naar beneden, en werd verwelkomd door luide muziek. Ik liep i nde richitng van het lawaai en ik hoorde een hoop stemmen. Kennelijk werd er een feestje gebouwd en ik moest zeggen dat ik wel zin had in een feestje. Verderop zag ik Elaine en Mason staan, met een jongen tegen wie ik nog niet veel had gezegd tijdens mijn verblijf.
          ‘Liefhebbers?’ hoorde ik Mason vragen, terwijl hij iets omhoog hield wat leek op een joint.
          ‘Hier is er eentje,’ sprak ik en voegde me bij het groepje. ‘Zitten jullie deuren ook opeens op slot?’


    I just caught the wave in your eyes

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♕ Bar ♕ w/ Rory & Mason & Vesper ♕ Race accident ♕ Outfit

          "En wat is jouw naam?” vroeg Mason aan de jongeman waardoor Elaine haar aandacht op de jongen had bevestigd. Elaine vond het een beetje awkward dat ze nog steeds de namen niet wist, al was ‘mate’ al voldoende om een conversatie voort te brengen. Het duurde niet lang voordat Elaine haar aandacht weer op Mason had bevestigd door zijn vreemde manier van voorstellen.
          “Ben geraakt door bliksem, best vet hé.” Elaine kon het niet laten om met haar oog te rollen. “Geen alcohol meer voor jou,” mompelde ze terwijl ze naar voren leunde om de fles uit zijn handen te grijpen. Het boeide Elaine niet echt wat hij allemaal uitkraamde, maar gezien hij zich in haar gezelschap bevond, wilde ze niet met een opgewekte Mason opgescheept zitten.
          “Woopdie – fucking – doo.” Heb je ‘m weer. Elaine trok haar wenkbrauwen op en keek toe hoe Mason een joint in de lucht hield.
    “Ik weet dat dit hotel ons allemaal niet goed doet, maar ik denk dat ik al paar psychische verschijnselen bij Mason opmerk,” mompelde Elaine tegen de jongeman naast haar. Ach, hij had tenminste iets gevonden om ze te kunnen vermaken. Een scheve grijns sierde langzaam rond Elaines lippen nadat ze een slok nam van de fles.
          ”Liefhebbers?” vroeg Mason terwijl hij de joint in de lucht hield. Elaine zei niks, maar stond op om het over te nemen. Elaine legde de joint – die al was voorzien van vuur – tussen haar lippen waarna ze een hijs nam. God, dat was even geleden. Elaines liefde voor alcohol overtrof drugs waardoor het een tijdje geleden was dat ze high was. Na haar eerste hijs kreeg ze al het gevoel dat ze dit regelmatig zal doen.
          “Hier is er eentje,” hoorde Elaine Vesper zeggen. “Zitten jullie deuren ook opeens op slot?” vroeg ze vervolgens waardoor Elaines gelukzalige gevoel langzamerhand zonk. Ze dacht dat alleen haar deur op slot was, maar blijkbaar was dat niet zo. Elaine nam nog – in paniek – een flinke hijs waarna ze de joint aan Vesper overhandigde.
          “We’re fucking doomed,” mompelde Elaine ietwat agressief nadat ze knikte. Ze wilde niet de rest laten merken dat ze doodsbang was, maar Elaines handen begonnen zowat te trillen waardoor ze haar handen in haar zakken verstopte. Het enige wat Elaine kon bedenken was dat een kleine vent op een kleine fiets hun in de gaten hield, maar tot nu toe had ze nog niks opgemerkt waardoor Elaine begon te twijfelen over haar complot.


    I might drive fast
    but atleast I use my blinker

    [ bericht aangepast op 5 mei 2018 - 20:00 ]



    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || At the party || talking to Mia



    Mia knikte instemmend met mijn woorden, doelend dat ze ook een beetje gek kwam hier, nou niet dat het zo verassend was, gezien deze plek echt wel met je geest speelde en deze ook wist te krenken. ”Ja. Maar niet zo gek ook, feesten lijkt het enige dat je hier kunt doen. Ik bedoel, je kan niet eens naar buiten,” Wist ze me te vertellen, waardoro ik een hand door mijn haren haalde. Ik zou nooit meer in het gras kunnen liggen, of de paarden verzorgen thuis, appels van de bomen plukken…. Een zachte zucht van heimwee verliet mijn lippen maar ik wilde er niet te veel aan denken, ik had het al zwaar genoeg gehad vandaag, en de alcohol in mijn handen wist me al te troosten. Als ik genoeg doordronk zou ik me er weer niets van gaan herinneren. Op mijn volgende woorden stak Mia als een soort van ‘amen’ haar glas ook even in de lucht voordat ze ook een slok nam. “Ik denk niet dat mijn vader het zou waarderen, maar ja…” Meer woorden had ik niet nodig om haar zin te kunnen aanvullen, dus als een soort van teken van begrip, en proost klinkte ik mijn glas tegen dat van haar aan.
    “Dus…” begon ze zacht waardoor ik haar weer even aankeek. “Ben jij al naar die ene kamer geweest?” haar stem klonk zacht en ergens snapte ik de onzekerheid van haar vraag wel. Het was best wel hevig geweest, en dat enkel voor maar bladen tekst. Kort beet ik op mijn lip niet meteen wetend wat ik er op moest antwoorden. Mia leek het ook meteen door te hebben waarna ze vriendelijk “Je hoeft geen antwoord te geven hoor, misschien is het leuker om het vandaag lekker over koetjes en kalfjes te hebben,” toevoegde al schudde ik mijn hoofd even. “Nee , het is oké. We moeten na twee weken er vrede mee nemen niet?” begon ik iets triest waarna ik mijn keel schraapte. “ Ik ben geweest, het is een soort mini kamer vol met mappen van de overledenen. Sommige dik anderen vrij smal”. Begon ik rustig, het idee dat iemand zo’n dun mapje moest hebben, deed me ergens wel wat, zouden er zo weinig mensen om die persoon geven? Of misschien wisten ze niet eens dat die persoon overleden was… “Mijn map was gevuld met …ehm.. foto’s van mijn begrafenis.” Mijn stem storm even weg, en ik voelde mijn ogen glazig worden. Ik machte zachjtes waarna ik mijn mijn ogen knipperde en een stille sorry mompelde tegenover Mia. “ Het is ergens een vloek en een soort opluchting. Je ziet wie er nog aan je denkt, wie ervan wegkwijt, wie … “ ik nam even adem en besloot er niet meer verder over te praten, ik schonk Mia echter wel een zwak glimlachje. “Ik mis ze gewoon zo hard momenteel.” Mijn blik gleed kort naar mijn handen, waar het glas alcohol nog tussen mijn vingers zat al zette ik deze even aan de kant. “Je moet er wel klaar voor zijn, en dat was ik niet.” Ik liet mijn schouders kort hangen waarna ik even stil bleef, mijn gedachten weer op orde zet en vervolgens even naar Mia keek. “ Zin om het over wat leukere dingen te hebben?” vroeg ik haar wat mistroostig.






    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    RORY MITCHELLS
    20 – Cystic fibrosis

    I’m so tired of being stuck between hope and hell.



    Aan de reactie van Elaine te zien kende zij de jongen duidelijk al wel. Fijn, nou zou Rory het vijfde wiel aan de wagen worden, al was dat ook zijn eigen schuld natuurlijk. Had hij zich sinds hij hier was niet erg afgezonderd van de anderen?
    “Ach, het is niet alsof je de dood voor het eerst tegemoet loopt,” antwoordde Elaine Rory op de opmerking dat hij zichzelf niet in een coma wilde zuipen. De nieuwe jongen leek het er volledig mee eens te zijn. Rory zelf iets minder.
    “Een keer was vaak genoeg, thank you very much,” antwoordde hij met een hint van een grijns op zijn gezicht. “Ik geloof niet zo in reïncarnatie en opnieuw dood kunnen gaan.” Wacht, waarom zei hij dat? Hij dacht het wel, maar uitspreken bij onbekende mensen was misschien niet zo handig. Het klonk nogal dom.
    “En wat was jouw naam?” vroeg de jongen. Voor Rory echter kon antwoorden, praatte hij al verder. “Ik ben Mason. Ben geraakt door bliksem, best vet hé.” Rory moest het nageven, het litteken zag er indrukwekkend uit. Hij wilde net wat zeggen – zijn naam bijvoorbeeld – toen Mason zich alweer op iets anders richtte. “Woopdie – fucking – doo.”
    “Ik weet dat dit hotel ons allemaal niet goed doet, maar ik denk dat ik al paar psychische verschijnselen bij Mason opmerk,” mompelde Elaine tegen Rory. Rory beet hard op zijn lip om niet te hard te lachen. Hij vond haar nu al aardig.
    Mason toverde ergens een joint vandaan. “Liefhebbers?” Rory begon hem al te knijpen toen hij de joint zag. Rook en zijn longen waren nooit een goede combinatie geweest. Het was nog nooit zo goed gegaan in zijn leven met zijn gezondheid – al was hij dan nu dood en telde dat technisch gezien vast niet meer als leven – en dat wilde hij niet op het spel zetten.
    Voor hij echter iets kon zeggen – en de sfeer volledig kon verpesten natuurlijk, want waarom ook niet? – voegde nog iemand zich bij de groep als liefhebber voor de joint. Great, hoe meer mensen, hoe minder de kans dat de joint nog zou verdwijnen. Was er een manier om zich subtiel uit de groep te verwijderen?
    Het meisje stelde ook nog een vraag wat Rory’s aandacht trok. Deuren op slot? Wat? Maar aan Elaines reactie te zien – zowel haar knik, als hoe haar reactie net iets heftiger was dan nodig was – was het wel zo.
    “And so the game goes on,” mompelde Rory. Hij probeerde zo oppervlakkig mogelijk te ademen om maar geen rook binnen te krijgen en zat eigenlijk alsmaar te wachten op het bekende verstikkende gevoel. Maar weglopen wilde hij inmiddels niet meer. Hij wilde weten wat er hier aan de hand was, en misschien wist de rest nog iets interessants. Dat hij bij alles wat zijn lichaam deed verwachtte geen lucht meer binnen te krijgen of dacht dat hij al benauwder was en zich zo bijna ziek zou weten te praten, moest hij dan voor nu voor lief nemen.
    Hij probeerde het allemaal te begrijpen. Wat voor fucked up spel speelde het hotel met ze? Eerst die dossiers, nu kamers op slot? Hoewel dat laatste niet eens heel extreem was, kon Rory niet geloven dat dit het enige zou zijn. Dit was een voorbode voor iets groters.
    Ineens realiseerde hij zich dat hij Mason nooit geantwoord had. Met zijn handen speelde hij met de zoom van zijn tshirt. “Oh, ik ben Rory trouwens,” zei hij. Het klonk nogal misplaatst in het gesprek vond hij.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.