• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♔ Room 104 > Hall ♔ w/ Eliot, Charon, Dante ♔ Race accident ♔ Outfit

    Een gesnik hoorde Elaine vanuit de kant van Eliot toen ze haar map in de kast mikte. Even wist Elaine niet wat ze moest doen. Ze was geenszins persoon die mensen kon troosten. Misschien omdat ze niemand in haar leven had om te troosten, maar dat ter zake. Gelukkig duurde zijn gesnik niet lang, want al snel accepteerde hij Elaines aanbod om iets te gaan drinken en stond vervolgens op. Terwijl Elaine nog met haar handen in haar zakken tegen de muur aanleunde, keek ze toe hoe de blonde zijn spullen opraapte en in de kast stopte.
          “What the Hell. Waarom ook niet?” Een zwakke glimlach sierde rond Elaines lippen. Ja, waarom niet. Wat konden ze hier anders doen dan drinken. Ze hadden hier niet echt verantwoordelijkheid en moesten niet werken om voor hun broodgeld te zorgen. Al was ze wel blij met gratis eten, vond Elaine ook wel leuk om te gaan werken. Ze had haar werk, de geur van benzine en Herbie echt gemist. Een diepe zucht rolde over Elaines lippen terwijl ze overeind stond.
          “That’s the spirit, blonde,” zei Elaine met een monotone stem. Ze probeerde de sfeer op te vrolijken, maar kamer 104 was niet echt de ideale plek om dat te doen. Terwijl Eliot zo snel mogelijk uit de kamer wilde verdwijnen, deed Elaine er sloom over. Zo te zien zou Eliot deze kamer paar dagenlang vermijden, dacht Elaine. Ze volgde slenterend de voetstappen van Eliot en keek doelloos om haar heen. Pas wanneer ze hem weer hoorde praten, keek ze op.
          ”Ik ga op jouw ervaring af, ja? Want iets zegt me dat jij dat wel hebt.” Eliot schonk haar nog een grijns wanneer hij de woorden uitsprak. Onschuldig haalde Elaine haar schouders op terwijl er een gemeende grijns rond haar lippen sierde. “Clever boy.”
          Onderweg naar de bar zag Elaine een meisje en een jongen staan. Het meisje zag er niet bepaald vrolijk uit. “Ik denk dat ze ook wat drank nodig heeft,” mompelde Elaine. De jongeman naast haar zag ze weleens voorbij komen, maar had nog geen fatsoenlijk gesprek met hem gevoerd.
          ”Ik weet niet wat die wankers jullie hebben aangesmeerd in die mappen, maar wij gaan wat drinken. Zin in?” nodigde Eliot de medebewoners uit. Elaine kon niks anders dan met haar hoofd knikken. Hoe meer zielen – letterlijk? – hoe meer vreugd. Elaine was in haar vorige leven graag alleen en dronk ook alleen in haar huis. Nu ze zag dat haar dood geen invloed had op mensen om haar heen, besloot ze toch wat socialer te worden na haar dood. Hoe onlogisch dat ook mocht klinken.
          ”Ik ben Char,” stelde het meisje voor waarna ze ook de naam van de jongen naast haar noemde. Kwam Elaine vandaag alleen maar Britse mensen tegen? “Elaine,” zei ze simpel terwijl ze een korte blik naar Eliot toewierp. Even onderdrukte ze de neiging om hem als Eliot Price voor te stellen, maar besloot toch om niet te doen. Na kamer 104 wilde Elaine niet de volgende zijn die hij zou vermijden, vooral niet nadat ze haarzelf had wijsgemaakt om nog socialer te worden. Al wist ze zelf ook niet of dat zou lukken.


    I might drive fast
    but atleast I use my blinker


    [ bericht aangepast op 23 maart 2018 - 11:27 ]

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          'Ik heb het nooit moeilijk gehad, ik had het zelfs heel goed...' vertelde ik iets minder vrolijk dan het zou moeten klinken. 'Ik had het graag met je willen delen,' vervolgde ik met een zoete glimlach. Vesper keek me een beetje verbaast aan en vormde een O met haar mond, vervolgd door een zachte lach. Natuurlijk was het raar om zoiets te horen, ze kent me nauwelijks en ik haar ook niet, maar als ik verhalen hoor zoals die van haar, dan vind ik het egoïstisch van mezelf en mijn ouders dat we nooit hebben gedeeld. We hadden geld zat, maar we gaven nooit donaties.
          'Dat is lief van je, maar ik ben alleen maar blij te horen dat je het goed hebt gehad,' meende ze. 'Begrijp me ook niet verkeerd, mijn zusje en ik hadden het niet alleen maar moeilijk.' vervolgde Vesper. Stemmend knikte ik, luisterend naar haar woorden.
          'Daarbij biedt zo'n soort jeugd je ook bepaalde levenslessen, zeker omdat we onze dagen vaak doorbrachten op de straten van the South Bronx...' vertelde Vesper, vervolgd door een rilling. 'Absoluut niet de beste buurt.' Instemmend lach ik om haar woorden. Het leek me echt niet prettig om in zo'n soort buurt te wonen. Maar tussen de kakkers en hoge pieven was het ook geen fuck aan. Vesper keek weer mijn kant op en plofte naast me neer op het bed.
          'Vaak was ik echter ook best moe, geen idee waarom eigenlijk... Ik bracht daarom ook veel van mijn tijd lezen d–' ze onderbrak zichzelf, waardoor ik even verward mijn hoofd schudde. 'Wat is er?' vroeg ik. Vesper keek me verontschuldigend aan, ookal had ik geen idee waarom.
          'Sorry, het spijt me! Ik praat volgens mij veel te veel. Vertel eens wat meer over jezelf alsjeblieft.' zei ze snel, waardoor ik even moest lachen. Ik liet mijn hand even op haar schouder rusten. 'Ik vind het fijn om te luisteren hoor,' meende ik met een glimlach. Mijn hand ging weer naar het bed en ik leunde wat achterover.
          'De straat waar ik woon... of nouja, woonde... was een straat met grote huizen, kakkers, en verschrikkelijke zeikerds.' vertelde ik met een geïrriteerde blik op mijn gezicht. 'Als je na negen uur ook maar een beetje lawaai maakte in de straat, belde ze meteen de politie.' Kort glimlach ik naar Vesper, waarschijnlijk had zij daar nog nooit last van gehad. Van politie misschien wel, maar niet voor haar, niet voor geluidsoverlast na negen uur.
          'Mijn hele lichaam stond voor mijn gevoel in de fik, toen ik geraakt werd.' zei ik ineens. Even schrok ik van mezelf, de woorden waren nogal out of the blue en ik wilde niet zo lomp zijn. Ik had het nog niemand verteld, maar ik was niet meteen overleden toen ik geraakt werd, het duurde ongeveer 5 tot 10 seconden.
          'Sorry eh,' mompelde ik. 'ik wilde niet zo lomp zijn.' Op een of andere manier had ik het gevoel dat ik het aan Vesper kon vertellen, ondanks dat ik haar waarschijnlijk zojuist een paniek aanval had gegeven. Wat zal ze wel niet denken, wat een mafkees. Verward schudde ik mijn hoofd, waarom deed ik ineens zo raar. Nooit heb ik het over details, mijn leven, familie of mijn gevoel... en ineens gooi ik mijn eigen dood op tafel. Goed bezig Mason.






    - thank you for existing -




    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || hallway || talking to Olivia



    Ik bleek blijkbaar niet de enige te zijn die amper kon slapen s'nachts gezien Olivia haar hoofd lichtjes schudde op mijn vraag. “Met veel moeite hooguit een paar uurtjes op een avond,” zei ze waardoor ik begrijpend knikte, de nachten hier waren het vreselijkst van al. “Soms lukt het me niet eens meer om terug in slaap te vallen. Ik sta er dan ook van te kijken dat ik nog geen wallen heb die tot mijn onderkin reiken.” een flauw lachje verliet haar mond wat er voor zorgde dat mijn mondhoekjes ook wat omhoog gingen, niet echt een volle glimlach, maar een hint van. “Zouden we om slaappillen kunnen vragen?” haar opmerking deed me even opkijken, het was iets waar ik nog niet aan had gedacht, maar me wel slim leek. Zelf had ik nog niets gevraagd hier omdat ik het allemaal nog niet echt kon geloven en voor ene luttele seconde kwam de duistere gedachte in mijn hoofd binnen om gewoon een boel slaappillen binnen te kappen en niet meer wakker te worden, maar dat idee wuifde ik gauw weer weg. Het leek soms alsof er na mijn dood een duistere kant me steeds verder probeerde te slapen in het niets, waardoor deze haast suïcidale ideeën mijn hoofd leken te vullen. Het gesprek met Olivia leek me ergens toch met mijn beide voeten op de grond te brengen, iets waar ik erg dankbaar voor was. “Misschien dat we daarop iets beter slapen?” ik knikte goedkeurend. "Ja lijkt me een goed plan, laten we hopen dat het effectief zal werken, iedere ochtend met een hangover wakker worden zie ik niet meteen zitten." haf ik eerlijk toe, volgens mij had ik zelf geen ene keer hier in Hotel Entropy aangeschoven voor het ontbijt, puur omdat ik het gewoon niet binnen zou kunnen krijgen.
    Bij mijn volgende vraag verscheen er een zacht glimlachje op haar lippen. “Ik ben eenentwintig en ik heb zo het vermoeden dat de teller daarop is blijven staan,” zei ze en haalde een hand door haar bruine lokken, ik had haar inderdaad wat ouders dan mezelf geschat, maar eenentwintig was nog steeds relatief jong. “En jij?” kaatste ze de bal terug waardoor ik mijn handen even nonchalant in mijn broekzakken stak ik wilde haar dan ook antwoorden al verstoorde een deuntje ons gesprek.

    ‘Beste gasten van Hotel Entropy; daar we continu de best mogelijke service willen bieden, hebben we ons aanbod aan verdiensten uitgebreid — speciaal voor u! Vanaf heden kan u in kamer 104 het antwoord op één alom gestelde vraag vinden: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Opgelet; het Hotel staat niet in de voor enige emotionele schade welke dit mogelijks kan brengen. Bedankt voor uw aandacht, en geniet van de rest van uw verblijf!’


    De zachte stem deed me enorm aan mijn moeder denken waardoor ik even niet leek te kunnen ademen echter naarmate de woordkeuze vorderde besefte ik dat dit niet mijn moeder kon zijn en leek te stem eerder op die van... van Kayla? ”Olivia en Grayson... toch?” ik schrok op uit mijn gedachten, maar leek eindelijk weer wat adem te kunnen halen toen mijn blik op de blonde jongen voor ons viel. Ik had hem misschien één keer gezien, maar zijn naam ontglipte me meteen.
    Mijn blik gleed van de jongen naar Olivia. Tranen rolden over haar wangen heen en ik kreeg het nare gevoel dat ze ook deze stem had gehoord, maar niet die van mijn moeder of Kayla... “Hi... hoorden jullie dat net ook?” Vervolgde hij waardoor ik knikte, ik schraapte even mijn keel. "Ja het was... nogal naar." mompelde ik Mijn handen hadden zich tot vuisten gebald in mijn broekzakken , proberend mijn woede en verdriet niet te uiten.
    “Ik weet niet wat ik hoorde,” zei Olivia schor, waarna ze haar wangen droog veegde. Ik keek weer naar de jongen voor ons. "Het was Declan toch?" vroeg ik de jongen eens ik weer op zijn naam kwam. "Wil... willen jullie naar die kamer gaan?" vroeg ik de twee ietswat onzeker


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Dante Howers
    21 – alcohol addicted/alcohol overdose – Charon

    I have learned this much: empathy is shit.

    Ik weet niet wat die wankers jullie hebben aangesmeerd in die mappen, maar wij gaan wat drinken. Zin in?’ sprak een jongen in de voorbijgang met een opmerkbaar Brits accent. Voor een tel vroeg ik me af tegen wie hij het had, maar toen hij ons aankeek viel het kwartje. De jongen, wiens blonde haren als een soort vlammen alle kanten op stonden, kwam me niet bekend voor. Waarschijnlijk omdat ik slecht was in gezichten onthouden en ik niet bepaald het toonbeeld van sociaalheid was geweest de afgelopen week. Na eerst de reactie van Charon gezien gehad te hebben en nu die van de blonde jongen, was ik meer dan opgelucht dat ik geen kijkje in mijn map had genomen.
          ‘Wat denk jij? Liquid lunch?’
    Charon glimlachte naar mij als een boer met kiespijn. Ik dacht even na, alcohol op een lege maag; dat ging sowieso verkeerd. Over de laatste weken van mijn leven heb ik weliswaar een behoorlijke tolerantie weten op te bouwen, maar als ik nu ging drinken lag ik sowieso binnen no time onder de tafel. Desalniettemin snakte mijn lichaam toch naar alcohol. Verslavingen neem je kennelijk dus met je mee het graf in.
          ‘Count me in,’ mompelde ik en begroef mijn handen nonchalant in de zakken van mijn broek.
          ‘Ik ben Char,’ stelde Charon zichzelf voor ‘—en dit is Dante.’ Ik fronsde en schonk Char even een verwarde blik.
          ‘Elaine.’
          ‘Nou ik ben dus Dante,’ sprak ik en haalde mijn schouders op. ‘Alcohol was het plan, toch?’


    I just caught the wave in your eyes

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Mason moest lachen, nadat ik mijn excuses verwoed aan hem had aangeboden en plaatste zijn hand op mijn schouder.
          ‘Ik vind het fijn om te luisteren hoor,’ sprak hij en schonk mij een glimlach. Ik haalde mijn schouders op en frunnikte wat aan de mouwen van mijn – err Masons – trui.
          ‘Alsnog, ik wil je niet de oren van je kop praten...’
          ‘De straat waar ik woon... of nouja, woonde... was een straat met grote huizen, kakkers, en verschrikkelijke zeikerds.’ Mason leunde wat achterover en zijn blik was geïrriteerd. Ik kantelde mijn hoofd wat en keek hem nieuwsgierig aan, terwijl ik het frunniken aan mijn mouw staakte. ‘Als je na negen uur ook maar een beetje lawaai maakte in de straat, belde ze meteen de politie.’ Ik moest lachen.
          ‘Yikes, dat klinkt verschrikkelijk...’ Ik dacht aan de straat waar ik woonde. De buurt waar het nooit stil was en absoluut niet vredig. Het kleine appartement waarin ik jaren heb geleefd en waar je constant op elkaars lip zat. Desalniettemin was ik er wel gelukkig geweest. Mijn blik gleed over Masons gezicht, die diep in gedachten verzonken leek.
          ‘Mijn hele lichaam stond voor mijn gevoel in de fik, toen ik geraakt werd,’ zei hij toen ineens. Ik keek hem verbaasd aan en ook hij leek van zijn eigen woorden te zijn geschrokken. ‘Sorry eh, ik wilde niet zo lomp zijn.’ Ik glimlachte zwakjes en schudde mijn hoofd, waarna ik het met een handgebaar wegwuivde.
          ‘Het geeft niet,’ sprak ik geruststellend en schoof wat meer naar hem toe, ‘niks kan de gestoordheid van dit hele hotel gebeuren overtreffen.’ Toen veranderde mijn blik naar serieus en ik keek hem geinteresseerd aan. ‘Maar even serieus, als je er met iemand over wilt praten, je mag atijd naar mij toe komen...’ Ik legde mijn hand voorzichtig op zijn bovenarm, waar het litteken onder zijn trui verborgen zat. ‘Doet het nog pijn?’


    I just caught the wave in your eyes

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          Vesper leek verbaasd door mijn woorden en meteen had ik spijt van wat ik had gezegd.
          'Sorry eh, ik wilde niet zo lomp zijn.' Vesper glimlacht zwakjes en schudde haar hoofd. 'Het geeft niet,' zei ze en een zucht verliet mijn lippen. Ze schoof wat mijn kant op.
          'Niks kan de gestoordheid van dit hele hotel gebeuren overtreffen,' meende ze terwijl haar gezichtsuitdrukking veranderde naar een geïnteresseerde blik. 'Je hebt zeker gelijk,' stemde ik in.
          'Maar even serieus, als je er met iemand over wilt praten, je mag altijd naar mij toe komen.....' meende ze terwijl ze haar hand op mijn bovenarm legde, op de plek van het litteken. Het brandde een beetje maar ik slikte het weg. 'Doet het nog pijn?' vroeg ze, waarop ik voorzichtig knikte.
          'Een klein beetje, met douchen of met een aanraking. Met truien of shirts valt het vaak mee, maar het schuurt nogal.' vertelde ik. 'Weet je ook meteen waarom ik geen shirt aan heb 's ochtends, het is gevoelig na het douchen.' vervolgde ik. Ik legde mijn andere hand op Vespers hand en haalde hem van de plek af en liet hem rusten op mijn schoot.
          'Heb jij er niets aan overgehouden?' vroeg ik met een iets wat vrolijkere blik op mijn gezicht. Nogsteeds was ik in de war, dat ik het fijn vond om hier over te praten. Natuurlijk is een dood ook niet niks, maar dat het zo aan me zou vreten had ik niet gedacht.







    - thank you for existing -

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Hij knikte voorzichtig als antwoord op mijn vraag.
          ‘Een klein beetje, met douchen of met een aanraking. Met truien of shirts valt het vaak mee, maar het schuurt nogal,’ vertelde hij en ik luisterde aandachtig. Het leek mij een bizar iets, getroffen worden door de bliksem. ‘Weet je ook meteen waarom ik geen shirt aan heb 's ochtends, het is gevoelig na het douchen.’ Ik knikte begrijpend. Hij plaatste toen zijn hand op de mijne, haalde hem van van zijn bovenarm af en liet hem rusten in zijn schoot.
          ‘Sorry,’ sprak ik zachtjes en keek hem schuldig aan, ‘ik zal er maar niet meer aankomen...’ Ik glimlachte zwakjes en beet op mijn lip. ‘Maar begrijp ik nu goed dat je het hebt gevoeld?’
          ‘Heb jij er niets aan overgehouden?’ vroeg hij en hij keek wat vrolijker uit zijn ogen. Ik keek hem verward aan en fronsde lichtjes.
          ‘Hoe bedoel je? Aan mijn dood?’ vroeg ik en dacht even na. ‘Ik weet niet zeker of het iets te maken heeft met mijn dood, maar al sinds heel vroeg in mijn leven zit ik onder de bloeduitstortingen, ik hoefde altijd maar zacht tegen iets aan te stoten...’ Ik stroopte mijn mouwen een stukje op, zodat mijn met blauwe plekken bezaaide onderarmen in zicht kwamen.


    I just caught the wave in your eyes

    CRISTIANO 'CHRIS' ROMEO RODRIGUEZ
    21 ~ Shot dead ~ Outfit ~ W. Mia @ Hallway



    Ze knikte. “Hoe kom je aan gaming materiaal dan? Ik heb niks in mijn kamer?” vroeg ze me dan toch, lichtelijk verbaasd. Ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Aangevraagd, met dat vage systeem hier,' begin ik. 'Zo kom ik ook aan mijn drank, drugs en sigaretten.' vervolg ik nonchalant. 'Je moet iets verzinnen om je bezig te houden eh?' zeg ik met een zwak lachje. “Nee, ik heb geen betere plannen. Daarom vroeg ik het ook aan jou,” zei ze dan en ik knik lichtjes. 'Nou ja, ik kan niet zeggen wat je moet doen.' zeg ik nonchalant. 'Maar je kan meekomen naar mijn kamer voor wat rondes van een random game?' Ik hou mijn hoofd wat schuin en grijns dan speels. 'Ik beloof echter niet dat ik me in ga houden.' weet ik plagend uit te brengen gevolgd door een speelse knipoog. Dit in de hoop dat het de sfeer wat luchtiger zou maken, al was dat nog een hele taak in een plek als dit.


    El Diablo.

    Audrey Louisa Charlston

    'There is nothing so
    Dangerous as a headstrong
    Girl who knows her own mind'


    19 years | Shot - robbery | Knocking on Rory's door | Alone |Outfit

    Onbewust greep Audrey naar de lakens op Rory zijn bed, ze liet de zachte stof tussen haar vingers door glijden, duwde de stof steeds heen en weer. Audrey wist niet wat het was, maar sinds ze hier was leek ze steeds meer nerveuze trekjes te hebben, als of alles haar gespannen maakte. Zo leek het ook als of ze haar handen altijd bezig moest houden, ze kon ze bijna niet meer gewoon even stil op haar schoot neer leggen. Onbewust was ze dan toch weer iets aan het doen, als was het maar met haar eigen vingers spelen.
    “Hé, denk je dat je met de radio ook gewone zenders te pakken zou kunnen krijgen? Ik smacht naar wat nieuws uit de echte wereld.” zei Rory, Audrey fronste kort, daar zei de jongen eens wat. Ergens betwijfelde Audrey het wel, ze zouden hen toch niet zomaar nieuws van de buitenwereld laten horen. Ze konden hier niet eens uit, dus nieuws van de 'echte' wereld, Audrey wist het niet, maar het was altijd het proberen waard toch? Als je het niet probeerde zou je er ook nooit achter kunnen komen. 'Ik weet het niet,' zei Audrey, 'Maar we kunnen kijken of het lukt.' opperde Audrey. Ze was dan ook bijna van plan echt uit te zoeken hoe Rory zijn woorden in de praktijk werkten, echter werd het tweetal gestoord door een stem die plotseling door de speakers heen klonk. Audrey haar adem stokte,
    ‘‘Beste gasten van Hotel Entropy; daar we continu de best mogelijke service willen bieden, hebben we ons aanbod aan verdiensten uitgebreid — speciaal voor u! Vanaf heden kan u in kamer 104 het antwoord op één alom gestelde vraag vinden: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Opgelet; het Hotel staat niet in de voor enige emotionele schade welke dit mogelijks kan brengen. Bedankt voor uw aandacht, en geniet van de rest van uw verblijf!’’
    Het duurde een paar seconden tot het tot Audrey door drong. Het was haar moeder die haar hier aan had gesproken, haar moeder die door de speakers had geklonken. Audrey kon het niet helemaal omvatten, want waar werd dit dan ingesproken? Waar was haar moeder dan? Audrey begreep er niks van. Ze werd zelfs zo afgeleid door de stem dat ze de boodschap zelf niet eens echt helemaal door kreeg. Daar begon ze pas over na te denken toen ze Rory weer hoorde praatten. “Ik, ehm...Ik denk dat ik daar ga kijken?” stamelde Rory. In de eerste instantie knikte Audrey alleen een beetje verstomd als antwoord. Waar ging Rory dan ook alweer kijken? Het drong nog altijd niet helemaal door waar ze dan konden gaan staan kijken of waar ze naar konden kijken. 'Ehm... ja,' mompelde Audrey. 'Ik weet niet,' voegde ze er aan toe, terwijl ze zocht naar de woorden die haar net waren toe gesproken. Langzaam begon het Audrey binnen te komen, wie gaf er om haar dood? Was dat echt wat ze wou weten? Audrey wist niet of ze het antwoord op de vraag wel wou weten.'Ik weet niet of ik wel ga,' mompelde Audrey. 'Misschien, komt het toch wel een beetje dichtbij,' voegde ze aan haar woorden toe. Als of ze wanneer ze die kamer binnen zou stappen ze officieel dood was, als ze hier bleef zou ze misschien nog kunnen doen als of het niet zo was. Als of ze ooit nog terug kon gaan, maar wanneer ze daar binnen stapte, dan was het over.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Declan Alexei Keller


    20 Years | Fell of a cliff | The hallway | Grayson and Olivia


    Misschien had Declan zich beter gewoon om kunnen draaien, waarschijnlijk was het de twee niet eens echt opgevallen. Ze leken beide ze beduusd te zijn van de woorden van net, dat ze hem waarschijnlijk niet eens hadden zien staan. Het meisje, Olivia, liet zelf enkele tranen over haar wangen rollen. Waarschijnlijk had Declan ze niet op een slechter moment kunnen onder breken, Declan beet dan ook enigzins ongemakkelijk op zijn onderlip terwijl hij naar zijn voeten staarde. Hij probeerde Olivia niet te veel aan te staren, maar toch was hij geneigd te kijken naar het huilende meisje, hij wou haar niet in verlegenheid brengen.
    Toch was het Grayson die het eerste iets zei. "Ja het was... nogal naar." zei hij langzaam, Declan knikte. Hij wist niet wat hij er van moest denken en hij wist zeker niet wat hij wou. Misschien was de keuze uitstellen ook wel goed, de kamer zou er toch nog wel langer blijven of niet? Dan zou hij altijd later nog kunnen kijken, echter zodra hij er had gekeken kon hij ook niet meer terug. Dan zou wat hij ook zou vinden voor altjd in zijn hoofd rond blijven slinger, misschien was het soms ook maar beter om niets te weten. Straks was er niemand die echt een kick had gegeven en ja... dat zou ook wel een beetje pijnlijk zijn. Declan wist het niet, het zou hoe dan ook pijnlijk worden en hij wist gewoon niet of hij het wou. Misschien kon hij het beter gewoon negeren. “Ik weet niet wat ik hoorde,” zei Olivia uiteindelijk, Declan keek haar even aan en knikte kort, hij wist wel wat hij hoorde, maar hij wist ook niet wat hij er mee moest.
    "Het was Declan toch?" zei Grayson na een korte stilte, Declan knikte kort als antwoord. "Wil... willen jullie naar die kamer gaan?" zei Grayson vervolgens, Declan beet op zijn onderlip, hij was hier nog niet uit. Hij twijfelde zwaar, maar misschien moest hij het lot gewoon laten beslissen. Als Grayson en Olivia wouden gaan ging hij mee, gingen ze niet dan ging ook hij niet. Dan hoefde hij zelf ook niet te bepalen. 'Ik weet het niet,' mompelde Declan dan ook, waarna hij een kleine waterige glimlach liet zien. 'Ik weet niet of ik wel wil weten wat ik daar aan tref,' voegde Declan aan zijn vorige woorden toe wetend dat hij het wel weer lekker vaag hield. Lichtelijk nerveus haalde Declan een hand door zijn blonde haar heen, met deze actie vielen er meteen weer allemaal kruimels it zijn haar. Lekker charmant dit weer. 'En jullie?' zei Declan om de kruimel regen te kunnen verbloemen.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    ELIOT PRICE


    21 • British • Complications — Operation • @ Hall > Bar • & Charon, Dante, Elaine


          'Wat denk jij — liquid lunch?'
          'Count me in.'
          Eliot kijkt van de jongedame naar de jongeman — hij was voor een moment vergeten dat andere personen elkaar wellicht wel kennen in plaats van niemand. Eliot is waarschijnlijk een van de weinige personen die in zijn slaapkamer bleef gedurende zijn periode in het vreemde horor hotel.
          'Ik ben Char en dit is Dante.'
          Eliot geeft een zachte knik naar beiden personen, zijn gedachten bevestigd. Ach, zolang ze maar kunnen drinken — niet waar?
          'Elaine.'
          'Nou, ik ben dus Dante. Alcohol was het plan, toch?'
          'Yup.'
          Eliot loopt simpelweg langs de nieuwelingen af richting een van de barren, welke hij regelmatig is tegengekomen tijdens zijn dwaaltochten door het hotel. Gelukkig bevindt deze zich slechts drie minuten lopen van horror Kamer 104, waardoor Eliot al snel met een fles wodka in zijn handen staat. Eliot zucht even, zoekend naar glazen. Uiteindelijk zet hij de fles wodka simpelweg aan zijn mond en neemt een slok, waarna hij de brandende vloeistof door zijn keel voelt glijden. Eliot kreunt even, maar geniet van het verdovende gevoel.
          'Nou, bij gebrek aan glazen krijgt iedereen gewoonweg zijn eigen fles. Fuck it, dit is toch al een bloody mess.'
          Eliot loopt om de bar heen en laat zichzelf op één van de barkrukken glijden, waarna hij de polaroid foto uit zijn broekzak haalt en er verlangend naar kijkt — het lachende gezicht van Harriet bespot hem. Eliot dwingt zijn tranen weer terug, wensend dat dit alles gewoonweg voorbij kon zijn en hij echt dood zou zijn. Hoogstwaarschijnlijk zou dat minder pijn doen.

    Sometimes, the world does not need another hero.
    Sometimes, it needs a monster.



    RORY MITCHELLS
    20 – Cystic fibrosis

    I’m so tired of being stuck between hope and hell.



    Audrey was al net zo in shock als Rory zelf was, maar dat was amper mogelijk. Goed, de boodschap zelf was natuurlijk erg rakend, maar zo pijnlijk als het voor Rory was om zijn moeder te horen kon het niet zijn. Tenzij... Wat als Audrey niet Rory’s moeder hoorde, maar iemand anders? Het was alleen maar een bevestiging voor Rory dat het niet echt was. Het was zijn moeder niet die hij hoorde, maar iemand die al te hard zijn best deed om het zo lastig mogelijk hier te maken. Maar waarom klonk het dan zo echt? Waarom deed het dan zoveel pijn?
    “Ehm... ja. Ik weet niet. Ik weet niet of ik wel ga. Misschien, komt het toch wel een beetje dichtbij,” mompelde Audrey, die duidelijk haar gedachten net zo op een rij had staan als Rory had. En daar had ze ook weer een punt. Het was de eerste ‘officiële bevestiging’ dat ze daadwerkelijk gestorven waren, dat dit dus daadwerkelijk een soort after-life was.
    Rory zette zich af van de vensterbank waar hij tegenaan geleund stond en liep naar de stoel die in de kamer was, waar hij zich neer liet zakken. Met zijn ellebogen leunde hij op de tafel. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen, daarbij zijn slapen masserend tegen de denkbeeldige hoofdpijn.
    “Oh, fuck zeg,” somde hij zijn gedachten op, al had hij niet helemaal door dat hij het hardop zei. Hij wist het allemaal niet meer. Moest hij gaan kijken? Of niet? Hij kon altijd later nog kijken als hij wilde, nietwaar? Was het dan beter om nu hier te blijven en niet door emoties gedreven daarheen te rennen? Dat verwachtten ze van hem toch?
    Hij tilde zijn hoofd weer op uit zijn handen en veegde met een hand over zijn wangen en kin. Hij had zich in de tijd dat hij hier nu was, de tijd na zijn dood, nog niet zo gevoeld. Hij leek alles tegelijk te voelen en tegelijkertijd voelde hij zich verschrikkelijk verdoofd, alsof hij van een afstand toe stond te kijken. Hij was een van de weinigen hier die zich had kunnen voorbereiden op sterven, maar misschien realiseerde hij zich nu pas wat dat had ingehouden. Dat hij echt dood was.
    “Waar the hell zijn we beland?” Hij was bang dat zijn vraag misschien al erg dicht bij het antwoord kwam.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Olivia Jenoah Guistini

    ”I’m an odd combination of really sweet and don’t mess with me."

    • Twenty-one • Childbirth • Her room -> Hallway, with Grayson & Declan •

    Het lukte me niet om Grayson zijn woorden hardop te beamen, niet nu ik net de stem van mijn eigen Grayson gehoord had, maar dat het naar was om aan te horen was een gegeven waar ik het helemaal mee eens was. Verscheurd sla ik mijn armen over elkaar heen, hopende zo stevig rechtop te blijven staan. “Het was Declan toch?” vraagt Grayson vervolgens, waarop mijn donkere kijkers naar de jongen toe blikte als deze instemmend knikte. “Wil… Willen jullie naar die kamer gaan?” Vertwijfeld bijt ik op mijn lip en voel hoe een subtiele angst mijn binnenste in sloop. Wilde ik naar die kamer gaan? Kon ik de confrontatie aan die daar plaats zou vinden? Was ik daar überhaupt op dit moment wel sterk genoeg voor? Wat het ook zou zijn?
          ”Ik weet het niet,” brengt Declan dan als eerste uit. “Ik weet niet of ik wel wil weten wat ik daar aantref,” vervolgt hij. “En jullie?” Moeizaam adem ik een keer diep in en strijk voorzichtig een keer door mijn donkere lokken heen, waarna ik opnieuw voor een paar tellen zacht op mijn onderlip beet. “Ik weet niet of ik het aan kan,” fluister ik dan zacht en zoek naar Grayson zijn blik. Het was misschien niet eerlijk om steun bij hem te zoeken gezien hij het zelf ook alles behalve makkelijk had, maar om de een of andere reden zocht ik juist mede hierom bij hem de steun waar ik zo naar verlangde. Hij was de eerste die ik hier gezien had, de eerste die me opving tijdens het instorten, en nu ook hopelijk een van de eerste die met mij iets te weten ging komen.
          ”Ik weet niet of ik het alleen wel kan..” spreek ik hardop uit doch op een zachte toon. Opnieuw zinken mijn tanden in mijn onderlip en blik kort naar Declan alvorens terug naar Grayson te kijken. “Wil jij?” vraag ik hem dan, voorzichtig.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie– Gang - Chris - Outfit


          Nadat Chris had uitgelegd hoe hij aan het apparatuur was gekomen knikte ik begrijpend. Zelf had ik nog niet zo door gehad dat het ook al die dingen nog kon leveren, zelf had ik namelijk alleen nog maar eten, drinken en wat studieboeken besteld. En dus was het nooit echt tot me doorgedrongen dat de mogelijkheden redelijk eindeloos leken. “Zo kom ik ook aan mijn drank, drugs en sigaretten. Je moet iets verzinnen om je bezig te houden eh?” ik knikte weer instemmend. “Op deze verdomde plek zeker,” zuchtte ik toen en haalde even diep adem. Elke keer als ik weer met mijn neus op de feiten werd gedrukt voelde ik me toch redelijk moedeloos.
          Het was duidelijk dat ik niet de enige was die het niet altijd lukte zichzelf te vermaken in dit hotel behalve met bezigheden die zich tot een routine hadden gevormd. In mijn geval bestond dat vooral uit studeren, eten en feesten. Ik was dan ook ergens wel blij dat Chris met het voorstel kwam dat ik met hem mee zou gaan om wat te gamen. Nooit had ik zoiets toegegeven, maar gamen was iets wat ik vaak deed met mijn familie, ik was er dan ook redelijk goed in. Natuurlijk niet zo goed als sommigen, maar toch beter dan veel van mij verwachtten. “Challenge accepted,” grijnsde ik dan ook naar de jongeman. “Ik beloof echter niet dat ik me in ga houden,” een glimlach sierde mijn mond. “Het is je niet aan te raden, al doe je je uiterste best ga je mij nog niet inmaken,” antwoordde ik op mijn beurt terwijl ik de jongen speels aankeek. Ik maakte me los van de muur zodat ik de jongen makkelijk kon volgen naar zijn kamer. "Had je al iets in gedachten?" vroeg ik toen nieuwsgierig en keek Chris aandachtig aan.


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          'ik zal er maar niet meer aankomen...' Vesper beet na haar woorden op haar lip waardoor ik even moest slikken. Haar hand lag op mijn schoot en ze keek me geïnteresseerd aan.
          'Maar begrijp ik nu goed dat je het hebt gevoeld?' mijn een zwak lachje keek ik haar kant op. 'Ik heb het inderdaad gevoeld, heel kort.' vertelde ik. Het was echt een heel naar gevoel. Je lichaam staat in de fik en je explodeert voor je gevoel van binnen uit. Een rilling ging langs mijn rug terwijl ik er aan terug dacht en mijn bovenarm begon een beetje te branden.
          'Heb jij er niets aan overgehouden?' vroeg ik aan Vesper terwijl ik met mijn vingers op haar hand pingelde. 'Hoe bedoel je? Aan mijn dood?' vroeg Vesper met een bedenkelijke blik. Ik knikte op haar vraag en verschoof mezelf een beetje.
          'Ik weet niet zeker of het iets te maken heeft met mijn dood, maar al sinds heel vroeg in mijn leven zit ik onder de bloeduitstortingen, ik hoefde altijd maar zacht tegen iets aan te stoten...' vertelde Vesper terwijl ze haar mouwen opstroopte. Mijn blik viel op alle bloeduitstortingen op haar onderarmen en ik keek met fronsende wenkbrauwen haar kant op.
          'Hoe kan zoiets gebeuren?' vroeg ik terwijl ik een arm vast pakte en de plekken van dichterbij bekeek. 'Heel gek,' vervolgde ik waarna ik haar arm weer los liet. 'Misschien zwakke bloedvaten?' dacht ik hard op. Even gingen mijn ogen over Vesper's lichaam. Ze zag er verder wel goed uit, gezond, maar wel aan de dunne kant.
          'Je bent ook wel een beetje een lichtgewichtje he,' plaagde ik haar.







    - thank you for existing -