• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.



    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || hallway || talking to Olivia




    Deze afgelopen dagen waren één en al verwarring, pijn en leegte geweest, maar vandaag was het nog eens extra zo zwaar. Die stem, ik wilde het niet eens weten of het echt de stem van mijn moeder was. Op mijn vraag waren zowel Declan als Olivia ook nog steeds van slag door de stem waardoor ze beiden leken te twijfelen. Iets wat ik wel begreep, deze woorden, waren alweer een bevestiging van onze dood en wat er in die kamer zou zijn... 'Ik weet het niet,' zei Declan duidelijk twijfelend. 'Ik weet niet of ik wel wil weten wat ik daar aan tref,' vervolgde hij waardoor ik de jongen even begrijpend aankeek. Ik wist van niemand hoe ze hier geraakt zijn, maar iedereen had de dood tegemoet gekomen. Declan haalde moelijk een hand door zijn haar waarbij er vreemd genoeg wat kruimels uitvielen. Hopelijk had zijn dood niets met zoetigheden te maken, anders achtervolgde het hem in zijn hiernamaals. 'En jullie?' vroeg hij vervolgens aan ons
    Ik zag dat Olivia het ook nog moeilijk had en ergens wilde ik haar wel troosten, maar wist niet of ik dat recht wel had.
    “Ik weet niet of ik het aan kan,” hoorde ik haar zacht fluisteren, waarna Olivia me even aan keek, haar grote bambi bruine ogen vertoonden toch lichte angst waardoor ik mijn hand kort op haar schouder liet rusten in de hoop dat het haar wat zou opbeuren. ”Ik weet niet of ik het alleen wel kan..” vervolgde ze onzeker. “Wil jij?” vroeg ze me nu ook waardoor ik zachtjes zuchtte. Ik was ergens ook zo bang voor wat er te wachten stond, maar als ik het niet zou doen zou ik er spijt van krijgen. "We kunnen samen gaan? Als het niets is, dan gaan we gewoon weer weg." stelde ik voor aan de twee waarna ik even naar de deuren keek. "Het is hier niet ver vandaan volgensmij." zei ik toen ik merkte dat we al bij kamer 110 stonden.

    [ bericht aangepast op 28 maart 2018 - 15:27 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Audrey Louisa Charlston

    'There is nothing so
    Dangerous as a headstrong
    Girl who knows her own mind'


    19 years | Shot - robbery | Knocking on Rory's door | Alone |Outfit

    Langzaam liet Audrey zich achterover vallen zodat dat haar rug nu ook het bed aanraakte. Ze staarde naar het plafond terwijl ze luisterde naar Rory zijn voetstappen die zich door de kamer verplaatsten. Audrey had geen flauw idee waar de jongen heen was en toen de jongen wel erg lang stil was dacht Audrey zelf voor een moment dat hij verdwenen was. Echter hoorde ze toen net zijn stem weer niet erg ver van haar vandaan. “Oh, fuck zeg,” hoorde ze Rory zeggen, Audrey kwam nu weer een heel klein stukje naar boven. Leunend op haar ellebogen keek ze naar de jongen die inmiddels plaats had genomen op één van de stoelen binnen zijn kamer. Kort knikte Audrey, Rory keek haar wellicht niet aan, maar toch had ze het gevoel dat ze hem iets van bevestiging moest geven dat hij niet de enige was die zich voelde. Zo fucked up, want dat was het ook. Dat was het precies, er klopte hier helemaal niks meer.
    Weer bleef het een tijdje stil, Audrey keek naar Rory als of ze zo kon ondervinden wat hij dacht, maar echt helpen deed het niet. Ze kon niks van zijn gezicht lezen, misschien nog iets van verwarring, maar daar kon ze niet veel nieuws uit halen. Vrijwel iedereen die Audrey hier rond had zien lopen had dezelfde verwarde blik op zijn gezicht gehad. Op een rare manier had dit Audrey wel een geruststellend gevoeld gegeven. Dan wist ze dat ze in ieder geval niet de enige was die zich zo vreselijk naar voelde. “Waar the hell zijn we beland?” verbrak Rory uiteindelijk de stilte. Nu kwam Audrey weer helemaal omhoog, haar ogen ontmoetten kort die van Rory. 'Wist ik het maar,' zei Audrey triest. 'Maar misschien is het ook wel beter om het niet te weten.' Audrey wist oprecht niet meer wat het beste was. Soms was iets niet weten beter dan het wel weten, maar toch voelde ze de vage drang om het uit te zoeken, om meer te weten te komen. 'Ik heb honger,' zei Audrey vervolgens plots. Nu kwam ze helemaal omhoog van het bed. 'Wil je wat gaan eten?'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Declan Alexei Keller


    20 Years | Fell of a cliff | The hallway | Grayson and Olivia


    Nog altijd dacht Declan dat hij beter af was geweest als hij deze twee niet tegen het lijf aan was gelopen. Declan was eerder nooit echt een loner geweest, hij was altijd de jongen geweest die omring was met mensen, maar sinds hij hier was voelde hij niet meer de drang om met mensen te praten. Hij had eerder het gevoel dat hij ze moest ontwijken, dat hij beter maar alleen kon zijn met zijn eigen gedachtes. Hoewel deze hem soms ook wel gek leken te maken, hij bleef maar over dezelfde dingen gaan. Hij bleef maar nadenken zonder dat er ergens een oplossing uitkwam. Misschien was er ook wel gewoon geen oplossing, misschien was dit het gewoon. Was dit waar ze de rest van hun tijd door zouden moeten brengen. Ergens klonk het nog niet zo erg, een plek waar je alles kon krijgen wat je wou, maar ja Declan miste wat hij net kon krijgen. Zijn ouders, zijn vrienden, alles wat de zijne was. Een ander zijn spullen hoefde hij helemaal niet.
    “Ik weet niet of ik het aan kan,” zei Olivia vervolgens nog als antwoord op de vraag die Grayson net had gesteld of ze naar de kamer wouden gaan. ”Ik weet niet of ik het alleen wel kan..” ging de jongedame verder, waarna ze opkeek naar Grayson naast haar.“Wil jij?” Declan beet kort op zijn onderlip, waarschijnlijk was het niet alleen voor hemzelf beter geweest als hij deze twee alleen had gelaten. Het leek ook als of ze meer aan elkaar hadden dan ze aan Declan hadden, maar Declan wist niet hoe hij zichzelf nog uit deze situatie moest redden. Hoe liep je weg van twee mensen zonder het gemeen over te laten komen. Normaal gesproken had Declan wel een smoesje kunnen bedenken, iets met dat hij druk was, maar hij was nu helemaal niet druk. Hij had helemaal niks te doen, er was niets waar hij perse naartoe moest en ook dit feit gaf Declan een steek in zijn maag. Hij kon gewoon nergens heen.
    "We kunnen samen gaan? Als het niets is, dan gaan we gewoon weer weg." zei Grayson uiteindelijk, Declan knikte kort. Hij wist nog altijd niet of hij er echt heen wou, maar het zou toch niet zijn dat hij meteen alles zag als hij een ruimte binnen liep? Hij kon ook alleen de ruimte binnen lopen zonder iets te weten te komen? Tenminste dat hoopte Declan, dan kon hij eerst gewoon kijken wat voor informatie Grayson en Olivia kregen en kon hij aan de hand daarvan bepalen wat hij zelf wou. "Het is hier niet ver vandaan volgensmij." zei Grayson vervolgens, Declan keek kort op en blikte op de nummers die op de deuren hier hingen. Grayson had gelijk, ze waren er bijna. 'Oké,' zei Declan langzaam terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn joggingsbroek stak. 'Oké, laten we er gaan kijken,'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Ik heb het inderdaad gevoeld, heel kort,’ vertelde hij. Zijn gedachten leken af te dwalen en plots rilde hij kort. Wellicht kon hij het moment dat de bliksem hem trof zich nog steeds galshelder herinneren. Het leek mij bizar en doodeng om zoiets mee te maken. Ik keek hem zwak glimlachend aan en ik gaf een zacht kneepje in zijn hand. Het onderwerp ging over op mijn dood, hoewel die zelfs voor mij een enorm mysterie was en zou blijven, waarschijnlijk. Mason keek fronsend naar mijn onderarmen, die vol zaten met bloeduitstortingen. Vervolgens keek hij mijn kant op en ik haalde mijn schouders op.
          ‘Hoe kan zoiets gebeuren?’ Hij pakte mijn arm vast bekeek de plekken van dichterbij.
          ‘Daar probeer ik al sinds ik ze heb achter te komen.’
          ‘Heel gek,’ concludeerde Mason en hij liet mijn arm toen weer los. ‘Misschien zwakke bloedvaten?’ Ik dacht er even over na en haalde opnieuw mijn schouders op.
          ‘Jules had ook altijd onder de blauwe plekken gezeten, net zoals mijn moeder,’ vertelde ik. ‘Zouden we alledrie dan zwakke vaten gehad hebben?’ Ik keek Mason aan, maar zijn ogen zaten heel ergens anders. Hij zat mij te bekijken, niet op een enge, vieze manier, maar eerder onderzoekend.
          ‘Je bent ook wel een beetje een lichtgewichtje he.’ Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op en gaf hem een speels zetje.
          ‘Hou je mond jij,’ ik lachte, ‘dat jij nou zo gigantisch bent.’


    I just caught the wave in your eyes

    Charon Tullamore
    (drug)poisoning/heart attacks • 18 • dante, elaine & eliot

          ‘‘Elaine.’’
    Zo stelt de andere jongedame zich voor, waarop Charon haar een knikje schenkt bij wijze van formaliteit.
          ‘‘Nou ik ben dus Dante. Alcohol was het plan, toch?’’
    De verwarde blik die hij haar toespeelt, zorgt ervoor dat ze ongemakkelijk wegkijkt. Misschien had Char gewoonweg in haar kamer moeten blijven om deze gehele situatie te ontwijken. Daar is op dit moment echter bar weinig aan te veranderen — waardoor haar aandacht zich al snel herlokaliseert op haar landgenoot: welke niet de moeite neemt zich voor te stellen en hen in plaats daarvan voorgaat naar, wat Charon aanneemt, een bar zal zijn.
          Haar vermoedens worden breeduit bevestigd wanneer ze even later achter hem aan de ruimte is binnen gelopen, haar ogen vrijwel direct op de fles alcohol in zijn handen. Vodka.
          ‘‘Nou, bij gebrek aan glazen krijgt iedereen gewoonweg zijn eigen fles. Fuck it, dit is toch al een bloody mess.’’
    Voor enkele seconden staat Charon bevroren naast hem — beangstigd met het idee dat hij in tranen uit zal barsten en ze geen enkel zinnig woord zal kunnen uitbrengen om hem te troosten. De neiging om dan ook een opgeluchte zucht over haar lippen te laten rollen wanneer dat niet gebeurd — is enorm. De donkerharige dame volgt zijn voorbeeld door een willekeurige fles uit de stelling te trekken: haar ogen lezen nog net het label Southern Comfort, dus ze neemt aan dat het Amerikaans is, maar stelt er geen vragen bij wanneer ze de opening aan haar lippen zet en een flinke slok neemt.
          De bijtende scherpte van de whiskey zorgt voor tranen in haar ogen, maar weerhoud haar er niet van er nog één te laten volgen voor ze voorover buigt en een plakkerig spoor goudkleurige alcohol van haar mondhoeken en kin te vegen. Haar knokkels branden, evenals haar keel, en voor een moment voelt die pijn beter dan hetgeen wat ze de afgelopen dagen heeft gevoeld.
          Charon sluit haar ogen en laat zichzelf tegen de bar aan op de grond zakken.
          ‘‘Bloody Hell.’’

    [ bericht aangepast op 3 april 2018 - 20:03 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          ‘Jules had ook altijd onder de blauwe plekken gezeten, net zoals mijn moeder,’ vertelde Vesper. ‘Zouden we alledrie dan zwakke vaten gehad hebben?’ Bedenkelijk schudde ik mijn hoofd terwijl ik haar lichaam bekeek. Ze was zo smal, het verbaasd me eigenlijk dat ze niet breekt als je haar aanraakt. Niet te erg natuurlijk, maar dat het bij blauwe plekken is gebleven is heel knap.
          'Je bent ook wel een beetje een lichtgewichtje he,' plaagde ik haar. Vesper trok haar wenkbrauwen quasi-beledigd op en gaf me een speelse duw, waardoor ik een beetje heen en weer bewoog.
          'Hou je mond jij,' grinnikte ze. 'Dat jij nou zo gigantisch bent,' dit maal trok ik mijn wenkbrauwen op. Gigantisch, dat viel reuze mee. Natuurlijk was ik lang, maar niet compleet afgetraind.
          'Noem je me nou dik?' mopperde ik met een iets hogere en vrouwelijkere stem. Natuurlijk moest ik mij even aanstellen en doen alsof ik me aangevallen voelde, zoals de meeste vrouwen zodra je ze zo'n opmerking geeft. Een lach verliet mijn lippen en ik keek haar even vragend aan. Met mijn hand tilde ik mijn shirt op, waardoor mijn buik zichtbaar was.
          'Ik ben echt dik hé,' sprak ik op een plagerige manier. Je zag de spieren op mijn buik wel duidelijk zitten, maar het was gewoon hilarisch om dames daar mee te pesten. Met de hand die vrij was ging ik over mijn buik wrijven en keek ik haar quasi-bedroefd aan.
          'Misschien een dieet?' grinnikte ik.







    - thank you for existing -

    Jason Felix Romeo Rockwell
    jason - 20 - drowned - 104 - alone- outfit


          Na ongeveer 10 minuten op de grond te hebben gezeten en naar een plafond te hebben gestaard stond ik toch maar op. Met een grom klopte ik mijn broek af, waar wat as op zat. Die fucking kamer, hoe is het mogelijk? Gefrustreerd stak ik een sigaret op en liep ik met een hand in mijn zak richting de kamer. Zoekend gingen mijn ogen over de nummers van de deuren, terwijl ik zenuwachtig een hijs van de sigaret nam. 101... mijn kijkers gingen iets verder en daar zag ik 104. Snel nam ik de laatste hijs van de sigaret en drukte hem uit tegen de muur. Terwijl ik de kamer binnen liep blies ik de rook uit. Verward keek ik de kamer rond. Overal stonden kasten met lades en letters, waarschijnlijk van de voor of achternaam. Na wat rondsnuffelen vond ik mijn map. Een brok zat in mijn keel en voorzichtig opende ik de map. Mijn ogen schoten over de letters en van de zenuwen en verwarring begon ik te zweten.
    — aantal aanwezigen: 137 — familieleden: 28 — vrienden: 7 — kennissen: 72 — onbekenden: 30
    — Emily heeft gehuild zodra ze bericht kreeg over het overlijden en huilt tot vandaag de dag nogsteeds iedere avond.
    — Jonathan heeft samen met Anna een herdenking georganisseerd. Er waren 37 aanwezigen.
    — Nathan durft na Jason's dood niet meer in de buurt van water te komen en is begonnen met zichzelf pijn doen.
    — David, Jason's vader, is begonnen met drinken en gokken, waardoor Josy volkomen ongelukkig is en Nathan verwaarloosd.

    Met een verslagen schreeuw gooide ik de map naar de deur. Wat een fucking bullshit was dit. Waar slaat dit allemaal op. Mijn fucking broer is zichzelf aan het snijden en voor zover ik wist gaf Emily geen fuck meer om me. De mensen die dit tot stand hebben gebracht zijn ziek, echt ziek. Geïrriteerd gaf ik een stom tegen de kast en staarde ik voor me uit.




    - thank you for existing -


    RORY MITCHELLS
    20 – Cystic fibrosis

    I’m so tired of being stuck between hope and hell.



    Toen Rory’s en Audrey’s blikken elkaar kruisten, zag Rory de emoties die hij voelde in haar ogen weerspiegeld. Ze had ook te veel vragen, te weinig antwoorden. Tegelijk leek er een soort berusting bij haar aanwezig te zijn, die Rory ergens ook wel herkende. Zo had hij zich voor zijn dood en vlak erna ook gevoeld. Maar nu absoluut niet meer. Maar betekende dat dat hij die berusting weer terug zou vinden, of dat zij nog niet gebroken was?
    “Wist ik het maar,” was Audrey’s antwoord. Rory had de neiging om naar haar toe te lopen en haar een stevige knuffel te geven, maar dat deed hij niet. Hij kende haar amper. “Maar misschien is het ook wel beter om het niet te weten.” Rory wist niet goed wat hij daarvan vond. Hij wist het liever wel dan niet. Dan wist hij waar hij aan toe was. Tegelijk had ze misschien wel gelijk. Of hij wilde gewoon dat ze gelijk had, zodat hij haar voorbeeld kon volgen en kon doen alsof het niet erg was om het niet te weten, alsof hij het juist niet moest weten.
    “Ik heb honger,” zei Audrey plots. “Wil je wat gaan eten?” De plotselinge omschakeling zorgde ervoor dat het even duurde voor Rory’s hersenen het verwerkt hadden en hij een antwoord geformuleerd had.
    “Ik, eh, dat is een goed plan!” kwam er uiteindelijk uit. Zijn maag rommelde bevestigend. “Ja, eerst even wat eten en even aan iets anders denken kan nooit verkeerd zijn.” Hij stond op en liep naar de deur. “Zullen we dan?”


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♕ Hall > Bar ♕ w/ Dante, Eliot, Charon ♕ Race accident ♕ Outfit

    Elaine slenterde achter de groep aan, richting de bar. Hoewel ze de bar vaker had bezocht, was ze de route al vergeten. Het hotel was zo groot en alle hallen leken identiek op elkaar, waardoor Elaine sneller verdwaalde. Echter duurde het niet lang voordat ze bij de bar aankwamen. De blonde wist meteen waar de flessen lagen, maar kon geen glazen vinden.
          ”Nou, bij gebrek aan glazen krijgt iedereen gewoonweg zijn eigen fles. Fuck it, dit is toch al een bloody mess.” Elaine dronk al hele week vanuit een fles, dus haar hoorde je niet klagen. Terwijl de dame haar fles pakte, zochten Elaines ogen naar haar favoriete drank – wat ze al een week lang dronk. Er was misschien een grote kans dat Elaine een alcoholist zou worden, gezien haar liefde voor alcohol alleen maar groeide. Wanneer haar ogen haar favoriete Jack had gevonden, ontstond er een kleine grijns rond haar lippen. Eindelijk.
          Cheers to my death proostte Elaine in haar gedachte waarna ze een flinke slok nam uit de fles en de brandende gevoel in haar keel negeerde. Een warme gevoel spreidde door haar lichaam waardoor ze tevreden glimlachte. De deprimerende sfeer - die in de bar heerste - maakte haar op een of ander manier maf. Ze was natuurlijk niet blij dat ze dood was – Hell, ze was nog maar eenentwintig jaar – maar dat ze zelfs na haar dood niet gelukkig was, maakte het nog erger. Ze wilde de nare gedachten gewoon wegdrinken. Niet veel later verblijdde ze haarzelf weer met een slok.
          In tegenstelling tot de rest, gleden Elaines ogen onderzoekend rond. Allerlei vragen doken in haar op.
          Hoe konden ze nou foto’s maken van haar begrafenis, zonder opgemerkt te worden door haar gasten? In welke shit was ze nou weer beland? Konden ze weer doodgaan, of was dit hoe het eruit zag na de dood? Bestond God wel?
          Elaine schudde kort haar hoofd, wetend dat ze het antwoord niet met deze hersenen zal krijgen.
          Terwijl Elaine met kleine stapjes voortging om de bar te verkennen, vonden haar ogen een radio. Bedenkelijk hield ze haar hoofd schuin. Zou het ding nog werken? Het zou fijn zijn om wat muziek te horen in plaats van de pijnlijke stilte. Al snel vond haar vrije hand de aan-knop van het apparaat waarna ze een geruis te horen kreeg. Na even gespeeld te hebben met de radio, hoorde Elaine al fatsoenlijke woorden. Het liedje kwam haar niet bekend voor. Ze was bang dat als ze verder speelde met de radio, het niet meer zou werken.
          ”Mag ik al vragen hoe jullie dood zijn gegaan, or is it too soon?” vroeg Elaine na een tijdje. Nadat ze haar zin had uitgesproken, kreeg ze al snel spijt. Ze wist niet hoe deze mensen haar vraag zouden opvatten. Of het zou wonderen doen - ze zouden dan niet met zulke gezichten rondlopen, gezien iedereen hier in dezelfde shit waren beland - of Elaine gooide juist benzine op een vuur.


    I might drive fast
    but atleast I use my blinker


    Het 2e praattopic is geopend! Sorry voor het wachten.


    A girl who wonders.

    22u13 — We zijn weer enkele uren verder binnen Hotel Entropy. Velen zijn naar de fameuze kamer 103 gegaan en leven nu met de info die ze vonden in de mappen, betreffende hun eigen overlijden. 'Leven', ghehe. . . Om 22u13 sluiten plots alle deuren van de persoonlijke kamers zich, vanaf de laatste persoon zijn/haar kamer verlaat; alsof het Hotel aan het wachten was op een moment waarop ze allen buiten hun kamer waren.

    In dezelfde minuut begint plots luide muziek te spelen, terugleidend naar iets wat een feestzaal is - nu ingericht als een soort persoonlijke discotheek voor de bewoners. Lijkt erop dat ze een feestje tegemoet gaan, met alcohol en drugs in de overvloed te vinden.

    Weer zijn er veel onbeantwoorde vragen. Een grote is waarom jouw personage zijn/haar kamer verlaten heeft, net op dat moment. Waren ze al buiten, of is er heel toevallig iets gebeurd waarom ze gingen? Of. . . hadden ze het niet te negeren gevoel naar de hal te moeten gaan? We zullen zien.




    A girl who wonders.

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie – Party - Alone - Outfit


          Ik had voor de zoveelste keer deze week wat doelloos door de gangen gelopen. Ik was nog altijd niet naar kamer 103 geweest, en kreeg de indruk dat ik zo’n beetje de enige was. Hoewel ik net zo nieuwsgierig was als alle anderen, had ik gewoon nog niet de moed gehad om die kant op te gaan. Daarbij wilde ik het ergens ook gewoon niet weten. In mijn handen had ik één van de studieboeken die ik nog altijd gebruikte. Eens in de zoveel tijd was ik ergens in een hoekje gaan zitten en begon ik weer te studeren. Net toen ik bij een raam in de gang wou plaatsnemen begon er zeer luide muziek te spelen. Mijn eerste gedachte was dan ook dat iemand zin had in een feestje. Nog even probeerde ik me op het boek te focussen, maar ik kwam er al snel achter dat dat hem niet ging worden.
          Met een diepe zucht stond ik op en liep ik naar mijn kamer om het boek weg te leggen en maar richting de muziek te lopen. If you can’t beat them, join them. Dat was een beetje het motto geworden waarmee ik hier leefde. Het was namelijk niet de eerste avond geweest dat er ergens een feestje was geweest, en een rustige avond er niet in had gezeten. Eenmaal bij mijn kamer merkte ik dat de deur niet open wilde, wat ik ook probeerde. Een gefrustreerde zucht verliet mijn mond en ik dropte het boek voor de deur. Dan eerst maar op zoek naar iemand die misschien kon helpen…
          De muziek leidde me al snel naar de feestzaal. Ik keek even in het rond, er waren al wat mensen, maar niet echt mensen die ik al goed kende. Nu ik er over nadacht, ik wist nog bijna niks van wie dan ook. Laat staan dat mensen wisten wat mij was gebeurd dat ik hier in deze nare omgeving zat. Kort bleven mijn ogen hangen bij een jongeman, ik had hem wel vaker gezien maar kon me niet herinneren dat ik hem echt had gesproken. Ik bekeek hem even maar liet mijn blik al snel weer verder glijden, staren was zo onbeleefd.

    [ bericht aangepast op 17 april 2018 - 21:15 ]


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light




    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || At the party || talking to Mia




    Kamer 103 was vreselijk kill geweest, een ruimte zo klein, zo onverklaarbaar en zo gevuld met pijn en verdriet. Het was dat ik mijn folder had gelezen dat ik wist hoe iedereen zich zo ongeveer zou gevoeld hebben. De folders waren in alle soorten formaten geweest en ik zou niet kunnen bedenken wat er in de flinterdunne mapjes gezeten zou hebben voor de andere. Mijn folder was één van de dikkere die in kamer 103 had gestaan, op mijn gemak had ik deze dan ook bekeken, Toch iets afgezonderd van Declan en Olivia gezien ik nog steeds mijn dood niet wilde verkondigen aan de andere.


    — aantal aanwezigen: 255 — familieleden: 26 — vrienden & teamgenoten: 23 — kennissen: 206
    — Het was een zonnige dag op de begrafenis
    — Caleb is nog niet op school geweest sinds het incident en gaat naar een psychologe
    — De school heeft een memory gehouden voor Grayson, een speech en 1 minuut stilte tijdens hun football wedstrijd
    — De schuur is volledig afgebroken en zal niet worden herbouwd.


    Natuurlijk stond er nog een heleboel andere dingen in, de lieve woorden, het feit dat zijn locker vol ging met gedenkbriefjes en bloemen, zijn familie en hoe het ging met hun hond. Het enige wat ik gewoon niet aankon was het lezen over hoeveel verdriet mijn familie wel niet had, Caleb was stil mijn moeder huilde iedere dag en mijn vader neemt alle schuld op zich gezien ze de oorzaak van de brand op 'elektrische storing' hadden gepind.
    Maar het meest misselijkmakends was de laatste pagina, één die ik zonder pardon uit de folder had gehaald en in de dichtbij zijnde vuilbak had gehoord. Kayla, mijn stalker voelde geen schuld voor het aansteken van de brand. Misselijk was ik kamer 103 uitgespurt waarna ik de eerste de beste container had opgezocht om mijn maaginhoud te legen. Dit was nu toch al een tweetal uur geleden geweest, gezien ik me nu in de feestzaal bevond waar enkele minuten geleden spontaan muziek begon te spelen. Mijn blik viel op het volle glas water in mijn handen, één die ik al enkele keren had hervuld sinds ik hier was. Echter na twee gulzige slokken gleed mijn hand nu naar de vodka welke ik gulzig in het glas goot. Ik voelde me toch al zo brak als iets, dus waarom zou alcohol niet helpen? Ik nam een slok van het spul al zorgde een klein sipje al dat mijn keel begon te branden en dat ik moest hoesten. Ik was 19 alcohol was iets dat ik amper tot nooit had aangeraakt voordat ik hier zat. Ik keek even over mijn schouder en zag een blondine even naar me staren, maar eens ze me terug zag kijken keek ze even weg. Ik herkende haar vaag maar wist me zelf geen naam meer te herinneren. Ik vulde dan maar nog een glas en liep naar haar toe. "Hé, ook nood aan een glas?" vroeg ik haar waarna ik haar vriendelijk het tweede glas aanbood.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"
    19 – Onbekende infectie – Party - Grayson - Outfit


          Het feit dat iemand had gedurfd luide muziek aan te zetten had me eigenlijk niet eens meer verbaasd. Iedereen die hier terecht was gekomen was dood, en dus leek het alsof niemand meer echt wat te verliezen had. Het feit dat ik de hoop nog niet wou opgeven kwam dan ook alleen omdat ik niet tot het eind der tijden hier hopeloos rond wou hangen. Er was hier gewoon niks, we konden niet eens naar buiten, en ik wilde me er gewoon niet bij neerleggen dat dit het voortaan was. Dat kon gewoon niet. Misschien was dat dan ook de reden dat ik tot nog toe geweigerd had mijn studie op te geven, omdat zodra ik daarmee zou stoppen ik zou toegeven dat ik nergens meer voor te 'leven' had. Het opgeven leek iets wat velen hier echter wel al hadden gedaan, tenminste, als ik af ging op hoe hier geleefd werd leek het er niet op dat ze enige hoop hadden. Waarschijnlijk was ik gewoon te naïef op dat gebied.
          Eenmaal in de zaal liet ik mijn ogen rondgaan en bleven ze even hangen bij een jongen. Zodra ik merkte dat hij het had gezien keek ik natuurlijk snel weg en probeerde te kijken of ik iemand zag die ik al eens eerder gesproken had en dus ook iets beter kende. Nog voor ik ook maar de tijd had gehad hoorde ik een stem naast me. “Hé, ook nood aan een glas?” ik keek opzij en zag de jongen staan die ik zojuist nog had aangestaard. “Ehh, ja dat kan je eigenlijk wel zeggen,” antwoordde ik glimlachend en pakte het glas dankbaar aan. Ik groef in mijn geheugen om te bedenken wat zijn naam ook al weer was, al zolang ik me kon herinneren probeerde ik altijd ezelsbruggetjes aan de namen te verbinden. Mijn vader had me altijd geleerd dat het een goede indruk achter liet als je kon aantonen dat je iemands naam meteen wist te onthouden, en de ezelsbruggetjes waren voor mij de manier om dat te kunnen doen. Ik wist dat ik had gedacht dat het iets met een kleur en een zoon was, of zo klonk het. Opeens ging er een lampje branden, Grayson. Omdat ik het nog niet helemaal zeker wist besloot ik het toch nog maar even te vragen. “Grayson, was het toch? Sorry hoor, er zijn zoveel nieuwe gezichten hier dat ik alle namen steeds lijk te vergeten,” sprak ik toen en keek hem vragend aan. Kort keek ik naar de inhoud van het glas, ik had geen idee wat erin zat, maar het was vast goed, de meeste alcohol vond ik wel prima ook al had ik nog niet bijster veel kunnen proberen met mijn 19 lentes. Ik nam dan ook een kleine slok waarna ik mijn aandacht weer op de jongen richtte.


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♕ Trying to get in to her room > Bar ♕ Alone ♕ Race accident ♕ Outfit

          Elaine liep ietwat strompelend richting haar kamer. Door de hoeveelheid drank die ze vandaag op had, zag ze haar weg niet meer helder waardoor ze af en toe steun zocht bij de muren. Toen ze haar kamernummer zag, hield ze halt. Eindelijk. Ze verlangde erg naar een warme douche waarna ze heerlijk schoon in haar bed zou slapen. Deze dag wilde ze zo snel mogelijk voorbij. Elaine begreep nog steeds niet wat er allemaal vandaag gebeurde. Ze kon ook geen logische verklaring voor vinden, dus een rustige nacht zou haar goed doen.
          Echter had ze niet verwacht dat ze – nadat ze haar kamer met haar sleutel probeerde te openen – haar kamer achter slot en grendel zat. Met als gevolg botste Elaine met haar voorhoofd tegen haar kamerdeur aan. “Oh blast it.” Een kreun rolde over haar lippen terwijl ze over haar zere plek wreef en de deur een flinke schop gaf. Elaine had een verdomd goed taalgevoel en had veel vloeken en scheldwoorden in haar woordenschat die ze momenteel allemaal opnoemde. Dit hotel begon langzamerhand haar gek te maken.
          Nadat de pijn langzamerhand afzakte, waagde ze nog een poging om de deur te openen, maar tevergeefs. Fronsend liet Elaine haar ogen over de kamernummer glijden, controlerend of ze wel bij de juiste kamer was gekomen. Toen ze haar bekende nummer zag, schudde Elaine haar hoofd. Kon dit hotel niet voor een dag rusten om haar het gevoel te geven dat ze in een slechte horrorfilm was beland? Dat ze informatie kregen – via haar moederstem nog wel – over haar dood, was Elaine al te veel.
          Het werd pas leuker toen ze plots muziek hoorde. “Are you kidding me?” Elaine gooide haar hoofd wanhopig naar achteren en sloot voor een korte moment haar ogen. Een warm gevoel verspreidde door haar lichaam. Of het nou door angst, woede of alcohol – misschien de combinatie van alle drie – was, wist Elaine niet. Wel was ze overtuigd dat dit hotel wilde dat ze een alcoholist zou worden, gezien Elaine weer de neiging had om te gaan drinken.
          Elaine veranderde haar koers richting de bar – waar de muziek vandaan kwam. Daar aangekomen zag ze al twee mensen zitten. De namen schoten niet meteen in haar op, maar daar maakte ze minst zorgen om. Er was toch geen haast om iedereen te kennen, gezien ze nergens heen konden gaan. Deze mensen zaten – net zoals haar – opgesloten in dit hotel.
    Ze negeerde de twee aanwezige personen door te zoeken naar een fles whisky – die ze al snel had bemachtigd - en nam een flinke slok.


    I might drive fast
    but atleast I use my blinker

    [ bericht aangepast op 20 april 2018 - 18:41 ]