• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          Vesper leek even na te denken over mijn vraag. Uiteindelijk besloot ze toch maar te knikken, ze had het dus wel koud. Ik trok een trui van de rand van de kast af, ik had hem al eerder aan gehad, maar hij was nog schoon. Het was de dikste trui die ik had en hij zat geweldig.
          'Wel een beetje ja,' hoorde ik Vesper zacht zeggen. De trui lag over mijn arm, maar ik nam hem in mijn handen en gaf hem aan Vesper zodat ze hem aan kon trekken. Natuurlijk vervolgde de sigaret niet veel later, want daar had ze écht behoefte aan. 'Dankjewel,' klonk dan ook van haar kant.
          'Wat nicotine wel niet met je kan doen...' zuchtte ik met mijn blik op Vesper gericht, die ook iets meer leek te relaxen. Nogsteeds was ze overduidelijk in shock, maar iets minder als net. Met een plof kwam ik naast Vesper zitten op het bed, waar ik rustig weer een hijs van de sigaret nam.
          'verwacht je een bepaald iets te vinden zo dadelijk... een bepaalde naam?' vroeg Vesper zacht, waardoor ik haar even aan keek. Verwacht ik iemand te vinden...? Twijfelend schudde ik mijn hoofd. Ik wist het oprecht niet, wie ik zou moeten verwachten. Waarschijnlijk waren Durant en Noelle kapot, maar dat wist ik natuurlijk niet. Hier kun je achterkomen.
          'Ik weet het niet eigenlijk... en jij?' vroeg ik waarna ik weer een diepe hijs van de sigaret nam.






    - thank you for existing -

    Noyana 'Noa' Laroussi

    "I told you that I was trouble, you knew that I'm no good."

    19 • Shot dead (liquidation) • English accent • Outfit • Gloria (&co) @ Kamer 103

    Noa keek een paar tellen naar het ding in haar handen, waarbij haar lach wegstierf. Een zweem ervan was nog op haar gezicht te zien, maar het was alsof ze zich pas toen leek te beseffen dat er nog een reden was dat ze naar de kamer had willen gaan. Natuurlijk was het ordinaire nieuwsgierigheid geweest, zowel naar wat er zou staan - hoewel ze de gedrukte letters niet als verrassend aanschouwde - als wat er zich in de kamer zou afspelen.
          De stem die ze door de gangen had gehoord had verdomd veel geleken op die van haar moeder. Een vrouw waar ze al in geen tijden aan had gedacht. Iemand waar ze altijd close mee was geweest, tot haar vader was overleden en hun leven werd overgenomen door die klootzak. Noa duwde een pluk van haar lange, blonde haar achter een oor, haar wenkbrauwen naar elkaar toe kruipend in een verdwaasde frons. Waarom interesseerde het haar opeens? Waarom vroeg ze zich opeens af of haar moeder naar haar begrafenis was gegaan?
          "Is het... erg?"
          Ze keek op toen ze de stem van Gloria haar kant op hoorde komen. Na nog een laatste blik op de map te hebben geworpen, zette ze hem terug op de plek waar hij vandaan was gekomen. "Het is niet verrassend," gaf ze als antwoord, niet echt wetend of ze het erg moest vinden of niet. Hoewel, waarschijnlijk zou ze het wel erg moeten vinden. Moeders hoorden naar de begrafenis van hun kinderen te gaan, is het niet? Maar eigenlijk vroeg ze zich af of haar moeder het wel zou weten.
          "'Kan ik het ook aan?" vroeg Gloria vervolgens, waarbij ze de kamer betrad.
          "Hoe moet ik weten of jij het aankan?" kaatste Noa terug, en trok één van haar donkerblonde wenkbrauwen omhoog. Haar ogen volgden het donkerharige meisje terwijl ze dichterbij de kasten kwam, haar blik had haar eigen exemplaar schijnbaar al gevonden.
          "Noa, zou ik het doen?"
          Uit automatisme liet ze haar hoofd iets naar voren vallen, haar schouders schokten even door de korte lach die kwam opspelen. "Verdomme, doe het gewoon." Noa liep een stukje terug naar de kasten en strekte haar arm, waardoor haar vingers eerder bij de map kwamen dan die van Gloria. Maar toen ze hem uit de kast wilde trekken, zat er geen beweging in. "Fucking hell," mompelde ze, waarna ze het met beide handen probeerde.
          Het was belachelijk veel moeite om een simpel dossier uit een kast te trekken. Daarvoor hoefde je geen hogere natuurkunde te hebben gestudeerd. Maar ook toen ze vrijwel haar hele lichaamsgewicht aan de stukken papier liet hangen, kwam er geen millimeter beweging in. Ze zette haar handen op haar heupen en beet bedenkelijk op de binnenkant van haar onderlip.
          "Deze plek is fucked up," concludeerde ze, wederom meer tegen zichzelf dan een ander.

    [ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 20:01 ]


    "Do you believe monsters are born or made?"

    CRISTIANO 'CHRIS' ROMEO RODRIGUEZ
    21 ~ Shot dead ~ Outfit ~ W. Mia @ Hallway



    ”Ik denk dat ik nog maar even goed over na moet gaan denken. En, ze zeiden dat het er voor de rest van ons verblijf zou zijn.. Hoe lang dat ook mag zijn…” zuchtte ze waarna een zwakke glimlach op haar lippen verscheen, een die ik ook magertjes weet te beantwoorden met licht omhoog gekrulde mondhoeken. 'Ik denk heel lang helaas. Ik hoopte altijd dat als je dood ging het ook echt klaar zou zijn, maar het zit zelfs na mijn dood niet mee.' zeg ik met een licht lachje. “Ik begin inderdaad te denken dat ik een sigaret nodig heb,” Hoewel de woorden simpel waren kon ik het niet laten om te lachen. Degene die me net een preek gaf over het roken, wou het nu zelf.
    'Ik heb sigaretten genoeg dus zeg het maar,' antwoord ik rustig. “Dus… Wat ga jij de rest van de dag doen?” licht haal ik mijn schouders op. ''Ik denk hetzelfde als elke dag tot nu toe. Beetje gamen, beetje chillen. Roken, drank en drugs tot ik neerval en de volgende dag weer kan beginnen.' zeg ik nonchalant. 'Er valt hier niet veel te doen dus hoop ik dat mijn trips een beetje afwisselend zijn.' mompel ik. Ik kijk weer naar haar. 'En jij, betere plannen?'


    El Diablo.

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Mason trok een trui uit zijn kast, die er dik en zacht uitzag. Deze reikte hij mij vervolgens aan en ik gunde hem een brede, dankbare glimlach. Vlug trok ik de trui over mijn hoofd en ik voelde me gelijk al een stuk beter. De warmte en de zachtheid van de trui leek toch een deel van de shock van zonet bij me weg te nemen. Ik keek even naar beneden.
          ‘Ik zie er wel uit als een zak aardappelen in je trui, volgens mij zou ik er minstens twee keer in passen,’ zei ik zachtjes lachend in een poging de sfeer wat minder drukkend en somber te maken. Ik nam een grote hijs van de sigaret en liet mezelf achterover vallen op Masons bed. Intussen was hij naast me komen zitten.
          ‘Wat nicotine wel niet met je kan doen...’ Een instemmend geluidje verliet mijn lippen, terwijl ik een grote walm rook omhoog blies. Aandachtig keek ik naar de vormen die de rook aannam en zwaaide er een beetje met mijn hand doorheen. Vanuit mijn ooghoek zag ik Mason langzaam zijn hoofd schudden als antwoord op mijn vraag. ‘Ik weet het niet eigenlijk... en jij?’ Ik draaide mijn hoofd wat bij, zodat ik Mason kon aankijken en schudde eveneens mijn hoofd.
          ‘Heel misschien mijn zusje, Jules...’ Ik speelde wat met de koortjes van Masons hoodie en zuchtte diep. ‘Niet om triest te klinken, maar veel meer mensen had ik niet in mijn leven...’ Ik glimlachte droevig en draaide me op mijn zij. ‘Hoe dan ook. Hoe zit het met jou? Te beginnen met je accent – enige kans dat ik meer te weten kan komen over de Mason?’ Ik keek hem nieuwsgierig aan.

    [ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 21:11 ]


    I just caught the wave in your eyes

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          Vesper zag er echt lief uit in mijn trui, die echt veel te groot was voor haar. Ze nam een hijs van de sigaret en liet zichzelf achterover op het bed vallen, waardoor ook ik wat heen en weer ging. Mijn torso draaide wat zodat ik haar nogsteeds aan kon kijken. Vesper draaide haar hoofd mijn kant op en keek onder haar wimpers door na ik vroeg of zij iemand verwachtte in haar dossier. Vesper schudde haar hoofd en ik keek even nieuwsgierig haar kant op.
          'Heel misschien mijn zusje, Juley...' mompelde ze terwijl ze met de koortjes van mijn hoodie speelde. Vesper zuchtte diep. 'Niet om triest te klinken, maar veel meer mensen had ik niet in mijn leven...' er verscheen een soort van glimlach op Vesper's gezicht terwijl ze zich op haar zij draaide.
          'Hoe dan ook. Hoe zit het met jou? Te beginnen met je accent – enige kans dat ik meer te weten kan komen over de Mason?' vroeg ze met een nieuwsgierige blik waardoor ik mijn tanden verschenen in een glimlach. Met een koppig gezicht schudde ik mijn hoofd heen en weer, het zal ook eens niet dat ze naar mijn accent vraagt.
          'Ik kom uit Frankrijk, geboren en getogen in Paris.' Natuurlijk moest ik "Paris" in het Frans zeggen. De reactie die ik kreeg van mensen als ik een woord Frans sprak was altijd onbetaalbaar. 'Ik rook wel eens wiet,' vertelde ik verder. 'Ah en ik heb een zwak voor groene ogen.' knipoogde ik haar kant op. 'En wat is jouw verhaal jongedame?'



    - thank you for existing -

    Charon       Tullamore
    (drug)poisoning/heart attacks • 18 • dante


    Nothing's gonna hurt you baby —
    As long as you're with me, you'll be just fine
          Afsluiting.
    Het voorzichtig uitgesproken wordt trekt als een echo door haar gedachten, tot hij zich uiteindelijk in haar kloppende hartslag heeft genesteld. Toen ze zichzelf afsloot op haar kamer — kon Charon in ieder geval nog doen alsof dit zich enkel in haar hoofd afspeelde. Met Dante aan haar zijde, die een stuk kalmer lijkt omtrent de gehele situatie, voelt ze die onzekerheid haar langzaam verstikken.
          ‘‘Laten we gaan. . . 104 was het toch?’’
    Charon was slechts achttien. Een meisje met de wereld aan haar voeten. De realisatie dat ze, als buitenstaander van haar eigen dood, nu onder ogen kan komen wie er überhaupt iets om gaf. . . Maagzuur vecht zich in zwakke golven omhoog en voor een moment duwt ze haar beide handen plat tegen de dichtsbijzijnde muur: haar voorhoofd daarbij pijnlijk tegen hetzelfde, lelijke behang drukkend om helder te worden.
          ‘‘Honderd vier.’’
    Herhaalt ze uiteindelijk neutraal, zichzelf vooruit dwingend op haar sokken. Wat een snelle hamsterronde had moeten zijn op zoek naar eten — is uitgelopen op een drama. Nu al. Charon is niet klaar voor wat ze zal aantreffen. Ze heeft nog altijd geen duidelijk beeld van het waarom. Ze weet dat ze haar leven niet zelf heeft beëindigd. Met haar handen tot vuisten gebald zet ze koers in de juiste richting, alhoewel het er niet bepaald op lijkt alsof ze haast heeft. Het enige wat ze echt, diep in haar hart, wil weten is wat er gebeurt is. Waarom zij?
          Ze zijn niet de enigen die op de service zijn afgekomen: tot loopt Char hen allen voorbij, haar ogen uitsluitend gericht op de kast met een alfabetische rij aan mappen. Achternaam? Voornaam? Tamelijk gedesoriënteerd pakt ze in de eerste instantie een map vast met de naam Charlotte — welke tot haar verbazing allesbehalve loskomt van de kast. Pas daarna ziet ze haar eigen naam staan. Ze trekt de map naar zich toe en wacht dan, als de twijfel toeslaat.
          Het is een dun mapje dat bijna niets weegt in haar slanke vingers. Charon neemt hem met haar mee en zoekt een rustiger plekje op, waar ze hem openslaat op de eerste en enige pagina die is beschreven.

          —Aanwezigen op de begrafenis: 60
    * Overgrote gedeelte Seniors en buurtgenoten, waaronder familie en vrienden.
    — Lichaam werd ontdekt: Enkele uren na het overlijden, vlak buiten de achteruitgang van club Noctis.
    — Doodsoorzaak: Drugsvergiftiging met daaropvolgend drie fatale hartstilstanden.


    Charon ademt zo scherp in dat de zuurstof in haar longen prikt. In haar achttienjarige bestaan heeft ze nog geen vinger uitgestoken naar ontspannende middelen. Zelfs haar ouders, die in hun jongere jaren een fair share aan wietgebruik hebben meegedaan, hebben haar daarin niet kunnen verleiden. Het papier kreukelt enigszins onder de ferme grip die ze gebruikt om verder te kunnen lezen.

          — Camerabeelden wezen Carlos Ecklehart en Tyler Samuels aan als hoofdverdachten.
    — Barnaby verloor vertrouwen in het onderzoek toen het tweetal op vrije voeten bleef en heeft Carlos eigenhandig toegetakeld.
    — Carlos bevindt zich momenteel in een coma, Barnaby in hechtenis om poging tot doodslag.
    — Euphemia heeft zich sinds de begrafenis niet meer buiten haar kamer laten zien en vertoont tekenen van depressie.


    Dat is alles.
          Ongelovig kijkt Charon neer op de enige, bijgeleverde foto. Haar kleine Barnes: afgebeeld op een levensechte mugshot. Hij lijkt zoveel ouder en getekender dan de zestienjarige jongen die ze passeerde op de vooravond van haar dood. Toen hij nog stiekem op de playstation zat en ze hem moest beloven niets te zeggen tegen haar ouders op haar weg naar buiten. Ze drukt de foto tegen zich aan en neemt de rest van de map mee terug naar de kast, waar ze het geheel met weinig voorzichtigheid terug op zijn plek ramt en de ruimte verlaat. Charon heeft het gevoel dat ze ieder moment in duizend—en—één stukjes uit elkaar kan vallen maar dwingt zichzelf door te lopen, de foto zorgvuldig opvouwend tot hij in haar jeans past, en dan haar vuist tegen de muur te rammen.
          De pijn overstijgt voor een moment die in haar hart en voorkomt dat haar ogen gaan tranen wanneer ze hem sissend weer naar zich toe trekt om de schade te bekijken. Dood is ze toch al.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♔ Room 104 ♔ w/ Eliot ♔ Race accident ♔ Outfit

    Elaines vermoedens werden bevestigd toen ze de jongeman zijn map zonder gedoe kon vastnemen. Alleen de eigenaar van de map kon dus pakken. Een beetje jammer. Elaine was wel nieuwsgierig met wie ze allemaal in hetzelfde schuitje zat. Maar hoe konden ze nou weten of ze aan andere mappen zaten? Was er een camera verborgen in de kamer? Weer controleerde Elaine alle hoeken, zoekend naar een antwoord. Het leek alsof er elk moment een man op een kleine fiets uit een hoek tevoorschijn zou komen met zijn o-zo bekende zin.(Orwell?)
          “Oké. Ik houd van horrorfilms, maar dit slaat alles.” Elaine stopte haar handen moedeloos in haar zakken. “Please, shut up. Ik houd niet eens van horror,” klaagde ze rillend. Het was niet echt verstandig van Elaine om naar een horrorfilm te kijken terwijl ze op haar zelf woonde.
          Met tegenzin nam Elaine haar map weer aan. Ze was bang dat er informatie instond wat haar niet zou aanstaan. Nerveus beet ze in haar lip terwijl ze naar de muur liep om tegen aan te leunen. Ze zakte neer op de grond in een kleermakerszit en legde haar map op haar schoot.
          “En noem me geen Price.” De waarschuwende blik die Eliot toewierp was niet echt de reden waardoor Elaine zich stilhield. Integendeel. Ze wist nu al hoe ze Eliot gek kon maken, maar de map trok meer haar aandacht dan Eliot. “Het zal wel,” mompelde Elaine afwezig terwijl haar ogen gefocust waren op haar map. Ze sloot haar ogen en telde rustig af voordat ze de map opensloeg.
          Het eerste wat Elaine opviel, waren de foto’s. Meteen vonden haar ogen haar vriend, die betreurend voor haar kist stond. Dit was het minst favoriete foto die ze van Herbie had, maar toch stopte Elaine de foto in haar zak na een tijdje gekeken te hebben. Op de foto’s kon Elaine haar buurvrouw en haar 'vrienden' van de straatrace vinden. Ook haar vaste klant was naar haar begrafenis gekomen, wat Elaine een treurige glimlach veroorzaakte. Met een trillende zucht legde Elaine de foto’s neer en keek wat er verder in de map stond.

    Naam: Elaine Jarah Davies
    Geboortedatum: 12 mei 1996 (21 jaar)
    Dood: Race ongeluk
    Aanwezigen: 7

    - Herbie verblijft sinds Elaines dood bij buurvrouw
    - Garage ‘Davies’ permanent gesloten.
    - Connor (tegenstander van Elaine) ligt in coma


    Een brok nestelde zich in Elaines keel en de pijn in haar hart. Met tranen in haar ogen herlas ze de zinnen. Hoewel ze dit al had verwacht, kon ze het niet laten om pijnlijk te glimlachen. De buurvrouw zorgde zeker beter op Herbie dan haar. God, wat miste Elaine dat harige beest.
    Een duivelse glimlach sierde rond Elaines lippen toen ze het ‘slechte’ nieuws van Connor las. Perfect. Hij was niet dood noch levend. Door Elaine zou Connor wel zijn tweede doodervaring beleven als hij hier zou zijn.
          Echter kwam het nieuws dat alles goed ging na Elaines dood hard aan. Herbie stond wel verdrietig op de foto’s, toch zou hij na een tijdje zeker wennen aan zijn nieuwe baas. De garage was misschien wel gesloten, maar ze had geen stress meer over de financiële zaken van de garage – die overigens niet al te best ging. Connor lag in coma, maar hij was niet hier. Alles was beter dan hier. Elaine koos liever voor coma dan dat ze hier in een griezelige hotel verbleef met onbekenden. Hoewel Price wel bekend was toen ze nog leefde, telde ze hem niet mee. Elaine hief haar hoofd richting het plafond op zodat ze haar tranen kon afremmen. Over paar dagen waren ze haar toch al vergeten.
          Een diepe zucht ontsnapte uit Elaines lippen terwijl ze opstond. “Ik heb iets sterks nodig,” fluisterde ze binnensmonds en gooide haar map in de kast. Ze haalde haar hand door haar haren en keek om naar Price. De blonde zat op de grond met zijn hoofd in zijn handen. Elaine had niet echt zin om iemand op te vrolijken voordat ze een drank nam. “Want to join?” vroeg Elaine emotieloos terwijl ze haar handen in haar zakken stak. Ze had alcohol in haar systeem nodig.



    I might drive fast
    but atleast I use my blinker



    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Mijn ogen dwaalden onderzoekend over Masons gelaat heen en zakten af naar de rest van zijn lichaam. Ze bleven even hangen op de bedrukking van zijn trui, waarop Mickey Mouse ons vrolijk toezwaaide. Toen mijn blik weer op zijn gezicht belande, kon ik nog net een glimps opvangen van een brede glimlach. Hij schudde zijn hoofd, wat mijn nieuwsgierigheid alleen nog maar meer aanwakkerde. Gretig kwam ik overeind en ging in kleermakerszit tegenover hem zitten.
          ‘Ik kom uit Frankrijk, geboren en getogen in Paris.’ Hij legde wat extra nadruk op het woord ‘Paris’, uiteraard in het Frans uitgesproken. Een zachte gniffel rolde over mijn lippen en ik schudde mijn hoofd. Hij had vast gedacht dat dat ene woordje Frans mijn knieën week zou maken, zoals dat het geval was bij vele vrouwen. Ik had nog nooit een Fransoos in levende lijven ontmoet, maar er waren toch zeker minstens twee woorden meer nodig om indruk op mij te kunnen maken.
          ‘Dat verklaart een heleboel. Onder andere je accent, maar ook die overweldigende hoeveelheid charme van je,’ sprak ik plagend.
          ‘Ik rook wel eens wiet,’ vertelde hij verder. ‘Ah en ik heb een zwak voor groene ogen.’ Hij schonk me een knipoog. Ik trok een wenkbrauw naar hem op en porde hem lachend zachtjes in zijn zij.
          ‘Je bent echt verschrikkelijk.’
          ‘En wat is jouw verhaal jongedame?’ Ik had mijn sigaret opgerookt en gooide deze weg. Ik schraapte kort mijn keel en keek Mason weer onderzoekend aan.
    Ondanks dat hij een open karakter had, gaf hij niet veel prijs van zijn verleden. Dat viel ook wel te begrijpen, gezien we pas sinds een week van elkaars bestaan –
    of non-bestaan – afwisten.
          ‘Je hebt me nou niet echt veel verteld... maar goed dan.’ Ik plaatste mijn ellebogen op mijn knieën en liet mijn kin in mijn handen rusten. Vanonder mijn wimpers keek ik zo nu en dan naar hem op terwijl ik wat details over mezelf prijs gaf. ‘Ik ben opgegroeid zonder mijn vader – die was nog sneller dan het licht van mijn moeder weggerend nadat hij had vernomen dat hij vader zou worden. Vier jaar later besloot mijn moeder dezelfde fout te maken met een andere man, daaruit kwam Jules voort. Nou goed, twee meisjes en een alleenstaande moeder... We hebben niet geleefd als de koningin van Engeland, zullen we maar zeggen.’ Ik glimlachte vreugdeloos en zuchtte. ‘En nu zit ik hier te praten met een allercharmanste Fransoos in een Mickey Mouse trui, terwijl ik zeer levendig dood ben.’

    [ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 22:44 ]


    I just caught the wave in your eyes

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          'Ah en ik heb een zwak voor groene ogen,' knipoogde ik Vesper's kant op, waardoor ze haar wenkbrauw op trok en mij in mijn zij porde. Een lach verliet mijn mond door de por in mij zij, wat absoluut een zwakke plek was. 'Je bent echt verschrikkelijk,' plaagde ze.
          'En wat is jouw verhaal jongedame?' vroeg ik nieuwsgierig. Vesper had haar sigaret opgerookt en gooide deze weg. Haar ogen gingen even onderzoekend over mijn lichaam.
          'Je hebt me nou niet echt veel verteld, maar goed dan.' Vesper leunde voorover en ging met haar ellebogen in haar knieën zitten, terwijl ze haar kin in haar handen liet rusten. Vesper keek onder haar wimpers door naar mij tijdens het vertellen.
          'Ik ben opgegroeid zonder mijn vader – die was nog sneller dan het licht van mijn moeder weggerend nadat hij had vernomen dat hij vader zou worden. Vier jaar later besloot mijn moeder dezelfde fout te maken met een andere man, daaruit kwam Jules voort. Nou goed, twee meisjes en een alleenstaande moeder... We hebben niet geleefd als de koningin van Engeland, zullen we maar zeggen.' vertelde ze, waar ik geduldig naar luisterde. 'En nu zit ik hier te praten met een aller charmanste Fransoos in een Mickey Mouse trui, terwijl ik zeer levendig dood ben.' vervolgde ze. Even moest ik lachen om haar woorden en draaide toen iets bij.
          'Ik heb het nooit moeilijk gehad, ik had het zelfs heel goed...' vertelde ik iets minder vrolijk dan het zou moeten klinken. 'Ik had het graag met je willen delen,' vervolgde ik met een zoete glimlach.






    - thank you for existing -

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie– Gang - Chris - Outfit


          ”Ik denk heel lang helaas. Ik hoopte altijd dat als je dood ging het ook echt klaar zou zijn, maar het zit zelfs na mijn dood niet mee,” stil knikte ik instemmend. Hij had gelijk, ergens had ik ook de hoop gehad dat het ook klaar zou zijn na het overlijden. Dat, of dat je eerder overleden geliefden weer kon zien. Maar in tegenstelling tot dat zat ik in een freaky hotel met onbekenden met geen enkel idee of we hier ooit weg zouden komen. Ik zuchtte zachtjes en boorde mijn tanden in mijn lip om ervoor te zorgen dat ik me niet te ver mee zou laten slepen door mijn gedachten en daardoor meteen de rest van de dag verdrietig zou zijn.
          Ik was wel opgelucht dat Chris kon lachen om mijn opmerking, daar was het dan namelijk ook voor bedoeld. Ik vormde ook langzaam weer een glimlach rond mijn lippen en keek weer de lege gang in. “Ik heb sigaretten genoeg dus zeg het maar,” ik schudde langzaam mijn hoofd. “Nee, bedankt. Ik heb me mijn hele leven niet laten verleiden, en ik denk dat ik dat hier ook maar zo ga laten,” glimlachte ik dankbaar naar de jongen. Ik zou wel een andere manier verzinnen om te ontspannen.
          Om het gesprek nog een beetje gaande te houden had ik gevraagd wat hij de rest van de dag zou gaan doen. Ik had zelf namelijk nog niet echt een idee en hoopte dat ik zo misschien wat inspiratie zou krijgen voor wat nieuwe bezigheden. Stil luisterde ik naar wat hij zei en knikte als teken dat ik het gehoord had. “Hoe kom je aan gaming materiaal dan? Ik heb niks in mijn kamer?” vroeg ik toch lichtelijk verbaasd. Ergens zou het me ook niet verbazen als ik het gewoon totaal over het hoofd had gezien, ik was nou niet altijd zeer oplettend en de tijd die ik in mijn kamer had besteed had ik voornamelijk gestudeerd of als een emotioneel hoopje om het bed gelegen. “Nee, ik heb geen betere plannen. Daarom vroeg ik het ook aan jou,” antwoordde ik toen op de vraag en haalde kort mijn schouders op.


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    GLORIA KERENSA GEORGE
    Oh, I'm sorry. I forgot. I only exist when you N E E D something.
    song • suicide • 20


    With Noa • Corridor | outfit

    "Hoe moet ik weten of jij het aankan. Verdomme, doe het gewoon." Noa liep een stukje terug naar de kasten en strekte haar arm, waardoor haar vingers eerder bij de map kwamen dan die van Gloria. Maar toen ze hem uit de kast wilde trekken, zat er geen beweging in. Gloria was even verstomd door het schouwspel. Ze bekeek hoe Noa aan haar map begon te trekken. "Fucking hell," kwam er uit haar mond, waarna Noa het met beide handen probeerde. Gloria haalde één wenkbrauw op, ''lukt het?'' Nu begon Noa er met haar hele lichaamsgewicht aan te hangen, kwam er geen millimeter beweging in. "Deze plek is fucked up," mompelde Noa. ''Laat mij eens,'' zei Gloria waarna ze langs Noa heen liep en haar map en met een simpele handbeweging er uit trok. ''Oké, dat had ik niet verwacht.'' Ze bekeek eerst de map, die inderdaad van haar was. ''Oké, nu komt het,'' begon Gloria tegen zich zelf te praten. Ze opende de map en bekeek snel de inhoud.

    Gloria Kerensa George
    22 Januari
    Zelfmoord
    35 Aanwezigen (klasgenoten, familie --> Oswald weigerde mee te komen)
    Gevonden door --> Oswald George

    - Oswald George (broertje) is afstandelijker geworden
    - Janine Armstrong en Moses George (ouders) zijn uit elkaar
    - Fayah Sinclair (beste vriendin) heeft nu met Jimi Brown (loverboy)
    - Tori McTaylor is van de troon gestoten.


    Woede stroomde door mijn aderen. Ik bleef kijken naar de tekst en vooral bleef de laatste zin hangen. Het duurde even voordat ik bij zinnen kwam. Boos sloeg ik mijn map dicht, gooide ik hem in de kast en rende naar buiten en daarna weer naar Noa. ''Heb jij nog een sigaret voor mij? Want we zijn toch al tot dood verklaard.''


    ''Behind my smile is everything you will never understand.''


    ✗✘✗


    ''With all due respect, which is none...''

    Dante Howers
    21 – alcohol addicted/alcohol overdose – Charon

    I have learned this much: empathy is shit.

    Charon duwde haar beide handen samen met haar voorhoofd, tegen de dichtsbijzijnde muur aan. Verontrust keek ik haar kant op en twijfelde over wat ik moest doen. Het leek of ze op het punt stond elk moment onwel te worden, maar ik wist niet goed of ze behoefte had aan een troostpoging van iemand die ze nauwelijks kende. Daarbij, wat kon ik tegen haar zeggen om haar te kalmeren? Ik balanceerde zelf op het randje van redelijkheid en doordraaien en het kostte me elk greintje beheersing dat ik in mij had, om niet volledig in paniek te raken. Mijn maag knorde zachtjes, maar ik had alle zin in eten spontaan verloren. Ik vermoedde dat ik in ieder geval voor de rest van de middag geen hap meer door mijn keel zou kunnen krijgen waarschijnlijk.
          ‘Honderd vier.’
    Met haar handen tot vuisten gebald zette ze toen koers richting kamer 104 en ik liep geruisloos achter haar aan.
    Eenmaal in de kamer waren we niet alleen. Meer mensen wilden antwoord op die zo confronterende vraag weten. Mijn ogen gleden zoekend door de ruimte, maar vonden niet de persoon die ze zochten. Alleen wat gezichten die ik van hier en daar vaag herkenden en een kast vol met mappen. Die kast met mappen kon mij echter niks schelen, ook niet toen ik de map met mijn naam erop per toeval opmerkte. Het enige waarvoor ik was gekomen, bleek hier niet te zijn. Het was natuurlijk ook valse hoop geweest, valse hoop ik die ik met heel mijn hart roekeloos had gekoesterd en zou blijven koesteren.
    Mijn aandacht werd getrokken door een doffe klap. Ik zag nog net hoe Charon pijnlijk haar vuist terug trok en ik stapte op haar af.
          ‘Was het zo erg?’ vroeg ik, besloten hebbende dat doekjes eromheen winden geen zin had. Mijn blik gleed nog even kort naar de kast, maar ik schudde vervolgens mijn hoofd. Ik wilde het niet weten. Nu niet.


    I just caught the wave in your eyes

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Ik heb het nooit moeilijk gehad, ik had het zelfs heel goed...’ De manier waarop hij het had gezegd zou de luisteraar bijna doen laten denken dat hij, ondanks dat feit, geen gelukkige jeugd had gehad. Vragend kantelde ik mijn hoofd wat en er een verscheen een verwarde frons op mijn gezicht. ‘Ik had het graag met je willen delen.’ Ik vormde een 'O' met mijn mond. Mason schonk me een zoete glimlach en ik probeerde het subtiel af te doen met een zachte lach.
          ‘Dat is lief van je, maar ik ben alleen maar blij te horen dat je het goed hebt gehad,’ zei ik eerlijk en stond van het bed op. ‘Begrijp me ook niet verkeerd, mijn zusje en ik hadden het niet alleen maar moeilijk.’ Ik gebaarde wat in de rondte, terwijl ik me nog zo goed de straten kon inbeelden die voor ons als een soort speeltuin hadden gediend. ‘Daarbij biedt zo'n soort jeugd je ook bepaalde levenslessen, zeker omdat we onze dagen vaak doorbrachten op de straten van the South Bronx...’ Ik rilde even. ‘Absoluut niet de beste buurt.’ Ik plofte weer naast Mason neer en keek hem aan. ‘Vaak was ik echter ook best moe, geen idee waarom eigenlijk... Ik bracht daarom ook veel van mijn tijd lezen d–’ ik onderbrak mezelf midden in mijn zin en keek Mason verontschuldigend aan. ‘Sorry, het spijt me! Ik praat volgens mij veel te veel. Vertel eens wat meer over jezelf alsjeblieft.’

    [ bericht aangepast op 21 maart 2018 - 23:30 ]


    I just caught the wave in your eyes

    ELIOT PRICE


    21 • British • Complications — Operation • @ Room 104 > Hall • & Charon & Dante & Elaine


          Eliot kijkt door de waas van tranen naar de papieren aan zijn voeten — waardoor hij plotseling een kleine poloraid foto weet te ontwaren. Automatisch weet er hardop een luide snik uit zijn keel omhoog te rollen, Eliots persoonlijke teken van overgave aan deze Hel.
          Zuchtend pakt hij de polaroid foto tussen zijn vingers en kijkt er naar: Flo, Harry en hijzelf met gekke bekken tijdens hun vakantie naar Frankrijk. Glimlachend kijkt hij neer op de gezichten van zijn zusjes, vrij en zorgeloos: zoals ze zich altijd hadden moeten voelen.
          'Ik heb iets sterks nodig.'
          Eliot kijkt omhoog, maar houdt de foto stevig in zijn handen geklemd alsof ze het hem op ieder onoplettend moment af zouden komen nemen. Eliot zou hem meenemen — Florence en Harriet niet vergetend.
          'Want to join?'
          Langzaam knikt Eliot, waarna hij snel de papieren vellen bij elkaar raapt en deze terug plaatst in de map. Zonder om te kijken, steekt hij deze terug in een schap van de kast en staat dan op — de polaroid foto in zijn handen, waarna hij deze zorgvuldig in zijn achterzak stopt.
          'What the Hell. Waarom ook niet?'
          Eliot krabbelt omhoog van de vloer en kijkt met een harde blik rond, voordat hij met grote passen uit de kamer beent zonder om te kijken. Grommend haalt hij een hand door zijn lokken, welke heen en weer veren. Voor even kijkt hij achterom naar Elaine.
          'Ik heb weinig ervaring met "iets sterks". Ik ga op jouw ervaring af, ja? Want iets zegt me dat jij dat wel hebt.'
          Eliot spreekt zijn woorden uit met een licht grijnzende glimlach, waarmee hij wil aangeven dat het een compliment is.
          Halverwege de lange gang ziet hij plotseling twee personen staan — een jongedame en jongeman, wie duidelijk in de kamer zijn geweest aangezien de jongedame met een verbeten blik naar de grond staart. Ondanks dat doet de tekst op haar tshirt doet hem goed — Brits.
          Voor even denkt Eliot erover na om simpelweg langs hen af te lopen, alleen het kan hem plotseling niets meer schelen of hij alleen is of niet. Zuchtend komt hij langzaam tot stilstand.
          'Ik weet niet wat die wankers jullie hebben aangesmeerd in die mappen, maar wij gaan wat drinken. Zin in?'




    Sometimes, the world does not need another hero.
    Sometimes, it needs a monster.


    Charon       Tullamore
    (drug)poisoning/heart attacks • 18 • dante

          ‘‘Was het zo erg?’’
    Charon spant en ontspant haar vingers, voelend hoe het elektrische gevoel van boven naar beneden trekt. Haar knokkels hebben het mogen ontgelden, waarbij ze zich terloops begint af te vragen of de schade blijvend zal zijn.
          ‘‘Definieer erg.’’
    Ze ademt heel diep in om alles weer scherp voor zich te zien, vooraleer ze Dante opnieuw durft aan te kijken. Voor zover ze heeft kunnen zien, heeft hij geen blik geworpen in de roemruchte map. Misschien had zij het ook niet moeten doen — maar spijt komt, ironisch genoeg, écht altijd te laat.
          ‘‘Ik weet niet wat die wankers jullie hebben aangesmeerd in die mappen, maar wij gaan wat drinken. Zin in?’’
    Charons wenkbrauwen kruipen voor een moment de hoogte in bij het accent dat haar bijna instant heimwee bezorgd. Haar blik glijdt van de jongeman met de woeste, blonde lokken — naar het meisje aan zijn zijde. Beide heeft ze nog geen enkele keer gezien, al is dat geen wereldwonder: Charon is amper haar kamer uit geweest in de tijd die ze hier al verblijft.
          ‘‘Wat denk jij? Liquid lunch?’’
    Ze glimlacht als een boer met kiespijn richting Dante, wetende dat ze op een lege maag nog geen twee drankjes nodig zal hebben om volledig van de kaart te zijn. Misschien is dat het enige dat het pijnlijke gevoel in haar borstkas op dit moment zal verminderen.
          ‘‘Ik ben Char,’’ vervolgd ze voor het tweetal dat zich bij hen heeft gevoegd. ‘‘—en dit is Dante.’’
    Laat ze daar ongemakkelijk achteraan volgen, zich daarna afvragend waarom ze hem in Godsnaam zou voorstellen.


    Feel the fire, but do not succumb to it.