[RPG-200] Fierce Crown - Speeltopic - Speeltopics

6 april 2018 - 19:12 Sombre is offline

Sombre 2828

_____________________________________________________________________________________________________________________

♕ Fierce Crowns ♕
_____________________________________________________________________________________________________________________

France, Château de Fontainebleau, 1672
French court, hét hart van de nobele families uit Frankrijk. Natuurlijk woont hier niet alleen de koninklijke familie, maar ook heel veel jonge dames en heren, hofdames van de koningin en minnaressen van de koning en de prinsen aan het hof. Iedereen heeft zijn eigen status en iedereen heeft zo zijn eigen geheimen. Een kasteel is een soort dorp, maar dan in het klein. Het brood word zelf gebakken en ook het vee word zelf geslacht. Het naaien van kleren word ook allemaal zelf gedaan. Op een kasteel wonen ook allerlei soorten mensen. Ten eerste natuurlijk de kasteelheer zelf, samen met zijn gezin. Verder vind je binnen de muren van het kasteel ook: dienstmeisjes (voor het schoonmaken), bedienden (om de gasten te bedienen), stalknechten (zodat de stallen schoon bleven en de paarden goed verzorgd werden), koks (voor het eten van de familie en de gasten), torenwachters (om op de uitkijk te staan of er geen gevaar dreigde), soldaten (voor verdediging of aanval), jagers (om voor het dierlijk voedsel te zorgen). Ook zijn er metselaars en timmerlieden voor het bijhouden van het kasteel. Tevens vind men ook schoenmakers, een zadelmaker, een smid, een bakker, een houthakker en een schrijver op het kasteel.
Middle ages,
In dit RPG moet je natuurlijk begrijpen dat het verhaal zich afspeelt in 1672. Dat was een compleet andere tijd en daar moet je rekening mee houden. De regels waren ook compleet anders, vrouwen moeten maagden blijven tot hun trouwdag, tenzij zij er voor kiezen om als minnares of courtisane door het leven te gaan. Het is een schande als vrouwen zich ongepast gedragen. Mannen horen sterk te zijn, je moet kunnen jagen of een beroep kunnen uitvoeren. De rijkste mannen zijn van adel en handelen vaak in grond of goederen met de koninklijke families. Als man hoor je geld te verdienen en als vrouw hoor je een man te trouwen die veel geld heeft. Natuurlijk is de klederdracht ook heel anders dan wij gewend zijn. Immense korsetten, lange rokken en gepofte mouwen zijn meer dan normaal. Outfits kunnen geïnspireerd worden door de Netflix series “Reign”, “The Tudors” en “The Crown” en de HBO serie “Game of Thrones”.

_____________________________________________________________________________________________________________________

⚜ Be loyal to the royal within you ⚜
_____________________________________________________________________________________________________________________

Catholic Fontainebleau,
Het edict werd in 1685 herroepen door dat van Fontainebleau. Koning Lodewijk XIV beval de afbraak van protestantse kerken en stelde een verbod in de protestantse godsdienst te belijden. De koning wilde geen protestanten meer in zijn land en daar werd fel op gereageerd, de protestanten mochten namelijk niet het land verlaten, maar moesten zich bekeren. Ondanks een verbod het land te verlaten, vluchtten grote groepen protestanten naar het buitenland, onder andere naar de Nederlanden. Het is belangrijk binnen het Franse hof dat je je gedraagt en regelmatig de bijbel leest. Je leeft namens de bijbel en gaat ook vaak naar de kerk om te bidden. Het kasteel heeft zijn eigen gebedplaats, met een aanwezige priester waar je terecht kunt voor wijsheid en als je daden wilt opbiechten. Natuurlijk is het mogelijk dat jouw karakter in het geheim protestants of christelijk is, maar dat kan grote gevolgen hebben zodra het de wereld in komt. Je kunt verbannen worden van het Franse hof, of je kunt in de kerkers gegooid worden.
Choose wisely,
Natuurlijk wil je meteen een sterke en krachtige rol met zo veel mogelijk macht, maar dit zijn de rollen met erg weinig vrijheid en heel veel regels. Aangezien er word verwacht dat iedereen aan het hof katholiek is, is het belangrijk dat je als iemand met een hoge rol vaak de bijbel laat lezen en vaak naar de gebedsruimte laat gaan. Er word namelijk verwacht van hem of haar dat zij streng gelovig zijn en zijn of haar godsdienst heel erg serieus neemt.
Als bakker, slager of dienstmeid moet je natuurlijk ook katholiek zijn, maar je hebt veel meer vrijheid. Je wordt niet erg in de gaten gehouden en je kunt misschien zelfs wel stiekem christelijk of protestant zijn. Het is wel erg lastig om als iemand met een lage staat dingen voor elkaar te krijgen. Je kunt niet zomaar de hand vragen van een prinses of verwachten dat een prins verliefd op je zal worden, simpelweg omdat het niet kan.

Roles,
⚜ Adalene - princess of France - Adelaine Kane - Sombre - 1.3
⚜ Solange - lady with werewolfblood- Astrid Berges - Quean - 1.2
⚜ naam - servant - Alexandra Daddario - Shadowsinger - page
⚜ naam - status - faceclaim - Rasalghul - page
⚜ Ava - bastard - Hande Ercel - _Iridescent - 1.5
⚜ Lucille - princess of France - Jade Weber - x_arya_x - 1.2
⚜ Claude - princess of France - Laneya Grace - Quean - 1.5
⚜ Leeza - princess of France - Sarah Bolger - Besidesyou - 1.5

⚜ Césaire- hunter - ??? - Necessity - 1.3
⚜ Sylvain - smid - Corentin Huard - Shayle - 1.5
⚜ Frederick - bastard guard of the princess - Luke Roberts - Wheeler - 1.3
⚜ Grégoire - Soldier - Bradley James - Mahigan - 1.3
⚜ naam - status - faceclaim - Cunning - page
⚜ Ruben - stableboy - Josh Whitehouse - IrisWestAllen - 1.4
⚜ name - dauphin of France - Douglas Booth - Wheeler -
⚜ name - status - faceclaim - username - page

_____________________________________________________________

⚜ One does not fight ⚜
⚜ One gets 48 hours to finish a role ⚜
⚜ One can get two roles within this topic ⚜
⚜ Those who break rules, are out ⚜
⚜ 16+ is allowed, though, it must be announced ⚜
⚜ One must follow the Q-rules ⚜

_____________________________________________________________________________________________________________________

⚜ it simply isn't an adventure worth telling if there aren't any dragons ⚜
_____________________________________________________________________________________________________________________

The beginning,
France, Château de Fontainebleau, 13th of June 1672.
De heerlijke zomerzon schijnt door de ramen van het kasteel en buiten is de temperatuur perfect om te gaan booschieten of om stiekem in een van de beken te zwemmen met je geliefde. Vandaag is een speciale dag, want er zijn 250 Franse soldaten veilig aangekomen in de Nederlanden om oorlog te voeren. Natuurlijk vieren we dat met een heerlijk diner en een feest waar heerlijk gedanst kan worden en waar heelijke Franse wijn kan worden gedronken. Denk goed na wat je doet, waarom en met wie, want overal zullen mensen op de loer liggen om je te verraden aan de koning.

Je mag zelf weten waar je personage begint. Je kunt wakker worden in een vertrek, naast iemand of alleen. Je kunt buiten zijn, jagen, wandelen, fruit verzamelen of paardrijden. Natuurlijk kun je ook binnen zijn, iemand afluisteren, zwaarden smeden, broodjes bakken of jurken passen voor het feest vanavond. Get creative.

_____________________________________________________________________________________________________________________

rollentopic ⚜ praattopic ⚜ speeltopic
_____________________________________________________________________________________________________________________

[ bericht aangepast op 6 april 2018 - 19:14 ]

- thank you for existing -

15 okt 2018 - 21:27 KIaus is offline

KIaus 21035

William Simon Fraser
19 || Schotse Huwelijkskandidaat || New and out of place || the Edge of the Woods || This is slightly odd, but I guess I'll join in || Rafaelle & Cesaire

Volgens zijn woorden had Rafaelle wel een dame op het oog. Dat was leuk voor hem, maar ik hoopte maar dat het niet dezelfde dame was als die ik op het oog had. Ik mocht Rafaelle namelijk wel en had geen zin om hem tot een duel uit te dagen. Daarbij waren de Italianen ook een bondgenoot van de Katholieken die ik niet tegen me wilde krijgen als toekomstige Laird Fraser. Cesaire leek hier in elk geval niet te zijn om een dame het hof te maken. Al deden zijn woorden die er achteraan kwamen me wel denken. De rangen en standen waren hier een stuk vaster dan thuis, dat was me vanaf het begin al duidelijk, maar zelfs in zo'n 'spel' wat ervoor was gemaakt om de gewone man een kans te geven bij een jonkvrouwe, was het systeem blijkbaar erg duidelijk. Nu moest ik zeggen dat in het noorden ze ook liever hadden dat je binnen een heersende lijn van een van de bevriende clans trouwde en niet met een van je pachters, maar het gebeurde veel, zeker bij degenen die niet direct een lijn hadden om het tot Laird te schoppen, dat ze trouwden met iemand die werkte in het kasteel of zelfs met een commoner uit een van de naburige dorpen. Om de wat ongemakkelijke stilte te breken die na Cesaire's opmerking was gevallen, vroeg ik maar of we ergens op stonden te wachten, of dat we mochten beginnen. Ik wilde niemand beledigen, maar Rafaelle leek daar toch minder bezorgd over. Ik lachte wat mee als een boer met kiespijn. Ik had altijd geleerd dat valsspelen fout was en betekende dat je niet op je eigen kwaliteiten kon winnen. De jager leek het hier met me mee eens te zijn op het eerste gezicht, maar uiteindelijk toch niet. Ergens kreeg ik het gevoel dat je gewoon mocht beginnen en mijn vraag overbodig was geweest. Rafaelle nam het voortouw, maar al snel werd duidelijk dat we beter Cesaire voorop konden laten gaan, mochten we met z'n drietjes verder gaan. Zijn tip was inderdaad goed, iets wat mijn oom mij ook had geleerd op een jachttrip, maar waar ik hier nog niet echt aan had gedacht. Dat kwam ook wel omdat ik dit niet zo serieus nam, puur omdat ik niet met een dame thuis kon komen die ik in zo'n spel had veroverd. Ik zette koers naar het pad wat Cesaire had aangeduid en vond enkele passen het bos in een stukje stof, waarschijnlijk van een jurk. Ik haalde het voorzichtig van de braamstruik en hield het omhoog. "U bent niet alleen een goede, maar ook een betrouwbare jager." zei ik met een glimlach. Ik zag zelf nog geen dames, maar dit stuk stof betekende wel dat er dames zich verborgen hielden tussen de bomen. Toch viel mijn oog op nog iets wat vast zat tussen de doorns, waar ik niet zo blij mee was. Mijn hand ging meteen instinctief naar mijn heup en ik liet het stukje stof vallen. "Ik denk alleen dat de koning ook mogelijk wat onwelkome deelnemers heeft dit jaar." zei ik terwijl ik met mijn vrije hand naar een pluk grijsbruine vacht wees in de struik. Dat zat echt veel te hoog voor een konijn en het was zeker ook niet van een everzwijn. Hopelijk waren de rest van de heren bewapend en werden de dames snel gevonden, want als dit van een wolf kwam, was de kans groot dat ze nog in de buurt waren, en daar werd niemand gelukkig van.

All my hope is in God

[ bericht aangepast op 15 okt 2018 - 21:28 ]

Bowties were never Cooler

16 okt 2018 - 21:35 Sombre is offline

Sombre 2828

Adalene Fayette François

♕

⚜ Princess of France ⚜ 19 years old ⚜ dress ⚜ woods with Tobias ⚜

Zodra ik verder het bos in ging zag ik in de verte iemand op de grond liggen. Was het een man? Voorzichtig sloop ik dichterbij en bijna herkende ik de jongeman. Zo zacht mogelijk liep ik verder, maar de blaadjes en de takken kraakte onder mijn laarzen. Ik beet op mijn tong als reflex van de schrik zodra er ineens een vogel langs me heen vloog.
'Wel godverdomme!' Riep de man, Tobias als ik me niet had vergist. Ik schrok en stond met mijn ogen wijd naar hem te staren. Ik bekeek hem even en zag dat zijn broek een beetje strak stond, waardoor ik mijn wangen voelde gloeien.
'Prinses!' Zei hij zodra hij tot rust was gekomen van de schrik en hij stond op, waardoor hij boven mij uit kwam. Met een nieuwsgierige blik keek ik omhoog in zijn ogen, me afvragend wat hij hier deed te slapen, terwijl er dames in het bos verstopt zaten, wachtend op hun heer.
'Tobias, is het niet?' glimlachte ik hem toe. Ik leunde voorover en haalde een blaadje van zijn schouder af. Zijn achterste zal wel compleet onder de bladeren en takjes zitten, maar die zie ik gelukkig niet.
'Vergeef m'n geronk, een man mot ook zo z'n rust kunnen vinden, eh?' Verontschuldigde hij zich. Ik glimlachte en schudde mijn hoofd.
'Geeft niets, al maakt u me wel erg nieuwsgierig naar de reden voor uw middagdutje...' begon ik met een speelse twinkeling in mijn ogen. 'Terwijl er zoveel prachtige dames door dit bos rennen.' Ging ik verder.
'Uh, wat—— ik bedoel, al mensen gekust, vrouwe?' Kwam er zenuwachtig over de lippen van Tobias terwijl zijn wangen wat rood kleurden. Ik grinnikte even en verschuilde mijn brede glimlach achter mijn slanke vingers.
'Nog niet, dan was ik hier namelijk niet meer geweest.' Kwam er een beetje betweterig over mijn lippen, terwijl ik het eigenlijk niet zo had bedoeld. Ik keek achterom en begon langzaam achteruit te lopen.
'Dus mocht u die kus willen, zou ik maar beginnen te rennen.' Grinnikte ik waarna ik me omdraaide en het op een lopen zette.

- thank you for existing -

17 okt 2018 - 18:22 Mijita is offline

Mijita 2624

TOBIAS BARR .

“Someone I loved once
gave me a box full of darkness.
It took me years to understand
that this too, was a gift.

40, gardener, Adalene

Haar aandoenlijke, rode blosjes deden hem verbazen. Was ze zo ontdaan geweest dat ze hem had laten schrikken? Dat zou wel heel nobel zijn geweest, maar nee —— haar blik volgende deed hem tot een ontdekking komen. Een beschamende ontdekking. Met zijn handen voor zijn kruis probeerde hij een verontschuldiging te stotteren, die niet helemaal van de grond scheen te komen dus hield hij maar schuldbeladen stil. Alsof hij zojuist een zonde had begaan.
Tobias was overduidelijk een toren in contrast met de Prinses, welke als een prachtig beeldje naar hem opkeek. Mocht hij kiezen, zou zij de vrouw zijn aan wie hij het minst ergerde. In tegenstelling tot haar zussen. . . Dan scheen zijn nog een hart te hebben, en een reislust van heb je 'm daar. Oh —— de tijden dat hij nog jong en nieuwsgierig was. Hij wilde het aan niemand toegeven, maar hij miste het.
Voor een enkele seconde was de nostalgie in zijn kijkers te bemerken, tot de Vrouwe hem aansprak. Bij zijn daadwerkelijke naam nog wel. Wie had dat gedacht? Echter, hij zei er niets op, het enige wat zijn mond zou verlaten, waren op dat moment sarcastische opmerkingen en daar zou hij vast geen punten mee scoren.

Zijn kaak verstrakte kort bij haar volgende woorden. Zijn ogen schenen donkerder te worden, een grimmige waas. Natuurlijk zal iemand als haar het niet begrijpen, die alles krijgt wat haar hartje begeert. Hij daarentegen zou hard moeten werken tot zijn hart het begaf, en zelfs dan zou hij niet verdienen wat zij krijgt. Tobias had op z'n minst een dutje verdient voor z'n dood in werking zou treden. Al zou dat wellicht niet lang duren, gezien hij zich zowat elke dag al levenloos voelde.
'Niet als belediging bedoeld, Prinses, maar ik gok dat de Edele Vrouwen niet op een man als mij zitten te wachten. Negen van de tien keer ben ik te druk om normaal te kunnen pitten, en wanneer die kans wel voorkomt. . . Laten we 't erop houden dat m'n leven geen sprookje is. Ik kan ze beter overhouden voor de heren met een aanzienlijke status.' Ondanks dat Tobias een glimlach op z'n gezicht had geplakt, zag het er nep uit en hij draaide z'n gezicht dan ook voor haar weg. Het was al meer dan hij kwijt wilde dus besloot hij het onderwerp subtiel te veranderen, 'Heeft iemand van de huwelijkskandidaten al uw interesse getrokken?'
Bovendien was de enige reden dat hij aan dit evenement meedeed om wat fatsoenlijke rust te kunnen krijgen, een pauze als het ware. Prima —— een geheim verlangen zou wel een kus van een vrouw zijn, alleen het was nu al zo lang geleden dat hij niet eens meer wist hoe het was. Daarbij, Tobias was daar toch veel te kritisch over, met z'n onzekerheid. En met haar volgende antwoord maakte ze ook niet bepaald vrienden met hem; hij had het evenement waarschijnlijk verkeerd begrepen, iets waar hij indirect op gedrukt was door de opmerking. De redenen om niet met hem om te gaan bleven zich maar opstapelen, nu kwam z'n intelligentie er nog eens bij. Hij wist nu wel dat 'ie een nietsnut was, dat hoefde ze er niet nogmaals in te wrijven.

'Pft, wijsneus,' mompelde hij onverstaanbaar onder z'n adem door, wat hem lichtelijk aan Ava deed denken, 'mij een beetje de les proberen te lezen.' Zelfs op zulke momenten wist Ava het bloed onder zijn nagels vandaan te krijgen. Ze maakte zich echter al snel klaar om ervandoor te gaan, wat hem op deed kijken met een nieuwsgierige blik. Tobias kon het niet laten kort speels te grijnzen — een korte, uitdagend automatisme van vroeger welke hij kwijt dacht te zijn — maar besloot er niet op die manier op in te gaan. Hierom riep hij haar al terug, of eerder: toe, zodat ze wist niet op hem te hoeven rekenen.
'Volgens mij zwerft Fabre nog ergens in het bos. Als je opschiet, kan je hem nog tegenkomen,' merkte hij luchtig op, terwijl hij weer tegen de boom neerzakte en zijn oude, vertrouwde flesje tevoorschijn haalde. Tobias zette het tegen z'n lippen aan en vloekte eens. Verdomme, dat ding is leeg, bedacht hij zich, na te zien dat er enkel een paar druppels uit waren gekomen.

Het was niet dat hij geen kus wilde, het was eerder dat hij zichzelf al had weggestemd voor hij überhaupt het spel meespeelde.

[ bericht aangepast op 17 okt 2018 - 18:28 ]

[ heaven knows ]

17 okt 2018 - 19:42 Nephalem is offline

Nephalem 1152

HΣLΣNA TUÐOЯ
SΣЯVANT

Helena vond het zeker niet erg om hem te helpen, al dacht Ruben daar anders over. Hij keurde haar suggestie schuddend af.
“Hou op. Ik word pas een Lord als karren zelf de berg op rijden,” lachte Ruben om haar woordkeuze. “En jij gaat je hier niet in het zweet zitten werken terwijl je de man van je dromen hoort te vinden in een bos.”
Helena rolde met haar ogen. Ze stond vastberaden op haar beide benen terwijl ze haar armen over elkaar kruiste en volgde nauwkeurig de bewegingen van de jongeman. Voor een korte moment verdween Ruben uit haar zicht, een verwarde Helena achterlatend. Net wanneer ze van plan was om hem achteraan te volgen, zag ze zijn schattige krullen weer.
“Ik hoop dat je zin hebt in een ritje,” zei hij grijnzend met een hoofdstel in zijn hand. Helena had altijd wel zin in een ritje, maar fronste haar wenkbrauwen toen ze maar één hoofdstel zag. “Denis,” riep Ruben. Helena had verwacht dat hij de naam van één van de kinderen riep, maar toen ze een paard hoorde briesen kon ze het niet laten om te grinniken.
Haar blik ging van het paard naar Ruben die ondertussen het paard uit de stallen naar buiten bracht. “Wel fijn om je een keer buiten de stallen te zien,” plaagde Helena hem terwijl ze achter hem aanholde met haar jurk iets opgetild. Meteen haakte ze haar arm in die van hem terwijl ze met haar ene hand plagend in zijn wang kneep. Helena vond het onwijs schattig dat hij – iemand die alleen maar werkte – voor haar zijn werk opzij legde om haar naar het bos te brengen zodat ze mee kon doen aan de Royal Games.
“Ik ben zo weer terug. Maar een heer moet altijd een dame in nood helpen,” meldde Ruben de kinderen. “Nou ja, in nood?” Helena keek naar de mensen om haar heen terwijl ze naar Ruben met haar wijsvinger wees. “Hij wilt gewoon even van jullie weg,” grijnsde Helena. Ze wisten heus wel dat het een grapje was. Ruben hield van zijn werk en dat wist iedereen.
“Dankjewel,” zei Helena toen Ruben haar op het paard hielp. Het voelde vreemd om zonder zadel op een paard te zitten. “Ik raad u aan om u stevig te houden, My Lady. Denis is het snelste paard van Frankrijk, maar hij zit niet lekker,” waarschuwde Ruben haar. “Goh, je meent het.” Helena zat totaal niet fijn. Gelukkig duurde de rit niet erg lang gezien het paard – zoals Ruben vertelde – snel was.
“Kijk eens aan, My Lady. Precies waar u wilde zijn, is het niet?” Meteen volgde er een kus op haar wang waardoor Helena verrast haar wenkbrauwen omhoog liet rezen.
“Waar is de verlegen Ruben gebleven?” vroeg ze nog met een grijns voordat ze achterom naar hem keek. Ze had deze kant van Ruben nog nooit gezien, maar haar hoorde je niet klagen. “Je laat me toch niet alleen hier achter?”

21 ▪ Servant ▪ Stables ▪ w/ Ruben

17 okt 2018 - 20:21 KIaus is offline

KIaus 21035

Ruben
25 || Stalmeester || On a brief break || Forest || I didn't wanna get involved, and now I'm getting in over my head || Helena

Helena was een zeer bijdehante dame. Nu was ik niet van ongepast gedrag, maar het paste bij haar en ze wist ook wanneer ze niet zo'n opmerking moest maken. Dit was zeker niet bij alle mondige dames het geval. Ik hielp haar dan ook graag met het feit dat ze niet in het bos was, waar ze wel hoorde te zijn op dit moment. Het enige wat ik me kon bedenken was haar persoonlijk te brengen, en de snelste manier was met Denis. Alleen zat hij voor geen ene meter, en dat merkte de dame al snel. Gelukkig was het een heel kort ritje. De kus op haar wang, die ik haar speels gaf als afscheid, was zeer impulsief. Ze wees me er meteen op, en mijn wangen werden knalrood. Ook durfde ik haar echt niet meer aan te kijken. Dit was inderdaad niet hoe ik normaal deed, of hoe ik me hoorde te gedragen. Ik was een volwassen verrassend respectabele werknemer van de Koning. Zomaar een dame een kus geven, al was het op de wang en tijdens de Royal Games, hoorde daar niet bij. Ik hoorde gewoon in de stallen bezig te zijn en te zorgen dat geen mens of dier gewond raakte nu de stallen overvol waren.
Ik wilde eigenlijk meteen terugkeren, maar haar vraag weerhield me daarvan. "Is dat niet de bedoeling van de Royal Games, my Lady?" vroeg ik nog wat timide. De blos was nog steeds niet van mijn wangen, en haar echt aankijken deed ik ook niet. Ik keek eerder verder het bos in en zag daar Tobias tegen een boom liggen. Dat was denk ik ook niet helemaal de bedoeling, maar ik snapte zijn gevoel. We werkten ons de dood in, en zo kreeg je wel pauze. Het enige was dat als je werd betrapt, het je waarschijnlijk ook je baan kon kosten. "En u bent niet alleen. Kijk, daar is Tobias." zei ik snel. Het was niet dat ik niet graag in Helena's buurt was, maar alle doemsdag scenario's van wat er op stal kon gebeuren zonder mij, speelden door mijn hoofd. Ik moest zo snel mogelijk terug. Daarbij zouden zo de wagens klaargemaakt moeten worden om alle lekkernijen van de picknick te vervoeren van het paleis naar het veld. Ik kon niet hebben dat er paarden naast elkaar werden ingespannen die niet samen konden. "Ik moet echt gaan, My Lady. Er moet nog veel gedaan en geregeld worden om vandaag vlekkeloos te laten verlopen." zei ik toch met een glimlach naar haar. Ik wilde niet dat ze dacht dat ik haar achterliet omdat ik haar niet mocht, want het tegenovergestelde was waar, maar ik kon gewoon niet anders. Levende dieren namen geen dag vrij van leven, dus ik kreeg ook geen dag vrij van werken. "Ik hoop dat u toch nog een goede jacht heeft."

En femmes et en chevaux souvent on se méprend

Bowties were never Cooler

18 okt 2018 - 21:53 Ken_ is offline

Ken_ 18286

RAFAELLE LEONARDO CARIDEO

Prince of Italy || ||

“Niet zo vaak, Hooguit een paar keer per dag.” beantwoorde Cesaire mijn vraag waardoor een hartelijk lachje mijn lippen verliet, geweldig joch. Ik vind het hele 'prins, sir, Lord' gedoe eigenlijk maar doodsaai en was wel eens blij met leeftijdsgenoten rond te gangen die me gewoon nonchalant aan konden spreken als Rafaelle zonder zelf een zenuwinzinking te kweken. Ik was dan ook vaak selectief doof als mijn dienspersoneel me aanspraken op mijn titel dan mijn daadwerkelijke naam. Dus als er sprake was van kattekwaad van mijn kant, dan haf ik de schuld aan mijn denkbeeldige amnesia.
Na mijn strategische zet was het aan Césaire om zijn eigen vraag te beantwoorden, wat hij ook deed met een simpele “Niet echt,”. “Al zal het sowieso geen jonkvrouw worden.” vervolgde de jongeman, waarbij ik mijn schouders even ophaalde. "Een knappe jager als jij zou nochtans niet mis kunnen schieten bij de dames." haf ik als simpel antwoord, het was niet aan mij om te gaan verklaren dat de jongeman moest gaan voor de vrouw wiens hart bij hem hoort. Adel of niet. Kijk mij hier staan, dansend naar de pijpen van mijn vader. De enige geliefde die ik ooit had, vermoord aan zijn hand, want als prins moest ik verantwoordelijkheid nemen en met een dame van nobele stand trouwen. Dat was het lot van iemand als ik.
Iets in gedachten verzonken beet ik op mijn lip, vader zou eens moeten weten wat ik wist. Achter de rug van mijn moeder om scharrelen bij zijn minnaressen, vreselijk gewoon. En toch, ik was niet veel beter dan hem, ik kon genieten van man en vrouw en had zelf mijn kuisheid niet bewaard, iedere nacht moeten bidden tot god smekend dat hij mijn zonden kon vergeven en mijn 'ziekte' zoals mijn vader mijn gemengde geaardheid benoemde. Toch een verleiding kon ik niet lang weerstaan en zeker na een enkele glazen wijn hadden mijn lippen vaak nood aan gezelschap.
“Valsspelen? Nou ja zeg, sir, hoe kunt u!” Brak Césaire mijn lopende gedachten “Ik ben helemaal voor.” ik grijnsde en wilde vaart zetten, gezien ik toch wel een dame wilde scoren tot de man zijn woorden mij deden stoppen. “Maar als ‘deze goede jager’ je een tip kan geven: ga een stuk verder naar links het bos in.” Vragend keek ik van de blonde man naar de donkeharige man, gezien ze beide veel meer jachten dan ik had gedaan. Ik was misschien een vijf tal keren mee geweest met mijn vader en broer en eerlijk, ik verveelde me dood als ik me niet kon bezighouden en van opletten kwam er niet veel van. “Zie je het gras daar? Daar staat het overeind. Hier is niemand langs geweest. Verder naar links is het wat omgebogen, waar mensen erop hebben gestaan. Dus tenzij je planning is om een middag het bos in te gaan en niemand tegen te komen, kan je beter een ander stuk zoeken.” verklaarde Césaire dan waardoor ik zijn blik dan ook volgde en inderdaad het verschil zag. Ditmaal nam William de leiding en volgde ik beide heren achterop. Eerder genietend van het bos dan zoekend naar sporen. De bossen waren hier helemaal anders dan Italië met hier en daar wel gelijkenissen natuurlijk. "U bent niet alleen een goede, maar ook een betrouwbare jager." William leek iets te vinden en hield een stukje stof omhoog, leek erop dat we de juiste weg opgingen, echter veranderde Williams gezichtsuitdrukking gauw."Ik denk alleen dat de koning ook mogelijk wat onwelkome deelnemers heeft dit jaar." het stofje werd gauw ingeruild voor grijze vacht en een onaangename rilling rilde over mijn rug. "Lupo" kwam er stil over mijn lippen waarna ik naast William ging staan. "Als het is, wat ik denk dat het is moeten we best voortmaken en de dames vinden." sprak ik de heren toe, het laatste wat ik wilde wat dat dit onschuldige spel uitdraaide op wat anders.

BRAN

Woodsman , in the woods, helping the wounded lady

De jonkvrouw moest lachen om mijn opmerking, iets wat haar even afleidde zodat ik het goedje op haar been kon smeren. Het spul brandde dat wist ik, maar dat betekende dat het genezend werkte. Een pijnkreet verliet haar lippen waarbij ik haar bruine kijkers op me voelde branden. “Een simpel waarschuwing was wel fijn geweest,” mompelde de dame waarbij ik kort even mijn schouders ophaalde. "Het zou niets veranderen." besloot ik erop te antwoorden, waarschuwing of niet het bleef hetzelfde gevoel. Daarbij als ik het zou verwittigd hebben was er een kans dat ze het zou afwijzen. Na even wist ik dan ook eindelijk een naam op de jonkvrouwe te plakken, Ava. Ik zag hoe ze even moeilijk naar de wolken keek, de pijn wat verbijtend. Vervolgens poogde ze op te staan, wat tevergeefs niet leek te werken, dus besloot ik haar maar hulp te schenken. Zo had ik haar de netgevonden mantel, die haar wat zou verwarmen. Longontstekeningen leken iets kleins, maar ze zou niet de eerste zijn die ik zou zien lijden onder deze virus. Ava schonk me een glimlach waarna een bescheiden dankjewel haar lippen verliet. “Voor alles,” Ik glimlachte zwakjes waarna ik het wegwuifde ." Geen dank , een ander zou hetzelfde doen." zei ik simpel, wetende dat mijn woorden niet geheel waar waren. Er waren veel arrogante mensen die een jongeman als ik eerder zouden laten sterven dan nog maar een kleine rosse cent zouden gunnen. Echter Ava leek me een dame met een status en met deze games zou ze gauw wel geholpen worden door haar droomman. Of die dan ook slim genoeg zou zijn om haar wonden te verzorgen, dat betwijfelde ik. Ik hielp Ava overeind die eerst nog een poging had gedaan zelfstandig op te geraken, maar uiteindelijk toch mijn hand aannam. “Ik kon al van je reacties merken dat je niet aan Royal Games doet, zo wat doe je dan alleen in het bos als een eenzame wolf?” vroeg Ava me ietswat nieuwsgierig ik voelde haar grote bruine ogen dan ook op mij branden. "Nee klopt." zei ik iets kort. "Ik leef in dit bos, ken het vanuit mijn duimpje." sprak ik dan ook eerlijk, al was ik toch nog wantrouwig. "Ik leef alleen voor mezelf, niet voor een ander" vertelde ik haar kort, mijn woorden spraken iets voor zich zonder het er dik op te leggen. Ik had geen koning ik leefde op mezelf en diende niemand. "Ik hoop hiermee geen prinses te kwetsen met mijn woorden?" vroeg ik doelend naar wat Ava zichzelf benoemde qua 'status' of hoe ze dat ook mochten noemen. Vervolgens schonk ik haar mijn arm gezien we het meer weer over moesten geraken, zonder een tweede val partij. "Zal ik je terug brengen naar de rest? wei weet zal er een heer je wel van me afsnoepen." grimaste ik, nogsteeds het hele spel verschrikkelijk klef vindend.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20 okt 2018 - 1:20 Nephalem is offline

Nephalem 1152

HΣLΣNA TUÐOЯ
SΣЯVANT

Ruben’s wangen namen langzamerhand een rode kleur aan. Hij had uit bescheidenheid zijn ogen neergeslagen, duidelijk in verlegenheid gebracht door haar woorden. Ze zaten zo dicht bij elkaar dat Helena gemakkelijk zijn wimpers kon tellen. Ze liet kort een grinnik horen en wendde haar blik van hem af. “Is dat niet de bedoeling van de Royal Games, my Lady?”
”Dat klopt, maar ik bedoelde meer dat je niet terug gaat naar de stallen?” vroeg Helena en keek met samengeknepen ogen hem aan toen hij Tobias gebruikte om hemzelf uit het spel te redden. “Ik moet echt gaan, my Lady. Er moet nog veel gedaan en geregeld worden om vandaag vlekkeloos te laten verlopen.” Ze kon het niet laten om met haar hand door zijn krullen te halen om vervolgens ‘elegant’ van Denis af te springen.
Het was jammer om te zien dat de jongeman niet eens kon genieten van deze dag omdat hij steeds aan werk dacht. Helena vroeg zich af of hij überhaupt iets leuks had gedaan in zijn leven, anders dan paarden verzorgen. “Waarom ben je toch zo serieus?” mompelde Helena binnensmonds. Al snel begonnen de bruine ogen van Helena te sprankelen van ondeugd terwijl ze haar mondhoeken omhoog trok.
“Prima, wat jij wilt. Je zou toch geen enkel meisje te pakken krijgen,” daagde Helena hem met een onschuldige blik uit. Ze nam kleine stapjes naar achteren – richting het bos in – terwijl ze haar ogen niet van hem afwendde. “Met Denis kan je nog misschien wel aan een meisje komen, maar daar ben je te bang voor.” Ze wist niet of deze woorden hem over zou halen om toch mee te doen aan de Royal Games. Echter vond ze het te leuk om de verlegen Ruben uit te dagen. Het spel zou hem misschien ook goed doen in plaats van weer terug te keren naar zijn werk. Misschien zou hij nog met een dame aan zijn zij terugkeren, al betwijfelde Helena dat.
”Kom op, Ruben. Een beetje plezier kan geen kwaad?”

21 ▪ Servant ▪ Stables ▪ w/ Ruben

A V A ☾ R O S A L I E

"Het zou niets veranderen,” reageerde hij droog waarop Ava lichtjes op haar lip beet. God, alsof Tobias niet genoeg was op deze wereld, was er nog een jongeman met dezelfde karakter. Echter besloot ze wijs haar mond te houden gezien de blonde aardig genoeg was om haar te helpen. Haar gezicht was betrokken van pijn toen ze een poging waagde om haarzelf overeind te komen. Met behulp van de jongeman ging het een stuk makkelijker.
Ava kon het niet laten om te vragen wat de reden was waarom de jongen hier rondhing. Echter had ze niet verwacht dat het bos zijn huis was. Ze vond het aan de ene kant geweldig om in het natuur te leven in plaats van het kasteel, maar het was in ieder geval wel veiliger in het kasteel. Ava wist dat – hoe graag ze het ook zou willen – ze niet eens een dag in het bos zou overleven. Hell, ze was maar paar minuten in het bos en had haarzelf al verwond.
”Voel je je dan nooit eenzaam?” vroeg Ava uit nieuwsgierigheid. Het zou misschien wel rustgevend zijn om alleen te leven, maar Ava had altijd iemand nodig om mee te praten. Ze wist dat – als ze voor een tijdje alleen in het bos leefde – ze met de planten begon te praten. Zo iemand was ze wel. “Of zijn er meer mensen die in het bos leven?”
Ze snapte hem wel. Er waren heus wel mensen die niet voor de koning wilde dienen. Als ze maar geen rel veroorzaakten waardoor er levens zouden verloren, zag Ava geen kwaad in. “Ik hoop hiermee geen prinses te kwetsen met mijn woorden?” Voor een korte moment verstarde Ava, maar herpakte haar zelf weer. “Nee hoor,” zei ze met een kleine, zichtbare glimlach. Het deed haar aan haar dorp in Engeland denken, hoe ze daar zo vrij leefde. “Je mag leven hoe je wilt,” mompelde ze nog kort erachteraan.
Alsof zijn mantel niet genoeg was, bood hij zijn arm aan voor steun. Met een grijns haakte Ava haar arm in die van hem. “Zal ik je terug brengen naar de rest? Wie weet zal er een heer je wel van me afsnoepen,” zei Bran waarop Ava kort haar gezicht betrok van walging.
“Bah, verwoord het niet op die manier,” lachte ze. “Ik denk dat het toch verstandiger is als ik terugkeer en niet meer meedoe aan de Royal Games gezien ik nu niet kan rennen. Straks rent nog een viezerik achter me aan voor een kus en kan ik niet meer rennen voor mijn leven,” zei Ava luchtig. Ze vond de Royal Games een leuke spel – al begreep ze niet waarom de Fransen dit goedkeurden, maar o-wee als je – als dame zijnde – je maagdelijkheid niet bewaarde voor je man.
“Vind je het dan nooit eng in het bos? Vooral door die roddel over de weerwolven?” Ava kon het toch niet laten om vragen te stellen. Als ze eenmaal een interessante persoon had gevonden, was ze simpelweg niet meer te stoppen met vragen.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ In the woods ☾ w/ a stranger

21 okt 2018 - 12:50 Ken_ is offline

Ken_ 18286

BRAN

Woodsman , in the woods, helping the wounded lady

”Voel je je dan nooit eenzaam?” kwam er over Ava's lippen waardoor ik de dame even zwijgzaam aankeek. De dame was erg nieuwsgierig, hoogstwaarschijnlijk kwam ze niet vaak in contact met 'normale mensen'. Of ze was gewoon enorm nieuwsgierig. “Of zijn er meer mensen die in het bos leven?” Ik haalde rustig mijn schouders op waarna ik naar Ava keek. "Ik voel me eerder eenzaam in een plek vol mensen." sprak ik. "Maar soms keer ik wel naar het dorp toe, old habbit I guess." vervolgde ik wetende dat ze eerder doelde op 'socialisatie'. Als ik amper me nog tussen de mensen zou begeven zou ik haast vergeten hoe ik moet spreken.
Toen ik dan ook opmerkte dat ik hoopte geen prinses te kwetsen verstarde ze even. “Nee hoor,” kwam er echter snel weer over haar lippen met een zwak glimlachje. “Je mag leven hoe je wilt,” vervolgde ze mompelend waardoor ik mijn hoofd iets schuin hield en Ava iets beter in me opnam. Ze had duidelijk geen besef dat het leven buiten de kasteel muren een stuk minder vrolijker is. " Blij dat één iemand dat vind." kwam er mompelend over mijn lippen. Dit bos was in bezit van de koning, waardoor buitenstaanders hier niet eens mogen jagen als de buit niet rechtstreeks naar het kasteel ging. Onzin vond ik het maar nog steeds maar dit gegeven zorgde er ook voor dat ik me schuil moest houden voor de koninklijke jagers. Weinig mensen weten überhaupt van mijn bestaan hier.
“Bah, verwoord het niet op die manier,” lachte Ava duidelijk niet blij bij het gedacht dat er een man achter haar aan ging rennen “Ik denk dat het toch verstandiger is als ik terugkeer en niet meer meedoe aan de Royal Games gezien ik nu niet kan rennen. Straks rent nog een viezerik achter me aan voor een kus en kan ik niet meer rennen voor mijn leven,” kwam er luchtig over haar lippen waardoor ik het niet kon laten om toch even te lachen. “Vind je het dan nooit eng in het bos? Vooral door die roddel over de weerwolven?” vervolgde Ava waardoor mijn lach wat wegstorf. "Weerwolven bestaan niet," kwam er kort over mijn lippen. " Een verzonnen verhaal van een moordenaar om de plotste moorden in het dorp te verkaren." ik walgde ervan, als kind was ik al enkele vrienden verloren aan dit soort valse geruchten. "Normale wolven leven hier wel al zijn deze voornamelijk over de rivier te vinden. Mocht er een wolf hier ronddolen is het hoogstwaarschijnlijk een verstoten omega." zei ik rustig. "Soms is het wel eng hier en ik ben al eens oog in oog geweest met de dood, maar ik ben nog steeds hier is het niet." ik grijnsde licht waarna ik merkte dat we een stuk dichter bij het begin van het bos waren dus hield ik halt. "Misschien is het beter als je hier verder gaat.... De andere adelijken zouden het niet fijn vinden om je aan de arm van een lonewolf te zien."

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21 okt 2018 - 20:36 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

Bran deed er lang over om haar vraag te beantwoorden. Even begon Ava te twijfelen of ze iets te persoonlijks had gevraagd. “Ik voel me eerder eenzaam in een plek vol mensen. Maar soms keer ik wel naar het dorp toe, old habbit I guess,” vertelde Bran waarop ze haar wenkbrauwen lichtjes naar elkaar trok. “Hoe dan? Misschien heb je gewoon niet de juiste personen gevonden om mee rond te hangen waardoor je voorkeur gaat naar het alleen zijn in het bos?” probeerde Ava nog een logische verklaring te vinden. Zijzelf vond het geweldig om in de menigte te mengen, maar het ligt voor ieder persoon anders. “Nu je mij hebt, wil je niet meer alleen zijn,” grapte Ava nog lachend.
“Blij dat één iemand dat vind,” mompelde Bran waarop Ava hem niet begrijpend aankeek. Had hij in het bos nog steeds geen rust? “Wat bedoel je daarmee?” vroeg Ava. Ondertussen probeerde Ava zelfstandiger op haar beide benen te lopen zodat ze niet meer op Bran hoefde te steunen.
Zijn aanbod om Ava hoog en droog naar de rest te brengen, stelde haar ietwat gerust gezien ze een gave had om zichzelf in allerlei problemen te brengen. Het leek alsof ze een magneet was die allerlei problemen naar zich aantrok. Ze had hem ook aan het lachen gekregen door haar opmerking, maar na haar vraag stierf zijn lach weer weg.
“Weerwolven bestaan niet,” begon hij te vertellen. “Een verzonnen verhaal van een moordenaar om de plotselinge moorden in het dorp te verklaren.” Een rilling volgde over haar lichaam. Nog een reden om niet alleen in het bos te wandelen. “Normale wolven leven hier wel al zijn deze voornamelijk over de rivier te vinden. Mocht er een wolf hier ronddolen is het hoogstwaarschijnlijk een verstoten omega.” Aandachtig luisterde Ava naar zijn stem terwijl ze af en toe naar hem blikte. “Soms is het wel eng hier en ik ben al eens oog in oog geweest met de dood, maar ik ben nog steeds is het niet.” Een kleine glimlach verspreidde haar lippen terwijl ze kort in zijn arm kneep. “En toch verblijf je in het bos,” kwam Ava uiteindelijk uit na zijn verhaal. Als Ava zulke verhalen hoorde, zou ze niet eens een stap in het bos willen zetten. Tenminste, niet alleen in de nacht.
“Misschien is het beter als je hier verder gaat.. De andere adelijken zouden het niet fijn vinden om je aan de arm van een lonewolf te zien,” zei Bran nadat hij stilstond. Ava had niet eens in de gaten dat ze er al bijna bij het beginpunt waren. “Wel jammer dat je een einzelgänger bent, anders ben je een prima gesprekspartner,” complimenteerde Ava hem met een gemeende glimlach terwijl ze voor hem stilstond.
Met een geveinsde frons in haar voorhoofd, verspreidde een valse glimlach op haar gezicht. “Kom je nog wel picknicken? Ik snap dat je niet van grote hoeveelheid mensen houdt, maar je wordt vergezeld met eten. Gratis eten kan toch geen kwaad? En misschien vertel je dan je verhaal waar je bijna de Engel des Dood heb ontmoet?” ratelde Ava een stuk door om hem over te halen. “Oh, daarna krijg je je mantel wel terug,” eindigde Ava met een grijns.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ In the woods ☾ w/ Bran

[ bericht aangepast op 21 okt 2018 - 20:36 ]

21 okt 2018 - 22:01 KIaus is offline

KIaus 21035

Ruben
25 || Stalmeester || On a brief break || Forest || I didn't wanna get involved, and now I'm getting in over my head || Helena

Helena leek mij hier te willen houden, maar ik snapte niet helemaal waarom. Ze was hier om een goede man te vinden, of eigenlijk om zich door een goede man te laten vinden, en ik stond daarvoor in de weg. Ik zou ooit wel een dame vinden buiten dit spel om, en als dat niet gebeurde had ik genoeg straatkinderen in mijn stal om een capabele opvolger te vinden als ik te oud werd. Toen ik haar duidelijk maakte dat ik echt terug moest naar mijn werk, wat zeker geen smoes was, liet ze zich van Denis glijden. Ik wilde net mijn benen aandrukken om het paard terug te laten rennen naar de stallen, toen Helena nog wat mompelde. Ze draaide zich met een twinkel in haar oog en een ondeugende glimlach op haar gezicht naar me om. Haar woorden die volgden raakten me toch wel ergens in mijn trots. Ik was geen trots persoon, maar iedereen had wel wat trots en de suggestie dat ik niet meedeed omdat ik geen dames te pakken kon krijgen, en daarom werk gebruikte als excuus, zat me niet echt lekker. Ik fronste mijn wenkbrauwen een beetje, maar bleef mezelf herinneren dat ik terug moest naar het werk. Toch was het niet makkelijk, en misschien had ze wel gelijk. Een klein beetje plezier kon geen kwijt. Een kwartiertje zouden de kinderen het wel aankunnen, toch? Dan was ik ook weer op tijd terug om de paarden in te spannen. Dat zou genoeg tijd zijn om haar te bewijzen dat ik geen paard nodig had om een dame te vangen. Ze stond inmiddels enkele tientallen passen van mij vandaan. Ik liet me van Denis' rug glijden en sloeg zijn teugels over zijn hoofd heen, zodat ik iets meer bewegingsvrijheid had zonder hem los te hoeven laten. In de verte had ik wel een dame gezien, maar zij had me doen denken aan een van de prinsessen in hoe ze bewoog, en ik was nog altijd niet van plan om me te mengen met het edele volk. Ik stapte met enkele grote stappen op Helena af, tot ik neus aan neus met haar stond. Ik ging haar nu geen kus op haar lippen geven. Ten eerste was dat gewoon niet netjes, en ten tweede waren we goede vrienden, meer niet... Toch? Ik sloeg wel mijn arm om haar middel. "Hebbes. En dat met een arm." zei ik met een klein glimlachje, waarin iets van het stoute straatschoffie van vroeger weer naar boven kwam. "Dus wat had je voor plezier in gedachte?" vroeg ik met een speelse toon in mijn stem die al minimaal 10 jaar het daglicht niet had gezien. Om eerlijk te zijn dacht ik niet dat ze er op in zou gaan. Dan zou ik haar gewoon loslaten en terug aan het werk gaan, maar met Helena wist je het nooit.

En femmes et en chevaux souvent on se méprend

Bowties were never Cooler

23 okt 2018 - 12:59 Ken_ is offline

Ken_ 18286

BRAN

Woodsman , in the woods, helping the wounded lady

Ava keek me even fronsend aan om mijn woorden, de dame was duidelijk iemand die het gewoon was om rond anderen te leven. “Hoe dan? Misschien heb je gewoon niet de juiste personen gevonden om mee rond te hangen waardoor je voorkeur gaat naar het alleen zijn in het bos?” begon Ava peinzend waardoor ik licht geamuseerd mijn hoofd schudde. “Nu je mij hebt, wil je niet meer alleen zijn,” grapte ze vervolgens waardoor ik ook even lachtte. Tja volgensmij was Ava inderdaad één van de weinige aan het hof die ik kon tolereren. Naast Ruben dan die ik niet meer had gezien sinds hij mijn wonden had verzorgd. Iets waarbij ik hem nogsteeds in het krijt stond. “Wat bedoel je daarmee?” vroeg Ava eens ik aanhaalde dat ze één van de weinigen is die mijn keuze accepteerd, hierdoor keek ik haar even kort bestuderend aan, waarna ik besloot het de dame eerlijk te vertellen. Ik mag dan misschien een straatschoffie zijn die moet stelen, liegen en bedriegen om te overleven, eerlijkheid bleef in mijn karakter steken. Daarmee dat ik ook geen goede straatrat was.
"Als wees hoorde ik nooit bij het 'gewone' volk." begon ik stil. "Algauw belande ik op straat waar het stelen is om te overleven, de weinige vrienden die ik had heb ik zien verdwijnen. Niemand heeft om de straatschoffies , soms worden ze gekidnapt om vervolgens verkocht te worden aan dieven of nobelen, andere kids sterven aan ziektes of honger. Andere tja, verdwijnen gewoon." ik beet kort op mijn kiezen. "Algauw leer je dat afscheid nemen het meest zeer doet van allemaal." ik keek Ava aan het hele verhaal vertellen is te lang om echt te vertellen aan iemand die zo weinig afweer van de buitenwereld. "Laten we zeggen dat ik de kinderen vanuit hier help en ze eten schenk, maar daarna keer ik terug naar hier, omdat ik ook niet bij hen hoor." ik haalde licht mijn schouders op. Het zorgde wel voor voldoening wetende dat de straatkinderen en wezen naar me opkeken, dat er steeds minder kinderen sterven door mijn daden. Ze noemden me dan ook 'elf' in de straten, vanwege mijn puntoren en reputatie als straatschoffie zelf.
"Echter." begon ik iets kwader bij de gedachte eraan. "De koning houd er niet van dat iemand eervol op de dieren jaagt om ze daarna aan de mensen in nood te schenken. Het vinden van zijn jachtprijzen maakt het daardoor moeilijker." kwam er iets bitter over mijn lippen. Het was niet zowaar dat ik veel op dieren joeg, twee keer per maand vond ik een hert, anders waren het kleine beesten zoals konijnen of vogels welke ieder jaar leken te verdubbelen. En toch...Ik voelde hoe Ava een kort kneepje in mijn arm haf na mijn mening over weerwolven waardoor ze me uit de zwarte plek genaamd mijn gedachte haalde. “En toch verblijf je in het bos,” Bracht de dame iets verrast uit waardoor ik licht grimaste. "Tja het is thuis" sprak ik vervolgens. “Wel jammer dat je een einzelgänger bent, anders ben je een prima gesprekspartner,” complimenteerde Ava me met een glimlachje waardoor ik kort lachte, vreemde meid .
“Kom je nog wel picknicken? Ik snap dat je niet van grote hoeveelheid mensen houdt, maar je wordt vergezeld met eten. Gratis eten kan toch geen kwaad? En misschien vertel je dan je verhaal waar je bijna de Engel des Dood heb ontmoet?” ging ze verder, bij het idee van gratis eten rommelde mijn maag toch even
waarna ze lekker verder ging “Oh, daarna krijg je je mantel wel terug,” Grijnsde de dame vervolgens waardoor ik haar even bedenkelijk aankeek. "Nou, gratis eten klinkt niet verkeerd." grimaste ik waarna ik de brunette weer even aankeek. "Maar dan moet jij ook eens wat over jezelf vertellen." Echter voordat ik me bij anderen zou gaan voegen deed ik toch mijn kap even om mijn hoofd om zeker te zijn dat niemand me zou gaan herkennen waarna ik verder liep met haar.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

25 okt 2018 - 22:27 Nephalem is offline

Nephalem 1152

HΣLΣNA TUÐOЯ
SΣЯVANT

Haar opmerking liet Ruben fronsen. Helena boorde haar tanden in haar onderlip om een glimlach te verbergen. Ze wilde hem niet laten merken dat ze hem alleen maar uitdaagde. In spanning wachtte ze af terwijl ze kleine stapjes naar achteren nam zonder oogcontact te verbreken. Het was duidelijk te merken dat Ruben in tweestrijd stond, wat een aandoenlijke zicht was.
Eerlijk gezegd had ze verwacht dat Ruben – zo koppig als hij was – weer terug zou gaan naar zijn betrouwbare stallen. Echter verraste hij haar door op beide benen op de grond te staan. Helena’s wenkbrauwen rezen verbaasd omhoog terwijl ze met gesperde ogen toekeek hoe de jongeman – in tegenstelling tot Helena – met grote stappen naar haar toeliep. Ze wisselde haar verbaasde uitdrukking in een verwarrende, vooral toen hij zijn arm om haar heen sloeg. De serieuze Ruben was ineens veranderd in een speelse jongen. Ze legde haar hand op zijn borstkas, met vanuit haar brein beredeneerde intentie om hem weg te duwen, echter effectief ging het niet met die paar centimeters afstand tussen hen.
“Hebbes, En dat met een arm,” zei hij met een speelse glimlach. Even wist Helena niet wat ze moest zeggen of doen. “Dus wat had je voor plezier in gedachte?” vroeg hij. Eindelijk luisterde haar hand naar de signalen die haar brein gaf en creëerde ze ruimte tussen de twee lichamen door hem zachtjes weg te duwen. Ditmaal had Helena een speelse grijns op haar gezicht.
“Je had mij omdat ik het niet had verwacht. Je hoefde niet eens te rennen,” begon Helena grijnzend terwijl ze naar achteren voortging.
“Dus wat dacht je ervan om echt te jagen, Ruben?” Helena trok haar jurk iets omhoog. Nadat ze haar laatste uitdagende blik naar hem wierp, holde ze lachend verder het bos in terwijl ze af en toe achterom keek.

21 ▪ Servant ▪ Stables ▪ w/ Ruben

A V A ☾ R O S A L I E

Ava had nooit gedacht dat ze spijt zou krijgen dat ze zo nieuwsgierig was aangelegd. Het was tenslotte haar nieuwsgierigheid naar haar vader wat haar van Engeland naar Frankrijk liet reizen. Ze wist ook wel dat ze gewoon veilig in haar dorp te blijven met haar betrouwbare dorpelingen. Echter had ze niet verwacht dat ze een duistere verhaal te horen zou krijgen. God, nooit geweten dat ademhalen zo lastig kon zijn.
“Als wees hoorde ik nooit bij het ‘gewone’ volk.” Ava moest haar oren spitsen om Bran te kunnen verstaan. “Algauw belande ik op straat waar het stelen is om te overleven, de weinige vrienden die ik had heb ik zien verdwijnen. Niemand heeft om de straatschoffies, soms worden ze gekidnapt om vervolgens verkocht te worden aan dieven of Nobelen, andere kids sterven aan ziektes of honger. Andere tja, verdwijnen gewoon. Algauw leer je dat afscheid nemen het meest zeer doet van allemaal.” Het leek alsof Ava vroeg om alle zondes op te noemen en Bran feilloos haar vraag beantwoorde. Hij liet Ava niet eens bijkomen door zijn informatie. Enige wat Ava kon doen was luisteren, bang dat ze allemaal onzin zou uitkramen als ze haar mond zou openen – want die kans was behoorlijk groot.
“Laten we zeggen dat ik de kinderen vanuit hier help en ze eten schenk, maar daarna keer ik terug naar hier, omdat ik ook niet bij hen hoor.” Nooit gedacht dat een zin zo hartverwarmend en tegelijkertijd hartverscheurend kon zijn. Met een trieste blik keek Ava naar de grond – zijn ogen vermijdend – terwijl haar keel droog begon te worden. Het voelde vreselijk om niks te kunnen doen om zijn pijn te verzachten. Ze had zelf altijd wel makkelijk gehad. Er was tenminste altijd iemand om haar te beschermen. De dorpelingen in Engeland, dienstmeisjes in het kasteel, zelfs in het bos toen Cesaire haar redde waardoor ze hem als ‘haar held’ zag. Enige waar Ava zich eenzaam voelde was toen ze van Engeland naar Frankrijk reisde, en dat vond ze al vreselijk. Het was al te merken dat Ava’s pijndrempel erg laag was. Ze wist heus wel dat leven niet altijd rozengeur en maneschijn kon zijn, maar Bran leek alleen maar enge verhalen te vertellen waar Ava nachtmerries over kon krijgen. Nu Bran zijn verhaal vertelde, merkte Ava pas het grote verschil tussen hen en de bewoners in het kasteel. Of misschien wilde ze het gewoon niet weten, want ze wist dat als ze erin zou verdiepen ze nooit meer het vrolijke meisje zou zijn wegens schuldgevoel dat zij het altijd zo makkelijk had.
“Echter, de koning houd er niet van dat iemand eervol op de dieren jaagt om ze daarna aan de mensen in nood te schenken. Het vinden van zijn jachtprijzen maakt het daardoor moeilijker.” Ook al had de koning Ava niet als zijn dochter erkend – simpelweg omdat hij het nog niet wist – voelde Ava een steek door haar hart gaan. Het vergrootte alleen maar haar schuldgevoel jegens Bran. Hij vertelde niet eens zijn hele verhaal. Een samenvatting voelde haar al zwaar aan.
Ava nam even de tijd om zijn verhaal tot zich te nemen. Het was tenslotte niet niks en ze wilde niet dingen zeggen wat verkeerd zou uitkomen. “Het spijt me,” begon ze, verrast dat ze heeft kunnen uitspreken zonder dat haar luchtwegen het opgaven. “Ik kan niet goedpraten over het gedrag van de koning noch over de nare dingen die er worden gedaan simpelweg om te kunnen overleven.” Ava wist niet wat ze verder kon zeggen. Ze kreeg de neiging om hem te knuffelen, maar onderdrukte deze met het verstand van dat ze hem maar paar minuten kende. Ook wilde ze hem geen gevoel geven dat ze medelijden met hem had omdat ze wist dat hij zijn verhaal niet aan haar vertelde om die te krijgen.
“Misschien is het toch beter om je niet in het ‘gewone’ volk te mengen,” begon Ava bedenkelijk terwijl ze haar hoofd ietwat schuin hield. “Dan zou je net zoals hen eindigen. Iedereen werkt hier voor zijn eigen broodgeld, niemand zou eraan denken om zijn brood te delen met de armen..” zei Ava, wetend dat ze zelf ook niet aan de mensen buiten het kasteel zou denken.
Bran ging in haar voorstel om te picknicken. Hoewel Ava niet onder normale omstandigheden zo druk zou maken of een persoon wel zou komen of niet, was ze blij dat hij instemde. “Nou, gratis eten klinkt niet verkeerd. Maar dan moet jij eens wat over jezelf vertellen.” Ava perste haar lippen kort op elkaar. Ze kon hem natuurlijk niet vertellen dat de koning – wie hij duidelijk verachtte – haar vader was. Ava durfde zelfs niet om haar verhaal bij hem kwijt te raken, wetend dat haar verhaal vergeleken met die van hem niks was. Toch besloot Ava kort maar krachtig haar verhaal te delen, simpelweg om hem te verblijden en deels om de sfeer ietwat te verlichten.
“Lang verhaal kort; ik ben niet in Frankrijk geboren. Ik woonde alleen met mijn moeder, mijn vader heeft mij niet zien opgroeien simpelweg omdat hij niet eens van mijn bestaan af weet. Wel vertelde mijn moeder dat hij een Fransman is waardoor ik – na mijn moeders dood – ben gaan reizen naar Frankrijk om mijn vader te vinden terwijl ik in het kasteel als een dienstmeisje werk om aan mijn broodgeld te komen.” Af en toe keek Ava de jongeman met een kleine glimlach aan. “Wat wil je nog meer weten?”
Ava was door Bran’s verhaal haar pijn helemaal vergeten. Hoewel ze weer zelfstandig kon lopen, vond ze het fijn om aan hem te steunen.
“Zeg, zou je het misschien oké vinden als ik je vergezel wanneer je weer de kinderen verblijd met wat voedsel?” vroeg ze enthousiast.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ In the woods ☾ w/ Bran

[ bericht aangepast op 25 okt 2018 - 23:18 ]

27 okt 2018 - 21:50 Ken_ is offline

Ken_ 18286

BRAN

Woodsman , in the woods, helping the wounded lady

Ik wilde geen medelijden creëren dat hielp me toch niet verder in het leven. Het was gewoon de brute waarheid gezien ze me er ook eerlijk achter vroeg. “Het spijt me,” kwam er dan ook moeilijk over haar lippen, ik kon aan haar houding zien dat ze zich even ongemakkelijk leek te vinden wat nergens voor nodig was. “Ik kan niet goedpraten over het gedrag van de koning noch over de nare dingen die er worden gedaan simpelweg om te kunnen overleven.” ik kon horen aan haar stem dat ze het wel meende wat zorgde voor een lichte glimlach om mijn lippen, " Je hoeft je niet te verontschuldigen, dat is eenmaal het leven." zei ik simpel. “Misschien is het toch beter om je niet in het ‘gewone’ volk te mengen,” begon Ava vervolgens wat me even nieuwsgierig naar de dame deed kijken, ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze nog even leek te bedenken hoe ze haar gedachten het best verwoordde. “Dan zou je net zoals hen eindigen. Iedereen werkt hier voor zijn eigen broodgeld, niemand zou eraan denken om zijn brood te delen met de armen..” Haar woorden waren eerlijk en toch wrong het een beetje, het was waar. Mocht ik een ander leven gekend hebben zou ik mijn zuurverdiende munten ook niet uitgeven. En toch...
Ava wist mijn donkere gedachten even af te leiden door me mee te vragen met de picknick. Ik had toch even mijn twijfels gehad, maar het gedacht aan eten liet mijn maag wel rammelen. Dan nog te bedenken dat dit eten gemaakt moet zijn door de chefs van het paleis. Een luxe die ik anders nooit van mijn leven zou kunnen bemachtigen lag hier zomaar voor het grijpen. En toch was de reden van toestemmen dat de dame aan mijn arm toch even wat over zich zelf vertelde.
“Lang verhaal kort; ik ben niet in Frankrijk geboren. Ik woonde alleen met mijn moeder, mijn vader heeft mij niet zien opgroeien simpelweg omdat hij niet eens van mijn bestaan af weet. Wel vertelde mijn moeder dat hij een Fransman is waardoor ik – na mijn moeders dood – ben gaan reizen naar Frankrijk om mijn vader te vinden terwijl ik in het kasteel als een dienstmeisje werk om aan mijn broodgeld te komen.” ik was verrast om haar verhaal, niet van Frankrijk? Ik had in het dorp wel al handelsmannen gezien van Spanje of Engeland, maar ik zou niet eens weten hoe ver of lang reizen dat moest zijn, of als het leven anders is in een ander land. “Wat wil je nog meer weten?” De brunette schonk me een glimlachje waardoor ik licht grijnsde. "Nou je bent niet de enige nieuwsgierige hier, ik heb wel een aantal vragen voor je in petto. " grinnikte ik. "Je frans is in ieder geval prima voor niet van hier te zijn. Vanwaar kom je dan?" ik besloot mijn vragen rustig te stellen en haar niet meteen te overvallen met enorm veel vragen. ik haf haar dan ook wat tijd voor aleer ik toch iets dieper wilde gaan, gezien haar woorden me toch wel aan het denken hadden gezet. "Heb je hem gevonden dan,.. je vader?" ik had mijn ouders nooit gekend, dus het was ook niet iets dat ik zou gaan missen, maar ik kan wel snappen dat het verliezen van een ouder zwaar moet zijn. “Zeg, zou je het misschien oké vinden als ik je vergezel wanneer je weer de kinderen verblijd met wat voedsel?” kwam er nog wat enthouasiast over Ava's lippen wat me even deed lachen. "Niet met deze kleren aan." hikte ik , waarna ik even mijn keel schraapte . "Ik waardeer je grote hart Ava, maar vergeet niet, deze kinderen zouden je zo bestelen als ze de kans hebben. " ik glimlachte ietsje schuin terwijl ik even haar bruine ogen opzocht. Met een simpele beweging had ik zo de armand om haar pols in mijn vrije hand zitten. "Hebbedingetjes als deze zal je beter thuis laten." en met die woorden drukte ik de armband weer in haar hand. "Ik ga overmorgen naar het dorp, doe je meest versleten vodden aan als je wilt gaan. Het vertrouwen van een straatschoffie winnen lukt alleen als je er net zo uitziet als hen. En bij mij in de buurt bent." ik grijnsde licht waarna ik merkte dat we het bos net uitwaren. "Na u." verklaarde ik dan ook gezien ik vanaf hier de weg niet wist.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

29 okt 2018 - 16:45 Necessity is offline

Necessity 5612

CÉSAIRE VOLYA
22 - Hunter - With William and Rafaelle

It's not my fault I have my father's eyes.

"Een knappe jager als jij zou nochtans niet mis kunnen schieten bij de dames,” was Rafaelles antwoord. Césaire haalde slechts zijn schouders licht op en glimlachte. In zijn leven was nooit plaats geweest voor relaties. Hij had altijd moeten overleven, voor zijn zus moeten zorgen en onder de radar van zijn vader blijven. En zelfs als hij uiteindelijk wel een vrouw vond, wat dan? Hij had nooit een liefhebbende vader gehad. Hij wist alleen hoe het niet moest. Hoe kon er van hem verwacht worden dat hij dan zelf vader zou worden? Het was makkelijker om alleen te blijven. Echt veel aandacht voor de dames had hij toch nooit gehad.
Zijn tip werd door beide heren goed ontvangen en met William aan het hoofd weken ze uit naar het stuk dat Césaire had aangewezen. William stak al snel iets in de lucht, wat Césaire herkende als een stukje stof. “U bent niet alleen een goede, maar ook een betrouwbare jager,” zei William. Voor Césaire kon reageren betrok Williams gezicht. “Ik denk alleen dat de koning ook mogelijk wat onwelkome deelnemers heeft dit jaar.”
Césaire ging naast William staan en plukte voorzichtig aan het plukje vacht dat in de struik hing. Het was toch niet…?
“Lupo,” sprak Rafaelle Césaires gedachten hardop uit. Wolf. Inwendig vloekte hij. Hij had het gehele gebied afgestruind vanochtend. Hadden ze dit dan gemist?
“Als het is, wat ik denk dat het is moeten we best voortmaken en de dames vinden,” vervolgde Rafaelle. Césaire knikte stil. Hij knielde neer op de grond en zocht systematisch de struik en de grond af naar meer sporen die wezen op de aanwezigheid van een wolf, en vooral die zouden kunnen vertellen hoe oud de sporen waren. Helaas hadden er meerdere mensen over de grond gerend, als hij even zag hoe omgewoeld de aarde was, waardoor de meeste sporen uitgeveegd waren.
Een struik verderop zag hij nog een plukje hangen. Hij meende daaronder een vervaagde pootafdruk te zien, maar dat kon ook een grote vos of ander dier zien waarvan de afdruk wat vervaagd was. Toch dacht hij niet dat zijn onderbuikgevoel hem bedroog.
Hij stond weer op en klopte het zand van zijn knieën. “We moeten ze uit het bos halen,” stemde hij in met Rafaelle. “En dan is het hopen dat het loos alarm is. En anders…” Hij maakte het mes in zijn schede los, waardoor die makkelijker te trekken zou zijn. Zodra iedereen het bos uit zou zijn, zou hij terugkeren om de wolf te zoeken. De wolf kwam te dicht bij de mensen nu. Hoewel het een prachtig stukje natuur belichaamde, kon dat niet.
Hij was wel bang voor wat er zou gebeuren als het geen loos alarm was. Hij was een van de verantwoordelijken voor de zekerheid dat het bos veilig was. Als dat niet het geval zou blijken en iemand raakte gewond… ze zouden hem in elk geval verantwoordelijk houden.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

29 okt 2018 - 19:52 KIaus is offline

KIaus 21035

Ruben
25 || Stalmeester || On a brief break || Forest || I didn't wanna get involved, and now I'm getting in over my head || Helena

In eerste instantie leek Helena te accepteren dat ik haar vasthield, maar dat veranderde toch wel. Ze kreeg een grijns op haar gezicht en duwde me toch zachtjes weg. Ik liet de spanning van mijn arm gaan en deed een stapje achteruit. Ik ging niet mijn vriendschap op het spel zetten hiervoor. Ik was geen huwelijksmateriaal, dus ik nam dit ook echt niet serieus. Ik had me even kind gevoeld, maar dat gevoel vervaagde toch een beetje. Wel probeerde ze het weer een beetje aan te wakkeren. Ik beet op mijn lip en keek naar het grote paard dat ongeduldig stond te wachten. Ik moest terug. De stal zou in brand kunnen staan, paarden konden zijn losgebroken, of iemand kon dood zijn. Haar ogen glommen en ik zou niets liever doen dan achter haar aan gaan, zelfs al bedoelde ik er niets mee. Ze zat toch een beetje aan mijn trots te toornen. Ik haalde een hand door mijn haren en bleef twijfelend staat. Ik kon niet, ik mocht niet, achter haar aan gaan. Ik had mijn verantwoordelijkheden en daarbij zou ik achter haar aan gaan onder valse voorwendselen. Ik wilde geen bruid. Ik kon financieel wel een vrouw onderhouden, maar ik had geen tijd of emotionele capaciteit voor een dame in mijn leven. Ik wilde niet haar kans op een man ontnemen door achter haar aan te gaan en haar mogelijk in de hitte van het spel te grijpen. Ze verdiende zo veel beter dan een simpele werknemer. "Hopelijk vind je een echte man." riep ik haar na, voor ik met wat moeite weer op het paard klom. Ik keek nog even over mijn schouder en zag haar het bos in verdwijnen. Ik had een sterke drang om achter haar aan te gaan, al wist ik niet waar die vandaan kwam. Ik wilde haar best opjagen, maar ik kon haar niet bieden wat ze verdiende, dus ik moest gaan. Ik moest echt gaan, zelfs al vertelde mijn hart me te blijven en haar te vangen. Ik zuchtte diep en zette Denis in volle galop richting het kasteel. De drang om het paard om te draaien was groot, maar ik moest weer aan het werk. Het moest, mensen rekenden op me en ik kon geen ongelukken op mijn geweten hebben, terwijl ik hier stond te flirten en te flikflooien met Helena.

En femmes et en chevaux souvent on se méprend

[ bericht aangepast op 29 okt 2018 - 19:52 ]

Bowties were never Cooler

Index RPG Actieve Topics Zoek