[RPG-200] Fierce Crown - Speeltopic - Speeltopics

6 april 2018 - 19:12 Sombre is offline

Sombre 2828

_____________________________________________________________________________________________________________________

♕ Fierce Crowns ♕
_____________________________________________________________________________________________________________________

France, Château de Fontainebleau, 1672
French court, hét hart van de nobele families uit Frankrijk. Natuurlijk woont hier niet alleen de koninklijke familie, maar ook heel veel jonge dames en heren, hofdames van de koningin en minnaressen van de koning en de prinsen aan het hof. Iedereen heeft zijn eigen status en iedereen heeft zo zijn eigen geheimen. Een kasteel is een soort dorp, maar dan in het klein. Het brood word zelf gebakken en ook het vee word zelf geslacht. Het naaien van kleren word ook allemaal zelf gedaan. Op een kasteel wonen ook allerlei soorten mensen. Ten eerste natuurlijk de kasteelheer zelf, samen met zijn gezin. Verder vind je binnen de muren van het kasteel ook: dienstmeisjes (voor het schoonmaken), bedienden (om de gasten te bedienen), stalknechten (zodat de stallen schoon bleven en de paarden goed verzorgd werden), koks (voor het eten van de familie en de gasten), torenwachters (om op de uitkijk te staan of er geen gevaar dreigde), soldaten (voor verdediging of aanval), jagers (om voor het dierlijk voedsel te zorgen). Ook zijn er metselaars en timmerlieden voor het bijhouden van het kasteel. Tevens vind men ook schoenmakers, een zadelmaker, een smid, een bakker, een houthakker en een schrijver op het kasteel.
Middle ages,
In dit RPG moet je natuurlijk begrijpen dat het verhaal zich afspeelt in 1672. Dat was een compleet andere tijd en daar moet je rekening mee houden. De regels waren ook compleet anders, vrouwen moeten maagden blijven tot hun trouwdag, tenzij zij er voor kiezen om als minnares of courtisane door het leven te gaan. Het is een schande als vrouwen zich ongepast gedragen. Mannen horen sterk te zijn, je moet kunnen jagen of een beroep kunnen uitvoeren. De rijkste mannen zijn van adel en handelen vaak in grond of goederen met de koninklijke families. Als man hoor je geld te verdienen en als vrouw hoor je een man te trouwen die veel geld heeft. Natuurlijk is de klederdracht ook heel anders dan wij gewend zijn. Immense korsetten, lange rokken en gepofte mouwen zijn meer dan normaal. Outfits kunnen geïnspireerd worden door de Netflix series “Reign”, “The Tudors” en “The Crown” en de HBO serie “Game of Thrones”.

_____________________________________________________________________________________________________________________

⚜ Be loyal to the royal within you ⚜
_____________________________________________________________________________________________________________________

Catholic Fontainebleau,
Het edict werd in 1685 herroepen door dat van Fontainebleau. Koning Lodewijk XIV beval de afbraak van protestantse kerken en stelde een verbod in de protestantse godsdienst te belijden. De koning wilde geen protestanten meer in zijn land en daar werd fel op gereageerd, de protestanten mochten namelijk niet het land verlaten, maar moesten zich bekeren. Ondanks een verbod het land te verlaten, vluchtten grote groepen protestanten naar het buitenland, onder andere naar de Nederlanden. Het is belangrijk binnen het Franse hof dat je je gedraagt en regelmatig de bijbel leest. Je leeft namens de bijbel en gaat ook vaak naar de kerk om te bidden. Het kasteel heeft zijn eigen gebedplaats, met een aanwezige priester waar je terecht kunt voor wijsheid en als je daden wilt opbiechten. Natuurlijk is het mogelijk dat jouw karakter in het geheim protestants of christelijk is, maar dat kan grote gevolgen hebben zodra het de wereld in komt. Je kunt verbannen worden van het Franse hof, of je kunt in de kerkers gegooid worden.
Choose wisely,
Natuurlijk wil je meteen een sterke en krachtige rol met zo veel mogelijk macht, maar dit zijn de rollen met erg weinig vrijheid en heel veel regels. Aangezien er word verwacht dat iedereen aan het hof katholiek is, is het belangrijk dat je als iemand met een hoge rol vaak de bijbel laat lezen en vaak naar de gebedsruimte laat gaan. Er word namelijk verwacht van hem of haar dat zij streng gelovig zijn en zijn of haar godsdienst heel erg serieus neemt.
Als bakker, slager of dienstmeid moet je natuurlijk ook katholiek zijn, maar je hebt veel meer vrijheid. Je wordt niet erg in de gaten gehouden en je kunt misschien zelfs wel stiekem christelijk of protestant zijn. Het is wel erg lastig om als iemand met een lage staat dingen voor elkaar te krijgen. Je kunt niet zomaar de hand vragen van een prinses of verwachten dat een prins verliefd op je zal worden, simpelweg omdat het niet kan.

Roles,
⚜ Adalene - princess of France - Adelaine Kane - Sombre - 1.3
⚜ Solange - lady with werewolfblood- Astrid Berges - Quean - 1.2
⚜ naam - servant - Alexandra Daddario - Shadowsinger - page
⚜ naam - status - faceclaim - Rasalghul - page
⚜ Ava - bastard - Hande Ercel - _Iridescent - 1.5
⚜ Lucille - princess of France - Jade Weber - x_arya_x - 1.2
⚜ Claude - princess of France - Laneya Grace - Quean - 1.5
⚜ Leeza - princess of France - Sarah Bolger - Besidesyou - 1.5

⚜ Césaire- hunter - ??? - Necessity - 1.3
⚜ Sylvain - smid - Corentin Huard - Shayle - 1.5
⚜ Frederick - bastard guard of the princess - Luke Roberts - Wheeler - 1.3
⚜ Grégoire - Soldier - Bradley James - Mahigan - 1.3
⚜ naam - status - faceclaim - Cunning - page
⚜ Ruben - stableboy - Josh Whitehouse - IrisWestAllen - 1.4
⚜ name - dauphin of France - Douglas Booth - Wheeler -
⚜ name - status - faceclaim - username - page

_____________________________________________________________

⚜ One does not fight ⚜
⚜ One gets 48 hours to finish a role ⚜
⚜ One can get two roles within this topic ⚜
⚜ Those who break rules, are out ⚜
⚜ 16+ is allowed, though, it must be announced ⚜
⚜ One must follow the Q-rules ⚜

_____________________________________________________________________________________________________________________

⚜ it simply isn't an adventure worth telling if there aren't any dragons ⚜
_____________________________________________________________________________________________________________________

The beginning,
France, Château de Fontainebleau, 13th of June 1672.
De heerlijke zomerzon schijnt door de ramen van het kasteel en buiten is de temperatuur perfect om te gaan booschieten of om stiekem in een van de beken te zwemmen met je geliefde. Vandaag is een speciale dag, want er zijn 250 Franse soldaten veilig aangekomen in de Nederlanden om oorlog te voeren. Natuurlijk vieren we dat met een heerlijk diner en een feest waar heerlijk gedanst kan worden en waar heelijke Franse wijn kan worden gedronken. Denk goed na wat je doet, waarom en met wie, want overal zullen mensen op de loer liggen om je te verraden aan de koning.

Je mag zelf weten waar je personage begint. Je kunt wakker worden in een vertrek, naast iemand of alleen. Je kunt buiten zijn, jagen, wandelen, fruit verzamelen of paardrijden. Natuurlijk kun je ook binnen zijn, iemand afluisteren, zwaarden smeden, broodjes bakken of jurken passen voor het feest vanavond. Get creative.

_____________________________________________________________________________________________________________________

rollentopic ⚜ praattopic ⚜ speeltopic
_____________________________________________________________________________________________________________________

[ bericht aangepast op 6 april 2018 - 19:14 ]

- thank you for existing -

24 mei 2018 - 12:17 HeatherChandler is offline

HeatherChandler 2241

Grégoire Daniel Chéron

Soldier • 23 • Trainingground • With Lord William •Outfit

Mijn verloofde Leeza was door een bediende meegenomen, waardoor ik achterbleef met de Schotse huwelijkskandidaat. Nu de wandeling niet meer door zou gaan met mijn verloofde, had ik Lord William aangeboden een ritje ter paard te maken rondom hem hof. De omgeving was er immers prachtig en misschien kon de prins zelfs nog een glimp van een draak opvangen. Alhoewel ik het niet zo had met die beesten..."Dat klinkt zeer aangenaam, my Lord." antwoordde Lord William, nadat hij zijn houten zwaard in de grond had gestoken. Het was gek om met Lord aangesproken te worden. Ik moest nog altijd wennen aan dit feit. De verloving met de prachtige Leeza had mij een lord gemaakt, hoewel ik daarvoor nog met Ser aangesproken werd wegens mijn ridderstatus. Nu met de verloving zou die tijd hoogstwaarschijnlijk achter mij blijven. De koninklijke familie zou mij liever dicht bij hen willen hebben. Dit was ook al gebleken met de lopende oorlog in de Nederlanden. Wat ook wennen was, was het feit dat de man tegenover mij William heette. De naam die mijn broeder ook droeg. "Zou u het erg vinden als ik mij omkleed voor de rit, my Lord? Het zal niet lang duren, maar in rijdt liever in meer comfortabele kleding." Deze woorden lieten mij uit mijn gedachten komen. "Wie ben ik om dit niet goed te keuren?" antwoordde ik met een lach. Ik had al zo'n idee dat de prins zich niet op zijn gemak voelde in een broek. "Zal ik u escorteren naar uw vertrek, my Lord? Of heeft u liever dat ik de stalmeester de paarden alvast gereed laat maken?"

Do I look like Mother Teresa?

25 mei 2018 - 1:02 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

"Het is beter dat je dat woord niet leert,” vertelde Rafaelle haar zachtjes waardoor Ava brandde van nieuwsgierigheid. “Vloeken waarderen ze hier vast ook niet.” Quasi-zielig knikte Ava met haar hoofd terwijl ze haar lippen op elkaar perste. Het werd inderdaad hier niet geapprecieerd om te vloeken, maar Ava was geen argeloze persoon die aan iedereens wensen probeerde te voldoen. Alleen bij haar half-familie acteerde ze een braaf meisje, alleen om te zorgen dat ze haar in zekere mate meer zien dan alleen een dienstmeisje. “Maar de rest weet toch niet dat we vloeken?” vroeg Ava met een duivelse grijns die haar lippen sierde. Vloeken zonder iemand te kwetsen - simpelweg omdat ze niet wisten wat het betekende – zou voor Ava vele vermakende situaties zorgen.
Voor een korte moment hield Ava Rafaelle in de maling, maar al snel verscheen er een glimlach op haar gezicht. “Oh hemel, ik dacht even dat ik het op een loopje ging moeten houden,” plaagde Rafaelle waarop Ava grinnikend haar arm in die van hem haakte om de ruimte tussen hen te verkleinen zodat ze haar vragen gerust kon stellen. Ava had eerlijk gezegd verwacht dat Rafaelle verrast en argwanend zou reageren, maar in plaats daarvan barstte hij uit in lachen. “Hoezo, bent U van plan hem te vergiftigen?” vroeg hij speels. Ava keek stomverbaasd toe terwijl ze haar hoofd ietwat kantelde om de jongen beter te bestuderen. “Want ik denk niet dat hij dat leuk zou vinden hoor.” Ze moest wel nageven dat de air van nonchalance die om hem heen hing hem sierde. “De vragen die ik stelde zijn ook niet bedoeld om de prins te verblijden, Rafaelle.”
“Brandnetelsoep is iets waar hij een absolute hekel aan heeft,” begon Rafaelle te vertellen waardoor Ava haar oren scherpte en met volle interesse naar de jongeman naast hem keek. “Hij moest het te veel drinken als kind van zijn ouders, dat hij zich liever liet netelen dan het daadwerkelijk binnen te werken.” Haar tanden begroef ze in haar lippen om de opgeborrelde grinnik te onderdrukken. Oh, de prins zou zeker zich thuis voelen als er brandnetelsoep werd geserveerd.
Hoewel Ava zijn voorstel weigerde, toverde hij een zielige blik waardoor Ava twijfels begon te krijgen. Hij zag er zó schattig uit, vooral nadat Ava hem vertelde dat ze van plan was om hem naar zijn verblijf te brengen. Ze kreeg de neiging om in zijn wangen te knijpen, maar werd abrupt door Rafaelle achter een muur getrokken. “Ik weet niet wat je intenties zijn, maar – “ Rafaelle smoorde haar geplaag door te gebaren dat ze stil moest zijn. Ietwat verward verscheen er een frons in Ava’s voorhoofd. Een luide gebrul kreeg meteen haar aandacht te pakken waardoor ze nieuwsgierig gluurde, zoekend naar de eigenaar van de brullende stem. Ava wist niet wat de man allemaal uitkraamde, wel wist ze paar woorden te herkennen simpelweg omdat hij half Frans sprak. “Is er iets met de prins gebeurd?” fluisterde Ava waarna ze haar kijkers op de jongeman naast haar richtte die erg vlakbij stond. Hij stond erbij alsof hij schuldig was. “Als die man me ziet ben ik de klos,” vertelde Rafaelle waardoor Ava steeds vermoedens begon te krijgen. “Heb jij hier iets mee te maken?” vroeg ze argwanend. Hij loog vanaf het begin van hun ontmoeting. Als Ava hem niet betrapte, zou hij zeker met zijn lippen die als ware spraakwaterval waren nog meer leugens vertellen.
“Weet je echt geen andere weg?” vroeg Rafaelle waarop Ava twijfelend op haar onderlip beet. “Je bent me echt veel verschuldigd,” mompelde Ava waarna ze hem bij zijn onderarm greep om hem mee te sleuren. Ze veranderde haar koers richting de vrouwenvleugel, wetend dat de bewakers hem niet bij de vrouwenvleugel zouden zoeken. Ze maakte een omweg om te voorkomen dat ze niet alleen door de bewakers, maar ook door de bediendes onopgemerkt bleven. Daar aangekomen, sleurde ze hem in de eerste beste lege kamer om vervolgens de deur achter zich te sluiten. Ze leunde tegen de deurpost aan en kruiste haar armen voor haar borsten. Haar ene wenkbrauw hief ze op terwijl haar bruine ogen gefocust was op de jongeman voor haar, elke beweging controlerend. “Wat heb je in godsnaam gedaan?”

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ hall ☾ w/ Rafaelle

[ bericht aangepast op 25 mei 2018 - 1:04 ]

28 mei 2018 - 17:08 KIaus is offline

KIaus 21035

William Simon Fraser
19 || Schotse Huwelijkskandidaat || New and out of place || Training Ground || Trousers are bloody restrictive || Gregoire

Ik knikte dankbaar toen de ridder mij toestemming gaf om mij om te kleden. "Bedankt, my Lord." Ik wist niet hoe deze man zou reageren op de normale informele omgang waaraan ik meer was gewend. Ik hoopte dat het wel goed kwam, want een vriend, of in elk geval iemand met wie ik niet zo uiterst formeel hoefde om te gaan, zou heel fijn zijn tijdens mijn tijd hier. Bij zijn vraag keek ik even rond. Ik wist niet zeker of ik de kamer terug zou vinden in dit enorme kasteel, maar ik wilde de man niet ophouden. Toch was het beter dan verdwalen. "Escorteren tot de deur zal niet nodig zijn, my Lord, maar als u mij de juiste gang zou kunnen wijzen zou ik dat zeker waarderen." zei ik tegen de man die niet heel veel ouder was dan ik. De broek uit krijgen en mijn riem eruit halen zou meer tijd kosten dan de kilt vouwen en om doen. Dat was iets wat ik al deed sinds ik heel klein was en wat ik zou doen tot mijn dood. Ik was trots op mijn afkomst en de tradities die al eeuwen in het gebied voorkwamen. Ik wist wel dat broeken steeds meer in trek kwamen in Schotland, maar zelf kon ik er maar lastig aan wennen. Ik liep rustig mee met de man richting mijn vertrek. Onderweg kwamen we allerlei personeel tegen die ons netjes begroette en vervolgens met een gebogen hoofd verder gingen met hun werk. Het was zo'n vreemde wereld voor mij. Natuurlijk groette je elkaar in de gang, maar nooit zo formeel en nooit zo onderdanig. De meesten waren familie en anders mensen uit de buurt, en mogelijk toekomstige familie. Voornamen waren eigenlijk de regel, zowel in het noorden als thuis in het zuiden van Schotland. Eenmaal bij de deur knikte ik dankbaar naar de man."Hartelijk bedankt, my Lord. Een momentje. Ik zal vlot terug zijn. Als u wil kunt u in de zetel komen zitten en een glas whiskey inschenken. Het is een goed jaar, maar vrij sterk." zei ik tegen de man. Ik deed zelf de deur open, voor de bediende dit kon doen, en hield hem open voor de ridder, waarna ik zelf het slaapvertrek in verdween om deze klamme broek te verwisselen voor een simpele kilt. Vanavond zou ik deze verwisselen voor de fijner geweven ceremoniële kilt, maar dat was nu niet nodig.

All my hope is in God

Bowties were never Cooler

31 mei 2018 - 10:43 Ken_ is offline

Ken_ 18286

RAFAELLE LEONARDO CARIDEO

Prince of Italy || hallway with Ava en Claude || and dressed as a servant

Ava had er schattig uitgezien met haar zielig geacteerd gezichtje, zo’n bolletje onschuld die niets liever wilde dan Italiaanse vloekwoorden leren. “Maar de rest weet toch niet dat we vloeken?” Hoe onschuldig haar zin begon, hoe breder haar ondeugende grijns groeide wat me deed grinniken. Ze was duidelijk niet zo’n preutse jonkvrouw zoals alle andere dames hier laat staan Italië en dat intrigeerde me ergens wel. Ik hield echter wijselijk mijn lippen gezien ik mijn wonderbaarlijke italiaanse vloekwoorden vocabulaire nog niet helemaal prijs wilde geven, gezien kennende mezelf er nog een boel over mijn lippen zouden gaan glippen. En dat van een prins? Was ongehoord zegmaar.
Eens ik dan ook lachte om het feit dat Ava de prins leek te willen vergiftigen, althans in de plagende zin keek ze me verrast aan, waardoor ze haar hoofd even schuin hield. Mijn bruine kijkers haakte ik in die van haar waardoor er ergens een vonk van uitdagendheid leek te slaan. “De vragen die ik stelde zijn ook niet bedoeld om de prins te verblijden, Rafaelle.” De woorden rolden zo soepel van haar lippen wat me enorm amuseerden, dus slipte ik er maar uit dat de prins, aka mezelf een bloedhekel had aan brandnetelsoep wat haar ergens leek te amuseren.
Ava was een zeer aangenaam gezelschap waar ik eens niet nobele prins van het Italiaanse hof moest spelen om zegmaar waardig genoeg te zijn. En dat leek immers weer duidelijk toen ik paniekerig Ava met me mee trok het muurtje om. “Ik weet niet wat je intenties zijn, maar – “ was ze plagend begonnen al stopte ze eens ze zag dat ik het meende. Nieuwsgierig en net als mij gluurde ze het hoekje om , om zo Lord Abbiati af te luisteren. Zijn kale hoofd stond bloedrood en ergens had ik wel schuldgevoelens, maar om nog uren op die vier muren te staan kijken had ik absoluut niet. “Is er iets met de prins gebeurd?” vroeg Ava me waardoor haar poelen me weer bestuderend aankeken en ik lichtelijk nerveus op mijn lip beet. Ajjj….
“Heb jij hier iets mee te maken?” vroeg ze vervolgens wat Argwanend waardoor ik meteen mijn hoofd schudde. “Nee… eh ja… Misschien een beetje?” ik hield mijn duim en wijsvinger iets van elkaar om het een beetje te versterken waardoor ik haar haast smekend aankeek waardoor ze me kort twijfelend aankeek. “Je bent me echt veel verschuldigd,” en met deze woorden nam ze mijn arm beet en sleurde me terug naar de vrouwenvleugel waar we net vandaan leken te komen. Shuchter keek ik zo nu en dan achterom en gelukkig voor mij leek niemand ons te volgen, waardoor ik opgelucht adem kon halen. Ava opende een of andere kamer waar ze me in duwde en de deur achter zich toe sloeg om vervolgens tegen de deur aan te leunen en haar armen streng over elkaar heen te slaan. Ze trok haar wenkbrauw op en keek me duidelijk afwachtend aan voor één of andere explinatie van wat er nou gaande was. “Wat heb je in godsnaam gedaan?” Quasi onschuldig keek ik haar kort aan waarna ik even rond me heen keek naar de kamer waar we in beland leken te zijn. Het was naai atelier zo leek me, verschillende stoffen lagen bij elkaar opgestapeld en jurken hingen uit. Hier zouden ze me niet zoeken. “Nou…” begon ik terwijl ik me iets uitgeput neerzakte op een krukje. “Het is soort van mijn fout dat de prins niet meer op zijn kamer zit. “ begon ik onschuldig, hoe zou ik het in godsnaam moeten uitleggen, zonder haar echt te vertellen dat ik de prins was. Nu ja daar zou ze vanavond wel achterkomen, en ze zou het me vast niet kwalijk nemen, toch? Ietswat twijfelend met mezelf keek ik even naar mijn vingers waar ik nerveus met enkele ringen om mijn vingers speelde. Een van deze ringen was namelijk het Koninklijke zegel van de Carideo familie.
“Er is niet ernstig trouwens met de prins, geen zorgen hij is gewoon op verkenning in het paleis.” Verzekerde ik Ava zodat ze niet zou gaan denken dat ik één of andere prinsenmoordenaar was. Wat bij naderinzien wel zou kunnen geleken hebben toen ik haar soort van aanmoedigde om me te vergiftigen… ehh…. “Zeg Ava, wat weet jij eigenlijk van de Italiaanse prins? Weet je eigenlijk hoe hij heet?” mijn lippen krulden speels omhoog, en lichtelijk uitdagend keek ik de jongedame aan, benieuwd wat ze eigenlijk wel over me wist. Misschien kon ik haar zo rustig aan gaan inlichten dat ze deels ‘schudlig’ is aan het kidnappen van een Lord, aka mezelf. Hoewel ik hier natuurlijk helemaal vrijwillig zit ofcourse.

[ bericht aangepast op 31 mei 2018 - 11:29 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

1 juni 2018 - 14:05 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

De manier hoe de jongeman zich gedroeg toen Ava vroeg of er iets met de prins aan de hand was, ontging haar niet. Hij beet nerveus op zijn lip waardoor Ava vermoedens over de jongeman kreeg. Ook al hadden ze een goede gesprek en genoot Ava van zijn gezelschap, kneep ze wantrouwend haar ogen lichtjes samen.
“Heb jij hier iets mee te maken?” vroeg ze daarom direct. Rafaelle schudde met haar hoofd wat Ava enigszins opluchtte, al duurde dat niet veel lang gezien Rafaelle zijn antwoord veranderde waarop Ava weer haar argwanende blik toverde.
“Nee… eh ja.. Misschien een beetje?” Ava rolde met haar ogen om vervolgens de jongeman te helpen terwijl ze mompelde dat hij veel verschuldigd was, wat ook het geval was. Het was niet alsof genoeg problemen had van haarzelf maar om medetuigen te zijn met wat de jongeman bij de prins heeft gedaan, stond ook niet op haar to-do lijst. Haar vader, de koning, zou zeker niet op stelt staan als er iets met zijn huwelijkskandidaat in zijn kasteel gebeurde. Dat zou slecht zijn voor zijn reputatie, wat Ava natuurlijk niet wilde.
Ze drong Rafaelle in een kamer binnen om vervolgens de deur achter zich te sluiten. De jongeman keek onderzoekend de kamer rond terwijl Ava – leunend tegen de deur met kruisende armen – de jongeman toekeek. Haar kijkers liet ze over zijn lichaam glijden. Hij zag niet uit als een moordenaar noch een kidnapper. “Wat heb je in godsnaam gedaan?”
“Nou..” begon Rafaelle terwijl hij plaatsnam op een kruk. “Het is soort van mijn fout dat de prins niet meer op zijn kamer zit,” vertelde hij waardoor Ava de neiging kreeg om hem een klap te verkopen. No, shit. Dat het zijn schuld was, wist Ava ook wel. Haar mondhoeken gingen gelijktijdig omhoog om een vermeende glimlach te vertonen.
“Oh, ik dacht dat we verstoppertje speelden met de bewakers,” begon Ava sarcastisch terwijl ze de afstand tussen hen vernauwde om hem duidelijk te maken dat ze menens was. “Wat heb je in godsnaam gedaan?” herhaalde Ava haar vraag en legde de nadruk op het woord ‘wat’.
De jongeman begon nerveus met zijn ring te spelen, al wendde Ava haar ogen niet van zijn gelaat af. Dat Rafaelle in staat was om iets uit te halen bij de prins, had ze zeker niet verwacht.
“Er is niet ernstig trouwens met de prins, geen zorgen hij is gewoon op verkenning in het paleis,” verduidelijkte Rafaelle om te proberen de situatie te verlichten. Met ongeloof schudde Ava haar hoofd – de hele situatie niet goedkeurend – en bukte naar voren om op dezelfde ooghoogte te staan als Rafaelle. Ze wilde hier niks mee te maken hebben, haar eigen problemen/geheimen was al genoeg voor haar. “Heb je de prins geholpen om uit zijn kamer te ontsnappen?” vroeg Ava ter verduidelijking.
“Zeg, Ava. Wat weet jij eigenlijk van de Italiaanse prins? Weet je eigenlijk hoe hij heet?” vroeg Rafaelle met een speelse grijns waarop Ava - niet-begrijpend waar hij naartoe wilde gaan met deze vraag - fronste. “Nee?” zei Ava met een vragende ondertoon waarna ze naar een tafel liep om plaats te nemen. Ze zouden hier toch een tijdje zitten gezien de bewakers druk bezig was om de prins te vinden.
“Ik weet alleen dat hij een huwelijkskandidaat is,” begon Ava te vertellen. “En dat hij dus van brandnetelsoep haat – wat ik hem overigens nu zeker laat voeren omdat ik door hem in deze situatie terecht ben gekomen.”

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ hall ☾ w/ Rafaelle

5 juni 2018 - 7:53 Saureus is online

Saureus 1895

Lucille Charlotte François

16 years~princess of France~outfit~with: Ruben and Claudette

"Maar natuurlijk, Uwe Hoogheid." antwoordt hij op de vraag van Claude. "En waarmee kan ik U van dienst zijn, Uwe hoogheid?" vraagt hij op een kalme toon, al wist ik heel goed dat hij het druk had en zo snel mogelijk alles wilde afmaken. 'Ik was even met Frederick meegelopen, maar ik ga weer,' zeg ik met een glimlach tegen hem. Ik knik even kort naar Ruben en Claude en ik loop de stallen uit.
Het was bijna tijd voor het feest dus ik besluit om nog even kort in de tuinen te gaan zitten. Als ik er ben ga ik naar het plekje waar ik altijd zit, bijna niemand weet ervan en daarom is dat plekje zo fijn.
Ik ga zitten tegen de boom op het zacht gras. Toen ik door de tuinen liep was er veel lawaai, van iedereen die aan het werk was, maar hier, hier is het rustig. Het enige wat ik hier hoor zijn een paar vogels die aan het fluiten zijn, het geluid waar ik rustig van word. Ik kijk naar het prachtige blauwe vogeltje dat op de tak zit en kort daarna weer wegvliegt.

8 juni 2018 - 19:51 Mijita is offline

Mijita 2624

TOBIAS BARR

“If blood is thicker than water,
then love must be
thicker than both.

4O, the gardener, Frederick > Ruben, stables

Nonchalant haalde hij zijn schouders omhoog, alsof er geen enkele last van de wereld op lag. O, had hij het gemakkelijke leventje van de Lord maar, waarin het enige waar hij zich zorgen om zou moeten maken het beschermen van de edele Vrouwe was. Een herinnering baande een weg omhoog; Adelaine die, zonder door te hebben dat er een derde paar ogen op hen gefixeerd waren, evident haar interesse toonde in een man die hij goed kende. Frederick Fabre. Tobias stond verstopt achter enkele bomen, welke hij net aan het verzorgen was, toen dit tafereel zich voorspeelde. Echter, hij had het tot nog toe de kwestie niet aan hem voorgelegd.
Bij nader inzien was het toch geen taak die je hem zou moeten toevertrouwen. Hoogstwaarschijnlijk zou hij teveel in z’n kop bezig zijn en alle fouten in z’n leven eens onder de loep nemen, waardoor het bewaken van de freule niet eens van pas zou komen. Nee—— hij moest en zal met zijn handen bezig zijn. Al miste hij het vrouwelijk lichaam mettertijd wel, Tobias wist niet eens meer wanneer zijn ruwe handen voor het laatst het zachte huidje van een dame hadden gevoeld.
Met moeite slikte hij een brok in z’n keel door, om nog net op tijd de laatste woorden van Frederick’ zin te horen.
‘Mits ze hier en daar ook een slok mag.’
‘Als ze je maar niet opeens gaat achtervolgen naar onze zuupplek, want da’ moe’ k niet hebben. Voor je het weet, kom je helemaal niet meer van da’ vrouwtje af.’
Met een bitter gezicht, waarbij zijn mondhoeken naar beneden dropen, nam hij een flinke slok van het goedje in de heupfles. Echter, om het net zo snel weer uit te spugen. Als hij zelf iemand had gehad, op welke wijze dan ook, dan had Tobias wellicht niet zo uit te hoek gekomen. Mogelijkerwijs was hij simpelweg te oud voor zulke onzin. Desalniettemin hunkerde hij naar een vrouw die de meeste van zijn begeerten kon stillen.
‘Och, wat zou het moederland geschokt zijn dat je haar beste delicatesse uitmaakt voor slootwater.’

Met de achterkant van zijn al vieze hand veegde hij het beetje wijn af, die intussen van z’n kin afdroop. ‘Zou het dan niet eens tijd zijn om ergens anders in te investeren. Zoals Absint. Wondermiddel tegen al je ellende.’ Nog een enkele keer tufte hij op de grond, die al snel in de bruine aarde verdween.
Lichtelijk scheldend op het gegeven dat het feest inderdaad al vanavond zou zijn, wreef hij met z’n rechterhand over zijn gezicht heen. Er was nog zoveel te doen dat hij hier niet kon blijven ouwehoeren, maar de mensen van Adel deden alsof alles wel goed zou komen als ze het “gewone volk” zouden blijven hinderen.
‘Morgenavond, hmh?’ gromde hij, als een beer die klaar is zijn winterslaap vroeg in te lassen. Het duurde echter een enkele seconde voor er een scheve grijns op zijn gezicht verscheen en hij porde hem plagend met zijn elleboog. ‘Is dat niet het dagdeel dat je juist bij haar zou moeten verblijven?’ Een beetje grof gebracht wellicht, maar tussen hen gezegd en gezwegen, Tobias zou zijn mond niet voorbij praten. Als er iemand was waarop je kon rekenen, was hij het wel.
‘Zal Ruben maar eens gaan storen,’ vermeldde hij vervolgens, om recht te gaan staan en al rechtsomkeert te maken. ‘eens zien of ik het gajes weg kan jagen. Ik zie je nog wel, hé.’ Met een laatste blik achterom liep hij terug de stallen in, zoekend naar de desbetreffende persoon.
Tegelijkertijd negeerde hij alle mensen die bij hem stonden, alsof zij de enige waren die er überhaupt aanwezig waren. Kom op mensen, er moest nog genoeg werk geleverd worden en jullie staan hier onze tijd te verdoen! Begrepen ze dan niet dat onze kop gemakkelijk afgehakt kan worden met zoiets kleins? Niet echt waar ik op zat te wachten.
‘Heu, is het mest klaar? Mot niet al te lang wachten daarmee, straks kunnen we er niets meer mee.’ Een geforceerde glimlach kwam op zijn lippen, wat zo oncomfortabel aanvoelde dat het gelijk weer verdween. ‘Zie dat je al druk genoeg bent. Als je het me aanwijst, ben ik zo weer weg.’

[ bericht aangepast op 8 juni 2018 - 19:53 ]

[ heaven knows ]

17 juni 2018 - 18:38 Sombre is offline

Sombre 2828

The festivity,
France, Château de Fontainebleau, 13th of June 1672.
Vandaag is een speciale dag, want er zijn 250 Franse soldaten veilig aangekomen in de Nederlanden om oorlog te voeren. Natuurlijk vieren we dat met een heerlijk diner en een feest waar heerlijk gedanst kan worden en waar heelijke Franse wijn kan worden gedronken. Trek je mooiste gewaad aan en trek de duurste jurken uit de kast, want het feest begint over enkele minuten. Er wordt feestelijke muziek gespeeld door de muzikanten en de rode wijn is in overvloed.

- thank you for existing -

20 juni 2018 - 12:51 Ken_ is offline

Ken_ 18286

RAFAELLE LEONARDO CARIDEO

Prince of Italy || hallway with Ava en Claude || and dressed as a servant

Ava had ongelovig haar hoofd geschud, duidelijk niet tevreden geweest met de plotste verdwijning van de Italiaanse prins van wie ze vermoedde nog niet ontmoet te hebben. “Heb je de prins geholpen om uit zijn kamer te ontsnappen?” Had de jonge vrouw gevraagd waarna ze zich iets bukte zodat we op gelijke hoogte zaten. Echter nu ze zo zat kon ik iets te veel zien dan goed voor haar was, maar hé ik hield mijn mond wel. Eens ik dan ook de rollen omdraaide om haar te ondervragen leek ze met niet begrijpend aan te kijken wat voor een speelse grijns op mijn lippen zorgde. “Nee?” een duidelijke frons verscheen op haar voorhoofd waarna ze tegenover me kwam te zitten zodat het iets gemakkelijker was om te praten. “Ik weet alleen dat hij een huwelijkskandidaat is,” begon de jongedame me te vertellen. “En dat hij dus van brandnetelsoep haat – wat ik hem overigens nu zeker laat voeren omdat ik door hem in deze situatie terecht ben gekomen.” Haar woorden lieten me zachtjes lachen waarna ik een hand door mijn bruine lokken haalde. "Nou ja daar heb je wel groot gelijk in, doe er dan maar meteen een glas zure wijn bij om even met hem te kunnen lachen. " zei ik onschuldig. "Althans als je er nog wel mee wil kunnen lachen." momeplde ik vervolgens, waarna ik mijn cape van mijn schouders liet glijden, waardoor mijn witte blouse nu beter zichtbaar was. " Weet je , ik heb het altijd al vreemd gevonden dat enkel de manier van kleden al voor zoveel vooroordelen kan zorgen. Deze vodden dat ik aanheb, maken me meteen een onderdaan. Maar eveneens nog geen franse dorpsman, gezien er duidelijke Italiaanse kenmerken en patronen in terug te vinden zijn." begon ik terwijl ik mijn blik even over de mouw van mijn blouse liet glijden. "En het is ook merkwaardig dat je niet eens de kans krijgt om uit te leggen wie je daadwerkelijk bent, gezien voor hen al de stempel onderdaan op je gedrukt word. " mijn blik gleed weer naar Ava. "Als u en lady Claude me de kans hadden gegeven, of enige interesse hadden gehad in mijn zijn, had ik je al eerder kunnen vertellen dat mijn naam Rafaelle Leonardo Carideo is, Prins van Italië en huwelijkskandidaad voor Lady Adalene." bij mijn woorden stond ik even recht en boog voor Ava als teken van oprechte excuses.
"Maar ik moet toegeven dat ik het fijner vind om niet als prins behandelt te worden. Het maakt me niet plots een ander persoon." ik glimlachte zwakjes. "Ik wil je toch bedanken Ava door me toch te willen helpen, maar ik denk dat nu u toch weet wie ik werkelijk ben, me toch beter naar mijn vertekken beheef, hoe graag ik hier toch even zorgeloos met je zou zitten kletsen." een zacht lachje verliet mijn lippen en met die woorden nam ik Ava's hand en drukte er een snel kusje op vooralleer ik de kamer uitging en me zo goed mogelijk probeerde te herinneren welke kant ik op moest gaan.

Lang had het niet geduurd vooraleer lord Abbiati en de wachters me vonden en terug begeleiden naar mijn verblijf waar ik een heuse uitbrander kreeg van mijn lijfwacht die niet tevreden was dat ik er vandoor gemuisd was waardoor ik hem gerust probeerde te stellen dat ik enkel een boek wilde halen en zo het paleis alleen ontdekt had, zodat ik niemand hiermee in de problemen zou gaan helpen. Uiteindelijk leek dit lord Abbiati wel gerust te stellen en hield me ditmaal nauwlettend in het oog waardoor het enige wat ik kon doen het boek waarvoor ik me in al deze problemen had gewerkt te lezen. Dit zorgde er gelukkig wel voor dat de uren voorbij vlogen en mijn dienstmeisjes me kwamen helpen met het klaarmaken voor het feest. Mijn witte blouse en losse broek moest ik inruilen voor iets deftigers en de kleuren symboliseerden mijn familie schild en Italiaanse trots. Wat lij betrof kon ik evengoed in mijn andere kleren gaan, gezien het niets veranderde aan mijn prins zijn en daarbij het Prinsen Claude me toch al zo gezien, maar goed. Ik ging mijn ouders wil niet tegenspreken en zou mijn beste beentje moeten voorzetten om de prinses het hof te kunnen maken. Al hoopte ik maar dat ze geen stijve hard zou zijn. "Rafaelle, laten we alvast gaan." sprak Lord Abbiati waardoor ik goedkeurend knikte en de hofdames bedankte voor hun hulp vooraleer ik mee liep met mijn rehterhand richting het feest waar er al behoorlijk wat volg aanwezig was. De muziek klonk al en even genietend sloot ik mijn ogen bij het horen van de melodieuse franse klanken. Duidelijk anders dan in Italië maar daarvoor niet minder mooi. Mijn blik gleed even door de zaal heen in de hoop Ava of Prinses Claude tegen te komen, maar helaas nog geen zicht van hen te bespeuren.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21 juni 2018 - 20:04 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

Zijn blik richting Ava’s privé gebied ontging haar niet. Verontwaardig rechtte Ava haar rug terwijl ze haar handen beschermend op haar borstkas legde. Hij wist met zijn speelse blik hoe hij de rode vloeistof in haar lichaam naar haar hoofd te laten stijgen.
“Nou ja daar heb je wel groot gelijk in, doe er dan maar meteen een glas zure wijn bij om even met hem te kunnen lachen.” Ava hield haar hoofd bedenkelijk schuin terwijl ze de jongeman tegenover hem fronsend aankeek. Hoezo nou lachen? “Althans als je er nog wel mee wil kunnen lachen,” voegde Rafaelle vervolgens mompelend toe waardoor Ava alleen maar in de war raakte. Wat probeerde hij nou te zeggen? Nadat Ava plaatsnam op de tafel, ontdeed Rafaelle van zijn cape – wat hem een vreemde blik van Ava opleverde. Wat was hij nou van plan? Hopelijk niet wat Ava dacht. Nadat hij een fantastische uitzicht had op haar twee vrienden, wist ze maar nooit.
“Weet je, ik heb het altijd al vreemd gevonden dat enkel de manier van kleden al voor zoveel vooroordelen kan zorgen. Deze vodden dat ik aanheb, maken me meteen een onderdaan. Maar eveneens nog geen Franse dorpsman, gezien er duidelijke Italiaanse kenmerken en patronen in terug te vinden zijn. En het is ook merkwaardig dat je niet eens de kans krijgt om uit te leggen wie je daadwerkelijk bent, gezien voor hen al de stempel onderdaan op je gedrukt word.” Hoe meer de jongeman aan het woord was, hoe verwarder Ava begon te worden. Wat in hemelsnaam probeerde hij haar wijs te maken?
“Als u en lady Claude me de kans hadden gegeven, of enige interesse hadden gehad in mijn zijn, had ik je al eerder kunnen vertellen dat mijn naam Rafaelle Leonardo Carideo is, Prins van Italië en huwelijkskandidaat voor Lady Adalene.” Ava stond met mond vol tanden de leugenaar voor haar te kijken waarna ze verbluft door de informatie die ze te horen kreeg van de tafel afgleed.
“Prins?” Haar stem schoot drie octaven omhoog terwijl haar hartslag met de snelheid van een drilboor te kloppen. Rafaelle stond op om vervolgens te buigen, wat haar nog meer irritatie opwekte. “Maar ik moet toegeven dat ik het fijner vind om niet als prins behandelt te worden. Het maakt me niet plots een ander persoon.” Ava wist niet eens of hij haar afkraakte door te zeggen dat ze hem meteen labelde, of dat hij dat juist fijn vond? Ze was in ieder geval nog steeds stomverbaasd en keek hem met haar grote kijkers aan. “Ik wil je toch bedanken Ava door me toch te willen helpen, maar ik denk dat nu u toch weet wie ik werkelijk ben, me toch beter naar mijn vertekken beheef, hoe graag ik hier toch even zorgeloos met je zou zitten kletsen.” Hij pakte vervolgens haar hand om zijn zachte lippen op te drukken waardoor een warm gevoel door haar lichaam trok.
“Erdi!” vloekte Ava in zijn taal nadat hij de kamer verliet, hopend dat hij haar had gehoord. Hoe durfde hij? En dan nog doodleuk vertellen dat ze lachend met de prins van de wijn kon genieten? Ava vloekte haarzelf, had ze maar een klap verkocht voordat hij de kamer verliet. Oh, dat had ze al gedaan. Ze had verdomme een prins een klap gegeven en hij haar een kus. Het was weliswaar op haar hand, maar alsnog. De jongeman bleef haar maar verbazen. Gefrustreerd haalde ze een hand door haar lange lokken, maar al snel ontstond er een brok in haar keel door de realiteit dat ze zelf degene was die voorloog – zelfs langer dan Rafaelle.

● ● ● ● ● ● ● ● ●

De vrolijke stemmen kon Ava vanaf het bos horen. Van jong tot oud stonden mensen buiten te genieten van de fuif. Door haar akkefietje met Rafaelle durfde Ava niet eens binnen het kasteel te gaan. Ze durfde nog niet onder zijn ogen te komen, dus besloot ze om een wandeling te maken in het bos, zoekend naar een afleiding. Deels om een kijkje te nemen op Lucas, al kon ze haar wolfje niet vinden. Als ze maar geen nieuws kreeg dat een wolf iemand heeft gebeten, wilde Ava genieten van het feest. Terwijl ze een blokje omging, kocht ze van tijd tot tijd kleine tussendoortjes om vervolgens bij de muzikanten te staan met een glaasje wijn in haar hand.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ Outside ☾ Alone

23 juni 2018 - 20:52 Mijita is offline

Mijita 2624

•Tobias Barr

“SILENCE
IS BETTER THAN
BULLSHIT.

De festiviteiten waren voluit bezig, en dat kon hij weten, want dat was godverdomme in z’n hutje te horen. Hij had de halve avond al vloekend rondgelopen, iets wat de man in alle vrijheid kon doen gezien niemand in zijn aanwezigheid was. Niet dat hij überhaupt iets anders verwacht had, hij had nu eenmaal een eenzaam leventje.
Met een diepe zucht haalde Tobias een hand door zijn haren, waarvan enkele plukken voor zijn ogen hingen. Misschien zou hij zo wel effe wat eten pikken, hij had het tenminste verdiend. Samen met de rest van het personeel waren ze dagen, nee, al weken aan het voorbereiden op de desbetreffende dag. En wat kreeg de meute? Niet eens een nutteloze ‘dank je wel’ of het ondankbare gewuif met hun hand. Maar als er 250 soldaten aan waren gekomen, was het tijd om eens flink te gaan zuipen zodat ze de volgende dag niet eens normaal zouden kunnen lopen. Hoewel hij het nooit echt zou willen begrijpen, was één van de frustrerende redenen dat hij zoveel kritiek erop had dat het hem hielp te kalmeren. Niet dat hij het aan de grote klok zou hangen.
Desalniettemin moest de chagrijn één ding toegeven; hij miste zijn familie meer dan ooit te voren. Natuurlijk huisde er eveneens een bepaald soort verdriet in zijn hart die niet snel weg meer te krijgen was. Afwezig streelde hij met zijn ruwe vingers, die onder het eelt zaten van het harde werk, over de trouwring—— deze had hij een behoorlijke tijd geleden aan een touwtje rondom zijn nek gedaan, zodat ze op een manier toch bij hem waren. Zo nu en dan gingen zijn gedachten ook uit naar zijn kind, maar niet al te lang, want dan besloot hij weer de fles erbij te pakken en in zijn hartenleed te verzwelgen.

Echter, het was al te laat, de put was al geopend. Hierdoor begaf hij zich, met ontegenzeggelijke ergernis, naar de viering in kwestie. Geen enkel mens zou hem in elk geval anticiperen met zijn feestmuts op, dat was een zekerheid die hem geruststelde.
Bij het zien van de dansende mensen, hun mooiste uitrustingen en het aantal voedsel dat tentoongespreid werd, wilde hij al linea recta rechtsomkeert maken. Eerlijk is eerlijk, het eetwaar liet het water uit z’n mond lopen. De wijn daarentegen wilde hij een figuurlijk raampje uitkeilen, dat smaakte botweg gewoon naar pis. Geheimzinnig haalde hij z’n flesje weer tevoorschijn, maar net op het moment dat een flinke slok naar achteren wilde gooien, stootte hij tegen iemand aan. Bij het gezicht van de persoon — een vrouwe in dit geval, al kon hij haar niet zo noemen, ze kon immers lullen als een zeeman — was hij ergens opgelucht degene niet de huid volgescholden te hebben. Tobias vroeg zich soms af wie haar zou veroveren, hoe dan ook zou het geen oudere man zijn—— hij was ervan overtuigd dat ze elkaar op een gegeven moment zouden wurgen. Een oude man en een jong wijf geeft immers eeuwig gekijf.
“Ah, Rosa, jij hier,” kwam het er vrij monotoon uit, alweer verveeld over het hele gedoe. Kort liet hij zijn ogen even over haar heengaan, een laconieke expressie in zijn stormgrijze poelen. “Je hebt jezelf niet echt opgeknapt, hé?”
Zonder door te hebben dat hij onbeschoft bezig was, gooide hij er nog wat bovenop. “Hmh, jij drinkt die zooi dus ook,” gromde hij, terwijl hij het glas al over had genomen en de inhoud hiervan weggooide over de grove stenen, om er daarna in al z’n onbekommerdheid een randje van z’n “sap” in te gieten. “Hier, probeer dit eens.” Het was geen vraag, het was praktisch gezien een bevel terwijl hij het alweer in d’r handen duwde.

[ bericht aangepast op 23 juni 2018 - 20:58 ]

[ heaven knows ]

24 juni 2018 - 17:57 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

Door de stress gevende gevoel die haar inmiddels had bemachtigd, kreeg Ava een sterke eetlust. Af en toe kocht ze van de lekkernijen waardoor haar mond merendeels vol zat met voedsel terwijl er verschillende nare gedachtes door haar hoofd ging. Kort boorde Ava haar tanden in haar lippen waarna ze de glas naar haar lippen bracht om een flinke slok van te nemen, met hoop dat ze ook die gedachtes wegdronk. Zelf zat ze nog steeds in sjok. Hoe kon ze nou binnen een uur alle regels overtreden? Eerst een prins slaan, vragen gesteld met ongepaste doeleinden en uiteindelijk had ze – indirect – een prins voor een korte moment ontvoerd. Al was hij zelf uit de voeten had gemaakt, maar wie zou dat geloven? Ava geloofde het zelf niet eens. Ze konden een bediende makkelijk de schuld geven van al deze nonsens.
Het verbaasde haar dat ze tot nu toe nog steeds niet haar hadden opgepakt. Misschien gebruikte Rafaelle – sorry, Prins Rafaelle – dit als troef? Onbewust greep Ava de glas stevig vast waardoor haar knokkels wit van werden. Misschien waren dit haar laatste dagen? Als dat zo was, maakte Ava zeker dat erdi Prins nog van haar brandnetelsoep zal drinken.
Een heerlijk warm gevoel verspreidde door haar lichaam toen ze een slok nam van haar wijn. Haar ene wenkbrauw rees omhoog terwijl Ava’s duivelse plan verder aan het bedenken was. Het plein was inmiddels gevuld met mensen waardoor er een zweetgeur Ava tegemoet zweefde. Hoewel de melodieuze geluiden in normale omstandigheden goed zou voelen in haar oren, had Ava andere dingen in haar gedachte. Een rilling gleed langs haar ruggengraat naar beneden. De wind was komen opzetten waar de alcohol in haar bloedsomloop niet tegenop kon. Haar vingers draaide rondjes boven de beker terwijl de vloeistof erin in hetzelfde tempo zichzelf roerde.
Net wanneer ze een flinke slok wilde nemen, voelde ze ineens een volle gewicht op haar. Verbluft keek Ava toe hoe de druppels – die voor haar slokdarm bestemd was – eindigde op haar jurk. Natuurlijk, dit kon er nog bij.
Ava beet kort in haar lip om zich in de hand te houden, al duurde het niet lang voordat ze zag welke idioot tegen haar botste. Geweldig. Eerst erdi – al wist ze nog steeds niet wat het betekende – en nu een grompot. Alsof Ava een magneet was voor idioten. Op een of ander manier trok ze de aandacht van de mannen die haar alleen maar hoofdpijn veroorzaakten.
“Ah, Rosa, jij hier.” Tobias’ ogen gleden over haar gedaante waarop Ava’s wenkbrauwen omhoog rezen. “Je hebt jezelf niet echt opgeknapt, hé?” Ongelofelijk. Hoe durfde hij? Ook al was het waar dat ze niet had opgetut voor het feest, toch kon hij dit niet haar zo nonchalant vertellen.
Om een schepje op te doen, toverde Ava een namaak glimlach. “Gelukkig maar ook, anders was mijn mooie jurk verpest door een onbeschofte man.” Als ze nog wijn overhad, had ze die met liefde over hem gegooid. Naast dat Ava haar jurk schoon probeerde te vegen, probeerde ze haar woede ook onder controle te houden. Die oude makker wist zo nu en dan het bloed onder haar nagels vandaan te halen. “Ik heb niet eens zin om je een vuile mond te geven, Tobias.”
“Hmh, jij drinkt die zooi dus ook.” Ava volgde zijn blik richting haar glas die al snel door Tobias werd overgenomen die vervolgens de inhoud weggooide. Voordat Ava haar mond kon openen om hem af te kraken, vulde hij haar glas weer met alcohol waardoor ze braaf haar mond hield. “Hier, probeer dit eens.”
Met argwanende blik nam Ava haar glas weer over waarna ze het naar haar lippen bracht om een kleine slok van te nemen. Meteen trok ze haar gezicht samen en richtte haar kijkers weer op Tobias. “Gatverdamme,” mompelde ze, toch nam ze weer een nip. Op dit moment maakte het haar niet eens uit wat ze dronk. “Dankje,” zei ze ook dan maar, doelend op de drank.
Ava blikte kort naar de dansende mensen terwijl ze af en toe een slok nam. "Een simpele sorry zou trouwens wel fijn zijn geweest. Maar ach – dat is zeker teveel gevraagd, of niet?" Hoewel ze niet mocht klagen gezien hij haar drank aanbood – al was het meer een bevel waardoor ze niet echt veel keuze had – maar een simpele verontschuldiging zou al genoeg zijn.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ Outside ☾ Alone

27 juni 2018 - 22:24 KIaus is offline

KIaus 21035

William Simon Fraser
19 || Schotse Huwelijkskandidaat || New and out of place || Ballroom || Can people please stop staring? I know a kilt is out of place, but this is plain rude. || Rafaelle

Het was een geslaagde middag, al moest ik dan wel de verbaasde en afkeurende blikken van de mensen niet meerekenen. Ik wist dat een kilt hier niet gebruikelijk was, maar ze konden wel wat beleefder zijn. Mijn familie en onze bondgenoten waagden allemaal ook hun leven om het Katholicisme in Europa te beschermen tegen de ketters en heidenen in de Nederlanden. Tijdens de tocht had ik zeker goede gesprekken gevoerd met de ridder, al vond ik de stijve beleefdheid, waarin hij soms terugviel, toch best onprettig. Dit was ook de reden dat ik de hofdames had geëxcuseerd toen ik me ging klaarmaken voor het diner en het feest. Ze waren allemaal te beleefd, te behulpzaam, te hoffelijk, gewoon te. Als nuchtere Schot voelde ik me daar toch niet echt in thuis.
Ik had me gewassen en had het bovenste deel van een prachtige set kleding aangedaan die voor me klaar lag. Toch was het me mijn Schotse eer te na om tijdens het diner en het daaropvolgende feest niet mijn afkomst te tonen. Ik verwisselde mijn standaard laarzen wel voor netjes gepoetste glanzende laarzen, die ik thuis ook voor speciale gelegenheden droeg.
Helemaal klaar vertrok ik naar het feest. Daar aangekomen zag ik dat ik niet de eerste was, en zodra ik binnenkwam vielen er weer allerlei verbaasde en afkeurende blikken op mij, en vooral mijn onderste helft. Het was niet mijn plaats om er iets van te zeggen, maar prettig vond ik het ook niet, en ik moest moeite doen om rustig genoeg te blijven zodat ik niet toch een scherpe opmerking zou laten vallen. Ik keek om me heen, maar zag in eerste instantie geen bekende gezichten. Nu was dit niet raar, gezien de enige mensen die zich aan mij hadden voorgesteld Césaire, Prinses Leeza, en de stalmeester waren. Ik keek wat verder rond, terwijl ik zo goed mogelijk probeerde de starende mensen te negeren. Mijn blik viel op een man, niet veel ouder dan dat ik was, die ook duidelijk niet aan dit hof thuis hoorde. Ik stapte op hem af en boog kort mijn hoofd naar hem uit beleefdheid. "Goede avond, My Lord. Excuses voor het storen, maar ik zag u alleen staan en kreeg het gevoel dat u net als ik niet van hier bent." zei ik beleefd. Ik had nog niet veel van Frankrijk gezien, maar wel genoeg om te weten dat zijn gelaatstrekken hier niet gewoon waren, net als zijn huidtint voor een edelman. "William Fraser, aangenaam." zei ik terwijl ik mijn hand naar hem uitstak. Wij vreemdelingen zouden toch een beetje voor elkaar moeten uitkijken, zelfs al waren we mogelijk concurrenten voor de hand van een prinses.

All my hope is in God

[ bericht aangepast op 27 juni 2018 - 22:25 ]

Bowties were never Cooler

29 juni 2018 - 14:26 Necessity is offline

Necessity 5612

CÉSAIRE VOLYA
22 - Hunter - Ballroom

It's not my fault I have my father's eyes.

Erg lang hadden Césaire en Solange niet om elkaar te zien. Adalene had hem inderdaad meegenomen naar de arts, die alleen bevestigd had wat Césaire al wist, en dat was dat hij alleen flink blauw en stijf zou worden, maar verder niks zou overhouden aan de val.
Die stijfheid merkte hij diezelfde dag al wel. Bewegingen gingen simpelweg wat moeizamer, en vooruit, misschien had hij iets meer last van zijn been dan hij tegen de arts gezegd had. Maar dat zou vast hooguit alleen een kneuzing zijn wat in een paar dagen wel minder erg zou zijn. Het gaf hem in elk geval een goede reden om niet te dansen op het feest.
Waarom hij eigenlijk naar het feest ging, was hem een groot raadsel. Het was absoluut niks voor hem. Er waren te veel mensen en te veel adel. Hij hoorde hier niet in thuis. Hij hoorde tussen de bomen en in de natuur.
Maar er werd van hem verwacht dat hij er was, zelfs al moest hij zich zo ver mogelijk bij het hoge volk vandaan houden waarschijnlijk. Hij was simpelweg niet van adel. Dat was ook te zien aan zijn kledij. Hoewel hij niet zijn dagelijkse kloffie aanhad die rook naar bos, was het wel duidelijk dat hij gewoon een arbeider was. Zijn beste kleding was nog steeds simpeler en goedkoper dan de goedkoopste outfit die de adel waarschijnlijk bezat.
Zijn plan was dan ook geweest om zich aan de zijkant terug te trekken met wijn die duurder was dan zijn maandinkomen, en vooral niet met anderen te praten. Het was tot nu toe ook nog best goed gelukt om zijn plan tot uiting te laten komen. Hij speelde wat met een muntje terwijl hij de mensen om hem heen bekeek. Zoveel rijkdommen die even voor een outfit voor één dag werden gebruikt.
Uiteraard kon die rust niet voor eeuwig zijn. Zijn vinger raakte het muntje heel iets verkeerd en in plaats van dat het muntje over zijn middelvinger heen naar zijn ringvinger werd verplaatst, schoot hij weg – recht tegen de wang van de gesprekspartner van Sir William.
Césaire kende de jongeman niet, maar aan de kleding te zien was het iemand van adel. Diegene was duidelijk niet van hier, net zoals Sir William. Césaire had hem eerder al kort ontmoet. Hij was een prima persoon. Het was voor Césaire te hopen dat zijn gesprekspartner dat ook was.
Hij had namelijk kunnen doen alsof het muntje niet van hem kwam, snel kunnen weglopen en opgaan in de menigte. Dan zou niemand meer kunnen achterhalen dat hij degene was die de ander had ‘aangevallen’. Maar Césaire kon dat niet. Zijn trots verbood hem om zich te verstoppen als een bang konijn. Daarom was hij richting de twee mannen gelopen. Toen hij bij ze stond, boog hij kort. “Het spijt me, My Lord,” zei hij slechts. Hij knielde neer om het muntje op te rapen. En nu was het afwachten of de edelman iemand was die moord en brand zou schreeuwen en niet zou rusten voor Césaire een flinke afranseling gehad zou hebben, of dat het hem niet interesseerde.

[ bericht aangepast op 29 juni 2018 - 15:26 ]

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

2 juli 2018 - 0:29 Mijita is offline

Mijita 2624

•Tobias Barr

“SILENCE
IS BETTER THAN
BULLSHIT.

Het was hem tot nog toe niet eens opgemerkt dat hij een flinke vlek op d’r jurk had gecreëerd. De vuiligheid scheen haar meer te doen dan hem, iemand waarvan je amper tot niet kan verwachten dat hij zorgvuldig met zijn kleding omgaat. Zoveel had hij overigens niet, en de paar kledingstukken die hij wel had, waren praktisch gezien allemaal hetzelfde. De pure onverschilligheid zorgde er niet enkel voor dat het hem absoluut koud liet, het viel hem daarnaast daadwerkelijk niet op.
Pas toen Ava’s uitspraak wat dieper was geworteld, merkte de man de wijnvlek op.
“Ach, je merkt niet eens het verschil,” was zijn onbekommerde antwoord, waarbij zijn linkermondhoek lichtelijk omhoog trok. Desalniettemin was het geen slechte man, wat eenieder ook over hem zou zeggen, dus toen hij een zakdoek tevoorschijn trok — die ondertussen net zo bruin was als de aarde waarmee hij werkte —, had hij geen slechte bijbedoelingen. Intussen gleed zijn hand al door de lucht richting haar toe, om de desbetreffende plek schoon te schrobben, welke vanzelfsprekend enkel erger werd.
“Oeps. Heh.”
Een ongemakkelijk gegrinnik kwam uit zijn keel rollen, een zware ondertoon in zijn stem. Tobias zou wellicht één van de meest wrevelige mannen in Frankrijk zijn, laat staan de wereld. Nu was de situatie niet geheel problematisch geweest als Tobias voor eens in zijn leven logisch na had kunnen denken, zeker qua vrouwen betreft. Hij had het zuivere idee gehad de wijnvlek, welke op haar rechterborst bevond, zonder problemen weg te kunnen wrijven. Bij het zien van haar blik haalde hij pas zijn hand weg, om ze allebei omhoog te steken als verdediging. “Ho, hé. Probeer je alleen te helpen, meissie. Effe kalm aandoen, eh. Hier, trek m’n jas aan anders.”
Opnieuw zonder op haar antwoord te wachten, trok hij zijn donkere jacket uit en legde deze met een vloeiende beweging om de schouders van de jongedame. Iets dat hij bij een ander niet zo snel zou doen. Tobias was een humeurige man maar tegelijkertijd vrij gauw tevreden te houden—— het was bij deze een handeling die hij instinctmatig had uitgevoerd.

Eens in de zoveel tijd liet hij wast meer van zijn andere kant zien, een gedeelte die mensen liever zagen. Zo nu ook. Met een grijns keek hij naar Ava, kwajongensachtig bijna, terwijl hij goedkeurend begon te knikken.
“Heb ik je waarschijnlijk nog een plezier gedaan ook.”
Om zich heen kijkend, negeerde hij gelijktijdig haar laatste opmerking, spotte hij enkele mensen die hij herkende. Desalniettemin waren het geen van alle tegen wie hij uit zichzelf een gesprekje zou beginnen. De mensen die op de muziek dansten, staken iets in hem aan wat hij al lang niet meer had gevoeld, en hij had het idee dat het een misleidende emotie was. Na een flinke slok uit zijn flesje te hebben genomen, nam hij Ava’s hand in zijn ruwe vast.
“Laten we dansen, Rosa.” Nogmaals, geen vraag. Het was niet alsof hij zich doodergerde aan haar gezelschap, ze was hoogstwaarschijnlijk de enige in deze menigte met wie hij redelijk overweg kon. Nu was dansen niet zijn favoriete bezigheid, echter—— als je enige andere optie thuis vervelen zou zijn, dan was dit al dicht bij de zevende hemel. Daarbij, misschien zou de tijd zo sneller verlopen.
Eenmaal op de geïmproviseerde ‘dansvloer’ legde hij zijn hand op haar heup, en trad hij de dans in. Iets wat eerst stroef en problematisch begon, veranderde al snel in een losbandige, plezierige dans waar ze hun eigen regels op na lieten.
Smalle kraaienpoten maakten zich bij z’n ogen kenbaar zodra er een bulderende, welgemeende lach naar buiten kwam.
“En, heb je nog mensen in ‘t Kasteel lastig gevallen?”

[ bericht aangepast op 2 juli 2018 - 0:30 ]

[ heaven knows ]

Index RPG Actieve Topics Zoek