[RPG-200] Fierce Crown - Speeltopic - Speeltopics

6 april 2018 - 19:12 Sombre is offline

Sombre 2828

_____________________________________________________________________________________________________________________

♕ Fierce Crowns ♕
_____________________________________________________________________________________________________________________

France, Château de Fontainebleau, 1672
French court, hét hart van de nobele families uit Frankrijk. Natuurlijk woont hier niet alleen de koninklijke familie, maar ook heel veel jonge dames en heren, hofdames van de koningin en minnaressen van de koning en de prinsen aan het hof. Iedereen heeft zijn eigen status en iedereen heeft zo zijn eigen geheimen. Een kasteel is een soort dorp, maar dan in het klein. Het brood word zelf gebakken en ook het vee word zelf geslacht. Het naaien van kleren word ook allemaal zelf gedaan. Op een kasteel wonen ook allerlei soorten mensen. Ten eerste natuurlijk de kasteelheer zelf, samen met zijn gezin. Verder vind je binnen de muren van het kasteel ook: dienstmeisjes (voor het schoonmaken), bedienden (om de gasten te bedienen), stalknechten (zodat de stallen schoon bleven en de paarden goed verzorgd werden), koks (voor het eten van de familie en de gasten), torenwachters (om op de uitkijk te staan of er geen gevaar dreigde), soldaten (voor verdediging of aanval), jagers (om voor het dierlijk voedsel te zorgen). Ook zijn er metselaars en timmerlieden voor het bijhouden van het kasteel. Tevens vind men ook schoenmakers, een zadelmaker, een smid, een bakker, een houthakker en een schrijver op het kasteel.
Middle ages,
In dit RPG moet je natuurlijk begrijpen dat het verhaal zich afspeelt in 1672. Dat was een compleet andere tijd en daar moet je rekening mee houden. De regels waren ook compleet anders, vrouwen moeten maagden blijven tot hun trouwdag, tenzij zij er voor kiezen om als minnares of courtisane door het leven te gaan. Het is een schande als vrouwen zich ongepast gedragen. Mannen horen sterk te zijn, je moet kunnen jagen of een beroep kunnen uitvoeren. De rijkste mannen zijn van adel en handelen vaak in grond of goederen met de koninklijke families. Als man hoor je geld te verdienen en als vrouw hoor je een man te trouwen die veel geld heeft. Natuurlijk is de klederdracht ook heel anders dan wij gewend zijn. Immense korsetten, lange rokken en gepofte mouwen zijn meer dan normaal. Outfits kunnen geïnspireerd worden door de Netflix series “Reign”, “The Tudors” en “The Crown” en de HBO serie “Game of Thrones”.

_____________________________________________________________________________________________________________________

⚜ Be loyal to the royal within you ⚜
_____________________________________________________________________________________________________________________

Catholic Fontainebleau,
Het edict werd in 1685 herroepen door dat van Fontainebleau. Koning Lodewijk XIV beval de afbraak van protestantse kerken en stelde een verbod in de protestantse godsdienst te belijden. De koning wilde geen protestanten meer in zijn land en daar werd fel op gereageerd, de protestanten mochten namelijk niet het land verlaten, maar moesten zich bekeren. Ondanks een verbod het land te verlaten, vluchtten grote groepen protestanten naar het buitenland, onder andere naar de Nederlanden. Het is belangrijk binnen het Franse hof dat je je gedraagt en regelmatig de bijbel leest. Je leeft namens de bijbel en gaat ook vaak naar de kerk om te bidden. Het kasteel heeft zijn eigen gebedplaats, met een aanwezige priester waar je terecht kunt voor wijsheid en als je daden wilt opbiechten. Natuurlijk is het mogelijk dat jouw karakter in het geheim protestants of christelijk is, maar dat kan grote gevolgen hebben zodra het de wereld in komt. Je kunt verbannen worden van het Franse hof, of je kunt in de kerkers gegooid worden.
Choose wisely,
Natuurlijk wil je meteen een sterke en krachtige rol met zo veel mogelijk macht, maar dit zijn de rollen met erg weinig vrijheid en heel veel regels. Aangezien er word verwacht dat iedereen aan het hof katholiek is, is het belangrijk dat je als iemand met een hoge rol vaak de bijbel laat lezen en vaak naar de gebedsruimte laat gaan. Er word namelijk verwacht van hem of haar dat zij streng gelovig zijn en zijn of haar godsdienst heel erg serieus neemt.
Als bakker, slager of dienstmeid moet je natuurlijk ook katholiek zijn, maar je hebt veel meer vrijheid. Je wordt niet erg in de gaten gehouden en je kunt misschien zelfs wel stiekem christelijk of protestant zijn. Het is wel erg lastig om als iemand met een lage staat dingen voor elkaar te krijgen. Je kunt niet zomaar de hand vragen van een prinses of verwachten dat een prins verliefd op je zal worden, simpelweg omdat het niet kan.

Roles,
⚜ Adalene - princess of France - Adelaine Kane - Sombre - 1.3
⚜ Solange - lady with werewolfblood- Astrid Berges - Quean - 1.2
⚜ naam - servant - Alexandra Daddario - Shadowsinger - page
⚜ naam - status - faceclaim - Rasalghul - page
⚜ Ava - bastard - Hande Ercel - _Iridescent - 1.5
⚜ Lucille - princess of France - Jade Weber - x_arya_x - 1.2
⚜ Claude - princess of France - Laneya Grace - Quean - 1.5
⚜ Leeza - princess of France - Sarah Bolger - Besidesyou - 1.5

⚜ Césaire- hunter - ??? - Necessity - 1.3
⚜ Sylvain - smid - Corentin Huard - Shayle - 1.5
⚜ Frederick - bastard guard of the princess - Luke Roberts - Wheeler - 1.3
⚜ Grégoire - Soldier - Bradley James - Mahigan - 1.3
⚜ naam - status - faceclaim - Cunning - page
⚜ Ruben - stableboy - Josh Whitehouse - IrisWestAllen - 1.4
⚜ name - dauphin of France - Douglas Booth - Wheeler -
⚜ name - status - faceclaim - username - page

_____________________________________________________________

⚜ One does not fight ⚜
⚜ One gets 48 hours to finish a role ⚜
⚜ One can get two roles within this topic ⚜
⚜ Those who break rules, are out ⚜
⚜ 16+ is allowed, though, it must be announced ⚜
⚜ One must follow the Q-rules ⚜

_____________________________________________________________________________________________________________________

⚜ it simply isn't an adventure worth telling if there aren't any dragons ⚜
_____________________________________________________________________________________________________________________

The beginning,
France, Château de Fontainebleau, 13th of June 1672.
De heerlijke zomerzon schijnt door de ramen van het kasteel en buiten is de temperatuur perfect om te gaan booschieten of om stiekem in een van de beken te zwemmen met je geliefde. Vandaag is een speciale dag, want er zijn 250 Franse soldaten veilig aangekomen in de Nederlanden om oorlog te voeren. Natuurlijk vieren we dat met een heerlijk diner en een feest waar heerlijk gedanst kan worden en waar heelijke Franse wijn kan worden gedronken. Denk goed na wat je doet, waarom en met wie, want overal zullen mensen op de loer liggen om je te verraden aan de koning.

Je mag zelf weten waar je personage begint. Je kunt wakker worden in een vertrek, naast iemand of alleen. Je kunt buiten zijn, jagen, wandelen, fruit verzamelen of paardrijden. Natuurlijk kun je ook binnen zijn, iemand afluisteren, zwaarden smeden, broodjes bakken of jurken passen voor het feest vanavond. Get creative.

_____________________________________________________________________________________________________________________

rollentopic ⚜ praattopic ⚜ speeltopic
_____________________________________________________________________________________________________________________

[ bericht aangepast op 6 april 2018 - 19:14 ]

- thank you for existing -

3 juli 2018 - 20:41 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

De vlek werd alsmaar erger wanneer Ava het schoon probeerde te wrijven met haar handen. Een gefrustreerde kreun rolde over haar lippen waarna ze Tobias een boze blik wierp terwijl ze vanbinnen hem vloekte.
“Ach, je merkt niet eens het verschil.” Ava’s wenkbrauwen schoten verbluft omhoog terwijl ze hem een arrogante blik wierp. Serieus? Kon hij maar niet voor paar seconden maar zich als een fatsoenlijke man gedragen en gewoon zich verontschuldigen?
“Ach, je merkt niet eens het verschil,” imiteerde Ava Tobias met een hoge stem. Deze oude makker jaagde haar alleen maar op stang. Met samengeknepen ogen keek Ava toe hoe Tobias een bruine doekje tevoorschijn haalde en richtte op de vlek die niet op een beschaafde plek zich bevond. Hij was toch niet van plan om zelf schoon te boenen – met een bruine doekje nog wel? Ava snakte naar adem terwijl Tobias met zijn ‘schone’ doek de vlek op haar jurk schoon probeerde te boenen. Blijkbaar wel. Hij had het niet eens door dat dit erg een ongepast uitzicht was. Het was niet zo dat ze daar voor het eerst door een ander geslacht aangeraakt werd, maar het was in ieder geval niet tussen de menigte. Toen Ava even kort blikte naar de mensen om haar heen, zag ze alleen maar afkeurende blikken. Als Tobias niet op tijd stopte, zou ze hier hele chaos creëren door te acteren dat ze door oude man werd aangetast – dat alleen om hem in problemen te krijgen.
“Eindelijk beginnen je hersenen weer te functioneren – ik begon langzamerhand het gevoel te krijgen dat je die niet eens had,” snauwde Ava toe waarna ze haar handen beschermend voor zich hield. Wat was er vandaag met haar borsten? Eerst Rafaelle en nu Tobias.
“Ho, hé. Probeer je alleen te helpen, meissie. Effe kalm aandoen, eh. Hier, trek m’n jas aan anders.” Ava rolde met haar ogen waarna ze haar wenkbrauwen fronste.
“Mijn jurk zag nog beter uit voordat je mij ‘hielp’.” Alhoewel ze niet mocht klagen gezien Tobias nog een hart had om haar zijn jas aan te bieden, al kreeg ze niet veel te zeggen want al snel legde hij zijn jas om haar schouders. Met een ontevreden gelaat trok ze zijn jas aan – ze zwom min of meer erin.
“Dankje,” mompelde ze binnensmonds, al kreeg ze meteen spijt door Tobias’ opmerking waarop ze weer haar ogen rolde.
“Oh, Tobias. Dankjewel dat je aan mijn plezier denkt, maar ik word al genoeg voorzien. Maak je maar geen zorgen.”
Morrig kruiste Ava haar armen voor haar borstkas terwijl ze met frons in haar wenkbrauwen naar de dansende menigte keek. De feest was nog maar net begonnen en Ava kreeg al de neiging om iemand te wurgen. Geschrokken keek Ava Tobias toe hoe hij haar naar de dansende menigte sleepte om te gaan dansen. Had hij verdunner gedronken in plaats van alcohol? Hij gedroeg zich erg vreemd, in ieder geval niet wat Ava gewend was van hem.
“Hoeveel heb je nou van die spul gedronken?” vroeg Ava argwanend terwijl ze haar ene hand op zijn schouder liet rusten. In het begin stond Ava ietwat ongemakkelijk voor zijn neus, maar door de muziek wist ze al snel sierlijke bewegingen met haar lichaam te maken. Af en toe maakte Ava lachend pirouettes waarna ze weer in Tobias’ armen belandde.
“En, heb je nog mensen in ’t kasteel lastig gevallen?” Meteen hield Ava haar hart vast bij het horen van zijn vraag. Als het om normale mensen ging, had Ava nog lachend verteld wat ze allemaal had uitgespookt, maar helaas.
“Misschien klinkt dit erg dramatisch, maar ik denk dat dit mijn laatste minuten zijn,” zei Ava waarna ze haar keel schrapte. “Maar ik heb dus min of meer de prins van Italië lastig gevallen,” kwam er piepend uit haar mond.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ Outside ☾ Alone

3 juli 2018 - 22:00 KIaus is offline

KIaus 21035

Ruben
25 || Stalmeester || Uncomfortable || Stables || I really dislike social gatherings || Alone

Ik had gecontroleerd dat alle straatschoffies in het hooi lagen te slapen, en had me toen toch klaargemaakt voor het bal. Ik was een van de hoger geplaatste werknemers, en werd verwacht op dit soort dingen. Na de laatste voerbeurt had ik mijn lijf gewassen met wat water, wat toch weg moest, en had de enige nette kleren aangetrokken die ik ooit had gekregen van de koning. Nu kon je denken dat dit uit vrijgevigheid was, maar waarschijnlijk wilde hij me gewoon niet in mijn normale kleren zien op een belangrijke gelegenheid. Ik haalde nog een van de manenkammen door mijn haren en vertrok naar het bal. Er waren daar te veel mensen, te veel rumoer, te veel alles. Ik was moe van een lange dag werken, eigenlijk mocht ik min of meer niemand hier direct aanspreken, en ik durfde ook geen hapje of drankje te pakken. Ik zag wel wat personeel, maar iedereen leek bezig. Ik boog dus maar naar de edelen die er waren, en ging toen in een rustig hoekje zitten. Ik viste mijn schetsboekje uit mijn broekzak en begon te tekenen wat ik zag. De prachtige jurken van de dames, het overweldigende diner, de dansende koppels op de dansvloer. Ik mocht niet in slaap vallen, maar had ook niets anders te doen. Toch begon ik een beetje weg te zakken, toen ik weer wakker werd geschud door het vreemdste beeld in jaren. Tobias danste! Voor ik mezelf kon stoppen barstte ik in lachen uit. Het was maar een moment, maar het zorgde er wel voor dat ik meteen erna met grote bange ogen omkeek. Gelukkig leek niemand het te hebben gehoord. Ik begon weer te tekenen, dit keer Tobias en Ava die rond de dansvloer zwierden. Dit was een beeld wat ik nog zeer lang bij me wilde houden, en dit was de enige manier waarop ik zeker wist dat ik het niet zou vergeten.

En femmes et en chevaux souvent on se méprend

Bowties were never Cooler

8 juli 2018 - 19:07 Mijita is offline

Mijita 2624

•Tobias Barr

“SILENCE
IS BETTER THAN
BULLSHIT.

4O, the gardener, Ava Rosalie, party

Eerlijk is eerlijk—— Tobias is zeker een man van zijn woord, wat betekent dat hij tijdens het feest zijn tijd kon spenderen in het gezelschap van andere mensen. In dit geval zou dat Rosa zijn, een niet zo'n hartelijke bijnaam, eerder dat hij meerdere malen haar feitelijke naam vergeten is geweest. Zoals zowat elk figuur wiens naam niet meer is blijven hangen, heeft ze destijds duidelijk laten weten wat ze ervan vond. Desalniettemin waren haar acties alles behalve de eenzelfde lusteloosheid zoals elk ander, en ze begon hem bij haar eigen verzonnen bijnamen te noemen, of dat nu in haar gedachten was of luidop. Wellicht is dat één van de redenen geweest dat hij zich nooit ofte nimmer heeft ingehouden in haar buurt. Niet dat hij dat überhaupt al zou doen, maar zelfs met kleine beleefdheden en specifieke verwoordingen omwille van de vrouwen is hij gestopt. Waar het dus op neerkomt, is dat hij haar eigenlijk niet als een vrouw ziet. Daarnaast is zij iemand die het bloed onder zijn nagels vandaan kan halen met een enkele opmerking, en vanwege dit zet hij haar maar al te graag betaald, keer op keer weer. Op zijn beurt schijnt hij hetzelfde effect bij de vrouwe te behalen, iets wat hem vanzelfsprekend een onmiskenbare voldoening geeft. Wanneer hij dit weer heeft weten te bereiken, steekt hij dit ook niet onder stoelen of banken, zeker niet als Ava toevallig in de buurt is.
Het maakt hem geen enkele moer uit wat de andere mensen hiervan dachten, die hebben immers allemaal een stok in hun reet zitten en praten alsof er een hete aardappel in hun keel zit. Figuren zoals hun mogen anderen niet bekritiseren, terwijl ze zelf hoogstwaarschijnlijk ook niet van het zuiverste soort zijn. Daarbij denkt Tobias niet eens over haar op zo'n manier, al vraagt hij zich wel af wat voor man zij op zich af zou trekken, diegene zou sterk in zijn schoenen moeten staan. Zowel mentaal als lichamelijk.
Hij besluit haar niet dezelfde satisfactie te geven die zij hem eerder heeft gegeven, dus zonder nog op haar opmerkingen te reageren, gooit hij dit over een andere boeg heen. Precies—— hij mocht dan wellicht geen danser zijn, maar hij heeft van menig man te horen gekregen een geweldige performer te zijn wanneer zijn humeur dat toelaat. En dit blijkt maar weer terwijl ze staan te dansen, de blikken die hij in zijn rug voelt branden negerend.
Een bulderende lach rolt zijn keel uit zodra Ava de desbetreffende woorden durft te vertellen. Hierdoor lukt het hem echter niet verder te dansen en hij stopt dan ook kort om uit te rusten. Het is een typische man die ginnegapt terwijl hij een hand op z'n buik neerlegt. Zo hard heeft hij de afgelopen paar dagen niet meer gelachen en hij zou bijna het gevoel ervan kwijt zijn geraakt. Er springen zelfs enkele tranen in zijn ogen door haar verhaal, al kan dit gemakkelijk opgevat worden als dezelfde oude, onbeschofte Tobias—— een vos verliest immers wel zijn haren, maar niet zijn streken.

"Pfffff, da' meen je nie'? Waarom verbaast me dit niets?" Opnieuw klinkt er een geproest, al is deze zachter dan die voorheen. "Op de één of andere manier heb je de gave om zelfs een non op de kast te jagen, of een prins in dit geval. Ik ben benieuwd wie jouw prins op het witte paard is, want je weet, op ieder potje past een dekseltje."
Uitgelachen zijn betekent niet dat hij klaar is ermee, gezien hij haar met een brede glimlach aankijkt. Vrij geamuseerd over het gegeven wat hem zojuist is verteld, tikt hij haar zachtjes aan en buigt naar haar toe, om in haar oor te fluisteren met een lage fluisterstem. "Wie weet, misschien is Prins Ali wel jouw dekseltje."
Hij staat recht en wrijft met zijn vingers over z'n baardje heen, tegelijkertijd dat hij peinzend zijn ogen vernauwd. Zijn zeeblauwe ogen glijden over de menigte heen, scannen de soort individuen die aanwezig zijn op het feest, op zoek naar de desbetreffende "Prins". Wanneer één ding zeker is, zou het wel zijn dat niemand hem werkelijk kent. Hetgeen waarvoor mensen regelmatig naar hem toekomen, is vanwege één enkele reden en dat zou om de tuinen of andere taken draaien. Met Frederick heeft hij zo nu en dan een praatje, waar hedendaags voornamelijk een paar flessen bij komen kijken, en hij beschouwt Ruben als een zoon, maar voor de rest heeft hij amper tot geen contact met de anderen in dit kasteel. En waarom zou hij dat eigenlijk willen? Het is niet alsof het iets uit zou maken, het is niet alsof zijn eenzaamheid als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Toch, in een drukte als deze met Rosa lijkt alles net iets minder ellendiger.
"Goh, waar is die knakker van je? Ik wil 'm op de proef stellen."
Ava mocht dan wel een pain in the butt zijn, hij is desalniettemin wel beschermend over haar. Maar misschien moet hij eens nadenken waarom precies, want naast het feit dat ze werkende was voor het Kasteel hadden ze niets gemeen met elkaar.

[ bericht aangepast op 8 juli 2018 - 19:22 ]

[ heaven knows ]

10 juli 2018 - 20:03 Ken_ is offline

Ken_ 18286

RAFAELLE LEONARDO CARIDEO

Prince of Italy || hallway with Ava en Claude || and dressed as a servant

Een tik tegen mijn arm deed me even opkijken naar mijn lijfwacht even met een grijnd even knikte naar één van de gastern waardoor ik even omdraaide naar het gelaat dat mijn kant op kwam. Aan zijn klederdracht te zien was hij ook niet van hier te noemen, maar wist ik de jongeman te plaatsen in Schotland. Althans ik vermoedde toch dat het een kilt was dat hij droeg. Ik keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar de lijfwacht die het blijkbaar hilarisch vond. Nou ja ik vond het ergens ook wel geinig om een man in een rok te zien, maar zelfs de paus van Rome droeg een jurk dus het was ook niet zo abnormaal. Je beoordeeld niemand om wat die draagt een statement die ik vandaag ook gemaakt had tegenover het Franse hof ik wuifde de lijfwacht dan ook weg als teken dat hij zich maar moest vermaken. De Schot boog zijn hoofd beleefd en ik deed hetzelfde als een wederzijdse begroeting vooraleer mijn lippen zich weer omhoog krulden in zijn natuurlijke glimlach. "Goede avond, My Lord. Excuses voor het storen, maar ik zag u alleen staan en kreeg het gevoel dat u net als ik niet van hier bent." Zei de nog onbekendeling beleefd, zijn accent verraadde net zo hard als zijn kilt dat hij uit de noordelijke landen kwam. "William Fraser, aangenaam." Stelde William zichzelf voor en met genoegen nam ik zijn hand aan en schudde deze galant. “Een waar genoegen om u te ontmoeten Lord Fraser.” Begon ik beleefd, echter had ik niet veel zin om de jongeman de hele dag voor Lord aan te spreken. “Mag ik u trouwens William noemen? Of heeft u liever dat ik u toch aanspreek bij uw benoemde titel?” ik grijnsde lichtjes, gezien ik niet veel schaamte kende om hem toch deze vraag te durven stellen. Mijn vader zou me al lang een tik op de kop verkocht hebben, maar ik vermeende dat William niet zo’n stijve hark zou zijn als de meeste andere nobele hier. “En op uw veronderstelling te antwoorden ben ik inderdaad niet van hier. “ bij mijn volgende woorden boog ik ook nog even galant zodat ik mezelf kon voorstellen. “Prins Rafaelle Carrideo van Italië, aangenaam. Maar alstublieft noem me maar gewoon Rafael.” Ik glimlachte naar William en zag achter hem Ava dansen met een ruw gebouwde man. De jongedame trok zeker mijn aandacht, al wist ik mijn blik gauw weer op mijn gesprekspartner te richten die minstens even interessant was. Echter vooraleer ik een opmerking kon maken dat ik wel door had van welk land hij oorsprongelijk is vloog iets in volle vaart tegen mijn wang aan en neem even. Met verstomming geblazen van wat er net gebeurd is keek ik even geschrokken naar William en vervolgens naar de munt die voor mijn voeten rolde. ‘caro paradiso*’ kwam er verrast over mijn lippen waarna mijn hand even over mijn wang wreef. “Het spijt me, My Lord,” Klmonk een blonde jongeman die zich even neerknielde om het muntje op te rapen. Een lachje verliet echter mijn lippen. “Dat was het meest bizarre dat ik vandaag al heb meegemaakt.” Zei ik geamuseerd tegen de onbekende man. “Begroet je iedereen zo? Of was ik de enige gelukkige.” Grapte ik, ik bedoelde het puur vriendschappelijk, gezien ik hem niet in zijn eer wilde krenken of iets dergelijks.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

13 juli 2018 - 14:38 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

Elegant volgde Ava Tobias terwijl ze haar verhaal vertelde. Hoe ze eerst de prins formeel sprak naast prinses Claudette, maar meteen om de hoek hem een klap verkocht. Hoe meer Ava er over nadacht, hoe meer ze begon te beseffen dat ze zichzelf diep in de nesten had gewerkt. Al kon ze zo nu en dan niet laten om te glimlachen. Ze zag nog wel de lol erin – maar of de prins ook zo zag, wist ze niet. Hoewel Rafaelle niet echt een lastige persoon leek – hij was inmiddels diegene die als een bediende voordeed – wist ze niet of ze op een hellend vlak stond. Dit hele gedoe zou – voor haar dan – of tot een ongewenst einde leiden, of Rafaelle was barmhartig en zag het allemaal over het hoofd. Al kreeg Ava meer het gevoel dat de jongeman van dit zijn voordeel zou uittrekken.
Een luide gebrul deed Ava schrikken, vooral toen ze de bron zag. Ava sperde haar ogen open en keek toe hoe Tobias brullend lachte. Hij lachte haar weliswaar uit, maar het boeide haar niet. Zijn lach hoorde je niet vaak – en vooral niet door Ava – maar om het met een ongewapend oog te zien, deed haar verbazen. Zo ook de mensen om hun heen. Alhoewel het niet door iedereen werd geapprecieerd, deerde het Tobias niet. Die nam gerust de tijd om haar uit te lachen. Ietwat angstig keek Ava rond naar de toeschouwers alvorens ze haar hand op Tobias’ mond legde om hem te sussen. Onder normale omstandigheden zou ze met een grijns toekijken hoe ze hem aan het lachen maakte, maar ze bevonden zich op een feest. Een feest waar ook de prins in haar verhaal aanwezig was. Ze wilde niet in de schijnwerpers staan door Tobias zeldzame lach.
“Grompot kan dus toch lachen,” mompelde ze binnensmonds. “Je laat één op de zoveelste keren je lach horen en dat is nu? Precies wanneer het niet voor mij goed uitkomt?” vroeg Ava waarna ze haar hand langzaam liet zakken – twijfelend of hij weer in lachen zou uitbarsten.
“Pff, da’ meen je nie’? Waarom verbaast me dit niets? Op de één of andere manier heb je de gave om zelfs een non op de kast te jagen, of een prins in dit geval.” Ava kon het niet laten om haar ogen te rollen, al kon ze ook niet stoppen met grijnzen. Het was waar wat hij zei, dat wist ze zelf dondersgoed. Kort liet Ava haar kijkers over de feestgangers glijden. Voor een paar seconden vond ze de groene ogen van de prins voordat ze meteen haar blik afwendde en zich achter Tobias schuil hield terwijl haar bloed naar haar wangen steeg.
“In ben benieuwd wie jouw prins op het witte paard is, want je weet, op ieder potje past een dekseltje.” Het was te merken dat hij ervan genoot, want zijn geamuseerde grijns leek maar niet te verdwijnen van zijn gezicht. Hij vernauwde de afstand door zich naar haar toe te buigen om in haar oor te fluisteren. “Wie weet, misschien is Prins Ali wel jouw dekseltje.”
Een korte lach rolde over Ava’s lippen terwijl ze haar hoofd schudde. “Waarom een prins terwijl ik al een perfecte tuinier voor mijn neus heb,” plaagde ze hem met een flirtende ondertoon om vervolgens met haar wenkbrauwen te wiebelen. Om nog een schepje op te doen, kneep ze kort in zijn wangen. Ze wist dat Tobias zulke opmerkingen averechts uitpakte, wat juist amusant was voor Ava. Met een glimlach bestudeerde ze zijn gezichtsuitdrukking waarna ze een grinnik liet horen.
”Goh, waar is die knakker van je? Ik wil ‘m op de proef stellen.” Meteen schudde Ava afkeurend haar hoofd. “Wat? Nee! Ik weet niet wie je bedoelt,” rolde de woorden meteen over haar lippen terwijl ze onschuldig probeerde te kijken. Dat was echt het laatste wat ze wilde.
“Waarom zoeken we geen leuke vrouw voor jou?” probeerde Ava rad het onderwerp te veranderen waarna ze om haar heen keek, zoekend naar een betamelijke vrouw voor Tobias.

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ Party ☾ w/ Tobias

15 juli 2018 - 21:37 Mijita is offline

Mijita 2624

TOBIAS BARR

“Someone I loved once gave me a box full of darkness.
It took me years to understand that this too, was a gift.

Als er één ding is dat zeker zou zijn, is het wel dat Ava — zoals bijna elke keer — opnieuw in de problemen zit. In de tijd dat hij op de kasteel gronden gespendeerd heeft, weet hij dat het de beste manier zou zijn om je momenten door te komen zonder al teveel op te vallen. De jonge vrouw daarentegen, schijnt daar met alle mogelijkheid rebels tegenin te gaan. Toegegeven, er was een poos geweest dat eveneens hij, een simpele tuinman, het bloed onder de nagels van menig man wist te behalen. Hedendaags is daar echter amper wat van te bemerken, hij kijkt uit naar zijn rustige leventje, waarin het spannendste wat er kon gebeuren een incompetente persoon van de elite zou zijn. Of het overgieten van de planten.
Een vreemd gedempt geluid klinkt er zodra de brunette haar hand op zijn mond legt, iets wat hem alles behalve tegenhoudt om verder zijn amusement te blijken aan eenieder. Hoewel zij het schijnbaar niet prettig blijkt te vinden, heeft hij daar geen aandacht voor.
“Popje, misschien had je dan eerst na moeten denken of het handig zou zijn mij te vertellen. Zo onderhand ken je me toch wel goed genoeg om mijn reactie te kunnen peilen.”
Nog altijd om zich heen kijkend, zucht Tobias diep—— die Prins in kwestie zou op het feest horen te zijn, wat betekent dat hij niet ver vandaan kon zijn. Misschien moet hij zoeken naar een specifieke kledingstijl, die rijkeluis jochies dossen zich immers altijd op zo’n manier uit dat het niet meer ideaal is. Hoe konden zij überhaupt nog normaal bewegen in dat zwikje?
Het enige moment dat de man kort stopt om zijn interesse te verdelen, is het punt waarop Rosa abrupt achter hem schuilhoudt, alsof ze hem zojuist gespot heeft. En in dat geval, zou het de beste manier zijn om te controleren of het ook zo was.
Met een ontevreden gemopper keert hij zich van haar af, niet lettend op het misplaatste geflirt van het mokkel die duidelijk met hem aan het spelen is.
“Jammer weer,” laat hij weten met een vertrokken gezicht, dat ze alweer de sfeer tussen hen verpest heeft, om vervolgens haastig op iets anders over te gaan. “We spelen geen verstoppertje, eh, tomaatje. Ga je nog vertellen waar die knakker is?” Ditmaal is het maar al te duidelijk dat de laatste opmerking van mevrouw hem in het verkeerde keelgat is geschoten, want het komt er met een grom uit. Na al die eenzame jaren kent hij de liefde niet meer, of eerder het tegenovergestelde: het schijnt alsof de liefde hem niet meer wilt erkennen. Het zachte huidje van een vrouw, een paar volle lippen op de zijne, nee—— Tobias is er zeker van dat niemand op die wijze nog interesse in hem zou tonen. Bovendien heeft hij maar één soort liefde gekend, twee op z’n hoogst, alleen die vrouw — zijn echtgenote — heeft hem in een duister verleden verlaten. Zo gemakkelijk is het kennelijk.
In gedachten verloren friemelt hij aan de ring, welke de simpele tuinman onder zijn shirt vandaan heeft gehaald. Waar zou zijn geliefde momenteel zijn? Vreemd genoeg erkende hij zijn liefde nog altijd voor haar, alhoewel hij de vrouw op hetzelfde moment onwijs veracht. Op het begin heeft hij ze geprobeerd te vinden, maar elke zoekactie heeft weinig tot niets opgeleverd.
Tobias wordt net op tijd uit zijn gedachten gehaald om de vraag van Ava nog mee te kunnen krijgen. Gejaagd stopt hij de ketting weer weg onder de stof van zijn kledij, waarvan hij het stuk element verkoelend tegen zijn naakte borstkas voelt.
“Waarom zou je? Ik heb jou, toch?” Hoewel het als een vraag klinkt, is dat het alles behalve. Dit was ook duidelijk te bemerken zodra hij met een uitdagende grijns zijn gespierde arm rond haar schouders gooit en haar tegen z’n borstkas aantrekt. De starende blikken van andere figuren negerende, glimlacht hij kwajongensachtig, om haar tegelijkertijd te laten weten dat ze op moet passen met zulke flirterige uitspraken. “Nou, kom, zullen we aan je prinsje vertellen dat je je perfecte tuinman al gevonden hebt? We willen de verhevenheid niet laten wachten, hé.” Ondanks dat het er net zo vermakelijk uitkomt, klinken zijn laatste woorden iets zuurder dan hij in eerste instantie wilt.
Tobias heeft genoeg rond kunnen kijken om te weten waar de man in kwestie zich zou bevinden, en hij is dan ook van plan hier puur op de gok op af te lopen. Klaar met het uitstellen van Ava, als je A zegt moet je immers ook B zeggen, maakt hij al aanstalten om naar Prins Ali te lopen. Echter, niet zonder de jonkvrouwe—— wie hij nog altijd tegen zijn borstkas geklemd heeft, voor het geval dat ze het hazenpad zou willen nemen.

[ bericht aangepast op 15 juli 2018 - 21:54 ]

[ heaven knows ]

15 juli 2018 - 23:09 KIaus is offline

KIaus 21035

William Simon Fraser
19 || Schotse Huwelijkskandidaat || New and out of place || Ballroom || At least there are some people acting normal around here || Rafaelle & Cesaire

Ik stelde mezelf beleefd voor. Ik wist niet goed hoe stijf in de etiquette hij was opgevoed, dus ik nam op dit moment maar geen risico. Zijn antwoord was even beleefd, maar het werd meteen ook duidelijk dat hij het ook niet zo op dit stijve gedoe had. "William is prima. Of Will." zei ik met een scheve grijns. Het was sowieso vreemd om Lord genoemd te worden, gezien in thuis nog geen aanspraak maakte op de titel. Mijn grootvader was Laird & Chief Fraser, mijn vader was Lord Fraser, en ik was op dit moment gewoon niets. Hij vervolgde met de bevestiging dat hij inderdaad niet van hier was, zoals ik al had gedacht. Hij kwam uit Italië en had een hogere rang dan ik, al zei koning of prins een normale Schot vrij weinig. De clans bepaalden het grootste deel van de regels, en ze hadden gewoon niet te maken met de koning. "Aangenaam Rafael. Ho..." Ik kon mijn zin niet eens afmaken toen ik vanuit mijn ooghoek een klein projectiel onze kant op zag vliegen, wat mijn gesprekspartner in zijn gezicht raakte. Ik keek verbouwereerd naar de jongen, die niets anders had dan een rood plekje op zijn wang. Uit automatisme was mijn hand naar mijn zij gegaan om mijn wapen te trekken, maar het enige wat nog over was van de 'aanval' was een muntje wat rinkelend op de grond was gevallen. Langzaam ontspande ik weer, terwijl ik toch wel met een glimlach om mijn lippen rondkeek naar degene die de munt had gegooit. Een blonde jongen kwam naar ons toe, die ik herkende als Césaire, maar nu had hij de blik van een schaap dat recht in de ogen van een slager keek. Hij verontschuldigde zich en ik keek van hem naar Rafael om te zien of hij echt zo vriendelijk was als hij leek. Hij lachte wat, en ik kon wat gegrinnik ook niet inhouden. Het was best een aparte situatie, maar het was wel beter dan dit stoffige feest. Ik trok mijn jasje nogmaals recht en keek rond. Hier en daar zwierden stelletjes door de zaal, andere mensen zaten of stonden nog altijd te eten. Ik snapte echt niet hoe, want het diner was extreem over de top geweest. Ik was blij dat mijn jasje nog paste, om eerlijk te zijn. "Willen jullie heren nog een drankje? Wijn? Bier? Whiskey?" Ik had geen idee of de laatste twee hier waren, maar het leek me van wel. Anders zou wijn ook goed zijn, maar zelf was ik echt wel toe aan een lekker glas whiskey. Dit alles gaf me namelijk best wel het gevoel van heimwee. De Schotse Hooglanden konden erg grijs en depressief zijn, maar deze hitte was echt niets voor mij, en zeker niet in een zweterige broek, die ik toch meestal hier aan moest hebben. Gelukkig begon het nu af te koelen en was het hoogtijd voor een heerlijk drankje.

All my hope is in God

[ bericht aangepast op 15 juli 2018 - 23:09 ]

Bowties were never Cooler

28 juli 2018 - 12:26 Nephalem is offline

Nephalem 1152

A V A ☾ R O S A L I E

"Popje, misschien had je dan eerst na moeten denken of het handig zou zijn mij te vertellen. Zo onderhand ken je me toch wel goed genoeg om mijn reactie te kunnen peilen.”
Een proestend geluidje kwam uit Ava’s mond waarna ze haar ogen van de man afwendde. Tobias was misschien wel niet de juiste persoon om haar ‘onaangename’ avontuurtje te vertellen, alleen had ze niet verwacht dat de tuinman hardop zou lachen. Eerlijk gezegd kon Ava zich niet voorstellen dat ze Tobias aan het lachen zou krijgen, hij was immers een barre man die niet zo gauw zijn emoties toonde. Volgens Ava had hij veel van zijn drank gedronken waardoor hij zich niet onder controle had. Ava kennende, wist dat ze misbruik van deze situatie ging maken. Ze bevond momenteel zich weliswaar niet in een veilige situatie doordat ze een prins een klap had verkocht, toch vond ze het geweldig dat ze deze kant van Tobias kon zien – al was het maar voor een dag.
Nadat Ava Rafaelle in het vizier had en meteen waagde om zich achter Tobias te verstoppen, hoorde ze een afkeurende gemopper vanuit zijn kant. Met fronsende richtte Ava haar kijkers naar hem en hield haar hoofd ietwat schuin.
“Jammer weer. We spelen geen verstoppertje, eh, tomaatje. Ga je nog vertellen waar die knakker is?”
Ava toverde haar pruillippen tevoorschijn. Ze wilde helemaal niet onder ogen komen van de prins, maar deze hier wilde dat ze hem begeleidde naar de jongeman wiens haar leven – niet om dramatisch te klinken – in zijn handen lag. Eigenwijs schudde ze haar hoofd.
”Geef me één goede reden waarom ik dat zou doen, dan vertel ik wie de prins is – misschien.” Hoewel Ava wel kon praten als een Brugman, hield ze wijselijk haar mond en zoog haar lippen voor even naar binnen. Ze ging toch ervan uit dat hij geen motief kon vinden waardoor haar ogen ietwat triomfantelijk begon te stralen. “En serieus? Tomaatje?”
Tobias’ hand gleed naar zijn ketting waar zijn ring aanhing. Hij speelde afwezig met zijn ring waardoor Ava zonder te storen zijn gezicht kon analyseren. Het was moeilijk te geloven dat de man ooit getrouwd was. Sinds ze hier verbleef, had ze alleen zijn eenzame, barre kant gezien. Niet dat ze hem goed kende, want Tobias was niet een persoon die zo graag informatie over hemzelf prijs gaf. Hij was een moeilijk persoon om mee om te gaan terwijl Ava juist go with the flow-type was. Om zijn aandacht terug te brengen naar haarzelf, trok ze zachtjes aan zijn ring waarna ze haar onschuldige blik weer toverde.
”Waarom zou je? Ik heb jou, toch?” Zijn ogen sprankelden van ondeugd – wat Ava haar wenkbrauwen liet hezen terwijl haar mondhoeken geleidelijk omhoog gingen. Ze voelde hoe zijn armen rond haar schouders ging waarna hij zijn greep verstevigde door haar naar zich toe te trekken. Met gesperde ogen keek ze naar hem waardoor ze haar hoofd iets naar achteren moest kantelen – ietwat gesjokt door zijn onverwachte omhelzing. “Nou, kom, zullen we aan je prinsje vertellen dat je je perfecte tuinman al gevonden hebt? We willen de verhevenheid niet laten wachten, hé.”
Meteen zakten haar mondhoeken naar beneden. Ze probeerde haar hoofd te schudden, maar doordat ze tussen zijn arm en borstkas geklemd zat, kon ze haar hoofd amper bewegen. “Waag het eens, Tobias,” sprak Ava brommend tegen. Ze probeerde hem nog tegen te houden – vooral wanneer hij richting Rafaelle toeliep.
“Ik zeg dat ik een prins klap heb gegeven en jij wilt het juist erger maken. Wil je mij dood hebben, oudje?”

21 ☾ ~~The Bastard~~ Servant ☾ Party ☾ w/ Tobias

6 aug 2018 - 20:38 Necessity is offline

Necessity 5612

CÉSAIRE VOLYA
22 - Hunter - Ballroom

It's not my fault I have my father's eyes.

Heel even leek niemans te weten hoe ze moesten reageren. Césaire zat geknield voor de twee mannen en wachtte iets langer dan nodig was om weer overeind te komen na het oprapen van het muntje om nog enigszins respectvol eruit te zien en de mannen waren stil. Toen begon het slachtoffer van het muntje te lachen. “Dat was het meest bizarre dat ik vandaag al hen meegemaakt,” zei hij.
“Dan ben je hier vast nog niet lang,”mompelde Césaire tegen zichzelf. Het was niet bedoeling dat hij het zou horen, want a) het was sarcastisch commentaar en b) hoe durfde hij te tutoyeren?
“Begroet je iedereen zo? Of was ik de enige gelukkige?” Césaire was inmiddels opgestaan en kon weer enigszins ademhalen. Hij was nog niet begonnen met dreigen met afranselingen en maakte grapjes, dus hij moest wel een oké persoon zijn. Dat vertelde Césaires onderbuikgevoel hem in elk geval en daar vertrouwde hij meestal op. Meer dan eens had dat gevoel hem precies de juiste jachtplekken gewezen.
“Nee heer, u bent speciaal,” antwoordde hij met inmiddels wel een ontspannen glimlach en een vluchtige knipoog. De ander stond dan wel hoog in rang, maar als hij kon grappen, dan kon Césaire dat ook.
Hij wilde zich net excuseren toen William sprak. “Willen jullie heren nog een drankje? Wijn? Bier? Whiskey?” Goed, weglopen kon nu dus nog niet, maar het feit dat William ook hem had aangesproken was wel oké. Hij gaf tenminste aan dat Césaire er ook was en als hij van hem af had gewild, had hij Césaire gewoon genegeerd.
Een beetje spijtig dacht hij aan de wijn die hij had laten staan toen hij zijn muntje was gaan halen. Niet dat hij van wijn hield trouwens. Het was hem veel te fancy. Had hem maar gewoon een biertje of wat whiskey als hij wat geld over had. De drank van het gewone volk en de drank om zich mee te verwennen op bijzondere dagen.
“Whiskey gaat er altijd wel in,” antwoordde Césaire. “Sir.” De toevoeging was ietwat aan de late kant.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

14 aug 2018 - 21:02 Mijita is offline

Mijita 2624

•Tobias Barr

“SILENCE
IS BETTER THAN
BULLSHIT.

"Geef me één goede reden waarom ik dat zou doen, dan vertel ik wie de prins is misschien. En serieus? Tomaatje?"

Met een uitgestreken gezicht keek hij haar aan, de serieusheid—zelve, om zijn mond rustig te openen. Niet dat hij daadwerkelijk een antwoord gaf omdat zij deze verwachtte, maar simpelweg gezien de tuinman niet tegen haar zelfgenoegzame gezicht kon. Hoe mooi ze ook mocht zijn. Het zou hem niets verbazen moge dat haar ondergang zijn, dat ze haar schoonheid gebruikte om d'r zin te krijgen.

"Je hoeft het niet te zeggen—— iets wat ik gok dat je toch al niet zou doen, gezien de duidelijke tegenzin die je laat blijken."

Als ze zou denken dat hij de basis hints die ze liet vallen niet kon herkennen, was ze behoorlijk fout, en dat wilde deze man haar al te graag laten blijken. Eerlijk was eerlijk, Tobias was van zichzelf al niet iemand die diep op bepaalde zaken inging. Echter, dit verhaal van Ava had voor een lachuitbarsting gezorgd die hij sinds een lange tijd niet meer had meegemaakt. Het feit dat hij, voor hij hierheen was gegaan, zich al flink ingedronken had, werkte eveneens mee aan deze situatie. De kleine fles die hij zowat overal mee naartoe sleurde, bevond zich momenteel veilig in zijn jas waar hij gemakkelijk. . . Met een voldane glimlach klopte hij op de borstzak van zijn zogenaamde jas, om zijn weg te willen vervolgen naar de binnenkant van de jacket, welke de man niet meer kon vinden. Zodra Tobias dit doorhad, schoot zijn blik naar de vrouwe naast hem, welke nog altijd verzonken in het kledingstuk stond.

"Oeps."
Teveel in zijn gedachten verloren, had hij niet opgemerkt hoe ze aan zijn trouwring had gezeten, om de aandacht naar haarzelf te eisen. Desalniettemin, zelfs zonder dat wist Tobias dat ze veeleisend was. Terwijl zijn gespierde arm rondom haar tengere gestalte wikkelde, wurmde een stiekeme plan in het hoofd van de tuinman, die hierbij sterk zijn geniepige glimlach moest beteugelen.

Prima—— ze hoefden niet naar Prins Ali, maar dan hoorde ze wel naar zijn eisen te luisteren. Met een schaapachtige glimlach baande zijn forse hand een weg in de bovenkant van de jas, om zonder schaamte zijn geliefde fles terug te pakken, zelfs al had hij hierbij meerdere malen langs de borsten van Ava gewreven. Niet met opzet althans, Tobias wilde enkel z'n fles terug. Wetende dat ze toch amper iets kon maken met haar tengere lichaampje in zijn stevige omhelzing gesloten, besloot hij er nog een schepje bovenop te gooien.

"Lijkt mij dat je prima in staat bent voor je eigen dood te zorgen, schat. In dit verhaal ben ik maar een simpele postbode die een boodschap probeert over te brengen. Oh!"

Bij het zien van de drie gestalten bij elkaar, veel te veel mocht je het aan hem vragen, maakte hij rechtsomkeert. Echter, niet voordat hij het gezicht van de Prins (Ava's Prins welteverstaan) gememoriseerd had, voor zover dat kon lukken in deze bezopen staat en de vele prikkels rondom hem heen.

"Laten we gaan. Ik heb je ergens anders nodig, en het liefst levend."

Een zachte grom verliet zijn lippen, bijna alsof hij amper meer plezier uit de situatie kon halen. Wellicht was dat ook zo, gezien hij met dit soort gesprekken beter één-op-één kon, in Ava's geval althans. Hoe graag Tobias haar ook voor paal wilde zetten, niet in het bijzijn van zoveel personen.Eenmaal buiten, verder bij het feest vandaan, rook het niet zo sterk meer naar alcohol en zwetende mensen, al kwam er bij Tobias — waarvan de gespierde arm nog altijd rondom haar schouders hing — een behoorlijke geur vandaan, en niet enkel vanwege de alcohol. De man had geen fatsoenlijk bad genomen sinds het voorbereiden van het feest, hij had er simpelweg de tijd niet voor gehad en het was nu niet zo alsof er een vrouw op hem aan het wachten was thuis. Hij nam zich dan ook voor bij thuiskomst gelijk schoon te schrobben, zodat hij wat schoner verkeerde, zonder dat mensen gelijk voor hem wegrende —— al kwam dat eerder door zijn intimiderende uitstraling.Het gepruts aan zijn deur leverde ook niets op, hij waggelde maar heen en weer en het was maar goed dat hij nog enigszins steun kon ervaren door Ava, anders was de beer omgevallen. Nadat hij de vrouw naast zich had gewenkt zijn deur te openen, schommelde hij gevaarlijk naar binnen, liet Ava eindelijk los en plofte op de bank neer met zijn ogen dicht.

[ bericht aangepast op 14 aug 2018 - 21:02 ]

[ heaven knows ]

14 sep 2018 - 18:42 Sombre is offline

Sombre 2828

---

[ bericht aangepast op 20 sep 2018 - 13:52 ]

- thank you for existing -

20 sep 2018 - 14:12 Sombre is offline

Sombre 2828

The Royal Games!
France, Château de Fontainebleau, 21th of June 1672.
Vandaag is de dag van de Royal Games. Alle heren die aanwezig zijn aan het hof mogen achter de dames aan in het bos. De dames krijgen één minuut om het bos in te rennen en zich te verstoppen. De heren moeten de dames zoeken, proberen te vangen en vervolgens een kus geven op haar wang of als ze het toe laat, op haar lippen. Dit is de enige mogelijkheid voor een simpele bakker om achter een prinses aan te gaan, dus heren, pak jullie kans.

Een uur na het spel zal er een bel worden geluid die aangeeft dat de picknick zal beginnen. Iedereen mag aanschuiven, ook iedereen in dienst. Het is een dag van gezelligheid op het hof. Helaas moet er na het evenement wel weer gewerkt worden.

Wees in het bos wel voorzichtig, want er zijn sporen van wolven gevonden in het bos. We willen natuurlijk niet dat de dames worden aangevallen, of dat ze in een weerwolf veranderen.

- thank you for existing -

23 sep 2018 - 20:29 KIaus is offline

KIaus 21035

William Simon Fraser
19 || Schotse Huwelijkskandidaat || New and out of place || the Edge of the Woods || This is slightly odd, but I guess I'll join in || Alone

Vandaag stond er weer een activiteit op de agenda, die voor ons gepland was. Ik had nog niet helemaal door wat de beedoeling was, maar van wat ik had begrepen, was het toch een vrij vreemde dagbesteding. Dames hoorden niet alleen te voet het bos in te gaan, en ze opjagen en proberen te zoenen was toch vrij schandeloos. Nu was Frankrijk een stuk vrijer dan Schotland, en daar ging ik wel in mee, maar ik wist ook dat als iemand dit thuis zou voorstellen, ze met deegrollers en bezems zelf het bos in zouden worden gejaagd. Nu stond ik zelf aan de rand van het bos, waar wolven waren gezien, en leunde tegen een boomstronk. Ik stond niet te popelen op een bos met wolven in te gaan, maar ik kon moeilijk edele dames en ongewapende burgers onbeschermd overlaten aan de wolven. Ik had zelf een pistool op mijn ene heup hangen en mijn zwaard op mijn andere heup, mocht het nodig zijn. Ik zou het niet gebruiken voor de dames, maar met wilde dieren wist je het nooit. Ik keek rond op zoek naar een bekend gezicht, terwijl ik mijn laarzen nog eens goed optrok. Vandaag had ik een broek aan, puur omdat ik wel heel veel vreemde blikken kreeg in mijn kilt, en dit geen officiële aangelegenheid was. Toch zat de broek niet even comfortabel als mijn kilt, maar het moest maar. Hopelijk werd er binnenkort een besluit genomen over toekomstige huwelijken, en kon ik weer naar huis, hopelijk met een dame aan mijn arm. Ik had mijn oog wel laten vallen op een van de prinsessen, maar ik had tijdens het bal weinig kans gehad om meer met hen te spreken dan een introductie. Misschien kwam dat vandaag wel, of een van de komende dagen. Voor nu hoopte ik dat vandaag iedereen zonder kleerscheuren het bos uit zou komen.

All my hope is in God

[ bericht aangepast op 23 sep 2018 - 20:30 ]

Bowties were never Cooler

26 sep 2018 - 22:06 Mijita is offline

Mijita 2624

•Tobias Barr

“SILENCE
IS BETTER THAN
BULLSHIT.

Ze hebben weer eens wat nieuws bedacht, hoor—— een stunt waarbij zelfs de personeelsleden ingezet worden. Ondanks dat ze het een evenement noemen, was Tobias van mening dat het enkel ge—sugarcoat werd door het aantrekkelijker te maken voor de huwelijkskandidaten. Wie houdt er immers niet van wat zoeternijen, vooral wanneer dit in combinatie is met de sensatie van de jacht?

"Een kans om achter een vrouw van adel te gaan? Pff, laat me niet lachen," mompelde hij, met veel geklaag en gepruttel zoals ieder hem kende, terwijl hij zich naar het desbetreffende punt begaf waar het zich af zou spelen. Het liefste had hij deze tijd besteed om wat verder in de tuinen te werken, iets nuttigs te doen, maar dat werd hem niet gegund. Eigenlijk was van alles prima geweest, gewoon dit kinderachtige gedoe niet. Hier was hij toch veel te oud voor, godverdomme?

Schoorvoetend aangekomen, stak Tobias het mes, welke hij met voorbedachte rade had meegenomen, in de achterband van zijn broek en bekeek nonchalant de omgeving. De onbeschofte beer had twee dolken bij zich, voor het geval dat de omstandigheden erom vroegen —— en het zou voornamelijk handig zijn mocht hij aangevallen worden door iets. Desalniettemin was hij alles behalve nerveus, zijn eens lege ogen hadden voor enkele seconden zelfs een lichte fonkeling gekregen bij de simpele gedachte te kunnen jagen, welke net zo snel weer verdwenen.

Bij het aanzien van één van de huwelijkskandidaten moest hij nog net niet verveeld gapen, en in plaats van hem te begroeten, negeerde hij hem verder en vertrok het bos in. Hopelijk zou hij niets tegenkomen — en dat wilde zeggen; geen mensen — en kon hij van z'n dag genieten in alle rust. Eenmaal wat verder in het bos zakte hij neer tegen een boom aan en gaapte eens flink. Niemand zou er vast op tegen hebben als hij een uiltje zou knappen. Tobias had sowieso de kans van 1/10 dat zo'n schone jonkvrouw hem tegen zou willen komen. Bovendien wist hij zelf niet eens wat hij wilde, dus hoe kon hij dat aan iemand anders vragen? Langzaam maar zeker vielen zijn ogen dicht en klonk er een zacht geronk door het bos heen.

[ bericht aangepast op 26 sep 2018 - 22:08 ]

[ heaven knows ]

26 sep 2018 - 23:48 Ken_ is offline

Ken_ 18286

RAFAELLE LEONARDO CARIDEO

Prince of Italy || hallway with Ava en Claude || and dressed as a servant

Het was een vrij mooie dag in Frankrijk, de zon stond hoog aan de hemel, maar toch niet zo warm als mijn thuisland. Ik was hier nu al een eindje en wist meteen al dat ik ondanks het mooie van dit land, hier zou kunnen leven. Frankrijk was toch iets de anders dan wat ik gewoon was en dat was met dit spel dan ook duidelijk. vrouwen van het hof, gewone werksters en zelfs burgers mochten meedoen met dit spel, allemaal zodat 1 man de kans zou krijgen om met een edeldame te kunnen zoenen. Het was ergens best vaag, maar het is een uitdaging die ik niet uit de weg zou gaan. Ik had mijn lijfwacht verzekerd dat er niets zou kunnen gebeuren , maar aangezien ik toch een prins was volgde mijn lijfwacht me op een tientalmeters afstand om mijn veiligheid te gaan garanderen. Niet dat ze dat echt konden met iemand zo roekeloos als ik, maargoed. De roddel over mogelijkse wolven in dit woud wilden ze maar liefst niet geloven. Uitgerust met zwaard en mes kon ik me dan wel gaan verdedigen tegen mogelijks kwaad.
Niet ver van mij af zag ik een bekend gezicht zich ook door de bossen begeven, waardoor ik het niet kon laten toch een beetje waaghals te zijn en korte boomstronken te klimmen en met enkele sprongetjes over struiken en onder bomen toch naar de jonge Schot te kunnen staan. "Als dat mijn vriend William niet is. Al wat vrouwelijk wild op het spoor?" vroeg ik de man geamuseerd. Het viel me ook meteen op dat hij zijn schotse rok niet aanhad wat ik ergens wel spijtig vond, het was misschien vreemd en het zou nogal genant zijn moest iemand gaan denken dat hij bij één van de vrouwen hoorde. Maar het maakte hem ook grotendeels anders dan de rest hier. "Opweg naar de grote buit?" vroeg ik vervolgens nieuwsgierig, wat polsen of William al interesse had in één van de jonkvrouwen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek