• Behind Closed Doors

    Er is een klein dorpje aan een rivier aan de rand van Manchester: Carrington. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de binnenstad van Manchester, wat ongeveer een half uurtje fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen zes schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.



    • Rollen •

    Familie Han
    Vader • Yoonseok Wonjae Han • 45 • Riggs • 1.8
    Moeder • Naam • Leeftijd • User
    Kinderen •
    Yoongi Hoseok Han • 21 • McTier • 1.4
    Jihyun Haneul Han • 20 • Sasaki • 1.4
    Hyun Jae Han • 20 • Breckenridge • 1.4

    Familie Darling
    Vader • Seth Darling • 42 • Necessity • 1.5
    Moeder • Arwen Judith Darling • 41 • MoonchiId • 1.3
    Kinderen •
    Fletcher Caleb Darling • 19 • Wheeler • 1.4
    Shay Rhiannon Darling • 17 • Quean • 1.3

    Familie Douglas
    Vader • James Tyler Douglas • 41 • IrisWestAllen • 1.3
    Moeder • Eleanor Harlow Douglas • 39 • Oliveira • 1.4
    Kinderen •
    Sascha Gabriel Douglas • 19 • Riggs • 1.3
    Layla Rose Douglas • 17 • Fonollosa • 1.3

    Familie Taylor
    Vader • Allistair Jackson Taylor • 45 • WheeIer • 1.5
    Moeder • Loren Zoe Taylor • 43 • Errante • 1.9
    Kinderen •
    Jakob Colin Taylor • 20 • Solmeron • 1.7
    Nicolas Edmund Taylor • 19 • Hotwing • 1.4
    Audrey Meghan Taylor • 17 • Shayle • 1.5

    Familie Reyes
    Vader • Jonathan Reyes • 45 • Fonollosa • 1.2
    Moeder • Luana Mai Reyes-Bao • Leeftijd • Breckenridge • 1.3
    Kinderen •
    Zachary Kekoa Reyes • 18 • IrisWestAllen • 1.4
    Maxine Nalani Reyes • 21 • Amren • 1.5
    Valerie Leilani Reyes • 18 • Drumstick • 1.3

    • Overige Buurtbewoners
    Reilly Vanduyn • 23 • Amren • 1.9
    Jesse Jordan Cole • 35 • 1.10Breckenridge




    • De beginsituatie.


    Al weken zijn er voorbereidingen getroffen voor het jaarlijkse dorpsfeest, van suikerspinkramen tot een kleine draaimolen, tweedehands kraampjes, spelletjes op straat, ritjes op de plaatselijke ezels en zeepkistraces. Iedereen is hard aan het werk geweest en heeft zijn eigen taak, en vandaag is het zover. Het is rond 15:00 en het feest is in volle gang, door alle straten van het dorp klinkt de muziek en de grote eventen zijn op het dorpspleintje, waar aan de eind van de avond een bonfire zal worden afgestoken.





    RollentopicSpeeltopicPraattopic



    • Regels •
    • Minimaal 200 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet, daarvoor moet je naar Manchester.
    • Geen Mary Sue's [perfecte personages]
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    IrisWestAllen, Riggs, of Sasaki maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    [ bericht aangepast op 7 mei 2018 - 15:54 ]


    How far is far

    MT.


    Because I love him, do I need another reason?

    Shay Rhiannon Darling

    outfit // carousel // Sir. Nicolas

          Het was een lange tijd geleden dat ik me onder zoveel mensen had begeven en ik wist onmiddellijk weer waarom ik dat zoveel mogelijk probeerde te vermijden. Naar mijn smaak was het veel te druk en de hoeveelheid zintuigelijke prikkels die ik binnenkreeg, zorgde ervoor dat een zeurderige pijn in mijn hoofd kwam opzetten. Ik probeerde me te focussen op mijn ademhaling en sloeg mijn armen beschermend over mijn buik heen – hopend dat ik niet lang meer op Nico zou hoeven wachten.
          Bij het zien van de glimlach op mijn beste vriend zijn gezicht gingen mijn mondhoeken automatisch ook omhoog. Het was fijn om hem weer gezien te hebben nadat hij zo’n lange tijd weg was gebleven – een periode waarin ik me had opgesloten in mijn kamer om er alleen maar uit te komen voor het eten. Ik beet op mijn lip en de pijn zorgde ervoor dat de pijnlijke herinneringen aan de bewuste avond niet omhoog zou komen drijven.
          “Wat ben ik blij om jou te zien,” zei hij terwijl hij zijn arm om mijn schouder legde. Ik blikte omhoog waardoor mijn wangen rood werden. Dit gebeurde er nou altijd wanneer iemand van dit soort opmerkingen maken. Hoe moest ik daar nou op reageren? Het enige wat ik kon verzinnen, was mijn arm om Nico’s middel slaan en zo hem naar me toe te trekken voor zo’n halve knuffel.
          Mijn ogen leken een stuk donkerder te worden zodra hij aan me vroeg hoe het me ging. Ik draaide mijn hoofd subtiel van hem weg – hopend dat hij dat niet door zou hebben. Gelukkig dat hij moest gapen en daardoor ook zijn blik van me afwendde. “Ik leef nog,” mompelde ik uiteindelijk – gezien het feit dat me dat het veiligste antwoord leek.
          Dankbaar greep ik zijn mogelijkheid aan om van onderwerp te veranderen. Ik probeerde mijn enthousiasme te veinzen en hem mee te trekken naar het eerste best ding dat ik tegen zou komen wat me de moeite waard leek. Dat ‘ding’ bleek een draaimolen te zijn. Met een theatraal gebaar en een glimlach op mijn gezicht zei ik: “Uw rijtuig wacht, Sir Nicolas.” Het paard dat bij de koets hoorde, keek nogal dommig uit zijn ogen. De verf was al redelijk afgebladderd, maar het had nog steeds het magische van vroeger.
          Zonder te aarzelen, zwaaide ik mijn been over het rijdier alvorens ik er bijna aan de andere kant weer afgleed. “Whoo,” rolde er over mijn lippen. “Ligt het aan mij, of lijken deze beesten echt een stuk kleiner.” Mopperend probeerde ik er goed op te gaan zitten. “Weet je wat? Ik ga wel in die koets zitten,” zei ik toen er de tweede keer nogmaals niet goed op terecht kwam. “En, nee, ik zie dit echt niet als een teken dat we hier te oud voor zijn.”


    "Shy people notice everything, but they do not get noticed"

    [ bericht aangepast op 26 april 2018 - 11:56 ]


    I have seen my own sun darkened

    Layla Rose Douglas
    17|With Skip|Outfit + Black sneakers


    'Hey,' glimlachte Skip en mijn grijns veranderd langzaam in een glimlach. 'Kon het kleine meisje het weer niet laten?' plaagde hij me en ik haal onschuldig mijn schouders op. 'Daar zeg ik geen nee tegen.' zegt hij dan en ook hij plukt er een stukje vanaf. Een handeling die ik ook weer doe, waarna wederom de zoete smaak mijn mond vult. Een goedkeurend geluid rolt over mijn lippen, ik hou van zoetigheid. 'Ik moet toegeven,' mompelde hij met een mond vol suikerspin. 'Het kleine meisje heeft wel een goede smaak.' Ik pruil even en por hem zachtjes, 'dat je daar nu pas achter komt zeg, mijn hele bestaan bestaat uit goede smaak.' zeg ik en schud mijn haar over mijn schouder. Nou ja, dat vond ik zelf dan. Anderen vonden het minder maar als ik er gelukkig van wordt, dan moet het goed zijn toch? Om eerlijk te zijn heb ik het leven voor elkaar. Goede familie, mooie spullen en een leuk vriendje. Hard work pays off.
    Ik pluk net weer van de suikerspin als ik Skip weer hoor. 'Kleine Layla zegt vast geen nee tegen een ritje draaimolen.' Mijn ogen worden wat groter en een speelse grijns vormt op mijn lippen. 'Zeker niet.' zeg ik en pak zijn pols, waarna ik hem mee trek naar de draaimolen. Ik slinger mijn been over een van de paarden, mijn vaste plek op de draaimolen natuurlijk. 'Kleine Layla heeft geluk dat ze klein is gebleven.' zeg ik en ik steek mijn tong uit. Ik glimlach naar hem en leun met mijn hoofd tegen de paal. ''Pas jij nog, brother?'' plaag ik. Hij was misschien niet bijster groot maar zolang ik wat moet opkijken, is iemand lang. Wat dus al vrij snel is.


    El Diablo.

    Arwen Judith Darling

    41 | Mother of Darlings | (behind the) Cupcakestand | Seth

    "Hé, Stud Muffin, kan je even helpen?" roep ik naar mijn echtgenoot achter het cupcakestandje dat ik voor het dorpsfeest had opgezet vandaan. Het is niet zozeer dat ik assistentie nodig heb bij het tillen van een doos muffins, maar zo af en toe (lees: vaak) heb ik even nood aan een extra dosis liefde van mijn ventje en daar kan ik helaas niks aan doen. Er is maar één oplossing.
          Wanneer Seth achter het doek dat de achterkant van ons kraampje maakt komt gluren groet ik hem met een brede glimlach, terwijl ik me er alwéér in verbaas met voor knappe man ik toch getrouwd ben. Na al die jaren kan ik mezelf nog steeds uren verliezen in die reebruine ogen van hem. Net zoals ik het niet kan laten mijn hand door zijn weelderige lokken te halen.
    Mijn vrije hand krult zich om zijn shirt, zodat ik hem dichter naar me toe kan trekken en een kus op zijn lippen kan drukken. Het duurt niet lang voor ik mijn armen om zijn hals heen geslagen heb en het oorspronkelijk onschuldige zoentje iets intenser geworden is. Heel even stop ik en houd mijn adem in als ik stemmen aan ons standje hoor. Het kost me veel moeite om niet te gaan giechelen als het zeventienjarige meisje dat ik me dikwijls nog voel bij mijn man in de buurt. Ik bijt op mijn onderlip en kijk hem met fonkelende ogen aan; ongeduldig wachtend tot de herriemakers weer verdwenen zijn.
          "Volgend jaar houden we een kissing booth," stel ik fluisterend voor. Tussen het praten door is de drang om hem nogmaals te kussen te groot, waardoor ik er vlotjes aan toe geef. "En alleen jij mag kusjes bij mij komen halen. Gratis," ga ik verder. Plagerig bijt ik even in zijn onderlip. "Of mensen moeten ons betalen om elkaar te kussen," voeg ik er met een kort lachje aan toe. Even kijk ik Seth in in de ogen, benieuwd naar zijn reactie. Ik vind het niet eens zo'n slecht idee, als ik het zelf mag zeggen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    REILLY VANDUYN
    23 – criminal – outside - stealing Layla - his usual self

    Reilly’s ochtend begon al erg goed toen hij op zijn hielen werd gezeten door een paar gozers die niet al te happy waren met zijn aanwezigheid. Tot zijn geluk waren het niet de meest snuggere jongens en was hij ze redelijk snel kwijt, maar anders had zijn dag er flink anders uitgezien. Zeg maar dood in een grafkist anders.
          Nu liep de jongen over de dorpsstraat, waar het sufste feest van het jaar gehouden werd. Iets wat Reilly heel knap vond, gezien het sowieso al een duf dorp was. Het enige wat nog wat spannends bracht, waren de over-vallen en inbraken die híjzelf pleegde.
          Reilly keek de omgeving rond, opzoek naar iemand die zijn aanwezig- heid ‘waard’ was. Al snel bleef zijn blik haken bij zijn ‘vriendin- netje’ Layla. Het was een heel naïef meisje en daarmee het perfecte prooi voor een jongen als hem. Tot zijn grote spijt stond een paar centimeter naast haar die oetlul van een broer van d’r. Alleen al het zien van zijn gezicht kon Reilly’s dag verpesten.
          Desalniettemin maakte hij alsnog aanstalten om naar Layla toe te lopen. Hij negeerde wel het hele bestaan van Sandra, of wat voor een of andere vrouwelijke naam die gozer ook had. Eenmaal op gehoorafstand van Layla, begon hij haar naam te roepen.
          Eenmaal voor haar, tilde hij haar op, zodat ze op dezelfde ooghoogte zaten en drukte daarna een kus op haar mond. Zijn ogen keken haar broer gemeen aan, terwijl er een ondeugende grijns om zijn lippen hing.
          Na de kus zette hij het meisje weer neer. “Hoe is mijn favoriete meisje? Lekker dik aan het worden?” vroeg Reilly toen grinnikend, doelend op de suikerspin die ze vast had.

    [ bericht aangepast op 26 april 2018 - 22:19 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Adiyodi schreef:
    MT


    "Family don’t end in blood”

    S A S C H A      "S K I P"      G A B R I E L      D O U G L A S

    - 19 - With Layla and Reilly -


    Ik rolde met mijn ogen over het puntje "goede smaak". Dat was iets waar we beiden geheel anders over dachten. Waar Layla vond dat ze geweldige smaak in kleding had, dachten mijn vader en ik daar toch echt anders over. Misschien kwam dat puur uit het willen beschermen van haar, maar haar kleding was soms wel erg bloot en gedurfd.
    Wat kende ik mijn zusje toch goed, want inderdaad was het al snel duidelijk dat ze een ritje draaimolen inderdaad niet af zou wijzen. Ik schudde lachend mijn hoofd en liet me door haar meeslepen. Al snel zat ze vrolijk en wel op één van de paarden en keek ze afwachtend toe of ik nog altijd hetzelfde kon doen. Ja, ik was nou niet bepaald lang maar ik was nog altijd langer dan Layla. Ik volgde haar voorbeeld en klom ook op één van de paarden en tot mijn lichtelijke teleurstelling had ik er geen enkele moeite mee, ik was namelijk graag iets langer geweest dan 1,71. Ik haalde mijn schouders naar haar op. 'Het scheelt dat ik ook niet veel gegroeid ben.' lachte ik. Ach, mijn lengte leverde nu wel een ritje in de draaimolen op aangezien ik nog makkelijk door kon gaan als kind.
    In mijn herinnering duurde de ritten op de draaimolen toch echt iets langer. Stiekem zou ik het dan ook niet erg vinden om nog een ronde te blijven zitten, ik vermaakte me prima met Layla. Helaas werd Layla geroepen en weg was ze. Ik liet me dus ook maar van de draaimolen af glijden en liep achter haar aan, tot ik zag naar wie ze toe liep. Natuurlijk, hoe kon het ook anders. Het was alleen een kwestie van tijd tot die gladjakker van een "vriendje" van haar hier op zou komen dagen. En daar was hij dan hoor. Ik zou het liefst gelijk een einde maken aan die uitdagende kut grijns van hem.
    Nogmaals rolde ik met mijn ogen en zuchtte diep. Ik was eigenlijk niet van plan Layla nu al te verlaten, maar me gezellig tussen die twee mengen? Daar voelde ik ook niet zoveel voor. Ik hoorde vanaf deze afstand prima wat hij zei en het geen dat hij zei maakte mij er niet bepaald vrolijker op.
    Echt, de dag dat Layla die gozer gaat dumpen gaat de vlag uit.
    Nogmaals, ik was niet van plan me te gaan mengen maar fuck it, ik ga me niet in de weg laten staan door een halfbakken crimineel. Eenmaal naast Layla staande leunde ik op haar schouder en keek de veel langere jongen aan. 'Gezellig aan het bij kletsen, dames?'

    [ bericht aangepast op 29 april 2018 - 13:55 ]


    How far is far

    Layla Rose Douglas
    17|With Skip&Reilly|Outfit + Black sneakers


    Hij klom op een van de paarden naast me en mijn glimlach wordt wat groter. Onze band was misschien ietsje verminderd na alle geheimen enzo, maar ik kon nog steeds enorm genieten van momenten als dit met mijn broer. 'Het scheelt dat ik ook niet veel gegroeid ben.' Ik knik lachend. 'Lucky you.' ik knipoog en nog een lach rolt over mijn lippen als de draaimolen begint te draaien. Helaas mocht het niet lang duren en ergens wil ik gewoon blijven zitten, maar dan trekt een bekende stem wel heel snel mijn aandacht als ik afstap.Reilly.
    Mijn ogen lichten op en het korte stuk tussen ons overbrug ik al snel. Hij tilde me makkelijk op en ik sla mijn armen om zijn nek, waarna hij een kus op mijn lippen drukte toen we eenmaal op ooghoogte waren. Wat toch een behoorlijke afstand was. Ik glimlach en niet veel later zet hij me weer neer op de grond. “Hoe is mijn favoriete meisje? Lekker dik aan het worden?” vroeg Reilly toen grinnikend en ik pruil even. 'Ik zou niet durven, dit is ontbijt' lach ik en bijt zacht op mijn lip.
    'Hmh, ik miste je al.' glimlach ik dan, waarna ik Skip op mijn schouder voel leunen. 'Gezellig aan het bij kletsen, dames?' Ik lach en knik dan. "Je kent ons toch?" grijns ik, ''Zoveel om te bespreken in een dorpje als dit no?'' lach ik dan. Zodra ik ga studeren ga ik de grote stad in en daar wil ik ook blijven, een simpel appartementje is goed genoeg voor mij. Studios hebben ook zijn charme. 'Maar goed, hoe gaat het verder met mijn twee favoriete jongens?'



    El Diablo.


    ALLISTAIR JACKSON TAYLOR

    Car Mechanic || the garage || With Wifey Loren




    Ik verheugde me ieder jaar weer op de dorpsfeesten. Zo zag je bijna iedereen hier nog eens, kon je bijkletsen, zoetigheden eten en natuurlijk zeepkisten maken. Ik was misschien al wel op een bepaalde leeftijd waar je niet meer in de kleine zelfgemaakte gocarts moet gaan zitten, maar hé voor één keer in het jaar maakte ik graag een uitzondering. Mijn garage was dan ook open voor de mensen die nog enkele bouten vast moesten schroeven of als ze hun zeepkist nog een extra likje verf wilden toedienen. Meestal maakte ik dan ook kleine kunstwerkjes, vroeger voor de kids toen ze klein waren, ze hadden overal in gereden, piratenschip, lighningMcqueen van Cars, zelfs een banaan. Echter waren mijn kids te 'oud' voor zeepkisten en was deze hobby enkel iets voor mezelf geworden nu. Niet dat ik klaagde, nu maakte ik ze gewoon een tikkeltje groter zodat ik er tenminste in kon passen. Mijn design was gebaseerd op de iconische wagentjes van Mario cart. Ik was net bezig met het stuur nog eens te checken toen een bekende, prachtige verschijning mijn werkruimte binnen kwam paraderen. Loren leek koffie gehaald te hebben en zonder dat ze het door had, besloop ik haar langs vanachteren zodat ik mijn armen als verrassing over haar middel heen kon slaan. "Hey there beautiful" glimlachte ik waarna ik een kusje in haar nek drukte. "Hoe is het met mijn nummer 1?" ik liet haar wat los zodat ik haar aan kon kijken en drukte mijn lippen vluchtig op die van haar. "Wat heb je voor de werkmannen meegenomen?" vroeg ik geamuseerd en nieuwsgierig terwijl ik mijn groene kijkers van haar prachtige snoetje liet wegglijden naar de lekkere gebakjes die ze samen met de koffie had meegenomen. Ik rijkte naar één van de koffiekoeken en stak deze ietswat gulzig in mijn mond. "Heb je de kids al gezien?" vroeg ik haar met een volle mond vervolgens nieuwsgierig.







    FLETCHER CALEB DARLING

    Darling son || || With John


    Gisteren had ik wel honderden cupcakes gebakken met mam, dat ik ook even dood leek te gaan. Volgensmij was het ook niet gezond om zoveel muffindough binnen te spelen, maar hé iemand moest proeven of mijn moeders kookkunsten goed genoeg waren. Ik was dan ook met Fish op wandel door de verschillende kraapjes heen, waar ik de snoeperd toch soms vandaan moest trekken gezien het vol zat met lekkers. "Komaan Fish, thuis krijg je wel wat heerlijks. " Pancake had ik niet meegenomen gezien de pup nog iets te klein was en ik de panische angst had dat hij letterlijk een pannekoek zou gaan worden met al dat volk hier. Tijdens mijn wandeling paseerde ik langs Mother Darling, queen of the darling dragons' kraampje heen waar ik haar iets te innig bezig zag met vaderlief. "Dit is niet echt goede advertisment hoor, straks verliezen de mensen hun appeteit nog. " zei ik geamuseerd terwijl ik mijn ouders wist te storen en ongegeneerd een blueberry muffin van mijn moeders standje stal. Paps zal me niet in de boeien gaan slaan, gezien mijn eigen bloed zweet en tranen in deze heerlijke dingen stak -niet letterlijk, anders zou ik ze niet vreten-. "Hoe gaat de bussniss?" vroeg ik nadat ik een hap had genomen en mijn best deed om Fish te bedaren die ook enorm veel zin leek te hebben in de muffins hier. Echter voordat mijn lieftallige ouders me echt konden beantwoorden, leek iets anders mijn aandacht te trekken waardoor ik een "ja ja " momeplde gezien ik toch niet echt aan het luisteren was, waarna ik weggesleurd word door Fish. "Zie jullie zo weer!" kwam er dan nog over mijn lippen rollen waarna ik Fish ik volle vaart volgde, richting het huis van onze buren. De Reyes. Fish vloog al in volle vaart naar John toe waardoor ik het ook niet meer kon stoppen. "Wel hello there." kwam er dan ook charmant over mijn lippen rollen, waarna ik Fish ook los liet. Degene die zijn aandacht had weten te trekken was Pancake, waardoor Fish gewoon weer vrolijk over het hek heen sprong en zo terug in onze tuin belandde. Ik schudde kort mijn hoofd, paps harde werk op Fish in de tuin te houden had dus niets uitgehaald. Ik richtte mijn blik weer op John. "Ik weet dat je houd van ene lekker stukje vlees." begon ik de r van lekker duidelijk over mijn lippen rollend. "Maar spaghetti?" ik trok mijn wenkbrauw op en keek de man in zijn prachtige bruine ogen aan. Echter deed ik mijn best om mijn houding zo stabiel mogelijk te houden. Ik kon best zonder hem.

    [ bericht aangepast op 27 april 2018 - 11:17 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    JONATHAN 'JOHN' REYES
    Daddy Reyes|45|With Fletcher|


    Blijkbaar moest ik wat doen met dit feest, mijn plicht als volwassene. Ik wist echter niks dus uiteindelijk was mijn lieftallige vrouw maar met het idee gekomen dat ik mijn geheime talent moest gebruiken. Ik bedoel, dat kan ook natuurlijk. Dus toen werd het mijn bijna wereldberoemde spaghetti, wat het goed leek te doen. Al begon ik me wel te vervelen. Wanneer ik iets tegen mijn been voel springen valt mijn aandacht op de pasta al snel weg en ik kijk naar de hond, waarna een brede grijns op mijn lippen verschijnt. 'Well hello buddy.' grijns ik en zak even door mijn knieën om het beest te aaien.
    "Wel hello there." hoor ik dan opeens met pure charme en ik kijk op naar een andere bekende. Fletcher. Langzaam sta ik weer op en grijns naar hem. 'Hello to you too.' zeg ik. "Ik weet dat je houd van ene lekker stukje vlees." begon hij en ik lach kort. "Maar spaghetti?" Ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Je moet wat eh, verantwoordelijkheden.' zeg ik nonchalant en kijk hem dan aan met enige uitdaging. 'Maar, ik kan me niet herinneren dat jij ooit klaagde over spaghetti?' Ik haal mijn wenkbrauw licht op en lach zachtjes. 'Don't you want a taste?'

    [ bericht aangepast op 27 april 2018 - 13:37 ]


    El Diablo.

    REILLY VANDUYN
    23 – criminal – outside - Layla (& Sandra) - his usual self

    Layla was in enkele seconden bij de jongen, waarna hij haar optilde en haar een kus gaf. Layla’s armen voelde warm om zijn nek en hij vond het ergens wel prettig. Layla’s glimlach toen ze weer op de grond stond zorgde ook voor een glimlach bij Reilly en hij keek haar aan.
          Op de vraag of Layla al lekker dik aan het worden was, pruilde ze even, waarna ze een lach liet horen. “Ik zou niet durven, dit is ontbijt,” lachte ze toen, waarna ze op haar lip beet. “Je ontbijt?” vroeg Reilly haast geschokt, waarna hij ook zachtjes lachte. “Oh Lay, Lay.. Lay, je bent nog ongezonder dan ik,” vervolgde de jongen, waarna hij zijn hoofd zachtjes schudde.
          ”Hmh, ik miste je al,” glimlachte ze toen ze merkte dat Sandra op haar schouder aan leunen was. Great, hij was ook aangekomen. Wat was de snelste manier om deze gozer weg te jagen?
          ”Gezellig aan het bij kletsen, dames?” zei de jongen. Reilly klemde zijn kaken op elkaar, terwijl Lay begon te lachen. "Je kent ons toch?" grijnste ze. ’’Zoveel om te bespreken in een dorpje als dit no?'' vervolgde ze toen lachend. Reilly glimlachte kort als een boer met kiespijn, waarna hij zijn kaken weer op elkaar klemde. Hij had geen behoefte om op Sandra te reageren.
          ”Maar goed, hoe gaat het verder met mijn twee favoriete jongens?” vroeg Lay toen. Ook deze vraag negeerde de jongen, waarna hij gefixeerd naar Sandra bleef kijken. Uiteindelijk gingen zijn ogen naar Lay. “Lay, ik wil je even spreken. Onder vier ogen. Zonder Sara hiernaast dus,” zei Reilly en hij keek even kort naar haar broer, waarna hij Layla meetrok naar een wat afgezonderde plek.
          Daar drukte hij Layla tegen zich aan en ging hij langzaam met zijn een van zijn handen onder haar rok, zodat hij in haar billen kon knijpen. Op hetzelfde moment duwde hij met zijn andere hand haar kin omhoog, waarna hij haar begon te zoenen.

    [ bericht aangepast op 27 april 2018 - 15:03 ]


    That is a perfect copy of reality.

    -

    [ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 15:08 ]


    Danmarks Dynamite.

    -

    [ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 15:09 ]


    Danmarks Dynamite.


    FLETCHER CALEB DARLING

    Darling son || || With John




    Ik keek rustig toe hoe John zich even neer hurtkte zodat hij Fish kon begroeten, waarna hij even naar me opkeek, om dan vervolgens weer overeind te komen. John was een klein beetje groter dan me waardoor ik iets naar hem moest opkijken. Helaas zou ik ook niet veel meer groeien dus veel keuze had ik niet echt.
    John toverde meteen zijn charmante glimlach weer op zijn mooie snoetje waarbij hij een 'Hello to you too.' terug zei, wat mijn mondhoekjes onbewust wat meer omhoog liet glijden. Met mijn opmerking over de spaghetti had John zijn eeuwige nonchalante houding weer boven. 'Je moet wat eh, verantwoordelijkheden.' wist hij te verklaren al zag ik in zijn blik wel enige uitdaging. 'Maar, ik kan me niet herinneren dat jij ooit klaagde over spaghetti?' vervolgde hij waardoor ik mij armen kort kruis. "Hmmm" begon ik nog niet echt overtuigd. 'Don't you want a taste?' zijn wenkbrauw ging iets omhoog en een zacht lachje verliet zijn lippen weer waardoor ik hem kort ook een uitdagende blink schonk en daarna even nieuwsgierig in de potten keek. "Ik klaag ook niet, maar betere spaghetti dan de Darlings? Ik weet zo niet hoor." grijnsde ik plagend waarna ik dan toch een vork van hem aannam en even in de pot schraapte voor een goede hap. Mijn bruine kijkers gleden nog even kort naar John vooraleer in de pasta in mijn mond stak. Oh god heerlijk. "Hmm" kreunde ik verheerlijkt en ook een beetje uitdagend naar John toe. Rustig knabbelde ik verder en keek dan even bedenkelijk naar John. " Ik weet nog niet, ik denk dat ik nog meer moet proeven van De Reyes... spaghetti." zei ik schouderophalend.





    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    NICOLAS EDMUND TAYLOR
    19 | With Shay | Clothing



          Nico merkte op hoe de wangen van Shay wat verkleurden na zijn begroeting en hij voelde hoe ze een arm rondom zijn middel sloeg, als een soort van knuffel. “Ik leef nog,” hoorde hij haar zachtjes mompelen op zijn vraag over hoe het met haar ging. Er klonk iets raars in haar toon. Hij beet eventjes op zijn onderlip, terwijl een schuldgevoel over hem heen kwam, al hij niet precies wist waar deze vandaan kwam. Een kleine zucht verliet Nico zijn mond en kort schudde hij zijn hoofd om zichzelf, hij moest zichzelf nu niet gaan gek maken. Na een paar keer diep in en uit te hebben geademd en zichzelf in zijn hoofd te hebben gezegd om rustig te blijven, voelde hij het grootste deel van het gevoel wegebben.
          Niet lang na dit werd Nico meegesleurd over het plein en even later stopten hij en Shay met lopen, recht voor de draaimolen. Nico trok zijn wenkbrauw eventjes op en vroeg zich af wat ze in hemelsnaam van plan was te doen. Een nieuwe glimlach brak door op zijn gezicht bij het aan zien van zijn beste vriendin bij de draaimolen. “Uw rijtuig wacht, Sir Nicolas.” zei ze glimlachend, terwijl ze een theatraal gebaar maakte. ''Dank u wel Dame Shay.'' grijnsde Nico. Zijn grijns veranderde echter in een geamuseerde glimlach bij de poging van de jongere dame om op het paard te zitten.
          ''De paarden zijn niet kleiner, wij zijn gewoon te groot.'' merkte hij op nadat hij haar had horen mopperen. Vervolgens trok Nico het deurtje van dek koets zachtjes open, aangezien hij bang was dat het slecht onderhouden ding anders in stukken zou gaan breken. “En, nee, ik zie dit echt niet als een teken dat we hier te oud voor zijn.” Zachtjes lachte Nico. ''Hoe kom je erbij?'' glimlachte hij. Vervolgens wenkte hij naar het open deurtje van de koets. Hij had het echt gemist om te dollen met Shay en tenminste proberen om voor een korte tijd zorgeloos te zijn en het dorpsfeest leek er ook de perfecte gebeurtenis voor te zijn. Alhoewel het weinig zien van elkaar toch echt Nico zijn schuld was geweest en eigenlijk wist hij ook niet precies hoe hij zich zou moeten verontschuldigen voor dit.
          ''Na jou.'' zei hij uiteindelijk


    Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.