Idk, ik heb hier duidelijk een compleet andere kijk op dan jij, haha, dus mijn doel is niet je te overtuigen of zo, maar ik wil toch graag even reageren op je punten. Dit is lang, maar niet boos bedoeld of zo, en je mag natuurlijk jouw mening hebben. Ik ben het er alleen niet mee eens, ben ik bang.
1)
Simon is een eikel > Deels mee eens, haha. :'D Maar dat geldt voor veel hoofdpersonen in films, denk ik, en naar mijn idee komt het bij hem voor het overgrote deel voort uit hoe compleet clueless hij vaak is en de rare, stressvolle situatie waar hij in wordt geworpen zonder dat hij het gevoel heeft dat hij daar met iemand over kan praten, want dat is juist wat hij zo lastig vindt en waar hij mee wordt bedreigd. Ik vind hem dus absoluut niet onsympathiek of gemeen, al kun je daar natuurlijk anders over denken.
2)
Hij speelt met het leven van zijn vrienden terwijl hij die goed genoeg kent om te weten dat ze er geen probleem mee zouden hebben > Ja, maar niet voor de lol. Hij wordt gechanteerd met iets wat behoorlijk wat gewicht draagt voor hem en waarmee hij het risico loopt dat er toch dingen voor hem zullen veranderen, zelfs als hij er redelijk zeker van kan zijn dat geen van zijn vrienden er echt problemen mee zouden hebben. Het blijft een Groot Ding waar hij mee zit, een onderwerp dat erg geladen is, en dat is zo voor veel lgbtq jongeren, ook in 2018 nog, wat een beetje het punt is van de film. Wat hij deed was nog steeds absoluut fout, maar hij wordt er uiteindelijk ook voor bestraft als zijn vrienden erachter komen en kwaad op hem zijn. Het is niet alsof de film net doet alsof het allemaal oké was.
3)
Hij laat Blue uit de kast komen terwijl hij extreem goed weet dat Blue daar net veel problemen mee heeft en het al zo'n enorme stap vond om het enkel al aan zijn vader te vertellen? > Kleine boekspoiler: in het boek is het moment waarop hij Blue eindelijk ontmoet een stuk minder publiekelijk, en ik vond dat in de film ook wel een beetje stressvol eigenlijk, maar ik snap niet zo goed hoe hij Blue zou dwingen om uit de kast te komen, wat je hier lijkt te zeggen? Blue weet al wie Simon is en Simon weet niet wie Blue is. Simon nodigt hem uit voor dat reuzenradritje, maar Blue had heel goed niet kunnen komen opdagen, en niemand had er ooit van hoeven te weten. Blue liep geen risico op vernedering door deze uitnodiging (zoals wel het geval was toen Martin publiekelijk Abby uit vroeg), alleen Simon zelf. Blue (Bram) had Simon later nog kunnen benaderen, privé, als hij toch contact zou hebben gewild maar het te eng vond om naar voren te komen. De beslissing uit de kast te komen was volledig van Bram zelf en hij werd daartoe uitgenodigd, maar niet gepusht op enige manier.
4)
Jij had ook gewoon op een dag met een jongen kunnen thuiskomen en dan hadden ze het ook geweten hoor, in plaats van er zo'n dramatisch, zwaar gesprek van te maken. > Oké, maar met een vriendje thuiskomen zou ook uit de kast komen zijn geweest. Het is nog steeds iets waar hij doorheen moet, op wat voor manier hij het ook doet, en ik snap dat je hier een beetje anders over denkt blijkbaar, maar het hele
punt van de film is dat uit de kast komen een dramatisch, zwaar ding is in het leven van veel mensen, zelfs als ze heel accepterende ouders hebben. Die scène met Simons hetero vrienden die uit de kast kwamen was daar een parodie op. Ik weet ook niet zo heel goed waarom je dat vaag vond, al mag je dat natuurlijk wel vinden.
En wat de representatie betreft (even hier, want dit is ook een spoiler natuurlijk) is het overigens nog wel interessant dat Blue/Bram niet alleen gay is, maar ook zwart en joods. Dat is niet een identiteit die je vaak (of ooit) in media ziet, dus dat is ook nog wel een beetje een Ding voor mensen die zichzelf daarin herkennen.
Dubhaile
Vooral omdat daar zo weinig boeken / films over zijn in vergelijking met hetero boeken / films. Het is niet de enige reden waarom de film me heel leuk lijkt (en ik het boek amazing vind), maar het draagt er zeker aan mee.