Oliver deed haar denken aan een onschuldig lammetje, die zonder enige zorg in de wereld door een kleurrijke weide huppelde. Zodoende was het geen verrassing dat hij de kus niet aan had zien komen, wat haar lichtelijk had laten glimlachen tegen zijn lippen aan. Echter, net zoals de meeste mannen, wist hij tevens dit beeld te laten vergaan — om het simpele feit dat zijn gretigheid al vrij snel waarneembaar werd gemaakt. De blonde schone voelde zijn handen op haar lichaam, zijn lippen op de hare en voor een kort moment vermengde zelfs zijn lichaamswarmte met die van haar. Als het niet zo’n dreigende situatie voor haar was nu had ze zowaar even gelachen. Helaas was dit niet het geval, gezien de onzekerheid haar nog altijd parten speelde, waardoor ze na de kus zichzelf zo goed mogelijk voor hem afsloot. Het was niets persoonlijks, alleen vonden er tenslotte meerdere emoties plaats welke ze geen plaats wist te geven, waar ze niet mee om wist te gaan, tenzij op zo’n wijze. Hoezeer het ook schadelijk was voor haar, laat staan een ander, dit was één van de weinige manieren die effectief bleken.
Zijn blik haastte zich zowat gelijk terug het ogenblik dat Cerys zijn vrienden ter sprake bracht, wat haar geïnteresseerd een wenkbrauw omhoog liet schieten, alvorens hem vermakelijk aan te kijken. Hoewel Oliver nog even naar het tentje had gekeken, waarin Mo en Dantae hoogstwaarschijnlijk over de gelegenheid aan het praten waren, had ze zijn blik vanwege persoonlijke redenen niet gevolgd. In plaats daarvan sprak ze haar deel en maakte al rechtsomkeert, zodat hij zijn keuze kon maken. Diep in gedachten verzonken, weliswaar.
Het was een pure gok: Cerys had immers wel vaker zulke mensen meegemaakt, enkel scheen Mo oprechter. Mogelijk had ze hem gewaarschuwd over haar, en anders zou het hoog tijd worden dat ze dat deed. Wellicht was dat ook enkel beter, en zou dat een heel stuk gemakkelijker maken voor Cerys — want Dantae zou namelijk onbewust wel naar haar wijze advies luisteren. Hopelijk liet hij haar, als zowel de gebeurtenis tussen hen, varen in een duister gat waar hij niet bij wilde komen. Alsof ze botweg één van de vrouwen was die hij tegen had gekomen, en niets meer dan dat. Met een zucht schrok ze lichtelijk op uit haar gedachten zodra ze een hand die van haar voelde vastpakken.
De speelse grijns rondom zijn mondhoeken voorspelde niets goeds, en dat was precies waar ze nu naar verlangde. Toch? Per slot van rekening had ze hem zelf uit lopen dagen voor dit gebeuren, om niet enkel aan haar seksuele behoeften te komen maar tevens omreden een verborgen motief. Cerys kon nu niet terug, dat zou niet eerlijk zijn. Ze moest doorzetten, al was het maar omdat ze anders een sombere weg in zou slaan.
‘Mijn plaats? Ver is het niet. Ik wil onze kwality—time dan ten volste benutten.’ Ze glimlachte maar, niet wetende wat anders te doen, terwijl ze hem gewillig volgde. Echter kon ze een nerveus gevoel in zich niet beteugelen, die als een opkomende storm kwam opzetten in haar slanke lichaam. Zijn stem klonk alsof hij zojuist een innerlijke worsteling had gehouden, alsof het één van de lastige keuzes was geweest. Dat Oliver vervolgens deze route volgde, verbaasde haar wel enigszins. Mogelijk was hij toch niet een lief, onschuldig lammetje hoe ze hem eerder wel zag. Mannen blijven immers mannen. Ze had alleen geen flauw idee of hij zijn vrienden wel gedag had gezegd, anders zou het vrij lullig zijn mochten ze nu nog op hun wachten.
|
Tijdens hun reis daar naartoe hield ze zich stil, het enige wat ze deed, was zo nu en dan een hijs van haar sigaret nemen — waar ze er zeker twee van achter elkaar had opgestoken. Waarom voelde het als haar eerste keer? Een nare herinnering van toen ze nog een prostituee was, iets waar ze liever niet aan herinnerd wilde worden. Daarbij hielp het eveneens niet mee aan haar huidige, onbesliste, staat. Ze herkende de straat nochtans, aangezien Skye vroeger vlakbij had gewoond. Zou ze nog altijd hier een plekje hebben? Kenden Oliver en Skye elkaar hiervan, of ging dat al een behoorlijke tijd terug? De vrouw betrapte zichzelf erop de postbussen te tellen, de verschillende kleuren van de voordeuren te ontwaren, de mensen te bestuderen die er woonden. Dingen die ze enkel deed om haar tegen de realiteit te beschermen, en opnieuw een trekje van tijdens haar lichtekooi—dagen.
Cerys merkte pas op dat ze daadwerkelijk binnen stond toen Oliver begon te praten. Tijd om de omgeving te ontdekken was er alleen niet, want hij drukte zijn lippen al hongerig op de hare — waar het dit keer haar beurt was enigszins te verschieten. Desalniettemin trachtte ze hier niets van te laten merken door op een ruigere manier terug te kussen, waarbij ze haar armen om zijn nek gooide en dichter tegen hem aandrukte. Op automatische piloot duwde ze hem vervolgens met een grijns tegen de muur aan, terwijl ze haar tas aan de kant gooide en daarna, met eenzelfde uitdagende glimlach, haar handen over zijn lichaam liet gaan om deze al snel onder zijn shirt te laten verdwijnen. Toegegeven, van wat ze voelde, was ze absoluut niet teleurgesteld. Zonder te praten liet ze qua handelingen weten wat ze ervan vond door het desbetreffende shirt te verwijderen en haar handen verlangend over zijn gespierde lijf te strijken. Hoe zou het bij——? Overvallen door haar plotse gedachtengang trapte ze haar hakken uit en schudde de ongewenste gedachten van haar af.
‘Waarom bij de hal laten als ik de rest van je woning kan ondervinden?’
Giechelend liep ze achteruit de slaapkamer in, waar ze hem naartoe had gelokt. In de huiskamer was het opgeruimd geweest, maar de kamer waar je sliep, zegt veel over een persoon. Op een uitdagende wijze trok ze haar shirt tevens uit en liet deze op de grond vallen, waardoor haar zwarte BH zichtbaar werd, waarna ze hem met een lieve glimlach doch dominerende handeling op het bed duwde. Al snel klom ze op hem, gezien zij meestal de top was, en zette kusjes op zijn kaak, in zijn nek en begin van zijn sleutelbeen. Wanneer de blondine echter iets in haar ooghoeken opviel, keek ze op. Verschillende boksmaterialen lagen netjes in een hoekje, al was dat niet hetgeen waarom ze even een stapje terug deed. Het was hetgeen wat erop stond, namelijk letters en geen daarvan was een O. Alhoewel de eerste erop leek, en ze hoopte gelijk dat het ook zo was.
‘Boks jij ook?’ Voor hij echter een antwoord kon geven, zette ze haar woorden voort. ‘Oliver, wie zei je dat hier woonde?’ Tegen deze tijd was haar toon volledig veranderd, terwijl ze langzaam maar zeker opstond en hem ditmaal ongeduldig, en wellicht een beetje wanhopig, aankeek. Ze wilde huilen; zeg alsjeblieft dat het gewoon een verneukte O was.
|
soon)
Valkyria
