Ik zoek mensen die verstand hebben van psychologen - Lifestyle

Excuses voor de topictitel, ik kon het niet lekkerder verwoorden :')

Binnenkort ga ik dus starten met het bezoeken van een psycholoog i.v.m een angststoornis. Ik heb hier praktisch al mijn hele leven last van en eindelijk hulp zoeken is een stap in de goede richting, maar nu twijfel ik dus toch weer heel erg. Ik weet niet of het ergens logisch klinkt voor jullie, maar ik ga proberen om het uit te leggen en hoop dat iemand met ervaring een paar angsten en twijfels kan wegnemen.

Ik ben dus heel erg bang dat het bezoeken van een psycholoog me gaat veranderen als persoon zijnde. Zoals ik al zei; ik heb al bijna mijn hele leven last van die angststoornis, voornamelijk op sociaal gebied. Ik weet eigenlijk niet beter en mijn hele persoonlijkheid is hier dus ook rondom gebouwd. Nu had ik deze week een eerste gesprek met een psycholoog die me onmiddellijk heeft doorverwezen naar een ander, met de uitspraak dat ik waarschijnlijk cognitieve gedragstherapie zal krijgen. (Wat overigens klonk alsof ik een asociaal wijf ben dat de hele dag auto's in elkaar staat te trappen, maar ok) Nu ben ik me daar dus een beetje op aan het inlezen en de hele insteek ervan is dat ze je negatieve gedachten willen veranderen in positieve. En dat is tenslotte ook het hele punt waarom ik überhaupt hulp zocht: omdat er echt wel iets moet veranderen. Maar het heeft ook een keerzijde, denk ik? Ik doe veel dingen vanuit mijn angststoornis. Probeer eerst aan een ander te denken en dan pas aan mezelf, bijvoorbeeld. Maar hoe weet ik nu of ik dat doe als persoon zijnde, of vanuit de angst dat een ander denkt dat ik egoïstisch ben? En wat nou als die therapie werkt en mijn vriend wil me opeens niet meer omdat ik een ander persoon ben, en mijn vrienden laten me vallen omdat ik niet meer ben wie ik altijd was?
Daarnaast ben ik ook wel iemand met veel fantasie, die soms op random ideeën komt waar de meeste van mijn vrienden wel om kunnen lachen. (Even tussendoor: olifanten die opera zingen. Denk er gewoon eens over na) Maar als die therapie wil dat ik realistisch ga denken, verdwijnt mijn fantasie dan ook? Zullen olifanten nooit meer een prachtige opera zingen door hun slurf in mijn hoofd?
Om even serieus te blijven: ik ben dus echt vreselijk bang en mijn vriend zegt dat het gewoon die angst is die nu spreekt en dat het me helemaal niet gaat veranderen op die manier en dat arrogantie en egoïsme gewoon niet in mijn aard liggen en ook niet vanuit het niets zullen verschijnen door een psycholoog te bezoeken, en ergens zal hij wel gelijk hebben. Maar hij heeft ook geen ervaring met psychologen en ja. Ik dus ook niet.

Eh, help?

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ik heb zelf ook contact gehad met psychologen en psychiaters voor een depressie en een angststoornis. Mijn laatste keer hebben ze ook dezelfde therapie geprobeerd, maar dat is niet echt iets voor mij omdat ik zelf al redelijk positief ben en probeer te zijn en het daarom niet zo goed werkt. Therapie was sowieso niks voor mij omdat ik niet zo goed ben in erover praten.

Uiteindelijk heb ik daarom medicatie gehad. Het was eerlijk gezegd behoorlijk bevrijdend om geen last meer te hebben van die angststoornis. Ik was socialer, durfde meer. Mijn persoonlijkheid veranderde echter niet zo erg. Ik vond nog steeds dezelfde dingen leuk, maar nu deed ik die dingen ook echt weer. Ik bleef schrijven, al had ik soms iets meer moeite met sommige emoties (ik huilde niet meer om het einde van Undercover boss bijvoorbeeld, lol).

Maar dit zijn natuurlijk mijn persoonlijke ervaringen, het kan voor iedereen anders zijn.

"It's the thessalhydra, I'm telling you"

Het is natuurlijk niet dat er niets van wat je nu doet gelinkt is aan de angstdingen, maar zoals je vriend ook zegt zal je echt niet opeens arrogant of egoistisch worden door naar therapie te gaan. Wat niet in je aard zit, gaat niet door cognitieve gedragstherapie (CBT, op z'n Engels afgekort) of andere therapiën er op eens wel zijn. Zoals het klinkt uit je verhaal denk ik echt niet dat je daar bang voor hoeft te zijn. Al is het niet gek dat je daar nu angst voor voelt. Mede omdat je alleen of voor een langere tijd alleen dit kent van jezelf natuurlijk.
Omgekeerd kan wat in je aard zit ook niet plots verdwijnen, dus je fantasie zal ook niet zomaar weg gaan!

CBT gaat vooral over gedachten veranderen die je hebt op de momenten dat je je shit (over jezelf) voelt of angstig o.i.d.. ik kan er trouwens nog wel meer over uitleggen als het je kan helpen. ik heb het gestudeerd en er ook meer ervaring mee.

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

Ik heb zelf in een traject met cognitieve gedragstherapie bij de psycholoog gezeten en ik kan eigenlijk niet meer zeggen dan dat het me ontzettend heeft geholpen. Ikzelf ben erg perfectionistisch, iets wat ik als een positief iets ervaar, omdat het me vaak erg nauwkeurig en kritisch maakt. Ik sla er alleen soms in door, waar mijn angststoornis dan weer flink op inhaakt. In alle eerlijkheid heeft de therapie mij op geen enkele manier verandert: het heeft mijn perfectionisme niet verminderd. Ik ben nu alleen dankzij de handvatten die de therapie me heeft gegeven in staat om realistische eisen aan mezelf te stellen. De psycholoog zal je fantasie ook niet willen onderdrukken, maar wat er bijvoorbeeld wordt gedaan is dat je tijdens het opkomen van paniek je kerngedachte opschrijft en ook opschrijft hoe realistisch die gedachte voor je voelt op dat moment.
Wat mijn psycholoog deed en wat ik zelf uiteindelijk heel fijn vond, was dat ze alleen vragen stelde. Ze legde op geen enkele manier woorden in mijn mond en probeerde mijn gevoelens en gedachten aan me uit te leggen. Hierdoor voelde ik me heel serieus genomen en begrepen. De therapie kwam dus echt vanuit mij en was niets wat mij door een ander werd opgedragen. Als je dus uiteindelijk bij een psycholoog terecht komt die je het tegenovergestelde laat voelen, dan zou ik zeker op zoek gaan of vragen naar een ander.

Als je nog vragen o.i.d. hebben, dan mag je me altijd een berichtje sturen! Ik vind het zelf niet prettig om alles open en bloot op internet te zetten, maar je mag me altijd een pb sturen c:

From these ashes, I will rise

Hoi!
Wat goed dat je een psycholoog gaat bezoeken (:
Ik ben weliswaar geen klinisch psycholoog (lees therapeut), maar wel een psycholoog. Dus als je nog vragen hebt, staat mijn pb open.

I am an idiot, I move.

Ik herken me enorm in je uitleg, heb zelf van kleinsafaan een sociale angststoornis, ben ook al enkele jaren op en af in therapie dus deel gewoon even hoe ik dat ervaar:)
Wat bij angst heel hard voorkomt, is dat je angst hebt geen controle te hebben. Dat maakt jou nu zo twijfelachtig en angstig, je weet niet zo goed wat therapie inhoudt, wat je moet verwachten, want daar heb je absoluut geen controle over. Weet dat dit zelfs rationeel iets is waar mensen last van hebben, spannend vinden. Het is iets nieuws en moet nog even uitzoeken hoe dat gaat werken voor jou. Dat is echt compleet normaal!

Wat ik heb gemerkt het voorbije jaar dat zelfs al handel je heel vaak of zowat altijd uit angst, is er nog steeds iets in jou dat je maakt tot wie je bent. Dat is er altijd geweest en heeft niets met die angsten te maken. De angsten zitten daar rond. Maar dat ene stukje, de kern van wie je bent gaat niet veranderen. Je vriend heeft dat stuk allang in jou gezien, zelfs al doe jij dat zelf niet. En dat is de reden waarom je vriend, vrienden, familie je graag zien.
Therapie gaat hem vooral om jou handvaten te geven beter met de angsten om te kunnen. Er niet meer tegen te vechten, maar aan te nemen, en te kijken vanwaar het komt, en hoe je vanuit daar er iets aan kan veranderen.

Ik heb gemerkt dat na een tijdje die angsten verminderen, waardoor er meer ruimte komt voor jouw persoonlijkheid te ontdekken. Ineens heb je meer ademruimte en gedachten over om iets anders mee te gaan doen, dan al die zorgen en angst die nu je hoofd vullen.
Jouw persoonlijkheid, de kern van wie je bent, gaat niet veranderen. Dat perfectionisme gaat niet weggaan maar je leert om hier om een gezonde manier mee om te gaan waardoor je het een gezonde sterkte kan maken, in plaats van iets dat je in een put steekt waar je mogelijks moeilijk nog uitgeraakt.

Ik heb geleerd dat we allemaal een criticus in ons hoofd hebben. En op een gezonde manier, beschermt die ons, helpt die ons beslissingen te maken. Door angst, onzekerheid en twijfels kan die ineens tegen ons gaan keren waardoor we het gevoel hebben dat we onze eigen grootste vijand zijn. Die stem van angst, die ons constant bekritiseert is zo groot geworden dat je zelf nog maar immens klein bent. Weten welk je doet uit angst en door wie je zelf bent, merk je wel. Op een bepaalde moment kan je dat ook splitten, 'is dit nu de angst die spreekt of ik?' Al neem je een boekje en schrijf je visueel op wanneer je je als jezelf voelt en wanneer niet. Ik heb zo al heel wat notitieboekjes met realisaties en schetstekeningen. Dit toont dat die negatieve gedachten en gevoelens eigenlijk de angst zijn die spreken. Die roze olifanten kunnen alvast op het stuk dat jou maakt tot wie je bent. Zo kan je meer en meer uitvinden wat dat zoal allemaal is en vanaf daar beginnen handelen. Jouw fantasie gaat niet weggaan, if anything zal die mogelijks nog vergroten.

Vroeger nam ik vaak drie treinen vroeger om ergens op tijd te zijn, uit pure angst te laat te komen. Nu neem ik vaak nog steeds eentje vroeger dan de laatst mogelijke. Niet uit pure angst om dan ergens uren te zitten wachten uiteindelijk, maar omdat ik over mezelf heb geleerd dat ik eigenlijk wel graag op tijd kom. Liever iets te vroeg, dan te laat. Sommige van onze angsten gaan verder op hoe we al als persoon zijn. Dat betekent niet dat je ineens enorm hard van persoonlijkheid zal veranderen. je botst er net tegenaan. Je persoonlijkheid zal net meer naar boven komen, net omdat je meer ademruimte krijgt.

Wat je nu voelt en denkt, is inderdaad de angst die spreekt.

en positiever.. denk gewoon dat je op een bepaald moment kan onderscheiden/volledig realiseren dat vaak die (negatieve) gedachten/angsten niet terecht zijn. Het moet gevalideerd worden dat je ze hebt, voelt en ervaart, maar daarom is het niet terecht.
Vergeet niet dat een angststoornis iets is dat je hebt, niet dat je bent! Als je je niet volledig op je gemak voelt bij je psycholoog, kan je altijd om een andere vragen. Het gaat over wat in jouw hoofd omgaat, het is belangrijk dat je je daar ook goed bij voelt! Ik hoop dat je hier iets aan hebt, je mag altijd een pb sturen als je wil!

• you cant start a fire without a spark •

Overigens zou ik bij je eerste afspraak met de psycholoog het daar ook even over hebben. Dan weet hij/zij dat je er mee zit en kan ze uitleggen hoe het allemaal precies in zijn werk zal gaan. De eerste sessies zijn normaal gezien inleidend dus dan gaat er zowel voor jou als voor de psycholoog duidelijkheid komen over hoe jullie het allemaal precies gaan aanpakken, waar jij schrik voor hebt etc.

[ bericht aangepast op 27 jan 2019 - 10:07 ]

cause i'm a little unsteady

Ik heb er even over gedaan om alles op me te laten inwerken, maar ik wou jullie wel allemaal nog bedanken voor jullie reacties <3 Het heeft echt heel erg geholpen om een beter beeld te schetsen van wat me te wachten staat. Het stukje 'maar wat als' zit nog altijd in mijn hoofd, maar ik ga proberen om jullie berichtjes in mijn hoofd te houden. Echt super bedankt allemaal <3

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"