200 | RPG Rollentopic | Heartbeat Island [16+] - Rollentopics

Devon is opgegroeid in Leeds in een vrij doorsnee gezin met liefhebbende ouders en zijn oudere zus Samantha. Zij hebben een neef Keith die in Monterey, Californie werkt. Met hem had de jonge Devon al een paar jaar contact, omdat hij graag in de VS wilde werken maar hij wist dat zijn ouders hiervoor nooit toestemming zouden geven. Ze zagen hem liever verder studeren omdat zij die kans nooit hebben gehad.
Op 18-jarige leeftijd is de jonge Devon echter uitgeloot voor een green card, waarna hij het nieuws zijn ouders vertelde. Ze waren geschokt en verboden de jongen te gaan (zij hadden hier een zeer grondige reden voor die ze Devon niet vertelden), maar hij luisterde niet. De VS lonkte en zodoende is hij na de middelbare school in Monterey, Californie bij zijn neef in zijn garage gaan werken. Dit leidde tot grote woede bij zijn ouders.

Amper een paar maanden nadat hij is begonnen met werken in de VS, kwam Devon erachter dat zijn avontuur grilliger wendingen aannam. Zijn neef Keith was niet wie hij aanvankelijk dacht dat hij was. Hij was onvoorspelbaar, agressief en verslaafd aan cocaine. Devon kwam er gauw achter dat hij hier ook in handelde. Toen hij Keith echter confronteerde en vertelde dat hij wilde vertrekken, zei hij dat daar niks van in kwam en voorzorgsmaatregelen had getroffen. Zijn paspoort had hij verstopt. Hij zette hem voor het blok en gebruikte het paspoort als chantagemiddel om hem in te zetten bij zijn cocainehandel. Het alternatief, zo redeneerde Keith, was een jarenlang verblijf in een detentiecentrum voor jonge illegalen. Devon werd bang, zo bang dat hij niet het lef had om tegen Keith in te gaan.
Devon assisteerde een paar keer met het vervoer van cocaine, wat wonderbaarlijk genoeg goed afliep, maar de mentale stress en de klappen van Keith zorgden ervoor dat hij gauw achteruit ging. Met zijn ouders verbrak hij uiteindelijk contact, uit angst voor hun oordeel.

Toen drie maanden later een deal uit de hand liep en Keith bebloed met blauwe plekken thuis kwam, bracht hij nieuws dat Devon een klap in zijn maag bezorgde: zijn afnemers zouden Devon in gijzeling nemen en hem pas terugbrengen als Keith zijn schuld van 50.000 dollar had afbetaald. Tot Devon’s verbazing was Keith hier zonder meer mee akkoord gegaan. ‘Voor die mensen ben jij handelswaar.’ Keith onderschatte echter zwaar Devon’s woede.
En die liep samen met de angst en onmacht zo hoog op dat Devon die nacht het heft in eigen handen nam. Hij zou een einde maken aan die drugs die hem zo hadden geruïneerd. Hij stak het huis in de hens, met daarin ook de enorme voorraad cocaine die Keith verborg. Hij nam Keith onder schot mee naar de achtertuin, waarna hij hem tot bloedens toe in elkaar sloeg. Daarna sloeg hij op de vlucht, met nog een kleine voorraad cocaine die hij van plan was te verkopen mocht de situatie hem financieel te penibel worden.

Zo ver zou het echter nooit komen. Niet lang daarna werd Devon met deze drugs gearresteerd en in hechtenis genomen. Keith had tegen hem getuigd en Devon werd een ‘plea bargain’ voorgelegd. Dit zou resulteren in een straf waar hij nooit tegen in beroep kon gaan. Devon, destijds een jongen kwaad op het systeem en op Keith, wees deze echter af en ging met zijn zaak naar de rechtszaal, waar hij van plan was om zowel voor zichzelf als voor Keith gerechtigheid te krijgen. De realiteit liep echter anders: Devon’s vonnis werd levenslang.

De 19-jarige Brit bleek een makkelijk doelwit: hij was jong, kwetsbaar en kende niemand.
Na zijn zoveelste aframmeling bood een oudere, invloedrijke gevangene hem de keuze: of naar een P.C.-vleugel* gaan en de rest van zijn straf uitzitten in volledige isolatie, of hem de gunsten verlenen waar hij om vroeg in ruil voor bescherming. Devon koos het laatste.
Zijn leven in de gevangenis veranderde hierdoor radicaal, van de manier waarop de andere gevangenen zich tegen hem opstelden naar hoe hij zich zelf moest opstellen. Hij schikte zich in een rol, een gehoorzaam profiel dat de andere man van hem vroeg en hij verbande elke gedachte van woede of protest hiertegen naar de achtergrond. Hij deed veel dingen waar hij niet achter stond en waar hij zelfs van walgde, maar het wende. Mettertijd kreeg hij een reputatie die jaren in stand werd gehouden door wisselende ‘partners’. Zijn zachte, bijna elegante uiterlijk speelde hier een grote rol in.

Bij zijn laatste ‘partner’ liep het echter anders. Per toeval overhoorde hij een plan van een stel gevangenen om hem de ziekenboeg in te slaan. Toen hij dit aan hem terugkoppelde werd hij niet geloofd, omdat deze gevangenen altijd als broeders voor de man waren geweest. Toen het groepje echter tegenover de man stond en Devon riep dat hij moest wegwezen, was het al te laat: de mannen staken hem neer. Devon, nu fysiek een stuk sterker dan jaren geleden, reageerde razendsnel en ging met de gevangenen op de vuist en stak iemand neer. Twee gevangenen kwamen daardoor in kritieke toestand in de ziekenboeg terecht, maar overleefden het voorval wel. Ook Devon’s ‘partner’ overleefde, maar werd naar een andere gevangenis geplaatst.
Devon werd ineens bewonderd en nieuwe ‘partners’ dienden zich uit allerlei hoeken aan, maar het aanzien mocht niet lang duren.
Zijn straf werd verlengd met acht jaar en hij werd overgeplaatst naar Heartbeat Island, waar hij net is gearriveerd. Hier is hij vastbesloten overnieuw te beginnen en niemand ooit over zijn reputatie en verleden te vertellen, omdat hij niet weer iemands ‘bitch’ wil worden.
Hij zoekt nu naar een manier om te overleven in een zeer onherbergzame omgeving waar hij fragmenten van zijn verloren identiteit weer probeert te vinden en maar kan hopen dat niemand hem herkent van een verleden dat hij wil vergeten.