200 | RPG Rollentopic | Heartbeat Island [16+] - Rollentopics

Gérard was pas 3 maanden oud toen zijn ouders beiden overleden in een auto-ongeluk in Bordeaux, Frankrijk. Hierna werd hij opgevoed door zijn moeders’ welvarende grootouders die hun wortels in de Franse adel hebben. Hier heeft Gérard zijn welgemanierde voorkomen vandaan.

In zijn tienerjaren realiseerde hij zich de afstand tussen zijn grootouders en de ‘gewone’ mensen. Hij wilde wat bijdragen in de maatschappij.Gérard koos voor het andere uiterste: hij besloot bewaker te worden in een van de grootste gevangenissen van Frankrijk. Dit in de hoop om een goede invloed te zijn op de mensen die aan de onderkant van de samenleving bungelden. Als jongvolwassene ontmoette hij nu ook zijn vrouw.

Zijn teleurstelling als bewaker kon echter niet groter zijn: in zijn positie werd hij bespot, vernederd, uitgejouwd en kreeg hij als het even kon een klap op zijn kaak. Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat het respect dat de gevangenen zo hoog in het vaandel hadden, totaal niet voor hem opging. Deze mensen gedroegen zich als dieren, concludeerde hij en hij leerde razendsnel om een muur op te zetten om zich daartegen te beschermen. Ze hadden alle kansen om het tij van hun leven te keren maar grepen deze niet aan en de enigen die ze ermee hadden waren zij zelf. Wat zwak en miserabel.
Hoewel hij erg sterk was, was fysiek geweld vaak niet het eerste waar hij naar greep. Zijn straffen waren vaak van disciplinaire aard en een vorm van psychologische vernedering om hun reputatie onder de medegevangenen aan te tasten. Dit zorgde voor grote vrees onder de Franse gevangenen voor wie reputatie heel belangrijk was. Hierdoor kreeg hij de bijnaam de Stille Storm.

Een van zijn meest memorabele acties was echter zijn antwoord op een dispuut tussen twee gevangenen, dat uit de hand dreigde te lopen. Twee voormalige celmaatjes raakten in zo’n verhitte ruzie dat dit dreigde te escaleren in een gevecht tussen twee groepen. In plaats van de twee in isolatie te zetten of over te plaatsen naar andere gevangenissen bood hij hen de optie om het zelf uit te vechten in een cel. De regels waren: niet moorden, geen wapens. Dit werd door de twee dankbaar ontvangen. Half grappend zei een andere bewaker die hier lucht van kreeg dat hij hier geld op durfde te zetten, waarop Gérard zei: ‘Hoeveel?’

Langzamerhand wisten gevangenen hun weg naar hem te vinden hiervoor met uiteenlopende redenen: conflicten over schuld, seksueel geweld of omdat ze er zin in hadden. Zo nam een Franse vechtring serieuze vormen aan. Niet alleen onder de bewakers, maar later ook onder de gevangenen werd er veelvuldig gewed. Gérard zag de gevangenen als een stel gekooide honden die zo hun frustraties op elkaar botvierden.
Het liep uit de hand toen een bewaker in plaats van toeschouwer, zelf in de ring wilde stappen om het met een gevangene uit te vechten die hem aan het treiteren was. Gérard zei dat bewakers niet mochten vechten, waarop de man zei dat hij genoeg bewijs had om deze ring openbaar te maken en daarom niet zijn toestemming nodig had.
Dit liep echter gruwelijk mis: de bewaker kwam om in dat gevecht en de ring werd ontmaskerd. Gérard werd ontslagen uit die gevangenis en zat zonder baan.
Zijn vrouw was in deze periode mentaal zwaar achteruit gegaan en het zorgen voor haar kwam ook voor een groot deel voor zijn kiezen terecht.

Toen kwam de toenmalig gevangenisdirecteur met een voorstel; Gérard naar Heartbeat Island sturen, een eiland waar niemand wilde zijn maar waar hij de kans had zijn gezin te onderhouden. Gérard nam het aanbod aan, mede aangespoord door de ouders van zijn vrouw die voor haar en hun zoontje beloofden te zorgen en een oogje in het zeil te houden.

Op het eiland had hij gezien hoe bewakers vechtpartijen organiseerden en gevangenen treiterden, misbruikten en martelden. Hij had gezien hoe gevangenen elkaar verlinkten voor een extra stuk brood en met elkaar op de vuist gingen enkel uit stompzinnige masculiniteit. En hij vond het walgelijk, dieptriest en dierlijk gedrag.
Om het vertrouwen te winnen van directeur Ray Williamsen en zo hopelijk te mogen terugkeren naar zijn baan in Frankrijk keerde hij terug naar een vertrouwde rol: de elitaire eikel die geen bullshit pikt van bajesklanten. Hij zou zijn tijd uitzitten en weer vertrekken.
Totdat het bloed kroop waar het niet gaan kon. Gérard viel voor diezelfde directeur. Hij is ervan overtuigd dat de andere man dit weet en totaal geen interesse heeft in een toekomst met hem. En dat doet pijn. Maar Ray’s verboden aantrekkingskracht en dat Gérard een jarenlang verdrukte kant van zichzelf eindelijk kan uiten zorgen ervoor dat hij toenadering zoekt, al is het maar voor een nacht. En al is hij voor Ray maar een spel.
Gérard is reeds zes maanden op het eiland.