RPG • 300 • Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

Welcome to The University of Metanoia a place where all our students can work on their happy endings. The University of Metanoia is een grote campus waar de afstammelingen van de welbekende sprookjesfiguren gaan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen en houd hun studenten dicht bij elkaar. Iedereen kent haast iedereen en er is dan ook een strikte regeling wat betreft verboden middelen. Metanoia staat dan ook niet zomaar bekend als de beste school, iedereen is er welkom. Zo ook de studenten van Ira University. Waar de meeste sprookjes figuren hun happily ever after uitleefden, was er ook een andere zijde die het hier moeilijker mee heeft gehad. Ira University was een afgelegen kasteel waar de kinderen van de meer duistere figuren heen konden om toch een toekomst te krijgen. Deze school stond niet bepaald goed bekend. Vele studeren gaven er dan ook de brui aan. Echter na een incident werd de universiteit gesloten en stonden veel studenten op straat. Gelukkig opende Metanoia ook voor hen de deuren waardoor er heel wat conflicten op de school ontstonden. Sommige studenten keerden zich tegen de nieuwelingen terwijl bij anderen juist de interesse in het zorgeloze leventje van de anderen gewekt werd. Hou jij je stevig vast aan jouw destiny wil je dan toch je eigen verhaal gaan schrijven, hier in the University of Metanoia?

---

METANOIA Het is vrijdag en de laatste lesbel van de week is net gegaan. De studenten van Ira hebben hun eerste schoolweek overleefd en kunnen nu wel wat chaos gebruiken. Enkele studenten van Ira hebben een geheime gang gevonden die leid naar een ondergrondse kamer, welke ze 'The dungeon' gedoopt hebben. Bijna alle Ira studenten weten dat er vanavond een feetje te vinden is zoals ze op hun vorige school waren. Ruig en gevaarlijk! Er is pixiedust te vinden om te snuiven en alle liquors die je kan wensen. Sommige studenten van Metonia hebben er misschien al wel van gehoord en mogen gaan als ze durven. Just remember, snitches get stitches. Schoolrules [/face] ⬧ No alcohol allowed (rum, vodka, wine etc.) ⬧No drugs allowed (Pixiedust, eat me pills, goldhay, drink me potions) ⬧ No smoking ⬧ No fighting ⬧ No bullies allowed ⬧ No putting spells on other students ⬧ No big animals on campus (animals are allowed but you need to take care of bigger animals in the stables) ⬧ No contraband ⬧ No stealing ⬧ After three warnings you'll be expelled for a certain time the headmaster will determine RULES ✧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ✧ Maximaal 3 personages per persoon. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Dom of Hargreeves maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven. ✧ Dit idee is uitgewerkt door DiavaI, Hargreeves en Dom.

[ bericht aangepast op 25 nov 2019 - 14:10 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Terwijl Lucien rustig wachtte op een reactie van Qadir staarde hij naar het plafond, niet dat daar veel te beleven was, maar hij had ook niet veel anders te doen. Het enige wat hij nu ook echt wou doen was Qadir. Gelukkig liet de jongen niet erg lang op zich wachtte, want al snel klonk het bekende geluid van een berichtje wat binnen kwam op Lucien zijn telefoon. Hij draaide zich snel van zijn rug op zijn buik terwijl hij zijn telefoon weer tevoorschijn haalde. Een kleine zucht rolde over Lucien zijn lippen toen hij Qadir zijn reactie las, tegelijkertijd wisten zijn mondhoeken ook omhoog te kruipen. Qadir wou het hem weer niet makkelijk maken.

To Qadir, lover 1
Moe ben ik zeker niet, ik zou nooit moe van jou kunnen worden. Dus we kunnen elkaar mooi wakker houden

Lucien wachtte niet eens meer op een reactie van Qadir hij wist wel dat de jongen wel zou komen. Natuurlijk zou hij langs komen, anders was het een gemiste kans. Lucien liet zich dan ook al snel weer uit zijn bed glijden en liep naar de badkamer toe om zijn haar te doen. Niet dat het echt nodig was, waarschijnlijk zou het straks toch al snel niet meer in model zitten. Bovendien hoefde Lucien helemaal niets te doen om er goed uit te zien, hij zag er al goed uit van zichzelf. Er was alleen een verschil tussen er goed uitzien en er heel goed uitzien en Lucien prefereerde toch dat tweede.
Verder deed Lucien dan ook niet heel veel meer, hij verdween weer op zijn bed terwijl hij wachtte op Qadir die die zo wel voor zijn deur zou staan, hoewel Qadir er toch wat langer overdeed dan Lucien had verwacht. Hij begon bijna ongerust te worden toen hij geklop op de deur hoorde. "De instopservice is er." klonk Qadir zijn stem aan de andere kant van de deur.
Opnieuw kwam Lucien zijn bed uit en opende de deur voor Qadir. 'Ik hoop dat deze service komt inclusief gezelschap in bed.' zei Lucien terwijl hij Qadir naar binnen trok.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Double Major Bibbidi Bobbidi Boo & Once Upon A Time Zwaardvechten, paardrijden & art club Secret Evil Club

Het duurde nog geen minuut voor de deur geopend werd en Qadir getrakteerd werd op Lucien's goddelijke gezicht. Veel tijd om iets te zeggen kreeg hij echter niet, gezien de Fransman hem al voor was. "Ik hoop dat deze service komt inclusief gezelschap in bed." Een ietwat duistere grijns verscheen op het gezicht van de Arabier, terwijl hij volgens Lucien blijkbaar niet snel genoeg binnen kon zijn. Hij schopte met zijn voet de deur achter zich dicht en keek de gretige krullenbol recht in de ogen. Hij ging zo dicht mogelijk tegen de jongen aan staan, zonder hen uit evenwicht te halen, en bracht vervolgens zijn lippen naast diens oor. "Dat hangt er van af welke service daar tegenover staat," fluisterde hij. Even overwoog hij in Lucien's oorlel te bijten, en de arme jongen uit zijn lijden te verlossen, maar hij besloot de spanning er nog even in te houden. Hij stapte zonder waarschuwing om de jongen heen, maar niet zonder daarbij zijn hand door Lucien's krullen te halen om deze in de war te brengen. Hij kon het gewoonweg niet laten de Fransman te plagen. Qadir stapte richting het bed en bleef met zijn rug naar de krullenbol toe staan. Hij maakte behendig de knopen van zijn hemd open en trok vervolgens tergend langzaam zijn hemd uit. Het koste hem meer moeite dan hij wilde toegeven maar toch liet hij het schijnbaar achteloos op de grond vallen. Met een valse air van desinteresse keek hij over zijn schouder, naar degene die hem hier uitgenodigd had. Hij trok een wenkbrauw op, al voelde hij een brede grijns op zijn lippen glijden. "Wel?" bracht hij uit. Die zin had hij perfect kunnen opvolgen met de vraag 'Waar blijf je?' maar dat leek hem reeds geïmpliceerd en hij gebruikte die tijd liever voor andere dingen. Hij besloot het showgehalte op te voeren om Lucien in actie te krijgen, en boog zich lenig voorover -waarmee hij gelijk zijn Beastie trakteerde op een fantastisch zicht van zijn achterste in de strakke jeans die hij voor de gelegenheid had aangetrokken- en ontknoopte zijn veters, waarna hij uit zijn schoenen stapte. Hij ging kort op het bed zitten om zijn sokken uit te trekken, maar al gauw stond hij alweer overeind. "Lucien, you slut, you magnificent Beast," sprak hij de Fransoos aan met zijn volledige bijnaam. "Zorg dat ik je niet hoef te komen halen..."

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

'Het is oké,' merkte Mei met een glimlach op. Zira had nu al spijt dat ze überhaupt was gestopt om zich te verontschuldigen, want nu kon ze niet met goed fatsoen zich uit de voeten maken. Verdomme. Ze was vaak wel soort van gemanierd, dat had haar vader haar nog wel bijgebracht, maar af en toe vervloekte ze het ook. 'Oh, dit is trouwens Beau,' zei ze toen en Zira keek van Mei naar de onbekende jongen. Beau dus. Hij stak zijn hand naar haar uit.       'Aangenaam, Zira. Leuk je te ontmoeten.'       Met flinke tegenzin schudde Zira zijn hand. Ze had haar muziek nog aan en deed haar oortjes niet uit, maar kon ze wel verstaan. Helaas, dacht ze. Ze vond de studenten van Metanoia nu al verschrikkelijk beleefd en overdreven aardig. Als ze op Ira iemand zo had afgesnauwd, had ze net zulke woorden naar haar hoofd gekregen hebben. Maar hier niet. De kinderen hier waren net huppelende prinsesjes en prinsen op het witte paard. Om te kotsen.       'Voor wie was je op de vlucht?' vroeg Mei en Zira moest er alles aan doen om niet met haar ogen te rollen.       'Het zou me niets verbazen als ze op de vlucht geslagen zou zijn voor het eten in het cafetaria,' ging Beau er direct op in. Zira had de energie gewoon niet om daarop te reageren. Het eten hier was vele malen beter dan wat ze ooit op Ira kregen. Stel verwende nesten..       'Ik was aan het hardlopen,' zei ze toen maar en ze keek even naar haar telefoon en opende snel het gesprek met Percy.       To: Percy       Help, staande gehouden door twee van Metanoia. Nu al ziek van. Ze zorgde ervoor dat Mei en Beau het natuurlijk niet konden lezen en stak haar telefoon snel weer in haar kontzak.       'Plannen voor het weekend, dames?'       Wéér zo'n opmerking. Wéér die neiging om hard met haar ogen te rollen. Om niet te hoeven antwoorden pakte ze het haarelastiekje dat ze rond haar pols droeg en bond de dreadlocks samen in een lage staart.       'Niet echt,' antwoordde ze uiteindelijk, hopend dat de twee door zouden hebben dat ze geen zin had in een gesprek. Maar zoals ze in de afgelopen week had gemerkt was iedereen op Metanoia maar al te nieuwsgierig naar de nieuwe studenten en wilden ze het liefst alles weten.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

---

"Er ligt daar nog wat." mompelde Percy net toen Finnley weer overeind was gekomen, Finnley keek naar het verloren blaadje wat hij op de grond had laten liggen. Een kleine zucht wist Finnley zijn lippen te verlaten, Finnley hoopte dat Percy dit niet opvatte als een aanval naar hem toe, de zucht was eerder gericht op Finnley zelf die het blaadje over het hoofd had gezien. Snel pakte hij het van de vloer en stak hij het weer veilig tussen zijn boeken.
Nu had Finnley er daarna natuurlijk voor kunnen zorgen weer door te lopen, maar in plaats daarvan had hij ervoor gekozen conversatie te maken met Percy. Hoewel zijn vraag hoe Metonia Percy beviel duidelijk niet helemaal goed overkwam op de piraat. Een halve proest verliet de lippen van de jongen tegenover Finnley, wat Finnley een beetje onzeker wist te maken. Dit was zeker de verkeerde keuze geweest. " Het is geen Ira." verklaarde Percy zijn eerdere reactie alsof dat veel duidelijk maakte. Finnley keek Percy enkel fronsend aan niet wetend wat Percy met dit cryptische antwoord wou zeggen. "Veel te weinig alcohol hier en kamers zijn 'te delen' Ik dacht dat ze hier meer 'luxe' hadden." voegde Percy aan zijn vorige woorden toe, terwijl hij een flask even heen en weer bewoog.
Kort haalde Finnley zijn schouders op. 'We hadden eerst eigen kamers, maar met alle nieuwe leerlingen is het een beetje overbevolkt hier geraakt.' zei Finnley, waarna hij vluchtig zijn hoofd schudde. 'Niet overbevolkt bedoel ik, jullie zijn geen last ofzo, maar er zijn gewoon niet genoeg kamers.' probeerde hij uit te leggen om Percy niet te beledigen.
"Maar feestjes moet je zelf starten niet? Feestje waar het saai is, is dat geen gezegde? I dunno" ging Percy verder terwijl hij een arm om Finnley heen sloeg om verder met hem door de hal te wandelen alsof ze een gemeenschappelijk doel hadden. "Je komt toch wel, Matey? Feestje in de donkere hallen van deze... weet-ik-veel-wat-het-is." zei Percy, terwijl Finnley zich afvroeg wat de beste vluchtweg was voor het geval dat Percy hem wat aan wou doen. Finnley deed zijn best de jongen niet te veroordelen, maar je wist het maar nooit. 'Feestje?' vroeg hij uiteindelijk terwijl hij zijn rug rechtte. 'Ik heb helemaal niets van een feestje gehoord.' voegde hij aan zijn woorden toe, hij duwde Percy zijn arm soepel van zijn schouder af. 'Maar als je me kunt uitleggen waar ik heen moet wil ik misschien wel langs komen.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Mei zou niet veel over Zira kunnen vertellen aan Beau, want ze kende haar nieuwe kamergenoot amper, maar het leek haar redelijk onbeleefd om de twee niet even aan elkaar voor te stellen. Ze ging er tenminste vanuit dat ze elkaar nog niet kenden, tenzij ze toevallig een paar lessen samen hadden, want verder was te integratie tussen de studenten van Ira en Metonia nog niet erg in gang gezet. Mei had het idee dat de studenten van beide scholen het liefst zover mogelijk van elkaar vandaan bleven en ze moest bekennen dat dit voor haar niet veel anders was. Ze zouden vast wel iets betere mensen zijn dan iedereen zei dat ze waren, maar dat betekende nog niet dat Mei meteen beste vrienden met ze hoefde te worden. Ze had haar vrienden hier wel en daar was ze meer dan tevreden mee.
'Het zou me niets verbazen als ze op de vlucht geslagen zou zijn voor het eten in het cafetaria,' merkte Beau op, wat ervoor zorgde dat Mei zachtjes om de opmerking grinnikte. 'Ik denk dat je dan nog wel een stukje harder zou rennen.' zei Mei, waarna ze zich naar Zira draaide afwachtend op haar reactie.
'Ik was aan het hardlopen,' merkte Zira op, waarna ze zich direct op haar telefoon richtte. Mei trok kort haar wenkbrauw op. 'Binnen hardlopen?' vroeg ze, dat was iets wat ze nog niet veel vaker had gehoord, de meeste mensen kozen er toch voor buiten een rondje te doen. Mei zou er sowieso niet voor kiezen te gaan hardlopen, maar als ze dan moest kiezen zou ze eerder voor buiten kiezen, de frisse lucht leek haar fijner dan dit muffe gebouw.
'Goed, gelukkig hoeven we ons daar in het weekend niet druk om te maken' zei Beau 'Plannen voor het weekend, dames?' Mei keek even naar Zira die haar haar net in een staart aan het binden was, toch wachtte Mei het antwoord van haar kamergenoot af. Ze was wel benieuwd wat Zira van plan was hier in haar weekend te gaan doen, maar het antwoord wat Zira gaf Mei hier zeker geen inzicht in en Mei vermoedde zo dat ze het ook niet zou zien komend weekend. Ze had er weinig vertrouwen in dat Mei nu ineens wel veel aanwezig zou zijn in hun kamer. 'Niet echt, ' had Zira kortaf geantwoord.
Mei draaide zich nu half naar Beau toe. 'Ik was van plan verder te gaan met mijn project in het robotica lab, maar verder heb ik niet echt bijzondere plannen.' gaf Mei aan, ze was één van de weinigen die het robotica lab hier gebruikte, waarschijnlijk om de rest geen flauw idee had wat ze daar zouden moeten doen, maar dat vond ze ergens ook wel fijn. Het voelde bijna een beetje als haar eigen ruimte, de ruimte lag dan ook wel vol met Mei haar spullen. Een mix van mislukte projecten, projecten die ze nog af moest maken of projecten waarvan ze inmiddels betere versies had weten te maken. 'En jij? Nog spannende dingen op de planning?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

DIANA / BUNNY HELEN KINGSLEIGH

---

Hard beet ik op mijn lip terwijl ik met de uiteinde van mijn mouw mijn tranen wegveegde. Deze eerste week van universiteit was best overweldigend geweest. Ik was ergens erg blij dat we eindelijk weg waren en op Metanoia konden komen, maar het maakte me ook wel angstig. Er bestaan zoveel dingen waar ik geen weet van had, waar ik zelf niet van durfde dromen. Ik had zelf een plat metalen magiedoosje gekregen wat men hier een smartphone noemden, wonderbaarlijk al was het ook breekbaar, dat verklaarde de grote barst in het glas me al. Ik haalde het doosje even uit mijn tasje waardoor het oplichtte en de tijd toonde. Oh jee ik ben laat!
Ik veegde snel mijn wangen af en deed de smartphone terug in mijn zakje waarna ik mijn benen, die ik opgetrokken had tegen mijn borst , liet neerbengelen. Misschien moet ik maar eens van het toilet afgaan. Geen zorgen ik had de pot toegedaan voor ik er op ging zitten om mijn kleine crisis te hebben. Ik opende de stal en ging mijn handen wassen, waarna ik een korte blik op mezelf werpte in de spiegel. Nieuwsgierige vlindertjes kriebelden zich in mijn onderbuik. Zou het? Ik liet voorzichtig mijn hand naar de spiegel gaan en twijfelde voor enkele seconden waarna ik dan toch vastberaden een poging deed om mijn hand door de lookingglas te houden, in de hoop een portaal naar Wonderland gevonden te hebben. Echter, tikte mijn nagel enkel tegen het spiegelglas. "HAH" verliet er als een soort tic mijn lippen. Natuurlijk niet, het was een gekke gedachte.... Misschien was het enkel maar mijn verbeelding geweest... Wonderland... Teleurgesteld haalde ik een hand door mijn blonde haren , waarna ik mijn tasje op de wasbak dumpte en mijn make-up bovenhaalde. Niet veel, gewoon genoeg om mijn huilbui van net te maskeren.
Ik had Bunny deze week niet veel gehoord, wat me wel opluchtte, misschien wilde ze me ook voor ééns gelukkig zien? Maar... Waarom voelde ik me dan zo... ongelukkig? Nee Dee, het is gewoon even aanpassen, no big deal.
Daarbij, er waren ook vele leuke dingen gebeurd deze week en er was een feestje vanavond, ik wilde daar zo graag heen! Het was dan geen tea party, maar er werd mij of nou ja Bunny verzekerd dat het de moeite waard zou zijn en dat een beetje gek daar zeker wel gewaardeerd werd. Daarbij hadden Dom en ik ook onze business waar we ons mee moesten bezighouden. Perfect party materiaal. Het idee beurde me al helemaal op, dus nam ik mijn tasje, zette ik een glimlachje op en ging de badkamer uit. Dansen, muziek, lekkere drank. Vrolijk huppelde ik richting Dom's kamer, gezien we samen zouden gaan naar het feestje. µik begon dan ook hummend een deuntje op te neuriën die ik me nog herinnerde van toen ik zeer klein was, vooralleer ik zijn kamer bereikte en op het gehum op de gigantisch lijkende deur klopte. "Doooom?" De deur leek bijna te groeien en ik voelde me vreselijk klein worden. Echter beterde dat weer zodra Dom de deur opende en me begroette met een stevige omhelsing. Verrast door zijn begroeting giechelde ik vrolijk en knuffelde ik hem natuurlijk terug. "Zusje." sprak Dom vooralleer hij me los laate en een kusje op mijn voorhoofd drukte. Ik giechelde weer en volgde zijn vinger die speels tegen mijn neus tikte, hierdoor even scheel kijkend. Bij het tikken leek er een soort blauw stof in de lucht te vliegen. "Waar was je? Ik was je kwijt." Vroeg mijn broer me met een glimlachje waarna hij zijn kamer weer inliep en ik hem volgde. Het leek heel even alsof al zijn meubels voor reuzen waren gemaakt en ik begon oprecht te denken dat hij misschien met een gigant zijn kamer moest delen, al was ik onbewust ook wel zeker dat het de aiws weer was. Eens Dom dan ook naast zich klopte, brak ik vrij van mijn transe en kwam ik huppelend naar hem toe om me vervolgens neer te ploffen. "Ik was al bang dat je zonder mij naar het feest gegaan was." sprak Dom vervolgens waarna hij zijn tong uitstak en ik hield mijn mond even open. "Ik zou je nooit achterlaten!" kwam er oprecht over mijn lippen, waarna ik neer ging liggen, met mijn rug op de grond zodat ik kon kijken naar zijn plafond, waar er allemaal vlinderdjes leken te zitten. "Ik was even naar het toillet, alles is hier zo fascinerend, vind je niet Dom?" vroeg ik mijn broer en keek hem dan aan met een glimlachje. "Ik ben al helemaal benieuwd naar het feesjte vanavond." vervolgde ik enthouasiast en veerde weer recht. " Zouden ze kunnen Futterwacken? Ik heb dat altijd willen leren doen, maar het lukt me nooit." zei ik vervolgens met een pruillipje.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Avarice Onyx De Vil You can't do epic shit with basic people. ☆ ★ ☆ Avarice - Architechture - outfit - sneaking out for a cigarette with Larsen

De overdreven buiging van Lars na mijn woorden liet me lachen, hij had goede humor en dat kon ik wel waarderen aan hem. Ik gaf hem dan ook een vriendschappelijke kus op zijn wang, waarna ik weer op mijn plek ging staan.       'Als ik emotie had zou ik er bijna van zijn gaan blozen.' Zei Larsen met een ondeugende grijns. Hij veegde met zijn hand langs zijn wang, waarschijnlijk omdat hij al eerder een halve dag met mijn lippenstift op zijn wang had rondgelopen. Het mooie was dat ook niemand er wat van zei, vooral ik niet toen ik zag dat ik het had geplaatst. Zo'n donkerrode vlek stak prachtig af tegen zijn huid.       'Ik snap nog altijd niet waarom jij vrijwillig die zooi aan je mond zet.' Mompelde hij nog, doelend op mijn sigaret. Ik rolde met mijn ogen en tikte de sigaret weg voor meneer ijspegel hier.       'Hebben we zin in vanavond, ijzig monstertje van me?' Vroeg ik geamuseerd, wetend dat hij niet hield van feestjes. Hij keek me niet erg blij aan en trok één wenkbrauw op.       'Avarice, hoe vaak hebben we het hier nou al over gehad? Jouw feestjes zijn niets voor mij. - Heb ik zin om bezopen mensen aan te zien pappen met alles wat los en vast zit? Nee.' Ik luisterde naar zijn gebrabbel, maar hij wist net zo goed als ik dat we hier niet heen zouden gaan voor het zuipen.       'Maar goed, vanavond is wel een beetje een ander verhaal... Heb ik zin om eens flink huis te houden om te laten zien wie er de baas zijn op deze halfbakken school? - Ja.' Een geamuseerde blik stond op mijn gezicht, zijn idee beviel me wel. Mijn oog viel op de bevroren blaadjes die Larsen op de grond liet kletteren, waarna ik met mijn ogen rolde, uitslover.       'Dus, wat zeg je ervan? Kreng van me. Wat is het plan van aanpak? We moeten ervoor zorgen dat dit een avond wordt die ze nooit meer van hun zielige leventje vergeten.' Een ongekend duivelse grijns sierde mijn gezicht terwijl ik dacht over een plan. We gingen deze brave prinsjes en prinsesjes even laten zien wie wij waren.       'Hmm, hier zal ik nog even over nadenken! Ik heb in ieder geval een zakje met wat pret pilletjes, ook die wat oplossen in drank.' Ik grinnikte even onaardig bij deze gedachten, de dames en heren van deze school zouden op hun kop staan.       'Hoe zit het trouwens met Lillian, komt die nog?' vroeg Larsen nog. 'Ik heb haar ook een berichtje gestuurd, maar je kent haar, ze is waarschijnlijk onzichtbare kwaaltjes bij zichzelf aan het wegwerken.' Een kort lachje kwam over mijn lippen. Lillian was toch zo ontzettend bezig met zichzelf, het was soms niet om aan te zien.

---

- thank you for existing -

L I L L I A N 🍎 Be Prepared x Bibbidi Bobbidi Boo 🍎 🍎 Paardrijden x Chearleaden x Drama 🍎 🍎 Slaapvertrek met Lisea & Olivia 🍎 🍎 Outfit 🍎

Het meisje met de witte haren bleef zo kalm als wat nadat Lillian verkondigde wie haar moeder was. Dat overkwam haar niet vaak. Redelijk moedig van het meisje. Of zeer naïef… 'Ik ben Olivia Anna Oldenburg, je kent mijn broer vast wel, Larsen?' verkondigde de dame. Ze had het dus bij het rechte eind, het was effectief Larsen’s zus. Een opwelling van minachting overviel haar, maar Lillian hield het goed verborgen achter haar rood gestifte glimlach. Hopelijk zat verraad niet in hun bloed, want als deze helft van de tweeling haar een mes in de rug zou proberen steken ,zoals haar broer had gedaan, dan zou Lillian zich niet inhouden; en gezien Olivia niet bekend was met de manieren van Ira, zou dat nogal lelijk kunnen uitpakken voor haar. Op dit moment besloot Lillian het meisje de voordeel van de twijfel te geven. Voor nu. ‘Ah Larsen ken ik zeker wel, nukkige jongen soms, maar dat lijkt me bij jou niet het geval.’ Zei ze terwijl ze haar blik nog eens over Olivia liet gaan. Misschien kon ze hier wel wat mee, ze zou het meisje in de gaten houden. 'Lisea, dochter van Belle, aangenaam.' Zei het andere meisje. De onzekerheid die vluchtig op het gezicht van de brunette te zien was geweest was Lillian niet ontglipt. Hier zat er dus wel meer angst voor haar moeder ingebed. Let inderdaad maar op, Hun. 'Leuk dat je bij ons op de kamer bent ingedeeld. Oh, en wat heb je een leuke top. ' vervolgde Lisea. Lillian trok lichtjes een perfecte wenkbrauw op. Deze meid kende haar nog niet eens, hoezo ‘leuke’ kamerindeling. ‘Jazeker, ik denk dat we wel wat lol gaan beleven, wij drietjes.’ Deelde Lillian mee terwijl ze een lachje toeschoot naar Lisea. Of op z’n minst ik alleen. ‘En oh, dit, stelt niet veel voor hoor.’ Zei Lillian, kijkend naar haar top. Enkel een Vogue top met een paar nullen achter het eerste cijfer Maar dat kon een dochter van Belle natuurlijk niet weten, de meid moest het waarschijnlijk doen met de afdankertjes van haar moeder, ocharm. ‘Als je hem echt mooi vindt mag je hem zelfs hebben.’ Vulde ze aan. Ze keek Lisea verwachtend aan, zou de meid nu durven zeggen dat ze de top niet moest, of zou ze hem als een mak lammetje aannemen? ‘Heb je de school al volledig gezien? Anders willen we je wel even rondleiden' vertelde de brunette verder. Lillian keek gespeeld ongemakkelijk. ‘Dat is echt zo vriendelijk van jullie, ik kan nu al zeggen dat we goed zullen overeenkomen,’ ze haalde haar telefoon boven en wees er verontschuldigend naar,’ maar Avarice wacht op me, het zal voor een andere keer zijn.’ Zonder op een antwoord van de twee meiden te wachtten, typte Lillian met een stel goudgelakte nagels vlug een bericht terug. To: Avarice Ik kom eraan hun, net mijn roommates ontmoet, vanavond kan wel eens plezant worden. Rap stak ze haar mobieltje terug weg en zette ze nogmaals een vriendelijke glimlach op voor de twee dames. ‘Nou, dan zie ik jullie vanavond neem ik aan.’ Ze knipoogde nog een laatste keer naar Lisea vooraleer ze haar gekrulde haren over haar schouder gooide en de deur uitliep.

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

21      ✶      Bibbidi Bobbidi Boo      ✶      With Adil

Zoals ik eigenlijk al een beetje had verwacht kreeg ik precies de reactie van Adil waar ik op hoopte. Als ik iemand altijd overal voor wist te porren was het Adil wel. Wat een geweldige jongen was het ook. Er waren weinig mensen die mijn energie level bij konden houden maar Adil kwam er dichtbij in de buurt. Hij was dan ook mijn go to guy. Hoewel ik mijn vorige woorden allang weer vergeten was, was Adil hier blijkbaar op terug gekomen. Ik had hem vreemd aangekekn toen hij plots ineens stil was en om zich heen keek of hij een spook zag. Eenmaal hij was begonnen over de trol en de prinses drong het tot me door. Ik sloeg allang niets meer echt op van wat ik zei, ik kraamde merendeels van de tijd toch enkel pure onzin uit. Toch gaf het me wel een warm gevoel dat Adil wel naar me luisterde. Wat was hij toch een goede vriend. Ik hield me vast aan één van de houten bed pilaren terwijl ik Adil met een iets schuingehouden hoofd aankeek. 'Ik vind een trol toch iets interessanter klinken dan een prinses.' zei ik lichtelijk teleurgesteld. 'Er lopen al genoeg prinsessen rond op Metanoia.' grinnikte ik. Ik sprong nu ook van het bed af maar parkeerde direct erna mijn achterwerk op het hemelszachte bed en ging in kleermakerszit zitten. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog toen Adil verder ging met zijn verhaal op een mysterieuze toon. Ik was dol op verhalen. Hoe sterker ze waren, hoe beter. Het duurde dan ook niet lang voor ik aan Adil zijn lippen hing. Naarmate Adil zijn fantastische verhaal vorderde viel mijn mond zo nu en dan een stukje open. Mijnn vader was een geweldige verhalen verteller maar Adil liep niet ver achter. Toen Adil over de draak begon greep ik onbewust naar de deken en hield deze iets voor mijn gezicht. Alsof deze me daadwerkelijk ergens tegen ging beschermen. "Maar wij weten beter, niet, Charlie?" Ik knikte enthousiast. Nu kwam de plottwist! Ik heb altijd van een goede plottwist gehouden. Adil kwam altijd met de beste op de proppen. "Als je stil bent, kan je haar gebrul nog steeds horen..." Automatisch spitste ik mijn oren iets en bewoog iets dichter naar Adil toe, nog altijd aan zijn lippen hangend. Toen bedacht Adil dat het grappig zou zijn om te doen of hij de draak was en produceerde een vreselijk geluid. Of het nou op een draak leek in het midden latend. Echter schrok ik er wel enorm van, zo erg zelfs dat ik van schrik de benen, of nou ja, de vleugels had genomen naar het andere eind van de kamer. 'Oh, haha, érg grappig weer Adil.' mopperde ik en gooide de haarborstel vanaf het dressoir richting zijn hoofd. Eenmaal ik een beetje van de schrik bekomen was en Adil van zijn eigen humor was ik toch maar weer naast hem gaan zitten. 'Zeg, Adil, ik heb nooit geweten dat jij van adel was.' zei ik met een ondeugende grijns rond mijn lippen. 'Ik wist ook niet dat je in een draak kon veranderen, maar dat hoort er blijkbaar allemaal bij.' zei ik. 'Zal ik je vanaf nu maar aanspreken met uwe hoogheid dan? Of als "prinses Adila Al-Jurjani van Agrabah."' lachte ik. 'Nou, wat houd je tegen? Laten we een draak gaan zoeken!' grijnsde ik en sprong enthousiast weer omhoog op het bed. 'Je kunt ons vast wel naar een kerker met een draak zappen.' zei ik met een brede grijns. 'Al ben ik wel graag voor het feestje terug, dat je het weet.'

---

How far is far

23      🙪      Under The Sea, Once Upon A Time      🙪      With Mei and Zira

Waar Mei en ik ons best deden om het gesprek gaande te houden had Zira er duidelijk niet erg veel zin in. Ergens snapte ik het wel. Zira was blijkbaar aan het hardlopen en eerlijk gezegd zou ik ook niet graag onderbroken worden tijdens het sporten. 'Binnen hardlopen?' had Mei gevraagd. Tja, dat was ook niet mijn keus geweest, zeker omdat niemand in deze gangen op leek te letten. Het was bij ons maar net goed gegaan omdat Zira ons optijd had opgemerkt maar ik was al vaak genoeg op mijn plaat gegaan omdat een bepaalde vliegende student niet uit zijn doppen keek. Net zoals haar andere reacties was Zira haar antwoord op mijn vraag over het weekend ook kortaf. Waarschijnlijk had ze ook helemaal geen zin om haar weekend plannen uit de doeken te doen bij een compleet vreemde. Ik weet ook niet waarom we haar precies zo staande hielden. In de hoop dat er toch een goed gesprek op gang zou komen? Ik wilde niet negatief klinken maar die kans schatte ik klein in. Ik had al snel door gekregen dat de studenten van Ira het niet zo op small talk hadden. Mei daarentegen antwoordde wel enthousiast op mijn antwoord. Het duurde echter nog enkele seconden voor ik mijn blik van Zira afwendde, die haar prachtige haren in een staart aan het binden was. Ondanks dat haar antwoorden kortaf waren had ze wel netjes geantwoord en had ze ons niet uit de weg geduwd om verder te kunnen rennen. 'Ik was van plan verder te gaan met mijn project in het robotica lab, maar verder heb ik niet echt bijzondere plannen.' was Mei haar antwoord op mijn vraag en mijn blik gleed van Zira naar Mei. 'Als je gezelschap nodig hebt...' grijnsde ik en ik knipoogde speels naar haar. Ik genoot van de namiddagen en avonden die ik met Mei in het lab spendeerde. Soms zeiden we uren niets tegen elkaar en waren we ieder met ons eigen project bezig. Het enige waar we dan over communiceerde was of iemand de schroevendraaier aan wilde geven. Vaak gingen ze daarna samen nog ergens even was eten. Ja, zo spendeerde ik mijn weekend graag. 'En jij? Nog spannende dingen op de planning?' vroeg Mei. Hier moest ik even over nadenken. Ik kon nou niet echt zeggen dat ik zo'n interessant leven had. Ook was het niet echt een van mijn favoriete gespreksonderwerpen. Waar ik erg geïnteresseerd was in anderen was ik liever zelf niet het middelpunt van de aandacht. 'Hm, niet echt eigenlijk. Maar ik heb wel iets gehoord over een feestje vanavond?' zei ik met een kleine grijns en keek Zira en Mei om de beurt kort aan.

---

How far is far

24      ⬧      Colors Of The Wind      ♥      Dominic/March      ♠      With Dee

Net toen het me allemaal even teveel leek te worden en ik me op het randje van de afgrond bevond was Dee daar om me op te vangen, zoals ze dat altijd deed. Waar was ik toch zonder haar geweest. Ik leek op niets hier grip te kunnen krijgen en het enige waarvan ik nog wist dat het écht was -was mijn zusje. Ik klampte me dan ook met beiden armen aan haar vast. Ik voelde gewoon dat March in opkomst was... Ik haatte dat gevoel. Ik probeerde het te onderdrukken maar zodra ik alleen was gleed mijn aandacht automatisch af en had March praktisch al gewonnen. Ik was gewoon een makkelijke prooi, zeker in deze nieuwe omgeving. Ik voelde me hier eens stuk fijner als in het gesticht maar toch voelde ik me constant bekeken en of ik constant op mijn hoede moest zijn. Alsof iedere muur me hier zo zou verraden. Ik voelde mijn hart met de seconde sneller kloppen en mijn hoofd bonkte, alsof er iets uit wilde wat er niet in hoorde. Alvorens ik de deur achter Dee sloot sloeg ik hard op mijn voorhoofd. Ik werd gek van mezelf. Zodra ik de deur dicht hoorde vallen leek het of deze zich ineens tientallen meters van mij vandaan bevond en of ik een eindeloze hal door moest voor ik Dee kon bereiken. Ik sloot mijn ogen even en ademde eens diep in een uit, zoals ze me dat geleerd hadden. Vaak was ik zo over de zeik dat het allemaal geen baat meer had. Echter leek het dit keer te werken. Toen ik mijn ogen opende bevond alles zich weer op de juiste afstand en stond Dee weer naast me. Inplaats van op het bed te gaan zitten streek ik neer op de grond. Ik zat hier veel liever, zo kon ik meteen weg indien nodig en voelde ik dat ik met beide benen stevig op de grond stond. Althans, met beide billen dan. Ik vertelde Dee dat ik bang was dat ze me achter gelaten had en alleen naar het feestje gegaan was. Ook al wist ik diep van binnen dat ze dit nooit zou doen, "moest ik ten alle tijden mijn twijfels en de dingen waar ik tegen aan liep" melden zodat er duidelijkheid ontstond. Het was me allemaal allang duidelijk. "Ik zou je nooit achterlaten!" sprak Dee en mijn mondhoeken krulden omhoog. Deze woorden maakte me gek genoeg toch iets minder angstig. Ik keek naar Dee, wie in plaats van op de grond te gaan zitten was gaan liggen en naar het plafond staarde. Ik volgde haar blik en keek met open mond toe naar de tientallen vlinders die er met zijn allen zaten. 'Daar zijn jullie dus...' mompelde ik zacht en hield mijn hoofd ietsjes schuin. Ik hield mijn hand uit naar het plafond, in de hoop dat er een op mijn vinger neer zou strijken zodat ik hem eens van dichtbij kon bekijken. "Ik was even naar het toillet, alles is hier zo fascinerend, vind je niet Dom?" mijn blik schoot weer naar Dee en de vlinders was ik plots helemaal vergeten. Ik staarde even voor me uit naar de grond. 'Ik snap er helemaal niets van...' schudde ik mijn hoofd met een scheve grijns gevolgd door een klein wat hysterisch lachje. 'Ik denk dat ik vandaag aanwezig had moeten zijn maar ik kan er maar niet achter hoe dit ding werkt...' zei ik en keek even moeilijk toen ik lichtgevende baksteen uit mijn broekzak probeerde te vissen. Ik had hem altijd bij me, omdat ik zag dat de andere dat ook deden maar wat voor nut het had wist ik niet. 'Dus ben ik maar hier gebleven.' mompelde ik en haalde mijn schouders op. 'Er stond me vaag iets bij dat ik tekenles had dus heb ik er hier maar wat aan gewerkt.' zei ik met een scheve grijns en wees naar de muur waar ik met verf de vlinder die ik de hele dag al overal op zag duiken had nagemaakt. "Ik ben al helemaal benieuwd naar het feestje vanavond." mijn aandacht ging weer over naar Dee. 'Ik ook, ik hoop dat ze hier een beetje weten hoe ze feestjes moeten houden.' lachte ik. Ook al had ik zelf geen enkel idee van wat een feestje nou eigenlijk in hield hoopte ik dat ze dat hier wel deden. Na van wat ik er over gehoord hebt zijn feestjes enig. 'Ik hoop dat ze hier lekkere thee hebben,' grinnikte ik en keek toe naar hoe ik mijn hand spreidde en mijn vingers op en neer liet bewegen. "Zouden ze kunnen Futterwacken? Ik heb dat altijd willen leren doen, maar het lukt me nooit." ik glimlachte naar Dee en lachte even. 'Ik hoop het, dat heb ik ook altijd al willen leren...' ik glimlachte tevreden bij deze woorden. Futterwacken was één van de weinige woorden waarvan ik wist dat ze afkomstig waren van thuis... Ik wist nog goed hoe ik als klein jongetje altijd onze oom Tarrrant na wilde doen maar altijd op mijn billen terecht kwam. Met deze gedachten keek ik weer naar het plafond maar schrok bij het aanzicht. De prachtige kleurrijke vlinders verloren hun vleugels, kleurden grauw en vielen naar beneden... Eerst enkel maar daarna met bosjes. Ik hield mijn handen snel boven mijn hoofd waarna ik deze over mijn gezicht sloeg. 'Dee?' vroeg ik zacht en schokerig. 'Heb je wat bij je?' vroeg ik en haalde voorzichtig mijn handen voor mijn gezicht vandaan om haar aan te kijken. Met mijn vraag doelde ik natuurlijk op de middeltjes die we rond de school verkochten om iedereen de kans te geven om ons Wonderland mee te maken. Vreemd genoeg had het voor mij vaak een tegenovergestelde werking. Ik zag nog steeds de dingen niet zoals ze waren maar ze waren een stuk minder duister en leguber. Ik kroop naar Dee toe en pakte haar handen beet, welke vrolijk gelakte nagels hadden. 'Ik moet weg hier, ik trek het niet meer.' zuchtte ik en hoopte dat Dee met een van haar uiterst geniale oplossingen kwam zoals ze dat altijd deed.

[ bericht aangepast op 19 nov 2019 - 23:29 ]

---

How far is far

20      ❅      Magic studies      ❅      With Ava

Mijn humeur leek 360 graden omgeslagen te zijn. Waar ik eerst nukkig op mijn kamer aan het verstikken was in zelf medelijden was ik nu snode plannen aan het bedenken met Avarice. Ik kon niet wachten om deze debiele school en al haar studenten op zijn kop te zetten. Het liefst zou ik de hele keet in één keer laten bevriezen, dan waren we meteen klaar maar dat leek me niet verstandig. Nee, we moesten het slim spelen. Ik genoot met volle teugen van de duivelse grijns die Avarice haar gezicht sierde. Als het aan ons lag zou deze avond nog wel eens een heel ander einde kunnen gaan krijgen. Echter hadden we nog geen tactiek bedacht, misschien wat slordig. 'Hmm, hier zal ik nog even over nadenken! Ik heb in ieder geval een zakje met wat pret pilletjes, ook die wat oplossen in drank.' ik nam de duivelse grijns nu van Avarice over. Ja, dit ging een leuke avond worden. 'We zullen eens kijken hoe "braaf" deze prinsen en prinsesjes daarna nog zijn.' grijnsde ik. Wat was er nou beter dan hun zichzelf de afgrond in te zien helpen. Ze zouden hun eigen graf graven, kostte ons weer minder werk. Waar sommige hen met angst en beven in de gang na keken waren er ook enkele die ons onderschatte en als ik ergens een hekel aan had was het wel om onderschat te worden. 'We moeten wel op onze hoede zijn.' zei ik zacht streek met mijn hand even over mijn kin waar tot mijn verbazing stoppeltjes door begonnen te komen. Ik was de laatste paar dagen zo druk bezig geweest met mezelf de grond in te stampen dat ik zelfs glad vergeten was mezelf te scheren. Niet dat het écht nodig was. Dit minuscule zielige beetje was een opbrengst van bijna een week. Toch wilde ik het nooit de kans geven om meer te worden dan dat. 'Ik heb er wat van mee gekregen dat hier een stel van deze pilletjes aan het uitdelen is.' mompelde ik. Dat zou nog wel eens een vervelend effect kunnen hebben op onze plannen. 'Ik heb haar ook een berichtje gestuurd, maar je kent haar, ze is waarschijnlijk onzichtbare kwaaltjes bij zichzelf aan het wegwerken.' ik slaakte een cynisch lachje en schudde kort mijn hoofd. 'Dat geloof ik meteen.' zei ik en keek even wat afwezig naar de grond. Nu ik mezelf even wat rust gegund had -had ik ook meer tijd om over van alles en nog wat te malen, iets wat ik dus juist wilde voorkomen. Ineens traden mijn zus en mijn familie mijn hoofd weer binnen. En ik dacht nog wel dat ik ze er uitgezet had. Ik wilde er niet aan toegeven, sterker nog ik mócht er niet aan toegeven. Vanavond was een perfecte gelegenheid voor ons en ik mocht geen roet in het eten gooien door ineens sentimenteel te gaan worden. 'Trouwens, je had het over drank? Ik zie het niet hoor.' zei ik en keek Ava aan. Ik dronk amper en was er dan ook niet dol op maar het effect wat het had vond ik zo nu en dan wel erg aangenaam. Hoe serieus ik ook kon zijn, zodra ik wat dieper in het glaasje keek begon ook ik wat losser te worden en leek ik alles even van me af te kunnen gooien.

---

How far is far

Mt

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

◇      S E T H;      S K E L E T O N You can be a king or a street sweeper, but everyone dances with the Grim Reaper. Seth had het wel weer gezien voor vandaag. Dag in, dag uit; er veranderde weinig. Misschien dat hij wat werk kon afronden voor het feest van vanavond, want naar het slaapvertrek gaan die hij met twee idioten deelde, was uitgesloten. Als het kon, was hij daar zoveel weg wanneer mogelijk. Op weg naar de kantine hield hij zijn hand al omhoog. In de verte zag hij wat elfjes aan komen vliegen die kranten uitdeelden voor degenen die wilde, en de Dood was een trouwe klant. Binnen no—time had hij de nieuwste editie in zijn hand, welke hij net open wilde slaan op de juiste bladzijden — de overlijdensberichten natuurlijk — toen er opeens een tijger voor hem halt hield. Om geen verdere notie daarvan te nemen, hopend dat hij weg zou gaan, bekeek hij de namen in de kracht. Dommel? Die moet vast meegegaan zijn in zijn slaap.       “Niet zomaar weglopen, straks geraak ik je nog kwijt,” klonk er plots, redelijk uitgeput. Het wachten was klaarblijkelijk een nutteloze zaak, want geen van de twee was weggegaan. Met een onbewogen expressie blikte hij over het randje van de krant heen, om eerst naar het dier te kijken en vervolgens naar de lichtgetinte jongeman. Een enkele beweging sloeg de kreukels uit de krant, om met alle beheersing in zijn lichaam het op te vouwen en zich richting de twee te keren. Hoewel hij altijd al een dierenvriend was geweest, wist hij niet zo goed wat ze nu van hem verwachtte. Aan de jongen te merken, betekende dit het begin van een koetjes en kalfjes conversatie. Zodoende dat hij zich al om wilde draaien om weg te lopen, tot de Reaper hoorde met welke naam hij zichzelf voorstelde.       De naam bracht wat herkenning teweeg, waardoor de man zijn wenkbrauwen lichtelijk fronste en zelfs iets zijn hoofd kantelde. Seth draaide zich terug naar de knakker. “Ilyas? Agrabah. . .” Er heerste een korte stilte waarbij de radaren in zijn hoofd werkte, en dat was duidelijk te merken aan de onderzoekende blik in zijn ogen. “Ah,” maakte hij bedaard mede, om met een brutale glimlach langzaam naar hem toe te buigen, zodat hun hoofden op enkele centimeters afstand waren. “of moet ik zeggen ‘mijn Prins op het witte paard’?” Zijn uitgestoken hand was een sociale verwachting wat hij nooit van de mens heeft kunnen begrijpen, waardoor hij het deze maal eveneens had genegeerd. Seth was nooit echt goed geweest in de betekenis van bepaalde spreuken of spreekwoorden, waar dit weer zo'n bewijs van was.

Vanuit zijn ooghoeken kreeg hij de tijger in het visier —om daaropvolgend als de bliksem heen en weer te knipperen. Binnen minder dan vijf seconden stond hij terug met in zijn hand ditmaal geen krant, maar een etensbak vol voedsel. Een subtiele glimlach speelde rond zijn mondhoeken terwijl hij deze nuchter voor het dier neerzette; het eten dat zijn baasje altijd voor hem had.       “Verloren voorwerpen worden altijd weer gevonden,” vertelde hij Ilyas daarna op cryptische wijze, “en Hassim zal de komende jaren nog dichtbij genoeg blijven.” Door zijn uitgestreken gezichtsuitdrukking was het niet duidelijk of hij aardig trachtte te zijn, of het een stille bedreiging was.

[ bericht aangepast op 20 nov 2019 - 21:08 ]

---

[ heaven knows ]

Nesrin       Feyre Kantine – Eavesdropping on Seth and Ilyas– outfit – 20 "Oh no honey, the horns are only up there to hold the halo."

De eerste paar dagen had Nesrin het zo goed mogelijk proberen te negeren, maar hier zat ze dan in het hoekje van de kantine. Nadat ze met vele andere leerlingen Ira had moeten verlaten had ze nog getwijfeld over het afmaken van de opleiding. Ze had echter al snel de conclusie kunnen trekken dat als ze niet op school woonde ze geen andere plek had om te wonen. De eerste paar dagen had ze zich dan ook voornamelijk schuil gehouden in de hoekjes van de school, dit bleek echter al snel ook niet alles te zijn. Waar Ira vol geheimen had gezeten gebeurde er vrij weinig op Metanoia.       Nesrin had zich nu al voor zeker een halfuur schuilgehouden achter haar opengeslagen krant en had nog geen enkel woord gelezen. Ze had mensen zien komen en weer zien gaan, een enkeling bleef wat langer hangen, maar de meerderheid zocht hun weg naar de uitgang zo snel mogelijk. De dagen kropen hier langzaam voorbij en de nieuwe studenten leken hun stempel nog niet op deze school te hebben gedrukt. Heb geduld Nesrin sprak ze zichzelf toe, het heeft tijd nodig. Chaos zou zich snel genoeg door de school verspreiden, ze kende de studenten van Ira - ze had ze tenslotte jaren geobserveerd – de rust en stilte zou maar van korte duur zijn. Haar gedachten dwaalden af naar het feest dat vanavond gegeven zou worden, vroeger had ze wel van deze feesten gehouden, nu twijfelde ze echter of ze wel wou gaan. Ze had het nooit zo op sociale situaties gehad, wanneer er echter drank en drugs bij kwamen kijken vielen de muren van mensen naar beneden, dat waren de momenten waarop je ze pas echt leerde kennen en ze kon niet ontkennen dat dat haar interesses wel trok. Bovendien was ze ook wel benieuwd welke Metanoia studenten zich in het hol van de leeuw durfde te werpen.       Plotseling werd haar aandacht weer naar het nu getrokken, een interessant beeld had zich voor haar ogen geschetst. Seth leek in contact te zijn gekomen met een Metanoia student, ze herkende de jongen nog niet en ze hield haar krant dan ook iets lager om het beter te kunnen zien. Ze zag hun monden op en neer gaan, ze zat echter te ver weg om er ook maar iets van te verstaan. Zo stilletjes mogelijk vouwde ze haar krant op en al deed ze het stilletjes het was zeker nog hoorbaar. “Had hem gewoon op de tafel laten liggen” vloekte ze tegen zichzelf. Op haar teentjes sloop ze iets dichterbij waarna ze aan een andere tafel plaatsnam, ze had de stoel geluidloos achteruit kunnen schuiven waardoor er een voldane glimlach op haar gezicht pronkte. Nu kon ze eindelijk de twee stemmen onderscheiden. Verbaasd keek ze echter op, ze had een minuut niet op de twee gelet en nu stond Seth met een bak vol voer tegenover de jongen. Verward schudde ze haar hoofd en knipperde ze twee keer met haar ogen, het beeld had niet veranderd, alleen de bak eten was ondertussen van zijn hand naar de grond voor de tijger verplaatst. “Verloren voorwerpen worden altijd weer gevonden en Hassim zal de komende jaren nog dichtbij genoeg blijven.” Zijn stem klonk cryptisch en zijn gezichtsuitdrukking vertoonde geen enkele emotie waardoor Nesrin twijfelde wat zijn bedoelingen precies waren. Ze hing nog wat verder naar voren om zijn gelaatsuitdrukkingen nog wat beter te kunnen zien, niets was echter veranderd. Nog steeds een glad uitgestreken gezicht, geschrokken trok ze zich terug. De tafel waar ze tegenaan hing leek haar gewicht niet te kunnen houden en was erg onder haar gewicht gaan trillen, haar plotselinge beweging leek de druppel te zijn en met veel kabaal viel de tafel om. Vliegensvlug ontvouwde ze haar krant en hield deze voor haar gezicht, als ze haar nog niet gezien of gehoord hadden was dat nu zeker wel het geval geweest.

[ bericht aangepast op 21 nov 2019 - 11:02 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."