Lucien Étienne Richard
Son of Gaston | 22 years | Ira |
Outfit | At the party |With Larsen
Eigenlijk had Lucien gehoopt dat Larsen niet verder zou vragen nadat hij kort opmerkte dat het lozen van zijn maaginhoud niet door de geconsumeerde drank kwam. Echter liet Larsen het er helaas niet zo makkelijk bij zitten. 'Wat was het dan?' vroeg Larsen hem, Lucien liet een kleine zucht over zijn lippen rollen, waarna hij opkeek naar de blonde jongen. 'Seth,' begon hij, waarna hij kort zijn schouders ophaalde, maar hij wist ook wel dat dit lang niet genoeg uitleg zou geven voor Larsen. Tenzij Lucien wou beamen dat hij gewoon enorm misselijk werd van het zien van Seth zijn gezicht, maar dat was waarschijnlijk niet geloofwaardig. 'Ik weet niet precies wat hij deed, maar volgens mij wou hij mijn laatste levens minuten laten slaan ofzo, maar toen ook weer niet.' Lucien keek even naar Larsen. 'Dat klinkt dus totaal ongeloofwaardig hè?'
Vervolgens had Larsen Lucien gevraagd wat hij nu wou doen, iets waar Lucien niet helemaal zeker over was. Hij wou Larsen zijn avond niet verpesten en wou de prins dan ook zeker niet verplichten de rest van zijn avond met hem te spenderen, maar een enorme behoefte om weer naar binnen te gaan had hij ook niet. Aan de andere kant was het misschien juist beter als hij nu met opgeheven hoofd naar binnen liep om Seth te laten zien dat zijn valse plagerijen hem niet zoveel deden. 'Oké, jij bent echt ziek. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat jij geen zin had in een feestje...' zei Larsen, toen Lucien had opgemerkt dat zijn feeststemming een beetje was verdwenen. Een zachte lach rolde over Lucien zijn lippen heen. 'Dan heb je mij nog nooit gezien om 10 uur 's ochtends met een kater,' zei Lucien, waarna hij even zijn wenkbrauw optrok, Larsen had wel het kampioenschap overdrijven gewonnen, want Larsen had hem zeker ook wel eens 's ochtends met een kater meegemaakt.
'Het is al goed, ik ben eigenlijk ook niet in een feest stemming.' zei Larsen uiteindelijk, waardoor Lucien zijn lippen in een kleine glimlach omhoog krulden. 'Maar ik zie het eerlijk gezegd ook niet zitten om de rest van de avond in een wc hokje door te brengen.' zei Larsen. 'Zolang je belooft niet weer over te geven wil ik de rest van mijn avond best met jou spenderen.' Lucien wist niet precies of dit een uitnodiging was tot meer, maar in dat geval moest hij waarschijnlijk nog even grondig zijn tandenpoetsen. Hij kon zich voorstellen dat Larsen geen zin had speeksel met hem uit te wisselen als dat van hem nog altijd vaag naar zijn ex-maaginhoud smaakte, maar om nu meteen voor te stellen om terug naar zijn kamer te gaan was misschien een beetje te veel van het goeie. 'Zeg jij maar waar je heen wil.' zei Larsen, terwijl hij Lucien vastpakte alsof hij nog altijd alle steun van de wereld nodig had.
'Ik wil wel even naar buiten, een luchtje scheppen,' zei Lucien terwijl hij zich losmaakte van Larsen. 'Ik voel me echt wel alweer prima, ik heb je helemaal niet nodig.' zei Lucien, terwijl hij kort zijn wenkbrauw naar Larsen optrok en de jongen voorging het wc hokje uit, waarbij hij al half tegen de deurpost aan botste. Terwijl hij zich weer bij elkaar probeerde te rapen draaide hij zich half om naar Larsen. 'Kijk, gaat prima.' mompelde hij, waarna hij even een blik in de spiegel wierp boven de wasbakken, zelfs voor zijn doen zag hij er nu echt niet uit en dat was voor Lucien vrijwel onmogelijk.
Finnley 'Finn' Arthur Holm
Son of Ariel and Eric| 21 years | Metonia|
Outfit | His room | With Beau
Het kon aan Finnley liggen, maar zodra ze binnen de kerker stapten leek de temperatuur ook meteen met 10 graden omhoog te zijn gegaan of het waren de zenuwen die hem nu echt overvielen. Hij voelde zich totaal niet comfortabel op deze plaats, het lag niet aan de mensen of het gezellig doen gedeelte. Normaal gesproken was Finnley namelijk best goed in socializen en met nieuwe mensen praten, maar het was deze setting die hemd oncomfortabel maakte. 'Oh, Finn, je kent me té goed.' zei Beau tegen hem, Finnley lachte naar zijn beste vriend. 'Dan kun je vast ook wel voorspellen wat mijn antwoord daar op gaat zijn?' Finnley schudde kort zijn hoofd. 'We gaan er voor woehoe,' grapte hij terwijl hij Beau speels een duw met zijn schouder gaf.
Toen Finnley naar Beau keek leek hij al even zo min op zijn gemak te zijn op deze plaats, Finnley wist niet of hem dit nou echt geruststelde of dat dit hem alleen maar zenuwachtiger maakte. Ergens was het wel fijn dat hij niet de enige was die zich hier een beetje vreemd voelde, maar als Beau hier met alle zekerheid rond paradeerde zou hij zijn vriend gewoon achterna kunnen lopen. 'Ik, uh... laten we maar beginnen met een drankje.' stamelde Beau. 'Ja is goed,' mompelde Finnley, maar hij betwijfelde dat ze hier een gewoon glas cola hadden of een glas wijn daar deed Finnley dan ook nog wel eens aan, maar wijn leek hem een beetje te chique voor dit feestje. 'Ik weet dat alcohol niet echt ons ding is maar we kunnen het wellicht proberen?' voegde Beau aan zijn eerdere woorden toe, Finnley knikte. 'Don't knock it till you try it,' mompelde hij, de wijze raad die hij wel vaker eens van Beau had gehoord.
'Bovendien, wat kan er precies gebeuren als we één glaasje drinken? Het is niet of we van een enkel glaasje dronken worden.' zei Beau, Finnley wou de jongen er eigenlijk op wijzen dat hij niet wist wat er allemaal in de drankjes zat hier. Zijn ouders hadden hem voor dat de Ira studenten bij hen op de universiteit waren gekomen gewaarschuwd voor de drankjes die de studenten wisten te brouwen. Ze waren niet zo als hen, elk drankje kon als een soort vergif zijn, het mocht er vaak dan nog zo kleurrijk en onschuldig uitzien, de buitenkant kon bedriegen. Echter wou Finnley ook niet de hele avond overal kritiek op hebben., 'Misschien moeten we juist maar dronken worden, het schijnt dat je sociale vaardigheden daar een stuk beter van worden.'
Inmiddels waren de twee aangekomen bij de dranktafel waar allemaal kleurrijke drankjes op uit gestald stonden. Terwijl Finnley ze uitvoerig bestudeerde klonk Beau zijn stem alweer naast hem. 'Oké, wil je het doorzichtige, het donkere of het fel gekleurde goedje?' zei Beau. 'Hoe gedraag je je precies als een gemiddelde Unistudent?Misschien moet ik maar iemand zoeken die me daar bijles in kan geven.' Een lach rolde over Finnley zijn lippen heen bij het horen van Beau zijn opmerking. 'Ik denk helaas dat je daar iemand anders voor moet vinden.' zei Finnley.
'Keuzestress...' zei Beau. 'Hmm, oké, ik denk dat ik dan toch maar voor het fel groen gekleurde drankje ga...Ik heb werkelijk geen idee wat het is maar het ziet er vrolijk uit.' Fel groen deed Finnley denken aan onheil, aan vergif. 'Weet je het zeker?' vroeg hij Beau dan ook twijfelend, hij zag zijn beste vriend liever niet vergiftigd, maar hij wou hem ook niet direct verbieden van het groene drankje te drinken. Als Beau groen wou dan moest hij dat ook vooral doen.
'Welke wil jij?' vroeg Beau uiteindelijk ook aan Finnley, Finnley keek twijfelend naar de variatie aan drankjes, maar dat in zijn ooghoek een ira studente staan met een fel roze drankje. Als zij het kon drinken, zou het toch ook wel safe zijn voor Finnley. 'Ik vind roze wel een mooie kleur.' zei hij dan ook terwijl hij een roze drankje tussen de rest vandaan pakte. 'Op hoop van zegen.' zei hij dan ook terwijl hij zijn glas naar Beau hief.
I could be your perfect disaster, you could be my ever after.
Valkyria
