100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 april 2020 - 10:12 Kefe is offline

Kefe 5051

≽ The System ≼

Let's just say this — normal RPG rules, am I right?

The Story ≽

"Trust The System."

In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.
Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.
De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.
Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.

"Trust The System."

11th of May — 17:18 — 10 ℃ — ☁ » almost ☂

Het was een vreemde dag, er hing al de hele dag een onbeschrijfelijke sfeer in de lucht — eentje die het beste ongemakkelijk te noemen voelt (al heeft iedereen dit anders ervaren). Velen hebben dit niet meegekregen omdat ze hun dagtaken hebben moeten verrichten, maar er zijn zeker personen die hier niet wat gevoeliger voor zijn of simpelweg de tijd hebben om dit op te merken. Vooral de Undergrounders zullen hier last van gehad hebben, juist degene die geen enige vorm van ritme bezitten.

ϟ Binnen The System is de chaos aanwezig, gezien er al een half uur een error te vinden is die soms weg lijkt te vallen dankzij behulpzame leden — waaronder Bryce die haar uiterste best doet de machine in haar eentje te koelen. Juro heeft deze dag net enige verantwoordelijkheid gehad, waardoor er extra druk op hem is gelegd, en hij dit oprecht tot een goed einde wil brengen — al is dat moeilijk gezien deze error nooit eerder voorgekomen is. Sabrina zal uit haar glazen kooi gelaten worden om eventueel bij te springen — alles is nu van harte welkom.
[ Vergeet niet dat er een deur onder The System zit, hier kunnen Undergrounders vrijkomen. ]

♙ Met betrekking tot de Normals zijn de simpele 9 to 5 medewerkers hun weg naar huis aan het maken, terwijl de vitale beroepen natuurlijk wat vervelende uren kunnen hebben. Zo besluit Veda een wat langere route richting haar huis te nemen door een zware nacht, en zijn Cailean en Zella zeer waarschijnlijk nog op hun werk te vinden door een ontzettend drukke dag — iets dat maar zelden voorkomt, en dan ook direct onderzocht moet worden, buiten de hulp om die ze al moeten bieden. Extra meldingen moeten er gemaakt worden, zodat er een oorzaak gevonden kan worden. Peyton zal over hebben moeten werken, al is het meer uit voorzorg geweest omtrent wat er gaande is binnen The System.
[ Vlakbij het ziekenhuis is ook een Underground deur te vinden is, hier kunnen er ook vrijkomen. ]

♨ Voor de zoveelste keer deze week zijn er weer eens soldaten naar beneden gekomen om de boel te controleren, maar ditmaal zijn er producten afgenomen van de Undergrounders die op de voorgrond te vinden waren. Zo is Echo’s geliefde zaklamp hem afgenomen, en missen andere Undergrounders spontaan ook wat van hun voorwerpen — Neomy is haar favoriete boeken kwijt, Cristiàn's favoriete pan is hem afgenomen, Pip is één van haar scherpste wapens spontaan verloren, ook een aardige buit aan gestolen voorwerpen van Morrigan zijn verdwenen en er is zelfs een poging gedaan naar Talon’s welbekende mp4, iets dat Derrick French net op tijd weet te stoppen voor er ook maar één dode kon vallen.
[ Voel je vrij deuren te bedenken, biedt je characters de vrijheid op verschillende plekken, mingle met andere characters. ]

"Don't let the darkness take you over, Trust The System."

I'm your little ray of pitch black.

21 mei 2020 - 15:33 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda & Talon, her appartment

"Hoe bedoel je, praktisch iedereen loopt hier buiten rond?" vroeg hij me en ik haal nonchalant mijn schouders op. Hmh, interessant. De underground ligt dus open, dat is bevestigd. ''Oh, dan was ik vast een van de eersten. Ik heb nog niemand gezien verder.'' zeg ik bedenkelijk en neem nog een slok. Ietwat geamuseerd kijk ik toe hoe hij zich goed doet aan de pizzarestjes, maar mijn blik wordt al snel naar Veda getrokken wanneer de deur hard dicht valt. 'Kloteding.' Met een zweem van een grijns schud ik mijn hoofd en volg haar met mijn ogen.
'Volgens mij kun je dit wel gebruiken?' Ik leun wat terug en draai de inhoud van mijn eigen glas langzaam rond. "Wel, ja, dit is de vriendelijkheid die ik wel verwacht had. Veel beter dan de vorige gastheren," grijnsde Talon terwijl hij het glas aannam en dan valt mijn blik op zijn bebloede hand. Even flitst er een frons op mijn gelaat, maar kan dan al snel raden wat er aan de hand is. Verassend.
"Maar waar zijn mijn eigen manieren? Ik ben Talon, een, euh, vriend van Chrissy daar." Kort steek ik mijn hand op als hij naar mij gebaart en sla dan mijn glas achterover. Langzaam loop ik weer naar het raam en zucht zachtjes, maar dan keer ik weer naar Talon. ''Dus wat, iedereen is weg?'' vraag ik hem en sla mijn armen over elkaar. ''Ik heb echt het beste stuk gemist dan vrees ik.'' mompel ik.

El Diablo.

21 mei 2020 - 16:16 Reeses is online

Reeses 1275

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 Somewhere outside 回 With Neomy and Hector / Derrick and Bryce 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

Juro had zijn zusje zelden zo in paniek gezien, al kon hij het haar natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Zelfs tijdens Derricks experimenten leek ze altijd nog een soort rebelsheid over zich heen te hebben en had ze ook haar mondje bij zich. Juro voelde hoe hij zijn grip op Neomy verloor, die achteruit deinsde. “Hij schoot hem zomaar neer. Hij schoot hem zomaar neer! Dat kan niet zomaar!” Haar stem klonk schril, maar Juro pakte haar met zachte dwang bij haar bovenarm. “Neomy…” begon hij sussend, maar hij hoorde Hector zuchten. Toen Hector sprak, klonken zijn woorden echter rustiger dan de zucht die hij even daarvoor sloeg. “Neomy… Jij komt daar vandaan, jij weet als geen ander hoe vreselijk deze… Mensen zijn. Als je ze al mensen kunt noemen. Alsjeblieft, ga met Juro naar binnen. Hij weet je veilig te houden.” Daarna richtte de Mexicaan zich tot hem.
“Zorg dat de connectie openstaat, alsjeblieft.” Juro knikte op Hectors woorden, had zijn gebaar daar niet eens bij nodig. “Doe ik. Kom, Neomy. Ik…” Maar Juro’s stem stierf weg, toen hij ook de stem hoorde. Net als Hector, aangezien die zijn wapen trok. Het was Derrick, samen met Bryce en met een simpel zinnetje liet de Generaal weten dat zijn rechterhand zijn wapen weg moest stoppen, iets dat Hector dan ook deed. “Oh, wat een gezellige hereniging! Dit is wel erg groot toeval, niet?” Juro vloekte binnensmonds en balde zijn handen al tot vuisten toen Derrick zijn aandacht naar Neomy verplaatste. “Ah, fijn om jou te zien…” De grijns op Derricks gezicht stond Juro helemaal niet aan, maar Derrick leek hem te negeren. “Met jou ben ik nog lang niet klaar. De bloemetjes als bedankje mag je opsturen naar je liefdevolle broer. Daarover gesproken, waar is Adam?” Juro gromde, ging half voor Neomy staan en spande zijn vuisten nog steviger aan. “Derrick, ik waarschuw je,” zei Juro op zijn meest dreigende toon, maar opnieuw leek Derrick hem te negeren.
“Om alle grappen maar even in het niet te laten verdwijnen, ik heb nog wel een leuk experiment bij me, Neomy. Ben je er klaar voor?” Een nieuwe grom rolde over Juro’s lippen. De Generaal stapte echter op Neomy af, waarna Juro moest toekijken hoe de Generaal zijn lippen tegen de hare drukte. De grijns op het gezicht van de Generaal deed iets doen knappen bij Juro en voor hij goed en wel had nagedacht, beukte Juro met zijn lichaam tegen dat van Derrick op waardoor het tweetal op de grond belandde.
“Blijf. Van. Haar. Af!,” snauwde Juro en benadrukte elk woord door met zijn vuist op Derrick in te slaan. Een stemmetje fluisterde Juro toe dat dit niet de meest slimme zet was, maar op dat moment nam zijn woede de overhand en kon het Juro even niks schelen wat dit voor gevolgen zou hebben.

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere outside ๑ With Juro & Hector / Derrick & Bryce ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Neomy trilde, zichzelf even helemaal kwijt door de onaangename shooting op de Undergrounder – een beeld dat ze waarschijnlijk ook niet meer kwijt zou raken. Maar half voelde Neomy de hand van haar broer rond haar bovenarm en ook zijn sussende woorden drongen maar half tot haar door. Zelfs toen Hector begon te spreken, leken de woorden er lang over te doen tot een betekenis te komen. “Neomy. . . jij komt daar vandaan, jij weet als geen ander hoe vreselijk deze. . . mensen zijn. Als je ze al mensen kunt noemen. Alsjeblieft, ga met Juro naar binnen. Hij weet je veilig te houden.” Langzaam knikte Neomy, haalde diep en trillerig adem. “J.Ja.” Maar in alle eerlijkheid wist ze niet of ze met Juro mee wilde. Het liefst zat ze veilig bij Echo en Pip in het appartement, en ze had er spijt van dat ze zich naar buiten had begeven.
De woorden tussen Hector en Juro ontgingen haar, maar toen de twee een haast verdedigende houding aannamen en Hector opnieuw zijn pistool trok liet Neomy zich afleiden. Het was Derrick, samen met een dame die Neomy iets ouder schatte dan zijzelf, maar overduidelijk eenzelfde uniform droeg als Juro en Hector. Neomy slikte langzaam, nu zij als enige Undergrounder, omringt werd door System-leden en meer dan ooit wenste de dame dat ze gewoon in het appartement was gebleven.
Die toon die Derrick aansloeg zinde Neomy helemaal niet en kon niet veel goeds bedenken. “Ah, fijn om jou te zien… Met jou ben ik nog lang niet klaar. De bloemtjes als bedankje mag je opsturen naar je liefdevolle broer. Daarover gesproken, waar is Adam?” Neomy wierp een korte blik op Juro, die ze in zichzelf hoorde vloeken en daarna keek ze weer richting de Generaal. “Ik kan niet zeggen dat dat geheel wederzijds is,” flapte ze er geheel onwillekeurig uit. “En Adam…” Neomy haalde kort haar schouders op, terwijl Juro half voor haar verscheen.
De Generaal leek Juro echter een beetje te negeren, want hij ging rustig verder. “Om alle grappen maar even in het niet te laten verdwijnen, ik heb nog wel een leuk experiment bij me, Neomy. Ben je er klaar voor?” Een lichte huivering schoot door Neomy heen, maar voor ze kon reageren voelde ze zijn hand om haar pols sluiten en opeens zijn lippen op de hare. Zijn naar sigaretten ruikende adem stonk en Neomy duwde zichzelf achteruit, maar op dat moment stormde Juro langs haar heen op de Generaal af. Neomy slaakte een geschrokken kreetje, toen de twee op de grond eindigden. “Juro!,” riep ze. “Juro, niet doen!”

22 mei 2020 - 7:23 Kefe is offline

Kefe 5051

Lieutenant Hector Ruiz
⊱ Lieutenant ||| Derrick's right hand man ||| Powerhungry ||| Unforgiving ⊰

Hector's wapen zakt direct bij het besef dat het Derrick is, en wanneer hij merkt dat zijn General weer eens druk in de weer is met wat hij denkt te moeten doen keert de Lieutenant zich op de brunette die bij hem te vinden was. Zijn wapen bergt hij zonder enige schijnbewegingen op in zijn schouderholster, waarna hij zijn handen wat hoger plaatst, terwijl hij voorzichtig stappen dichterbij haar zet — alsof hij een wild dier poogt te benaderen.
'Rustig maar,' zegt hij op kalme toon, 'gaat het wel?' Zijn woorden klinken oprecht, al meent hij deze ook zeker. Waar Derrick een geweldige acteur is, kan Hector nog niet eens aan hem tippen op dat vlak. Ik wil je niets doen. Mag ik je wat vragen stellen?' Zijn ogen hebben allang opgemerkt dat deze dame de outfit draagt van een System lid, waardoor hij hoopt andere vragen te stellen. Ondanks dat hij de dame nog niet kent, beseft hij zich echter wel het een en ander — de Mexicaan is overduidelijk erg opmerkzaam.
'Ik neem aan dat jij met Derrick aan het controleren was of één van de generatoren het doet?' vraagt hij haar geïnteresseerd. 'En gezien zijn gemoedsrust kan ik aannemen dat dat niet het geval is?' Zijn blik glijdt kort naar Derrick, die Neomy een kus lijkt te geven. Geweldige gemoedsrust inderdaad. Hoofdschuddend staart hij even naar hen, waardoor hij opmerkt hoe Juro hem neerhaalt. Kort trekken Hector's wenkbrauwen zich op, waardoor hij naar de dame kijkt. Hij is zich er maar al te goed van bewust dat hij Derrick beter niet kan helpen om zijn ego niet te schaden. Pas wanneer het echt uit de hand zal lopen zal hij inspringen.
Dan pas beseft Hector dat hij zich niet voorgesteld heeft, waardoor hij uitnodigend zijn hand uitsteekt. Of ze hem nou aanneemt of niet, hij besluit zich beleefd voor te stellen. 'Hector Ruiz. En jij moet vast Bryce zijn.' Eén plus één is twee, want Derrick zou niet zomaar een nutteloos persoon mee naar de generators nemen, dit moet wel iemand zijn die ook nog nuttig kan zijn. En ondanks dat er binnen The System in Toronto voldoende mensen werken, weet hij dat Bryce de enige is die, buiten Derrick, elektrische krachten heeft.
De geluiden die er geproduceerd worden neemt Derrick vanuit zijn ooghoek waar, waardoor hij geen seconde mist van wat Juro aan het doen is. Het is echter Derrick's lugubere uitdrukking die Hector ervan weerhoudt zijn General te helpen — als iemand geen hulp nodig heeft is het namelijk hun leider wel. Zijn ogen blijven echter op Bryce gefocust, gezien hij hoopt dat zij hem meer antwoorden zal bieden dan Derrick ooit zal doen — die houdt zich veel liever bezig met praktijken zoals op de grond belanden.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Somewhere outside w/ Juro, Neomy, (Bryce & Hector) ⊰

Derrick helpt Bryce omhoog, oprecht opgelucht dat er niets haar mond ontglipt is. Geen verdere vervelende woorden of de inhoud van haar maag bijvoorbeeld. Eenmaal onderweg richting de tweede generator begint Derrick tegen zichzelf te ratelen, Bryce daarmee omgetoverd tot niet enkel een ijsprinses, maar ook nog een Brycy.
Wanneer Derrick eenmaal het wapen ziet zakken van zijn Lieutenant focust hij zich al gauw op Juro en Neomy, vooral de laatste voor nu. Woorden kwamen de General niet tekort, ze schoten uit zijn mond zonder echt na te hoeven denken. Genoeg ideeën dwalen er constant door zijn hoofd, maar nu Neomy er haast gewassen uit lijkt te zien, en de grootste viezigheid haar verlaten heeft oogt ze toch een stuk. . . kusbaarder. En Derrick zou Derrick niet zijn als hij niet even zou proeven.
'Ik kan niet zeggen dat dat geheel wederzijds is. En Adam…'
Zijn gezicht blijft onveranderd, de grijns daar nog altijd vindbaar. Zijn bedoelingen zijn hem al duidelijk, maar het wordt tijd dat hij doorzet. Haar woorden interesseren hem weinig, als het dat al weet te doen. De nuchterheid wanneer Adam opgehaald wordt merkt hij zeker op, maar speelt hij niet bepaald meer op in — Derrick is te doelgericht op het moment. Te gefocust op wat er gaat komen.
'Derrick, ik waarschuw je.'
Ondanks dat Juro voor hem stapt, loopt hij zelf doelgericht op de Japanse af, zijn ogen niet van haar afhalend. Op geen enkel moment zal Juro hem genoeg angst aan weten te jagen om hem tegen te houden, en applaudisseren doet hij niet voor een zwakke poging — vooral gezien bij het passeren Derrick's schouder die van Juro raakt en hij door kan walsen. Dat de General hierbij zijn krachten gebruikt om hem net wat harder te duwen dan menselijk mogelijk is negeert hij voor nu.
Derrick's lippen op die van Neomy was maar van korte duur, vooral gezien Juro zich nu vrijer zou voelen. Het deerde de General maar weinig, hij zou Neomy wel te pakken krijgen op zijn eigen sadistische manieren. Omdat de leider het verwacht had, haast zelfs aan zag komen, wist hij nog net op tijd zijn lichaam richting Juro te keren — een grijns speelt rond zijn lippen, zelfs wanneer zijn rug de grond weet te raken. De lucht wordt uit zijn longen gedrukt wanneer Juro bovenop hem land.
'Blijf!'
Vuist tegen zijn rechterwang.
'Van!'
Vuist tegen zijn linkerkaak.
'Haar!'
Vuist tegen zijn rechterwang.
'Af!'
Eindelijk, zijn neus. Op de achtergrond hoort Derrick Neomy haast smeken te stoppen, maar ditmaal voelt het persoonlijk voor de General. Hij heeft het geaccepteerd, maar wanneer hij het bloed vanuit zijn neus voelt stromen grijpt hij Juro hardhandig bij zijn schouders om de rollen om te draaien — om het System lid op de grond te krijgen met hem ditmaal bovenop. 'Is dat alles, Juro? Is dat alles?' Uitdaging is het enige dat op te merken valt aan zijn stem.
Een lugubere grijns groeit rond de lippen van de General, zelfs wanneer hij ditmaal uit begint te halen, zijn vuisten contact makend met de huid van Juro's gezicht. Keer op keer, maar wanneer hij wil gaan voor eentje met wat meer kracht erachter, de onmenselijke kracht die hij bezit, houdt hij zich in — Juro nog lang niet uit zijn leiden willen verlossen.
Derrick grijnst breed wanneer hij het bloed zijn lippen voelt bereiken, zijn eigen bloed. Alsof hij het ziet als een overwinning veegt hij het over zijn gezicht heen — zijn ene wang ermee besmeurend. 'Je maakt het alleen maar moeilijker voor Neomy, Juro.' Zijn ogen vernauwen dreigend wanneer hij hem een ware bitch slap geeft, recht op zijn wang. Vervolgens weet Derrick snel overeind te komen met een grijns die nog steeds zijn gezicht siert, waakzaam voor wat de Japanner nog kan uithalen. 'Maar kom maar op, Juro.' De uitdagende ondertoon zal niemand ontgaan.

I'm your little ray of pitch black.

22 mei 2020 - 8:05 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris & Talon ⊰

Veda luistert halfhartig naar het gesprek tussen Chris en de nieuweling, haar hoofd oprecht wat gedoft door de alcohol en de afwachtende hoofdpijn door dit alles. De druk in haar hoofd begint te stijgen, waardoor ze niet geheel beseft dat ze echt spreekt wanneer ze de deur sluit — ergens bang dat er nog zo een haar appartement betreed. De deur op slot doen besluit ze echter achterwegen te laten, mocht ze er vandoor willen gaan.
'Wel, ja, dit is de vriendelijkheid die ik wel verwacht had. Veel beter dan de vorige gastheren.'
In haar hoofd dwaalt de rest van de zin al weg, die krijgt ze maar half mee — al beseft ze dondersgoed wat hij ermee bedoeld als ze de bebloede hand ziet. Gehaast zet de blondine een stap achteruit, haar ogen groter wordend om de duidelijke vlekken op zijn hand. Wanneer haar blik hem in zijn geheel volgt, hem in zich opneemt, beseft ze dat het niet enkel daarbij blijft — nee, deze man lijkt haast in een zwembad vol bloed gesprongen te zijn. Het is dan pas, en daar beschuldigd ze de alcohol van, dat de geur van metaal haar neus benaderd. Veda's neus krult op in walging, terwijl ze opnieuw een stap naar achteren neemt — maar een muur brengt haar tot stilstand.
'Maar waar zijn mijn eigen manieren? Ik ben Talon, een, euh, vriend van Chrissy daar.'
Het gebaar richting Chris mist Veda oprecht, ze durft haar ogen namelijk niet zozeer van Talon af te halen — al helemaal niet gezien hij zo charmant oogt, wat een vreemd contrast is tegenover de rest van hem. Ze weet haar rug wat te rechten, enkel en alleen om groter te lijken, terwijl haar ogen hem nogmaals in zich opnemen. Hij is groter, veel groter dan haar. Ook ziet hij er overduidelijk sterker uit. De Normal slikt dan ook eenmalig en weet haar kin zelfs op te heffen om haarzelf wat moed te bezorgen.
'Met wie heb ik het genoegen, popje?'
Haar ogen glijden kort naar Chris, alsof ze hem wil vragen haar te helpen, maar deze maakt zijn weg naar het raam — zijn rug naar hen toekerend. Een lichte frons verschijnt op haar gezicht wanneer ze haar ijsblauwe ogen richt op het ene goede oog van Talon — hierbij subtiel het bloed ontwijkend. Haar hoofd moet ze hierbij omhoog laten draaien. 'Veda.' Een lichte hapering is duidelijk hoorbaar in het uitspreken van haar eigen naam, haast alsof ze twijfelt erover.
'Dus wat, iedereen is weg? Ik heb echt het beste stuk gemist dan vrees ik.'
'Je kunt ook vertrekken,' antwoord Veda ditmaal zonder ook maar een seconde tussen zijn woorden en de hare te laten hangen. Haar vertrouwen in de Undergrounders is spontaan op Derrick niveau te vinden. Het idee dat er meer van deze mannen rondwandelen bezorgt haar enkel en alleen de rillingen. Als hij het zo erg vind dat hij alle plezier heeft gemist die Talon overduidelijk gehad heeft, mag hij vertrekken. Anders doet zij het wel — deze gedachte zorgt er dan ook voor dat haar blik richting de deur verdwijnt voor deze weer naar beide heren glijdt, al staan haar ogen toch wat angstiger dan voorheen.
Veda friemelt wat aan de onderkant van haar tanktop, waar ze direct door beseft dat ze enkel dat nog aanheeft en haar nieuwe outfit veilig in haar kast hangt. Haar vingers krullen zich daarom in elkaar voor haar lichaam, terwijl haar onderlip verdwijnt tussen haar tanden. 'Ik ben toch toe aan wat rust, nu ik het nog kan krijgen.' Duidelijkere woorden, ze kan haarzelf haast applaudisseren. Haar hoofd kantelt lichtelijk, haast uit wanhoop. Iets zegt haar ook dat deze heren haar geen rust zullen bezorgen, als het niet erger is.

I'm your little ray of pitch black.

22 mei 2020 - 11:21 Reeses is online

Reeses 1275

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere outside ๑ With Juro & Derrick / Hector & Bryce ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

De Generaal leek zich niet te verdedigen tegen Juro, die zijn vuisten gebruikte om het gezicht van de Generaal te bewerken. Neomy keek als verstijfd toe, haar woorden geen enkel effect op haar broer of de Generaal – al had ze van de laatste absoluut geen reactie verwacht.
De sigarettenlucht rook Neomy nog steeds, hoewel zijn lippen maar enkele seconden contact hadden gehad met de hare. “Juro!” Haar stem klonk nog steeds smekend, wetende dat de situatie er zo niet beter op ging worden. Moest ze ingrijpen? Haar blik flitste kort naar de twee andere System-leden, maar die leken haast kalmpjes een gesprek te voeren naast het over de grond rollende duo. Net toen Neomy een serieuze poging wilde wagen haar broer van Derrick af te trekken, gebruikte die diens handen om Juro van zich af te duwen en het volgende moment zat Derrick bovenop terwijl Juro degene was die op de grond lag en de klappen moest incasseren.
“Derrick, hou op!,” riep Neomy vol afschuw, nog steeds in tweestrijd om wel of niet in te grijpen. Beide heren bloedden inmiddels, maar Derrick zocht blijkbaar naar wat meer drama en veegde het bloed uit over zijn gezicht. “Je maakt het alleen maar moeilijker voor Neomy, Juro.” Een laatste klap en toen Derrick overeind kwam, glipte Neomy langs hem heen. “Je bent gestoord!,” reageerde Neomy fel richting de Generaal en knielde bij haar broer neer. De lugubere grijns rondom Derricks lippen leken Neomy alleen maar meer en meer te overtuigen van Derricks geestelijke tekortkomingen. “Maar kom maar op, Juro.”
Neomy schudde haar hoofd, hielp Juro zo goed en kwaad als het ging half omhoog. “Ga niet op hem in,” zei Neomy en probeerde de Generaal zelf ook te negeren. “Daar is hij juist op uit! Laten we gaan!” Ze wilde dolgraag weg nu, maakte niet eens uit waarheen. Zolang ze maar zo ver mogelijk bij Derrick uit de buurt zouden zijn. Hoewel Neomy nog steeds niet goed wist hoe de relatie tussen haar en haar broer was, vooral hoe zijzelf er over dacht, wilde ze ook niet dat Derrick hem pijn zou doen.

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 Somewhere outside 回 With Neomy and Derrick / Hector and Bryce 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

Hij wist dat hij stom bezig was, dat dit enkel en alleen voor meer problemen zorgde. Maar de woede nam bij Juro de overhand en voor het eerste voelde Juro dat hij zichzelf niet onder controle had. Zijn maaiende vuisten met als gevolg de bloedende neus gaven hem een enorme voldoening, maar die voldoening was van korte duur.
“Is dat alles, Juro? Is dat alles?” Voor Juro besefte wat er gebeurde, waren de rollen omgedraaid en was Juro degene die de klappen over zich heen kreeg. Op de achtergrond hoorde hij zijn zus smeken en roepen om te stoppen, maar Derrick had daar geen boodschap aan. Toen de klappen stopte, waagde Juro het zich op te kijken en zag hij hoe de Generaal het bloed over zijn smeerde. Hoe had zo’n idioot het ooit tot Generaal kunnen schoppen? Waarom was hij, Juro, in godsnaam ooit voor dat fucking System gaan werken?
Juro spande zijn vuist opnieuw aan, maar voor hij kon uithalen voelde hij een klap tegen zijn wang. “Je maakt het alleen maar moeilijker voor Neomy, Juro.” Juro spuugde wat bloed op de grond, gemengd met speeksel, terwijl de Generaal overeind kwam. Het volgende moment knielde zijn zus bij hem neer, en reageerde met felle woorden richting de Generaal, die enkel echter weer terug reageerde: “Maar kom maar op, Juro.”
Juro knarste zijn tanden, liet zich door Neomy overeind helpen maar het waren haar woorden die hem tegenhielden. “Ga niet op hem in. Daar is hij juist op uit! Laten we gaan!” Juro schudde langzaam zijn hoofd. Hoe graag hij ook die woorden zou opvolgen, Derrick zou hen nooit laten gaan. “Hij laat ons niet gaan,” bromde Juro, met een woedende blik op Derrick.
Juro duwde zichzelf omhoog, en trok Neomy daarbij ook overeind, zodat de broer en zus tegenover Derrick kwamen te staan. “Kom op, Derrick!,” reageerde Juro fel. “Laat ons met rust! Je kan mij niet alle schuld geven van deze puinzooi! Had voor een back up gezorgd, of zorgde dat je zelf verdomme binnen was!” Juro spuugde opnieuw wat bloed uit zijn mond, en onbewust balde zijn handen zich weer tot vuisten. Klaar om opnieuw toe te slaan. “En laat Neomy hier helemaal buiten! Je hebt haar al genoeg gestraft door haar Underground te stoppen!”

[ bericht aangepast op 22 mei 2020 - 14:21 ]

22 mei 2020 - 15:18 Elentiya is online

Elentiya 12352

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick & Hector & Neomy •

Dat de man een pistool in zijn hand hield, werkte niet in zijn voordeel mee. Bryce voelt hoe het ijs in haar aderen reageert — daar dit het meest impulsieve krachtbron in haar lichaam is, deels vanwege het feit dat hier haar meeste gebrek aan controle nog in lag. Met haar blik nauwlettende op de man voor haar gericht ziet de brunette vanuit haar ooghoeken hoe Derrick onderuit gehaald wordt door Juro. Hetgeen de verwarring in haar binnenste nog meer doet toenemen, daar ze er helemaal niks meer van lijkt te begrijpen. De hele situatie liet nog net geen kortsluiting in haar brein ontstaan.
"Rustig maar," poogt de man voor haar de jonge vrouw te kalmeren. In een waarschuwend gebaar laat Bryce het blauw in haar aderen iets meer oplichten — een ijzige bries vluchtig langs hen heen. "Gaat het wel?" vervolgt de man ondertussen. "Ik wil je niets doen. Mag ik je wat vragen stellen?"
"Je bent al begonnen, dus ik zou niet weten wat je nu nog verder tegen doet houden om meer te vragen."
Het antwoord rolde als vanzelf over haar lippen heen. Een frons nestelde zich tussen haar wenkbrauwen vanwege de kracht die in de ondertoon van haar woorden lag — een wat bittere emotie waar Bryce geheel onbekend mee is.
"Ik neem aan dat jij met Derrick aan het controleren was of één van de generatoren het doet?"
Bryce knikte enkel, haar blik flitsend tussen de man en het drietal achter hem; haar krachten die op sluimerende wijze fluctueerde, meedeinende op de vloed van haar emoties.
"En gezien zijn gemoedsrust kan ik aannemen dat dat niet het geval is?"
Ditmaal schudde Bryce licht met haar hoofd. Het was ze inderdaad niet gelukt om de eerste generator aan praat te krijgen — in tegendeel zelfs, het ding overleed bijna er plekke. Wanneer zijn hand uitnodigend haar kant op komt, stapt Bryce onbewust in een eerste reactie nog één pas naar achteren. De frons op haar gezicht blijft spelen tussen haar wenkbrauwen in, het geruzie op de achtergrond een blijvende bron voor de verwarring in haar.
"Hector Ruiz. En jij moet vast Bryce zijn."
Licht trok de brunette een van haar wenkbrauwen op, veegde daarmee elk spoor van een frons van haar gezicht af en kantelde haar hoofd licht — vragend, vertwijfelend, niet goed wetende wat ze nu precies moet doen. Bryce voelde zich voor een tweede keer haast nutteloos. Aarzelend nam ze desondanks zijn hand aan, waarbij de kou niet te miskennen viel waaronder ze zichzelf bijna compleet gedompeld had.
"Bryce, ja," reageerde ze dan — trok haar hand terug kort nadat ze de zijne had aangenomen. Subtiel gleden haar helder blauwe kijkers over de man voor haar heen, nam hem met haar blik van top tot teen op en poogde ondertussen de onrustige slagen van haar hart terug in ritme te brengen.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Bryce hem ditmaal, terwijl ze nog altijd de afstand tussen hen in bewaarde, ondanks dat hij zijn pistool had opgeborgen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 mei 2020 - 21:05 Kefe is offline

Kefe 5051

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Somewhere outside w/ Juro, Neomy, (Bryce & Hector) ⊰

De smeekbedes van Neomy laten de grijns op het gezicht van de General enkel groeien, tot deze net op het randje van menselijk lijkt te vallen. Interesse heeft hij er zeker niet in om te stoppen, maar deze keus ligt enkel en alleen in Juro's handen. Pas wanneer Juro het bloed uitspuugt beseft hij hoe er iets achterin zijn keel is blijven hangen, dat hij uiteindelijk uitspuugt — recht over Juro's blauwe outfit. Meer bloed dan speeksel is hetgeen dat als eerste gespot zal worden, maar het oogt vreemd genoeg niet zo erg als het System lid, al moet Derrick bekennen dat het rake klappen waren, die hij langzaamaan begint te voelen — vooral degene op zijn kaak.
'Hij laat ons niet gaan.'
Het zijn die woorden waardoor Derrick haast verbaasd naar Juro laat kijken, het idee dat deze man hem doorgrond heeft irriteert de General, zorgt ervoor dat zijn bloed begint te koken. Toch groeit de grijns rond zijn lippen, waarbij hij nog wat bloed weg weet te vegen met de rug van zijn hand. 'Goed opgelet.' De woorden klinken haast alsof hij Juro een gouden ster geeft voor goed gedrag, alsof hij een trotse ouder is.
'Kom op, Derrick! Laat ons met rust! Je kan mij niet alle schuld geven van deze puinzooi! Had voor een back up gezorgd, of zorgde dat je zelf verdomme binnen was! En laat Neomy hier helemaal buiten! Je hebt haar al genoeg gestraft door haar Underground te stoppen!'
Derrick luistert naar elk woord, terwijl hij de smaak van bloed zijn mond opnieuw voelt vullen. Ook hij spuugt weer, ditmaal echter op de grond. De ogen van de General glijden over het gelaat van Juro heen, welke hem enkel en alleen lijkt uit te dagen. Na een korte blik op zijn eigen vuisten, welke er bebloed en verkleurd uit beginnen te zien, glijdt zijn blik weer naar de Japanner — wiens vuisten intussen gebald zijn.
Zonder blikken of blozen haalt Derrick echter uit, stormt hierbij gehaast op Juro af en haalt hem onderuit dankzij de kracht van zijn eigen lichaam. Zijn schouder connect met het middenrif van Juro, waardoor ditmaal Derrick bovenop hem beland. Doordat hij net wat meer kracht had gezet zorgt hij voor wat pijn aan zijn eigen schouder, wat hem kort af weet te leiden.
'Ik leef niet binnen The System zoals jij doet, ik moet belangrijkere dingen doen,' sist Derrick tussen zijn tanden door, terwijl hij ruw grijpt naar één van Juro's armen, en deze vervolgens zo weet te draaien, evenals zijn eigen lichaam, zodat hij hem vast heeft in een armbar — gereed om deze elk moment te breken. De grijns verschijnt weer op zijn gezicht, zich maar al te goed beseffende dat hij Juro heeft, want elke beweging zal zijn arm een pijnscheut bezorgen en te heftig bewegen betekend gegarandeerd een gebroken arm. 'Jij hebt dit allemaal gedaan Juro, het is jouw keus geweest.'
Derrick grijpt naar een uitklapbare mes dat hij in de zak van zijn spijkerbroek heeft zitten, en klapt deze soepel open met zijn vrije hand. Het mes glijdt haast op verveelde wijze langs Juro's kaak, maar uithalen doet hij niet. Steken doet hij niet, en ergens twijfelt hij of Juro het zelfs wel waard is.
Zonder er echter verder over na te denken steekt hij het mes vervolgens in een wat minder vitale plek, waar de General weet dat hij enkel wat pijn zal krijgen. Het is niet eens neersteken, gezien hij enkel en alleen langs de huid afglijdt van zijn schouder, overduidelijk wat bloed trekkend, maar niet voldoende om echt een gevaar of last te worden. De grijns op het gezicht van de General groeit, enkel en alleen al wanneer hij ziet hoe het mes gesierd wordt met het rode bloed van Juro.

Lieutenant Hector Ruiz
⊱ Lieutenant ||| Derrick's right hand man ||| Powerhungry ||| Unforgiving ⊰

Wanneer de aderen van de dame een helderblauwe kleur krijgen, haast lichtgevend in het duister beseft hij zich dat er meer speelt dan enkel electriciteit — iets dat vooralsnog onbekend is voor Hector. Zijn passen worden waakzamer, gereed om zichzelf te verdedigen wanneer nodig, maar hoopvol dat het niet zover hoeft te komen.
Het briesje, dat overduidelijk afkomst is van de dame zorgt voor een kou die langs zijn botten lijkt te strelen — maar zo snel als het kwam vertrekt het weer. Een rilling glijdt door zijn lijf, maar de Mexicaan spreekt hoopvol verder, zich echter wel beseffend dat hij misschien iets te hard van stapel probeert te gaan. De waarschuwing gaat gepaard met het opnieuw oplichten van haar aderen, ditmaal feller en duidelijker.
'Je bent al begonnen, dus ik zou niet weten wat je nu nog verder tegen doet houden om meer te vragen.'
Zijn ene mondhoek krult dan toch lichtelijk op, het bijdehante gedrag kan hij ergens wel waarderen en voelt alles behalve misplaatst in een situatie als dit. Zelfs de bittere emotie, die haar haast meer lijkt te verbazen dan het hem doet, deert hem niet. De tonen die Derrick soms zijn kant op werpt zijn velen malen erger.
Het knikken van haar hoofd en vervolgens het schudden ervan duidt voor hem al op genoeg, de reacties van Derrick spreken namelijk aardig voor zich op het moment. Bij het uitsteken van zijn hand zet ze eerst een stap naar achteren, wat hij haar dolgraag kwalijk wil nemen, maar simpelweg niet kan. Ze kent hem niet en komt zojuist met Derrick ergens vandaan. Het is duidelijk dat Derrick en hij elkaar kennen. Het is wel fucked up dat Hector telkens met die shit moet dealen, en ondanks dat het zijn strot uit weet te komen, weigert hij dit op de dame af te reageren.
Wanneer Bryce dan toch haar hand uitsteekt, wonder boven wonder, voelt Hector abrupt te kou. Het kan hem moeilijk ontgaan, het voelt haast alsof hij zijn hand in de sneeuw stopt — elk deel van zijn hand dat geraakt wordt met haar kleinere variant althans.
'Bryce, ja.'
Haar hand schiet vrijwel direct terug aan haar zijde, terwijl hij zijn eigen hand in zijn broekzak poogt op de warmen. Wanneer ze hem in zich opneemt mist hij dit volledig, juist omdat op dat moment Derrick en Juro weer lijken te staan, maar de algehele houding van Derrick duidt erop dat hij nog lang niet klaar is. De smeekbedes van Neomy vullen de lucht, maar ieder van hen weet nu al wel dat het tevergeefs is.
'Wat is er aan de hand?'
Hector kijkt even rond, zich afvragend waar hij kan beginnen. 'Ik hoopte dat jij misschien wat antwoorden kon bieden? Want jij was op het laatste moment nog te vinden in The System, toch?' Zijn andere hand verdwijnt ook rustig in zijn broekzak, zich maar al te bewust van het feit dat hij daardoor minder imponerend over kan komen. De man kan zichzelf moeilijk kleiner maken. 'Het enige dat ik weet is dat de stroom gauw aanmoet, gezien de gevaarlijke personen van de Underground vrij rondlopen.' Het idee alleen al zorgt er weer voor dat zijn nekharen omhoog schieten.
'Weet je toevallig of er een error code te vinden was?' ergens heeft hij al een idee dat dat niet het geval is geweest, maar de vraag alsnog stellen kan nooit kwaad — wie weet komt er spontaan iemand met een antwoord. Hij blijft op de afstand staan die Bryce van hem verlangt, doet zijn uiterste best hierbij haar niet opzettelijk uit te lokken.
Pas wanneer zijn blik weer richting het gevecht gaat, waar Derrick Juro ditmaal op de grond heeft gekregen, houdt hij zijn eigen kort op hen gericht. Wat zijn dit, kinderen? Het ontgaat Hector zeker niet dat Derrick naar het mes grijpt, en na kort twijfelen deze in Juro steekt — of althans zo lijkt het vanaf deze hoek. Zonder echt na te denken verroert de Mexicaan enkel één vinger om het mes simpelweg in rook op te laten gaan, letterlijk zelfs. Gezien zijn handen in zijn broek zitten zal niemand, buiten Derrick om, beseffen wat er zojuist gebeurt is.
Hoofdschuddend, alsof hij het maar weg wimpelt, keert hij zich opnieuw tot Bryce. 'Het stadje nabij heeft echter nog wel krachten. Ik weet niet precies hoe die van jou werken?' Met een vragende blik kijkt hij dan ook even naar haar, ergens hoopvol dat zij daar een idee bij heeft — juist omdat hij oprecht niet zozeer de logistiek achter haar krachten kent, en geen idee heeft wat ze buiten koude handen en een affiniteit tot stroom nog meer kan.

I'm your little ray of pitch black.

23 mei 2020 - 12:30 Reeses is online

Reeses 1275

Het handjevol bloed dat Juro uitspuugde, bezorgde Neomy de rillingen. Hoe erg had Derrick haar broer toegetakeld? Was het levensbedreigend? Moesten ze naar het ziekenhuis? Haar gedachten schoten alle kanten op maar toen ook Derrick het bloed uit zijn mond spuugde – recht op Juro’s uniform, gaf haar dat toch enige geruststelling. Misschien viel het allemaal nog mee.
Zodra Neomy Juro overeind had geholpen, ging hij weer beschermend voor Neomy staan hoewel hij degene was die nu gewond was. Op Juro’s woorden, die voor Neomy bestemd waren, reageerde echter de Generaal. “Goed opgelet.” Zijn woorden bezorgden Neomy kippenvel en ze wist daarmee dat Juro gelijk had gekregen – Derrick zou hen nooit laten gaan.
Juro’s volgende woorden, ditmaal richting Derrick, klonken fel, al wist Neomy niet of dat nou zo verstandig was. “Juro, kom,” fluisterde Neomy half smekend en trok haar broer aan zijn arm. Maar die reageerde niet en staarde met een strak gezicht en gebalde vuisten richting de Generaal. Die leek nog wat bloed uit te spugen, maar plotseling stormde hij op Juro af. Neomy deinsde achteruit en zag voor een tweede keer hoe Juro en Derrick op de grond belandde, maar dit maal met Derrick bovenop.
“Nee!,” gilde Neomy met overslaande stem, al stond de jonge Japanse aan de grond genageld. Ze móést iets doen. Koortsachtig gleed haar blik even richting Hector en de voor haar nog altijd onbekende jongedame, maar Neomy verwachtte geen hulp van hen. Hoogstens hulp die in het voordeel van Derrick zou werken. De manier waarop Derrick haar broer beetpakte, zinde Neomy helemaal niet en één flinke ruk van de Generaal zou Juro’s arm doen breken, besefte Neomy. Zijn gesiste woorden klonken giftig, al ging de betekenis ervan volledig langs haar heen. “Derrick, alsjeblieft!,” smeekte Neomy wanhopig. “Laat hem met rust!”
Maar Derrick bracht zijn wraak naar een hoger niveau. Neomy voelde zich misselijk worden van angst toen Derrick naar een mes greep, dat openklapte en ermee langs Juro’s kaak streelde. Haar stem leek ergens te blijven steken en ze kon enkel nog haar hoofd schudden, met een smekende blik. Pas toen het lemmet in zijn huid wegzonk en het bloed begon te druppelen, slaakte Neomy een ijzingwekkende gil. “Nee! Nee!”
Vanuit haar ooghoeken zag Neomy iets glinsteren en onbewust flitste haar blik die kant op. Weg van Derrick en Juro. Het mes! Haar blik flitste terug naar Juro en Derrick, vooral Derrick, waarna ze een duik maakte. Haar hand sloten zich om het handvat en trillend kwam Neomy overeind, haar arm uitgestoken en de punt van het mes richting Derrick. Haar arm trilde, net als haar stem toen ze begon te spreken. “Laat hem gaan,” zei Neomy tegen Derrick. Ze liep op hem af, greep het mes extra stevig beet. “Laat Juro gaan, anders doe ik je wat.” Ze wist niet wat ze ging doen, of ze überhaupt tegen Derrick was opgewassen maar ze zou zich niet zonder slag of stoot overgeven.

Juro vervloekte zichzelf. Hij wist dat hij het enkel en alleen maar erger maakte door zijn vuisten te ballen, door zijn Generaal zo strak – haast uitdagend – aan te kijken. Het goedje in Derricks mond, dat voornamelijk uit bloed bestond, eindigde op zijn uniform en met moeite wist Juro zich in te houden om niet tegen Derrick uit te varen.
Zodra Juro overeind was gekrabbeld, duwde hij Neomy weer achter zich. De woorden die Derrick vervolgens uitsprak, vond Juro nog het meest lijken op woorden die gericht waren op een kleuter. Op dat moment negeerde Juro zijn zus en kon hij het niet laten zijn ogen te rollen, als antwoord op Derricks woorden. Daardoor miste hij Derricks aanval en voor Juro het goed en wel besefte, lag hij op de grond – de lucht voor even uit zijn longen geperst. “Ik leef niet binnen The System zoals jij doet, ik moet belangrijkere dingen doen,” siste Derrick in zijn oor.
Voor Juro zichzelf kon verdedigen of zelfs maar even op adem te komen, werd hij in een soort houdgreep genomen. Hij zat klem en kon geen kant op, tenzij hij zijn arm wilde breken. Derrick hield hem zo strak dat elke beweging, hoe klein ook, al funest kon zijn. “Jij hebt dit allemaal gedaan Juro, het is jouw keus geweest.” Op de achtergrond hoorde hij Neomy. Ze gilde, smeekte Derrick om te stoppen. Juro hoopte echter dat ze zo verstandig zou zijn de benen te nemen. Hij verwachtte namelijk niet dat Hector of Bryce haar zou tegenhouden en Derrick was op dat moment te druk met hem.
“Jezus, Derrick! Ik ben niet de enige die daar werkt!,” snauwde Juro, al deed hij zijn best om zo min mogelijk te bewegen. “Had lekker…” Maar zijn stem stierf weg toen hij iets kouds langs zijn kaaklijn voelde. Zijn hart leek een slag te missen en heel even was Juro daadwerkelijk doodstil. Derrick zou er knettergek genoeg voor zijn…
Opnieuw hoorde Juro zijn zus voor hij echter de pijn voelde. Vloeken en scheldwoorden rolden uit Juro’s mond terwijl hij met zijn goede hand richting zijn gewonde arm greep. “Jezus, Derrick!,” vloekte Juro opnieuw en keek zijn voormalige Generaal – ja, voormalig – woedend aan. Hij knarste met zijn tanden en kneep kort zijn ogen dicht terwijl hij zijn arm nog wat steviger beetgreep.
Een kreun rolde over zijn lippen toen hij zag wat Neomy van plan was. Hoe was ze in vredesnaam aan dat mes gekomen?! “Neomy!,” zei Juro waarschuwend en wist, ondanks de pijn, enige autoriteit door te laten klinken in zijn stem. Automatisch zette hij zich af met zijn gewonde arm, maar een pijnscheut deed hem doen terug zakken, gespaard met een kreun.
“Laat hem gaan,” sprak Neomy, hoewel hij hoorde hoe haar stem trilde. “Laat Juro gaan, anders doe ik je wat.” Juro schudde zijn hoofd. “Neomy, niet doen! Hij is het niet waard!” Zijn blik verschoof naar Derrick. “Je raakt haar met geen vinger aan!”

23 mei 2020 - 16:43 Elentiya is online

Elentiya 12352

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick & Hector & Neomy •

Doordat Bryce de man goed in de gaten hield ontgingen haar de minieme trekjes in zijn gezicht niet — het omkrullen van zijn mondhoek bij het horen van haar bijdehante opmerking, evenals het betrekken vanwege haar terughoudenheid, gevolgd door door een vragende als ze hardop uitbrengt wat de belangrijkste vraag in haar wezen is.
"Ik hoopte dat jij misschien wat antwoorden kon bieden? Want jij was op het laatste moment nog te vinden in The System, toch?"
Ditmaal vertrekt haar gezicht, terwijl Bryce enkel een keer knikt. Ze was er tot op de laatste minuut bij geweest, haar kont nog altijd pijnlijk vanwege de terugslag die ze te verduren kreeg — de optater die ze nog altijd door haar aderen heen wist te voelen, vanwege de kortsluiting die tussen haar en het systeem ontstond.
"Het enige dat ik weet is dat de stroom gauw aanmoet, gezien de gevaarlijke personen van de Underground vrij rondlopen."Bryce huiverde wanneer het gebeuren van eerder kort over haar netvlies heen glijdt, het krakende geluid wat daarmee gepaard gaat haar maag weer lichtelijk laat kantelen. "Weet je toevallig of er een error code te vinden was?"
"Er was geen error code, het systeem raakte oververhit door een onbekende fout," weet de brunette vrijwel meteen uit te brengen. Haar houding ontspant iets, maar Bryce laat haar oplettendheid voor geen seconde varen — zelfs niet wanneer Hector van houding verandert, waarmee hij zijn dreigende overkomen iets verkleind. "Uiteindelijk bezweek het aan stroomverlies, ook door een onbekende fout."
"Het stadje nabij heeft echter nog wel krachten. Ik weet niet precies hoe die van jou werken?"
Achter hem lijkt het gevecht nog altijd door te gaan, maar Bryce moet zich concentreren op één persoon om er zeker van te blijven dat ze niet op een verkeerd moment ingrijpt — of op de vlucht slaakt vanwege de onrust die door haar heen drijft. Niet goed wetende wat ze nu van Derrick moest verwachten, laat staan denken.
"Electrokinesis," brengt Bryce enkel uit, hopende dat ze hem daarmee voldoende weet te informeren. Gelijktijdig laat ze enkele stroomdraden over haar handen heen glijden, waar haar aderen oplichten. Vervolgens trekt ze de geleidende draden in haar hoofd aan en verdwijnt alles weer. "En een beetje ijs," mompelt ze vervolgens, een flauwe glimlach spelende op haar lippen als ze een nieuwe bries aanstuurt met wat extra kou door de temperatuur om hen heen lichtelijk te verlagen. Ze liet hem niet te veel zien, puur omdat ze hem daar simpelweg nog niet goed genoeg voor vertrouwde.
"Wat is er te vinden in het andere stadje? Kunnen daar iets doen om de stroom hier terug te krijgen?"

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek