100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 26 april 2020 - 20:18   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    ♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱


    HOLLOW GROVE


    ♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱
    ☾☾☾

    ☽☽☽
    Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

    I'm your little ray of pitch black.

    8 juni 2020 - 17:32   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ríoghán       O’Brien

    ⊱      Investor Hollow Grove      |||      Born in Bronze Age      |||      Born Irish      |||      "English" gentleman      |||      Outfit      |||      NOS4A2; Jazz lounge w/ Indigo & Adeline      ⊰







    		 'Wat ben je van plan, Ríoghán?'
    Adeline zou het hier toch niet mee eens zijn, wat waarschijnlijk ook de reden is dat hij dit op deze wijze aanpakt. Het korte gesprekje met de man moet voldoende indicatie zijn voor haar, Adeline is intelligent genoeg om alles bij elkaar op te kunnen tellen — al is de aanpak van Ríoghán alles behalve subtiel te noemen.
          'Ik zweer het je, Ríoghán. Waag het niet.'
          Adeline's eerste woorden wanneer Mark eenmaal in haar buurt te vinden is. Ríoghán's plan wordt niet stopgezet door de dreiging die zijn beste vriendin enkel en alleen in haar woorden al kan ontglippen — al ontgaat het hem zeker ook niet dat er haast oprecht vuur achter haar ogen lijkt te branden. Hij weet dat het waarschijnlijk een harde aanpak is voor haar, maar hij ziet geen andere manier. Ze zal het hem wel vergeven, daar zal hij alles op alles voor zetten. Indigo's woorden ontgaan hem niet, voordat hij haar meeneemt naar de dansvloer — voordat de Française iets verkeerds zal laten ontglippen. De wijze waarop zij opstond was zeker elegant te noemen, een vreemd iets dat Ríoghán niet vaak vindt in mensen, vooral niet in deze tijden.
          'In mijn schoot geworpen als een zoethoudertje, voor wat lijkt op een kind dat vermaakt moet worden.'
          De afkeer in de stem van de aantrekkelijke,vrouwelijke vampier is onmiskenbaar, en dat is direct het moment dat hij beseft dat het geheel verkeerd is opgenomen — dat Adeline dit helemaal verkeerd ziet en dat het zijn schuld is. Ríoghán schudt subtiel met zijn hoofd, ontevreden met het feit dat ze zo over hem denkt — de ontevredenheid straalt van hem af.
          'Aan de kant geschoven voor een bloedzak van nog geen dag oud. Hoe treurig, nu al..'
          Vaker heeft de oude vampier Adeline in een kwade toestand gezien, maar hoe ze nu klinkt tegenover hem is feller dan ooit. Hij geloofd dat dit goed zal zijn voor zijn beste vriendin. Niet alleen omdat Indigo bij hen woont, maar ook voor hun algehele verblijf binnen Hollow Grove. 'Ade. . .' Een fluistering over zijn lippen, eentje die Indigo misschien net kan opvangen. Zijn stem klinkt waarschuwend, doch liefdevol. Goedbedoeld, doch eisend. Wanneer hij vanachter Indigo toekijkt naar de vrouwelijke vampier, kantelt zijn hoofd net wat meer — alsof hij Adeline door middel van zijn doordringende blik duidelijk wil maken dat hij het zo overduidelijk niet bedoeld.
          Het korte, duidelijke gesprek tussen Mark en Adeline ontgaat hem niet, zijn ogen zijn evenals te gefocust op het tweetal terwijl hij zelf de geuren van Indigo subtiel opsnuift — zijn eigen gif nog kan ruiken op haar en hijzelf zijn eigen honger ook weer op voelt borrelen. Haar ogen vinden die van Ríoghán waar hij zijn kijkers boort in de hare — het gehele spektakel opnemend terwijl hij zichzelf poogt te bedwingen niet hetzelfde te doen.
          Intussen spreekt de oude vampier tegen Indigo, vraagt haar of ze zich al vermaakt — iets dat hij zelf nog zeker doet. Adeline is nu even een naar gebeuren, maar hij poogt eromheen te werken. Ermee te werken. De hartslag van Indigo is versneld en haar ademhaling glijdt ook even ongelijk over haar lippen, iets dat zijn ene mondhoek toch een fractie omhoog weet te brengen. Hetgeen dat zijn eigen gemoedsrust wat lijkt te verbeteren, maar evenals verslechterd.
          'Daar antwoord ik pas op als—'
          Het is wanneer Adeline haar tanden ruw in Mark zet dat hij Indigo zelf voelt tegenstribbelen, het zelfs haar woorden lijkt te stoppen. Zonder verdere moeite houdt hij de tengere brunette op haar plek, zijn lichaam vooral als machtsmiddel gebruikend. Zijn ogen glijden niet van Adeline af, enkel en alleen om de vrouwelijke vampier te ondersteunen, ondanks haar harde aanpak. Het is echter moeilijk om niet toe te slaan, al helemaal niet gezien intussen zijn kin op de grotendeels blote schouder van Indigo te vinden is. Het stromen van haar bloed maakt hem hongeriger dan hij ooit heeft lijken te zijn — zich maar al te goed beseffend dat het haar unieke bloedtype is dat spelletjes met zijn hoofd speelt. 'Het is oké, Indigo.'
          'Je gif, Ade,' fluistert hij zacht, ditmaal zacht genoeg zodat Indigo het niet kan horen. De woorden duidelijk, het uitspreken van haar naam haast liefkozend. Hij heeft geen idee of ze daadwerkelijk naar hem heeft geluisterd, of dat ze het zelf besloten heeft te doen, maar het is er. Duidelijk zichtbaar. Een goedkeurend geluidje klinkt er vanuit Ríoghán, alsof hij Adeline wil prijzen voor de aanpak. Misschien niet even subtiel, gezien er een aardige hoeveelheid achter de ogen van Mark zichtbaar is — de wazige staat waarin deze zich begeeft indiceert genoeg.
          Vanuit zijn ooghoek merkt de oude vampier op hoe Indigo's ogen omlaag gericht zijn, en het is hem zeker niet ontgaan dat haar gevecht intussen is opgehouden. Het idee om nu toe te slaan voelt verkeerd, ondanks alle drang ernaar. De grip op haar heup verzacht nog meer dan deze al was. 'Het is een normale reactie, Indigo.' Fluistert hij dan naar zijn bloedzak, gezien hij haast het idee krijgt dat ze zich schaamt voor haar eerdere handelingen — dezelfde die Mark zojuist heeft laten zien. Het is dan dat Ríoghán's vinger zacht over de gevoelige huid van zijn voorgaande beet glijdt, geen schaamte hebbend over het hele gebeuren. Zijn tanden zetten zich uit, net op het punt dat hij haar pols weer zacht vastpakt, meer om te peilen hoe het met haar gaat dan wat anders. 'Het is oké, maak je geen zorgen.' De woorden fluistert hij voor zowel Indigo als Adeline, het is een win-win situatie op het moment. Zijn hoektanden piercen zich direct in precies dezelfde plek waar hij het eerder deed.
          Vrijwel direct laat hij het gif ontsnappen, zodat Indigo wat meer kalmeert — in de hoop dat de schaamte niet gauw meer zal terugkeren. Terwijl hij ervoor zorgt dat hij haar stevig genoeg vast heeft om niet in elkaar te zakken, drinkt hij op rustige wijze van haar perfect gezoete bloed, de alcohol is al duidelijk te proeven en geeft hem een extra kick voor dit alles. Intussen doet de eeuwenoude vampier zijn best Adeline en Mark in de gaten te houden, haalt zijn ogen niet van hen af terwijl hij alle bewegingen en geluiden van Indigo op weet te vangen.
          De opwinding is te ruiken in de lucht, al ontgaat het Ríoghán zeker niet hoe Mark tegen zijn beste vriendin aan begint te bewegen. Zacht ontdoet hij zijn hoektanden uit Indigo's huid om de volgende woorden te spreken. 'Je doet het goed, Ade.' De oude vampier weet niet wat hetgeen is dat haar ertoe leidt haar tanden zo hardhandig uit Mark te trekken, maar verwacht ergens direct dat het zijn woorden waren. De man kruipt hoopvol haar kant op, maar Adeline weet even gracieus als altijd op te staan — haar woede als een uitdagende aura om haar heen te vinden, terwijl Ríoghán met zijn tong over Indigo's wond glijdt, zodat deze eerder kan genezen en hij nog van het laatste bloed kan genieten. 'Gaat het?' Het is een charmante glimlach die Indigo's kant opgeworpen wordt, die ze enkel en alleen kan zien als ze haar hoofd zijn kant opdraait.
          'Als je het beu bent, Ríoghán dan mag je het me ook zeggen. Dit had zo fout af kunnen lopen.'
          De oude vampier zucht diep, schud zijn hoofd lichtjes. 'Ik was hier Ade, ik kan je nooit beu zijn.' Zijn woorden klinken even oprecht als deze altijd doen wanneer hij tegen zijn beste vriendin spreekt. Dat ze nu doet alsof hij zijn ogen ook maar één moment van hen heeft afgehaald zou hem normaliter kwaad maken, maar hij durft te bekennen dat hij verkeerd heeft gehandeld — de verkeerde aanpak heeft genomen. Pas wanneer hij ziet dat Adeline er vandoor lijkt te willen gaan kantelt zijn hoofd opnieuw subtiel. 'Ade, kom.' Ditmaal klinkt zijn toon duidelijker, luid genoeg voor ook Indigo het te horen. Haast als een waarschuwing dat ze niet meer alleen zullen zijn.
          Zijn hand steekt hij uitnodigend uit naar zijn beste vriendin, de trots afleesbaar van zijn eigen gezicht. Ergens tussendoor zijn zijn hoektanden teruggetrokken, iets dat hij dit keer niet gedwongen heeft gedaan. 'Dit moeten we vieren.' Zijn mondhoeken krullen trots op, terwijl hij zijn hazelnootkleurige kijkers op de donkere irissen van Adeline laat glijden, terwijl hij zelf zijn lichaam al begint te bewegen met de muziek, op kalmere wijze zoals de muziek indiceert. Intussen leest hij nog altijd Indigo's hartslag en ademhaling, zodat hij haar in de gaten kan houden.
          Pas wanneer hij beseft dat Indigo echt alleen kan staan, en geen angst heeft betrekking tot het bloed neemt hij haar mee richting Adeline — zijn hand in de hare zodat ze duidelijk kan aangeven als het niet lukt. Eenmaal bij Adeline slaat hij zijn vrije arm tevreden om haar heen. 'Ik wist dat je het kon. Ik ben trots op je. En het spijt me van mijn aanpak.' Hij drukt een zachte kus tegen haar kaak aan, terwijl de glimlach rond zijn lippen groeit — oprecht trots dat het haar gelukt is.
          De glimlach groeit echter al gauw in een speelse grijns. 'Laten we Indigo eens laten zien hoe je moet dansen hierop, ze heeft wat danslessen nodig. Niemand die het beter kan laten zien dan ons.' Met een vragende blik kijkt hij vervolgens naar zijn gekochte bloedzak, haar hiermee vragend of ze instemt. In zijn ogen is een uitdagende twinkeling te vinden die haast jongensachtig te noemen valt. Met dezelfde blik keert hij zich vervolgens tot zijn beste vriendin — trekt hiermee nog een wenkbrauw op als extra uitdaging.

    I'm your little ray of pitch black.

    9 juni 2020 - 15:35   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349

    Adeline Doan Sandlin
    ”Damaged people are dangerous.
    They know how to make Hell feel like home.”
    • 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Ríoghán & Indigo • Outfit + Nails •

    Adeline luisterde. Zelfs in haar woede omtrent zijn aanpak, de manier waarop het werd uitgespeeld anders dan er wellicht verwacht werd, luisterde ze naar zijn stem wanneer Ryan haar waarschuwt — het kenbaar maakt als de grens vervaarlijk dichterbij komt. Het is echter niet enkel en alleen dezelfde stem die haar voeden tot een halt weet te roepen, maar hetgeen gepaard gaat met de lichamelijke reactie van Mark. Ongemak vult haar wezen.
          Adeline is meer dan bekend met het gif van haar soort, de reacties welke het weet te ontlokken en mede daarom een reden waarom de vrouwelijke vampier het bij haar eigen gekozen slachtoffers nooit toediende; zij verdiende de verdoving van pijn niet, evenals het oproepen van zoveel gretigheid en lust. Het was een handeling welke ze maar zelden uitvoerde — wanneer het echt niets anders kon en de nood hoog was.
          Het is de brunette niet ontgaan dat Ryan vrijwel gelijktijdig met haar voeden gebruik maakt van zijn bloedzak. Het ontlokt een onmenselijke grom vanuit de donkere schone, een die haar woede aanzet tot bijna het ontsteken van een explosie. De onredelijkheid druipt mede daarom van haar laatste woorden af, het vurige niet te missen in de klanken van haar stem, alvorens ze statig bij Mark wegbeent zodra ze hem heeft losgelaten — het drietal poogt achter te laten voor wat het is, tot Ryan haar met zijn stem tegen weet te houden.
          "Ik was hier Ade, ik kan je nooit beu zijn."
    In een eerste reactie snoof Adeline enkel, gunde hem haar donkere blikken niet en dwong zichzelf om door te lopen; om de Jazz ruimte te verlaten en haar stemmingen bot te vieren op een ander. In haar onbesuisde woede weet het echter tot de brunette door te dringen dat ze ook dit keer met weglopen niet ver komt, zoals ze nog nooit ver is gekomen. Onderweg naar de uitgang vinden haar vingers een nieuw glas champagne en weten deze behendig van een voorbijkomende dienblad af te plukken. Het deert haar niet aan wie het toebehoorde, met de smaak van het bloed nog vers op haar tong was dit een van de betere combinaties en hetgeen ze voor nu nodig had.
          "Ade, kom."
    Luttele seconden sluit de vampier haar ogen, voelt hoe haar hoektanden nog altijd hun lange lengte weten te behouden — waar ze haar tong nadenkend over heen laat glijden. In een halve draai weet ze daarop volgend naar Ryan toe de draaien, de afstand tussen haar en het tweetal in nog altijd ver genoeg. Uitnodigend reikt de lange man zijn hand naar Adeline uit, trots meer dan overduidelijk zichtbaar in de uitdrukking op zijn gezicht. Onbewust ballen haar nog trillende handen zich tot twee stevige vuisten, prikken de scherpe punten dusdanig hard in de palmen van haar handen dat ze nog net geen bloed weten te onttrekken.
          "Dit moeten we vieren."
    Adeline trok haar bovenlip iets op, gevolgd door een zacht, afkeurend geluidje. Zag hij dan niet in wat er had kunnen gebeuren? Één fractie van een seconden, meer zou ze niet nodig hebben om in haar rode waas te schieten en de onschuldige man van zijn leven te beroven. En dat allemaal omdat hij niet de tijd nam — omdat zijn eigen behoeftes sterker waren. De brunette ademt beverig een keer diep in, weet de redelijkheid in zichzelf te vinden dat haar eigen bijdrage op het moment niet veel beter was. Toch wilde Adeline zich in alles tegen hem verzetten, van hen weglopen en vooral niet meer terugkeren, maar haar verzet was waardeloos wanneer het Ryan betrof.
          Heel even verschuift haar blik naar de jonge vrouw aan zijn zijde, alvorens ze met een licht verheven kin terug naar de mannelijke vampier opkijkt. Verschillende emoties blijven kolken in haar poelen — onleesbaar voor hen die haar niet wisten te doorgronden, maar zo fijn beschreven voor diegene die dat wel deden. Ooit moest ze zichzelf nog gaan haten om hoe week ze werkelijk voor hem was, een gedachten wat voor seconden door haar heen schiet eens Adeline dan toch naar hem toe loopt; haar hand in de zijne legt, zodra ze deze uit de gebalde toestand weet te halen. Het zachte beven moet hem niet zijn ontgaan, maar Adeline weet het af aan niets.
          "Ik wist dat je het kon. Ik ben trots op je. En het spijt me van mijn aanpak."
    Ze snuffelde zijn geur in zich op, wist de kalmte eruit te halen die ze nodig had, maar liet hem desondanks de scherpe punten van haar hoektanden zien nu ze nog lang waren. Donkere poelen kijken naar Ryan op als zijn lippen haar kaak beroerd hebben, maar een oprechte glimlach blijft vooralsnog uit. De switch tussen het beteugelen van haar woede was nog niet geheel gemaakt, maar het voedzame bloed van de jongeman droeg er op een positieve wijze toch aan bij.
          "De volgende keer zal het jouw nek zijn," prevelde Adeline laag, de milde dreiging niet te miskennen — evenals de zwakte die ze altijd voor hem zou behouden. Toch betwijfelde de brunette of ze het punt daadwerkelijk zou bereiken om het bij hem ook echt te doen, niet onbekend met de lichamelijke reacties daarop en het effect dubbel zo intens wanneer het geen mens betrof. Adeline sloeg haar blik van Ryan af. De trotse glimlach spelend rondom zijn mond ontging de vrouwelijke vampier niet, evenals de vrij hand welke hij om haar heen slaat. De onrust in haar binnenste roert zich nog altijd, maar kalmeert aanzienlijk sneller naarmate de nare trekjes in haar karakter vertroebelen. Ze vergaf hem niet in woorden, haar daden zeiden later vermoedelijk meer dan genoeg.
          "Laten we Indigo eens laten zien hoe je moet dansen hierop, ze heeft wat danslessen nodig. Niemand die het beter kan laten zien dan ons."
    Voor enkele luttele seconden gleed haar blik over de kortharige Franse brunette heen. Hoewel het gif beter gedoseerd was als dat zijzelf eerder bij Mark had gedaan, was het effect overduidelijk ook aan haar te zien — de blik in haar ogen, de rozige kleur op haar wangen en de ietwat lichte wankeling in haar pas. Adeline trok haar blik weg alsof het niets was, ontmoet de uitdagende uitdrukking op het gezicht van Ryan; waar ze zich heel even tegen tracht te verzetten. Tevergeefs, zoals altijd wanneer het de man voor haar betrof. Het was een oneerlijk gegeven in haar hele wezen, voor zo lang als de hechtheid tussen hen in zou blijven bestaan.
          "Ze zal de eerste zijn die het overtreft, mocht het haar lukken bij ons in de buurt te komen." Ondanks dat Adeline de toon van haar stem nog vlak weet te houden, is het een eerste teken dat ze weer toegeeft en de uitdaging aanneemt die haar wordt aangereikt. Haar slanke vingers vinden de hand die Ryan om haar heen heeft geslagen, welke ze los haalt van haar zij maar in haar grip houdt als ze naar hem toe beweegt.
          "Follow my lead."
    De woorden zijn een fluistering voor de mannelijke vampier met diens scherpe gehoor en hoewel haar bruine kijkers nog fonkelen vanwege een na-ebbende woede, weet een minieme glimlach haar mondhoeken iets om te krullen. Ze was er nog niet, bij lange na zelfs niet, maar na nog éénmaal een korte blik op Mark te richten om zichzelf ervan te verzekeren dat hij echt nog leefde, laat Adeline zich leiden door de muziek — draait in een soepele beweging van Ryan af en poogt voor het moment haar wankelende emoties te verliezen op de klanken van Jazz.

    [ bericht aangepast op 9 juni 2020 - 15:40 ]

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    9 juni 2020 - 16:57   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349

    Royce Irvine
    ”Darling, you're already in my veins.”
    • 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ Mae • Outfit •


    16+
    De grijns rondom zijn mond word breder wanneer Royce het zachte schudden wat Mae met haar hoofd doet opmerkt — niet eens zozeer ziet, maar voornamelijk het verzet voelt door haar lichaam heen; in de zachte trillingen van haar spieren, vlak onder hem. Wanneer hij zijn lippen verruild voor zijn vinger, stimuleert haar mat een ietwat ruwere druk, kust hij de binnenkant van haar dijen. Zoveel handelingen, dusdanig uitgedeeld om de hunkering om te zetten naar een haast pijnlijk verlangen.
          "Je wilt dus iets horen?"
    Hees gesproken woorden gaan gepaard met de hijgende ondertoon in haar stem. Een bedwingend gehum, welke kenbaar maakt hoe moeilijk Mae het leek te krijgen onder zijn aanrakingen. Ze was niet alleen. Ook Royce vocht tegen de drang om zich volledig op haar te storten — daar waar hij normaliter minder moeite leek te hebben met het onder bedwang houden van zijn lusten. Zijn toestand onder de gordel was daardoor benauwend te noemen, maar schonk daar geen aandacht aan; niet nu hij het meest verleidelijke had gevonden dat er was.
          "Wat zijn je magische woorden, Royce?"
    Het horen van zijn naam op de klanken die Mae weet uit te brengen bezorgen een gevoel van kippenvel door het lichaam van de vampier heen. Het weet een grom te ontlokken, waarop Royce de bewegingen van zijn vingers weet te versnellen — brengt haar naar het randje toe, gepaard met de golvende bewegingen van haar lichaam en stopt vrijwel resoluut voor ze eroverheen lijkt te tuimelen.
          "Smeek," gebied hij haar, zij het op een haast prevelende toon. Zijn vrije hand streelt vederlicht de binnenkant van haar dij, richting de zijkant langzaam omhoog naar haar heupen; waar Royce zacht met zijn vingers in drukt. Een teken dat zijn eigen zelfbeheersing een grens naderde.
          "Zeg me wat je wilt, Mae," weet hij dan uit te brengen, zijn eigen stem eveneens doordrenkt met de heesheid van verlangen. Als een roofdier komt hij overeind, streelt de binnenkant van haar bovenbenen als de lange man over haar heen buigt — zijn lippen neerdalend op de naaktheid van haar lichaam, zijn vingers opnieuw plagend tussen haar benen.
          "Zeg het me," fluistert hij over haar huid heen naarmate hij terug omhoog kruipt. "En ik zal het je geven. ."
    Het donkere van zijn ogen weet bijna het zwarte te bereiken. Dit keer niet vanwege honger naar voedsel, daar dit al lang en breed volzadigt is, maar naar de vrouw onder hem — kronkelend en bevend van genot, terwijl hij haar opnieuw naar een hoogtepunt dreigt te werken. Vlak voor ze deze weet te bereiken, dringt Royce met een vinger bij haar naar binnen, waar hij algauw het tempo terug opvoert. Een nieuwe grom roffelt in zijn keel als hij voelt hoe ze op hem reageert, als hij hoort hoe dieper de geluiden klinken die Mae weet te maken alvorens hij deze dempt door zijn lippen ruw op de hare te drukken.

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    11 juni 2020 - 13:04   Novilunium is offline
    Novilunium
    Novilunium 1529

    Indigo Lefèvre
    Ryan's French Cuisine      —       Twentyseven      —       NOS4A2      —       Ryan & Adeline      —       Outfit

          "Het is een normale reactie, Indigo."
    Hoogstwaarschijnlijk bedoeld als een geruststelling — compleet misplaatst en zonder enige waarde. In haar optiek is er niets normaal aan, de weerzin welke het in haar opwekt iets wat de quiche van eerder doet rommelen in haar maag. De vinger die vervolgens haar hals beroerd laat haar lichaam rillen terwijl haar hoofd bijna automatisch weg kantelt van de aanraking, een handeling waarmee ze onbedoeld haar hals verder tentoonstelt.
          "Het is oké, maak je geen zorgen," fluisteren zijn lippen tegen de gevoelige huid daar en haar hersenen vergrijpen zich te traag aan het feit dat hij daadwerkelijk gaat bijten — zich niet laat weerhouden door de mensen om hen heen of het verbluffende feit dat hij al heeft gedronken en zij zo naïef was te geloven dat hij daarmee verzadigd zou zijn. Het puncturen van haar huid voelt minder heftig dan eerder, al is de plek nog gevoelig van de eerste beet. Indi huivert en snakt naar adem, poogt zich voor het kortste moment los te rukken voor er een roes over haar heen valt — krachtiger en gemakkelijker dan voorheen in de slaapkamer.
          Dat het de alcohol is die de weg voor het gif enkel verder heeft opengeworpen zal ze zich niet beseffen, nu niet meer in ieder geval — gedachten vertroebeld en lichaam gegrepen door een golf lust sterker dan eerder. Zijn lichaam wat haar omvat is niet langer iets waarvan ze weg wil komen, zich bewust van iedere plek waar ze elkaar raken en zich er verder in wegnestelend terwijl een zwoele kreun haar lippen verlaat. Haar zorgen vervliegen, haar woede en onmacht nietig verklaard op de achtergrond en haar besef van realiteit lam gelegd. Schaamteloos rolt ze haar lichaam tegen het zijne, wanhopig op zoek naar enige vorm van wrijving om iets van de drang weg te laten vallen. Te snel valt het gevoel van zijn lippen tegen haar huid weg, haar ontevreden kerm verduidelijkt door het nog verder kantelen van haar hoofd, als om haar nek aan te bieden. Hij komt niet terug.
          "Gaat het?"
    Haar hoofd draait als automatisch richting het geluid, haar gehele bewustzijn nog rustend onder de sluimer van wat er zojuist is gebeurd — evenals de alcohol en het gif wat door haar lichaam raast. Indigo haar antwoord bestaat slechts uit een loom omkrullen van haar mondhoeken, de glimlach welke ze hem werpt gepaard met nietsziende ogen. Haar blik blijft op hem gericht terwijl hij afgeleid raakt, een conversatie lijkt te voeren met iemand die Indi niet kan zien, zijn goedgevormde lippen prevelend onder haar toeziend oog en zijn lichaam misschien wel onbewust bewegend op de muziek die hen omringd.
          Het is pas wanneer Ryan haar mee begint te leiden dat ze voelt hoe onstabiel ze is — de connectie naar haar benen wankel en haar handen steun zoekend bij die van de vampier. De Française strompelt gedwee achter hem aan, laat zich zonder moeite meevoeren en vind Ade wanneer haar starende ogen Ryan zijn gezicht vooralsnog volgen — zijn lippen kort de kaak van de vrouw beroerend.
          "De volgende keer zal het jouw nek zijn." Indi leest de woorden van haar lippen en giechelt meisjesachtig, ongekend plezier vindend in redenen die haarzelf onduidelijk zijn. Ze vangt Ade haar blik hierdoor, wat haar glimlach doet verstarren maar haar eigen ogen niet verscherpt — verlangen vooralsnog allesoverheersend doch ingetogen.
          "Laten we Indigo eens laten zien hoe je moet dansen hierop, ze heeft wat danslessen nodig. Niemand die het beter kan laten zien dan ons."
    Zowel Indi als Ade kijken terug naar de man in hun midden, de scherpe opmerking die de vrouw zonder een seconde te missen maakt wel hoorbaar voor de kleinere brunette, maar vooralsnog niets wat haar uit haar roes trekt. De blik welke Ryan haar werpt beantwoord ze enkel weer met het loom omkrullen van haar lippen, waarop hij haar los laat en zij vervolgens achter wordt gelaten aan de zijlijnen van de dansvloer — hen nakijkend zonder enige tegenspraak en nog half van de wereld gevaagd.
          De vampiers vinden het ritme van de muziek zonder ook maar één misstap te maken, blenden zichzelf in de bruisende menigte alsof ze daar thuis horen. Indigo staart naar hen in een poging te bevatten hoe iemand zo gracieus kan bewegen, terwijl haar eigen zenuwuiteinden nog steeds alert zijn — smachtend om aangeraakt te worden. Wanneer deze aanraking komt is dat van achter haar, de aanwezigheid iets wat ze al voelt nog voor de persoon zich op andere wijzen aan haar kenbaar maakt. Vingers vinden vederlicht hun weg vanaf de polsen van de aan haar zijde ontspannen armen en zoeken hun weg omhoog naar haar schouders — de rilling welke dit in haar teweeg brengt voortkomend uit Ryan zijn gif en de alcohol in haar bloed, in plaats van uit haar normale rationaliteit. Vanuit haar ooghoeken ziet ze de beweging van een gezicht en buiten het feit om dat dit een man is kan ze hieruit verder niets ophalen, is nog te gehypnotiseerd door Ryan en Ade op de dansvloer.
          "Hmmm — AB negatief nog wel, deze club is werkelijk van alles voorzien, niet?"
    De woorden worden langs haar kaak gefluisterd, de streling van zijn adem langs haar hals genoeg om haar ogen dicht te doen vallen en haar hoofd naar links te kantelen in uitnodiging — de nog gave huid daar tentoonstellend zonder weerstand en verlangend naar het voortduren van de sensatie die Ryan in haar teweeg heeft gebracht.





    Marrow deep, soul deep, essence deep

    11 juni 2020 - 14:34   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ríoghán       O’Brien

    ⊱      Investor Hollow Grove      |||      Born in Bronze Age      |||      Born Irish      |||      "English" gentleman      |||      Outfit (zonder colbert)      |||      NOS4A2; Jazz lounge w/ Indigo & Adeline      ⊰







    		 Ríoghán kan er ditmaal niets aan doen, wanneer Indigo zijn lichaam opzoekt beantwoord hij deze aanrakingen haast even hongerig. Het heeft niet alleen met de kleinere brunette in zijn armen te maken, maar ook zeker de algehele sfeer in de club — de lust kolkt als een tornado door de lucht heen en weet zelfs de oudste wezens gek te maken. Zo ook Ríoghán, al heeft Indigo er ook teveel mee te maken, haar zoete bloed gepaard met haar tegendraadse gedrag doet meer met hem dan hij wil bekennen. Maakt hem hongerig op verschillende wijzen, waardoor hij ook lichtelijk mee begint te bewegen op de muziek, en geniet van het korte moment dat hij zichzelf geeft.
          Wanneer Ríoghán zelf met tegenzin stopt, ontgaat hem het ontevreden geluidje vanuit Indigo niet, maar al te goed bekend met het feit dat het enkel door het gif komt — dat zijzelf snel genoeg terug zal keren en opnieuw extreem ontevreden zal zijn met zijn handeling. Ondanks dat hij waarschijnlijk spijt moet voelen doet hij het niet. De vraag die hij haar stelt wekt niet veel reactie op vanuit haar, geheel overladen door het gif, haar alcoholinname en waarschijnlijk het verlies van het bloed — al heeft hij zich opnieuw in weten te houden omdat hij niet te lang mag genieten. Het gaat immers om Adeline.
          Het innerlijke gevecht vanuit Adeline ontgaat hem geen moment. Elke zin die hij uitspreekt lijkt een nieuwe lading aan woede met zich mee te brengen, waardoor hij poging naar poging haar kant op werpt — elk woord menend. De trots is niet alleen zichtbaar, maar ook zeker voelbaar in de lucht te vinden. Hoe kan hij anders? Het feit dat het haar gelukt is tijdens haar eerste poging zegt genoeg. Pas wanneer ze hun kant op wandelt, haar hand in de zijne laat rusten en hij het lichte trillen van haar handen voelt geeft hij haar een zacht kneepje om haar te laten zien dat ze nooit alleen is. Hij kan het niet vaak zat doen, en voelt zich ergens ook beledigd dat ze zou denken dat hij haar dit alleen zou laten doen.
          De minieme afdrukken van haar nagels voelt hij terug aan de binnenzijde van haar hand, waardoor zijn ogen de hare opnieuw zoeken. Wanneer hij spreekt en ze haar hoektanden tentoonstelt wil Ríoghán maar al te graag grijnzen, maar zijn gezicht blijft onveranderd. Het is niet dat het hem zoveel vermaakt dat ze hem zo snel kan vergeven, want in alle eerlijkheid vindt hij het akelig dat hij dat effect kan hebben — en daarbij misbruiken — maar het siert hen in zijn ogen. Want er zijn maar weinig mensen die datzelfde effect op hem hebben. En Adeline is daar zeker één van de weinigen van.
          'De volgende keer zal het jouw nek zijn.'
          De arm die hij om haar heen slaat bij het horen van de zachte, prevelende woorden doen hem opnieuw bijna laten grijnzen, waar hij al bijna kan bedenken wat het effect zal zijn — kan het bijna proeven en ruiken evenals. Ríoghán weet een lichamelijke reactie te vertonen door zijn ene mondhoek miniem op te trekken als een scheve grijns. Hij kan niet anders, het beeld dat zich voor hem vormt is net iets te vermakelijk voor hem. Het gegiechel van Indigo naast hen maakt het algehele plaatje voor nu even af, waardoor Ríoghán poogt zichzelf te herpakken door zijn hoofd lichtelijk te schudden.
          'Ze zal de eerste zijn die het overtreft, mocht het haar lukken bij ons in de buurt te komen.'
          Ríoghán laat Adeline handelen. De wijze waarop zijn hand van haar heup wordt ontnomen en zijn hand vast blijft houden bij het betreden van zijn persoonlijke ruimte. Zijn eigen gezicht kantelt met een glimlach rond zijn lippen, afwachtend naar haar bedoelingen. Zijn hand ligt daarom losjes in de hare, zodat zij de vrijheid heeft te doen wat ze wil.
          'Follow my lead.'
          De woorden doen hem kort laten fronsen, geven hem het idee dat hij iets te vaak de leiding van anderen volgt deze avond — toch doet hij wat ze vraagt. De minieme glimlach is bewijs van hoe sterk hun band is, waardoor hij de aantrekkelijke brunette de dansvloer op volgt. Zijn ogen glijden kort naar Indigo, welke in een wat verloren staat toe staat te kijken — waardoor hij waakzamer wordt. Het is hem zeker niet ontgaan hoe andere soortgelijke wezens hongerige blikken haar kant op werpen, waardoor hij zijn ogen geopend houdt.
          Samen met Adeline begint hij zonder enig probleem mee te dansen op de muziek, de bewegingen voelend en losjes zoals hij kan zijn — iets dat hij niet vaak meer lijkt te kunnen. Een glimlach speelt rond zijn lippen wanneer hij en Ade aan elkaar gewaagd zijn en perfect in sync weten te dansen. Ríoghán swingt mee op de muziek, voelt zich overduidelijk in zijn element ondanks dat voor nieuwe gezichten het aardig misplaatst kan ogen.
          Pas wanneer hij beseft dat een andere vampier zich achter Indigo heeft geplaatst, zichzelf haast hongerig tegen haar aan lijkt te drukken klinkt er een grom vanuit Ríoghán. Een zachte dreiging rolt over zijn lippen in de vorm van een waarschuwing — woorden dreigend en alles behalve geduldig. 'Hands off.' De eeuwenoude vampier beweegt intussen zonder enig probleem mee op de dansvloer, absorbeert de muziek nog altijd op als een spons om zijn volgende bewegingen vloeiend over te laten lopen.
          'Hmmm — AB negatief nog wel, deze club is werkelijk van alles voorzien, niet?'
          Een diepe inhaal van lucht door de neus van Ríoghán moet in een straal van kilometers voor de vampieren onder hen duidelijk hoorbaar zijn, maar mocht dat niet genoeg zijn dan klinkt er opnieuw een grom — eentje die even dreigend klinkt dan elk woord ooit kan doen. Wanneer Indigo haar hals uitnodigend tentoonstelt en de vampier akelig dichtbij komt onderbreekt de mannelijke vampier zijn elegante swingdans met Adeline — werpt laatstgenoemde nog een verontschuldigende blik toe, voor hij in the blink of an eye voor het tweetal staat. Ríoghán schraapt zijn keel luider dan nodig is, wat de vampier lijkt te stoppen om de laatste centimeters te overbruggen.
          Voordat Ríoghán echter de vampier besluit aan te pakken trekt hij op kalme wijze zijn colbert uit, knoopje voor knoopje op rustige wijze voordat hij mouw voor mouw van zijn armen af laat glijden. Het jasje drappeerd hij rustig over Indigo's schouders heen, raakt hierbij de andere vampier in zijn gezicht wat vanuit hem een ontevreden geluidje hoorbaar maakt. Hoe is het zijn schuld dat het andere wezen zijn sensoren niet gebruikt om achteruit te stappen?
          Het is pas dan dat hij Indigo's kin lichtjes vastpakt, zijn ogen in de haren boort om de woorden zo duidelijk mogelijk aan te laten komen. 'Ga zitten, ik kom zo bij je.' Zijn duim glijdt zacht over haar kin heen, haast liefkozend te noemen, voor zijn ogen zo richting de andere vampier glijden — welke ongeduldig lijkt te wachten op Ríoghán. De kin van Indigo wordt losgelaten, mocht ze deze zelf nog niet ontnomen hebben uit zijn grip, maar weet vervolgens het simpele overhemd van de jongere vampier beet te pakken — weet zelfs zijn hand te draaien zodat de grip strakker te noemen valt. De ogen van Ríoghán vernauwen duidelijk wanneer hij iemand op zijn of haar plek moet zetten, en ditmaal heeft iemand het wel erg ver weten te schoppen. De oudere vampier zoekt de ogen van de jongere variant op, doet een poging hem te lezen om al snel tot de conclusie te komen dat dit wezen geen klasse heeft, geen respect.
          Pas dan pakt Ríoghán met zijn tweede hand ook het overhemd beet, weet ook deze steviger beet te pakken, terwijl hij de andere vampier weg weet te leiden van de dansvloer — in één snelle beweging heeft hij deze namelijk hardhandig tegen de muur aan gedrukt. Een ietwat sadistische grijns verschijnt er op het gezicht van de oudste van het stel wanneer hij de man loslaat in een snelle beweging, maar hem niet de ademruimte geeft er vandoor te gaan. Het is zelfs zo dat hij het eens poogt, op de snelheid die enkel mogelijk is voor wezens zoals hen, maar waar Ríoghán hem weet te stoppen door één simpele hand tegen zijn borst te drukken, hem hiermee immobiliseert tegen de muur aan. 'Ik snap de vergissing. Je zult vast niet het besef hebben hoe Hollow Grove werkt. Hoe ik werk. Maar bij dezen ben je gewaarschuwd, kom niet meer in de buurt van. . .' Ríoghán maakt al een wat verveeld gebaar met zijn hand. 'Je kent de dreiging. Geloof me, het eindigt niet goed voor je.'
          Het blijft akelig stil vanaf de andere kant, de jongere vampier lijkt haast geschrokken te zijn van zijn aanpak. 'Begrepen?' Dreigend en intimiderend, op geen enkele andere wijze is zijn stem te noemen wanneer hij het andere wezen een doordringende blik toewerpt. Wanneer de man knikt klakt Ríoghán ontevreden met zijn tong tegen zijn gehemelte, waardoor de jongere vampier een onzekere 'ja' uit weet te brengen, overduidelijk overdonderd door dit alles.
          Alsof hij het goed bedoeld laat Ríoghán zijn handen over het overhemd van de man strijken, alsof hij hem hiermee wil zeggen dat hij op mag rotten, voor hij een stap opzij zet. Door middel van een simpel handgebaar dwingt hij hem echter er vandoor te gaan, wat hij ook doet in een flits. De eeuwenoude vampier kijkt het wezen na wanneer de ze de ruimte ontvlucht, hoort hem al gauw niet meer in hun nabijheid — hoort hem niet eens meer binnen het gebouw. Dit betekend echter niets, het zegt enkel voor hem dat hij beter op moet letten. Zijn hoofd keert hij daarom lichtelijk naar Indigo toe om haar te peilen, voordat deze richting Adeline glijdt.

    I'm your little ray of pitch black.

    13 juni 2020 - 18:55   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349

    Adeline Doan Sandlin
    ”Damaged people are dangerous.
    They know how to make Hell feel like home.”
    • 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Ríoghán & Indigo • Outfit + Nails •

    Het meisjes-achtige gegiechel vanuit Indigo, als in een reactie op de waarschuwing die ze naar Ryan toewierp, liet Adeline rollen met haar ogen. Voor het eerst deze avond kon ze het de jonge Française niet eens kwalijk nemen, daar deze overduidelijk nog dwaalde in de roes van de beet — waar alcohol zeker van een toegevoegde waarde bleek te zijn. Desondanks had de vrouwelijke vampier het niet met haar te doen, wetende dat haar lot vele male erger had kunnen zijn mocht ze in handen zijn gevallen van haast iedere andere vampier. Een miniem trekje van haar mondhoek is de enige reactie die de kortharige weet te ontlokken, waarna Adeline zich volledig richt op de uitdaging die Ryan haar bied.
          Ze leidt hem naar de dansvloer, negeert het korte fronsen van zijn wenkbrauwen omdat ze simpelweg niet van plan is om weer met hem mee te geven. Dat had ze voor vanavond al meer dan genoeg gedaan — teveel misschien zelfs. De enkele hongerige blikken in de richting van Indigo wuift ze weg met een simpele beweging van haar hand. De spanning die de vampier aan haar zijde daardoor ervoer al aanwezig genoeg.
          Eenmaal de dansvloer bereikt richt Adeline haar donkere blik op Ryan, waarop haar mondhoeken iets omhoog trekken en ze zich samen met hem in een elegante dans leidt. Haar lichaam beweegt haast perfect mee op de muziek, waar de brunette zich volledig door laat leiden en waar ze haast moeiteloos maat weet aan te houden daar het compleet als vanzelf lijkt te gaan. Hun dans samen is echter maar van een korte duur als een jonge vampier zich tot Indigo besluit te richten.
          "Hands off."
    De dreiging in zijn stem valt niet te negeren, maar toch lijkt de andere vampier er weinig gehoor aan te geven. Adeline hist zacht, niet goed wetende of dit een extra toevoeging is aan Ryan zijn woorden, of vanwege de oplaaiende irritatie in haar binnenste — alweer. Het is pas wanneer de mannelijke vampier voor haar hoorbaar snuift dat Adeline haar handen van hem aftrekt, de dans onderbreekt tussen hen in en zijn verontschuldigende blik poogt langs haar af te glijden. Voor luttele seconden sluiten haar ogen zich en hoewel de brunette blijft meebewegen op de muziek, vangt haar scherpe gehoor alles op wat er zich aan de zijkant van de dansvloer afspeelt.
          De behoefte om het drietal te benaderen had Adeline niet. Het waren haar zaken niet en de band met het bloedzak dusdanig fragiel dat ze er nog maar weinig om kon geven. Toch hield ze Indigo nauwlettend in de gaten wanneer Ryan haar op een stoel zet, alvorens zich volledig op de andere vampier te richten. Haar scherpe gehoor vangt het ritme van het hartslag op, welke aan de Française toebehoorde — de beat alleen al een muziekspel op zichzelf staande, voor een deel ongecontroleerde, voor een ander deel juist volledig in sync met de staat waarin ze zich verkeerde; loom, dronken en rozig door de nog altijd overheersende roes. Het was een kwestie van minuten vooraleer ze eruit ging klimmen.
          Ook vrat een onbeschofte gegeven aan Adeline en verlengde haar tanden zich bij het idee dat er wederom iemand aanwezig is vanavond die zijn handen niet van andersom eigendommen af weet te houden. Haar blik is dan ook vervaarlijk donker te noemen als deze voor een kort moment die van de andere vampier weet te kruisen — welke Ryan in een uiterste kalme doch nijdige toestand tegen de muur aan heeft weten te pinnen. De brunette bemoeide zich voor geen moment met de aanpak die hij gebruikte, vooral niet wanneer zichtbaar wordt hoe geschrokken de jonge vampier blijkt te zijn — haast een pup te noemen in hun wereld, zij het op uiterst gevaarlijke wijze.
          Adeline volgt de jongen als hij losgelaten wordt, de waarschuwingen die Ryan hem meegeeft niet te onderschatten. Ze ziet hoe hij verdwijnt uit te ruimte, hoort hoe hij door de gangen heen ontsnapt alvorens hij ook voor haar gehoor weet te verdwijnen. Schijnbedrog wellicht, maar niet meer noodzakelijk om er op te letten. Wanneer de brunette haar blik terug laat glijden vangt ze die van Ryan, alvorens ze kort Indigo op neemt.
          "Wat is dat toch met andermans spullen vanavond?" vraagt ze de man met een lage toon in haar stem. Licht kantelt Adeline haar hoofd op een vragende wijze, poogt te onderdrukken om als een jongvolwassene gefrustreerd naar het plafond te roepen en woelt met haar slanke vingers door de donkere lokken heen — een simpel ogend gebaar om de spanning terug te dringen. In een haast lome tred te noemen wandelt Adeline vervolgens in de richting van Indigo, veegt een dunne pluk haar uit diens gezicht en dwingt haar kin met duim en wijsvinger omhoog om in de bruine poelen enige helderheid terug te vinden.
          "Zullen ze het ooit leren om niet meer te doen?"
    Hoewel de vraag openlijk uitgesproken wordt, doelend op een ieder die er een wijze les uit kon trekken, is de dubbelzinnigheid niet te miskennen — het gouden muntje nog altijd niet vergeten. Met een flauwe zucht laat Adeline de kin van Indigo los, wendt haar blik in de richting van Ryan en tilt één van haar schouders nietszeggend op. "Gezellig, zo'n club als deze. Je zou er maar een persoonlijke bloedzak in hebben rondlopen." Hoewel vervult met sarcasme weet het miniem omkrullen van haar mondhoeken enige geruststelling uit te stralen, alvorens Adeline besluit ergens een nieuwe glas alcohol vandaan te halen. Voor het moment was ze wel even klaar met de drama die hun avond overheersende, inclusief en vooral dat van haarzelf.

    [ bericht aangepast op 13 juni 2020 - 18:56 ]

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    14 juni 2020 - 17:20   Perseid is offline
    Perseid
    Perseid 8184

    EMORI

    Wanderer • Tiny Ancient One • NOS4A2, piano room • with Aleister & Blanche • Outfit
          De grijsogige flitst een louter onheilspellende grijns richting haar zuster, bijstaand aan de tease die deze haar eerder heimelijk heeft genoemd. Emori heeft eeuwen om handen gehad om het spelletje te perfectioneren, uit te kiemen tot hoe ze het vandaag de dag speelt, met elke mogelijke zet in haar arsenaal.
          Het is puur geluk dat Blanche zich zo naadloos weet aan te sluiten bij het gezelschap, de atmosfeer verrijkt met haar aanwezigheid zonder het initiële plan te bezoedelen. Heel even volgen haar spiegelachtige kijkers de ivoorwitte vingers welke de witharige rondom Aleister's pols krullen—maar dan neemt haar interesse een fascinerende wending, blijft haar blik op het ogenschijnlijk koele gelaat van de man rusten, wachtend op het moment dat de geringste twijfeling zijn intrede maakt.
          Emori wordt niet teleurgesteld, slaat één been galant over de ander terwijl Aleister de keuze van zijn leven maakt. De zilverharige kent zijn antwoord nog voordat hij deze hardop naar haar soortgenote heeft uitgesproken. De afwijzing één waar Blanche niet bekend mee is, maar het niettemin hoffelijk opneemt. Ze schenkt haar zuster dan ook een alwetend glimlachje, niet wegwuivend dat het uit een wederzijds respect stamt dat deze afstand neemt—en zijn onwilligheid niet aangrijpt als enerverende jacht. De man in hun midden lijkt nog niet geheel teruggesetteld in zijn eerdere ontspannen staat, ondanks de relaxerende dosis gif in zijn systeem waakzaam en gefocust op de dreiging die zijn instincten hebben gesignaleerd in Blanche. Dat, onderwijl Emori's hakken zich gevaarlijk dicht bij zijn dijen bevinden. Mensen. Haar tong glijdt heel lichtjes over de hoeken van haar tanden. Of mannen?
          ‘Misschien de volgende keer,’ zegt hij. De petite vampier kantelt haar gezicht een fractie schuins, haar wangen opbollend bij de glimlach die ze het paar voor zich toezend.
          ‘Voorzichtig, Aleister,’ ze wacht tot hij zijn ogen op haar heeft gericht voor ze hem een duplicaat van een eerdere knipoog toespeelt, ‘beloftes betekenen weinig voor mensen, maar voor ons. . .’ Haar wenkbrauwen wippen eenmaal omhoog. ‘Je woord is meer waard dan je leven, en Blanche hier—’ ze steekt een argeloze hand uit, laat deze over een witte lok glijden voor ze deze met onvoorstelbare tederheid achter haar oor strijkt —‘tilt zwaar aan eerlijkheid.’ De high van de essence die ze hem heeft gegeven met Blanche's assistentie vertroebeld duidelijk enige inschatting, maar hij is er nog niet door geveld. Het lage geluid dat vanuit het instrument onder haar ontspruit doet haar minimaal grimassen in de richting van de onsterfelijke vrouw schuin tegenover zich, het afkeurende klakje dat haar tong maakt afdoende.
          ‘Waar kan een vrouw hier een tegenstribbelende man vinden zonder dat ze de eigenaar van een prachtig etablissement tegen de haren strijkt?’ En hoewel de woorden geen enkele vorm van humor dragen, ontlokken ze zonder meer een lach aan hun toegewijde host die zelfs Mor weet te amuseren. Zelfs in haar kleine ontdekkingsronde heeft die laatste genoeg donkere hoekjes geroken en gezien om te bevatten dat de mogelijkheden toereikend zijn. Ook voor iemand met de. . . voorkeuren die de witharige prefereert.
          ‘We kunnen altijd op zoek gaan — voor deze ene keer dan,’ zegt Aleister, nadat hij het handjevol aanwezigen in de kamer met hen heeft opgenomen.
          ‘Hmm. . .’ Het geluidje verbloemd geenszins dat Emori hier weinig van geloofd, hoewel het haar tevens weinig kan schelen. De figuren die een plek als deze aantrekt spreken voor zich; verloren zielen, sterfelijk en onsterfelijk, die op zoek zijn naar dingen die in het licht niet gevonden willen worden. Het spelen met roofdieren is echter, net als in de dierentuin, volledig op eigen risico. We weten immers allemaal wat nieuwsgierigheid met de kat heeft gedaan. . .
          ‘Ik denk dat als je tegenstribbelend zoekt deze ruimte niet voor jou bestemd zal zijn.’ Emori grijnst, instemmend knikkend nadat ze één van haar handen liefkozend over de rand van de piano heeft gestreeld. Dit zou nog wel eens haar favoriete ruimte kunnen worden. ‘Ik was toch van plan Emori een rondleiding te geven. Bovendien moet je wel wat meer doen om mij tegen de haren te strijken,’ zegt hij, sierlijk overeind komend, alsof hij een gewicht achter zich heeft gelaten. De keuze om de drank te laten staan een zeer wijze; Emori hoeft hem niet uit te leggen wat de effecten zijn die optreden wanneer je gif met andere, verdovende middelen mixt. Toch voorkomt het niet dat haar ogen gevaarlijk glinsteren. Aantrekkelijk en intelligent—de oh zo dodelijke maar uiterst intrigerende combinatie.
          ‘Pas maar op, meneer Golden,’ Emori pakt zijn uitgestoken hand aan, haar vingers vele malen kleiner bijna delicaat in zijn greep berustend voor ze zich van de piano af laat glijden, de stappen die ze naar hem zet ondanks haar hakken geluidloos. ‘Nog even en ik wil hier helemaal niet meer weg.’ Ze brengt zijn hand omhoog naar haar lippen en drukt een verlichte kus tegen de bovenkant van zijn vingers, de mengeling van zijn bloed en de lichtste zweem van haar eigen gif het aanlokkelijkste parfum overstemmend. Mede doordat ze zich recentelijk heeft kunnen voeden, weet ze de afstand tussen hen gemakkelijker te vergroten.
          ‘Als we niemand kunnen vinden, kan ik het je ook erg moeilijk maken,’ zegt ze als ze zich tot Blanche wendt, de prominente aanwezigheid van haar hoektanden presenterend in het happende gebaar dat ze maakt richting haar zuster. Mor verwacht niet dat het daarop zal uitlopen vanavond, de hoeveelheid gasten die ze vanaf hier kan waarnemen niet minder dan voldoende. Bovendien weet niemand angst te inspireren zoals Blanche dat doet. Emori ligt daar niet ver achter, als ze zich er toe zet. De diversiteit in stijlen als het aankomt op de jacht is wonderlijk.
          ‘Ik verwacht niets minder dan een bevredigende tour,’ spint ze, haar arm door die van de donkerharige man hakend zonder daarbij daadwerkelijk op hem te leunen. De zilverharige vampier laat het Blanche vrij om te kiezen hoe deze wenst mee te lopen, hoewel ze haar andere kant vanzelfsprekend ontvangend houdt.
          De avond is immers nog jong en, in het geval van het duivelse paar, blijven zij dat ook.

    Feel the fire, but do not succumb to it.

    20 juni 2020 - 23:53   Novilunium is offline
    Novilunium
    Novilunium 1529

    Indigo Lefèvre
    Ryan's French Cuisine      —       Twentyseven      —       NOS4A2      —       Ryan & Adeline      —       Outfit

          Ze voelt hoe dichtbij deze vreemdeling haar hals nadert — diens lippen slechts millimeters verwijderd van haar huid. Dat het inderdaad een vreemdeling is lijkt haar momenteel niets te kunnen deren, haar lichaam meer dan gewillig om aangeraakt te worden, haar overgave er een die ze met een helder hoofd nooit zou hebben. Ze biedt zichzelf aan als op een zilveren dienblad en maakt hier geen gedachte aan vuil.
          Het schrapen van een keel nabij doet haar ogen loom weer open gaan — al blijven deze steken op een geloken niveau. Haar wereld is een wazige, lijnen vervaagd tot dubbelzicht en Ryan zijn doordringende ogen om wat voor reden dan ook het enige wat helder lijkt. De emotie hierin is zo'n waarschuwende dat ze haar hoofd als automatisch weer recht, haar hals minder toegankelijk maakt voor de persoon achter haar.
          De bruinogige ontdoet zich van zijn jasje en ze volgt de handelingen innig, haar hersenen op zoek naar de reden dat hij zich ontkleed zonder zich vast te haken aan de meest voor de hand liggende conclusie. Wanneer hij het jasje om haar schouders hangt omvat een warme geur haar — de onderliggende tonen van ceder en citrus iets wat ze de hele avond al opvangt in zijn aanwezigheid. Het zijn echter de vingers welke haar kin omvatten die ervoor zorgen dat haar ogen verhelderen, zijn complete gezicht scherpstellend terwijl hij op haar neer kijkt.
          "Ga zitten, ik kom zo bij je."
    En ze denkt er niet eens over na het hem moeilijk te maken, wacht tot het contact tussen hen wordt beëindigt en loopt vervolgens als in trance van hem weg — terug naar de bank waarop ze eerder hadden gezeten en waar Mark spoorloos is verdwenen. Indigo zakt er dankbaar neer en draait dan haar blik weer terug naar waar ze Ryan heeft achtergelaten. Nog net vangt ze op hoe hij zich vergrijpt in het voorpand van haar eerdere gezelschap en deze sneller dan haar ogen kunnen waarnemen uit het zicht verplaatst. De inspanning hem toch te volgen laat haar weer verder terug zakken in zichzelf en al snel zit ze gewoonweg te staren, verloren in haar eigen gedachten en zich nauwelijks bewust van haar omgeving.
          De haren die achter haar oren worden gestreken trekken haar blik omhoog — vinden een andere variant bruin dan die van Ryan en trachten ook hierop scherp te stellen. De vingers onder haar kin voelen koel, de dreiging van de lange nagels welke ze weet dat Ade heeft iets subtiels in haar achterhoofd. Indigo ziet de gestifte lippen van de vrouw bewegen, al hebben de woorden weinig betekenis — waarop ze haar focus uit probeert te breiden naar ook haar gehoor. Langzaam begint ze door de sluimer heen te priemen en beginnen haar zintuigen weer te werken zoals ze betaamd worden.
          "Gezellig, zo'n club als deze. Je zou er maar een persoonlijke bloedzak in hebben rondlopen." Woorden gesproken terwijl de vrouwelijke vampier haar lost laat en haar aandacht verlegt naar de man die zich weer bij hen voegt.
          "Ne m’appelle pas comme ça." Het ontglipt haar volle lippen zachtjes, nog voor ze er beter over na kan denken. Wanneer ze er echter wel beter over nadenkt komt er weer meer vuur in haar blik te liggen — ogen fel op de Ade richtend en zichzelf ditmaal krachtiger herhalend in hun taal. "Noem me niet zo! Ik ben geen bloedzak, maar een persoon en jij—" haar ogen boren zich in die van Ryan, het vuur oplaaiend bij zijn aanblik en haar bedeesde versie erdoor verteerd, "—hoe durf je?"
          Het besef wat er is gebeurt raakt haar eindelijk, haar hand naar haar hals brengend om de rauwe huid te betasten. Ze had niet verwacht dat hij haar te grazen zou nemen ter overstaan van een volle dansvloer, maar is klaarblijkelijk weer eens te naïef voor haar eigen goed.
          "Êtres égoïstes," sist ze hen beiden toe, haar neus rimpelend door het venijn.


    * Noem me niet zo — Egoïstische wezens



    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

    Marrow deep, soul deep, essence deep

    25 juni 2020 - 0:02   Novilunium is offline
    Novilunium
    Novilunium 1529


    𝔅𝔩𝔞𝔫𝔠𝔥𝔢
    Bitten at Twenty Six      —      Four hundred and ninety-nine      —      Piano Room      —      Emori & Aleister      —      Outfit&Nails


    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst
    𝔖𝔥𝔢 𝔦𝔰 𝔞 𝔡𝔞𝔫𝔤𝔢𝔯𝔬𝔲𝔰 𝔰𝔦𝔫

    𝔴𝔯𝔞𝔭𝔭𝔢𝔡 𝔦𝔫 𝔞𝔫𝔤𝔢𝔩𝔦𝔠 𝔢𝔶𝔢𝔰

    𝔖𝔥𝔢 𝔪𝔞𝔨𝔢𝔰 𝔶𝔬𝔲𝔯 𝔥𝔢𝔞𝔯𝔱 𝔭𝔬𝔲𝔫𝔡

    𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔡𝔦𝔰𝔱𝔯𝔲𝔰𝔱 𝔞𝔫𝔡 𝔶𝔬𝔲𝔯 𝔪𝔦𝔫𝔡

    𝔠𝔩𝔬𝔲𝔡 𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔟𝔢𝔴𝔦𝔩𝔡𝔢𝔯𝔪𝔢𝔫𝔱𝔱







    𝔗𝔥𝔢 𝔤𝔯𝔢𝔞𝔱𝔢𝔰𝔱 𝔭𝔩𝔢𝔞𝔰𝔲𝔯𝔢

    𝔦𝔫 𝔩𝔦𝔣𝔢 𝔦𝔰 𝔡𝔬𝔦𝔫𝔤

    𝔴𝔥𝔞𝔱 𝔭𝔢𝔬𝔭𝔩𝔢 𝔰𝔞𝔶

    𝔶𝔬𝔲 𝔠𝔞𝔫𝔫𝔬𝔱 𝔡𝔬
          De belofte die Aleister haar doet is er een welke ze met een weinig goeds voorspellende glimlach opslaat — hetgeen zich vormt tot een vervaarlijke doch charmante grijns bij de woorden die Emori hieraan toe te voegen heeft. Blanche hoeft de waarschuwing welke haar zuster Aleister toevertrouwd niet hardop te bevestigen, de waarheid hiervan op haar gezicht te vinden terwijl ze Emori haar vingers haar haren voelt beroeren. Mannen zijn leugenachtige wezens, strevend naar de lusten van het moment en met weinig eerbied tegenover de consequenties. Eenieder van hen die misstapt in haar omgeving is ten dode opgeschreven — voor Emori een weet, voor Aleister een raadsel.
          "We kunnen altijd op zoek gaan, voor deze ene keer dan. Ik denk dat als je tegenstribbelend zoekt deze ruimte niet voor jou bestemd zal zijn." En de groenogige man speelt graag met vuur — legt zijn zon-gekuste hand op de ontblote huid van haar roomwitte bovenbeen en werpt haar een zachtst gezegd aanlokkelijke glimlach alvorens op te staan. Haar ogen volgen zijn bewegingen scherp als een havik, de plek waar hij haar heeft aangeraakt nog na-tintelend terwijl hij zijn handen naar hen uitsteekt. "Ik was toch van plan Emori een rondleiding geven. Bovendien moet je wel wat meer doen om mij tegen de haren te strijken."
          Het oplichten van haar ogen is genoeg om hem te vertellen dat zij die woorden ziet als een uitdaging — er niet de persoon naar om ooit een spelletje uit de weg te gaan. Vanuit haar ooghoeken ziet ze hoe de zilverharige schone zijn aanbod aanneemt, haar sierlijke lichaam zelfs voor Blanche's oren geruisloos.
          "Pas maar op, meneer Golden, nog even en ik wil hier helemaal niet meer weg." Even charmant als altijd, onder de continue en overduidelijke aanwezigheid van het roofdier in haar. Het is fascinerend om Emori van hem weg te zien bewegen zonder enige moeite, ondanks dat haar lippen zo dicht bij de verleiding van zijn bloed waren. Blanche is hierin te wispelturig, te emotiegericht, en haar zelfcontrole is dan ook vaak meer geluk dan iets waarop geld gezet moet worden.
          "Als we niemand kunnen vinden, kan ik het je ook erg moeilijk maken," speelt haar geadopteerde familie haar toe, neus kort rimpelend bij het tentoonstellen van de tanden waarvan Blanche weet hoe ze voelen wanneer ze haar eigen huid doorklieven.
          "Hmm — tempting," spint ze terug, ogen overduidelijk afdwalend naar de ranke hals van Mor, de overweging een serieuze maar haar bloeddorst van een te wrede variant op dit moment. Al zou ze ingaan op het aanbod zou dat zijn om andere redenen dan haar dorst en meer te maken hebben met een hongergevoel wat weinig van doen heeft met eetlust, maar alles met het welbekende gif en diens uitwerking.
          "Ik verwacht niets minder dan een bevredigende tour."
    En waar Emori haar arm door die van Aleister heen haakt, richt Blanche zich op eigen kracht op en voegt zich gewoonweg naast hem, de knipoog die ze hem werpt iets bijna degraderends te noemen.
          "Neem het niet persoonlijk—" spint ze hem toe, stem zacht en gespeeld liefelijk terwijl ze zich aanpast aan het tempo wat hij aanneemt, "—maar ik weiger mezelf rond te laten paraderen." Wat geen sneer is naar eenieder die dat wel laat doen of om geheel andere redenen een arm aanneemt — maar enkel voortkomt uit haar standpunt tot mannen. Daarbij begint haar dorst zich kenbaarder te maken en is de bedwelmende geur welke van hem af komt niets wat hieraan bijstaat.
          Ze verlaten de piano ruimte, het tafereel daar iets wat haar normaliter eveneens zou trekken ondanks dat ze zeker niet zo klassiek is geschoold als haar zuster. Ze kijkt graag toe, luistert met liefde naar wat anderen voort kunnen brengen, maar is zelf nooit muzikaal aangelegd geweest. De klanken welke hen op de gang weer tegemoet komen zijn van verschillende genre's, vielen eerder te negeren maar dringen zich nu op aan haar haarscherpe gehoor.
          Daar waar Aleister en Emori hoogstwaarschijnlijk oog hebben voor de kunst welke door het gebouw is geplaatst, vinden haar blauwe kijkers meer interesse in de mensen die hen omringen. Mannen en vrouwen van allerlei leeftijden, soorten, maten — noem het maar op. Ze is zich bewust van de blikken welke ze vangt, evenals de blikken welke ze niet vangt, zoals die van de jongeman die belachelijk dicht op twee dames staat zonder dat hij bij hen lijkt te horen — de brunettes dicht op elkaar staand om elkaar te kunnen verstaan, champagneglazen uitnodigend uitgestoken naar de zijkant om te vermijden dat ze het over zichzelf heen morsen. De man neemt die onuitgesproken uitnodiging aan, zijn beweging voor menig menselijk oog te snel gemaakt. Blanche is niet menselijk — ziet het pilletje in het glas verdwijnen en oplossen, de jongeman zelf verdwijnend in de ruimte overliggend aan de vrouwen.
          Haar woede is over de jaren nooit getemperd, laait in iedere situatie als deze weer even witheet op en laat haar ogen oplichten met de duidelijke tekenen van onsterfelijkheid. Aan de buitenkant is het de enige indicatie van wat er door haar binnenste kolkt — haar bloeddorst allesoverheersend terwijl ze langzamer gaat lopen.
          "Laat ons die ruimte zien," eist ze, zonder enige ruimte tot tegenspraak over te laten of ook maar rekening te houden met of de andere twee in gesprek zijn. Wanneer ze dit doorkrijgt glimlacht ze zoetjes naar Aleister en veinst onschuld. "Pretty please."

    Marrow deep, soul deep, essence deep

    26 juni 2020 - 9:53   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ava Mae      Fells

    ⊱      Worthless thief      |||      World class actress      |||      Master manipulator      |||      Enjoyer of life      |||      Outfit      |||      In an empty room w/ Royce      ⊰
    16+

    Zijn handelingen laten haar lichaam veel te goed reageren, vertellen hem waarschijnlijk de frustraties die door haar heen golven, maar ook zeker het genot dat hij haar biedt. Het feit dat haar lichaam zo tegen haar gedachten ingaat vreet aan haar, maar tijd om het te laten bezinken heeft ze niet — zijn aanpak is er immers eentje die niet eens overtroffen kan worden door haar vervelende gedachten. De opbouw en afbouw binnenin haar groter dan ooit tevoren, iets waar ze hem voor wil haten maar dat ze stiekem steeds vermakelijker begint te vinden.
          Haar vraag weet een nieuwe grom te ontlokken, waardoor zijn handelingen versnellen en het gevoel vooral intenser wordt. Wanneer ze denkt dat hij haar heeft, dat hij haar laat gaan eerder gezegd, vertraagd hij zijn tempo weer — waardoor een ontevreden geluidje hoorbaar wordt vanuit Mae, welke toch gepaard gaat met het blijvende gekreun en gehijg dat de ruimte lijkt te vullen.
          'Smeek.'
          Een ietwat geïrriteerde kreun klinkt er vanuit Mae, welke al gauw gesneuveld wordt doordat zijn hand afdwaalt en zich in de huid van haar heup drukt — iets dat een lichte sensatie van pijn weet te bezorgen die ze aankan — ondanks de zachtheid ervan. Het feit dat haar zenuwen nu zo alert zijn maakt haar enkel gekker, toch zegt ze niets op zijn haast prevelende woorden.
          'Zeg me wat je wilt, Mae.'
          De heesheid in zijn stem laat Mae haar ogen kort sluiten, maar zodra er beweging komt schieten deze abrupt open — waardoor ze opmerkt hoe hij opstaat. De wijze waarop ze daaronder nog gestreeld wordt zorgt ervoor dat ze haar lippen kort opeen klemt om het niet gewoon uit te spreken om er vanaf te komen, om het geplaag te laten stoppen. Hard bijt de brunette dan ook op haar onderlip, poogt hiermee haar geluiden van genot te smoren omdat ze het hem niet gunt, een onrealistische taak gezien deze nog steeds hoorbaar zijn.
          'Zeg het me. En ik zal het je geven. .'
          Royce nadert haar, hangt al gauw over haar heen, waardoor haar ogen gedwongen worden zijn haast zwarte kijkers te bestuderen — voor zover dat kan in haar staat. Haar lichaam heeft intussen geen tegenwerking meer nodig vanuit Mae, deze luistert toch niet, waardoor deze beeft van genot, hopend op een climax. Haar handen plaatst ze aan weerszijde van zij hals, terwijl ze hem haast wanhopig aankijkt — hopend dat dit genoeg biedt. Toch schieten de woorden tussen haar lippen door voor ze er enig besef aan heeft. 'Make me come.' De heesheid, gepaard met een verloren kreun zorgen ervoor dat het moeilijker hoorbaar is, maar Mae maakt zich geen seconde zorgen over het feit dat deze vampier het zeker heeft opgevangen.
          Al gauw voelt ze hoe hij haar ditmaal opnieuw naar een hoogtepunt poogt te werken, waarbij de spieren in haar buik haast pijnlijk beginnen te voelen, dat haar lichaam bijna op wil geven omdat deze hem niet meer vertrouwd na zijn voorgaande pogingen. Wanneer ze net dreigt klaar te komen, voelt ze zijn vinger naar binnen glippen, waardoor een luidere kreun hoorbaar wordt. Haar spieren van binnen reageren direct op zijn spontane binnenkomst, terwijl haar lichaam zich onbewust tegen de zijne aan poogt te drukken.
          Na dit zijn haar geluiden net wat duidelijker, hoorbaarder, iets waar Mae geen rekening mee houdt — het gif, het pilletje en dat gepaard met de al aanwezige opwinding maakt haar hoofd wazig, waardoor ze niet eens direct beseft dat zijn lippen de hare vinden. Een ietwat verlate reactie gaat Mae volledig op in de kus met Royce, geniet ze van het moment dat hij haar biedt. Haar lichaam blijft kronkelen, een reactie die ze niet kan stoppen al zou ze het willen. Pas wanneer ze voelt dat haar wanden zich beginnen te klemmen, de spieren in haar buik haast pijnlijk samen weet te klemmen en ze de controle verliest grijpt ze nog wanhopig naar zijn hand toe om hem te vertellen dat hij haar niet nogmaals kan laten hangen, dat ze dat nu echt niet aankan.
          Schokkend en bevend komt Mae dan ook eindelijk tot een hoogtepunt, waar haar ene hand zijn pols omklemt — alsof dit enige zin heeft — en haar andere zojuist een aardige kras achter hebben gelaten op zijn rug, waar ze toch wel weet dat hij zo geneest, al betwijfelt ze of hij de pijn zal voelen. Het duurt niet lang voor het lichaam van de brunette even vermoeid op de bank valt, waar haar hand die zijn pols beet had deze ook ontglipt. Met een grijns staart ze Royce dan ook even aan. 'Heeft iemand je ooit gezegd dat je een klootzak bent?' Haar mondhoeken trekken wat loom op, terwijl haar woorden overduidelijk plagerig klinken. Haar woorden even hees als voorheen, druipen overduidelijk van het zojuist verkregen genot.

    I'm your little ray of pitch black.

    26 juni 2020 - 9:53   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ríoghán       O’Brien

    ⊱      Investor Hollow Grove      |||      Born in Bronze Age      |||      Born Irish      |||      "English" gentleman      |||      Outfit (zonder colbert)      |||      NOS4A2; Jazz lounge w/ Indigo & Adeline      ⊰



    		 De dans die de vampieren samen opvoeren vermaakt Ríoghán meer dan verwacht, weet hem wat af te leiden van alle drama — toch heerst er een vervelende sfeer dankzij de nieuwsgierige soortgenoten die nu op Indigo gefocust zijn. Het gif, dat al ouds ruikt, tezamen met haar zeldzame bloed is iets dat ongetwijfeld elke vampier in een straal van kilometers tevoorschijn zal halen.
          De oude vampier werpt nog een verontschuldigende blik tegenover Adeline, die even ontevreden lijkt als hijzelf met deze gebeurtenis. Al gauw moet hij Indigo letterlijk redden van de andere vampier, gezien deze haar hals tentoonstelt voor de man — tot zijn blik op haar valt en ze helder genoeg lijkt om te beseffen dat hij geen grap maakt. Zijn scherpe gehoor is echter gefocust op Adeline en Indigo wanneer hij bezig is met de jonge vampier, gezien hij wil weten of er nog iets gaande is — op een avond als dit zal niets hem immers meer verbazen.
          Pas wanneer de jonge pup er vandoor is en Ríoghán hem echt niet meer hoort, focust hij zijn blik van de ene dame naar de andere. Beide niet geheel gelukkig van wat er zojuist gebeurt is, beide ontevreden over het gebeuren. En terecht, zelfs de oude vampier kan niet zomaar even een glimlach tevoorschijn toveren.
          'Wat is dat toch met andermans spullen vanavond?'
          De lage toon, gepaard met het schudden van haar haren tellen later zegt genoeg over haar gemoedsrust — al kent hij Adeline goed genoeg om dat aan haar algehele houding te beseffen, niet enkel dat soort kleine handelingen. Waakzaam kijkt hij daarom toe naar de handelingen die zijn beste vriendin uitspookt bij zijn bloedzak, terwijl hij zelf hen begint te naderen op een traag tempo. Eerder om Adeline even haar podium te geven, gezien de twee dames toch samen zullen moeten leven, en Indigo moet begrijpen hoe ze in elkaar zit.
          'Zullen ze het ooit leren om niet meer te doen?'
          Een geheel open vraag, hoorbaar voor elk wezen met een scherper gehoor, maar vooral voor Indigo voor haar. De zin verdwijnt echter in de lucht, al is de oude vampier het er geheel mee eens — ondanks dat hij ergens het idee heeft dat ze hem er ook mee probeert te pakken. Het zijn steken die hem na jaren niets meer doen, hij neemt het simpelweg niet meer persoonlijk op.
          'Gezellig, zo'n club als deze. Je zou er maar een persoonlijke bloedzak in hebben rondlopen.'
          Ríoghán's hoofd kantelt lichtelijk, terwijl zijn blik kort op Adeline en haar sarcastische toon gericht is. Het lichtelijk optrekken van haar mondhoeken verteld hem echter dat ze poogt voorbij de drama te groeien voor nu, waardoor zijn mondhoeken hetzelfde weten te doen.
          'Ne m’appelle pas comme ça. Noem me niet zo! Ik ben geen bloedzak, maar een persoon en jij — hoe durf je?'
          Het is duidelijk dat Indigo weer terug is, dat ze weer wedergekeerd is in het land van de levende — of levende doden, het is maar net hoe je het wilt zien. Haar frustratie duidelijk zichtbaar, zeker wanneer haar bruine ogen zijn hazelnootkleurige variant vinden voor het uitspreken van de laatste woorden. Ríoghán komt nu ook dichterbij, tikt haar kin zorgeloos omhoog zodat haar ogen gedwongen worden hem even aan te kijken. 'Net klaagde je anders niet.' Hij trekt zijn hand terug, waarna hij weer rustig plaatsneemt, ditmaal naast Indigo zodat ieder onsterfelijk wezen nabij weet dat ze niet benaderd mag worden.
          'Êtres égoïstes.'
          Ondanks het gesis, uiteraard duidelijk hoorbaar voor hen. Ríoghán werpt een blik haar kant op, terwijl zijn hand elegant richting een van de willekeurige shotjes glijdt, en hij met dezelfde hand soepel een tweede beetpakt. Hij biedt Indigo er eentje aan, gezien Adeline al een glas in haar handen heeft. Zijn eigen shot giet hij moeiteloos achterover, ondanks dat het niet zijn gebruikelijke keuze is. 'Ben je klaar met je klaagzang? Volgens mij is het wel genoeg zo.' Zijn blik glijdt nu met een lichte grijns richting Indigo, haast alsof hij haar wil uitdagen alles eruit te gooien dat ze kwijt wil — dan kunnen ze er maar vanaf zijn.
          'Je kunt Adeline ook nog altijd haar muntje teruggeven,' oppert hij, voordat hij ditmaal drie shots pakt en er opnieuw eentje Indigo's kant op houdt, terwijl de andere richting Adeline gehouden wordt. Zijn blik glijdt kort naar Adeline. 'Dat scheelt jullie beide drama.' Zijn ene schouder schiet nonchalant omhoog, voor hij de shot achterover giet en het lege glas nogmaals op de tafel plaatst. Zijn blik hoeft niet eens richting de bar te gaan, gezien hij al een dame met een dienblad aan hoort komen voor de volgende lading.
          Zijn gemoedsrust is overduidelijk al verbeterd als je het vergelijkt met enkele minuten geleden, iets dat zijn houding ook al laat zien. Zijn rug zit relaxed tegen de achterwand van de bank aan, terwijl zijn ene been soepel over de ander heen is gegleden — waarbij de zijkant van zijn enkel leunt op de knie van de andere been. Ríoghán's armen glijden op hun gemak over de rugleuning heen, waar deze gespreid eindigen. Met een ietwat geamuseerde blik kijkt hij van Indigo naar Adeline. 'Kunnen we ons nou proberen te vermaken, of is dat te moeilijk?' Ondanks dat de woorden eerder voor het hele gezelschap zijn, ook zeker voor zichzelf, rusten zijn ogen uiteindelijk op Indigo, gezien zij degene was die de laatste uitbarsting had.

    I'm your little ray of pitch black.

    28 juni 2020 - 8:06   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Aleister      Golden

    ⊱      User of people      |||      New in town      |||      Owner of NOS4A2      |||      Gambler      |||      Conman      |||      Outfit      |||      NOS4A2; Piano room w/ Emori & Blanche      ⊰

    		 'Voorzichtig, Aleister, beloftes betekenen weinig voor mensen, maar voor ons. . . Je woord is meer waard dan je leven, en Blanche hier tilt zwaar aan eerlijkheid.'
    De woorden vanuit Emori, en de daarbij gepaarde handelingen, zorgen ervoor dat zijn blik van haar naar Blanche glijdt. Hierbij haalt hij voor het eerst het besef waar haar benen precies te vinden zijn, welke hij onbedoeld volgt — de stof ervan vervloekend haast, wanneer zijn ogen uiteindelijk op die van Blanche rusten. Instemming jegens de woorden direct vindbaar, waardoor hij zijn rug wat recht en zijn keel schraapt. 'Ik zou niet als leugenaar bestempeld willen worden.' Zijn mondhoeken krullen op, lichtelijk afgeleid door de high dat Emori's gif hem bezorgd, toch duidelijkheid in zijn stem — dat het woorden zijn waar hij achter staat.
          'Pas maar op, meneer Golden, nog even en ik wil hier helemaal niet meer weg.'
          Haar hand glijdt met een elegantie in de zijne waar in zijn ogen niemand tegenop kan wassen. Haar voeten leiden zich naar hem toe, akelig stil — ondanks de duidelijke hak die hij eerder gespot heeft. Alsof ze zweeft. Gezien zijn ogen op Emori gericht zijn ontgaat het hem zeker niet hoe de elegante dame zijn hand naar boven leidt en er een kus op plaatst — haast niet te voelen tegen zijn vingertoppen aan. Pas wanneer ze wegwandelt merkt hij op dat zijn hart zojuist iets sneller is gaan kloppen, de waarschuwing niet negerend. Hij speelt met vuur, dat weet hij, maar stoppen zal hij nooit. Zijn grenzen aangeven, uiteraard.
          De twee witharige wezens hebben een onderonsje, waardoor Aleister zichzelf herpakt — zijn blouse hierbij wat rechttrekt en zijn ogen even de kost geeft van de directe omgeving voor nu, de afleiding met plezier omarmend. De neiging voor een ander glaasje te gaan is groot, maar het besef dat het gif nog steeds werkt — hoe heerlijk subtiel ook — houdt hem tegen.
          'Ik verwacht niets minder dan een bevredigende tour.'
          De woorden laten hem glimlachen, terwijl hun armen om elkaar heen haken. 'Ik stel niet graag teleur.' Zijn grijns een charmante variant, terwijl hij zijn blik vervolgens afwachtend richting Blanche richt. De knipoog onmisbaar, en niet geheel vriendelijk in zijn ogen — al wuift hij dit gemakkelijker weg door het gif. Zijn wenkbrauw trekt zich op, de vragende wijze duidelijk erachter. Geen verontwaardiging, maar het willen begrijpen van haar wezen erachter duidelijk. Dit allen terwijl hij zijn benen dwingt vooruit te komen, richting de uitgang van de piano ruimte.
          'Neem het niet persoonlijk, maar ik weiger mezelf rond te laten paraderen.'
          Zijn mondhoeken krullen begripvol op, al schieten zijn wenkbrauwen lichtelijk op door de zoete klanken in haar stem. 'Ik nam aan dat jullie mij rond paradeerden — wat een eer zou zijn.' Zijn eigen toon vermakelijk, poogt hiermee te laten zien dat hij haar begrijpt en het niet als een probleem ziet — dat hij het wegwuift met humor in plaats van er daadwerkelijk beledigd te zijn. Hij begrijpt haar wel, al was het niet zijn persoonlijke beweegreden hiertoe.
          Aleister wandelt tezamen met de dames de ruimte uit, maakt al gauw zijn weg een gang in — richting duistere taferelen. Met een bijna elegant te noemen gebaar wijst hij richting de wanden. 'Deze panelen moesten gerestoreerd worden.' Zijn hoofd kantelt licht wanneer hij de verschillende varianten vergelijkt, zelf aardig tevreden met het werk, al kan het in zijn ogen altijd beter. 'Het verbaasd me nog altijd dat ze dit als psychiatrische inrichting hebben durven gebruiken.' Uiteraard doelt hij met zijn woorden op het feit dat zo'n prachtig gebouw hiermee geen respect is getoond — wat hij enkel voelt door de era waaruit deze komt, al is het een simpele poging op de daadwerkelijke varianten in de UK.
          'De schilder—'
          'Laat ons die ruimte zien.'
          Het feit dat Blanche zich hoorbaar maakt, voor wat voor reden dan ook, terwijl hij zelf wil spreken, haalt zijn aandacht weg van het schilderij dat hij aan wilde wijzen. Op zijn eigen gezicht geen irritatie, maar lichte verbazing — eerder door de woorden die ze spreekt dan de onderbreking zelf. Zijn ogen zoeken de blauwe variant van de witharige op, bestudeert hierbij haar gelaat kort, voor ze weer spreekt.
          'Pretty please.'
          Zijn mondhoeken krullen op door de zogenaamde onschuld achter haar glimlach, gepaard met de woorden. 'Hoe kan ik dat verzoek niet inwilligen?' Al hebben haar eerdere woorden al duidelijk gemaakt dat ze geen tegenspraak duld. Soepel stuurt hij Emori en zichzelf dan ook de ruimte in, welke Blanche wil betreden om wat voor reden dan ook. Zijn ogen glijden waakzaam rond, zoeken haast naar een reden om zo abrupt deze zaal te verkiezen boven anderen. 'Enige bijzondere reden, als ik het vragen mag?' Op vragende wijze glijden zijn ogen naar Blanche toe, voor deze vervolgens Emori opzoeken — alsof deze hem eventueel wel van antwoorden zou kunnen voorzien.
          De ruimte, eentje waar de muziek net wat harder staat — een aangename mix tussen blues en soul is waar deze ruimte voor besteed is. Een plek waar mensen wel kunnen blijven communiceren zonder al teveel poespas — op de enkele koppels na die overduidelijk betaald worden om hun danskunsten te laten zien op de dansvloer, welke gemakkelijk te spotten zijn tussen de amateurs.
          'Is er iets waar ik mee kan helpen?' met een vragende blik kijkt Aleister vervolgens naar Blanche, om terug te komen op de reden waarom ze zojuist deze kamer gekozen heeft boven ieder ander. Het lijkt hem aardig mak voor een dame als haar, met wensen die hem al tot zijn oren zijn gekomen intussen.

    I'm your little ray of pitch black.

    28 juni 2020 - 15:19   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349

    Adeline Doan Sandlin
    ”Damaged people are dangerous.
    They know how to make Hell feel like home.”
    • 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Ríoghán & Indigo • Outfit + Nails •

    Voor luttele seconde zijn de bruine poelen waar Adeline in staart nog troebel te noemen, maar duurt het niet lang vooraleer haar scherpe zicht mag waarnemen hoe deze toestand zich op een trage wijze weet te verhelderen. Daar waar haar eerdere vraag amper tot Indigo door weet te dringen, haar reactievermogen nog ver te zoeken leek, zijn het de scherpe woorden die daarop volgen welke de kracht herpakken in de jonge Française.
          "Ne m’appelle pas comme ça."
    Ondanks gesproken op een fluisterende toon, ontgaat geen enkel woord het scherpe gehoor van beide vampiers. Adeline weet enkel haar mondhoeken miniem op te trekken, vooral wanneer de felheid volledig terug in het bezit is van donkere schone voor haar. "Daar is ze weer," mompelt Adeline zacht.
          "Noem me niet zo! Ik ben geen bloedzak, maar een persoon en jij — hoe durf je?" raast Indigo ondertussen ongestoord verder, haar blik bijna vernietigend op de man langs hen gericht. Zwijgzaam kijkt Adeline toe hoe Ryan dichterbij komt, neemt een pas naar achteren om hem de ruimte te beiden die hij haar eveneens eerder had aangeboden — waar hij niet tussen beide kwam op het moment dat vrouwelijke vampier zich tot zijn bloedzak wendde. "Net klaagde je anders niet."
          "Êtres égoïstes."
    Met een zucht blikt Adeline van Indigo weg, rolt een keer met haar ogen ten teken dat ze dat al vaak genoeg heeft moeten aan horen, maar wat ze inmiddels volledig weet te negeren. Alsof zij werkelijk de enige egoïstische wezens waren die er rondliepen op deze aardbol. Het glas in haar hand plaatst Adeline vergeten op een van de tafels, waarna ze op de lange bank neerzakt en haar donkere blik rond laat gaan over de dansende menigte heen. Haar eigen behoefte om te dansen was inmiddels volledig verdwenen, in plaats daarvan nam ze genoegen met het kijken naar de menselijk bewegingen versus de elegantie van haar eigen soort.
          "Ben je klaar met je klaagzang? Volgens mij is het wel genoeg zo."
                "Het is inderdaad wel genoeg zo," weet Adeline tussenbeide te brengen, haalt haar blik terug en laat deze van Ryan naar Indigo glijden. "Je hebt je punt gemaakt, nu leer er maar mee dealen."
          "Je kunt Adeline ook nog altijd haar muntje teruggeven."
    Adeline neemt een van de drie shotglaasjes aan die Ryan hen aanreikt, hoort de uitdaging in zijn woorden, kapt echter eerst het goedje in één vlugge beweging achterover, waarna haar tong in een vlugge haal over haar lippen heen glijdt — elk restje alcohol meteen weet te verwijderen, alsof het er bij aan zou dragen het niet als verspilling te noemen. "Dat scheelt jullie beide drama." Wanneer hun blikken elkaar kruisen, glimlacht Adeline met een geveinsde onschuld.
          "Het uur is anders bijna voorbij, Ríoghán," klinkt het zoetjes, evengoed hoorbaar voor het menselijke gehoor binnen hun gezelschap; doelend op de uitdaging, welke ze hem aan het begin van de avond had voorgelegd zodra het duidelijk werd wiens jas bij het gouden muntje behoorde. "Tic tac," klakt ze vervolgens tussendoor met haar tong. Echter was drama nu wel het laatste waar de vrouwelijke vampier nog een behoefte aan had, de schakelingen tussen haar emoties meer dan genoeg voor deze avond en waar ze niet zat te wachten op nieuwe uitspattingen — voornamelijk vanuit haarzelf, daar ze het meest wankele was tussen het drietal in.
          "Kunnen we ons nou proberen te vermaken, of is dat te moeilijk?"
    Adeline wappert halfslachtig met haar hand, verlegd haar aandacht voor een kort moment op het nieuwe dienblad dat voor hen geplaatst wordt en kies een van de drankjes die er op uitgestald staat. "Laten we alsjeblieft gaan voor wat vermaak, anders voel ik me straks nog genoodzaakt een van de andere ruimtes hier op te gaan zoeken." De dubbele ondertoon in haar stem is overheersend aanwezig in haar stem. Er was geen uitleg nodig om aan te geven waar ze precies op doelde, de stille hint in haar donkere kijkers veelzeggend genoeg, waarbij ze tevens al een vermoeden kreeg dat dát exact een plek was waar hij Indigo vandaan poogt te houden.

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    4 juli 2020 - 1:12   Novilunium is offline
    Novilunium
    Novilunium 1529

    Indigo Lefèvre
    Ryan's French Cuisine      —       Twentyseven      —       NOS4A2      —       Ryan & Adeline      —       Outfit

          De vinger onder haar kin laat weinig ruimte over om ergens anders te kijken dan naar het frustrerend knappe gezicht van Ryan, de blik in zijn ogen onpeilbaar en de woorden welke hij haar hierbij toewerpt enkel bijstaand aan het vuur in haar eigen bruine kijkers. Natuurlijk had ze op dat moment niets te klagen — zijn verdomde gif iets waaraan ze zichzelf compleet verliest en waartegen ze, zo blijkt, absoluut geen weerstand kan bieden. Haar eigen gesiste woorden brengen slechts wat milde irritatie teweeg, daar waar ze had gehoopt op de woede van eenieder.
          "Ben je klaar met je klaagzang? Volgens mij is het wel genoeg zo."
    En de enige woede die er is, is haar eigen — witheet en nietig verklaard door de wezens in haar aanwezigheid. Gelijk hebben ze, uiteraard, want waarom zou een kat zich bekommeren om een muis.
          "Het is inderdaad wel genoeg zo, je hebt je punt gemaakt, nu leer er maar mee dealen." Klinkt het vanaf de vrouw die op enige afstand van haar plaats heeft genomen op de bank, de blik van de kortharige brunette hiermee opeisend. Ze zegt niets, laat haar ogen de boodschap overbrengen ondanks dat ze niet gelooft dat het Ade veel zal kunnen deren. Indi haar afleiding is groot genoeg om het door Ryan aangereikte drankje blindelings over te nemen en eens ze het vast heeft neemt ze het tot zich zonder te kijken wat het is, trachtend de ontstane droogte in haar keel te verhelpen. Wanneer ze haar ogen weer opent — haar grimas vanwege de sterke alcohol nog niet geheel weggetrokken — vind ze wederom het grijnzende gezicht van de man naast haar.
          "Je kunt Adeline ook nog altijd haar muntje teruggeven. Dat scheelt jullie beide drama."
    Haar lippen vormen zich al tot iets gespeeld zoets nog voor ze daar zelf bewust aansturing toe geeft, het vervaarlijk oplichten van haar ogen niets waarover ze zelf controle lijkt te hebben en makkelijker te bewerkstelligen door de alcohol welke zijn grip op haar nog niet is verloren. Indi haar vingers beroeren kort die van Ryan bij het aanpakken van het volgende shotje en ze kiept het gedachteloos achterover, meer dan gereed om zichzelf in de warmte van aangeschotenheid onder te dompelen. Dat Ade klaarblijkelijk voor Adeline staat is nieuw voor haar.
          "Het uur is anders bijna voorbij, Ríoghán," waarschuwt de vrouwelijke vampier, waarop Indi haar ogen om geheel nieuwe redenen verwijden, want — Ríoghán? Ze lacht, kort en onbeheerst alvorens het af te kappen, duidelijk aangestuurd door de alcohol in haar lichaam. Het is niet eens een zozeer rare naam, eerder compleet misplaatst binnen dit tijdperk en uiteraard is dat het moment dat haar lachen compleet vergaat want hij is niet van dit tijdperk en ze doet er goed aan dat te onthouden. De daadwerkelijke betekenis van Adeline haar woorden ontglipt haar gemakkelijk.
          "Wat is het leven zonder drama, no," speelt ze hen toe bij wijze van antwoord, geen aanstalten makend om het muntje tevoorschijn te toveren uit haar bh — halsstarrig vasthoudend aan de enige troef die ze op het moment lijkt te hebben. Niet dat ze er veel mee opschiet.
          "Kunnen we ons nou proberen te vermaken, of is dat te moeilijk?" vraagt Ryan enigszins vermoeid en Indi buigt zich voorover, laat haar vingers een willekeurig shotglaasje omvatten en tikt ook deze achterover, het smakken van haar lippen iets wat diens plakkerigheid aan haar kenbaar maakt.
          "Je vis ma meilleure vie," neuriet ze wanneer ze zich weer heeft gerecht, de contouren van haar visie langzaamaan vervagend tot iets minder scherps. Naast haar helpt ook Ade zich aan een nieuwe versnapering, diens lange vingers elegant rond het glas.
          "Laten we alsjeblieft gaan voor wat vermaak, anders voel ik me straks nog genoodzaakt een van de andere ruimtes hier op te gaan zoeken." En de Française heeft geen idee of die woorden voor haar zijn bedoeld maar is desalniettemin geïntrigeerd.
          "Welke ruimten? Wat is hier nog meer te doen?" Naarmate haar gedachten minder helder worden verliest ze ook haar concentratie op haar spraak — het Franse accent sterk aanwezig. Ze verlegt haar focus op Adeline en staart haar met onscherpe ogen aan, tracht het te verdringen en weer te verhelderen. "Wat vind jij nou vermakelijk?"

    *Ik leef mijn beste leven



    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

    Marrow deep, soul deep, essence deep




Index RPG Actieve Topics Zoek