100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 26 april 2020 - 20:18   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    ♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱


    HOLLOW GROVE


    ♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱
    ☾☾☾

    ☽☽☽
    Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

    I'm your little ray of pitch black.

    15 mei 2020 - 14:50   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ríoghán       O’Brien

    ⊱      Invester Hollow Grove      |||      Born in Bronze Age      |||      Born Irish      |||      "English" gentleman      |||      Outfit      |||      Kitchen, alone      ⊰

    		 Eenmaal in zijn armen merkt hij de blos overduidelijk op, welke in groot contrast tegen haar verbleekte huid te vinden is. Hij besluit er wijselijk geen woorden aan vuil te maken, zich beseffend dat hij echt maar beter geen relatie kan vormen met Indigo, gezien dat duidelijk niet goed zal verlopen. Het moet niet moeilijk zijn haar als bloedzak te blijven zien, al zal dat moeilijker zijn omdat hij haar juist heeft uitgekozen om wat ze hem ernaast ook nog eens kan bieden. De felheid om hem geïnteresseerd te houden en de belofte aan vermaak dat erbij kan komen kijken. Het wegdrukken hiervan zal niet gemakkelijk worden, maar hij weet dat dit anders helemaal geen stand zal kunnen houden.
          Eenmaal op het bed weet ze weg te kruipen van hem, wat geen vreemde reactie is. Wanneer het gif eenmaal is uitgewerkt daalt het tot de mensen neer wat ze gedaan hebben, hij heeft het zo vaak gezien. De schaamte die volgt is haast vermakelijk voor de oude vampier, toch toont zijn gezicht niets. Niets buiten de neutrale blik die er haast altijd te vinden is wanneer hij in zijn zakelijke staat te vinden is.
          Wanneer haar hand naar haar hals glijdt, vlak nadat hij er een blik op geworpen heeft moet hij zijn uiterste best doen een zucht binnen te houden. Het is echter de reactie, nadat hij haar vraagt of hij eten kan opwarmen, wat hem toch lichtjes weet te verbazen. De felheid achter haar ogen hebben geen woorden nodig, alles behalve. De vampier weer dondersgoed wat hij van haar met het eten zou mogen doen, of komt anders zelf wel op creatieve opties. Het zorgt ervoor dat hij nog wat verder gaat, hierbij zichzelf misschien eerder uitdagend dan de dame voor zich.
          'Een staak, s'il vous plaît.'
          Een echte reactie blijft uit, al applaudisseert hij Indigo inwendig voor haar lef, zijn wezen onderdrukkend gezien deze geheel andere plannen lijkt te willen hebben met het mens. Even kalm als altijd komt Ríoghán overeind, niet negerend hoe ze op zijn blik reageert — hoe miniem dit ook is.
          'Ik moet nog steeds mee naar je belachelijke feestje, non?'
          Zijn veelbetekenende blik glijdt richting de dame toe, al zegt de toon in haar stem al voldoende. 'Stel je altijd vragen waar je het antwoord al van weet?' Ríoghán verplaatst zich weg van zijn bloedzak om zich richting de deur te keren, gereed om de kledingkast er weg te schuiven.
          'Servir la nourriture, serviteur.'
          Wanneer hij omkijkt merkt hij haar handeling op — iets dat hij al aan voelt komen voor het haast gebeurt, welke hem laat fronsen. Haar vrije hand wappert ze richting de deur, alsof ze hem wil vertellen dat zijn taak verricht is. Zijn ogen boren zich kort in de hare, haast met een dreigende ondertoon erachter. 'Dat is alsnog beter dan het eten zijn.'
          Na die woorden keert hij zich naar deze kast, om deze zonder enig probleem weg te duwen bij de deur — zijn volledige krachten nog niet eens hoeven te gebruiken. Wanneer deze terug op zijn plek staat, en hij de deur geopend heeft stopt hij kort met bewegen.. 'Kleed je om, het eten wordt zo geserveerd — beneden.' De strenge en autoritaire ondertoon duidelijk hoorbaar in zijn woorden. Hij werpt de brunette nog één snelle blik toe, eentje die opnieuw duidelijk maakt dat hij geen tegenspraak duld, voor hij er vandoor gaat. De deur sluit hij echter zacht achter zich, haar toch wel de privacy gunnend, ondanks dat hij niet eens in de buurt is.
          Ríoghán maakt met rustige passen zijn weg naar beneden richting de keuken, opent de schotel waar de quiche in zit, legt er wat aluminiumfolie op — terwijl hij tussendoor de oven aangezet heeft. De opwarming zal niet te lang duren, waardoor hij ook maar zorgt dat hij wat te drinken klaar heeft staan, al is het maar voor zichzelf. Hij schenkt al één glas in met een overheerlijke wijn, waar hij zelf al een slok van nuttigt voor hij zijn weg maakt richting de woonkamer — waar Hodor's gigantische kooi te vinden is. Hij voorziet het dier van vers drinkwater en glijdt vervolgens zacht met zijn hand over de blauwe veren van het prachtige dier heen. Het dier leunt met genoegen tegen zijn hand aan voor verdere aanrakingen, maar wanneer de vampier stopt klinkt er een verontwaardigd geluid vanuit de vogel. Al gauw grijpt Ríoghán naar een nieuw stuk speelgoed dat hij voor het dier gekocht heeft, welke hij in de kooi ophangt.
          Eenmaal zijn weg terug gemaakt naar de keuken stopt hij de quiche in de oven, en neemt hij rustig plaats aan de bar. Terwijl hij de geluiden opneemt die er gaande zijn door het gehele huis, merkt hij ook op hoe Stark bij de achterdeur heen en weer loopt, overduidelijk gereed om terug naar binnen te komen. Snel schiet Ríoghán op, haalt het wolf-achtige dier naar binnen en aait deze over zijn hoofd voor hij opnieuw plaatsneemt in de keuken. Hij besluit zijn telefoon maar te pakken om eens te horen hoe het met Adeline gaat — nieuwsgierig naar zowel het feest als de rit.
    To Adeline:
    Hebben jullie beide de heenweg overleefd? Veilig aangekomen?

    Ava Mae      Fells

    ⊱      Worthless thief      |||      World class actress      |||      Master manipulator      |||      Enjoyer of life      |||      Outfit      |||      In a hallway w/ Royce      ⊰
    'Mijn naam is nog maar enkel het begin.'
    Het kost Mae onwijs veel moeite hier niet al te heftig op te reageren, al is ze zich er wel van bewust dat haar hart zojuist een sprongetje maakte, de spanningen in zich opnemend. De belofte dat deze man een mysterie is speelt met diepere verlangens die ze heeft, nieuwsgierig om hem zowel uit te zoeken als hem te behouden zoals hij is. Een waar innerlijk gevecht is er gaande binnenin de brunette.
          Echt vrezen voor deze avond doet het mens nog niet, al is er iets in haar binnenste aan het knagen, iets dat duidelijk voelt dat dit geen verstandige zet is — of zijn. Toch zou deze dame haarzelf niet zijn als ze niet door zou zetten, de verleidingen haast omarmend. Met nog altijd haarzelf belovend dat Gio haar niets laat overkomen durft ze deze avond alleen op stap te gaan, durft ze haar horizon te verbreden en de wonderbaarlijke wereld van de vampieren te betreden — op eigen risico.
          Mae is toch een beetje te druk bezig om niet direct te beseffen dat Royce haar niet meteen achtervolgd is, haar ogen glijden teveel rond om alle impressies in zich op te nemen — al geloofd ze er heilig in dat als ze hier iedere dag komt voor een jaar, ze telkens wat nieuws zal spotten. Zo ook voor de deuropening van de vrouw in de linten, wat een simpele opmerking weet op te wekken vanuit Mae.
          'Iets voor jou?'
          Haar blik richting Royce is pure vermaak, juist om de plagerige ondertoon in zijn stem. Ze schudde lichtjes haar hoofd als eerste antwoord, en liet de volgende voor even op zich wachten om rustig een slok te nemen uit haar glas. 'Ik vrees dat ik niet zo gracieus zal zijn.' Het naakt zijn zou geen enkel probleem zijn voor Mae, schaamte op dat vlak is er al jaren niet meer. Niet sinds wat haar overkomen is. Het klimmen in de linten zou eerder een komedie acts worden dan wat anders. 'Maar jij mag wel een poging wagen.' Een grijns begint rond haar lippen te groeien bij het idee alleen al — dat zou pas vermaak zijn. Waarschijnlijk eerder leedvermaak, al heeft Mae nu al opgemerkt dat deze man waarschijnlijk eleganter zal kunnen bewegen dan zij in haar menselijke bestaan heeft geleerd.
          'Maar ik vrees dat ik je zal moeten teleurstellen,' begint Mae dan weer in haar welbekende uitdagende toon, 'het is niet mijn plan uit de kleren te gaan deze avond. Of je moet van heel goede huize komen.' Vermakelijk draait ze zich expres weg van Royce, haar blik nog eenmalig richting de linten en de vrouw erin werpend, voor ze door begint te wandelen. Onderweg naar de volgende deur neemt de brunette haar laatste slokje, waarna ze het lege glas in haar handen houdt omdat er nergens echt plek is om deze te plaatsen.
          De volgende deur lijkt gesloten, waardoor Mae richting Royce kijkt. 'De eer is aan jou.' Ondanks dat ze oprecht geen idee heeft wat er achter deze deur schuilt, is het feit dat hij dicht is al opwindend genoeg voor de brunette. Natuurlijk kan deze per ongeluk gesloten zijn, en is er niets behalve pure onschuld te vinden, toch verraad haar hart haar opnieuw. Haar ogen glijden van de vampier naar de deur, afwachtend over wat er tentoongesteld zal worden. Haar vrije hand veegt nog een pluk haar achter haar oren, haast angstig dat ze niet alles zal kunnen zien.


    Aleister      Golden

    ⊱      User of people      |||      New in town      |||      Owner of NOS4A2      |||      Gambler      |||      Conman      |||      Outfit      |||      Piano room w/ Emori      ⊰


    		 De elegante wijze waarop de dame speelt zorgt ervoor dat hij even geen interesse heeft in de ingehuurde dame, zelfs niet wanneer deze beschaamd opspringt. Zijn ogen glijden kort over haar heen wanneer hij eenmaal naast haar op het bankje zit. De orgie om hen heen is lang niet zo interessant als het wezen naast hem. Het is ook alles behalve nieuw voor hem, maar deze dame wel — juist het nonchalante dat ze uit weet te stralen siert haar.
          Wanneer ze opkijkt bij het horen van zijn vraag is dat schuins, met een lichte optrekking van haar mondhoek. Aleister's mondhoeken krullen zelf op in een lichte grijns door deze reactie. De manier waarop ze hem in zich opneemt zorgt niet bepaald voor een reactie vanuit de eigenaar, hij weet zelfs nog rustig een slok te nemen tussentijds.
          'Een liefhebster van de kleine kunsten. Ik hoop niet dat ik je problemen heb bezorgd?'
          Er is geen greintje spijt te vinden binnen haar stem, maar erg vindt Aleister het niet. Een onbekend geluidje verlaat zijn lippen, haast alsof hij wil lachen maar hij zichzelf hiervan weerhoudt — als in de eerste klank van een lach. 'Ik zou dit niet klein noemen.' Haar vraag negeert hij, juist omdat ze beide dondersgoed weten dat ze hem alles behalve problemen heeft bezorgd. De melodieën die ze speelt klinken enkel beter en bedachtzamer dan hij ooit heeft gehoord.
          'Emori.'
          Aleister volgt haar handelingen, waarbij ze het zelfs elegant weet te maken haarzelf zo te verplaatsen dat ze zijn kant op zit ditmaal. Zijn blik kan even niets anders dan vast blijven hangen in haar apart gekleurde kijkers, welke alsnog weinig emotie lijken te vertonen. Zijn glas draait wat afwezig in zijn hand, eerder een handeling om zijn hand bezig te houden dan wat anders.
          'Emori Skelton.'
          De man knikt traag om haar naam door zijn hoofd te laten rollen, zodat deze daar permanent kan verblijven. 'Emori Skelton.' De herhaling van haar naam rolt soepel over de tong, maar geeft hem het besef dat het niet haar echte naam is, doch spreekt hij dit niet uit. Weinig vampieren gaan hun hele leven lang onder hun oorspronkelijke naam, kwalijk kan hij het haar niet nemen. Sowieso zou dat hypocriet zijn gezien hij zijn eigen naam ook veranderd heeft in iets waar hij wel mee kan leven. Het rolt lang niet zo aangenaam over de tong als die van de engelachtige dame naast hem, maar dat is een bijzaak. 'Je naam is niet zo engelachtig als je gelaat.' Uiteraard duidt hij op hoe haar achternaam haast klinkt als "skeleton". Zijn mondhoek krult vermakelijk op, waarna hij het glas tegen zijn lippen zet en deze lichtjes kantelt zodat de vloeistof naar binnen glijdt. Eenmaal een slokje genomen rust hij het glas bovenop de piano, waardoor hij geheel bewust haar kant wat meer ophangt om dit te doen.
          Gezien ze hem niet naar zijn naam heeft gevraagd, is hij niet zomaar van plan deze te geven. Nog altijd de orgie negerend, richt hij zich tot Emori. 'Maar Emori, wat brengt jou naar NOS4A2?' Zijn wijsvinger tikt bedenkelijk tegen zijn lip aan, alsof hij nadenkt. 'Het kan niet alleen zijn voor dit prachtige exemplaar van een piano.' Ze weten beide waar ze het over hebben, waardoor hij er geen knik of blik heen werpt. 'Wie heeft je leren spelen?' Ergens verwacht hij haast op een legende zoals Chopin of Liszt. Zijn verwachtingen gaan automatisch naar de tweede, juist omdat deze haast ook mensen kon hypnotiseren door het spelen van wat klanken. Natuurlijk weet Aleister ook dat het door de dame achter de vingers komt, haar aantrekking heeft zelfs werking op hem.

    Kenna      Rhodes

    ⊱      Noobie vampire      |||      Lover of reds      |||      Researcher      |||      Disneylover      |||      Outfit      |||      One of the many hallways, alone      ⊰
    Met doelgerichte passen maakt vampier Ariel haar weg richting NOS4A2, de rij compleet negerend en genietend van de aandacht dat het op haar brengt. Met een tevreden grijns rond haar lippen maakt ze haar weg naar binnen. Niet naar de bar zoals de meesten doen, Kenna maakt namelijk haar weg dieper en dieper in de sensuele sferen — het onbekende proevend op haar lippen.
          Haar eindeloze benen brengen haar richting een gigantische ruimte waar enkel en alleen zitplekken te vinden zijn. Haar mondhoek krult traagjes op wanneer ze in één van deze privéhoeken een vrouwelijke vampier haar tanden in een heer ziet zetten. De honger binnenin Kenna wordt moeilijker te negeren, gezien deze jonge vampier elke dag nog zal moeten voeden om te blijven overleven. Om zichzelf even wat van deze druk af te nemen maakt ze haar weg naar de bar, hier direct een van de sterkste dingen bestellend — hoopvol dat het haar honger nog even kan stillen.
          Het glas verdwijnt binnen luttele seconden achterin haar keel, waarna ze het gewenste bedrag uit haar clutch haalt om deze aan te bieden. Het is dan dat de barman haar inlicht dat de heer niet veel verder deze op zijn rekening wil nemen. Ja, deze rookie vampier heeft haar verbeterde zintuigen nog lang niet onder de knie, en gebruikt ze zeker niet vaak genoeg — dat krijg je zonder ook maar enige hulp. Haar neus trekt op in ontevredenheid, waarna ze alsnog het geld neerlegt en wegwandelt zonder één van hen nog een blik toe te werpen. Alsof ze niet voor haar eigen drank kan betalen. Of nog erger — alsof ze een man nodig heeft voor dat soort taken.
          Kenna begeeft zich weer weg uit deze ruimte, het klootzak gehalte nu al te hoog vindend, voordat haar hakken door de holle gangen galmen — haar blik her en der op een geluid afkerend dat uit een van de geopende ruimtes komt. Nooit eerder heeft de jonge vampier een club als deze betreed, nooit ook maar gehoord hierover, maar de sfeer die er hangt weet zelfs dingen binnenin haar op te wekken die ze nooit gedacht heeft er waren. Haar hoofd was altijd in de boeken of achter het scherm van haar laptop, nooit te gericht op de mensheid en hun fuck ups. Enkel op haar broer, wat de grootste fuck up van hen allen bleek te zijn.
          'Honger?'
          Het woord laat de roodharige stoppen, haar hoofd half gekeerd richting de betreffende persoon wiens lippen het woord verlaten. Haar tong glijdt onbewust over haar onderlip heen, waarna ze er kort in bijt — direct voelende dat haar tanden uitgezet zijn. Door middel van het op elkaar drukken van haar kaken voor ongeveer een halve minuut weet ze deze terug te dwingen met de nodige pijn die erbij komt kijken. Wanneer haar aandacht weer op de persoon voor haar gericht kan zijn glijden haar ogen over de korte dame heen, haar lippen zijn overduidelijk nerveus opgekruld. Een mens, ze ruikt haar warme bloed.
          'Je ziet er hongerig uit.'
          Ditmaal kantelt het hoofd van Kenna, waarbij ze niet beseft dat haar ogen van hemelsblauw haast wit worden door de honger die erachter op weet te lichten. Een lichte frons verschijnt er op haar gezicht. Met trage passen maakt de nieuwe vampier haar weg richting het mens. 'En wat gaat mij dat kosten, huh?' De flyer op haar mat, ondanks dat ze er nog maar twee dagen woonde, was onbekend voor haar. Ze geloofd echter niet in liefdadigheid of goede bedoelingen hier — niet op een plek als dit.
          'Ehm. . . daarvoor zul je Aleister Golden moeten vinden.'
          Een verveeld geluidje ontglipt Kenna, terwijl ze een plukje haar van de dame achter haar oor veegt. 'Maar natuurlijk.' Inmiddels slaat er lichte verveling toe, waardoor de jonge vampier moeizaam afstand neemt van het mens. Hoofdschuddend om haar ontevredenheid zichtbaar te maken loopt ze dan ook door, de blikken die anderen op haar werpen negerend. Het is haar duidelijk dat ze zéér overdressed is hier, maar het kan haar in alle eerlijkheid maar weinig interesseren. Het is enkel en alleen haar honger die ze moet gaan stillen, maar ervoor betalen gaat haar te ver op dat vlak. Niet terwijl ze gewoon naar buiten kan wandelen en daar haar tanden in een warme, gratis nek kan drukken.
          Haar ogen zoeken naar een toilet, waar ze haar lipgloss bij kan werken, ze is zichzelf namelijk geheel bewust van het feit dat deze verdwenen zal zijn door haar lippen tegen haar glas aan te persen uit wanhoop. Het besef dat ze beter had kunnen gaan voor een liquid lipstick, maar daar is het te laat voor. Eenmaal voor de spiegel werkt ze deze kalm bij, voordat er iemand binnenwandelt — wat haar aandacht even via de spiegel op de betreffende persoon weet te werpen. De persoon werpt haar een nieuwsgierige blik toe, voor deze in een van de stallen trekt.
          Een ontevreden geluidje ontglipt Kenna's mond, waarna ze haar weg weer naar buiten maakt — haar lipgloss nog weg stoppend in haar clutch. Een snelle blik naar links en rechts, laat haar richting gekreun wandelen. Luid gekreun ook nog eens.

    [ bericht aangepast op 15 mei 2020 - 15:01 ]

    I'm your little ray of pitch black.

    16 mei 2020 - 10:59   Novilunium is offline
    Novilunium
    Novilunium 1529

    Indigo Lefèvre
    Ryan's French Cuisine      —       Twentyseven      —       Her Bedroom      —       Ryan       —       Outfit

          Indigo loopt op het randje en die gewaarwording ligt duidelijk in zijn ogen — de blik die hij haar werpt waarschuwing genoeg. Ze poogt deze te blijven beantwoorden en niet de eerste te zijn die afwend, maar snapt ook wel dat — hoewel haar ogen branden met de woede die ze voelt, haar verdere verschijning weinig indruk zal maken; klein en ineengedoken op het bed.
          "Dat is alsnog beter dan het eten zijn," werpt Ryan haar toe, waarop haar bovenlip zich tot een hatelijke sneer vormt en ze dan toch wegkijkt, wangen brandend van de schaamte die er door haar lichaam kolkt. Het gekraak van de kast eist haar blik echter al snel weer op, waardoor ze nog net zicht heeft op het gemak waarmee hij deze terug zet op zijn plek. Belachelijk. Indi is belachelijk en ze weet nu dat hij haar kamer binnen kan komen wanneer hij dat maar wil — de houten deur slechts een waanbeeld van enige privacy en het idee dat ze hem kan buitensluiten een lachertje. De man komt tot stilstand in de deuropening, de manier waarop hij deze op lijkt te vullen iets wat weinig van doen heeft met zijn daadwerkelijke postuur en alles te maken heeft met het feit dat hij weet wie hier de baas is — weet wie de touwtjes in handen heeft. "Kleed je om, het eten wordt zo geserveerd — beneden."
          De blik welke hij haar nog werpt is vooralsnog een waarschuwing en nu weet ze zelf maar al te goed te vertellen dat hij niet met loze dreigementen strooit. Terwijl de man van haar weg loopt en de deur sluit, laat Indi haar hoofd op haar opgetrokken knieën vallen en slaakt een gefrustreerde zucht, weigerend om toe te geven aan de verslagen variant die ook ergens in haar keel kriebelt. Liefst zou ze hier zo nog ellenlang zitten, de wereld even vergeten zolang dat is toegestaan en haar gedachten gewoon uit zetten. Haar brein lijkt echter weer compleet bijgekomen te zijn van de sensatie van eerder en haar brandende nieuwsgierigheid naar wat dat was strijd met haar trots er naar te vragen.
          Indigo haalt haar hand uit haar nek, weigert te kijken naar hoe deze er uit ziet en schuift naar de rand van het bed. Voorzichtig komt ze in de benen en zodra ze zeker weet dat dit goed gaat, vind ze haar weg naar de badkamer. In trance ontdoet ze zich van de trui, er eveneens voor zorgend dat ze de sporen die hij daarop achter heeft gelaten niet ter ogen krijgt, alvorens ze de douche aan zet. Systematisch frist ze zichzelf op, uitermate zachtzinnig bij de ondertussen gevoelige huid van haar hals en de watertemperatuur eigenlijk net te warm om aangenaam te zijn. Het helpt niets om weer wat warmte terug te vinden in haar lichaam en zodra ze de douche weer uitzet is haar huid rood maar het eigenlijke doel niet bereikt.
          Eenmaal afgedroogd voor haar kledingkast is het haar duidelijk dat — hoewel ze niet tegen orders in moet gaan — ze hem wel op andere manieren het leven zuur kan maken. Als ze open blijft staan voor de subtielere aanwijzingen naar hoe hij in elkaar steekt, dan moet ze genoeg informatie winnen om te weten hoe ze hem het bloed onder de nagels vandaan kan halen zonder om de haverklap gestraft te worden. Voor nu grist ze een van de meest onfatsoenlijke kledingstukken uit de kast, wetend uit zijn eerdere handelingen dat dit niet zijn voorkeur zal hebben. Ze moet zich werkelijk in het zwarte jurkje wringen, de stof als een tweede huid rond haar lichaam en nadruk leggend op alles waarvan ze weet dat ze zich er niet voor hoeft te schamen. Haar nog klamme haren kamt ze naar achteren, hoewel enkele weerbarstige krullen zich niet laten temmen en haar gezicht speels omlijsten. Haar sieraden laat ze voor wat ze zijn, zodat deze niet af zullen leiden van waar ze de nadruk op wil leggen — de eenvoud van haar voorkomen accessoire genoeg. Het is echter pas wanneer ze zich naar de spiegel buigt om een helderrode lipstick aan te brengen dat haar oog op de twee punctie-gaatjes in haar hals valt, de huid eromheen lichtelijk verkleurd en geïrriteerd. Ze stilt en kijkt zichzelf voor een kort moment aan, poogt te zien wat hij ziet wanneer hij naar haar kijkt en faalt.
          Met een zucht grist ze haar schoenen van de grond, welke ze pas aan durft te doen als ze heeft gegeten en er zeker van is dat ze er de balans voor heeft, en zoekt haar weg naar beneden. Ze vergist zich twee keer alvorens de keuken te betreden en Ryan er aan de bar te ontdekken, zijn telefoon in handen en aandacht duidelijk op het scherm. Indi vergist zich er echter niet in of hij weet dat ze is gearriveerd, zijn gehoor te scherp om hem te kunnen verassen.
          "Waar is mijn—" maar haar woorden sterven weg wanneer ze de wolf aan zijn voeten ziet, haar ogen opslag vergroot en houding verstijfd. Het kan geen echte wolf zijn, is wat haar hersenen haar toe fluisteren maar wat niet door lijkt te dringen, want — het ziet er uit als een wolf. In het huis van een vampier. Dus waarom ook niet? Waarom zou het in hemelsnaam geen echte wolf kunnen zijn?



    Serveer mijn eten, bediende.

    Marrow deep, soul deep, essence deep

    16 mei 2020 - 12:54   Frisk is offline
    Frisk
    Frisk 8242

    Sage Miller
    It's beginning to look a lot like fuck this.
    Ingang      •      Adeline      •      outfit+winterjas+sneakers


    Zodra Sage kon zien hoe Adelines mondhoek begon op te krullen, hoe miniem ook, werd ze nog humeuriger. Ze wilde niet perse moeilijk doen, ze meende haar woorden letter voor letter, maar het was ook niet de bedoeling om een comedy-stukje op te voeren.
          "Ik zou zeggen: probeer het uit. Ik weet zeker dat je niet de enige zult zijn die het zal doen." Nu was het de beurt aan Sage om afkeurend te kijken. In een normale - zij het lichtelijk marginale - club met haar oude vrienden en héééél veel drank... misschien. Hier, in deze situatie? Alleen? Nee. Gelukkig leek haar volgende vraag heel wat minder vermakelijk en het bleef even stil. Sage probeerde ondertussen haar zenuwen te bedwingen, wat aan de buitenkant best goed lukte. Haar hart ging maar een beetje sneller dan gewoonlijk, iets wat een vampier niet eens zou opmerken als ze haar niet kenden.
          "Wanneer het mijn eigendommen betreft kan het me heel veel schelen," antwoordde de vampier uiteindelijk en stootte Sage daarmee enorm tegen de borst. Haar hartslag versnelde nog meer, maar eerder uit woede dan wat anders. Ze wist wel dat de wereld zo werkte, maar om zo vlakuit ontmenst te worden, niet meer dan een ding te zijn, dat lukte niet. Nog niet. De dag dat ze daar niet meer tegenin ging, zou ze zichzelf kwijt zijn. "Ik deel niets, of niemand."
          De blik van de vampier gloeide waarschuwend, maar Sage keek bijna op dezelfde manier terug, ondanks haar menselijkheid. Ze besefte hoe ze zich in de afgelopen dag al had zitten schikken in haar situatie, en Adeline had haar er zonet aan herinnerd dat ze dat nooit zou doen. Niet meer.
          "Juist, ja," siste ze woedend. Ze besloot er verder nog niet op in te gaan, dat kon later nog altijd, ze moest eerst nadenken over een plan. Haar volgende woorden waren dan ook in eerste instantie gemeend, maar tegen haar laatste woorden was dat plannetje al beginnen groeien. Al schoof ze het even opzij toen ze de reactie van de vampier zag. Alcohol en wegdraaien? Gevoelige snaar, dat stond genoteerd.
          "In dat opzichte is de tijd dan niet veel veranderd." Sage hoorde het gemompel maar nauwelijks in al de omgevingsgeluiden. Toen de woorden bij haar binnenkomen, ontspande haar frons voor één seconde, uit dat universele gevoel dat ze al vaker met (vaak onbekende) vrouwen had gevoeld: een pijn die enkel het 'zachte' geslacht voelde en waar bijna elke volwassen vrouw bekend mee was, uit eigen ervaring of die van iemand dicht bij hen. En dan besefte Sage weer wat ze voor zich had, en keek ze weer even kwaad.
          "Dit," zei de vampier, met haar vinger tussen hen in. Sage trok een wenkbrauw op. "is niet hoe ik het doe. Noem het een onbekend terrein in een vrij onafhankelijke levensstijl. Ga naar de auto als dat is wat je wil, of blijf hier. Ik laat je niet alleen, zelfs al sta ik niet vlak naast je." Wow, dat was veel en handige informatie. Sage zweeg even, haar frons toonde nu meer verwarring dan woede, en ze miste bijna de toon van de volgende woorden. "Mijn prooien ontsnappen me nooit."
          Even was het stil, tot Sage alles verwerkte en langzaam knikte. Haar gezicht was nu een stuk neutraler geworden, al waren haar gedachten veel harder. Challenge accepted, bitch.
          "Oké," zei ze zachtjes. "Ik vertrouw je voor geen meter." Ze was tenminste wel eerlijk. "Ik denk niet dat je veel moeite gaat doen, mocht ik het echt uitproberen. Niet dat ik je ken, maar... Die onafhankelijke levensstijl?" Sage schudde haar hoofd. "Dan had je gewoon nee kunnen zeggen. Dan was ik Ryans probleem, niet het jouwe. Dus, sorry, ik heb nogal moeite om je op je woord te vertrouwen. Dit." Sage liet haar hand in de lucht cirkelen, wijzend op de omgeving. "is een doodsvonnis." En haar woorden waarschijnlijk ook, besefte ze een halve tel nadat ze ze had uitgesproken. Automatische zette Sage daarom een stap achteruit en sloeg ze haar armen voor zich. Haar gezicht was weer neutraal, omdat boos kijken niet meer lukte. Niet zonder haar angst te laten zien en daar was ze te trots voor.

    Mhm?

    16 mei 2020 - 15:21   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349



    Adeline Doan Sandlin

    ”Damaged people are dangerous.
    They know how to make Hell feel like home.”

    • 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Sage • Outfit + Nails •

    Adeline reageerde amper op Sage' woede, ook al was het hoorbaar in haar sissende woorden en het hameren van haar hart. Als de vrouwelijke vampier er op reageerde, gaf ze blijk dat het haar interesseerde en dat was net hetgeen wat ze niet wilde laten overkomen. In plaats daarvan spoelde ze het gif van haar verleden weg met sterke drank, waarna ze op een subtiele wijze een miniem tipje van haar eigen sluiter poogde op te liften.
          In de korte stilte die er tussen Adeline en Sage heerste keek de brunette een keer rond — haar ogen licht toegeknepen bij het zien verdwijnen van haar plaaggeest, waarbij haar gelaat geen enkele emotie verried. Van binnen woede er echter een storm aan emoties, welke alle kanten opschoten. Het zachte zoemen van haar mobiel teisterde voor enkele seconde het scherpe gehoor van de vampier, welke ze moeiteloos uit haar zak wist te halen en het berichtje las wat was toegekomen.
          "Oké," klinkt het echter zachtjes vanuit Sage — veel te zacht en waarmee de jonge vrouw vrijwel direct de aandacht van de vampier voor haar weet terug te vangen. Adeline trok een wenkbrauw op, in afwachting van de woorden die nog volgen zouden. "Ik vertrouw je voor geen meter. Ik denk niet dat je veel moeite gaat doen, mocht ik het echt uitproberen. Niet dat ik je ken, maar... Die onafhankelijke levensstijl?"
          Sage schudde met haar hoofd, waarop Adeline haar blik iets vernauwde. Het was één ding dat de jonge vrouw haar niet vertrouwde, maar te beginnen over het leven wat zij leidde was een geheel ander iets — een gevaarlijker terrein als je geen weet had waarover je sprak.
          "Dan had je gewoon nee kunnen zeggen. Dan was ik Ryans probleem, niet het jouwe. Dus, sorry, ik heb nogal moeite om je op je woord te vertrouwen. Dit." Sage maakte met haar hand een cirkelend gebaar, doelend op de omgeving om hen heen en waar ze zich in bevonden. "is een doodsvonnis."
          Een humorloos lachje verliet haar mond, gevolgd door het korte schudden van haar hoofd. Nee zeggen tegen Ryan? Het was duidelijk dat de jonge Sage nog wat te leren had. En vermoedelijk zijzelf ook, dat vast en zeker. Echter, de band tussen de brunette en de mannelijke vampier in was onbeschrijfelijk voor een ander — de periodes die zij samen doorstaan hadden, de keren dat hij haar uit een diep dal getrokken had en het groeiende gegeven daardoor dat Ryan een van de grootste zwaktes was geworden die Adeline nog had, maakte het dat ze tegen hem uiteindelijk nooit in zou gaan — hoe sterk ze haar best daarvoor ook deed. Er was een reden waarom de vrouwelijke vampier hem liefhad op een wijze die zelfs haar nog wist te verbazen. Een nee verkopen aan Ryan was daardoor onmogelijk. Mede daarom ging Adeline niet in op die opmerkingen, maar liet de rest van Sage' woorden niet ongehoord.
          "Je hoeft me niet te vertrouwen," bracht Adeline uit — de sluimerende schaduwen in haar ogen een stille hint voor het gladde ijs waar Sage zich op bevond. "Neem de woorden maar gewoon van me aan dat wanneer ik zeg dat je veilig bent, je dat ook zult zijn." Adeline overbrugde moeiteloos de stap die de jonge vrouw naar achteren gezet had en stak in een vlugge beweging een hand naar haar uit, zodat ze met de scherpe nagel van haar wijsvinger Sage kin omhoog dwong om haar recht aan te kunnen kijken. "Het wordt pas een doodvonnis als je dat niet doet, en je gedrag zal daar een onderdeel van zijn."
          Na deze woorden liet Adeline haar los en bestelde opnieuw drank — een sterke voor haarzelf en een voor Sage, met wat het ook was dat ze wilde drinken. Ondertussen gleden haar vingers pijlsnel over het scherm van haar mobiel heen en zond ze Ryan een simpel berichtje terug — een waarvan ze hoopte dat het niet teveel liet doorschemeren hoe ze zich werkelijk voelde, maar dat ze zich sterk poogde te houden nu het verleden haar terug op de hielen zat.

                To Ríoghán:
          Wist jij dat Irvine hier is?

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    16 mei 2020 - 17:39   Vanth is offline
    Vanth
    Vanth 23147

    GIOVANNI CAIO DE ANGELO

    Voor het regime • Vampier • 29 (766) • Alone • Outfit


    		Het waren een paar interessante dagen geweest. Ik had natuurlijk niet gepland om daadwerkelijk geld te besteden op de veiling, but here we are. Mae moest ik dan ook maar tevreden stellen met een vrij sobere kamer die ik over had, met de belofte dat het zou worden wat zij wou. Verder had ik wel de vrede proberen te houden, wat nog aardig gelukt is, maar merkte ik ook genoeg dat ze haar eigen ruimte nodig had. Dus ik besloot haar dat vanavond ook te geven, je kan altijd een goed feestje gebruiken. Onze wegen zijn dan ook gescheiden het moment dat we binnen kwamen.
    Ondertussen heb ik mezelf comfortabel gemaakt in een van de lounges met een goed glas wijn en kijk ik rustig om me heen. De muziek leek perfect bij de sfeer te hangen en de mensen om me heen leken het maar goed naar hun zin te hebben. I love it. Een lichte grijns verschijnt op mijn lippen bij het zien van mijn geliefde Davina. Ik wist dat ze er ging zijn vanavond maar had niet verwacht dat we elkaar zo snel zouden vinden.
    ''Hey love.'' grijns ik terwijl ze plaats neemt op mijn schoot. Ik druk een kus op haar schouder en luister naar wat ze allemaal te vertellen heeft, waarna ik mijn gezicht langzaam naar haar nek keer. Wanneer ik haar hand over mijn kaak voel strelen weet ik dat ik mijn toestemming heb en ik zink mijn tanden in haar nek. My my, het blijft heerlijk. Wanneer ik genoeg heb gehad trek ik mij langzaam terug, druk nog een laatste kus op haar huid en laat haar dan naast mij zitten. Ze neemt al snel genoegen met het leunen tegen mijn schouder en ik neem nog een grote slok wijn. Dit is toch het leven..

    El Diablo.

    16 mei 2020 - 22:08   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ríoghán       O’Brien

    ⊱      Invester Hollow Grove      |||      Born in Bronze Age      |||      Born Irish      |||      "English" gentleman      |||      Outfit      |||      Kitchen w/ Indigo      ⊰

    		 Ríoghán verwacht dat Indigo er langer over zal doen, maar wanneer hij haar na een veel kortere tijd al op hoort staan en zichzelf zelfs richting de badkamer hoort begeven verbaasd het hem haast. Terwijl hij zijn simpelere handelingen verricht, allemaal op normale snelheid, kan hij haar boven horen, al doet hij nog zijn best zich er niet zo heftig op te focussen — iets dat moeilijker lijkt te zijn voor hem nu hij al weet hoe ze smaakt.
          Eenmaal terug in de keuken, met Stark aan zijn voeten, neemt hij plaats aan de bar. Met het glas in zijn handen scrolt hij dan ook wat door zijn e-mails heen. Degene met betrekking tot werk worden rustig gelezen, maar lijken geen al te belangrijke informatie te beschikken. De meest interessante varianten heeft hij eerder al gelezen en zelfs beantwoord, waardoor hij dit ook al gauw opgeeft. Net wanneer hij zijn telefoon dan ook weg wil leggen hoort hij hoe Indigo zichzelf naar beneden begeeft, en zelfs verkeerd weet te lopen — tot tweemaal toe. Kort twijfelt hij even met zijn keel te schrapen om te indiceren waar hij zit, maar dan hoort hij haar voetstappen naderen. Dat het echter net op hetzelfde moment is dat Adeline hem een sms terugstuurt zorgt ervoor dat zijn aandacht eerst naar zijn telefoon glijdt.

    From Adeline:
    Wist jij dat Irvine hier is?
          Het is echter ook daardoor dat zijn aandacht daar even in blijft hangen. What the fuck moet Royce hier? Enige frustratie weet opnieuw op te borrelen binnen hem. Nu maar hopen dat het hier niet meer te lang gaat duren, want Ríoghán vreest alweer voor het humeur waarin Adeline te vinden zal zijn nu ze hem gezien heeft. Zijn antwoord is daarom kort, eentje waarbij hij weet dat ze zal begrijpen dat hij er inderdaad niet vanaf wist. Al is Ríoghán niet dom, en weet hij dat haar bericht helemaal niet zo bedoeld is — dat ze hem eerder wil inlichten van haar opkomende mood.

    To Adeline:
    Breath. Ik ben er snel.
          'Waar is mijn—'
          Het is niet zozeer het feit dat ze spreekt waardoor hij opkijkt, maar het feit dat ze stopt. De wenkbrauw van Ríoghán schiet op als hij merkt hoe ze verstijfd, haar hartslag opnieuw versnellend. Wanneer hij opmerkt dat haar blik op Stark gericht is, schud Ríoghán zuchtend zijn hoofd. Mensen en hun angsten. Nu heeft het beest ook zeker zijn valse momenten, dus erg vreemd is het niet dat ze bang is. 'Bang voor honden?'
          Het is echter dan dat hij opmerkt wat Indigo precies draagt. Een jurk zo strak dat hij zich afvraagt hoe ze haar rondingen erin heeft weten krijgen. Ondanks dat het lapje stof vele vrouwen ordinair had laten ogen, siert het de Française. Lang niet zo elegant als hij gehoopt had, maar voor nu besluit hij maar niet te klagen. Het betekend enkel dat hij maar eens moet laten zien wie de baas is in Hollow Grove, want de eerste beste die haar aan durft te raken zal er niet goed vanaf komen. Na een snelle blik op haar hakken, even onbeschaamd als hij zijn ogen over haar heen heeft laten glijden, zwijgt hij opnieuw. Deze vallen nog mee en hebben al helemaal geen opmerking nodig.
          Eenmaal bij haar gezicht merkt hij de rode lippenstift duidelijk op, iets wat haar natuurlijke pruillip enkel duidelijker maakt. Verder is het duidelijk dat ze toch wel moeite ervoor gedaan heeft, waardoor hij toch één mondhoek lichtjes op weet te trekken in de vorm van een glimlach. Een haast goedkeurende glimlach ook nog.
          Wanneer de wolf opspringt, alert richting de dame in de keuken — al waren zijn ogen al de gehele tijd richting de dame gevestigd, staat zijn alpha ook rustig op. De oude vampier loopt echter naar de oven, waar al een heerlijke lucht vandaan komt, welke hij openmaakt en de schaal vervolgens uithaalt. Wat afgeleid schept hij een portie op, zijn hoofd toch nog lichtelijk bij Adeline, maar vooral Royce. Met een zucht plaatst hij een bord met een vork en zet hij deze op de eettafel. Een glas vult hij met wijn, welke hij erbij plaatst, zonder ook maar te vragen of ze hier behoefte aan heeft. 'Eet.'
          Zelf vult hij zijn eigen glas, knipt vervolgens met zijn vingers om de hond terug te laten liggen, voor hij opnieuw plaatsneemt aan de bar — Indigo wat ruimte gevend, en daarbij zichzelf ook. Zijn aandacht glijdt kort naar zijn mobiel, voor hij deze op de bar plaatst met een geïrriteerde zucht. Hij vind het helemaal niet erg Adeline weer op te moeten rapen, of Royce weer eens even op geheel onvriendelijke wijze duidelijk te maken dat dat niet is hoe je omgaat met dames — toch had Ríoghán oprecht gehoopt op een zorgeloze avond. Hij heeft gevoed, is toe aan wat kalmering en toch is het moment al uit zijn handen geglipt voor deze ook maar dichtbij was. 'Het zal lang niet zo erg zijn als je denkt.' Of de woorden voor zichzelf of Indigo zijn weet hij niet, het hardop uitspreken van zulke dingen gebeurt hem echter ook maar zelden. Het kaart hem enkel maar meer aan hoe verward deze dagen hem hebben gemaakt, hoe vreemd hij zich erover voelt.

    I'm your little ray of pitch black.

    16 mei 2020 - 22:38   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Kenna      Rhodes

    ⊱      Noobie vampire      |||      Lover of reds      |||      Researcher      |||      Disneylover      |||      Outfit      |||      One of the lounge rooms w/ Gio      ⊰
    Naarmate de hakken van Kenna de betreffende ruimte naderen hoort ze de geluiden van genot luider en luider, nog altijd onbekend voor de dame, maar nieuwsgierig is ze zeker wel. Eenmaal daar leunt ze kort tegen de deuropening aan, haar armen over elkaar heen slaand. Haar ogen glijden over de wat ruwere orgie die er gaande is, waarbij ze zou durven toegeven dat als ze nog menselijk was haar wangen nu rood zouden gloeien — even rood als haar haren als die mogelijkheid te vinden was.
          Net wanneer ze zich om wil draaien om er vandoor te gaan, zichzelf beseffend dat dit toch iets te ver gaat voor haar, komt ze een bekend gezicht tegen. Degene die haar de rondleiding heeft gegeven, en haar vervolgens zo ver wist te krijgen haar mee te nemen voor een etentje. Een vermakelijk geluidje klinkt er dan ook vanuit Kenna, voor de roodharige vampier haar weg maakt richting het enige bekende gezicht binnen Hollow Grove.
          Het tikken van haar hakken weet zelfs boven de muziek uit te komen, al speelt deze aardig zacht af in deze ruimte — een vreemd contrast tegenover de daad die zich achter haar plaatsneemt. De geur van het bloed van de dame naast hem ontgaat haar niet, iets waardoor haar hoektanden opnieuw beginnen te groeien. Gefrustreerd duwt Kenna deze weer naar binnen door haar kaken samen te klemmen, terwijl ze zonder blikken of blozen plaatsneemt aan de andere zijde van de Italiaan. Haar ene been glijdt elegant over de andere — de split hierbij enkel duidelijker waardoor haar oneindige benen enkel tentoongesteld weten te worden, terwijl ze naar het glas grijpt dan voor hem stond. Na een snelle snuif eraan zet ze deze echter weer terug, niet geheel bekend met het goedje dat erin te vinden is.
          'Ik hoef jou denk ik niet te vragen wat jij hier doet,' een lichte grijns is duidelijk zichtbaar op het gezicht van de jonge vampier, wanneer ze hem even in zich opneemt — van de nonchalante staat waarin zijn witte blouse te vinden is tot het bloeddruppeltje dat te vinden is op zijn mondhoek. Kenna's honger begint de overhand te nemen, waardoor ze haar hand zacht op zijn kaak plaatst om vervolgens met haar wijsvinger het druppeltje er vanaf te vegen. Haar vinger verdwijnt ten slotte onwijs naïef tussen haar lippen om haarzelf te voorzien van haar eerste druppel bloed deze avond.
          Hongerig glijden haar ogen naar de dame naast hem, waarbij ze haar tong langs haar lippen laat glijden, zich maar al te goed beseffend dat ze haar honger niet lang meer kan stillen op deze manier. De sferen om haar heen spelen veel te veel spelletjes met haar gemoedsrust, en de aanwezigheid van zoveel mensen zorgt er enkel en alleen voor dat ze tegen haar instincten aan het vechten is. 'Hmm. . . ze smaakt heerlijk.' Haar ogen glijden kort naar Gio, niet geheel beseffend dat haar normaal helderblauwe ogen haast wit zijn gekleurd door de drang naar bloed. 'Hoe kun jij je inhouden?' Een hele serieuze vraag is het niet, gezien ze welbekend is met de gevatte antwoorden van de Italiaan, of althans dat denkt ze te zijn.
          Het laatste waar ze Gio op verdenkt haar te leren is hoe het is om vampier te zijn, en hoe ze er het beste mee om kan gaan. Hij heeft zijn eigen magische manieren, zijn charmes maken dat duidelijk zichtbaar voor de roodharige, waardoor ze niet zozeer weet of ze hem op zijn woord kan vertrouwen. Of dat zijn mening ook maar enige waarheid zal bezitten.

    I'm your little ray of pitch black.

    17 mei 2020 - 0:10   Vanth is offline
    Vanth
    Vanth 23147

    GIOVANNI CAIO DE ANGELO

    Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Kenna • Outfit


    		Een lichte grijns was ondertussen op mijn lippen ontstaan toen ik mij bewust werd wat er achter mij gaande was. That sounds fun... Nu heb ik ook mijn fair share van die fun gehad in mijn jaren, maar vanavond zou ik het waarschijnlijk nog wat netjes houden. Wederom breng ik het glas wijn naar mijn lippen terwijl mijn andere hand zachtjes over de huid streelt van de dame naast mij, ook bij haar lijkt het hele gebeuren langs haar heen te gaan. Langzaam kijk ik op bij het geluid van tikkende hakken, de aanwezigheid van de opvallende redhead piekt mijn interesse alleen maar meer. Net zoals het deed toen ik de nieuweling in de stad zag.
    'Ik hoef jou denk ik niet te vragen wat jij hier doet,' Ik glimlach en zet mijn glas wijn op tafel, waarna mijn nu vrije hand die van haar vind. ''Hmh, dit is het goede leven darling...'' zeg ik en plaats dan een zachte kus op de rug van haar hand. ''Ik moet zeggen, jij ziet er echt adembenemend uit vandaag.'' glimlach ik naar haar, waarna ik diezelfde hand op haar tentoongestelde been laat rusten. Dan voel ik haar hand op mijn kaak en ik grijns als ze het druppeltje bloed dat was achtergebleven naar haar mond brengt. Haar blik glijdt nu hongerig naar Davina, die met eenzelfde grijns naar het spektakel kijkt. Ze was veel gewend en kon er op haar eigen manier ook zeker van genieten, ze is een gulle gever om het zo maar te noemen.
    'Hmm. . . ze smaakt heerlijk.' zegt Kenna en ik knik. ''Oh, zeker...'' glimlach ik en lik even over mijn lippen, ze was haast als een drug. Bijna verslavend. Nu is het niet dat ik haar pak wanneer ik kan, maar ze heeft toch zeker mijn voorkeur in deze omgeving. 'Hoe kun jij je inhouden?' Ik glimlach naar haar en laat mijn vingers ondertussen vederlicht over haar been strelen. ''Het is het eerste wat ik geleerd heb,'' begin ik. ''Daarnaast... Het is simpel..'' ga ik verder en leun wat meer naar haar toe. ''Zorg gewoon dat je nooit echt honger hebt.. Maar nog belangrijker, maak het speciaal.'' Zachtjes lach ik en ik kijk naar Davina. ''Ik heb een band met iedereen die mij voed, en dan laten ze het toe, niet waar?'' vraag ik haar en ze knikt met een brede grijns.
    Ik trek Kenna wat meer mijn kant op en leun naar haar toe. ''Als je lief blijft laat ze je toe.. En zoals je net zei, ze is echt heerlijk.'' fluister ik en trek ondertussen Davina omhoog, die ik zachtjes Kenna's kant op trek. ''Je moet gewoon luisteren naar haar lichaam, als het teveel wordt zal je het langzaamaan merken..'' ga ik zacht verder en kijk op naar Davina die haar afwachtend aankijkt. Zelf ging ik nooit tot het uiterste, kleine snacks blijven het beste vind ik. De mensen blijven levendig, ik blijf gevoed. Het is een win win. Zachtjes druk ik een kus op Kenna's kaak. ''Go ahead, beautiful.'' fluister ik en geef een zacht kneepje in haar been.

    El Diablo.

    17 mei 2020 - 7:20   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Kenna      Rhodes

    ⊱      Noobie vampire      |||      Lover of reds      |||      Researcher      |||      Disneylover      |||      Outfit      |||      One of the lounge rooms w/ Gio      ⊰
    'Hmh, dit is het goede leven darling...'
    De kus die Gio naderhand op haar hand geeft voelt haast misplaatst, toch spreekt Kenna dat om de een of andere reden niet uit, waarschijnlijk net iets te perplex over zo'n inmiddels vervreemde handeling en de betekenis erachter dat ze het besluit te laten varen — voor nu. Het laat echter wel in haar opborrelen wat er zal gebeuren als vampieren elkaar bijten, zou dat enig effect kunnen hebben?
          'Ik moet zeggen, jij ziet er echt adembenemend uit vandaag.'
          De mondhoeken van de jonge vampier krullen op bij het horen van het compliment, wanneer ze hem nogmaals in zich opneemt. 'Dat valt over jou ook zeker te zeggen.' Al gauw merkt ze echter dat haar onbedekte been wel erg veel aandacht krijgt, althans in haar leven valt het veel te noemen. Vervelend vind ze het niet, nog niet.
          'Oh, zeker...'
          Wanneer ook Gio zijn lippen likt bij het idee aan de dame naast hem bijt Kenna toch even kort op haar eigen onderlip. Haar blik glijdt kort van de dame terug naar de vampier naast haar — welke nu toch echt haar been begint te strelen. Dat tezamen met de geluiden achter haar zorgt er toch wel voor dat ze miniem gaat verzitten, de beweging omarmend sinds het gevoel in haar binnenste begint te ontwaken — niets vreemds voor de jonge vampier, het handelen erop is echter altijd achterwegen gebleven.
          'Het is het eerste wat ik geleerd heb. Daarnaast... Het is simpel..'
          Wanneer hij dichterbij komt, iets dat toch aardig onnodig lijkt voor haar, waardoor ze al gauw beseft dat hij haast met haar aan het spelen is, of althans aan het testen is op de een of andere manier. Haar wenkbrauw schiet op, toch geïnteresseerd in wat de vampier te vertellen heeft.
          'Zorg gewoon dat je nooit echt honger hebt.. Maar nog belangrijker, maak het speciaal.'
          Tussen de wenkbrauwen van Kenna vormt een lichte frons, haast miniem te noemen. Zorgen dat ze nooit honger heeft? Ze is altijd hongerig. Een zachte zucht klinkt er dan ook, juist omdat de tweede zin haast nog minder duidelijkheid biedt. 'Speciaal?' Het antwoord laat niet lang op zich wachten, gezien Gio deze ook al klaar heeft.
          'Ik heb een band met iedereen die mij voed, en dan laten ze het toe, niet waar?'
          Kenna volgt de blik die hij op Davina werkt, die haast vol enthousiasme knikt. De jonge vampier is nog helemaal niet bekend met het gif, waardoor ze Gio wat verwarrend aankijkt. 'Gio, je bent je ervan bewust dat ik iedere dag moet voeden? Er is geen tijd voor een band. . .' Kenna veegt zuchtend een pluk achter haar oren, haast op verveelde wijze. Gio is niet haar eerste oudere vampier die ze ontmoet heeft, en deze lijken stuk voor stuk vergeten te zijn dat iedere dag voeden ervoor zorgt dat je jezelf makkelijker kunt verliezen.
          'Als je lief blijft laat ze je toe.. En zoals je net zei, ze is echt heerlijk.'
          Gio heeft haar dichterbij getrokken voor het uitspreken van de woorden, iets dat Kenna ook maar toelaat — al zou ze toch geen kans hebben tegen een oudere vampier. Ook dat heeft ze al eens getest, en ze trok overduidelijk aan het kortste eind. Kenna kan zowel het geurtje ruiken dat Gio opheeft, als de overheerlijke parfum van de dame die op zijn schoot is getrokken. En haar bloed dat ze al geproefd heeft draagt evenals een heerlijke geur.
          'Je moet gewoon luisteren naar haar lichaam, als het teveel wordt zal je het langzaamaan merken..'
          De grote, helderblauwe ogen van Kenna kleuren opnieuw een veel lichtere variant, wanneer ze haar blik van Gio naar de dame afwijkt. De afwachtende blik van de dame zorgt ervoor dat de jonge vampier haar hoektanden voelt groeien. Wanneer Gio haar een kus op haar kaak drukt en vervolgens in haar been knijpt voelt ze toch dat de honger het over begint te nemen. 'Hmm. . . oké.' Benieuwd naar de hulp die ze nu al krijgt van Gio, maar toch is er nog enige twijfel binnenin de roodharige vampier te vinden.
          'Go ahead, beautiful.'
          Deze laatste woorden gebruikt Kenna dolgraag als laatste aanmoediging, erop vertrouwend dat Gio haar dodental niet op zal laten lopen naar drie. Haast op zachte wijze plaatst Kenna één hand in de andere hals van de dame, waarna ze haar tanden in de nog onaangetaste zijde drukt. De jonge vampier is nog alles behalve gewend aan de verschillende smaken van bloed, en wat verscheidene substanties ermee doen, waardoor ze een zachte kreun slaakt wanneer het bloed haar mond bereikt.
          Spontaan lijkt Kenna echter zichzelf te verliezen in haar honger, de greep in de nek van de dame net iets drukkender dan haar bedoeling is, terwijl ze voelt hoe ze haar tanden haast dieper erin wil zetten. Het warme bloed voelt te heerlijk, en Kenna krijgt voor even het idee dat ze haar favoriete bloedgroep gevonden heeft, tezamen met een combinatie van alcohol. Gezien de jonge roodharige even verdwaalt is in haar eigen wereld ontgaat het haar dat de dame haar overduidelijke tekenen aan het geven is te moeten stoppen.



    I'm your little ray of pitch black.

    17 mei 2020 - 11:33   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349


    Royce Irvine

    ”Darling, you're already in my veins.”

    • 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ • Outfit •

    De nieuwsgierigheid waar Mae alles tot haar lijkt te nemen is een gegeven waar Royce van lijkt te genieten als hij het opmerkt — vooralsnog niet eens zozeer enkel vanwege haar, maar meer omdat het een bijzonder iets blijft hoe mensen van de meest kleine dingen onder de indruk weten te zijn. Wanneer ze haar hoofd zachtjes heen en weer schud, deinen haar losse krullen als vanzelf op een subtiele wijze met haar bewegingen mee.
          "Ik vrees dat ik niet zo gracieus zal zijn."
    Een miniem trekje trok zijn mondhoek iets omhoog als Royce door deze woorden opmerkt dat de naaktheid van de act Mae op geen enkele wijze lijkt af te schrikken. Er waren maar weinig vrouwen die er geen vorm van schaamte bij leken te voelen. "Maar jij mag wel een poging wagen."
          Royce lachte zachtjes terwijl een grijns op het fijne gezichtje voor hem verscheen — met een vermoeden dat er meer achter zat dan alleen een toevoeging. Een man verwikkeld in de satijnen linten en poedelnaakt leek eerder een lachwekkende situatie dan dat het ook maar ergens een beetje gracieus was; laat staan sensueel. Nee, Royce voelde hier zeker niks voor, maar hij besloot Mae in het ongewisse te laten.
          "Maar ik vrees dat ik je zal moeten teleurstellen," vervolgde de brunette daarop. Royce kantelde zijn hoofd licht. De uitdagende gloed in haar heldere kijkers ontging hem niet en maakte het dat hij nieuwsgierig werd wat er achter lag. "het is niet mijn plan uit de kleren te gaan deze avond. Of je moet van heel goede huize komen."
          Ditmaal schoot één van zijn wenkbrauwen direct omhoog. Zijn instincten vlamde op, waar zijn roofachtige zijde volledig ontwaakte. Het lag niet zozeer aan het feit dat Royce de dame naakt wilde zien, hetgeen uiteraard nooit verkeerd was, maar aan het stukje waarin ze hem bijna openlijk uitdaagde. De mannelijke vampier ging zelden een uitdaging uit de weg, zo ook deze niet. Wanneer Mae hem nog éénmaal een vermakelijke blik toewerpt alvorens ze terug omdraait om weer verder te gaan, grijnst Royce voor even.
          "Oh, ik denk niet dat het je gaat tegenvallen," brengt hij vervolgens uit — de dubbelzinnigheid overduidelijk aanwezig met de subtiele vraag op wat het nu is dat hij doelde. Stilletjes genietend volgt Royce de jonge vrouw ondertussen naar een volgende deur, met de tonen van haar hartslag als achtergrond muziek in zijn scherpe gehoor. Hij negeert het feit dat ze haar lege glas ergens verdwaalt op een kastje of tafeltje lijkt te plaatsen, maar verschuift zijn blik geen seconde van haar af — tot ze beide een dichte deur benaderde. De geluiden die daarachter klonken deden de vampier al vermoedde wat er binnen gebeurde.
          "De eer is aan jou."
                "Weet je het zeker?" reageerde Royce zacht, een met ondeugd gevulde glimlach over zijn lippen heen terwijl hij een hand uit zijn broekzak haalt en deze losjes op de deur klink weet te leggen. Met een ietwat stille afwachting kijkt hij heel even naar Mae, maar de nieuwsgierigheid in diens uitdrukking is zo groot dat hij een reactie niet eens afwacht alvorens de deur te openen.
          Het was een intiemere scene dan eerder, de naakte vampier gewikkeld in haar linten viel al iets meer in het niet bij de vrouw die haar lichaam om een lange danspaal heen welfde, waardoor haar naakte rondingen meer leken te worden benadrukt. Op de lange comfortabele loungebank keken een paar mannelijke gasten toe — mens en vampier — terwijl een tweetal andere dames in hun midden een enkeling verleidde van hen te drinken.
          Royce blikte iets omlaag naar de jonge vrouw naast hem, net wanneer een van de vrouwelijke dames bij een van de mannen op schoot kroop; haar nu nog bedekte lichaam in perfecte staat van opwinding. "Misschien is dit het dan?" Geamuseerd trokken zijn mondhoeken op, te weten wat er ging volgen wanneer verleiding, lust en bloed in één spel samen kwamen.

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    17 mei 2020 - 12:49   Novilunium is offline
    Novilunium
    Novilunium 1529

    Indigo Lefèvre
    Ryan's French Cuisine      —       Twentyseven      —       Kitchen      —       Ryan       —       Outfit

          "Bang voor honden?" Zijn vraag is er een onderlijnd door vermaak, alsof haar twijfeling hem pleziert. Haar ogen zoeken naar het bewijs van zijn statement, ontdekken de subtiele aanwijzingen dat dit inderdaad slechts een huisdier is en niet iets wat buiten in de bossen rond hoort te lopen. De goudbruine ogen van de hond nemen haar scherp op en Indi bewondert het dier voor een kort moment — van diens bonte vacht tot de spitse snuit — alvorens haar blik op diens eigenaar te richten.
          Ryan zijn ogen zijn juist bezig met een uitgebreide scan van haar voorkomen en ze heft haar kin in stille uitdaging, hem met haar blik haast vragend er wat van te zeggen. Het is echter al snel duidelijk dat hij dit niet gaat doen wanneer zijn lippen zich vervormen tot iets vermaakts, zijn gezicht niet anders te omschrijven dan zelfvoldaan. Indigo ziet haar fout direct in — begrijpt meteen hoe hij dit precies verkeerd opvat en het ziet voor het waanidee dat ze moeite heeft gedaan voor hem, terwijl ze hem juist tegen de haren wilde strijken. Haar ogen lichten vervaarlijk op, maar ze weigert haar initiele plan toe te geven, evenals hem in zijn gelijk te laten staan.
          "Wat? Ik ben nog nooit naar een feestje geweest, mag ik er dan op zijn minst iets van maken?" Wat eveneens geen leugen is, haar woorden scherp van oud zeer bij het gemis aan een enigszins normaal leven. Het lijkt de aandacht van de wolfshond te trekken en het dier komt overeind, duidelijk van plan haar te naderen. Haar ogen vliegen hulpzoekend naar Ryan, die ook op is gestaan maar geen erg heeft in haar — zich enkel naar de oven begeeft en zich geen druk lijkt te maken over zijn enorme hond die haar nadert.
          Het is puur instinctief dat Indi haar hand uitnodigend heft, misschien iets te stijfjes om ontspannen genoemd te worden. Ze lijkt zich ergens te herinneren dat je een hond nooit zomaar aan mag halen, maar het dier eerst aan je moet laten ruiken en zijn goedkeuring moet afwachten. De natte neus welke haar huid raakt is ietwat behoedzaam, de ogen van het dier intens op haar gericht alsof hij toe zal slaan mocht ze toch plots iets onverwachts doen. Er verstrijken een aantal seconden waarin hij enkel aan haar hand snuffelt, alvorens het dier zijn neus er steviger tegenaan duwt, ogen zachter dan voorheen.
          "Eet," klinkt Ryan zijn stem voorafgaand aan een knippend geluid wat de hond per direct om doet draaien, diens aandacht compleet op de man gericht. Indigo sist als een boze kat bij het idee dat hij denkt haar orders te kunnen geven in dezelfde lijn als een verdomde hond, haar trots echter overstemd door de holle rommel in haar maag bij de geur van het eten — een geur welke haar belachelijk bekend voorkomt en haar een schim van betere tijden laat voelen. Toen haar moeder nog helder genoeg was om voor haar te koken. Ze vergeet haar verontwaardiging en nadert de eettafel, waar het bord met quiche haar op staat te wachten, het glas rode wijn eveneens een verassing. Ze weet niet wat ze had verwacht wanneer ze gekocht zou worden op een veiling, maar misschien niet dat ze gekleed zou worden in couture die ze zelf nooit van haar levensdagen zou kunnen betalen en dat er voor haar gekookt zou worden door de vampier zelf.
          "Quiche Lorraine," fluistert ze verwonderd, meer tot zichzelf gericht dan iemand anders. Ze neemt plaats en wind er geen doekjes om dat ze honger heeft, begint vol verve te eten en hoeft niet te twijfelen om een slok van de wijn te nemen tussen happen door — zeker wetend dat Ryan exact weet wat voor wijn de smaak van het gerecht zal complimenteren.
          "Het zal lang niet zo erg zijn als je denkt." De woorden die haar oren bereiken vanaf de aan de bar zittende man lijken exact overeen te komen met wat ze zoëven zelf al had bedacht, de belachelijke notie dat hij misschien gedachten kan lezen er een die ze al snel weer verwerpt. Natuurlijk kan hij geen gedachten lezen. Toch? Ze slikt haar hap door en bemerkt dat ze haar bord al leeg heeft, kijkt een tikkeltje beschaamd in zijn richting omdat ze het zo snel soldaat heeft gemaakt.
          "Misschien niet, al is wat ik dacht verschrikkelijk. Dat het iets behaaglijker uitvalt dan verwacht betekend echter niet dat ik blij ben hier te zijn." Terwijl ze spreekt klinken haar woorden haar te zacht in de oren — alsof ze zich neer zal leggen bij haar huidige situatie nu ze een volle buik heeft en chique kleding. "Een gevangene in mooie kleding is nog steeds een gevangene."
          Ze boort haar blik in de zijne, het bruin van zijn ogen warm te overstaan van de weinige emotie die er in te vinden is, zijn gezicht frustrerend onpeilbaar. Indigo probeert iets te ontwaren, iets in zijn gezicht wat een hint geeft naar menselijkheid buiten zijn knappe voorkomen om. Als ze het zelf niet meer aan kan hem ongegeneerd te bekijken richt ze zich tot haar schoenen en begint deze aan te trekken, nul rekening houdend met wat voor uitzicht ze hem geeft wanneer ze hiervoor voorover buigt.
          "Wat is zijn naam," poogt ze aan te sturen op een ander onderwerp, haar mening over haar gevangenschap duidelijk en onveranderbaar — hoeveel moeite hij hier ook wel dan al niet in zou steken. Ze acht hem slim genoeg haar vraag terug te koppen naar de hond waar ze op doelt.

    [ bericht aangepast op 17 mei 2020 - 12:53 ]

    Marrow deep, soul deep, essence deep

    17 mei 2020 - 15:24   Frisk is offline
    Frisk
    Frisk 8242

    Sage Miller
    It's beginning to look a lot like fuck this.
    Ingang      •      Adeline      •      outfit+winterjas+sneakers


    Het humorloze lachje vanuit Adeline gaf Sage geen al te positief gevoel, maar ze kon haar woorden niet terugnemen. En dat zou ze ook niet doen, mocht ze die keuze wel hebben. Met elke seconde die voorbij kroop, voelde ze zich onbehaaglijker en vroeg ze zich meer af wat ze hier deed. De sfeer binnen was... raar. Verleidelijk. En dan had ze nog niet eens echt gedronken. Ze vertrouwde het niet, vertrouwde zichzelf er niet mee, en dat was zowat het laatste wat ze zelf nog had. Haar zelfbeeld. Zichzelf.
          "Je hoeft me niet te vertrouwen," zei Adeline uiteindelijk, de dreiging duidelijk in haar blik. Maar Sage had die blikken het laatste jaar te vaak gekregen om er nog zwaar van onder de indruk te zijn. Haar hart klopte dus wel nog altijd sneller dan gewoonlijk, maar daar kwam verder geen verandering in. "Neem de woorden maar gewoon van me aan dat wanneer ik zeg dat je veilig bent, je dat ook zult zijn."
          Sage trok een wenkbrauw op en bleef staan waar ze stond. Ze had wel de neiging om nog wat achteruit te gaan, maar veel plaats had ze niet en ze was te koppig; Daarbij, nuttig was het zeker niet. Ze werkte ook even tegen toen ze de vinger onder haar kin voelde - meer omdat ze dat gebaar gewoon haatte, dan dat ze Adeline wilde tegenwerken - maar de nagel was scherp. Ze wilde niet hier, niet nu bloed verliezen, dus keek ze op.
          "Het wordt pas een doodvonnis als je dat niet doet, en je gedrag zal daar een onderdeel van zijn." Sage kneep haar ogen tot spleetjes en trok haar hoofd terug, zodra ze daar de kans voor kreeg. Adeline draaide zich naar de bar en bestelde een drankje, waarna ze met haar telefoon bezig ging. Tot zover haar interesse. Sage zou er blij mee moeten zijn, maar het irriteerde haar alleen maar wat meer. Ze boog ook naar de bar toe, twijfelde even en bestelde toen wat water.
          "Sorry, schat, dat geven we niet zo vroeg op de avond," was het antwoord. Sage staarde de barman stomverbaasd aan.
          "Wat? Waarom niet?" De barman haalde glimlachend zijn schouders op en knipoogde even.
          "Eerst alcohol, liefje. Doet je goed." Sage mocht hem niet.
          "Geef me dan een cuba libre zonder rum, cola en limoensap."
          "Dat... is een glas."
          "Met ijs, alsjeblief," antwoordde ze bijna lieflijk, waarbij ze voor de eerste keer nog eens genoot van iets: het gezicht van de barman was prijsloos. Hij schudde opnieuw zijn hoofd, waarop Sage alleen maar kwader werd. Gingen de mensen nu ook al moeilijk doen? "Luister eens, maat. Ofwel geef je me een glas water, ofwel geef je me een drankje dat ik op de vloer uitkap en het glas in de wc gaat vullen. We weten allebei wie die rotzooi moet opruimen, dus doe ons allebei een lol." De man zuchtte en greep een glas, maar Sage hield hem tegen. "Hé, vullen waar ik het kan zien, mooie jongen."
          Sage pakte het glas aan, bestudeerde het nog even achterdochtig en nam dan toch voorzichtig een slokje. De hele ruimte had al genoeg uitwerking op haar, ze wilde niet nog verder beïnvloed worden om domme keuzes te maken. Zover de keuze aan haar was natuurlijk. Ze draaide zich terug naar Adeline, die ook duidelijk de tijd van haar leven had.
          "Waarom ben ik hier?" vroeg Sage dan toch. "Waarom neem je mee naar hier, als last? Je moet me duidelijk sowieso al niet hebben, waarom maak je jezelf het nog moeilijker?" Ze vroeg het zonder de ironie van haar woorden in te zien. Sage had zelf een talent om zichzelf in de nesten te werken, maar leek daar niet altijd even bewust mee om te gaan.

    Mhm?

    17 mei 2020 - 16:12   Kefe is offline
    Kefe
    Kefe 5051

    Ava Mae      Fells

    ⊱      Worthless thief      |||      World class actress      |||      Master manipulator      |||      Enjoyer of life      |||      Outfit      |||      In a hallway w/ Royce      ⊰
    Het feit dat Royce niet op haar antwoord vermaakt haar waarschijnlijk meer dan als hij daadwerkelijk zichzelf hoorbaar had gemaakt. Het idee dat door haar hoofd spookt is vermakelijk, en het idee hem naakt te zien speelt dan toch lichtelijk door haar hoofd — waardoor de brunette haarzelf moet bedwingen hem niet nogmaals in zich op te nemen.
          Haar overduidelijke uitdaging zorgt ervoor dat ze één van zijn wenkbrauwen omhoog ziet gaan, of althans ze hoopt dat dat de reden zal zijn. Wanneer ze dan ook van hem wegdraait kost het haar moeite zijn verdere reacties niet te peilen, al weet ze haarzelf er vreemd genoeg van te weerhouden.
          'Oh, ik denk niet dat het je gaat tegenvallen.'
          De woorden bezorgen haar een rilling, een aangename tot haar vermaak. De dubbelzinnigheid achter te woorden doen haar opnieuw bijna laten dwingen zich om te draaien, maar het gloeien van haar wangen doen haar ervan weerhouden. De manier waarop haar hart klopt zal echter verduidelijking bieden voor Royce, maar ze doet oprecht haar best daar niet eens over na te denken — daar kent ze zichzelf veel te goed voor. Als ze er nu aan gaat denken, zal haar hart enkel sneller gaan kloppen. 'Dat zullen we wel eens zien dan.' Zacht fluistert ze het, welbekend met het feit dat hij dit zal gaan horen.
          'Weet je het zeker?'
          Wanneer Mae's blik van de deur naar hem glijdt merkt de brunette direct zijn blik op — de ondeugende glimlach zegt haar genoeg, maar helaas niet wat zich achter de deur bevind. Het zorgt er echter meer voor dat de nieuwsgierigheid haar chocoladebruine poelen weet te overnemen. Een knikje is niet nodig, gezien ze merkt hoe hij de deur al opent.
          Haar blik gleed daarom weg van Royce, direct naar hetgeen toe dat zich waarmaakt bij het openen van de deur. De dame die haar excentrieke kunsten tentoonstelt, twee menselijke vrouwen die hun uiterste best doen een overduidelijke mannelijke vampier bloed van hen te laten ontnemen. Mae's wenkbrauw trekt eerder op door deze handeling, verward waarom iemand gebeten zou willen worden.
          'Misschien is dit het dan?'
          Haar blik glijdt van de langere vampier naar de personen op de bank, waar ze opmerkt hoe de dame gebeten wordt, haar lichaam in een geheel andere staat vindbaar dan Mae in de eerste instantie zou verwachten. Mae slikt zacht, schraapt vervolgens haar keel. De verwarring slaat toe, maar opwinding is ook zeker iets dat door haar lijf giert. Wat is hetgeen dat zo'n reactie opwekt bij de vrouw? Haar handen glijden haast op wanhopige wijze over de mannelijke vampier heen, alsof. . . 'Volgens mij mis ik een cruciaal punt.' Mae kan haar ogen simpelweg niet van het spektakel afhouden, mist geen seconde van wat er gebeurt. 'Waarom. . .' Mae's hoofd kantelt, eerder omdat ze haar hersencellen druk aan het werk zet, niet zozeer om wat er zich voor haar afspeelt. 'Maar. . .' Het is na die laatste poging dat ze haar kaken op elkaar klemt, zich beseffend dat het niet echt heel logisch is wat ze uitbrengt, en het de vampier naast haar enkel zal vermaken.
          Mae betrapt haarzelf erop dat ze weer eens hard op haar onderlip aan het bijten is, compleet verrast door het hele gebeuren, compleet overdonderd door het beeld voor haar. De naakte vrouw kan bezig zijn met wat ze maar wil, maar hetgeen dat zojuist haar hersenen heeft benaderd zorgt ervoor dat ze net wat meer moeite ermee heeft haar verbazing en opwinding te verbergen. Is een vampierbeet echt zo geweldig? Met die vraag in haar hoofd keert ze zich tot Royce, haast hopend dat hij de vraag kan beantwoorden die ze niet kan stellen.




    Ríoghán       O’Brien

    ⊱      Invester Hollow Grove      |||      Born in Bronze Age      |||      Born Irish      |||      "English" gentleman      |||      Outfit      |||      In the car w/ Indigo      ⊰

    		 Het heffen van haar kin ontgaat hem niet, maar Ríoghán besluit er niet echt op te gaan reageren, ze heeft immers al ergere dingen verricht dan enkel die handeling. Het oplichten van haar ogen, doet hem meer vermaken dan hij toe wil geven — waardoor zijn gezicht en houding onveranderd blijft. Het lef dat ze nog altijd lijkt te vertonen is haast lachwekkend, zich maar al te goed beseffend dat het niet compleet de waarheid is. Of kan zijn.
          'Wat? Ik ben nog nooit naar een feestje geweest, mag ik er dan op zijn minst iets van maken?'
          Er groeit een lichte frons op zijn gezicht terwijl hij bezig is met het eten, lichtelijk verrast door het feit dat ze nooit eerder een feest heeft meegemaakt. Misschien dat het inderdaad niet zo verstandig is haar mee te nemen hierheen, een feest vol bloedzuigers zoals hij zullen haar als niets meer zien dan een prooi. Toch ziet hij geen andere keus, gezien hij haar moeilijk thuis kan laten in haar eentje — nee, deze dame zal niet gauw vertrouwen weten op te wekken bij deze oude vampier.
          Ríoghán hoort hoe ook Stark op is gestaan, maar maakt niet direct aanstalten om hem terug te roepen, of Indigo te waarschuwen voor de valsheid die het dier kan bezitten. Hij weet dat als hij in moet springen, hij dat met gemak kan doen. Het dier heeft niet veel mensen lief, dus hij rekent er haast al op om ertussen te moeten springen — of eens met zijn vingers te knippen om het dier terug naar zijn plek aan zijn zijde te roepen.
          Vanuit zijn ooghoek merkt hij op hoe de Française haar hand uitsteekt, ietwat stijfjes maar overduidelijk bekend met het benaderen van een hond. Terwijl Ríoghán bezig is met zijn handelingen, houdt hij het in de gaten vanuit zijn ooghoeken en natuurlijk door zijn oren. De hartslag van het dier lijkt te kalmeren, waardoor zijn blik op de twee afschiet. Wanneer Stark haar aanraking haast omarmt, en zijn hoofd tegen haar hand aanduwt, alsof het dier haar accepteert, knapt er iets in hem.
          Zowel Indigo als Stark roept hij als het ware naar hun betreffende plekken toe voor hij plaatsneemt aan de bar. Het onrustige gevoel dat zich opborrelt binnenin hem met betrekking tot Royce, weet nu ook dit toe te voegen eraan. Hoe het dier spontaan zo kalm is tegen zijn gekochte bloedzak verbaasd hem, het geeft hem vreemd genoeg een onprettig gevoel — juist omdat het beest normaal zo kieskeurig is in zijn goedkeuringen.
          Het gesis van de brunette negeert hij voor nu, het idee erachter ergens wel begrijpend. Ondanks dat het niet opzettelijk is geweest, heeft het er niets mee te maken dat hij hen op hetzelfde niveau ziet. Het lijkt er echter op dat de honger het overneemt voor ze ook maar iets uit kan spreken erover.
          'Quiche Lorraine.'
          Niet meer dan een fluistering, de verwondering duidelijk hoorbaar in haar stem. Het geeft Ríoghán het idee dat hij toch één goede keuze heeft gemaakt, maar hij is te druk bezig met het aanzien hoe de dame aan het eten is. Het is dan ook dat hij even bezig is
          'Misschien niet, al is wat ik dacht verschrikkelijk. Dat het iets behaaglijker uitvalt dan verwacht betekend echter niet dat ik blij ben hier te zijn. Een gevangene in mooie kleding is nog steeds een gevangene.'
          Er klinkt een trage, uitgerekte zucht vanuit de oude vampier. 'Zodra jij je beter zal gedragen zul je vanuit mijn kant ook meer vrijheid en verbeterde samenwerking krijgen. De keus is aan jou.' Zijn blik glijdt kort naar haar toe, maar al gauw controleert hij even zijn telefoon om te zien of Adeline nog geantwoord heeft, maar hij kan al wel begrijpen hoe ernstig het eraan toe is met haar. Wanneer hij opkijkt ontgaat het hem niet hoe haar ogen zich in de zijne boren, en hem in zich opnemen. Wanneer ze daar klaar mee lijkt te zijn begint ze zonder enig geklaag aan haar schoenen, waardoor hij op begint te ruimen. Haar vragen of ze genoeg gegeten heeft doet hij niet, gezien ze overduidelijk niet op haar mondje is gevallen — iets dat waarschijnlijk wel een positief punt is op dat vlak.
          'Wat is zijn naam?'
          Het kost hem nog geen seconde om te beseffen waar ze het over heeft. Terwijl hij zich wegdrukt van het aanrecht, waar hij zojuist nog tegenaan is gaan hangen, spreekt hij de naam van het dier uit — een kalmere toon in zijn stem. Stark is ook zeker een van zijn zwakke plekken, evenals Hodor. Buiten hen om zijn het waarschijnlijk maar echt twee anderen die zo'n titel dragen — Emori en Adeline.
          'Laten we gaan,' spreekt Ríoghán dan uit, wanneer ze haar schoenen eenmaal aanheeft en gereed lijkt te gaan. 'Heb je op zijn minst een jas?' De oude vampier doet zijn best zijn toon wat te verzachten, hoopvol dat het hem wat meer laat vertrouwen op het feest zelf — hij heeft namelijk geen behoefte eraan haar telkens op zijn lip te hebben en verwacht dan het wederzijds hetzelfde zal zijn. Om haar toch de vrijheid te geven zal hij ook vanuit zijn eigen kant moet laten zien dat hij niet het monster is dat ze van hem verwacht.
          Op een rustig tempo wandelt hij naar een kastje, waar hij wat lekkers voor Stark uithaalt, welke hij het dier toewerpt. Deze vangt het zonder enig probleem op, en wandelt vervolgens met een drafje de keuken uit, waarschijnlijk plaatsnemend in de woonkamer om Hodor te laten zien dat deze wel iets lekkers heeft ontvangen en het blauw geveerde dier niet.
          Even beleefd als Ríoghán kan zijn, opent hij de deur netjes om deze pas weer te sluiten wanneer Indigo op respectvolle afstand te vinden is. Zijn Bugatti Divo staat er als een plaatje te stralen tegenover de witte sneeuw die er te vinden is, waarbij de oude vampier zelfs de deur voor zijn bloedzak opent — iets dat hij moeilijk kan afleren. Wanneer ze eenmaal zit sluit hij deze weer, en besluit hij ditmaal op een normaal tempo zichzelf om de auto te begeven, Indigo iets wat de ruimte gevend die ze waarschijnlijk verlangt. Eenmaal in de auto start hij deze dan ook direct, genietend van het geronk van de motor. 'Vergeet je gordel niet.' Na die woorden rijdt hij weg, op weg naar het insane asylum waar de club zich in bevindt. Om maar wat geluid te hebben besluit hij de radio aan te zetten.

    I'm your little ray of pitch black.

    17 mei 2020 - 17:48   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12349



    Adeline Doan Sandlin

    ”Damaged people are dangerous.
    They know how to make Hell feel like home.”

    • 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Sage • Outfit + Nails •



                To Ríoghán:
          Breath. Ik ben er snel.

          Hij wist het niet.
    Hoewel haar blik uitdrukkingsloos lijkt te ogen, drijven er echter zoveel verschillende emoties door in de diepte van haar bruin gekleurde poelen. Adeline voelt hoe er in haar binnenste zich iets lijkt te roeren — gespannen, ongerust. Ze vond het vreselijk dat één simpele glimp haar al zo uit haar doen wist te brengen, liet daarmee wel blijken hoe diep haar wezen geraakt was destijds; een gebeuren waar ze tot op de dag van vandaag nooit meer aan terug had gedacht. Een gebeuren wat opnieuw had laten doorschemeren dat de liefde niet voor haar was weggelegd. De brunette grimaste.
          Desondanks wilde Adeline zich niet telkens aan Ryan vastklampen, ze vond het ergens verschrikkelijk dat ze hem nodig had bij de dieptepunten in haar leven en was bang voor de terugslag die het op hun band kon hebben — dat ze de mannelijke vampier eerder van haar afdreef dan hem dicht bij haar te houden, daar waar ze hem het liefste had. Blanco staarde ze dan ook naar haar scherm, waar de woorden nog altijd sterk op haar af kwamen. Alles wat ze hem nu terug zou sturen verried hoe het met haar gesteld was, zelfs wanneer ze loog.

                From Ríoghán:
          No need to. I'm fine.

          Langs haar raakte Sage verwikkeld in een discussie met de barman en hoewel ze de irritatie in eerste instantie maar al te goed kon begrijpen van de beste man, verschoof deze al gauw aan kant van haar eigen mens. Adeline liet het niet doorschemeren, los van een subtiel trekje rondom haar mond, maar wist enigszins een vorm van respect te voelen voor het punt dat de jonge vrouw zelfs in het hol van de leeuw voor zichzelf op durfde te komen. De brunette voorzag de barman enkel van een nietszeggende donkere blik, verder niet van plan ook maar ergens in te grijpen — mits het noodzakelijk werd, wat niet het geval was.
          Als Sage een onderdeel moest worden van het leven dat Adeline leidde, dan moest ze zich ook staande weten te houden tussen de verschillende karakters binnen haar onsterfelijke soort. De vrouwelijke vampier was tenslotte geen babysitter en hoewel ze gezegd had haar in de gaten te houden, was Adeline niet van plan om constant bij haar in de buurt te blijven — nu, of in de toekomst.
          "Waarom ben ik hier?" vraagt Sage dan. "Waarom neem je mee naar hier, als last? Je moet me duidelijk sowieso al niet hebben, waarom maak je jezelf het nog moeilijker?"
          Zoveel vragen. Ergens was Adeline totaal niet in de stemming om ze allemaal te beantwoorden, haar humeur nog altijd flikkerend van het een naar de ander, maar toch vond ze desalniettemin wel de afleiding die de vampier nodig had om te voorkomen dat ze verder opgeslokt raakte in het kolkende van haar emoties.
          Adeline grinnikte daarom vreugdeloos, trok een wenkbrauw op en keek Sage veelzeggend aan. De ironie van haar eigen woorden was haar duidelijk ontgaan. Wie maakte het zichzelf nou moeilijker? Los van dat was het geen persoonlijke kwestie. De vrouwelijke vampier had namelijk niks tegen haar, maar wist gewoon niet hoe of wat verder met haar te doen. De enige die ze uiteindelijk daarom alleen maar kon blijven vervloeken was Ryan, maar daar werd haar hoofd inmiddels moe van.
          "Ik heb je meegenomen omdat ik je niet vertrouw," brengt Adeline in een eerste reactie uit, even eerlijk als dat Sage eerder is geweest en tevens een aanduiding dat ze op dit moment gelijkwaardig tegenover elkaar lijken te staan. "En omdat ik geen zin heb om bij thuiskomst te ontdekken dat je er vandoor bent gegaan. Hier kan ik je dan in ieder geval nog in de gaten houden." Haar blik verschoof van de barman voor haar, naar de jonge Sage naast zich. "Je wordt pas echt een last als je vervelend blijft doen."

    Royce Irvine

    ”Darling, you're already in my veins.”

    • 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ • Outfit •

    Hij hoorde de veranderingen in de slagen die haar hart maakte, hetgeen wat aanduidde hoe Mae opging in alles wat ze zag en welke reactie het bij haar veroorzaakte. Royce klaagde niet, luisterde met plezier naar wat hij kon waarnemen via zijn gehoor, al toekijkend met een scherp oog. De zachte fluistering was hem dan niet ook niet ontgaan, welke een extra toevoeging vormde op de uitdaging die brunette hem eerder al voor de voeten geworpen had. Ditmaal grijnsde hij subtiel.
          Gevoed door zijn nieuwsgierige kant blikte Royce van de scene binnen de kamer, naar de jonge vrouw naast zich. Een verwarde uitdrukking gleed echter over diens gezicht heen, terwijl ze geen seconde wegkeek van het gebeuren voor hen. Alsof ze het nog nooit had gezien. . Voor heel even fronste Royce zijn wenkbrauwen, vroeg zich tevens af bij het zien van haar uitdrukkingen hoe bekend ze wel — of juist niet — was met het leven als vampierzijnde en alles wat daar bij kwam kijken.
          "Volgens mij mis ik een cruciaal punt."
    Royce perste zacht zijn lippen op elkaar om een lach tegen te houden, voornamelijk met het idee dat hij niet de indruk wilde wekken haar uit te lachen. Tegelijkertijd hoopte hij maar al te hard dat de vampier die haar gekocht had op de hoogte was van haar maagdelijkheid omtrent dit gedeelte en daar voorzichtig mee omging.
          "Waarom. . . Maar. . ."
    Mae kantelt tussen de woorden door haar hoofd, haar blik volledig gefocust op wat er voor haar ogen lijk te gebeuren en waar ze inderdaad niet lijkt te begrijpen waar het hem precies in zit. Hoe kon een beet zo lust opwekkend zijn voor een mens? Royce keek toe hoe de desbetreffende vrouw een voor hem hoorbare kreun slaakt, haar handen in een stille smeekbede over het bovenlichaam heen van de vampier onder haar, terwijl haar eigen onderlichaam bijna een dwingend contact lijkt te zoeken met het zijne.
          Wanneer een paar heldere kijkers zijn kant op gericht worden, blikt Royce terug naar de brunette naast hem. De stille vraag in haar ogen is er een die ze niet hardop hoeft te stellen, daar hij de woorden overduidelijk wist te lezen. Royce liet een zweem van een glimlach over zijn lippen heen glijden, alvorens zijn blik kort terug op het koppel te richten.
          "Het kan zo geweldig zijn als je zelf wil." brengt Royce allereerst uit. "Hoe meer verzet, hoe langer het duurt voor het gif zijn werk kan doen, maar uiteindelijk wint het altijd."
          Het zijn korte woorden, welke misschien bij Mae alleen maar vragen weten op te roepen dan dat ze haar van een direct antwoord voorzien, maar het was haar onwetendheid waar Royce tevens enigszins subtiel mee om trachtte te gaan. In zijn verleden had hij het wellicht anders aangepakt, of op een minder subtiele manier, maar die periode had zijn beste tijd gehad. In plaats van verder te gaan op het geven van een antwoord besluit de vampier ditmaal Mae uit te dagen met haar eigen woorden. Soepel zet Royce zich van de deurpost af waar hij tegen aan was gaan leunen, blikt nog eenmaal naar binnen alvorens zijn blik naar de brunette schuift.
          "Uiteindelijk weet het op deze wijze zelfs de meest opstandigste types uit te kleren te krijgen."

    [ bericht aangepast op 17 mei 2020 - 17:48 ]

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    17 mei 2020 - 18:23   Vanth is offline
    Vanth
    Vanth 23147

    GIOVANNI CAIO DE ANGELO

    Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Kenna • Outfit


    		'Gio, je bent je ervan bewust dat ik iedere dag moet voeden? Er is geen tijd voor een band. . .' Licht geamuseerd had ik haar aangekeken. ''Hoe heb ik het dan gedaan in mijn vorige jaren?'' vraag ik haar. Natuurlijk was ik ook niet meteen perfect, zeker niet. Sterker nog, ik had in het begin complete families uitgeroeid als ik onder het oog van mijn mentor vandaan kon komen. Maar zoveel tijd heeft het mij niet gekost om te veranderen en uiteindelijk is het voor het beste.
    Mijn laatste woorden lijken te werken als een aanmoediging en ik leun terug om naar het beeld voor mij te kijken. Het blijft iets hebben. Een lichte frons verschijnt echter op mijn gezicht wanneer Davina langzaam begint tegen te stribbelen maar Kenna nog geen blijk geeft van stoppen. Hmh.. Ze heeft dus echt nog niet het concept van zelfbeheersing geleerd. Interesting.. Toch sta ik snel genoeg op en weet Kenna, ietwat hardhandig, van haar af te halen. Wetende dat het met een zachte hand waarschijnlijk niet ging lukken.
    Eerst keer ik mij naar Davina en laat mijn duim naar de verse markering in haar nek gaan. Het bloed veeg ik weg en mijn duim breng ik snel naar mijn mond. ''You okay, love?'' vraag ik haar waarop ze slechts loom knikt. Zachtjes knik ik door dit en druk een kus op haar voorhoofd. ''Pak wat rust, my love.'' prevel ik en kijk toe hoe ze langzaam de menigte in verdwijnt.
    Zachtjes hum ik als ik mij weer naar Kenna keer. Mijn blik niet boos of beschuldigend, ik begreep het maar al te goed. ''Work in Progress.'' zeg ik luchtig en trek haar zachtjes naast me op de bank. ''Het is oké, we moeten het allemaal ooit leren.'' ga ik verder, ''En zij kan gelukkig wel tegen een stootje, daarom liet ik het ook toe.". Even zucht ik en breng het glas wijn weer naar mijn lippen. ''Voel je je al beter, darling?'' vraag ik haar dan, het moest haast wel nu ze gevoed heeft. "Kan ik je een drankje aanbieden? Iets wat niet die prachtige tandjes tevoorschijn haalt dan.''

    El Diablo.




Index RPG Actieve Topics Zoek