|
|
Hmm. . . dat betekend dus dat ik die vaker op je mat moet laten vallen? zegt hij op haar initiële antwoord. Onwillekeurig bevestigd hij daarmee het vage vermoeden dat de zilverharige onsterfelijke eerder over hem heeft gehad. Eerlijk toegegeven was de reactie van de brunette daar al doorslaggevend inmaar nu hijzelf subtiel heeft laten vallen het meesterbrein te zijn achter deze wonderlijke business, voelt ze toch de neiging hem nog eens van top tot teen in zich op te nemen. Ze had verwacht dat haar soortgenoten zich eerder gretig aan zo'n concept zouden wagen, zoals ze al doen zolang Emori zich kan heugen. Het ziet er naar uit dat de mysterieuze man tussen haar benen er een snelle gewoonte van heeft gemaakt haar te verbazen.
Nadat ze de naam van haar oudste leermeester heeft laten vallen, scant ze zijn gelaat voor de reactie die ze denkt te ontlokken. Ze heeft hem hiermee ongetwijfeld laten weten dat ze oud is, maar verbleken doet hij niet. Dan kun je vast ook prachtige noten spelen op een viool. Zo zeker als hij van zijn zaak is, en hoe terloops hij met de informatie omgaat, ontlokt haar een daadwerkelijke lach. Eentje waarvoor ze haar hand omhoog brengt, om deze over haar mond te schuiven alsof ze hem had willen tegenhouden. Haar ogen glinsteren, zelfs in het bordeaux halfduister.
De viool is een favoriet, stemt ze in, een zilveren pluk achter haar oor strijkend zonder zijn blik te ontheven. De cello heeft mijn persoonlijke voorkeur. Allicht omdat het apparaat groot genoeg is om achter te verdwijnen, op een geheel andere manier dan de piano. Haar mijmeringen worden pas onderbroken nadat hij haar speelse woorden heeft behapt met een lach van zichzelf, zijn gezicht kantelend.
Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Aleister Golden. Een naam bij het gezicht. Net zo echt als de hare is, zij het meer gepast voor op een zakelijk kaartje. Ze betwijfeld of hij de naam met dezelfde zorgvuldigheid heeft gekozen. Maakt het haar iets uit? Nee. Emori buigt haar hoofd iets, Aleister Golden in haar gedachten prentend.
De kunst heeft zeker wel iets. . . Maar seks was daar achter gesloten deuren, niet? Want alles dat ik erover gehoord heb duidt erop hoe dat soort praktijken als het ware taboe waren. Emori tuit haar lippen, een fractie van haar kostbare aandacht op het genotzalige gehijg richtend dat vanaf de grond slechts enkele meters van haar voeten komt. Tussen satijnen lakens waar twee vrouwenlijven in complete extase verkeren, tot voor kort enkel vergezeld door mannelijke stervelingen, maar waar Emori nu ook een soortgenoot opmerkt. Hij beantwoord haar blik met glanzende, zwarte kijkers, zo snel dat ze betwijfeld of de anderen noch Aleister hem erop hebben kunnen betrappen dat zijn aandacht op zijn prooien verslaptemaar dan slaat hij toe, snel en geoefend, het aroma van zijn opwinding een afrodisiacum dat haar overweldigd, zijn tanden door het zachte vlees tussen de borsten van zijn eerste slachtoffer zinkend. Emori kan het pure bloed vanaf hier door zijn lippen horen stromen en sluit haar ogen, focussend op het ritmische slaan van Aleister's hartslag.
Je zou je bronnen moeten vergeven dat ze de waarheid voor zichzelf houden. . . Het was een hoogtepunt, werkelijk, alles gebeurde in het donker waar we ons het meest comfortabel voelen. Vergis je niet, plekken als deze hebben altijd bestaan. Zij het. . . minder smaakvol. Het glimlachje dat haar mondhoeken doet omkrullen gaat geheel vanzelf. De verschuiving van haar concentratie op het litteken helpt. De uitwisseling van bloed en gif verdwijnt weer naar de achtergrond, zij het met enige dwang, waarbij de dorst tot een stil lijden overgaat. Ze leeft er al te lang mee om het als onverdraaglijk te ervaren, maar plezierig is het allesbehalve. Zo dichtbij. . .
Dan moeten we hel maar om weten te toveren tot een hemel, zegt hij, nadat ze met fascinatie heeft toegekeken hoe zijn lichaam reageerde op haar aanraking. Hij was beter af geweest als hij zich abrupt uit haar web had losgemaakt. Of misschien is hel wel vermakelijker voor types als ons. Emori schudt haar hoofd, langzaam. Zijn huid voelt warm, warm en levendig onder haar roerloze vingertoppen en diens onberispelijk gevijlde nagels. Kwetsbaar. Zo kwetsbaar.
Er is geen hiernamaals voor ons, antwoord ze, een weloverwogen gedachtegang waar ze inmiddels al enkele eeuwen achter is. Met ons doelt ze niet op haar en Aleister, maar het drastische verschil tussen hen; sterfelijk en onsterfelijk. Ik zou me geen zorgen maken, Aleister. Jij windt de duivel nog om je vinger. Ze hoeft hem niet te kennen om te weten dat zijn charmes niet zijn aan komen lopen. En als dat niet werkt. . . kun je altijd je tong nog gebruiken. De dubbelzinnigheid van die opmerking laat ze geheel in het midden. Er zijn vampiers met minder charisma dan hij, en dat is voorbode genoeg.
Maar gezien je van kunst houdt, heb je al goed door het gebouw heen gekeken? Het zijn niet de originele exemplaren die er te vinden zijn, maar plagiaten die er verrassend veel op lijken. Het is makkelijk om hem te mogen, bijna te makkelijk waarschuwt ze zichzelf, al weerhoud dat haar er niet van om haar ellebogen op haar bovenbenen te plaatsen, waarbij ze haar kin op de rug van haar samengevouwen handen plaatst. Het toonbeeld van interesse.
Ik heb mezelf een kleine tour gegeven, geeft ze toe. Emori heeft nog geen kijkje genomen in de rest van het gebouw, afgeleid door de piano. Ze gaat te eenvoudig op in dingen, een valkuil van alle tijd in de wereld hebben. Er is meer authentiek dan je denkt. Niet de schilderingen die hij ter decoratie heeft laten ophangen, maar details aan dit gebouw en de vergane tijd waarin het gebouwd is.
Ik sta erop dat je me een rondleiding geeft, zegt ze. Het vergt uiterste controle om traag overeind te komen, haar mond naar zijn oor te brengen en zo te blijven staan. Maar eerst kun je toekijken, in de gang op me wachten, of meedoen. De fluistering is zo zacht dat ze weet dat de andere vampier haar met geen mogelijkheid heeft kunnen horen. Hem geheel vrijlatend in de keuze, laat ze haar lippen zacht over zijn ruwe kaak glijden wanneer ze zich terugtrekt.
Haar hoektanden zijn zichtbaar en de intentie ligt onverdund in haar geloken kijkers, al is de gedateerd geklede vampier de enige die haar daadwerkelijk lijkt op te merken wanneer ze door hun cirkel breekt. Het duurt echter niet lang voor één van de naakte dames begerig aan haar kleding begint te trekken. Emori maakt een klakkend geluidje met haar tong, een waarschuwende blik op de vampier werpend, voor ze zich over de nog onaangeraakte dame buigt en diens veel te gretige handen in één simpele beweging boven haar oranjerode krullen tegen de satijnen ondergrond pint. Aan haar linkerzijde kruipt de eerste jongeman al naar haar toe, zijn aandacht voor de rest verdwenen met het vooruitzicht dat de zilverharige vampier biedt. Ook deze geeft ze de kans niet haar naakte huid bloot te leggen; ze is niet van plan dit langer te laten duren dan nodig. De sfeer mag dan misschien een greep hebben over haar gevoelige vampierkant, Emori is bijna zakelijk te noemen als ze op haar knieën voorover buigt, het kronkelende lichaam van de ginger langer en voller dan het hare, en toch is er helemaal niets dat deze zou kunnen beginnen tegen de petite vampier.
|
