[RPG • 0] Experium — The Prequel - Speeltopics

LIONS ⚜️ Fire • Vuur Fox • Dieren veranderen Astreal •Astral projection Tony • Onzichtbaar in het donker Emil • Duplicatie ~ Onna • Ondoordringbare huid Vera • Vliegen Serena• Stembeheersing Heidi • Groene vingers 8226 • Praten met dieren

Buffalo's ⚜️ Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec Dalit • Immuniteit voor gaven Goliath • Ant-man Rai • Electriciteit 8034 • Gevarensonar ~ Sarah• Onbekend [Onbekend] • [Onbekend] [Onbekend] • [Onbekend] [Onbekend] • [Onbekend] [Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ Romeo • Emoties manipuleren Damon • Dementor Peter • Spiderman Azrael • Krachten afnemen en aanvullen. Darian • Objecten materialiseren ~ Maaya • Hallucinates. Melissa • [Onbekend] Alice • Spiegelloper Medusa • Verstenen onder haar blik Naamloze • Gedachtenlezen

Elephants ⚜️ [Onbekend] • [Onbekend] Vision • Met zintuigen spelen Nish • Aanwezigheid verbergen [Onbekend] • [Onbekend] [Onbekend] • [Onbekend] ~ Kijo • Veranderen in een Oni. Stella • Licht ombuigen. Vera • Leugendetector. Helene • Genezing. [Onbekend] • [Onbekend]

---

Oud-studenten Conway • Lion • [Onbekend] Raz • Lion • [Onbekend] Ylva • Lion • [Onbekend] Tuuli • Lion • Wind Kris • Buffalo • Edelstenen manipulatie Safira • Buffalo • Drakengedaante Zebediah • Rhino • Manipulatie Thor • Rhino • Sterk Moacir • Rhino • [Onbekend] Adrasteia • Rhino • Via bloed gave overnemen Ryan • Panther • [Onbekend]

Eerdere topics Speeltopic 1: Klik ^^ Speeltopic 2: Klik ^^ Speeltopic 3: Klik ^^ Speeltopic 4: Klik ^^ Speeltopic 5: Klik ^^ Speeltopic 6: Klik ^^ Speeltopic 7: Klik ^^ Speeltopic 8: Klik ^^ Speeltopic 9: Klik ^^ Speeltopic 10: Klik ^^ Speeltopic 11:Klik ^^ Speeltopic 12:Klik ^^ Speeltopic 13: Klik ^^ Speeltopic 14: Klik ^^ Speeltopic 15: Klik ^^ Speeltopic 16: Klik ^^ Speeltopic 17: Klik ^^ Speeltopic 18: Klik ^^ Speeltopic 19: Klik ^^ Speeltopic 20: Klik ^^ Speeltopic 21: Klik ^^ Speeltopic 22: Klik ^^ Speeltopic 23: Klik ^^ ~ Rollentopic Experium High || Rollentopic ^^ ~ Tijdlijn ✧ (2009) - Aankomst 1 (Zebediah) ✧ (November 2011) - Aankomst 861 (Fire) ✧ (Februari 2012) - Aankomst Romeo ✧ (2012) - Aankomst 1694 (Onyx) ✧ (2012) - Aankomst 1695 (Maaya) ✧ (Juni 2013) - Aankomst 2194 (Fox) ✧ (Mei 2015) - Aankomst 4184 (Jester) ✧ (Juli 2015) - Aankomst 4585 (Dezi) ✧ (Juli 2015) - Aankomst 4965 (Vienna) ✧ (September 2015) - Aankomst 5666 en 5667 (Fersephone en Fayr) ✧ (September 2016) - Aankomst 6445 (Yrla) ✧ (Augustus 2019) - Aankomst 7223 (Merrin) ✧ (Juli 2020) - Aankomst 8102 (Nenya) ✧ (Augustus 2020) - Aankomst 8175 (Adam)

[ bericht aangepast op 12 juli 2020 - 14:50 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dit was de enige plaats waar hij zichzelf toestond om Clive te zijn. De zoon van het schoolhoofd. De jongen die al experimenten had ondergaan zo lang hij het zich kon herinneren, omdat zijn vader vond dat ook hij een offer voor de wetenschap moest brengen. Zijn eigen zoon.
      Er was helemaal niemand die iets wist over zijn band met het schoolhoofd. Inmiddels had hij wel ondervonden dat hij de enige was die zijn jeugdherinneringen nog wél had. Anderen baalden van de gaten in hun geheugen, hij baalde er echter van dat hij ze nog wel had. Veel leuke herinneringen had hij niet.
      Eigenlijk alleen Noah. Dat was ook waarom hij uitkeek naar iedere eerste van de maand, wanneer ze hadden afgesproken in de boomhut die ze jaren geleden hadden gemaakt. Noah was de enige die hem écht kende, de enige bij wie hij het gevoel had dat hij zichzelf kon zijn zonder dat hij de schijn hoefde op te houden.
      Zou er bij hem ook een gave worden ontdekt? Hij was nu elf jaar. Misschien mocht hij over vier jaar ook wel naar school. Het leek hem wel fijn als ze elkaar dan gewoon doordeweeks konden opzoeken, in plaats van dat hij nu het bos in glipte en hoopte dat niemand hem gezien had.
      Hij ging met zijn rug tegen het hout zitten, keek naar hun initialen die ze op de muur hadden achtergelaten en wachtte tot Noah zou komen.

[ bericht aangepast op 4 juli 2020 - 11:20 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was te laat. Hij had zijn tas nog uit het huis moeten krijgen zonder dat zijn moeder het door had dat hij helemaal niet normaal buiten ging spelen en dat had iets meer improvisatie gekost dan hij gedacht had. Vandaag was het de eerste van de maand en daarmee verreweg de allerbeste dag van de maand want dat betekende dat hij Clive weer zou zien. Noah's tas bonkte tegen zijn rug aan terwijl hij door het bos heen rende; de omheining die hen zou moeten afscheiden van het terrein van de school en hun eigen stukje bos was hij allang voorbij. Clive zou er vast nog zijn (zó veel was hij nu ook weer niet te laat) maar er glipte nu wel kostbare tijd door zijn vingers die hij echt niet wilde verspillen, dus hij rende zo hard hij kon verder.
      De oude eik was echt dé perfecte plek voor een boomhut. Niet alleen had die grote boom lekker veel ruimte ingenomen, maar de takken waren dik en heel stevig en door de ruwe schors bleven dingen ook veel makkelijker staan. En het was een stuk makkelijker klimmen want je had veel meer grip. Alleen vallen was niet zo leuk, maar dat was het vast bij andere bomen ook niet.
      Noah kwam onderaan de boom tot een soort crash-stop en keek nog even een paar keer voor de zekerheid om zich heen (voorzichtig zijn, heette dat en was nogal belangrijk als je stiekeme ontmoetingen had met iemand van de school met wie je niet meer mocht praten van je ouders) voordat hij zich ook de boom in hees. Met een handigheid die bewees dat hij dit al heel veel vaker had gedaan, schoot hij gemakkelijk van tak naar tak.
      "Clive?" fluisterde hij, toen hij de boomhut bereikt had. Hij stapte naar binnen en keek meteen opzij naar het vaste plekje van zijn vriend, die daar inderdaad al zat. Een brede grijns brak door op Noah's gezicht en hij vloog uitgelaten op de oudere jongen af om hem een stevige knuffel te geven.

[ bericht aangepast op 3 juli 2020 - 23:31 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Noah was de enige die hem knuffels gaf. De eerste keer was al heel lang geleden en hoewel Clive toen al de natuurlijke reactie had gehad om hem weg te duwen, had hij dat toen niet gedaan. Na al die jaren voelde hij zich nog steeds ongemakkelijk, maar een deel van hem vond het stiekem ook wel fijn en een beetje onhandig sloeg hij zijn armen om de jongere jongen heen.
      ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij de jongen. ‘Heb je nog wat bijzonders meegemaakt?’
      Nu hij op Experium zat, waren er een heleboel gebouwen waar hij geen toegang meer toe had, terwijl Noah nog overal vrij kon rondlopen. Af en toe kwam het in hem op om de jongen naar bepaalde informatie te laten zoeken, maar dan wilde hij wel een goed plan hebben en dus liet hij de vage ideeën van een ontsnappingsplan nog even sudderen. Hij wilde hier weg, maar hij wilde Noah ook niet achterlaten en in tegenstelling tot Clive, had die jongen wel ouders die om hem gaven. Hij zou vast niet met hem meegaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Noah grijnsde en liet de oudere jongen weer los. "Uh-huh." Hij schudde de tas van zijn schouders en ging naast Clive op de grond zitten terwijl hij de rits open trok. "Ik heb een verrassing." De spanning gonsde door hem heen terwijl hij zijn lunchtrommeltje uit zijn tas viste. Normaal zaten hier altijd broodjes in, maar deze keer vervoerde het plastic ding iets anders. Iets súperlekkers waar hij heel trots op was dat hij het voor elkaar gekregen had.
      De glas-in-loodkoekjes van zijn moeder. Noah hield ontzettend veel van zijn ouders, maar hun strenge regels over alles dat zoet was moesten toch grenzen aan kindermishandeling. Hoe meer koekjes, hoe meer vreugd en het was bovendien veel leuker om te delen. Niet dat hij dat als excuus kon gebruiken, want behalve hemzelf waren er nu zonder Clive geen andere kinderen op het terrein. Wat best jammer was, eigenlijk.
      Gelukkig had hij genoeg vriendjes in zijn klas op school, hoewel er nooit iemand eens een middagje kon komen. Ruimte zat, maar het mocht niet van Clive's vader. 'Belangrijk onderzoek', 'Geen buitenstanders', 'bladiebladiebla'. Noah vond hem niet aardig. Clive ook niet en dat vond Noah stiekem wel een beetje zielig. Maar dat zei hij niet en bij zorgde er gewoon voor dat hij wel heel aardig was en dat leek zijn vriend toch wel een beetje op te vrolijken.
      "Boem!" zij hij, terwijl hij het trommeltje onder Clive's neus duwde. De vier koekjes rammelden zachtjes tegen de randen. Nu was dat heus niet zo'n heel grote verrassing, behalve dan dat hij zich vaak genoeg beklaagd had dat één koekje per keer wel heel zuinig omgaan met je koekjes was. Zijn ogen glommen en het kostte moeite om niet meteen te verraden dat het niet klopte dat hij er nu vier meegenomen had. Meegekrégen, eigenlijk, als je het op de goede manier bekeek. "Vandaag vers gebakken." Hij trok zijn benen onder zich in kleermakerszit. "Althans nou, door m'n moeder en niet door mij, maar dat snap je wel anders zagen ze er echt niet zo uit."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Weten dat de koekjes door Noahs moeder waren gemaakt, zorgde er vast voor dat ze lekkerder smaakte. Als ze wist dat hij ze zou gaan opeten, had ze die moeite vast niet genomen.
      ‘Ziet er goed uit, Uk.’ Hij viste er een koek uit en nam er een hap van. Het smaakte goed ook. Beter dan dat Noah ze zelf zou maken. De jongen had hem één keer overgehaald om samen koekjes te bakken en hoewel hij daar meer plezier in had gehad dan hij ooit aan iemand zou toegeven, was het resultaat niet te vreten geweest.
      ‘Al is het eten hier ook verrassend goed. Koek enzo moe je alleen wel zelf dokken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Een schande," vond Noah. "Hoe meer koekjes, hoe beter, toch?" Hij keek Clive afwachtend aan. Bepaald subtiel was de hint niet, maar dat maakte niet uit.

[ bericht aangepast op 4 juli 2020 - 23:58 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Ja...' Clive keek de jongen onderzoekend aan. Het was duidelijk dat er een verborgen boodschap in zijn woorden lag, maar deze keer viel het niet meer om die eruit tte pikken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Noah schudde theatraal zijn hoofd en liet zich zijlings op de grond vallen. "Hoe ben jij oooit toegelaten op de school," verzuchtte hij, starend naar het plafond. "Het vraagt wel heel veel van een elfjarige om zo'n verrassing niet meteen te verklappen hoor," mopperde hij, terwijl hij weer overeind kwam en zijn tong naar zijn vriend uitstak. "Víer koekjes," zei hij nogmaals, heel nadrukkelijk. "Niet eentje. Víér."

[ bericht aangepast op 8 juli 2020 - 21:31 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ja, dat had ik door,’ reageerde Clive droogjes. ‘Je hebt de afwas voor je moeder gedaan? Onkruid tussen de tegels vandaan gehaald?’ Hij trok een mondhoek op. ‘Gezegd dat je allerbeste vriend omkwam van de honger?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Met zijn voeten op het bureau en in een zorgzame balans op de twee poten van de stoel, bladerde Jester Madcap door het schrift van Tonks, als Tonks zo'n vierenveertig keer minder cool was en een jongen van vijftien. De naamloze huppelde hier ondertussen al een maandje of drie rond met geen enkel zicht op een naamexamen anytime soon, wat wel jammer was want Jester had wel zin in een feestje.
      Niet in de geschiedenistoets van morgen, maar aan de positieve kant had 7223 een leesbaar handschrift en maakte heel trouw de aantekeningen waar Jester nu doorheen bladerde. Zelfs Yrla was deze middag bezig met schoolzaken. Waarschijnlijk niet net zo makkelijk als Jester, maar als zijn vriend 7223 gewoon eens meenam voor een ritje rond het terrein, kwamen die antwoorden er vast ook wel uitrollen. Een mens moest een beetje moeite doen als ze iets wilden bereiken, niet?
      Tegen de verveling krabbelde Jester er om de zoveel tijd eens een tekeningetje bij. Met de markers op zijn schoot kon hij de haren van de karikatuur-7223 zelfs nog een toepasselijk kleurtje geven en zichzelf natuurlijk zijn kenmerkende rode krullen. Hij grinnikte even om zijn laatste toevoeging en sloeg de bladzijde weer om. De gouden eeuw was heel zo interessant niet als het klonk, maar Cackle zou het hem laten bezuren als hij aankwam met onvoldoendes, dus daarom moest hij maar aan deze shit geloven. Sogat met zijn gave hem overtuigen een 8,6 te geven zou zijn mentor niet intrappen. Helaas.

[ bericht aangepast op 8 juli 2020 - 22:03 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      Noah sloeg zijn ogen ten hemel bij zoveel naïviteit (wat hij volgens zijn vader te vaak was, ondertussen begon hij te begrijpen wat zijn vader daarmee bedoelde). Hij rolde met zijn ogen en pakte zelf ook maar een koekje (voor Clive ze allemaal opeten zou) "Alsof dat zou werken bij m'n moeder," zei hij met volle mond. "Nah-ah. Dat kost eerder een wonder. Of misschien..." hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. "Een beetje magie. Net zoals jij hebt."

[ bericht aangepast op 8 juli 2020 - 22:03 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Of misschien word je stiekem gewoon vertroeteld en wil mama dat niet laten merken.
      ‘Toe maar. Een beetje magie. Met of zonder toverstaf? Ondanks die rooie bos krullen ben je volgens mij een echte Longbottom.’ Hij grijnsde spottend naar de kleine jongen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Zonder," zei Noah (een beetje verontwaardigd), die op iets meer enthousiasme gehoopt had. Iedere keer toen hij zich had voorgesteld hoe zijn vriend zou reageren op het feit dat Noah hetzelfde kon doen als hij, en net zo cool was als Clive, was het wel met wat verraste uitroepen geweest, of woorden die hij van zijn moeder niet mocht zeggen, of op zijn minst wijd opengesperde ogen. Noah kon het immers ook. Hij had net als Clive óók magie. En behalve dat dat dus superawesome was, betekende dat ook dat Clive niet meer de enige was. Dan was hij minder alleen. Misschien kon Noah wel naar een paar van die onderzoeken gaan, dan had Clive af en toe eens een middagje vrij.
      "Je gelooft me niet, hè?" zei hij en hij rimpelde zijn neus. "Oké." Hij knikte even, stopte de rest van zijn eigen koekje vlug in zijn mond en ging recht voor Clive's neus zitten. "Dat is jouw koekje," zei hij en hij wees naar het halve stuk dat Clive nog in zijn hand had. "Helemaal van jou en dat ga je niet delen." Zo, dan zou zijn vriend straks ook niet kunnen zeggen dat het altijd al zijn bedoeling was om het stuk zoetigheid aan hem te geven.
      Noah klemde zijn hand tot een vuist en deed zijn úiterste best om zijn hoofd leeg te maken (alle spaghetti moest even buitenboord gezet worden en wachten tot het was gelukt (hij had met mama een filmpje gekeken over denken in doosjes en denken in spaghetti en Noah dacht dus in spaghetti, wat wel leuk was maar soms ook vermoeiend en zeker als hij zoiets belangrijks ging doen, want dan raakte hij nogal eens de spaghettisliert kwijt waar hij op dat moment mee bezig was)) en dat grappige gevoel weer op te graven en naar boven te halen.
      Het werkte alleen als hij dat gevoel ook constant vast bleef houden, net als de mount Everest aan concentratie die hij nodig had. Het werkte meteen niet meer als de magie weg was en de magie ging weg als hij afgeleid raakte of te moe werd. Dus dat moest hij nu voorkomen. Het zou veel handiger zijn als het gewoon een knopje was dat hij om kon zetten. Floep, magie. Bij Clive ging het wel zo makkelijk, wist hij. Hoewel die ook heel veel en vaak had moeten oefenen met de onderzoekers, dus dan zou het bij Noah zelf ook niet zomaar lukken.
      "Maar zoveel hou jij niet van koekjes. Ik wel. Eigenlijk zijn het zelfs míjn koekjes, want ik heb ze meegenomen. Je wil dat koekje in je hand aan me teruggeven, anders word ik heel verdrietig en vind ik je niet meer aardig. Het is veel leuker om het koekje wel aan me te geven, want dan word ik juist blij. Veel blijer dan jij van het van het koekje zou worden. Dus je geeft het aan mij." Onder het praten had hij zijn hand al uitgestoken, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat Clive hem nu dat koekje zou overhandigen.
      Pffft, nu was hij zéker wel toe aan een koekje. Noah had heel veel zin om nu echt op de grond te gaan liggen en even zijn ogen wat rust te geven. Maar hij moest nu ervoor zorgen dat het heel normaal leek dat Clive deed wat Noah had gezegd, want zijn vriend was vast argwanender dan zijn moeder, want zijn moeder had hij geen duizend hints gegeven en Clive wel.
      De magie was er bijna de hele tijd geweest en het was nog nooit zo goed gegaan als nu. Het moest ook lukken, anders geloofde Clive hem niet en viel de hele verrassing in het water.

[ bericht aangepast op 8 juli 2020 - 22:39 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was al drie dagen geleden dat hij voor het laatst een les had bezocht, dat hij überhaupt zijn gezicht had laten zien. Al die tijd had hij niet gegeten, hij was ’s nachts af en toe alleen het gebouw ingeslopen om een fles met water te vullen. Hij wist dat het zo niet kon doorgaan. De afgelopen week had hij vier uur geslapen. Als het al lukte om in slaap te vallen in plaats van paranoia met een mes in zijn handen naar de ingang van zijn slaapplek te kijken, werd hij al heel snel weer wakker door een nachtmerrie. Door de hallucinaties van Maaya was hij geestelijk zo van slag dat zijn gave zich zelfs op hem zelf richtte.
      Hij schaamde zich rot voor de staat waarin hij verkeerde; hij had al drie dagen niet gedoucht, er zat amper vlees om z’n botten, z’n ogen waren waarschijnlijk rooddoorlopen en zijn gezicht was ongeschoren. Hoe hij het zo ver had kunnen laten komen, wist hij niet. De afgelopen dagen, weken, maanden… Het was één grote brij in zijn gedachten en hij beschouwde het als een wonder dat hij nog niet van school was geknikkerd. Maar misschien was dit ook allemaal wel één grote test. Hij zou er niet van opkijken.
      Het duizelde hem toen hij op zijn knieën ging zitten en onder de kristallen koepel vandaan kroop. Wanneer hij dat gevonden had, kon hij zich niet herinneren, maar het leek een plek te zijn die Maaya niet kende. Toen hij buiten zijn schuilplaats stond, kostte het hem moeite om te focussen. Welke kant moest hij op? Hij wist het niet meer. Hij wist niets meer. Vertrouwend op een instinct waarvan hij niet wist hij of die nog wel had, begon hij een kant op te lopen. Hij voelde zich slapper dan een vaatdoek en de wereld hield maar niet op met tollen. Misschien moest hij zijn waterfles meenemen. Waarschijnlijk verdwaalde hij. Maar de paar stappen die hij zich al van de koepel verwijderd leken kilometers ver weg en dus strompelde hij maar verder, gevolgd door schaduwen en schimmen die zijn hart om de haverklap op hol lieten slaan.

Op de een of andere manier slaagde hij erin bij zijn campus te komen. Voor zijn omgeving had hij allang geen oog meer. Iedereen kon hem gestolen worden. Hij was toch al de dorpsgek. Schoolgek. Whatever.
      Hij struikelde over de drempel en greep zich aan de deurpost vast. Tering. Ze moesten wel denken dat hij dronken was. Als een soort schimmen zag hij wel twee mensen op de bank zitten, maar hij wist niet wie het waren. Het maakte hem niet uit ook. Niemand waagde zich toch vrijwillig in zijn buurt.
      Hij bereikte de trap, hees zichzelf omhoog. Eenmaal op de gang naar zijn slaapkamer begon hij zich af te vragen wat hij hier ook al weer deed. De zweetwalm die om hem heen hing, herinnerde hem daar weer aan.
      Douchen. Eten.
      Vragen of die kutkamergenoot van hem hem kon laten vergeten dat hij bestond. Geintje natuurlijk. Die was er vast niet, waarschijnlijk was hij de tuin met nieuwelingen aan het opfleuren. Wat een fucking leven had je dan.
      Leunend tegen de deur drukte hij de klink naar beneden. Ieder moment kon hij door zijn benen storten. Energie had hij niet meer en toch wist hij dat hij niet in slaap zou vallen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Clive was wel gewend aan het eindeloze gepraat van Noah. Het duurde dan ook niet lang voordat zijn gedachten afdwaalden naar andere dingen, al merkte hij dat er een soort kracht aan zijn geest trok die hem bij de les wilde houden. Iets met koekjes teruggeven? Ach, waarom ook niet. De helft van het koekje was al op, maar als Noah hem heel graag wilde kon hij het wel geven toch? Wat zou het – hij zou de jongen heel wat meer geven dan koekjes als hij erom zou vragen. Hij bracht zijn hand naar dat van zijn jonge vriend en wilde het koekje er net in leggen toen hij zijn glinsterende ogen zag.
      Argwanend trok hij zijn hand weer terug. Dat kwam niet door een extra koekje. ‘Je – je hebt een gave?’ Clive kon zich niet herinneren ooit gestameld te hebben, laat staan dat zijn onderkaak naar beneden zakte van verbazing, maar Noah was toch echt getuigen van dit legendarische momenten. ‘Holy fucking shit… Ben je serieus? Je hebt een gave… als de mijne?’
      Hoe kon dat? Niemand had een gave als hem. Ze hadden toch helemaal niet met Noah geëxperimenteerd? Hij had dat altijd geprobeerd in de gaten te houden. Hij wist niet of hij blij met deze ontwikkeling was of niet. Nee – dat was hij niet. Dat betekende dat Noah straks ook naar Experium werd gestuurd en hij wilde er niet aan denken hoe de jongen zou veranderen door hun tirannie – met lijfstraffen nog aan toe!

[ bericht aangepast op 8 juli 2020 - 22:50 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.