Oktober 2019
Melissa
Eerst had Melissa het maar een beetje op haar beloop gelaten. Maaya gedroeg zich wel vaker raar. Ze had nooit een hechte band met haar kamergenoot gehad, al was het ook niet dat ze slecht met elkaar konden opschieten. De laatste tijd had ze gemerkt dat het meisje steeds meer in zichzelf begon te mompelen. Op volslagen willekeurige momenten was ze uitgebarsten in scheldpartijen die zelfs háár oren nog deden klapperen, soms gericht op de muur of een stoel. Er was duidelijk wat mis met haar. Ze vermoedde dat het iets met Onyx te maken had, ze praatte steeds vaker tegen haarzelf, schreeuwde dan tegen hem en dreigde met niet echt toffe dingen. Het verbaasde Melissa dat Maaya hem zo moeizaam kon loslaten. Melissa was degene geweest die Maaya jaren geleden had aangemoedigd om met haar vriend te breken. Nu ze teamgenoten waren, kon het niet dat ze zo close met een Panther was. Het was niet per se waar, vriendschappen verbreken vond ze gewoon fascinerend en het gaf zo’n lekker machtig gevoel.
Inmiddels had Maaya zich echter al vier dagen op haar kamer opgesloten. Correctie, op hún kamer. Melissa begreep heus wel dat ze soms wat tijd alleen nodig had, maar haar geduld was nu wel zo’n beetje op. Wie weet was ze dood en lag ze al drie dagen te ontbinden. Jep – het was tijd dat die deur openging.
‘Nou, ga je gang.’ Ze draaide zich naar Thor toe,
Hij gaf een knikje, greep de deurklink vast en rukte de deur toen uit zijn scharnieren.
‘Thanks, schat.’ Ze gaf hem een kus op zijn wang, daarna gaf ze hem een zetje zodat hij weer verdween. Als er wat met Maaya aan de hand was, wilde ze daar eerst zelf het fijne van weten.
Melissa wierp een blik naar voren. Veel zag ze niet, er stond van alles voor de doorgang.
Bureaus, stoelen… Dat knotsgekke wijf had de fucking deur gebarricadeerd.
‘Tering Maaya? Wat ben je aan het doen man?’
Er kwam geen antwoord.
Melissa hief haar handen, er kwamen lianen uit en ze slingerde die om de spullen om ze opzij te trekken zodat ze over het bureau naar binnen kon klimmen. Maaya zat in een hoekje van de kamer op de grond, haar armen om haar knieën heen geslagen terwijl ze zichzelf heen en weer wiegde. Haar rode haar hing voor haar gezicht.
Ze landde op de grond en knielde na een paar stappen voor het meisje neer. ‘Maaya…’ Voorzichtig raakte ze haar schouder aan. Zodra ze dat deed, hief Maaya haar gezicht op. Opengesperde, rooddoorlopen ogen staarden haar aan.
‘Ga weg!’ schreeuwde ze.
Voor Melissa haar gerust kon stellen, sprong Maaya overeind, duwde haar op de grond en kneep met twee handen haar strot dicht. Melissa probeerde haar weg te duwen, maar haar greep was sterk. De blik in haar ogen was gewoonweg waanzinnig. In plaats van tegen te stribbelen, sloot ze haar ogen en concentreerde ze zich op haar gave. Lianen wikkelden zich om Maaya heen en trokken haar naar achteren. Ze liet de planten Maaya’s handen bij elkaar binden en ging zitten. Zuchtend wreef ze over haar keel. Goed – wat nu? Hoe zorgde je voor een krankzinnige? Ze kon Romeo vragen om haar angst weg te nemen, dat was al iets. Als Zebediah er was geweest, had die haar kunnen opdragen om te gaan slapen. Dat was waarschijnlijk het probleem. Waarschijnlijk hadden Onyx en Maaya zo veel met elkaar zitten fucken dat Maaya niet meer in slaap kon vallen door de nachtmerries. Dan werd je gek, ja. Ze had dat jong allang ergens aan een boom moeten ophangen.
‘Je bent knettergek,’ deelde ze mee. ‘Ik haal Romeo, dan kan die zorgen dat je rustig wordt. Voordat je ons allemaal het raam uit flikkert.’
Melissa negeerde haar geschreeuwde protest, kwam overeind en klauterde weer door de deuropening. Ze liep naar de slaapkamer van Damon en Romeo toe en klopte aan.
‘Romeo?’ riep ze.
[ bericht aangepast op 12 juli 2020 - 15:41 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
