GESCHIEDENIS
Vader: Eggert Charles Pembrook hartchirurg
Moeder: Adeline Cora Carmichael effectenmakelaar
Eggert Charles Pembrook, afkomstig uit het Britse Birgingham, is de laatste erfgenaam van één van Groot-Brittannië's oudste families. Ze bezitten een Viscountcy en een groot landschap. Ondanks Odelia de titel van haar vader niet kan erven, zal het land en vastgoed ooit wel van haar zijn.
Het stond voor Eggert dan ook zowat in de sterren geschreven dat alleen het beste van het beste voor hem weg gelegd zou zijn. Hij kreeg de meest prestigieuze opleidingen en de meest bijzondere kansen daarbinnen.
Op die manier is hij in New York verzeild geraakt om er zijn residency af te leggen. Na een lange shift besloot hij bij de diner om de hoek een ontbijtje te halen, waar hij Adeline met een Brits accent hoorde praten en hierdoor naar haar toe getrokken werd. De twee praatten uren aan een stuk. Hij was meteen weg van haar, maar van haar kant was de liefde niet op het eerste zicht. Het kostte de man maanden van moeite doen om een date te versieren met de blonde dame. Zijn inspanningen werden echter wel beloond, want Adeline moest haar eerste indruk over hem grondig herzien. De twee deden het rustig aan, waardoor een intense band en innige relatie kon groeien. Zo danig zelfs dat Adeline na drie jaar bereid was Eggert definitief te volgen naar Amerika, toen hij daar een vaste positie als chirurg aangeboden kreeg. Aangedaan door dit gegeven vroeg Eggert zijn lief behoorlijk spontaan ten huwelijk, waarop het antwoord dan ook volmondig ja was.
Hun huwelijksfeest werd tegelijk ook hun afscheidsfeest, waarmee ze familie en vrienden wilden bedanken voor alle steun die ze doorheen de jaren van hun gekregen hadden, en voor het enthousiasme waarmee hun nieuwe avontuur ontvangen werd.
Zodra de twee in hun nieuwe huis gesetteld waren, bleek Adeline ook algauw in verwachting van hun eerste kindje... Hun geluk was groot, en zou alleen maar groter blijken toen hun dochtertje geboren was. Odelia, zoals het kleintje gedoopt werd, was een wolk van een baby. Ze huilde zo goed als nooit - alleen wanneer ze eten wilde of merkte dat ze helemaal alleen in een kamer was en begroette elk nieuwe gezicht met een goddelijke lach.
Met diezelfde, laatste, karaktereigenschap wist ze ook tijdens haar peuter- en kleuterjaren menig mens om haar kleine vingertje te winden. Het hielp ook dat het kindje over een oneindige positiviteit en wilskracht beschikte; viel ze om, dan krabbelde ze gewoon weer overeind om vrolijk verder te hollen en spelen. Haar eerste woordje was ja, waarmee ze reeds toen een bepaalde open mindedness en meegaandheid toonde. Door diezelfde trekken kwam ze echter iets vroeger dan het gemiddelde kind in de zogenaamde zelf doen fase. Ook probeerde ze zodra ze het kon ook de veters van andere kindjes te strikken, en helpen met dichtritsen van jassen. Hierdoor was ze ook bij leeftijdsgenoten altijd geliefd.
Op de basisschool zorgde haar onvermoeibare inzet ervoor dat leerkrachten haar vaak als helpertje aanstelden. Odie was doorgaans vroeg klaar met haar eigen werkjes, waardoor ze -met plezier- kindjes die meer moeite hadden een handje mocht helpen. Hierdoor breidde haar vriendenkring zich ook al snel uit en Odie was zo goed als altijd omringd door mensen die oprecht genoten van haar gezelschap.
Wellicht is het daar fout beginnen gaan met de verwachtingen die aan Odie gesteld werden. Want langzamerhand begonnen de dingen die ze aanvankelijk met hart en ziel deed meer en meer als een druk op haar schouders te voelen. Ze wilde goed blijven presteren en zichzelf overtreffen, om toch maar die blik van trots in de ogen van haar ouders en leerkrachten te zien, om toch maar dat ene vriendje extra te kunnen maken.
Het is dan ook niet verwonderlijk, dat ze zichzelf bij de populairste groep van school mocht rekenen eens ze in het middelbaar zat. Voor wie niet beter wist leek het alsof de jongedame alles voor elkaar had -ookal kwam ze zowat om van de stress en prestatiedruk die haar als een schaduw achtervolgden. Ze haalde mooie resultaten, had een solide vriendenkring en een droom van een vriendje.
Wat die laatste betrof zagen haar ouders het echter geheel anders. Ze vonden dat Santino een afleiding was, en bovendien niet zou passen binnen de Pembrook familie. Nadat hun dochter echter duidelijk aangegeven had niet van plan te zijn de jongen op te geven stuurden ze haar van de ene dag op de andere en zonder enige vorm van waarschuwing naar een all-girl boarding school in Groot-Brittannië.
Het was een traumatische ervaring voor de jongedame, omdat ze al haar geliefde vrienden achter moest laten en de kans niet kreeg afscheid te nemen. Het kostte haar nieuwe klasgenotes bloed, zweet, tranen en vooral heel veel tijd om haar een beetje opgevrolijkt te krijgen. Wellicht was dat het moment dat ze haar liefde voor make up ontdekte. De meiden besloten haar op te maken onder het motto "als je er goed uit ziet voel je je ook beter." Het zorgde overigens ook voor mooie bonding momenten en langzaam maar zeker ging het beter met Odie.
Tijdens haar studie journalistiek werd ze door haar ouders geïntroduceerd aan William Brightley, een jongeman diens familie zeer goed gekend en geliefd was bij de Pembrooks. Ze namen de tijd elkaar te leren kennen, en hoewel Odelia hem oprecht mocht was er van liefde nooit sprake. Ze had echter alle hoop al opgegeven om de ware nog te ontmoeten en aanvaardde dan ook zijn aanzoek. Het tweetal zou in New York in het huwelijksbootje stappen, als ultiem vertoon van samenkomst tussen de Amerikaanse Brightleys en de Britse Pembrooks. Toen Odelia het "run" bericht binnen kreeg van ... zag ze het als een teken en liet William -als enige- weten dat er geen trouwpartij zou zijn. Met de koffer die ze voor hun huwelijksreis gepakt had haastte ze zich richting het station.
RELATIES
Santino Juan Reyes
Ex-boyfriend Santino en Odelia leefden aanvankelijk een beetje naast elkaar in de groep, tot ze op een gegeven punt samen in een lift belandden en deze in panne viel. Odie kreeg een immense paniekaanval vanwege haar claustrofobie, waarop Santino zijn uiterste best deed haar te kalmeren en af te leiden. Het was het begin van iets moois, een intense band. Ze voelde zich veilig bij hem, geborgen. Clichématig nam Santino Odie mee op een eerste date naar de kermis, waar hij nog clichématiger een pluche konijn won voor Odelia. Het koste hem 20 dollar en ongeveer evenveel pogingen, maar hij wilde haar per sé dat konijn kunnen geven, omdat het hem aan haar liet denken "want het is roze en schattig".Grappend gaven ze het dan ook de naam "Ophelia Adison" in verwijzing naar Odie's eigen naam.
De twee kenden elkaar door en door, soms zelfs beter dan hun eigen achterzak.
Hun relatie kwam abrupt aan een tragisch einde, toen Odie amper een jaar later naar Engeland werd overgebracht door haar ouders, zonder ook maar enige kans om goed en wel afscheid te nemen van haar Santino, die ze altijd liefkozend Tiny had genoemd (wat ironisch was, gezien hij minstens twintig centimeter groter was dan haar).
Na haar verhuis durfde Odie geen contact opnemen, uit angst dat Santino kwaad zou zijn en het alle pijn die ze na de breuk doorstaan had weer zou ophalen.
|
|
|
Valkyria
