100 || Speeltopic || Heartbeat Island || 16+ - Speeltopics

12 aug 2020 - 20:40 Kefe is offline

Kefe 5051

───── HEARTBEAT ISLAND ─────

04:24 AM — 91,4 °F (33 °C) — Tuesday

Maandag was de laatste dag van het opruimen van het bos, ondanks dat er nog genoeg rommel ligt. De planning is immers dat het strand nu aan de beurt is, waardoor vandaag de eerste dag zal zijn dat de meeste gevangenen deze locatie voor de eerste keer zullen zien. De anderen zullen dit echter niet gezien hebben voor een gezellige strandwandeling, dus zelfs dit zijn geen geweldige verhalen om te vertellen.
Omdat vandaag de eerste dag is, wordt er verwacht dat iedereen meetrekt naar de aangewezen locatie. Elk personeelslid moet zijn weg erheen maken. In de eerste instantie zal het de gevangen waarschijnlijk opluchten eindelijk uit dat waardeloze bos te verdwijnen, maar het strand is alles behalve beter. Met een grote boot in het midden, wat al een uitdaging op zich zal zijn, al is wat er omheen te vinden is erger. Lijken, andere viezigheid en alles dat je niet wilt treffen in de brandende hitte.
De douches zullen niet aangaan vandaag (waarschijnlijk mogen de gevangenen Sean bedanken hiervoor), en zelfs het eten zal kwart voor zeven geserveerd worden — wat betekent dat het meegenomen zal moeten worden om onderweg te eten. De wandeling zal zo’n half uur duren, met tassen vol zwaar gereedschap in hun rugzakken. Maar uiteraard zou het geen normale dag zijn zonder een ruzie. . .

Outfit — Quality — Bag — Beds

I'm your little ray of pitch black.

27 aug 2020 - 11:21 Bratty is offline

Bratty 433

Nunniemurra "Nunnie" Early
29 years old 2 months Hacker (and a bunch of lies) Sleeping baracks, with Jackson > Sean

Het vertrekken van zijn gezicht een handeling waarbij Nunnie denkt de overhand te kunnen krijgen, maar wat niet voldoende pijn lijkt te veroorzaken. Haar nagels kunnen niet dieper, waardoor ze het ook niet echt meer wil proberen. Haar rug ontmoet al gauw haar rug met een luide klap, waarbij ze misschien begint te beseffen dat dit geen geweldige optie was.
Het geluid dat zijn mond verlaat eentje die duidelijk maakt dat hij ontevreden is over haar woorden, het koosnaampje of een combinatie van beiden. Waar haar hoofd ging voor een ander deel, weet het toch zijn kaak te raken. De impact op haar hoofd voelt ze overduidelijk, maar ze heeft het idee dat hij hem beter zal voelen om de een of andere reden. Mijn zijn grip iets losser weet Nunnie zich vrij te maken uit zijn ijzeren greep en de fles tussenbeide te krijgen.
'Bied je jezelf aan?'
De geamuseerde toon iets dat haar niet ontgaat. Zijn antwoord een snelle na haar eigen woorden, waarop ze gefrustreerd haar hoofd schud. Voordat woorden echter haar keel al kunnen verlaten klinkt er een grom, en is hij haar zelfs al voor.
'Nee dankje Nunnie, je bent niet mijn type, leugenachtig onderkruipsel e—'
'Als dat onze Jax en Nunnie niet zijn. Laat het me even weten als jullie klaar zijn. Al gaat dat natuurlijk wel ten koste van de pauze.'
Sean onderbreekt Jackson in zijn woorden, wat maar goed is. Nunnie weet niet wat ze anders aan had moeten horen vanuit de langere man. De woorden dringen echter niet direct tot haar door, gezien ze na de twee maanden hier nog enig vertrouwen heeft in de cipiers. Het idee dat zij de ruzie komen verbreken een aanwezige, waardoor de klap op haar pols haar helemaal ontglipt. De luide schreeuw die ze hiermee hoorbaar maakt een kwade, terwijl haar ogen woedend richting de desbetreffende plek schieten. De fles valt met een klap op de grond, veroorzaakt hierbij een golf aan drank en glasscherven.
Wanneer ze omhoog kijkt staat Jackson ineens aardig dichtbij, en doordat dit haar af weet te leiden ziet ze de vuist die impact maakt op haar neus niet aankomen. Kreunend van de pijn grijpt ze ernaar met haar rechterhand. Het bloed voelt ze langzaamaan al eruit sijpelen, waarop ze een klagend geluidje maakt, deels door de pijn en deels door de frustratie.
Met haar hoofd omlaag gericht ontgaat het haar opnieuw compleet dat Jackson uithaalt, ditmaal haar vlechten vastgrijpend zodat ze hem aan kan kijken. Haar hand haalt ze gehaast van haar neus af, gezien ze hem geen seconde vertrouwd en deze liever tussen hen in plaatst. Met haar handen tegen zijn borst aan gedrukt voelt ze zich al stukken zekerder.
'Al spijt van je actie?'
'Nee,' mompelt ze gepijnigd, terwijl haar hand dan uiteindelijk uithaalt. Niet naar zijn gezicht, niet tegen zijn borst maar een stevige grip op zijn edele delen. De kneep die ze geeft een harde, terwijl haar gezicht veranderd in dat van pure woede.
Het is dan dat Ronan hem weg lijkt te halen bij haar, voordat ze haar plan helemaal kan voortzetten. Pas wanneer de grip op haar vlechten los zijn laat ze haar blik wegglijden van die twee, voordat deze richting Sean glijdt. De woede leesbaar achter haar donkere kijkers, maar handelen doet ze niet. Ze schudt alleen haar hoofd. De teleurstelling er duidelijk opmerkzaam in.
'Vertel me Sean, was dat jouw briefje? Waren dit al jouw briefjes?'
Ze grijpt naar het verfrommelde stukje papier in haar broekzak, waarna ze deze zijn kant op werpt. Gezien het niet al te groot is, dwarrelt het eerder omlaag dan dat het enige dramatische impact heeft. Haar aandacht gaat echter al gauw weer richting haar neus, waar ze voelt of deze nog bloed. 'Ga je me naar de dokter brengen?' Haar kijkers zoeken die van Sean weer op, haar blik onveranderd en haar toon alles behalve respectvol te noemen na wat haar zojuist overkomen is.

RONAN LOGAN WILSON
" I'm going to make a very beautiful life for myself —— no matter what it takes. "

'Ah, kijk eens aan. We hebben een ruzie.'
Het gemompel, waar Ronan zonder enig probleem uit weet te halen dat de hoofd-cipier vermaakt is, bezorgd hem een onprettig gevoel. Al vanaf zijn eerste stap op het eiland had hij een vervelender gevoel, maar dat betekend niet dat hij minder zijn best doet. Wanneer ze dan ook naar binnen wandelen volgt Ronan Sean op de voet, hierbij de reden vanuit de andere man negerend voor nu.
Het kost Ronan een snelle handeling waarbij hij op zijn tenen gaat staan om daadwerkelijk te kunnen zien wie er een ruzie hebben, waar de conclusie niet moeilijk te maken is. Jax en Nunnie. Een zachte zucht rolt over zijn lippen heen, terwijl hij zichzelf maar bezighoudt met andere bezigheden. Zoals het eten. Deze mening lijkt Sean echter niet te delen, hij blinkt niet eens op die woorden. Ronan's blik blijft echter op Sean gericht, waarbij hij hem maar vraagt wat er dan moet gebeuren.
'Op wie zet jij in? Vijftig dollar op Jax.'
De overduidelijke vermakelijke toon in zijn stem, evenals algemene houding, zorgt ervoor dat Ronan een frons moet binnenhouden. De woorden vanuit Sean weten hem tot op de dag van vandaag te choqueren, maar dit topt de cake. Ronan schraapt daarom zijn keel. 'Vijftig op Nunnie.' Hij volgt de andere man dan ook maar na zijn gebaar, waarbij hij zijn weg evenals richting de gevangenen maakt.
Degene die aan de kant gaan zijn overduidelijk klaar met pottenkijken, gereed om te beginnen met hun dag, maar degene die blijven staan zullen een showtje krijgen, verwacht Ronan op dat gegeven moment. De blonde cipier kijkt toe hoe de langere man de groep uit elkaar weet te krijgen met zijn wapenstok, wat zijn wapen naar keuze lijkt te zijn in dit soort gevallen.
'Als dat onze Jax en Nunnie niet zijn. Laat het me even weten als jullie klaar zijn. Al gaat dat natuurlijk wel ten koste van de pauze.'
De woorden laten Ronan weer even naar de hoofd-cipier kijken, waarna zijn blik over de twee gevangenen glijdt, neemt hen hierbij van top tot teen in zich op om bij Jackson te eindigen. Deze slaat net hardhandig op de pols van Nunnie, waardoor de fles met een luide klap op de grond kapot valt en al gauw ziet Ronan ook de vuist tegen haar neus aankomen. Wanneer Jackson de vrouw echter achterover trekt bij haar lange vlechten springt de blonde cipier in zonder een bevestiging te vragen aan Sean. Zijn ene arm sluipt rond de nek van Jackson, waarbij hij de man achteruit weet te trekken. Zijn grip een ruwe, gezien hij niet van plan is de andere man er vandoor te laten gaan. Hierbij weet hij ook zijn arm beet te pakken, welke hij tegen zijn eigen rug aan drukt.
Pas wanneer hij Nunnie los heeft leidt Ronan trekt hij de man echt weg van de groep, gooit hem hierbij ruwer tegen een andere muur aan, zichzelf direct tegen hem aan gedrukt. 'Kun je wel tegen weerloze dames?' De cipier trekt Jackson's arm wat hoger, zodat er meer druk op zijn schouderblad komt te staan, waar hij hem mee tracht te laten antwoorden. 'Want ik zie het je graag proberen tegenover mij bijvoorbeeld.' De laatste woorden eerder een sis nabij zijn oor dan wat anders. De uitdaging achter zijn stem een duidelijke, ondanks dat zijn toon onveranderd blijft.

Cipier 7 months
Outfit Barracks, with Sean > Jackson

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 11:23 ]

• • •

27 aug 2020 - 18:47 Velns is offline

Velns 1631

Jax Thorpe
27 years old | Prisoner | 25 months | barracks| Nunnie

Het schudden van haar hoofd als antwoord ontgaat hem praktisch gezien. Hij had niet eens verwacht dat ze ermee zou instemmen en om eerlijk te zijn ligt daar zijn focus ook helemaal niet. Ook het geluid van de barstende fles, is niet iets wat zijn hersenen registreren op het moment. Ze zijn bezig met het verwerken van iets anders op het moment.
De fles tussen hen in weet hij uit haar hand te slaan door haar pols te raken maar hij geeft haar niet de kans om iets uit te halen - waardoor hij zelf ook niet de kans heeft om te genieten van haar pijnkreten. Een bloedende neus is het gevolg voor Nunnie nadat Jax uithaalde en haar vol in het gezicht raakte, het aanzicht bezorgt hem een zelfvoldaan gevoel maar verder gunt hij zichzelf geen tijd en hij grijpt de dame alweer bij haar haren, haar handen tegen zijn borst negerend.
''Nee,'' mompelt ze tot zijn grote ergernis. Misschien had het hem nog iets gekalmeerd als ze nu zou smeken maar hij had beter moeten weten. Een dame als Nunnie smeekte niet. Afgeleid door de opborrelende woede merkt hij pas te laat dat haar hand uithaalt en hij krimpt automatisch in elkaar als ze een wel héél gevoelige plek beet heeft.
Nog voor hij kan reageren of Nunnie verder kan, klemt een arm zich om zijn keel en brengt hem uit evenwicht waardoor hij niet anders kan dan zich mee laten slepen. Gefrustreerd spartelt hij, wil hij Nunnie niet loslaten maar heeft hij geen keuze, nog lang niet klaar met Nunnie. Helaas zorgt de arm op zijn rug er al vrij snel voor dat Jax een stuk tammer is. De klap tegen de muur laat hem zacht kreunen en voor een moment sluit hij zijn ogen, wetende dat hij toch niks kan maken tegen de bewaker. Niet in deze positie.
''Kun je wel tegen weerloze dames?'' Een grommend geluid rolt uit zijn keel als zijn arm hoger gedrukt wordt en opnieuw doet hij een poging tot bewegen, al levert hem dat opnieuw weinig op. ''Want ik zie het je graag proberen tegenover mij bijvoorbeeld.'' Kort fronst hij, waarna een geamuseerde lach over zijn lippen rolt.
''Nunnie? Weerloos? Oh Ronnie,'' Afkeurend schud hij zijn hoofd - in hoeverre dat gaat in zijn benarde positie, uiteraard. ''Je hebt nog veel te leren hier.'' De arm had hij in eerste instantie niet meteen herkend en hij moet bekennen dat hij niet zoveel kracht bij de kleine man had verwacht.. al heeft Ronan hem ook wel in een gunstige positie vast, waarin weinig kracht nodig is.
''Volgens mij wachtte je op dit moment, of niet? Vind je dit opwindend?'' daagde hij de cipier op zijn beurt uit. ''Ik zie je wel kijken hoor, en nu.. zo met je lichaam tegen het mijne.. ik voel al wel wat voor effect dat heeft, hoor.'' Met zijn woorden doet hij een poging zijn onderlichaam wat meer te bewegen - puur om te peilen of hij een reactie kan uitlokken.

29 aug 2020 - 20:54 KIaus is offline

KIaus 21035

Bowties were never Cooler

30 aug 2020 - 20:21 KIaus is offline

KIaus 21035

Cian Ó hEaghra
31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • Another day, another tragedy • Alone

Het beloofde een lange zware dag te worden. Ik had mijn tas al ingepakt, met extra infusen en handschoenen. Ik had geen idee wat ik op het strand zou aantreffen, maar mijn ervaring leerde me dat uitdroging voor de levenden altijd op de loer lag, en lijken geen vreemde vondst waren op dit vervloekte eiland. Nu zat ik aan mijn bureau wat papierwerk te doen terwijl ik mijn tweede bak koffie van de dag opdronk en een kom cornflakes at. In de verte hoorde ik het ontwaken van de gevangenen. Het zou niet lang duren voor we zouden vertrekken. De klok aan de muur gaf aan dat het nog even zou duren, maar met mannen als Sean en Chance wist je het nooit. Zo at ik de laatste hap van mijn ontbijt op en spoelde het weg met koffie. Mijn ziekenboeg was op het moment leeg, een uitzondering. Normaal lagen er altijd wel een of enkele gevangenen die te erg waren toegetakeld om direct op te kunnen lappen. Nu was het stil.
Ik zette mijn laatste notities op papier, voor ik alles veilig opborg in een kast met een slot. De sleutel hield ik dichtbij me. Dit was allemaal informatie die de bewakers hier echt niet hoefden te weten. Ze wisten al goed genoeg hoe ze mensen moesten martelen, daar hadden ze geen extra informatie voor nodig. Ik was klaar voor de dag, zo klaar als dat ik kon zijn. Je wist nooit wat je hier te wachten stond. Ik hing mijn tas over mijn schouder en checkte nogmaals of ik echt alles had wat ik dacht nodig te hebben. Ik pakte nog wat meer papier in, net als wat meer standaard spullen en medicatie. Ik sloot de tas af, stopte mijn stethoscoop in mijn zak, en keek nog even rond. Met iedereen op het strand, was er geen reden om hier te blijven. Ik klikte het licht uit en draaide de deur achter me op slot. Er waren al te vaak medicijnen verdwenen. Ik zuchtte nog diep voor ik naar buiten liep. Daar wachtte ik tot iedereen zou vertrekken richting het strand.
Plots hoorde ik wat schermutselingen uit de barakken komen. Zonder echt na te denken liep ik erheen. Ik wilde niet in de problemen komen, maar tegelijkertijd had misschien iemand hulp nodig. Ik keek om het hoekje en zag weer eens een heel schouwspel voor mijn ogen opdoemen, natuurlijk met Sean in het midden ervan. Ik schraapte mijn keel even en stapte toen echt de hoek om. "Is mijn hulp hier nog nodig, of kan ik vast richting het strand vertrekken?" vroeg ik, in de hoop dat deze vraag alleen al alles een beetje zou dimmen.

[ bericht aangepast op 14 sep 2020 - 19:29 ]

Bowties were never Cooler

31 aug 2020 - 19:00 Kefe is offline

Kefe 5051

──────────────────────────────────── Chance Dotts ────────────────────────────────────

Prison warden of Heartbeat Island ♦ One dangerous motherfucker

Luciana's geforceerde glimlach zou Chance uit duizenden herkennen. En het vermaakte hem, meer dan hij toe wil geven. Haar antwoord een zachte variant van zijn eigen begroeting, waarop hij maar stil blijft. Voor een psycholoog heeft hij haar vaker onzeker over zien komen dan zelfzeker, maar dat kan aan zijn wantrouwende kijkers hebben gelegen. Of aan zijn eigen gedrag, wie weet.
'De vroege uurtjes zijn hier niks nieuws.'
Haar antwoord opnieuw kort, zonder teveel poespas. Ergens waardeert hij het, maar het is vele malen leuker dan ze zelf denkt. De manier waarop ze zichzelf geen houding weet te geven maakt hem al duidelijk dat ze de glimpen van zijn ware zelf opgemerkt heeft, maar waar ze nog niet op durft te handelen omdat ze er niet zeker van is. Of uit angst, dat zou nog mooier zijn. Toch is het de aantrekkelijke psychologe niet waarvan hij zomaar verdenkt dat ze een bang poppetje is, mede door haar dossier. Het zéér behulpzame dossier dat hij tot zijn beschikking heeft.
'Heb je ze liever gehoorzaam dan?'
'Het lijkt erop dat je op zijn minst één ding correct heb weten te lezen, Luciana,' antwoord hij direct terug, zijn toon vriendelijker dan zijn daadwerkelijke woorden — wat hij niet eens poogt te verbergen ditmaal. Een zachte, humorloze lach rolt over zijn lippen, terwijl hij zijn aandacht verlegd richting de nieuwelingen.
Waar de cipiers niet in de gaten lijken te hebben dat de twee dames in de rij hun zojuist verkregen outfit over hun kleding aantrekken is het de gevangenisdirecteur niet ontglipt. En hij heeft precies gezien vanuit welke van de twee het kwam, dus dat komt dan ook mooi uit — zulke dingen kunnen aardig tegen ze gebruikt worden.
Het betekend daarom wel dat hij haar terug kan pakken op haar streek, wat hem dan weer wel weet te vermaken. Zijn gezicht is daarom emotieloos wanneer het duo hen kant op wordt geleidt — nadat Chance dit heeft geseind tegenover de betreffende cipiers.
'Wilde je ze apart houden?'
Chance keert zich tot Luciana met een blik alsof hij haar daadwerkelijk wil vragen hoe incompetent ze daadwerkelijk is in haar werk, voor hij zijn schouders subtiel op weet te halen en haar weer een glimlach toont — deels om haar juist in de war te brengen, en misschien ook om te zien hoe lang het haar daadwerkelijk duurt om zijn ware aard te vinden. Ze kan er immers toch niets mee, dus dat is al een vermakelijk spelletje op zich. Wanneer de twee dames voor hem staan keert hij zich daarom tot hen.
'Wat fijn te zien dat jullie zo gehoorzaam zijn,' begint Chance kalm en oprecht — ondanks dat hij alles behalve eerlijk is. 'Welkom op Heartbeat Island. Mochten jullie voorheen in een gevangenis hebben gezeten dan waarschuw ik jullie alvast — dit is geheel anders. Er zijn geen muren, maar vergis je niet in het gevaar van het water. Zoals ik begrepen heb zaten jullie al vast in een storm.' Zijn toon en houding haast geruststellend te noemen, gezien hij eerst eens wil zien met wat voor personen hij een spelletje kan spelen.
'Hebben jullie eventueel al vragen?' Chance laat zijn vragende blik van de ene dame naar de andere glijden, zijn hoofd ietwat gekanteld om de achterdocht binnenin zichzelf te verbergen. 'We zullen namelijk nog even wachten op de herrieschoppers en dan is het alweer tijd om aan de slag te gaan.'
Zijn aandacht glijdt richting de andere gevangenen welke beginnen te naderen, welke hij niet eens een welkomstpraatje of een daadwerkelijke blik gunt — enkel een knikje in het algemeen. Hij gaat zichzelf echt geen twee keer herhalen, daar is zijn tijd te zeldzaam voor. 'De spullen die jullie bij hebben mogen jullie achterlaten bij jullie bedden, om vervolgens de rest te vergezellen.' Na die mededeling begint Chance te lopen, draait hiervoor nog op zijn hiel om richting de barakken, waarbij de andere cipiers vrijwel direct alert zijn en hen volgen.

I'm your little ray of pitch black.

4 sep 2020 - 14:26 Reeses is offline

Reeses 1270

SEAN ADAMS
Head Guard ~ 42 years old ~ His own clothes ~ w/ Nunnie (Jax / Ronan) ~ barracks of the prisoners

“Vijftig op Nunnie.”
Een ander antwoord verwacht Sean niet vanuit de nieuwe, waardoor hij een kort maar bevestigend knikje geeft. De man lijkt nog altijd weinig tot geen tegengas te geven en Sean is benieuwd hoe hij op de vechtende gevangenen gaat reageren. Zonder enige voorzichtigheid of zich te bekommeren om extra gewonden, maakt Sean zijn weg door de toeschouwers tot hij uiteindelijk Nunnie en Jax in het oog krijgt.
Sean maakt zichzelf herkenbaar met zijn stemgeluid – een duidelijke opmerking tussen het tweetal ingooiend. Ze echter uit elkaar halen doet Sean niet, overduidelijk genietend van het entertainment dat de twee hen geven. Zij zijn immers begonnen en de vijftig dollar die hij op Jax heeft ingezet, maakt Sean ook geen aanstalten doen maken hen uit elkaar te handelen. Hij overweegt zelfs serieus een handje te helpen, daar hij geen zin heeft de weddenschap van de nieuwe te verliezen.
Desondanks hoeft Sean niet te twijfelen aan Jax’ vechtkunsten, gezien op dat moment de man Nunnie met een goeie klap op haar pols weet te raken. De schreeuw en het glasgerinkel dat daarop volgen, doen Seans mondhoeken enkel verder omhoog krullen. Pas wanneer Ronan zich tussen het vechtende duo in lijkt te mengen en zich ermee gaat bemoeien, bergt Sean met een zucht zijn wapenstok op. Het is overduidelijk dat de nieuwe nog een paar lesjes nodig heeft in de omgang met gevangenen.
Terwijl Ronan zich op Jax werpt, concentreert Sean zich op Nunnie – hoewel hij die nieuwe vanuit zijn ooghoeken in de gaten houdt. Het is namelijk ook niet de bedoeling dat een gevangene één van de bewakers in elkaar trimt, of ze nieuw zijn of niet. “Vertel me Sean, was dat jouw briefje? Waren dit al jouw briefjes?” De woede in de stem van de brunette is onmisbaar, evenals in de blik die ze hem toewerpt, al doet het Sean niet ineen krimpen. “Wie weet,” antwoord de hoofdcipier doodleuk en kijkt Nunnie met een haast spottende blik aan. “Maar het is niet helemaal gelukt hè?” Seans blik dwaalt af naar de grond, waar de resten van de fles over de grond liggen verspreid en de alcohol langzaam wegsijpelt. “Geen drie soorten contrabande. Helemaal niet, zou ik zeggen zelfs.” Hij zet een stap dichter naar Nunnie toe, zijn gezicht dreigend dichtbij het hare. “Wordt je dan toch liever de gehele nacht wakker gehouden, huh?”
De blik die de brunette hem vervolgens toewerpt, staat Sean niet aan. “Ga je me naar de dokter brengen?” Een spottend geluidje ontsnapt uit Seans mond. “Wat denk je zelf?,” reageert hij honend. “Voor die drie klappen? Daar heb jij geen dokter voor nodig, Nunnie.” Haar naam spreekt hij spottend uit, terwijl zijn blik richting Jax en Ronan gaat. “We kunnen het gevecht nog wel even doorzetten,” oppert hij dan, alsof hij daadwerkelijk de opties met Nunnie doorneemt. “Misschien dat je dan echt een dokter nodig heb. Al overweeg ik ook je daarna gewoon aan het werk te zetten, gezien je missie is gefaald.”

POPPY MAEVE WILSON
Prisoner ~ 26 years old ~ Outfit + uniform ~ w/ Chance and Luciana ~ boat and beach ~

Terwijl we de boot verlieten was het haast een opluchting dat de enige andere dame zich achter mij bevond en niet de man met wie ik het de avond ervoor aan de stok had gekregen, toen we bij het haventje stonden te wachten om op te stappen. Diezelfde man had toen achter mij gestaan en ik vond hem iets te handtastelijk – we waren nog niet geboeid. Voor ik meer kon doen dan enkel mijn nagels over zijn gezicht te halen werd ik al weggetrokken en voelde ik hoe het koele metaal van de boeien zich rond mijn polsen vestigden. Ook de andere gevangenen hadden de handboeien om gekregen, iets dat ze mij niet in dank afnamen.
De cipiers leken niet in de gaten te hebben dat ik en de andere dame ons uniform over onze eigen kleding hadden getrokken, al zouden ze daar vroeg of laat toch wel achter komen. Op dat moment interesseerde het mij echter niet en was ik eerder verbaasd over de staat van het uniform, dat een combinatie was van sjofel tot regelrecht versleten. Ik besloot mijn commentaar nog even voor me te houden, terwijl wij twee uit de rij werden gehaald en in de richting van de man en vrouw werden geduwd.
“Wat fijn te zien dat jullie zo gehoorzaam zijn,” begon de man en kort schoot mijn wenkbrauw omhoog, al besloot ik opnieuw niks te zeggen. Was hij nou werkelijk zo kortzichtig? Ik besloot echter nog niks te zeggen en terwijl hij verder sprak. “Welkom op Heartbeat Island. Mochten jullie voorheen in een gevangenis hebben gezeten, dan waarschuw ik jullie alvast – dit is geheel anders. Er zijn geen muren, maar vergis je niet in het gevaar van het water. Zoals ik begrepen heb zaten jullie al vast in een storm.” Een kort knikje kwamen zowel vanuit mij als vanuit de brunette. “Dat kun je wel zeggen, ja,” mompelde ik.
“Hebben jullie eventueel al vragen?,” vroeg de man vervolgens. “We zullen namelijk nog even wachten op de herrieschoppers en dan is het alweer tijd om aan de slag te gaan?” Ik plukte aan het uniform en volgde even de blik van de man, richting de drie andere gevangenen. Zij hadden net zo’n haveloos uniform als ik en de brunette, constateerde ik. “Hebben jullie niks, euh, beters, dan dit?,” kon ik het niet laten te vragen.
Toen ook de drie andere gevangenen zich bij hen voegden, sprak de man verder. “De spullen die jullie hebben mogen jullie achterlaten bij jullie bedden, om vervolgens de rest te vergezellen.” - “De rest vergezellen? We hebben de godganse nacht op die klo…” Die laatste woorden slikte ik haastig in terwijl ik de man met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Ik kon inmiddels uit ervaring spreken en daardoor had ik geleerd dat het beter was om degene die de baas over je waren te vriend te houden, tot je zag hoe streng ze daadwerkelijk waren.
Mijn blik flitste kort naar de vrouw, voor ik weer terug keek naar de man. Hij leek mij een beetje softie, iemand die relatief gemakkelijk om te praten was. “We hebben de halve nacht op die boot gezeten,” herhaalde ik, mijn toon een stuk rustiger. “Dan hebben we toch wel recht op een ontbijt, een douche… Dat soort dingen?” Ik probeerde mijn stem vriendelijk te laten klinken, een beetje flirterig – gezien de meeste mannen in dit beroep daar toch wel een beetje gevoelig voor waren.
Echter begon ik inwendig te vloeken toen de bewaker die mij de avond ervoor had weggetrokken, zich bij de man en de vrouw voegde en hen iets toefluisterde – maar net niet hard genoeg om het voor ons verstaanbaar te maken. Ik was ervan overtuigd dat hij verslag uitbracht van het kleine akkefietje van gisteravond.

15 sep 2020 - 10:45 Kefe is offline

Kefe 5051

───────────────────────────────────── Zaidee Sloan ─────────────────────────────────────

Prisoner of Heartbeat Island ♦ 17 months ♦ Sleeping barracks w/ Máirín

'Alsof ik overreden ben door een vrachtwagen.''
Zaidee humt begripvol, terwijl ze haar ogen nog eens over de tengere blondine laat glijden — de enige persoon die het tot dusver met haar heeft vol weten te houden. Haar soulmate, al is het op geheel andere wijze dan anderen het kennen. 'Klinkt heerlijk.' Het sarcasme hoeft niet eens tussen haar lippen door te vloeien, beide weten dondersgoed hoe laat het daadwerkelijk is.
Het is duidelijk te zien dat Máirín haar opmerking ergens kan waarderen, en waar haar lippen net vaneen wijken om een antwoord te geven start de drama voor deze gegeven ochtend. Zaidee's blik glijdt er dan ook in afkeuring heen, terwijl ze evenals opmerkt hoe de cipiers binnenwandelen. — waar ze evenals een gevatte opmerking over geeft, de koosnaampjes voor de personen die hen horen te bedaren.
Het feit dat haar beste vriendin stil blijft iets dat voor Zaidee al helemaal een duidelijk beeld schept over de gemoedsrust van Máirín, al is het haar allemaal al niet ontgaan hoe zwaar ze het heeft. Waar de blondine normaliter een echte doorbijter is die haar mening duidelijk laat horen is de stilte allesoverheersend. Toch maakt de brunette er geen opmerking over gezien ze dondersgoed weet wat er speelt met haar — heeft het stokje in al zijn glorie gezien. Het nieuws eentje die de huurmoordenares enkel voor heeft gezorgd dat de brunette haar beste vriendin alleen maar meer wil beschermen.
'Stelletje waardeloze sukkels.'
'Dat ze hun werk maar doen,' kaatst Zaidee knorrig terug. Ze is echter niet van plan ertussen te springen, want ondanks dat zijzelf geen problemen heeft met Jax is het ergens toch wel Nunnie die ze zou willen helpen — als ze het kind mocht althans. Een geïrriteerde zucht klinkt er dan ook vanuit haar wanneer ze beseft dat hierdoor ontbijt zal komen te vervallen. En dat is juist hetgeen dat ze weigert te pikken, voornamelijk door de toestand van de blondine naast haar.
'Het is weer zo ver. Hoe lang dit keer voor ze ingrijpen, denk je?'
'Ik zou zeg—' voordat Zaidee de zin al af kan maken, na het vertonen van alfamannetjesgedrag vanuit Sean, lijkt Ronan degene te zijn die Jax beetpakt. De brunette kijkt waakzaam toe hoe de bewaker haar medegevangene beetpakt, voor hij deze wegsleept uit haar blikveld.
Zaidee keert zich hoofdschuddend weg van het tafereel, weet dondersgoed dat Jax de cipier met gemak aankan als het inderdaad aangaat op een één op één. Haar chocoladebruine ogen keren zich dan tot haar partner in crime, waarna de brunette opstaat. 'Ik ga ontbijt voor je regelen. . . dit kan zo niet.' Zaidee's woorden vastberaden, terwijl ze haar weg richting het luik maakt — daar ze het voedsel miniem kan ruiken. Nu iedereen toch druk bezig is met de aanwezigheid van Sean, heeft ze vrij spel.
Het luik wordt geopend, waardoor Zaidee met haar armen op het aanrecht leunt en de twee heren erachter aankijkt door haar wimpers wanhopig heen en weer te knipperen. 'Goedemorgen, mag ik vragen hoe lang het nog gaat duren?' Haar hoofd kantelt alsof ze de onschuld zelve is, terwijl haar wenkbrauw ietwat omhoog schiet.
'Vijf minuten.'
'Oh, dat gaan we denk ik niet redden. . .' Zaidee kijkt rond alsof ze nadenkt over een oplossing. 'Wat staat er op het menu, is er geen kans iets te krijgen? Ik voel me echt wat zwakjes vandaag.' Het kost de man uiteindelijk wat overtuiging, waardoor de brunette haar meest onschuldige uitdrukking tevoorschijn tovert, voor ze hem al dingen in een servetje ziet stoppen.
'Zou mijn vriendin ook wat mogen?' in een zwoele handeling glijdt haar tong langs haar lippen, voordat ze hem een tweede setje gereed ziet maken. Ze ziet een stukje brood erin verdwijnen, iets dat een slap aftreksel van wat vlees moet voorstellen en zelfs een bakje yoghurt, waardoor ze dankbaar knikt naar de man, voor ze twee wegwerplepels achter de balie tevoorschijn haalt en heupwiegend haar weg terug maakt richting Máirín — waakzaam dat ze beide pakketjes ver uit het blikveld van anderen vandaan houdt. Achter haar hoort ze het luik nog net sluiten.
'Wonder boven wonder,' mompelt Zaidee richting de blondine, voor ze beide pakketjes op het bed van de dame legt, opnieuw verborgen uit het zicht. 'Eet alsjeblieft, er is sowieso die yoghurt, volgens mij is één van de twee degene die je lekker vindt.' Zelf heeft de brunette lang niet zoveel honger als haar beste vriendin, waardoor die richting het bed wijst alsof ze Máirín wil vertellen dat ze maar beter kan gaan zitten.

I'm your little ray of pitch black.

Index RPG Actieve Topics Zoek