[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

Belial’s dreigementen deden de jongen minder dan ze zouden moeten, maar Laslo wist dat zijn mentor hem toch niks kon maken. Geweld gebruiken naar leerlingen was niet toegestaan en hij was al overleden. Daarom ook dat Laslo slechts zijn schouders ophaalde. Het maakte hem niet zoveel uit als ze het kantoor niet bereikten, hier op de gang konden ze evengoed hun gesprek houden toch? Daarnaast bleken ze er toch bijna te zijn, aangezien Belial niet veel later met veel kracht een deur open gooide. De man had zeker zijn dacht niet, of zo. Misschien moest hij eens een dagje vrij nemen?
      Laslo negeerde de duw tegen zijn achterhoofd. Hij was inmiddels wel wat gewend van Belial, die zijn emoties duidelijk alleen maar fysiek kon uiten. Erg primitief wezen was het ook, nooit geleerd om te communiceren. Laslo ging op de stoel zitten tegenover Belial’s bureau en keek toe hoe hij een glas whiskey vulde. Het deed Laslo licht fronsen, aangezien het middaguur nog niet eens bereikt was. Zijn mentor ging een zware dag tegenmoet als hij hier al een drankje voor nodig had. Met een half oor luisterde Laslo naar alles wat Belial hem te vertellen had. Iets over dat er regels waren die hij moest volgen, dat het leuk was om Laslo neer te zien gaan en iets over dat de arme man zijn koffie niet eens kon opdrinken. Pas toen Belial over sancties begon, werd Laslo’s volledige aandacht getrokken. Dat kon niet goed aflopen voor hem.
      Even later stond Laslo weer buiten, chagrijniger dan toen hij binnenkwam. Als straf werd er van hem verwacht dat hij drie weken als boksbal ging spelen tijdens Belial’s lessen. Ze hadden hier geluk dat je een straf niet kon weigeren, anders had Laslo dat zeker gedaan. Hoezo stond een straf als deze gelijk aan het een paar klappen verkopen aan iemand zo waardeloos als Ramsey? Beter kreeg die sukkel een even zware straf van zijn mentor. Met grote passen was Laslo weer naar het plein gelopen, waar het inmiddels tijd was om gefouilleerd te worden, zodat er verhuisd kon worden naar de nieuwe slaapvertrekken.
      Door Laslo’s twijfelachtige gedrag van de afgelopen jaren wist hij dat hij extra goed gecheckt zou worden. Hij dacht aan de halflege fles alcohol in zijn tas, die hij hoogstwaarschijnlijk ging moeten inleveren. Ach ja, het was het proberen waard toch? Als hij er geen plezier meer aan kon beleven, dan de leraren wel. Al had Laslo natuurlijk het liefst dat de fles verborgen zou blijven. Hij raapte al zijn spullen bij elkaar en keek kort rond naar een leraar die vrij was. Uiteindelijk eindigde hij bij Jacob en Evicka, waardoor hij niet bepaald kansen zag voor zijn arme fles. Laslo slaakte een diepe zucht en liep de kant van de leraren uit.
      ”Goedemorgen, Evicka,” begroette Laslo de aarstengel, waarna hij zijn hoofd naar de docent Engelenleer draaide. “Goedemorgen, Jacob.” Hij deed wat hem werd verteld en zette de tas op de tafel neer, waarna hij de kant van de mannelijke engelendocent opliep om gefouilleerd te worden. Echter leek de aandacht van de man op iets anders gefocust dan Laslo, wat hem nieuwsgierig maakte. Laslo volgde dan ook Jacob’s blik en grijnsde toen hij zag wat precies zijn aandacht had. Evicka die Florence aan het fouilleren was. Ah, dus Jacob vond zulke dingen interessant. Of misschien wel de dames. Goed om te weten. Uiteindelijk richtte de man zijn aandacht weer op Laslo.
      ”Natuurlijk draag ik niets bij me, ik ben niet dom,” antwoordde Laslo op Jacob’s opmerking. Hij weerhield zich ervan om niet met zijn ogen te rollen, vooral omdat Evicka er bij stond en deze vrouw hem meer intimideerde dan Laslo wilde toegeven. Hij vond het dan ook absoluut niet fijn dat zijn tas door haar gecontroleerd ging worden. Misschien dat hij zijn halflege fles goed genoeg verborgen had? Laslo had er in ieder geval weinig hoop voor. “Dus, mannen mogen geen vrouwen fouilleren, hè? Waarom is dat? Bang dat we spontaan hard worden van het vrouwelijk lichaam?” vroeg Laslo, terwijl hij een snelle blik wierp op Jacob, die nu door Florence’s ondergoed aan het zoeken was. “Misschien is dat ook wel zo, eigenlijk,” vervolgde Laslo, terwijl hij zijn tas openritste voor Evicka.

Het viel Gabrièl op dat Elias het klopje op zijn schouder niet bepaald leek te waarderen, al was het hem onbekend waarom. Het liet hem kort fronsen, al hield hij de vraag voor zich. Als Elias erover wilde praten, moest hij er zelf mee komen. Om de opmerking van de jongen, grinnikte Gabrièl kort, waarna hij zijn schouders ophaalde. “Tsja, wat kan ik zeggen? Het is gewoon veel memorabeler om te zien hoe twee losers vechten om de aandacht van meisjes,” antwoordde Gabrièl, terwijl hij terug naar de plek staarde waar de heisa nu verdwenen was. Begreep hem niet verkeerd: zowel Laslo als Ramsey waren zijn vrienden, alleen snapte Gabrièl het constante haantjes gedrag niet. Hadden beide jongens dan echt niet door dat als je om een meisje moest vechten, ze alleen maar je aandacht wilde en niet jou?
      “Dacht je echt dat die kamerwisseling slechts een rumoer was? Dat is al jaren zo,” zei Gabrièl, kijkend naar Elias. Hijzelf wist het al sinds dat zijn oudere broer en zus in het laatste jaar kwamen, inmiddels ruim vijf jaar geleden, daar zij op latere leeftijd Metanoia binnenkwamen en dus minder lang op deze plek hoefden te blijven. De dag dat ze afstudeerden was de laatste keer dat Gabrièl ze gezien had en ook zou zien. Beiden hadden immers gekozen voor de kant van God. Hij snapte hun keuze niet, maar respecteerde het wel. Zijn broer en zus bleven namelijk alsnog dat, familie. Gabrièl haalde zijn schouders op toen Elias de kamerwisseling bullshit noemde. Zelf was hij het daar bepaald niet mee eens. “Bullshit? We zijn nu eindelijk van die akelige jongere jaars af. Ik werd oprecht gestoord van hun geschreeuw.”
      Gabrièl dronk in een paar scheuten zijn kopje koffie leeg en keek Elias aan. “Hey, lelijk zou ik je nooit noemen, eerder onverzorgd. Je wallen lopen namelijk van hier tot de grond van de aarde, je haar is een zooitje en je ziet eruit alsof je door Hel en terug bent geweest,” verkondigde hij zijn iets te eerlijke mening. Gabrièl grinnikte kort, terwijl hij een tweede kopje koffie maakte. Hij ging een grote dosis cafeïne nodig hebben om door deze eerste dag te komen. Niet omdat hij moe was, maar omdat hij niet de energie had om te dealen met iedereen vandaag. “Maar goed, je ruikt wel lekkerder dan de meesten hier, doe je ten minste een ding goed.” Gabrièl wilde Elias nog een klap op de schouder geven, maar weerhield zich er net op tijd van.
      ”Laslo en Ramsey liggen elkaar niet bepaald, dat testosterone gevecht was ook tussen die twee. Gezien dat feestje van vanavond voor Laslo is, is de andere niet uitgenodigd,” antwoordde Gabrièl de vraag. Er verscheen weer een grijns op zijn gezicht bij het horen van Elias’ andere woorden. Zijn eigen nachtrust vond Gabrièl wel degelijk belangrijker dan een feestje, waardoor hij ook zeker het niet al te laat ging maken vannacht. Zeker niet als ze de volgende ochtend direct met lessen zouden beginnen. “Hmm, ik vind mijn nachtrust toch echt belangrijker, moet ik zeggen. Maar we gaan zien hoe interessant het vanavond wordt. Misschien gaat er zich nog wat drama ontwikkelen, is altijd leuk om naar te kijken, moet ik zeggen.”
      ”Mijn enige eis is dat ik niet met engelen op een kamer komt. Daar kan ik echt niet mee overweg, die zijn me veel te saai en houden zich te erg aan al die kleine regeltjes…-” zei Gabrièl, waarna hij een slok van zijn koffie nam, “-… verder maakt het me absoluut niet uit. Jij?” Op dat moment kwam er geroezemoes vanuit het plein, wat waarschijnlijk betekende dat ze eindelijk gingen beginnen met het fouilleren en de koffer check. Gezien Gabrièl’s status, wist hij dat een grondig onderzoek moest ondergaan. Alsof hij echt zo dom was om zelf verboden voorwerpen mee te nemen. Alles had hij eerder die ochtend aan Jouka gegeven, zijn slaafje. Sinds dat Gabrièl het geheim van die jongen wist, was hij vreselijk makkelijk te manipuleren. Een kleine grijns verscheen er op zijn gezicht.
      ”Nou, Elias, blijkbaar komen onze wensen sneller uit dan gedacht. Het is eindelijk tijd om erachter te komen met welke sukkels we dit jaar slapen. Let’s go?” vroeg Gabrièl aan zijn vriend, waarna hij zijn spullen pakte en begon te lopen. Gabrièl draaide zich kort terug om naar Elias. “See you later, alligator,” zei hij tegen hem, waarna hij wegliep en hij Charlize tegen kwam. Een grijns verscheen er op zijn gezicht. “Lize,” sprak Gabrièl haar naam lijzig uit, terwijl hij zijn arm om haar schouder legde. Vanaf een afstandje wees Asteria naar welke docenten het tweetal toe moest lopen. Vanzelfsprekend waren het demonen, met iemand anders werden ze natuurlijk niet vertrouwd.
      ”Nou, laten we maar eens gaan? Hoe sneller we met deze onzin klaar zijn, hoe beter,” zei Gabrièl, terwijl hij de kant van Yuliya en Cyrus opliep, zijn arm nog steeds om de schouder van Charlize gewikkeld. Bij de docenten aangekomen liet hij de dame los en pleurde hij zijn tas met een klap op de tafel. Al dit serieuze gedoe was nergens voor nodig. Het was niet alsof mensen die gecheckt werden dom genoeg waren om echt verboden spullen mee te nemen. ”Ik heb niks mee, dus dit is totaal overbodig, maar goed, het moet maar,” zei Gabrièl de man, waarna hij zijn koffer openritste om het te laten checken. Mocht Cyrus iets willen vinden en hem straffen, dan zou hij bij deze erg teleurgesteld worden.