[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

MT.

---

• Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. •

Ik had de dringende behoefte gehad om mijn vriendin, Evelyn, te spreken. Waarom wist ik ook niet zo goed meer maar er zat een logisch te verklaren reden achter. Het lukte me niet geheel meer om in één rechte lijn naar de keuken te lopen, waar de kokkin zich waarschijnlijk zou bevinden en gooide de deur iets harder open dan de bedoeling was.       “Eve!” riep ik uit en er viel een lichte vorm van ‘dubbele tong’ te horen in mijn stem. Veel deerde het me op dit moment niet. Ik had belangrijkere zaken aan mijn hoofd. Zaken die te maken hadden met James Montgomery, mijn toekomstige schoonvader, die dood was gevonden in zijn slaapkamer. Vermoord. In plaats van dat ik mezelf bij elkaar geraapt had om er voor Harrison en zijn kinderen te kunnen zijn, leken de twee nu lege flessen wijn een betere optie. Ik had al te veel zorgen aan mijn hoofd. Het was gemakkelijker om dit weg te drinken dan om mijn problemen en stress daadwerkelijk onder ogen te komen. En dan te bedenken dat het de bedoeling was om er een gewone werkdag van te maken. Ik zag mezelf nu écht niet in deze staat op kantoor zitten.       “Evelynn!” riep ik nogmaals. “Waar ben je?” Ik moest me stevig vasthouden aan de rand van het aanrechtblad. De etensgeuren voor de lunch vlogen mijn neusgaten binnen en een plotselinge golf van misselijkheid overviel me. Ik wist nog net op tijd voorover te leunen boven de wastafel voordat mijn weinige maaginhoud geleegd werd.

[ bericht aangepast op 2 juli 2021 - 11:42 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

"You are always better of with a really good lie"

Het was stil in de gangen van landgoed Montgomery. Te stil als je het Meadow vroeg. Normaal gesproken waren de dienstmeisjes op dit tijdstip al druk in de weer met het lappen van de ramen of het dweilen van de ruimtes en liep de bediening af en aan om de familie op hun wenken te kunnen bedienen. Nu leek het overal uitgestorven te zijn. De vondst van het lichaam van opa James Sr speelde daar vast een grote rol bij. De stilte kwam Meadow echter wel goed uit, ze was namelijk op weg naar de studeerkamers en had geen behoefte aan pottenkijkers.       Na bijna heel haar leven in het buitenland gewoond te hebben was Meadow samen met haar gezin sinds drie maanden terug verhuisd naar de States, en nu voorgoed. Het weekend van 2 en 3 juni zou het eerste weekend worden waar heel de familie weer bij elkaar zou zijn. Dat had een knalfeest moeten worden en dat was het ook, maar niet op de manier waar iedereen op gehoopt had. Of ze verdrietig was nu haar opa het leven had gelaten? Niet echt. Ze kende de man in kwestie eigenlijk amper en daarnaast was hij recentelijk achter haar grootste geheim gekomen. Ze zou het niet hardop zeggen maar het kwam haar eigenlijk wel heel goed uit, want two can only keep a secret, if one of them is dead. Haar geheim was veilig en ze kon weer opgelucht adem halen. Het had namelijk niet alleen haar perfecte leventje kunnen verwoesten, maar ook die van Anthony.       Anthony. Zucht. Wat een man was dat. Bij de gedachten aan hem alleen al voelde ze vlinders in haar buik. Ze was wel eens eerder verliefd geweest, maar de gevoelens die ze jegens Tony voelde waren next level en had ze nog nooit eerder gevoeld. En aan vergelijkingsmateriaal had ze geen gebrek. Aandacht van haar leeftijdsgenoten had ze immers in overvloed. De jongens van haar leeftijd leken voor haar in de rij te staan, maar Do had maar oog voor één iemand. Tony. Zolang Meadow zich kon herinneren had ze een onschuldige crush gehad op de jongere broer van haar vader, die ze zo’n één á twee keer per jaar zag. Haar bezoeken waren echter van zo’n korte duur dat ze maar weinig contact momenten samen hadden gehad. Tot haar 18e was het daarom vooral het uitwisselen van heimelijke blikken. Haar gevoelens voor hem? Die hield ze liever voor zichzelf. Een relatie met Tony, dat was iets wat alleen gebeurde in haar fantasie. Het kon immers echt niet, hij was happy engaged en zou vader worden van een dochtertje. Dat hij 13 jaar ouder was en related liet ze voor het gemak even achterwegen.       Twee jaar geleden, tijdens kerst, leken haar gebeden echter gehoord te zijn en werden haar fantasieën werkelijkheid. De vonk sloeg over. Ze herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. Ze had op school de opdracht gekregen om een snuffelstage te lopen bij een beroep naar keuze. Meteen dacht ze aan Tony. Dat was de uitgelezen kans om hem één op één beter te leren kennen. Ze wist dat hij werkzaam was bij het bedrijf van haar opa, dus was de keuze voor haar snuffelstage snel gemaakt. Voordat het kerstdiner zou worden geserveerd had ze hem opgezocht in zijn study om het een en ander voor haar stage te bespreken. Hij had aan het grote antieke bureau in de hoek van de kamer gezeten en leek nog statiger dan dat Meadow zich kon herinneren. Ergens wond dat haar op. Lust leek de overhand daarna te voeren. De zoen daarop volgend was magisch, maar compliceerde de situatie. Het was licht uitgedrukt hoogstens ingewikkeld. De zoen leek Tony te verwarren. De twee repte er vervolgens met geen woord over en onderhielden ook geen contact toen Do terug naar het buitenland vertrok, maar de geschiedenis herhaalde zich daarentegen wel elke keer op het moment dat Meadow thuis kwam voor kerst of de zomervakantie.       Meadow was geduldig geweest. Al die jaren bleef ze toch voor Tony gaan ondanks dat hij gemengde gevoelens afgaf. Hij wou haar in private, maar hij praatte niet met haar in public. Het was erg confusing en Meadow had zich al meerdere malen voorgenomen om niet meer op zijn avances in te gaan, maar ze kon het niet laten. Telkens als ze elkaar weer zagen leek hun chemistry nog sterker te zijn dan voorheen. Afgelopen kerst, zo’n zes maanden geleden, waren de twee dan eindelijk verder gegaan dan zoenen. They made it, het was een lange weg geweest maar het voelde zo goed. Tony was zo lief voor haar en had haar verzekerd dat hij echt real met haar was. Ze was in de zevende hemel geweest. Ze kon het niet helpen, maar een glimlachje verscheen op haar lippen als ze er aan terug dacht. Het was perfect. Hij was perfect.       Bij de study aangekomen keek Meadow eerst omzich heen om er zeker van te zijn dat ze alleen was. De kust was veilig. Ze klopte op de gesloten deur en stapte vervolgens de kamer in. Zorgvuldig sloot ze de deur achter zich en draaide hem op slot. Ze hadden wat privacy nodig. “Wat is er met jou? Heb je een spook gezien?” Haar ogen vonden Anthony op de lederen sofa in het midden van de ruimte. De geschrokken uitdrukking was nog op zijn gezicht te lezen. “Zijn er al mensen binnen?” vroeg hij, doelend op de detectives die de dood van haar opa zouden gaan onderzoeken en wenkte haar om bij hem te komen zitten. Ze haalde haar schouders op. Ze had nog niemand gezien. Gehoorzaam liep ze op hem af en ging op de leuning van de lederen bank zitten. Ze kruiste haar benen over elkaar en draaide zich naar hem toe. Haar hand vond zijn wang en zachtjes draaide ze zijn gezicht haar kant op. Haar helderblauwe ogen stonden wat bezorgd. “Maar… hoe gaat het met jou?” Zijn vader was net door een misdrijf overleden, dat moest niet makkelijk voor hem zijn.

[ bericht aangepast op 30 juni 2021 - 10:19 ]

---

someone out there feels better because you exist

---

---

Lange werkdag, die ook nog eens een nachtshift was, honger, te moe om te protesteren; het waren voor Fyodor genoeg redenen om dan eindelijk aan Bexley toe te geven en zich mee te laten slepen naar een Dunkin' Donuts. Het lot was hen alleen niet gunstig gezind, want precies op het moment dat ze dan eindelijk zaten, ging zijn telefoon. Ze waren nodig bij een moordzaak op het landgoed van de Montgomery's, het slachtoffer was nog wel het hoofd van de familie. Jaloers familielid was dan ook de eerste gedachte die bij Fyodor opkwam. Eén probleem: deze familie was nogal groot.       'En weer tijd om te gaan,' mopperde Fyodor terwijl hij opstond, zijn gedachten zodanig bij deze nieuwe zaak dat hij zijn donut volledig vergat. Met Bexley in zijn kielzog liep hij terug naar zijn auto. Toen hij even naar achter keek om te checken of Bexley hem volgde, zag hij haar net een donut in haar mond proppen. Hij rolde, zoals altijd, even met zijn ogen om daarna de auto in te stappen. Hij had ondertussen zo vaak in alle haast moeten vertrekken dat hij niet meer hoefde na te denken over al zijn handelingen alvorens weg te rijden. Zolang Bexley hem niet afleidde.       'Mond open!' zei ze op precies het verkeerde moment, wat haar een dodelijke blik vanuit zijn kant opleverde. Natuurlijk kreeg ze het voor elkaar om hem precies op het moment te storen dat hij even zijn focus nodig had. De hint had ze alleen overduidelijk niet begrepen, want ze begon nu de donut voor zijn gezicht heen en weer te bewegen. 'Ja, wil je hem of wil je hem niet? Er zit ook nog genoeg ruimte hier hoor.'       Precies op dat moment gaf hij plankgas, hen beide in hun stoelen drukkend. Pas toen ze goed en wel op de weg reden, opende hij zijn mond voor de donut, want hij had toch echt wel honger. Bexley's lach ontging hem niet, maar hij besloot het te negeren. Voor nu. Wel bromde hij even toen hij de halve donut had weggewerkt. Ze gaf hem echter weinig tijd, want het tweede stuk volgde al gauw. Met minder handigheid deze keer, want de plotselinge plakkerigheid op zijn neus vertelde hem dat er een klodder jam op was achtergebleven.       'Bex,' gromde hij, ervan overtuigd dat dit eigenlijk helemaal niet per ongeluk was gegaan. Hij porde haar met zijn elleboog zover mogelijk, om vervolgens de jam met zijn mouw van zijn neus af te vegen, maar natuurlijk had ze direct haar weerwoord al klaar staan.       'Ogen op de weg! We willen een moord oplossen en NIET nog meer doden veroorzaken.' Fyodor rolde met zijn ogen toen ze de nadruk op het woordje "niet" legde. Als er iemand was die meer doden veroorzaakte, was zij het wel door hem continu af te leiden.       'Dan moet je me ook niet pesten tijdens het rijden,' wierp hij tegen, maar hij hield wel bewust zijn ogen inderdaad op de weg. Hij mistte op deze manier vast een hoop van haar uitdrukkingen, maar dat was misschien wel beter ook. Hij kon zich niet nog meer laten afleiden.       Het was dat de weg leeg was, dus hij kon lekker doorrijden. Misschien hier en daar iets te agressief, maar ach, ze hadden een moord om op te lossen en daar kon hij niet als een watje naar toe rijden. Hij trok even zijn wenkbrauw op toen ze het gigantische terrein opreden, maar voor nu had hij zijn focus ergens anders. De rit had hem voldoende tijd gegeven om na te denken over wraak. Eén die simpel, maar effectief was.       Fyodor liet Bexley eerst uitstappen en hij kon het niet laten om zijn ogen even op haar te laten hangen, alvorens hij zelf uit de auto stapte. Ze was druk bezig met het controleren van haar pistool, gelukkig, want hij had geen zin in een herhaling van een niet nader te benoemen incident. Hij hield zijn voeten, en ook de rest van zijn lichaam, liever heel. Dit gaf hem wel het moment om ongezien het flesje water uit zijn deur mee te nemen en de dop eraf te schroeven. Hij sloot de deur en liep met zijn handen achter zijn rug, zo het waterflesje verstoppend, op haar af. Het scheelde dat hij deze houding wel eens vaker aannam, waardoor het niet al te opvallend zou zijn.       'Zou ik een jinx op ons leggen als ik zeg dat ik hoop dat we binnen no time de dader gepakt hebben. Mijn hersenen kunnen niet al te veel heftig familiedrama meer aan vandaag,' vroeg ze hem. In plaats van haar vraag te beantwoorden hield hij het flesje water boven haar hoofd en goot het leeg. Hij grijnsde breed terwijl hij verder het landgoed op liep.       'En je mond houden jij, ik heb geen zin in jinxes.' Zijn plezier klonk echter duidelijk in zijn stem door en hij kon het ook niet laten om even te grinniken.

[ bericht aangepast op 30 juni 2021 - 13:29 ]

---

Stenenlikker

20      ✦      Outfit (zonder tasje)      ✦      With Lucas and best kitten in the world      ✦      Slaapkamer       Daar zat ze dan. In de villa van haar opa. Nee wacht, haar dode opa. De man was dood gevonden in zijn eigen kamer. Zelf was Addie niet in de buurt van die kamer geweest, haar ouders zouden haar waarschijnlijk nog net niet tackelen als ze het probeerde, maar ze ving genoeg geruchten op van personeel. Één messteek in het hart, één kogel door de kop, meerdere messteken, wurging, et cetera. Er was al genoeg politiepersoneel aanwezig om bewijs vast te leggen, maar de detectives konden ieder moment ter plaatse komen. Tenminste, dat is wat een agent haar vertelde. De beste agent had haar ook verteld dat ze niet van het landgoed af mocht en had haar zelfs geadviseerd om in de villa te blijven. Dus kwam het er weer op aan dat ze hier in de villa zat.       Misschien was het ook maar beter dat ze hier zat. Vanmorgen wilde ze, voordat het niet meer mocht van oom agent, een frisse neus halen. Gewoon een rustig rondje lopen in de buitenlucht, in plaats van in een villa zitten waar iemand dood lag. Dit was echter te veel gevraagd en algauw werd ze omringd door fotografen van tabloids. Addie was dan ook maar weer naar binnen gelopen. Één paar uur later kreeg ze een bericht van een kennis van de sportschool met een link. Kleindochter vermoordde James Montgomery een ijsprinses. De foto bij het artikel was een die die ochtend genomen was een foto van haarzelf zonder enige tekenen van verdriet. Addie had het artikel niet serieus genomen. Alleen in de inleiding al kon ze zo drie spelfouten vinden. Voor de rest werd er ook helemaal niets van waarde in het artikel gezegd. Wat theorieën over grootvaders moord, over wie zij was en wat bullshit over haar familie. Morgen was er weer een dag. Dan zou ze er wel mee dealen. In de tussentijd hoopte dat de rest van haar familie het artikel niet zouden zien én lezen.       Samen met haar broer Lucas zat ze op haar bed in haar slaapkamer van de villa, met haar kitten Mila. De rest van het gezin kon hoog en laag springen wat de kat betrof: het was haar kat. Op de achtergrond hadden de twee wat muziek aangezet, om zo de klikkende camera’s en stemmen van de nieuwslezers wat te dempen. Addie wist dat ze misschien iets meer zich zorgen moest maken over dat haar grootvader zojuist was vermoord, maar eerlijk gezegd? Ze kende de man bijna niet. Wat ze wel wist is dat hij een gigantische lul was geweest tegenover Olivia én hij had gedreigd haar geheim aan haar ouders te vertellen. Daarnaast was het jaarlijkse gezeur over dat hij zijn kleinkinderen niet zag ook vervelend. Alsof hij dat nou écht zo mooi vond. ''Wanneer denk je dat we het huis uit mogen?'' vroeg ze hardop aan haar broer. Het was nog wel stil in de villa. Te stil vergeleken met hoe druk en rumoerig het normaal was. ''Zouden de detectives er ook al zijn?'' © Nikita, big big credits naar Nikita voor de layout

[ bericht aangepast op 30 juni 2021 - 20:23 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

---

Waarschijnlijk moest Sebastian zich verdrietig voelen om het verlies van zijn vader, maar vanwege recente gebeurtenissen kon hij het niet in zich opbrengen. De boosheid om wat James Sr. hem geflikt had was nog té vers om enige tranen te kunnen laten vallen. Daarnaast leek geen van de Montgomery’s het echt zwaar te hebben op dit moment. Elk van Sebastian’s familieleden kon een verdachte zijn in deze moordzaak, als ze zo weinig emotie bleven tonen. Zeker nu de groep detectives elk moment het landgoed zouden bereiken. Ach ja, dat was meer hun probleem om op te lossen.       Aangezien ze van de politie niet de villa uit mochten – stel dat de moordenaar zou ontsnappen – besloot Sebastian maar om zijn vrouw of kinderen op te zoeken. Al had hij oprecht geen idee waar een van hun was in dit asociaal grote huis. De woonkamer misschien? Dat was waarschijnlijk wel de meest voor de hand liggende optie. Terwijl Sebastian zich naar deze ruimte verplaatste, maakte zijn telefoon een geluidje. Hij had een berichtje gekregen van een van zijn collega’s. Het was een link naar een artikel: “Kleindochter vermoordde James Montgomery een ijsprinses.” Sebastian’s wenkbrauw schoot fronsend omhoog en hij opende de link. Het werd hem al snel duidelijk dat het over zijn Addy ging. Sebastian liet een zucht horen en stuurde de link door naar zijn dochter, waarna hij met een vraag om uitleg volgde. Addy Montgomery-Kovalenko Leg eens uit, dame. Sebastian stopte zijn telefoon weer weg en bereikte de woonkamer, waar tot zijn geluk inderdaad Nadiya was. Met een grote grijns liep hij op zijn vrouw af, waarna hij haar begroette met een kus op haar lippen. “Ik heb je gemist, schoonheid,” murmelde Seb tegen haar lippen, waarna hij een arm om haar middel sloeg en haar tegen zich aandrukte. Er waren een aantal mensen in de woonkamer te vinden, waaronder hun dochter Crissy, die zoals gewoonlijk druk op haar telefoon bezig was. Tieners van tegenwoordig, hadden oprecht niks beters te doen. Verder was er niet zoveel interessants en dus draaide Seb zich weer naar Nadiya.       ”Wat zeg je ervan dat we na al dit gedoe een vakantie boeken zo ver mogelijk van dit scheit land vandaan? Drie maanden hier vind ik meer dan genoeg,” stelde Seb aan haar voor, terwijl er nog steeds een grijns op zijn lippen speelde. Hij wist dat verhuizen naar een ander land er voorlopig niet meer inzat, zeker niet nu drie van zijn kinderen naar de universiteit gingen, Crissy een modellencarrière aan het opbouwen was en Liv op het punt stond om te beginnen aan een volwassen baan. Echter weerhield het Seb er niet van het nog steeds te willen en erover te dromen.       In Seb’s ooghoeken zag hij hoe Crissy opgestaan was van de bank en op het punt stond om weg te lopen. Inmiddels kende hij zijn dochter goed genoeg om te weten wat ze van plan was en direct pakte hij Nadi’s hand om haar mee te trekken en Crissy aan te spreken. Bij het horen van zijn dochter’s geïrriteerde toon ging zijn wenkbrauw weeral fronsend omhoog. Seb was tegenspraak van de tiener wel gewend, maar dit sloeg nergens op. “Nou oké, prima. Dan vind je het vast niet erg als mama even met je meeloopt toch? Als je écht naar de wc moet,” antwoordde Seb, terwijl hij Crissy een kleine glimlach gaf. Hij wist dondersgoed dat ze niet moest plassen, maar dat ze wilde wegsluipen.       ”Mocht dat niet het geval zijn, dan ga je nu weer op de bank zitten en wacht je geduldig tot we toestemming hebben het landgoed te verlaten,” vervolgde Seb streng, terwijl hij Crissy met een hand terug omdraaide en haar een zachte duw naar de bank gaf. “Hup hup.”

[ bericht aangepast op 1 juli 2021 - 2:51 ]

---

That is a perfect copy of reality.

---

Opa James was dood en Beau wist niet goed hoe hij zich erover moest voelen. Aan de ene kant woog het hem zwaar, maar aan de andere kant vertelde een duiveltje hem dat het beter was zo. Niemand die Beau nu nog het gevoel kon geven dat hij een schande was voor de familie, omdat hij op hetzelfde geslacht viel. Niemand die hem nog uit opa’s erfenis kon schrijven. Al was Beau wel bang dat hij uit zijn vader’s erfenis zou verdwijnen zodra hij bij hem uit de kast kwam. Harrison leek namelijk evenmin echt open te staan voor alles wat anders was dan de standaard.       Beau bevond zich op dit moment in de tuin, weg van alle chaos binnen, weg van het levenloze lichaam van zijn opa en vooral: weg van zijn niet-rouwende familie, waardoor Beau zich bezwaard voelde wel iets te voelen bij James Sr.’s dood. Niet dat er tranen over zijn wangen naar beneden rolde op dit moment, maar er was wel een brok in zijn keel. Hij was immers wel het oudste kleinkind, had opa James het langste gekend, had vele goede herinneringen aan de man, voordat hij zich tegen Beau keerde dan. Hij slaakte een diepe zucht, vroeg zich af wie het hoofd van de Montgomery-familie zo erg haatte dat hij of zij zich genoodzaakt voelde hem te vermoorden.       Beau fatsoeneerde zijn haar en veegde ruw wat loze tranen weg die zich toch naar de oppervlakte hadden te weten vechten. Hij zou zich niet zo moeten voelen. Opa James verdiende niet bepaald zijn tranen. Beau voelde zich heel tegenstrijdig. In de verte hoorde hij politiesirenes. Waren ze daar dan eindelijk? Konden ze eindelijk dat vreselijke lichaam uit dit huis weghalen? Mocht Beau dan eindelijk weer terug naar zijn eigen huis? Beau hoopte dat een van de gestuurde detectives Jason was. Een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht. Het was een van zijn vele geheimen, zijn crush op deze detective. De reden dat hij zo vaak op het politiebureau te vinden was de laatste tijd.       Zodra Beau eenmaal gekalmeerd was en er geen spoor van traan op zijn gezicht te zien was, liep hij naar binnen om Harrison op te zoeken. In momenten zoals deze wilde hij het liefst bij zijn directe familie zijn, de mensen die hij het meest vertrouwde. Linnea en papa. Aangezien zijn zusje waarschijnlijk bij haar vriendje Marek te vinden was, besloot hij om direct naar Harrison op zoek te gaan. Hij vond hem niet veel later in een bepaalde ruimte.       Beau sloeg direct zijn armen op Harrison’s schouders en gaf hem een speelse klap tegen zijn wang. “Jij lijkt erg onaangedaan voor het feit dat opa dood is aangetroffen,” merkte Beau op, terwijl hij zijn vader weer losliet en tegen de muur leunde. “Enig idee hoe lang ze ons hier kunnen houden? Ik slaap comfortabeler in mijn eigen bed in ons eigen huis, eigenlijk.” Uit verveeldheid pakte Beau zijn telefoon erbij, waarna hij zijn chat met Linnea opzocht en een berichtje typte. Daarna richtte hij zich weer op Harrison.       ”Pap, ik heb serieus geen zin om het gehele moordonderzoek hier te blijven. Deze familie maakt me al letterlijk helemaal gestoord na een halve middag,” zei Beau, terwijl hij zijn vader bleef aankijken. “Kan jij niet iets regelen met ze of zo?” Pain In The Ass Lin, where u at????? Met de BF????

[ bericht aangepast op 1 juli 2021 - 2:57 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Jazmín Sofía Reyes 25 • Outfit • Alone with baby Isabella @ her bedroom

Met een lichte frons op mijn gezicht kijk ik naar buiten vanuit het grote raam van mijn slaapkamer. Buiten de hekken was het terrein gevuld met de press en meerdere politiewagens. Natuurlijk, op nieuws als dit komt iedereen af. Ik slik even en draai mezelf dan weg van het raam, waarna ik langzaam naar Isabella loop die zich comfortabel heeft gemaakt op het grote bed. Ik kon niet zeggen dat ik een ijzersterke band heb gehad met de oude man maar een dood binnen de familie weet mij toch te raken, natuurlijk. Ergens kon ik dan ook niet begrijpen dat de anderen niet meer aangeslagen waren, of ze lieten het tenminste niet zien. Aan de andere kant, James was geen makkelijk man en ik wist dat het voor sommigen wellicht makkelijker zou zijn mocht hij verdwijnen. Ook voor mij, maar uiteindelijk zou ik het nooit kunnen. Kort leg ik een hand op mijn buik en zucht even. Achter dat nieuws was ik recent gekomen, gistermiddag om precies te zijn. Ik voelde mij al een aantal dagen niet goed en ergens wist ik het, maar gister kreeg ik dan toch echt de bevestiging dat het zo was. Tijd om het Tony te vertellen had ik niet en nu is het al helemaal niet de juiste tijd. Sowieso had ik hem maar weinig gezien deze dag en ergens maakte ik mij zorgen. Het was toch zijn vader geweest. Mijn blik gaat langzaam naar Isabella en ik streel zachtjes door haar krullen om haar niet te laten ontwaken uit haar slaap. Voor deze twee vond ik het nog het ergste. Isabella was dol op haar opa geweest en de ander had niet eens de kans gekregen om hem te ontmoeten. Ik schud mijn hoofd en mijn blik gaat weer naar het raam. Het liefst had ik haar naar mijn familie gebracht tot de hele heisa over was, maar nu niemand het landgoed af mocht was dat ook geen optie. Ergens was het gewoon een gevangenis geworden, een zeer luxe gevangenis, maar nog steeds..

---

El Diablo.

Jason Benjamin King 34 • Detective • Alone @ the Montgomery mansion

Ik had net afscheid genomen van mijn dochters bij hun moeder thuis, toen ik het telefoontje kreeg. Een moord en niet zomaar een. James Montgomery.. Steenrijk, veel invloed en een familie die wellicht de meest gecompliceerde familie is die ik ooit ga meemaken. Ook een familie waar ik niet geheel onbekend mee ben, waar ik verschillende leden al ontmoet heb. Op uiteenlopende manieren maar toch. Eenmaal in mijn auto haal ik mijn handen over mijn gezicht en zucht diep. Ik wist nu al dat dit niet simpel ging worden, in zulke families was niks vanzelfsprekend. Het feit dat ze een groot team erop af gestuurd hadden zei ook al genoeg. Kort blik ik in de spiegel en schud mijn hoofd. Dit ging nog wat worden.. Met die gedachten start ik mijn auto en begin mijn weg naar het landgoed te maken. Het was niet te missen, het was een enorm gebied waar de meeste mensen enkel van kunnen dromen. Ik weet mijn auto uiteindelijk te parkeren bij die van de rest van het team en loop naar het hek, waar andere agenten mij doorlaten met een simpele begroeting. Dit was zeker niet mijn eerste moordzaak en ik wist dat veel mensen vertrouwen in mij en natuurijk de andere detectives hadden, maar ze hebben denk ik niet door wat voor familie dit is. Dit gaat niet zomaar over zijn en vanzelfsprekend gaat het niet worden. Eenmaal bij de grote voordeur wordt de deur opengedaan door een van de huishoudsters, die mij al snel binnen laat als ze mijn badge ziet. En nu... Waar moet ik godsnaam beginnen, zelfs ik moet erover nadenken. Ondertussen maak ik langzaam een weg door de vele gangen en stop als ik een wel heel bekende stem hoor. Beau.. Troublemaker eerste klas die ik net iets te vaak tegenkom, al zal ik er niet lang over klagen. Mijn blik valt op hem vanuit de gang en ik sla mijn armen over elkaar, terwijl mijn ogen op hem blijven rusten. Ik wou het niet graag zeggen, maar hij was een verdachte, dat waren ze allemaal. Maar ik ken hem wel, misschien moest ik dan ook maar met hem beginnen.

---

El Diablo.

HEATHER KATHERINE HAYES

---

Earlier that morning

Met een plateau in mijn handen was ik de trap opgeklommen, met trots kon ik zeggen dat het de eerste dag was dat er geen thee kopje en duizend stukken van de trap knalde. James Sr Montgomery was een wat norse man in de ochtend dus zijn thee was nodig om die rimpels toch iets te minderen, althans ik vermoedde toch dat hij daarom thee dronk dan koffie. Eens voor de slaapkamer deur maakte ik mijn ene hand los van de plateau, waardoor hij even onstabiel wankelde. Het gevaarlijke gerinkel deed me de plateau iets beter balanceren, waarna ik tevreden mijn rokje nog iets rechter trok vooraleer ik op de deur klopte. "Goeiemorgen, ik ben hier met uw thee." sprak ik vrolijk en wachtte op de gewoonlijk norse, 'Eh binnen' al leek deze niet meteen te komen. Ik klopte nogmaals. "Sir?" Weer geen respons. Ik perste mijn lippen even samen, haalde mijn schouders op en opende de deur. Ik had mijn blik op het servies gehouden, gezien een zware plateau vasthouden met 1 hand nog niet een talent van mij te noemen was. "Goeiemo-" Mijn blauwe ogen gleden op en een luid gekletter van brekend porselein en vallend zilver echode door het huis heen gevolgd door een hoge gil die uit mijn longen kwam. Wat erna volgde was zo'n waas, dat ik het enkel als een filmpje in mijn hoop op loop had staan. 'Na het gillen, haalde ik trillend mijn mobiel boven , belde 911, de deuren van de andere kamers gingen open, geroep waarom ik de politie had gebeld, de eerste mensen kwamen toe, doeg Lichaam, zoveel vragen en dan Max die me apart nam om een huilende Heather te troosten.'

Now

Een zachte zucht verliet mijn lippen, waarna ik mijn bh dicht klikte en mijn haren weer wat beter in model probeerde te zetten. Ik zat met mijn bibs nog half op Max zijn schoot en keek de man even lipbijtend aan. Hij had net héél erg zijn best gedaan om me op te beuren en dat hat hij zéker, maar het traumatiserende filmpje kwam zo snel als dat gedaan was weer komen boven draven. Ik blies een plukje van mijn blonde haren uit mijn gezicht en liet mijn hoofd iets op zijn schouder rustten. "Dit had ik niet verwacht in mijn tweede week hier." mompelde ik zacht, mijn neus stond nog steeds rood van het snotteren. Ik had misschien ooit wel verwacht dat James Sr zou sterven, want de man was erg oud en nors, maar zoveel bloed en een mes. Nope een misselijk gevoel overviel me haast, terugdenkende aan het rode jackson Pollock gespetter in de kamer. Mijn ouderlip trilde weer iets , waardoor ik mijn gezicht in Maxwells nek verborg en mijn armen losjes om de man heen sloeg. Hij haf me een veilig gevoel, want om eerlijk te zijn had ik er nog niet bij nagedacht dat er in dit huis een werkelijke moordenaar rond liep, of moordenaarster -was dat een woord? klonk logisch-
Ik kon de auto's al horen oprijden, waardoor een zachte 'Shit' over mijn lippen rolde. Ik had geen behoefte om nogmaals mijn hele verhaal te vertellen aan deze mensen, mijn stem war al zo schor van het gillen. En van het gillen bij James. Ik kroop voorzichtig van Max zijn schoot af en gooide mijn kleedje weer aan, waarna ik mijn schoenen van de grond raapte en deze half wankel terug aandeed. ' Ziet dit er nog oké uit?" vroeg ik zachtjes een klein rondje draaien voor de man. Ik zocht de kamer rond, Max had echt nood an spiegels. Ik moest even zoeken maar vond uiteindelijk een klein reflecterend oppervlak, waar ik mijn haar kon fixen en laten we niet spreken over mijn make-up. Ik had de hele ochtend liggen huilen als een klein kind als er ook maar één iemand hierover zou klagen dan.... dan zou ik vast nog meer huilen. Ik wilde me omdraaien en schrok even van Max die achter me stond, waarna ik mijn knuffelbeer omhelsde en mijn keek tegen zijn borst aan drukte. "This sucks... I- ik ben mijn job niet kwijt toch? Nu hij.. .d o o d is?" murmelde ik zacht tegen de man aan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Lucas had eigenlijk geen idee wat hij aanmoest met deze hele situatie. Waren ze net drie maanden terug in the States, was hij weer opnieuw begonnen een leven op te bouwen, werd zijn opa dood aangetroffen in zijn eigen huis. Alles werd wéér overhoop gegooid. Er werd hem al gauw verteld dat het moord was geweest en dus niemand het huis mocht verlaten, want iedereen kon verdacht zijn. Zelfs zijn zussen (en hij, maar hij wist 100% zeker dat hij niets gedaan had) werden aangewezen als een mogelijke dader, iets wat Lucas zich al helemaal niet kon voorstellen. Oké, Crissy was er shady genoeg voor, maar ook van haar wist hij gewoon dat ze nooit over zou gaan tot moord.       Tranen wilden niet komen, maar Lucas rouwde wel degelijk om de dood van zijn opa. Zijn hart zat al sinds het nieuws ineengekrompen en hij kon zich op niets concentreren. Addie had hem dan ook ijsberend in zijn kamer aangetroffen en meegesleept naar de hare met de woorden dat hij kittenaandacht nodig had. Lucas had geaccepteerd dat het haar kat was, zolang hij maar met het beestje mocht knuffelen wanneer hij wilde.       Het kom hem niets schelen, dus Lucas lag languit op Addies bed en aaide met zijn vingers over Mila's kinnetje, iets wat de kitten geweldig leek te vinden, want ze lag luid te spinnen. Dit in combinatie met de muziek die zijn triplet zus had opgezet deden Lucas eindelijk ontspannen na het stressvolle begin van zijn ochtend. Toch begon de gedachte weer in zijn hoofd te vormen dat de timing van zijn opa's dood hem eigenlijk wel goed uitkwam. Zover hij wist was hij momenteel het favoriete kleinkind van zijn opa geweest en dit zou nu ook zo in het testament moeten staan, wat dus betekende dat er meer geld voor Lucas zou zijn dan voor de andere kleinkinderen. Jeetje, dit kon eigenlijk echt niet. Dus probeerde Lucas de gedachte weer weg te drukken en zich volledig te focussen op de kat voor hem. Zou hij het beestje nog harder kunnen laten spinnen?       'Wanneer denk je dat we het huis uit mogen?' vroeg Addie hem op een gegeven moment, Lucas zo uit zijn rondmalende gedachten trekkend. 'Zouden de detectives er ook al zijn?'       Misschien kon hij toch maar weer beter overeind gaan zitten, dus richtte Lucas zich weer op, maar hij zorgde dat Mila binnen handbereik bleef. 'Ergens ben ik bang dat we pas weer mogen gaan als ze een dader hebben gevonden. Hoe lang dat gaat duren? Geen idee.'       Wel was hij eigenlijk nieuwsgierig naar die detectives, dus kwam hij toch maar van het bed af en liep naar het raam. Buiten stonden zat auto's, zowel van henzelf, als pers als politie. Daarnaast dacht hij enkele zwarte auto's te zien die vast bij de detectives hoorden.       'Als ik zo naar buiten kijk, lijkt het erop dat ze er al zijn,' vertelde hij zijn zus, terwijl hij zich weer naar haar toedraaide. Mila keek hem met smekende ogen aan, dus ging hij weer naast de kat op bed zitten en begon haar te aaien. 'Ik hoop dat ze een beetje snel zullen zijn, maar eerlijk? Met onze familie gaat dit vast langer duren dan we willen.'

---

Stenenlikker

Maxwell John Anderson 55 • The butler • With Heather @ his bedroom

Het zat er aan te komen, het zat er écht aan te komen. Maar toch is het raar nu het eindelijk gebeurt is. Jarenlang heb ik aan James' zij gestaan, de gevaren gezien en ervoor gezorgd dat er toch niks gebeurde. Tot deze nacht. Het was ook meteen duidelijk dat de moordenaar zich onder ons bevond en waarom niet? Voor James was het bijna tweede natuur om het leven van de mensen om hem heen op stelten te zetten, het was een kwestie van tijd voor iemand er klaar mee was. Wat we echter niet konden gebruiken, was de politie. Die was er helaas bijgehaald voor iemand het kon stoppen en nu stond het helemaal vol met die sensatiezoekers. Mijn blik laat ik rusten op Heather, die ondertussen haar bh vast klikt nadat ik haar heel wat afleiding heb moeten geven. Het was ook niet haar schuld, niet helemaal. Ze was nieuw, wist niet hoe het er hier aan toe kon gaan. Dat was ook te merken aan de shock die ze had, de meesten hier raken gewend aan de streken van de Montgomeries. Het beste wat ik voor haar kon doen, is haar helpen hier doorheen te komen. Haar hoofd rust tegen mijn schouders en automatisch til ik mijn hand op om door haar lokken te strelen, waarna ik een zachte kus op haar voorhoofd plaats. "Dit had ik niet verwacht in mijn tweede week hier." mompelde ze en ik knik langzaam. ''Het spijt me dat je dat moest zien, princess..'' zeg ik zachtjes en laat mijn vingers rustig over haar ruggengraat strelen om haar te kalmeren. Mijn armen sluiten meteen om haar heen wanneer ze haar gezicht in mijn nek verstopt en ik zucht even. Van alle mensen die hem konden vinden, moest zij het zijn. Dit is niet alleen niet goed voor ons, maar ook duidelijk niet voor haar. Ik wist bijna niet wat erger was. Buiten hoor ik het rumoer even luider worden, waarschijnlijk omdat de hoge ratten van het politiekorps gearriveerd zijn. Great. Ik kijk toe hoe ze van mijn schoot klimt en zich wankelend aankleed, een beeld waardoor ik al snel ook in beweging kom. Snel trek ik een net wit overhemd aan en een zwarte broek. Mijn uniform bij de Montgomeries was meer casual dan je gewend bent van bijvoorbeeld butlers in de films, maar nog steeds werd er een bepaalde uitstraling verwacht. 'Ziet dit er nog oké uit?" vroeg ze me en kort laat ik mijn blik over haar heen gaan. ''Je bent altijd prachtig, maar ik zie je toch liever wat blijer.'' zeg ik met een zwakke glimlach. Niet dat ik haar nu iets verweet, het was begrijpelijk om ze te reageren wanneer je het niet gewend bent. Langzaam loop ik naar haar toe en wanneer ze zich omdraait lijkt ze even te schrikken, al belanden mijn armen al snel weer om haar heen wanneer die van haar dat ook doen. "This sucks... I- ik ben mijn job niet kwijt toch? Nu hij.. .d o o d is?" murmelde ze en ik schud mijn hoofd. ''Shh, don't worry my darling..'' prevel ik zachtjes en ik plaats mijn lippen weer op haar hoofd. ''Je gaat nergens heen, ik beloof het.'' verzeker ik haar vervolgens, waarna ik mij iets terug trek en haar gezicht in mijn handen neem. ''Het enige waar jij heen gaat, is een goede break als dit allemaal voorbij is, oké? Ik regel het voor ons.'' zeg ik met een kleine glimlach, waarna ik toch even zucht. ''Come on beautiful, let's get you cleaned up.'' zeg ik zachtjes en ik druk een kus op haar lippen, waarna ik haar hand neem en haar meetrek naar de badkamer. ''Ga maar zitten, I'll take care of you.'' zeg ik en plaats haar op de rand van het bad, waarna ik alvast wat doekjes pak om haar make up weg te halen.

---

El Diablo.

38      ―      With Addison      ―      Serre       Door de te stille hallen van de villa liep Jack richting de serre met twee mokken koffie, in iedere hand één. Zoals gewoonlijk had hij in de keuken netjes gevraagd of hij nota bene koffie mocht zetten. De hoofdchef Evelynn zou hem anders zo weer de keuken uitgooien. Zijn vader was dood. Jack had recht in het gezicht gelachen van degene die dit aan hem verteld had. Eerlijk gezegd? Zijn vader zou iemand zijn die zonder moeite honderd jaar geworden zou zijn. Een mes recht in zijn hart stak hier echter een stokje voor.       Hoe hij zich op dit moment moest voelen wist hij niet. Na al die jaren bij de SEALs was het een gewenning geworden om zijn emoties opzij te zetten en door te gaan. Dit was niet een situatie waar het anders zou zijn. Het was zijn vader die dood was, hij moest wel iets voelen van verdriet. Wat voor klein deeltje dan ook. Er was echter gewoon geen gevoel, eerder een leegte. Hij was nooit heel close met zijn vader geweest, hun relatie raakte een dieptepunt toen hij thuiskwam als negentienjarige met een kind. Misschien was het wel geweest toen hij bijna drieëntwintig was en had besloten om te vechten voor zijn land, in plaats van een baan te nemen bij het familiebedrijf. Exact wanneer kon hij niet zeggen. Desondanks was hij zijn vader -en zijn moeder, moge zij in vrede ruste- ontzettend dankbaar voor de hulp in het begin met het opvoeden van Nathan en dat ze later zelfs bijna de hele opvoeding hadden overgenomen. Alhoewel hij hier liever niet te lang over nadacht. Als hij dit deed zouden de opgeschoven gevoelens niet meer opgeschoven zijn.       In de serre zag hij Addison zitten op een van de banken daar, de koffiemok bestemd voor haar zette hij voor haar neer op de koffietafel waarna hij plaats nam tegenover haar. Met moeite kon hij ervoor zorgen dat zijn gezicht niet vertrok toen hij dit deed. De rib die drie nachten geleden gekneusd was geraakt deed protesteerde nog steeds bij simpele dingen zoals opstaan of zitten. Risico van het vak. Hoewel vechten bij een fight club niet precies zijn vak was, natuurlijk. Voordat hij koffie was wezen halen had hij eerst gekeken hoe het met Nathan en Alec was. Beide jongens leken zich groot te houden, maar hij wist wel beter dan mensen te pushen om te praten. Jack had aangegeven dat Addison en hij in de serre zaten mochten ze wel behoefte krijgen om te praten. Hij had nog getwijfeld om bij Jazmìn en Isabella te kijken, maar hij had dit te riskant gevonden om te doen op dit moment. De affaire met zijn jongere broer zijn verloofde was niet de bedoeling geweest, evenals Isabella die er uitvoort kwam, maar hier waren ze. Hij was dol op zijn dochter, ookal was hij maar 'oom Jack' voor haar.       Een korte zucht verliet zijn lippen voordat hij een slok nam van zijn koffie. ‘’Als we nu alcohol hadden, dan had ik getoost op pa.’’ Dit was een traditie die hij had meegenomen van toen hij in Afghanistan zat. Toosten op een gevallen soldaat. Het was een mooie traditie, maar deze was alleen beter met een biertje of wat sterkers. Toen hij langs de ramen liep zag hij al genoeg pers die aanwezig was. Stelletje aasgieren. De politie was ook in volle kracht aanwezig en het gedeelte waar James senior dan ook sliep was afgesloten voor iedereen. Één van de aanwezige agenten had geïnformeerd dat de detectives zo snel mogelijk ter plaatse zouden zijn en dat ze dan zouden beginnen met het nemen van verklaringen. ‘’Met de jongens gaat het prima,’’ deelde hij mee aan Addison. Zijn koffiemok zette hij op de koffietafel neer. ‘’maar ik denk dat ze zich groot houden. Ze komen vanzelf en anders kan een van ons later altijd kijken.’’ Vanuit de serre was er prachtig uitzicht op het groenere deel van het landgoed, momenteel één van de weinige plaatsen waar geen politie, pers of wat dan ook rond liep. ‘’Denk je dat je oude detective vriend ook komt?’’

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 11:02 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Olivia Montgomery – Kovalenko lag op haar buik op bed, benen gekruist in de lucht en een lolly in haar mond. Ze bladerde door een tijdschrift, Vogue, maar kon zich niet op de gepubliceerde artikelen concentreren. Ze sloeg de ene pagina na de andere om, tot ze met een zucht overeind kwam. Dit had geen zin – de afgelopen paar dagen was er teveel gebeurt om zich goed te kunnen concentreren en dan had je nog wat er vanmorgen was gebeurt… Eén blik uit het raam liet Olivia weten dat de pers in grote getale was uitgerukt, evenals de politie.       Natuurlijk smulde de media van dit nieuws. Het bracht sensatie teweeg, aangezien de gehele Montgomery familie aanwezig was geweest ten tijde van de moord. Dat gaf de politie ook een hoop verdachten. Wie zou James sr. vermoord kunnen hebben? Olivia dacht niet dat iemand binnen de familie tot moord in staat was, zeker niet als ze aan haar eigen broer en zussen dacht. Of haar ouders. Zodra de laatste twee door haar hoofd spookten, voelde Liv een brok opspelen in haar keel. Het afgelopen weekend had Olivia geprobeerd haar ouders Pleegouders? Seb en Nadiya? zoveel mogelijk te ontlopen, al was dat in een huis als dit geen moeilijke opgave. De brunette zuchtte, terwijl ze heen en weer liep door de slaapkamer, maar het gesprek begon teveel door haar hoofd te spoken. Ze moest hier weg, afleiding zoeken. Haar lolly eindigde in de prullenmand voor ze de kamer verliet.       Een beetje doelloos slenterde Olivia even later door de lege gangen, terwijl ze heel hard probeerde níét na te denken. Ze had het vage idee één van haar zussen op te zoeken of Lucas, maar ze had geen idee waar iedereen was. Dolgraag wilde Liv naar buiten, weg van de muren en de geur van de natuur opsnuiven. Maar dat mocht niet – zolang het onderzoek liep, moesten ze van de politie in huis blijven.       In de woonkamer waren wat mensen aanwezig, maar iets te laat ontdekte Liv haar ouders. Godzijdank was Crissy er ook, al leken de drie in een conflict te zijn verwikkeld. “Hé, little sis.” Ze glimlachte naar haar jongste zusje. “Ben je ook al helemaal klaar in dit гнилий будинок?” Liv wierp een korte blik op haar ouders, voor ze zich echter weer tot Crissy wendde. “Is er al meer nieuws bekend rond opa’s dood?” Hoewel deze vraag waarschijnlijk meer voor haar ouders bedoelt was, sprak Liv nog altijd tot Crissy. “Of stoor ik jullie nu…?” * гнилий будинок = rothuis

---

23 • bed room with Linnea

---

'I was a born troublemaker and might as well earn a living at it'

The morning before .. Koffie. Dat was het eerste wat Marek aan kon denken deze ochtend. Het was helaas nog te vroeg voor een flinke shot Whiskey in zijn beker. Het hele weekend zat hij in deze enorme gevangenis – het Montgomery landhuis en dat was niet iets wat hij nuchter zou kunnen overleven. Want, alhoewel Marek het weinig kon schelen wat anderen van hem dachten, vond hij het erg vermoeiend om rondom dé familie van zijn vriendin te zijn. Of nou ja, het waren niet allemaal alleen maar verwende snobs, sommige familieleden kon hij best waarderen, zoals bijvoorbeeld Beau. Marek wist maar al te goed dat Beau hem aardig op de proef stelde, maar vond dat vond Marek ergens aandoenlijk. Hij wilde het beste voor zijn zusje, maar liet haar vrij om haar eigen keuzes te maken. Daar kon Marek moeilijk op tegen zijn. Harrison daarentegen zou hij het liefst in de haren willen vliegen. Het stond logischerwijs niet netjes om in gevecht te geraken met zijn schoonvader, maar dat de twee elkaar niet konden luchten was overduidelijk. De manier waarop Harrison had gedeald met zijn shit jegens zijn bloedeigen dochter kon hij niet verkroppen. Marek haatte de vader van zijn vriendin met passie en deed ook niet bepaald zijn best om dat te verbloemen. Harrison was niet de enige waarmee Marek problemen had. Bij de meesten wist Marek dat zij hem niet goed genoeg vonden voor zijn geliefde Linnea. Hij was al twee jaar samen met de knappe blondine, waar hij zich ontzettend gelukkig mee had geprezen. Ze woonden sinds twee maanden zelfs samen, wat ze nog stil hielden voor de familie. Marek was dol op haar en zou alles voor haar doen, zélfs het weekend doorbrengen op het immense familie landhuis. Het was ontzettend afzien voor de jongeman. De klusjes die hij in het geheim deed voor zijn bende moest hij laten linksleggen. In het weekend waren meestal de grootste vissen te vangen, dus daar baalde hij wel van. Maar hij zette zijn beste beentje voor en deed zelfs zijn best om in de smaak te vallen bij sommige familieleden. Bovenal was wel erg graag bij zijn vriendin en dat dat dit keer in het landhuis was, was weer eens iets anders. James senior, haar grootvader had hem het ook niet gemakkelijk gemaakt. Hij haalde meerdere keren het bloed onder zijn nagels vandaan. Hij kon de man wel iets aandoen toen hij tegen Marek zei dat hij niet goed genoeg was voor zijn familie toen niemand dat hoorde. Hij had de man wel kunnen vermoorden, maar plots bleek dat diezelfde ochtend al gebeurd te zijn… Now Maandagmiddag. Eigenlijk zou Marek naar zijn nieuwe klus moeten gaan, maar in plaats daarvan zat hij nog steeds vast in het landhuis. James senior was dood gevonden door een van de maids. Het landhuis was omsingeld met politie en pers en het was onmogelijk om ze te ontglippen. Marek was totaal niet rouwig om de dood van de man. Stiekem vond hij dat hij zijn verdiende loon had gekregen. Marek was niet de enige met een gruwelijke hekel aan de man, bleek wel weer. Dat er een moordenaar in het huis rondliep beangstigde hem niet eens. Hij was wel meer gewend in zijn criminele leven dat hij geheim moest zouden. Hij voelde zich dus ook erg nerveus met alle politie en detectives in de buurt, wat als ze het zouden ontdekken? Samen met Linnea zat hij nog op haar kamer, het liefst zou hij daar niet meer uitkomen. Hij had er geen zin in om anderen onder ogen te komen. Ondanks dat hij wel nieuwsgierig was naar de reactie van alle andere familieleden en hun aanhang. Maar, Linnea was nog altijd zijn grootste prioriteit. Haar grootvader was vermoord, dus ze moest daar wel iets om voelen, toch? Hij maakte zichzelf wel zorgen om haar. ‘Wil je ergens heen?’ Vroeg hij de blondine. Vanzelfsprekend was het dat Marek binnenshuis bedoelde, aangezien ze niet weg konden. Dit zou nog een heeele lange dag kunnen worden.. Edit; spelfoutjes

[ bericht aangepast op 2 juli 2021 - 14:43 ]

---

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie