[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

HARRISON BARTHOLOMEW MONTGOMERY

---

Vermoeid haalde ik een hand door mijn bruine haren, waarna een zacht gevloek over mijn lippen rolde. Het ging er ooit van komen, een einde aan James Montgomery maar op deze manier ? Hoe de man zelf zijn eigen moord zo dramatisch had weten te krijgen, het bleef me een raadsel. "Jackass." zuchtte ik dan ook, waarna ik enkele stappen zette richting de enome ebony houten kast in vaders oud kantoor. Ik had hier mijn hele laatste jaar versleten werkende aan die ene paper die me naar de lawschool zou krijgen. Vaders oude kantoor voor hij upgrade naar zijn grote vertrek boven. Ik nam het oud fotoframe vast van Mam en Pap , Seb baby Addie en ik. Ik herinnerde me die dag nog goed, Seb en ik hadden net wat liggen ravotten en ik had door ons geworstel mijn voorste melktand verloren de brede smile op mijn gezicht, met de missende tand liet me zacht gniffelen. Oh wat miste ik die tijd, toen alles nog zo simpel leek en Mam hem nog op het echte spoor hield. Mijn blauwe kijkers gleden over het beeld van mijn toen nog jonge vader ik kon wel wat elementen van Seb en Jack in de man terugvinden, zo hadden we allemaal vaders neus mee van toen en Addie leek enorm op mam. Oh wat had ik opgekeken naar James Sr Montgomery nadruk op had. Ik zette het fotokader terug neer en liet mijn blauwe kijkers over de stoffige boeken glijden. De maid mocht haar werk wel beter doen, net zoals ze beter niet de politie had gebeld die nu aan onze deur stonden. Ik had zonet ook de gordijnen toegetrokken voor de veels te nieuwsgierige pers die als aasgieren buiten zaten te wachten om ons aan stukken te rijten. Niet alleen de familienaam neerhalend, maar ook de kans krijgend om mijn bedrijf en reputatie in vraag te stellen. Mijn blik viel op een ander fotoframe, een stuk recenter ik wist niet eens dat vader deze ingeframed had. Het was een oude kerstfoto, ik kon direct een 8 jarige Beaufort spotten en Linnea zat op mijn schoot de schat dat ze toen was. Karen , urgh, ze had wat tussen haar tanden zitten, jikes. Mijn blik gleed al snel weer naar de rest van de familie. Tony was een echte puber, hoe oud moest hij toen geweest zijn? 16? Het was allesinds nog voor het hele gedoe... Seb en Nadiya hadden ook hun handen vol met hun kids. Addie zag er ook goed uit en Jack was toen uitzonderlijk eens terug met kerst van zijn missie. Een groot schuldgevoel overviel me toen mijn blik weer op mijn ouders viel , waardoor ik het kader ook weer neer zette.
Mijn laatste woorden aan mijn vader waren er geen om trots op de zijn, en toch zou ik ze niet terug nemen. De man heeft zelf vele fouten begaan in zijn leven, Neveah was daar 1 van... James Sr was ziek in zijn hoofd, begon zijn eigen waanbeelden te geloven en luisterde niet meer naar de logische redenering van zijn bloedeigen kinderen. Hij had niet alleen mam stuk gemaakt, maar ook ons gezin was stuk, als je het ooit een gezin kon noemen... Ik blikte nog een laatste maal naar de jeugdfoto van net, ondanks dat ik fysiek erg op hem leek hoopte ik nooit zo te worden of te eindigen als mijn vader, misschien maar beter dat het zo afgelopen is.
Ik rechtte mijn rug en haalde de melangolische blik van mijn gelaat af, het was beter geen emoties te tonen, geen zwakte. Dit was niet het eerste moord onderzoek in mijn leven, maar wel de eerst wel ik zelf direct bij betrokken was en niet als advocaat. Dus zou ik mijn eigen devils advocate mogen gaan spelen. Ik draaide me kalm om toen ik het parket hoorde kraken onder de voetstappen van mijn nieuw gezeldschap. Toen mijn kijkers dan ook het gelaat van mijn zoon vonden, kropen mijn mondhoekjes iets op.
Hij sloeg zijn arm nonchalant over mijn schouder en schonk me een stoeiend klapje tegen mijn kaak aan, waardoor ik mijn wenkbrauw iets optrok naar hem. “Jij lijkt erg onaangedaan voor het feit dat opa dood is aangetroffen,” merkte zoonl ief op waarna een kort haast emotieloos lachje mijn lippen verliet. "Zegt degene die hier de ruimte binnen dartelt." een opmerking beantwoordend met een opmerking, het antwoord ontwijkend en de vraag op een ander richtend. Het was een subtiele truk maar kon soms wel helpen bij cases. Beaufort liet me weer los, waarna hij iets tegen de muur aanleunde, waardoor ik mijn lichaam even liet steunend op de mahoniehouten butreau stoel. “Enig idee hoe lang ze ons hier kunnen houden? Ik slaap comfortabeler in mijn eigen bed in ons eigen huis, eigenlijk.” klonk te jongen, waarna ik kort mijn hoofd schudde. " Met een verdachten aantal als deze kan het de hele dag wel duren." sprak ik eerlijk. "Misschien zelf het hele weekend." ik draaide mijn hoofd richting mijn zoon, echter leek hij zijn aandacht al op zijn mobiel gericht te hebben. " Is dat Lin? Vraag waar ze is, ik wil ze niet te ver weg hebben." sprak ik dan iets bezorgder dan net. "Is Marek bij der?" vervolgde ik nog nieuwsgierig .Ik mocht de kerel niet, maar ik vertrouwde hem nog net om haar veilig te houden."
”Pap, ik heb serieus geen zin om het gehele moordonderzoek hier te blijven. Deze familie maakt me al letterlijk helemaal gestoord na een halve middag,” mopperde Beau zijn blik nu op mij gericht. “Kan jij niet iets regelen met ze of zo?” ik zuchtte en krabte kort over mijn baard, toen mijn ooghoeken een welbekend figuur opmerkten. Ik schonk Beau kort een 'gedraag je' blik, waarna ik naar de bekende Detective toeliep die net gearriveerd was. " Als dat Jason King niet is, is even geleden niet ? " begroette ik de ouwe bekende. Hoewel ik wist dat hij niet te veel mocht socializen met een verdachte kon ik toch maar proberen wat familiair te blijven met de man in de hoop zo snel het huis uit te mogen met mijn kinderen. "Ken je mijn zoon Beaufort al? Jij is ook opweg een advocaat te worden net als ik."begon ik dan, waarna ik even naar mijn zoon gebaarde.

EVELYN FINLEY GARDNER

---

Met snelle en preciese bewegingen hakte ik de prei in stukjes met mijn vlijmscherpe chefsmes, de keuken was sinds het voorval deze ochtend nogal onderbemand, en met onderbemand bedoelde ik 3 man in plaats van 7 chefs. Ik had dan ook mijn haast om deze middag de familie nog een licht maal te voorzien, gezien de omstandigheden. " Komaan Clarck ! Die vis fileert zichzelf niet!" riep ik bazig naar de jonge knaap. Urg, van alle koks die konden komen was het dan nog de klungel van een Clarck... Ik rolde met mijn ogen toen het joch uit schrik enkele pannen liet vallen en het gekletter door de keuken galmde. "Urrgg!" zuchtte ik gefrustreerd.
Het was voor sommigen misschien gek dat ik aan het werk was terwijl ze deze ochtend mijn baas vermoord hadden teruggevonden. Of ik het erg vond? Meh, de ouwe was een bruut ik zou mijn tranen kunnen drogen met enkele dollar briefjes die hij toch niet gebruikte, maar daarvoor moest je triest zijn. Ik vond het eerder zielig voor zijn familie leden die oprecht triest leken te zijn over zijn overleiden, dat waren er zo... 1 ? misschien 2. Heck , Clarck leek nog triester dan Montgomery's eigen zoons en dat joch had James nooit persoonlijk ontmoet. Ik gooide de prei in de koperen soepketel en seinde naar Sabrina dat zij deze mocht gaan afkruiden. Ondertussen waste ik mijn handene n veegde deze vlug schoon aan de handdoek over mijn schouder, toen ik uit mijn ooghoeken een pan ik vlam zag schieten. "CLARCK! HOEVEE-" Tijd om de leerjongen uit mijn keuken te gooien had ik niet of de keukendeur vloog alweer open. “Evelynn!” Mijn hoofd draaide zich vluchtig met een ietswat norse uitdrukking tot ik zag wie er mijn keuken instormde. “Waar ben je?” Het was de stem van Valeria, waardoor ik al naar haar toe snelde na Clarck nog een waarschuwende blik geschonken te hebben. " Hé, wat is e-" En Valeria was haar maaginhoud aan het ledigen in de wastafel. "Oh no." hoorde ik Clarck al mopperen, voordat ik hier met twee kotsers was wees ik hem de deur uit. "Naar huis jij ! " maar Clarck was al naar buiten gehold, -Oké vanaf nu mochten er echt geen mannen meer in mijn keurken- Sabrina schonk me een blik dat ze de jongen wel zou helpen waardoor ik haar een dankbaar knikje schonk, waarna ik mijn volle aandacht weer gaf aan Valeria. "Ik hoop dat dit geen uitbeelding is van wat je vind van mijn kookkunsten." zei ik een stuk kalmer dan mijn head chef voice, waarna ik Valeria's haar uit haar gezicht veegde en vasthield zodat deze niet onder de brokken zou komen te zitten. "Rustig maar meid, gooi het er allemaal uit." vervolgde ik een stuk bezorgder en wreef even over haar rug om haar gerust te stellen. Het duurde even, maar na enkele minuten leek de dame alles eruit gespuwd te hebben, waardoor ik mijn haar elastiekje nam en deze in haar zachte donkere haren bond, waarna ik een glas afgelengde thee voor haar vulde. " Drink, het zal je iets oppeppen" sprak ik.

[ bericht aangepast op 2 juli 2021 - 18:58 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

De deur van de study ging open en Meadow stapte naar binnen in een beige rokje met daarboven een wit topje. Nu ze alleen waren bekeek Tony haar zonder enige gene. Zodra familieleden aanwezig waren moest hij zijn afstand houden, dan kon hij haar niet van top tot teen in zich opnemen. Met types zo scherp als Harrison en Jack in de familie kon één verkeerde blik hun relatie al verraden, maar hier had hij vrijspel. Meadow draaide zorgvuldig de deur van de study op slot, zoals Tony haar al zo vaak had zien doen de afgelopen maanden. “Wat is er met jou? Heb je een spook gezien?” Tony schudde zijn hoofd. “Zijn er al mensen binnen?” Meadow haalde haar schouders op. Ze liep op Tony af en nam plaats op de leuning van de lederen sofa waar hij op zat. De hand van Meadow vond zijn wang. Zachtjes draaide ze zijn gezicht naar haar toe. “Maar… hoe gaat het met jou?” De bezorgde blik ik haar ogen deed Tony goed. Ze gaf om hem. Nog steeds. Zelfs nadat zijn vader hen de vorige avond had betrapt tijdens een van de vele zoenen die ze inmiddels hadden uitgewisseld. Ergens was Tony bang geweest dat het tot Meadow zou doordringen hoe verkeerd het was waar ze mee bezig waren. Misschien was betrapt worden door zijn vader en haar opa de realitycheck die hun relatie ten val zou brengen. Niet alleen doordat James Sr. een einde wou maken aan het ziekelijke tafereel waar hij getuige van was geweest, maar ook doordat Meadow hun avontuur niet meer zag zitten. “Ik..” begon Tony en hij legde zijn hand op Meadow haar blote bovenbeen neer. Maar zo te zien waren zijn nachtmerries geen realiteit geworden. Hun geheim was veilig én Meadow liet zijn aanraking nog altijd toe. “Het is zo surreëel. Pap die dood is." Tony zuchtte. "Ik weet dat hij niet de meest geliefde man aller tijden was, maar dat hij zo moest sterven, dat wens je niemand toe." Kort wreef hij in zijn ogen. Uit vermoeidheid en om eventueel opkomende tranen weg te werken. Hij wou geen zwakte laten zien in het bijzijn van Meadow. Voor haar moest hij sterk blijven. "En ik schrok .. toen je binnenkwam. Waarschijnlijk nog door gisteravond.” legde hij zijn geschrokken staat toe. Ook de vorige avond hadden Meadow en Tony hun weg gevonden naar de ruimte waarin ze zich nu bevonden. Ze waren echter één cruciaal element van hun afspraakjes op de studeerkamer vergeten: de deur op slot draaien. Tijdens een innige zoen, waarbij Tony Meadow tegen de boekenkast aan drukte, werd de eikenhouten deur van de kamer geopend en stond daar James Sr. Geschrokken keek Tony op, zijn handen nog steeds om Meadow haar middel en in haar blonde haren. De blik op het gezicht van zijn vader moest wel de meest verafschuwde blik zijn die James Sr. zijn zoon ooit had gegund. Erger dan wanneer hij een kind kreeg op 17 jarige leeftijd, erger dan toen hij opnieuw kwam aanzetten met een zwangere vriendin zonder eerst met haar getrouwd te zijn, erger dan toen hij besloot het leger in te gaan... Al deze teleurstellingen vielen in het niet bij de blik die op dat moment in de ogen van zijn vader had gestaan. “Maar met mij is het verder goed.” Tony nam een slok van zijn whiskey. “Moet ik voor jou ook een glas inschenken?” Stelde hij aan zijn geliefde voor. “Ik ben de hele ochtend bezorgd om je geweest. Degene die mijn vader dit heeft aangedaan kan niet ver zijn.. en jij.. ik wist niet of jij ongedeerd was.” Verdwaalde plukken blond haar hingen voor Meadow haar gezicht. Tony streek ze zorgvuldig achter haar oor. “Denk je dat pa met iemand heeft gesproken gisteravond? Over ons?” Zelf had hij niks vreemds van iemand gehoord en ook had niemand hem argwanend aangekeken die ochtend, maar misschien had Meadow iets meegekregen. “Of zijn we er met de schrik van af gekomen?” Tony stond op, liet zijn hand over de huid Meadow haar bovenbeen glijden en liep daarna op zijn bureau af. Uit zijn zak haalde hij een klein gouden sleuteltje te voorschijn, waarmee hij de lade opende in het bureau en een klein lichtblauw doosje uithaalde. “Eigenlijk wou ik je dit gisteravond geven.” Nog niet zo lang gelden had hij een blauw doosje zoals dit aan Jazmín gepresenteerd, maar toen had er een ring in gezeten. “Maar gezien,” Hij moest op zoek naar de juiste woorden om de vorige avond te kunnen beschrijven. “de situatie, ben ik het vergeten.” Toen hij eenmaal achter Meadow stond opende hij het doosje. Haar haren bracht hij voorzichtig naar haar linker schouder toe. Tony haalde de gouden ketting die hij een week geleden voor Meadow had gekocht uit het de verpakking en bracht deze om haar hals. “Laat eens zien.” Hij draaide Meadow naar zich toe. Haar hals werd gesierd door een dunne gouden ketting met een klein gouden hartje als hanger. Het liefste had hij een 'T' laten graveren in de hanger, maar gezien de omstandigheden was dat geen optie. In plaats daarvan had hij gekozen voor de ‘S’. Wat stond voor Smith, de alias die ze gebruikten wanneer ze een hotelreservering maakten om met elkaar de nacht door te brengen. “Nu weten andere mannen ten minste dat je bezet bent.” Het was inmiddels bijna twee jaar geleden sinds hun eerste zoen, dus werd het wel tijd dat Tony aanspraak maakte op wat zijn eigendom was. "Je ziet er beeldschoon uit."

---

[ bericht aangepast op 2 juli 2021 - 20:31 ]

HEATHER KATHERINE HAYES

---

''Je bent altijd prachtig, maar ik zie je toch liever wat blijer.'' Had Max me nog gezegd, iets wat voor blosjes zorgde op mijn wangen. Wat een grote knuffelbeer was hij. zijn gespierde armen troosten me en verzekerde me dat ik mijn baantje niet kwijt was, dit beaamde hij door zijn hoofd nog eens te schudden eens ik hem droef vroeg ik ik mijn job nu niet kwijt was. ''Shh, don't worry my darling..'' zijn warme lage stem haf me meteen weer een rilling, zo één van die aangename die je meteen warm maakte vanbinnen. Hij drukte zijn lippen tegen mijn voorhoofd aan, waardoor een klein glimlachje mijn lippen sierde ik en even omhoog keek, waar mijn blauwe kijkers zijn warme donkere poelen vond. ''Je gaat nergens heen, ik beloof het.'' ik knikte zachtjes, nogsteeds wat bezorgd maar dat maakte Max meteen beter door mijn gezicht in zijn warme handen te nemen, ik smolt al meteen van zijn aanrakingen. ''Het enige waar jij heen gaat, is een goede break als dit allemaal voorbij is, oké? Ik regel het voor ons.'' Ik beet zacht op mijn onderlip het idee om met Max alleen ergen heen te gaan, de hele plek voor ons alleen te hebben, ooh wat geweldig moest dat zijn. 'I would love that." sprak ik iets dromerig, ik kon het me zo al inbeelden. Max zuchtte even, waardoor ik al snel weer wakker werd uit mijn droom en naar de man opkeek. ''Come on beautiful, let's get you cleaned up.'' Als beloning kreeg ik een kus op mijn lippen gedrukt al verlangte ik al weer naar wat meer. Echter met de detectives nu in het huis, kon ik me maar beter gedragen, dus liep ik braafjes met Max mee ''Ga maar zitten, I'll take care of you.''ik gniffelde zacht toen hij me op de rand van de badkuip tilde en sprak een zachte 'okidoki' waarna ik mijn gezicht optilde zodat hij met het doekje mijn uitgelopenn mascara kon wegdeppen.
ik giechelce zacht gezien hij mijn gezicht kietelde en kreeg lichte pretlichtjes in mijn ogen. "Dit heb je sowieso al vaker gedaan." sprak ik iets uitdagend. "Je bent hier veel te goed in." complimenteerde ik hem vervolgens gezien hij met uiterste voorzichtigheid mijn gezicht af veegde. Ik legde mijn armen lichtjes om zijn nek en keek hem speels aan, in de badkuip met Max, klonk ergens wel als een leuk idee. Ik was haast al vergeten dat er een moordonderzoek aan de gang was, wat eigenlijk wel iets goeds was. Ik liet mezelf voorzichtig in de badkuip glijden en giechelde zacht, met mijn menen om Max zijn middel gevouwen en hem met zijn hemd even meetrekkend zodat ik hem enkele kusjes kun geven in de badkuip. "Dit plekje moeten we onthouden voor eh na dit ." een lichte teleurstelling was te horen in mijn stem, het lieft sleurde ik hem meteen bovenop me.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

JAKOB FINCH /̵͇̿̿/'̿̿ ̿̿ ̿̿ Detctive Finch | Picking up Elena | Car

Jakob had op de weg flink het gaspedaal ingetrapt. Hij kende de Montgomory's al een hele tijd en dit nieuws was uiteraard een shock voor Jakob. Zijn hoofd bleef maar draaien en spinnen om het verhaal helder te krijgen, maar het wilde nog niet echt lukken. Hij had afgesproken om Elena op te halen, om samen naar de villa te rijden. Hij woonde niet heel ver bij haar vandaan, een korte twintig minuten over de snelweg en hij was er.       Jakob's gedachten dwaalden even af naar Addison, de dochter van het slachtoffer, de ex van Jakob. Hij schudde even met zijn hoofd bij de gedachte. Addy was een ontzettend speciale vrouw, maar te goed voor Jakob. Hij was veel te druk en kon haar niet geven wat ze verdiende. Jakob voelde zijn gedachten weer afdwalen en probeerde bij de les te blijven, waardoor hij de muziek wat harder zette.       Na een flauwe bocht en een paar verkeerslichten was Jakob bij het huis van Elena aangekomen, waar hij even toeterde om zichzelf kenbaar te maken. Hij bekeek het huis en zag ineens het gordijn bewegen, waar Elena achter stond te springen. Jakob's telefoon ging af en hij voelde de bui al hangen.       'Elena,' beantwoordde hij de telefoon. 'JAKOB!' Werd er door de telefoon geschreeuwd, waardoor hij even afstand creëerde tussen de telefoon en zijn oor.       'Je moet naar het raam komen!' Jakob rolde met zijn ogen en zette de auto uit, om vervolgens uit te stappen en naar het raam te lopen, die al op een kiertje stond.       'Hier, sleutels, maak de deur maar open.' Begon Elena, waardoor Jakob even met zijn bek vol tanden stond. Waar had deze maffe vrouw het over.       'Elena, in hemelsnaam, wat is je probleem?' Vroeg Jakob terwijl hij met de sleutels richting de deur liep en hem van het slot haalde. Al snel zag hij het probleem. Een spin, niet veel groter dan een kwartje, op de muur, naast de deur.       'Dit meen je niet...' Bracht hij dan ook half lachend uit. Hij keek de hal even rond, pakte een sneaker van de grond en hield hem in de lucht.       'Moet ie' dood? - dat is moord hé.'

[ bericht aangepast op 2 juli 2021 - 23:31 ]

---

- thank you for existing -

Maxwell John Anderson 55 • The butler • With Heather @ his bathroom

Ze gniffelde zachtjes en een zachte 'okidoki' rolde over haar lippen, waardoor er ook een kleine glimlach op mijn lippen vormt. Dat klinkt al meer als de Heather die ik het liefst voor mij zie. Ik til zachtjes haar kin nog wat op om haar aan te kijken en begin dan met zachte bewegingen die uitgelopen mascara van haar wangen te halen. Langzaam maar zeker verdwenen de zwarte sporen van haar gezicht en mijn glimlach wordt wat breder, ze was echt prachtig. Een vrouw die je niet zomaar overal tegenkomt, bijna een geschenk na al die jaren in een familie als dit. Zo voelde het tenminste. "Dit heb je sowieso al vaker gedaan." sprak ze ietwat uitdagend na een zachte giechel. "Je bent hier veel te goed in." Ik schud mijn hoofd geamuseerd en haal vervolgens mijn wenkbrauw wat op. ''Is dat zo?'' vraag ik haar plagend. Ze zat niet helemaal verkeerd. Met alle drama die zich hier afspeelt heb ik al vaker een vrouw op haar benen moeten helpen, zowel van de staff als van de Montgomeries zelf. Ik keek nergens meer van op, het enige wat ik wist is dat ze zich beter voelen als ze weer een beetje beter voor de dag kunnen komen. ''Ik weet gewoon hoe je voor een vrouw moet zorgen, zeker voor jou.'' glimlach ik en hou haar kin zachtjes vast tussen mijn vingers om haar aan te kijken. ''Absolutely Beautiful..'' prevel ik waarna ik haar neus zachtjes aantik met mijn vinger. Ik voel haar handen om mijn nek glijden en mijn glimlach veranderd langzaam in een grijns, om vervolgens mee te gaan in haar bewegingen. Niet dat ik veel anders kon met haar benen om mijn middel en haar hand in mijn hemd, maar ik klaag niet. Zeker niet. Haar kussen neem ik ook maar wat graag in ontvangst, tot ik steun vind met mijn handen en mijn lippen kunnen verplaatsen naar haar nek. "Dit plekje moeten we onthouden voor eh na dit." Ik hoor de lichte teleurstelling in haar stem en ik hum even tegen haar nek aan. ''Geen zorgen, angel..'' zeg ik zachtjes en ik trek me wat terug om haar aan te kijken. ''We hebben alle tijd, ze zullen toch eerst de familie opzoeken.'' ga ik verder en ik duw mezelf omhoog. ''Daarnaast ben ik nog niet klaar met jou nu,'' grijns ik en duw mezelf uit de badkuip. ''Arms up..'' vertel ik haar zachtjes en help haar uit haar kleedje, gevolgd door haar ondergoed. Het water laat ik ondertussen in de badkuip stromen gevolgd door de bubbels waarvan ik weet dat ze ervan houd, de enige reden dat het hier stond was dan ook voor haar. Zachtjes streel ik over haar wang en laat mijn blik op haar branden. ''Geen zorgen, my darling.. Het komt allemaal goed, ik beloof het.'' verzeker ik haar en aai nog even over haar haar, voor ik door mijn knieën zak en een kus op haar lippen plaats.

---

El Diablo.

Toen Nathan gisteren in de club stond was dit het laatste dat door zijn hoofd ging. Iemand verliezen. Hij was dan ook straalbezopen thuisgekomen en rechtstreeks naar bed gegaan, waarna hij wakker werd gemaakt door het lawaai in huis. Zijn opa, dood, op de grond. Alles van de avond er voor draaide zich om in Nathan's maag, waardoor hij direct weer naar zijn kamer vluchtte. Daar ging hij naar zijn eigen badkamer, om alles uit te kotsen.       Daar zat hij dan, op zijn knieën, bij het toilet. Wat moest zijn familie hier wel niet van denken, dat hij gewoon weg rent van zijn overleden grootvader. Hij had dan ook zijn best gedaan om zichzelf bij elkaar te rapen, maar dat ging niet erg goed. Na een paar slokken water liep hij naar zijn bed, waar hij zich verslagen in elkaar liet zakken. What the fuck just happened. Al dat bloed, dat mes, de familie die er omheen stond. Er gingen zoveel gedachten door Nathan's hoofd, maar niks leek logisch. Hij stond even op en ramde met zijn vuist tegen de muur aan, waardoor er een dreun door zijn kamer ging.       Er werd op de deur geklopt en enkele seconden later leek Jack te verschijnen, om te vragen hoe het ging. Wat een rot vraag, tuurlijk ging het slecht, dat ging het nu toch met iedereen. Nathan liet er echter niet veel over los, waarna Jack zijn kamer weer uit verdween. Hij nam zijn mobiel uit zijn zak en begon een berichtje te tikken. To: Alexander the great Ik kan niet meer helder denken, wat een kut dag. Waar ben je?

𝑵𝑨𝑻𝑯𝑨𝑵 𝑴𝑶𝑵𝑻𝑮𝑶𝑴𝑶𝑹𝒀 messed up | alone | in his bedroom texting Alec

---

- thank you for existing -

---

Nadiya dwaalde door het veel te grote huis, niet goed wetende wat ze met de hele situatie aanmoest. Normaal zou ze proberen dingen te regelen, of kijken wat iedereen nodig had, alleen bijna niemand leek geheel overstuur te zijn, en ze vond de Montgomeries ook geen types om alleen in bed te huilen. Met James Sr. had ze zelf ook nooit een goede band gehad, maar dit was ook wel weer wat.       Ze werd uit haar gedachten getrokken door Seb, die een zachte kus op haar lippen drukte. Sinds het gesprek bij de dokter enkele weken geleden, voelde ze elke keer een lichte steek wanneer ze haar man zag. En nu met dit er ook nog bij, maakte het de situatie niet veel beter. Haar armen sloten zich stevig rondom zijn lichaam, zonder verder zelf een woord te zeggen totdat Seb verder praatte.       ”Alsjeblieft,” murmelde ze. Zowel Seb als zijzelf waren verre van plaatsgebonden mensen, het was voor haar meer met wie ze was. “Het is alweer een tijd geleden dat we in Australië zijn geweest, misschien een optie?” Kamperen in de outback, met slecht bereik, weg van iedereen, en alleen met Seb. Haar vingers begonnen gelijk al te kriebelen om tickets te gaan boeken. Waar ze liever nog even door fantaseerde over een volgende vakantie, om zowel de gedachte aan de moord als Seb’s ziekte even uit haar hoofd te krijgen, trok Seb haar al mee richting Crissy. Nadi kende die blik op haar dochter’s gezicht ondertussen goed genoeg. Zoals wel vaker het geval was, had het meisje al een bitse opmerking klaar staan – iets wat er op het moment niet bepaald goed in ging. Seb gaf hun jongste dochter al antwoord, maar de situatie werd niet geholpen door Olivia die zich dwars door het gesprek mengde en haar en Seb nauwelijks aan kijk. Ze had op dat moment weinig geduld voor het puberale tiener gedrag van haar kinderen.       ”Het is niet alsof je normaal ook maar een woord hoort van wat wij zeggen, Cristine. Dus als je het echt niet laten kan: wees maar disrespectvol en ga weg. Vergeet alleen niet dat de rest van de familie hier zit, zoals de bedoeling is, en dat er dit keer niemand is die je kan redden van een tripje naar het politiebureau.”. Haar ogen gleden vervolgens naar Olivia. “Gezien je zusje’s disinteresse voor de rest van de familie: er is verder nog niks bekend.” Nadi moest moeite doen om niet te veel emotie te laten zien op haar gezicht en verstrengelde haar vingers met die van Seb. “Er komen zo detectives, die zullen waarschijnlijk met iedereen willen praten, ook jullie.” Italics is in Ukranian

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

20      ✦      Outfit zonder tasje      ✦      With Lucas and best kitten in the world      ✦      Slaapkamer       Ze keek toe Lucas Mila zat te aaien, iets wat het kleine beestje geweldig vond. Vier week geleden kwam de kleine kitten voorbij ergens op haar social media bij iemand die een nestje had en dezen verkocht. Addie was door de foto meteen verkocht geweest en ietswat impulsief had ze contact opgenomen met degene die ze verkocht. Het was op die manier dat ze aan het einde van de dag naar huis was gegaan met de kitten. Vroeger kon ze nooit een huisdier nemen door het vele reizen, maar nu ze toch vast zaten in de Staten? Waarom niet. Glunderend had ze Mila aan haar ouders laten zien. Haar moeder had het helemaal geweldig gevonden en haar vader had er om kunnen lachen. Al had hij wel het verzoek om de volgende keer het te overleggen van te voren.       Haar broer leek eindelijk wat te ontspannen van de muziek en de knuffels van de kat. Toen ze bij hem was gaan kijken hoe het ging, had ze hem ijsberend aangetroffen. Ze kon niet ontkennen dat het geen pijn deed om haar broer zo te zien. Het enige wat ze had kunnen doen was voor afleiding zorgen. Zo kwam het dat ze hem had meegesleurd naar haar kamer, onder het mom van kitten aandacht. ''Wanneer denk je dat we het huis uit mogen?'' vroeg ze. Niet veel later hoorde ze dat ze weer een berichtje binnen had op haar telefoon. Daar zou ze zo wel naar kijken. Haar telefoon zat de hele ochtend al lawaai te maken en langzamerhand begon het op haar zenuwen te werken. Zelfs de gedachte van haar telefoon tegen de muur aangooien had ze al gekregen en ze had er serieus over na zitten te denken. Alsof ze zin had om nu een of andere jurk te raten.       ‘’Ergens ben ik bang dat we pas weer mogen gaan als ze een dader hebben gevonden. Hoe lang dat gaat duren? Geen idee.’’ was het antwoord van Lucas. Met wat ongeloof keek ze op. Pas als de dader gevonden was? Ze mocht toch hopen van niet. Dan zouden ze hier nog drie week vast zitten met hoe groot deze familie was. ‘’Lang genoeg,’’ mompelde ze. ‘’we zijn hier nu met wat? Zo’n twintig mensen en daar zit niet eens de staf bij.’’ Nadat ze zelf Mila even had geaaid vroeg ze of de detectives er al zouden zijn. Ze hoorde Lucas opstaan en keek op om te zien dat hij bij het raam stond. Al antwoordend liep hij weer terug richting het bed en belangrijker: Mila. ‘’Als ik zo naar buiten kijk, lijkt het erop dat ze er al zijn. Ik hoop dat ze een beetje snel zullen zijn, maar eerlijk? Met onze familie gaat dit vast langer duren dan we willen.’’ Hier twijfelde Addie niet over. De Montgomery familie was getalenteerd in het aantrekken van drama. Er kwam vast meer achter de moord weg, dan de moord zelf. Het kon ook niet anders, zoveel mogelijke verdachten in één huis en het grootste deel familie van elkaar. Over haar familie denken als verdachten was raar. Zelf had ze het niet gedaan en ze kon er ook niet bij dat Lucas of één van haar zussen het had gedaan, evenals haar ouders. Gelukkig was het haar baan niet om het op te lossen. ‘’Je hebt gelijk, al ik wel hoop dat we straks weer frisse lucht mogen.’’       Er klonk weer een notificatie melding van haar telefoon en dus besloot Addie om maar te kijken. Tegen de muur aangooien was ook zo wat. De onzinnige berichten negeerde ze, maar haar oog viel op een bericht die ze liever niet had willen ontvangen: een bericht van haar vader. From: Dad Leg eens uit, dame. Een zucht verliet haar lippen bij het zien van de link. Sebastian had het dus gezien. Perfect, echt geweldig, alsof haar dag nog niet beter kon worden. So much for sorting it out tomorrow. Ze sloot haar ogen en nam even diep adem, voordat ze antwoordde. To: Dad Ik was een frisse neus halen, maar de media had liever dat ik als een wrak in elkaar was gestort. Er staan zoveel spelfouten in het artikel dat niemand het serieus gaat nemen. Morgen regel ik het. Na het versturen van de berichten gooide ze richting het voeteneind van het bed. Vragen of het okay ging met de rest van haar familie vond ze geen toegevoegde waarde hebben. Het antwoord erop zou vast voor de hand liggen. Ze maakte zich wel wat zorgen om Lucas, al die er een stuk beter uitzag door de kitten aandacht. ‘’Wil je erover praten?’’ vroeg ze zacht. Ze wilde hem niet pushen om te praten, maar wel aangeven dat ze met alle liefde een luisterend oor aanbood.

[ bericht aangepast op 3 juli 2021 - 10:36 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

HEATHER KATHERINE HAYES

---

Maxwell schudde geamuseerd zijn hoofd en haalde één van zijn donkere strenge wenkbrauwen op. ''Is dat zo?'' vroeg hij me plagend terug, waardoor ik zacht gniffelde, hij had nog steeds mijn kin vast in zijn ietswat ruwe handen, waardoor ik braafjes moest stil zitten tot hij klaar was. ''Ik weet gewoon hoe je voor een vrouw moet zorgen, zeker voor jou.'' ik bloosde even en keek hem vanonder mijn donkere wimpers aan, welke ik nog even onschuldig deed knipperen. ''Absolutely Beautiful..'' Zijn schorre stem was al meteen iets om bij van de zwijmelen en gepaard met deze woorden, en het tedere tikje die hij tegen mijn neus haf...
Het zorgde ervoor dat ik Maxie meteen al mee trok in mijn speelde keuren door me in de badkuip te laten zakken en de silver fox met me mee te trekken.
Ik had enkele liefhebbende kusjes op zijn lippen gedrukt welke hij beantwoorde door zijn lippen in mijn hals te plaatsen. Zijn prikkelende baardje kietelde mijn hals wat me zacht deed giechelen tussen het genieten door.
Was het niet voor de lichte vlaag van teleurstelling dat er detectives door het huis liepen, anders kon ik de hele dag wel van Maxie genieten. Hij humde even tegen mijn gevoelige huid aan. ''Geen zorgen, angel. We hebben alle tijd, ze zullen toch eerst de familie opzoeken.'' waardoor ik mijn ogen even opende en vragend naar Maxwell keek die zichzelf omhoog duwde, waardoor ik nu alleen in de badkuip zat en iets als een verlaten kitten de man met een trieste blik aankeek. ''Daarnaast ben ik nog niet klaar met jou nu,'' de grijns om zijn lippen maakte dat beter.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

I need a stronger word than ‘fuck’ in my life

twentynine • outfit (less lowcut blouse and different shoes) • with jakob • at her house

---

Het oorspronkelijk plan was dat Lena in de middag op kantoor moest helpen, maar niet al te lang geleden was ze gebeld: er was één of andere miljonair vermoord, James Montgomery. Het zal ook eens niet. In een kleine twintig minuten zou Jakob bij haar zijn zodat ze samen heen konden rijden, als het verkeer meezat. Het bleef California. Dit betekende dat ze ook slechts twintig minuten had om zichzelf klaar te maken. Een geheel grote uitdaging was dit niet, in zowel haar tienerjaren als studententijd – en nu stiekem nog steeds – had ze de gewoonte om te lang in bed liggen, om zich vervolgens gehaast om te kleden. Lena gaf hier graag de schuld aan de snoozebutton. Het bijkomende voordeel was dat ze niet veel tijd meer nodig had.       Alles verliep volgens plan, ze had zelf koffie weten te zetten, toen ze vlakbij de voordeur een spin spotte. “Oh verdomme,” mompelde ze. Natuurlijk was haar huisgenoot er niet en was net eerder die week de stofzuiger kapot gegaan. Ze kon uit het raam klimmen, dan hoefde ze niet langs de spin, maar dit had ze al een keer eerder gedaan. Een voorbijganger dacht dat ze een inbreker was en had de politie gebeld. Zeer ongemakkelijk. Gelukkig was daar plan B. Of eigenlijk plan J. Zodra ze buiten de claxon hoorde was ze al bezig met hem te bellen. Lief als de man was, kwam hij gelijk naar het raam. Zonder al te veel uitleg gooide ze haar sleutels uit het raam. De voordeur klikte open.       ”Dit meen je niet…” klonk Jakob’s stem door het huis.       Lena stak haar hoofd om het hoekje. “Oh zeker meen ik dit wel. Die beesten komen regelrecht uit hel gekropen.” Hoe groot of klein ze waren maakte bij haar niet veel uit.       ”Moet ie' dood? - dat is moord hé.”       Ze weerstond verleiding om een van de kussen in de woonkamer tegen zijn hoofd te smijten. Ze had hem nog altijd nodig om de spin uit de weg te ruimen. “Geen zorgen, ik ben je alibi wel als de politie achter ons aan komt. Geen gevangenis voor jou. Of je werkt samen met dat duivelse wezen en laat ‘m naar buiten ontsnappen. Zolang het mijn huis maar uit is ben ik blij.” Er op vertrouwend dat Jakob zijn werk zou doen, glipte ze de badkamer in.

[ bericht aangepast op 8 juli 2021 - 22:52 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

MEADOW ISADORA MONTGOMERY - KOVALENKO 20 • daughter of sebastian and nadiya • outfit • with tony • at the study at the second floor "sweet as sugar, cold as ice"

Ze voelde hoe zijn ogen over haar hele lichaam gleden. Ongegeneerd bekeek hij haar van top tot teen. Was hij een andere man geweest, had ze hem de huid vol gescholden. Maar dit was Tony, hier deed ze het juist voor. Zorgvuldig had ze haar kleding uitgekozen naar zijn smaak. Ze deed het voor hem. Tony schudde zijn hoofd op de vraag of hij een spook had gezien en ze ging naast hem op de leuning van de lederen bank zitten. De bezorgde blik was duidelijk in haar ogen te lezen. Het lichaam van zijn vader was vanochtend gevonden. Vermoord. Afgemaakt als een beest. In zijn eigen huis nota bene. Een plek waar hij zich veilig had gewaand, met de mensen om hem heen die het dichtste bij hem stonden, die hij lief had gehad. Althans in zoverre James Sr. lief kon hebben. Het was een trieste zaak.       “Ik..” begon Tony stamelend en liet zijn hand rustte op haar bovenbeen. Een schokje trok door haar lichaam bij het voelen van zijn aanraking. Nog steeds had Tony die impact op haar. Ze staarde kort naar zijn hand op haar been en keek hem daarna weer aan. “Het is zo surreëel. Pap die dood is." Hij zuchtte. "Ik weet dat hij niet de meest geliefde man aller tijden was,” Dat was de understatement van de eeuw, “maar dat hij zo moest sterven, dat wens je niemand toe." Hij wreef in zijn ogen. Liefdevol pakte ze zijn hand op haar been vast en wreef zachtjes met haar duim over de rug van zijn hand. Ze wist niet wat ze met deze situatie aan moest. Ze snapte waar zijn verdriet vandaan kwam, maar ze had een hekel aan zwakkelingen. Maar dit was Tony. Haar Tony. En ze wou er voor hem zijn.       "En ik schrok .. toen je binnenkwam. Waarschijnlijk nog door gisteravond.” legde hij zijn geschrokken staat toe. Dat kon ze wel begrijpen. Gisteravond. Ze zuchtte even. Bij haar zat die schrik er ook nog steeds goed in. Ze waren al die tijd zo voorzichtig geweest, maar gisteravond was het mis gegaan. Ze waren voor de eerste keer vergeten de deur op slot te draaien en de schade was gelijk bijna niet meer te overzien. Tijdens hun innige zoen had James Sr. plotseling in de kamer gestaan. De afschuw was van zijn gezicht af te lezen. Op heterdaad betrapt. Haar grootvader had haar daarna bij zich geroepen en schoorvoetend was ze achter Tony vandaan gekomen. James Sr. had haar een uitbrander gegeven dat dit echt niet kon en dat deze ziekelijke relatie vanaf dit moment voorbij zou zijn. Ze mocht Tony niet meer opzoeken, deed ze dat toch dan zou hij haar vader inlichten. Daarna had hij haar naar haar kamer gestuurd, zodat hij in alle rust nog met Tony kon praten. Meadow had zich nog even naar Tony omgedraaid, haar grootvader een goede nachtrust toegewenst en daarna gedwee de kamer verlaatte. Ze besefte zich nu pas dat dat haar laatste herinnering van haar grootvader zou zijn. Een herinnering die ze met zich mee zou nou nemen het graf in.       ”Maar met mij is het verder goed.” Eindigde Tony zijn antwoord, waarna hij een slok van zijn whiskey nam. “Moet ik voor jou ook een glas inschenken?” Ze knikte. “Graag.” De klok had net half twee geslagen, maar met de gang van zaken vandaag was Meadow wel toe aan een borrel. Hij stond op om haar een glas whiskey in te schenken en overhandigd het glas aan haar alvorens hij weer naast haar kwam zitten. “Ik ben de hele ochtend bezorgd om je geweest. Degene die mijn vader dit heeft aangedaan kan niet ver zijn.. en jij.. ik wist niet of jij ongedeerd was.” Zorgvuldig streek Tony de verdwaalde plukken haar die voor Meadow’s gezicht hingen achter haar oor. “Maak je geen zorgen om mij, ik ben ongedeerd, ik red me wel.” Stelde ze hem gerust. Al was ze daar niet helemaal zeker van. Het was een beangstigende gedachten dat de moordenaar van haar grootvader hoogstwaarschijnlijk nog steeds onder hen was. Zover ze wist was iedereen verdacht.       “Denk je dat pa met iemand heeft gesproken gisteravond? Over ons?” Ze dacht even na. “Of zijn we er met de schrik van af gekomen?” James Sr. zijn laatste woorden waren duidelijk geweest. Hij zou het haar vader pas vertellen op het moment wanneer ze weer de fout met Tony in zou gaan. Ze schudde daarom haar hoofd. “Ik denk dat ons geheim veilig is.” Gelukkig zou dit met een sisser aflopen, want als dit geheim zich zou openbare gingen er meer koppen rollen, en niet alleen die van haar.       Tony liet zijn hand over de huid Meadow haar bovenbeen glijden en stond op. Hij liep naar het grote bureau toe en haalde uit zijn een klein goud sleuteltje. Do volgde hem met zijn ogen. Met het sleuteltje opende hij één van de lades van het bureau en haalde daar een klein lichtblauw doosje uit. “Eigenlijk wou ik je dit gisteravond geven.” Zijn stem klonk zacht en Meadow smolt van binnen. “Maar gezien,” hij viel even stil en zocht naar de juiste woorden, “de situatie, ben ik het vergeten.” Met het doosje in zijn hand kwam hij achter Meadow staan. Voorzichtig bracht hij haar haren naar haar linker schouder en bracht een goud kleurige ketting aan om haar hals. Met haar vingers raakte ze het kettinkje aan en voelde de vorm van hartje. “Laat eens zien.” Hij draaide Meadow naar zich toe. Haar hals werd nu gesierd door een dunne gouden ketting met een klein gouden hartje waar de letter ‘s’ in was gegraveerd als hanger. Dat was hun onderonsje, hun private joke. Smith was nou eenmaal de naam die ze gebruikte voor het reserveren van hotelkamers, zodat de samen de nacht konden doorbrengen. “Nu weten andere mannen ten minste dat je bezet bent.” Ze grinnikte bij zijn woorden en vloog hem om de hals. “Je ziet er beeldschoon uit.” Ze drukte een kus op zijn wang. “Dankjewel, dat is echt super lief van je, dat had je echt niet hoeven doen!” Bedankte ze hem. Wat was hij toch lief. Meadow was in de zevende hemel. “Ik heb helaas niets voor jou,” even keek ze sip, maar haar blik veranderde snel. “Maar ik kan je wel op een andere manier bedanken?” Uitdagend keek ze hem aan, waarna haar lippen de zijne vonden.

---

someone out there feels better because you exist

Maxwell John Anderson 55 • The butler • With Heather @ his bathroom • Slight 16+

Braaf volgde ze mijn woorden op, precies zoals ik van haar gewend ben en precies waar ik van hou. Natuurlijk zou ik vrouwen nooit tot iets dwingen wat ze zelf niet willen, dat weten zij ook, maar er is gewoon iets aan een vrouw die je woorden zonder commentaar opvolgt. "You remembered!" zei ze vrolijk toen ik de bubbels tevoorschijn haalde en lachend schud ik mijn hoofd. ''Ofcourse I did, Princess,'' zeg ik terwijl ik het in het bad gooi. ''Wat voor man zou ik zijn als ik niet onthoud waar je van houd?'' plaag ik haar, duidelijk dat het op meerdere dingen kon doelen. Wanneer ik een kus op haar lippen druk vinden haar handen meteen een weg naar de kraag van mijn hemd, duidelijk dat ze me niet zomaar liet gaan nu. Niet dat ik dat van plan was natuurlijk, nu ik haar hier voor mezelf had kon ik er maar beter van genieten ook. Wie weet hoelang deze heisa uitgerekt zou worden. "Je komt er toch wel bij? Ik kan deze bubbels toch moeilijk voor mezelf houden?" sprak ze liefjes, een toon waar ik geen nee tegen kon zeggen. ''Vooruit..'' plaag ik haar en maak zelf de laatste knoopjes los, waarna ik het shirt langzaam uittrek. Ondertussen vond een handvol bubbels een weg naar mijn baard, waardoor ik even mijn ogen sluit. "Woopsie." sprak Heather onschuldig, en met halve ogen kijk ik haar aan. ''Now, that isn't nice...'' zeg ik langzaam maar geef haar dan een knipoog om de situatie luchtig te houden. "Zal ik je alvast hiermee helpen?" vroeg ze me speels, leunend tegen de rand van het bad. ''Vooruit..'' grijns ik en zet ondertussen de kraan uit wanneer ik zie dat het bad vol genoeg is. Wanneer het schuim weggeveegd is van mijn gezicht begint ze aan mijn riem en grijnzend ga ik wat rechter staan. Ze was echt een plaatje, hoe ze bij mij geëindigd was was mij een raadsel maar nu ze van mij is gaat ze in elk geval nergens meer naartoe. Daar zorg ik zelf wel voor. Mijn riem klikt los en langzaam open ik hem, waarna ik ook uit mijn broek stap. "Wie gaat er anders mijn rug schrobben?" probeerde ze me te overtuigen en ik lach weer. ''Darling, je hebt heel weinig nodig om mij te overtuigen, dat weet je toch?'' zeg ik speels en ik gebaar naar haar dat ze wat naar voren moet gaan. ''Jij zelf bent meer dan genoeg..'' Met die woorden stap ik ook in het bad en neem plaats achter haar, waar mijn armen gelijk een plaats om haar heen vinden. "Hmm..'' Ik sluit even mijn ogen en geef haar de ruimte om tegen mij aan te leunen. ''Dus waar wil je heen als dit allemaal voorbij is?'' vraag ik haar en druk mijn lippen zachtjes in haar nek. Mijn ene arm blijft gesloten om haar middel terwijl de andere ondertussen met een lichte streling haar lichaam verkent. ''We kunnen overal heen, wat jij wil...'' ga ik verder en ik glimlach tegen haar huid aan. ''Samen kunnen we alles doen, my princess..'

---

El Diablo.

---

De enige reactie die Beau kreeg op zijn opmerking dat Harrison niet erg verdrietig leek om opa’s dood was een emotieloos lachje, waarna hij het terugkaatste naar Beau, die daaropvolgend zijn schouders ophaalde. Zijn vader hoefde precies niet ze weten wat zich had afgespeeld in de tuin, dat hij tranen had laten vallen. Dat hij zelfs nog wel meer tranen wilde laten vallen. Hoe hard Beau ook tegen zijn gevoelens vocht, wilde laten merken dat het hem net zo min wat deed als de volwassenen, hij was een emotioneel zooitje van binnen. Alles deed zeer van binnen. “Ik doe gewoon extra vrolijk zodat niemand het ziet,” mompelde Beau dan ook zacht, terwijl hij tegen een muur aanleunde, op veilige afstand van Harrison, die op de bureaustoel leunde. Stiekem hoopte Beau dat de stoel wegrolde, zodat zijn vader viel.       Beau kreunde hardop bij het horen van zijn vader’s antwoord op de vraag die hij had gesteld. Het hele weekend in dit huis moeten doorbrengen? Hij wreef over zijn gezicht heen. Dat was misschien wel zijn ergste nachtmerrie. “Nou, misschien neem ik een nachtje in de cel slapen dan wel voor lief. Ik denk dat ik dan met meer sanity thuiskom dan wanneer ik even lang hier moet doorbrengen,” zei Beau grappend, terwijl hij druk aan het typen as op zijn telefoon. Dat er een deel van waarheid in zijn opmerking zat, liet hij maar even achterwege.       Beau rolde zijn ogen bij de bezorgde opmerkingen van Harrison over Linnea. Zo druk maakte hij zich nou nooit over zijn zoon. “Pap, doe eens rustig. Lin is volwassen, weet je nog? Eenentwintig hele jaren. Die loopt echt niet in zeven sloten tegelijkertijd, of zo. Daarnaast is ze waarschijnlijk met Marek, en hij is even oud als ik. Maak je nou eens niet zoveel zorgen om haar,” antwoordde Beau geïrriteerder dan de bedoeling was. Hij snapte gewoon echt niet waarom Harrison zich nog steeds gedroeg alsof Linnea een klein kind was dat constant papa’s bescherming nodig had. Zijn zus kon zich prima zelf redden, en anders deed haar vriend het wel.       Voordat Harrison op Beau’s volgende klaagzang kon reageren, klonk er een nieuwe set voetstappen in de ruimte die onbekend waren. Zeker geen familielid. Toen Beau zich naar het geluid draaide en zag dat het Jason was, kleurde zijn wangen de lichtste tint rood. Oh, dit was absoluut geweldig. Natúúrlijk hadden ze Jason fucking King op deze zaak gezet. Alsof ze Beau persoonlijk wilden kwellen. Beau voelde de ogen van de detective op hem branden, waardoor hij bewust wegkeek. Een blik en hij zou zijn geheim direct verraden, wat voor veel ongemak ging zorgen. Zeker omdat Harrison nog geen weet had van zijn seksuele preferentie. Als hij James Sr. ergens dankbaar voor moest zijn, was het wel dat geheim houden. Al dan waarschijnlijk om de verkeerde redenen, zoals genietend toekijken hoe Beau zelf tegen zijn wil uit de kast kwam bij zijn vader. Nee, Beau gooide die gedachte ruw weg. Zijn opa was dood, vermoord. Nooit zou hij nog tegen zijn wil over zijn seksualiteit met iemand te hoeven spreken.       Zijn wenkbrauwen gingen fronsend omhoog bij de blik die Harrison hem gaf, waarna hij zijn hart in paniek sneller voelde bonken toen zijn vader het gesprek met detective King aanging. Oh nee, dit kon alleen maar de verkeerde kant op gaan. “Pap..” begon Beau waarschuwend, maar het was al te laat. Zijn vader had hem zojuist aan Jason voorgesteld. Ongemakkelijk klaarde Beau zijn keel, waarna hij op de binnenkant van zijn lippen beet en zich van de muur afduwde. “Ja, we zijn elkaar al een aantal tegengekomen. Op het politiebureau, onder andere,” zei hij, terwijl hij een neutrale toon in zijn stem probeerde te behouden, wat hem aardig lukte. Beau keek Jason kort aan. Wat moest die man wel niet denken van het feit dat hij studeerde om advocaat te worden. Een troublemaker, zoals hem, die andere criminelen buiten de gevangenis ging houden? Het klonk ook wel te gek voor worden. Gelukkig had Beau geen strafblad die zijn arrestaties bijhield, omdat de familie rijk genoeg was die schoon te houden.       ”Nu ben ik wel benieuwd waar jullie twee elkaar van kennen?” vroeg Beau na een korte stilte, terwijl hij zijn blik bewust op Harrison hield, omdat hij de detective absoluut niet durfde aan te kijken, aangezien hij veel te knap was om zijn gelaat normaal te houden. Zichzelf outen was wel het laatste wat hij op dit moment wilde.

[ bericht aangepast op 4 juli 2021 - 10:38 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Op het moment dat ik aan Fyodor duidelijk maakte dat ik zijn donut ook met plezier zélf naar binnen kon werken, gaf de beste man plankgas waardoor we allebei in onze stoelen gedrukt werden. Lichtelijk geïrriteerd ging ik weer rechterop zitten. “Was dat nou nodig?” bromde ik waarna ik nog een poging waagde om het verrekte ding in zijn mond te stouwen. Ik nam wraak door een likje jam dat naar buiten dreigde te druppen aan zijn neus af te vegen.       “Bex,” gromde hij – zijn stem een octaaf lager dan het geluid waarmee hij zich normaal gesproken verstaanbaar maakte. Ik grijnsde mijn tanden bloot. “Hmm?” zingzegde ik onschuldig waarom Fyodor me een por gaf met zijn elleboog. Plagend wees ik hem erop dat hij zijn ogen op de weg moest houden als hij niet nog meer doden wilde veroorzaken.       “Dan moet je me ook niet pesten tijdens het rijden.” Zijn tegenwerping liet me verontwaardigd mijn hand op mijn hart leggen. “Ik? Ik zou niet durven,” zei ik geschokt en met grote ogen. “Ik breng gewoon wat leven in de brouwerij.” Het viel even stil totdat ik me mijn woorden realiseerde in de context waar we ons nu in bevonden. “Oké, misschien een foute woordkeuze maar je snapt wat ik bedoel.”       Gezien Fyodor zijn rijstijl bevonden we ons al snel op de oprijlaan van het landgoed van de Montgomery’s. “Wow,” ontglipte er vol bewondering aan mijn lippen. Aangezien ik behoorlijk sober opgevoed was, wat ook niet anders kon na duizend keer van pleeggezin te zijn gewisseld, kon ik alleen nog maar vol bewondering door mijn tanden fluiten. Ik was de eerste die uit de auto stapte zodra we stilstonden. Op mijn gemak checkte ik of ik alles bij me had waarna ik ongeneerd mijn broek ophees.       Het geluid van een tweede dichtslaande deur wees erop dat Fyodor inmiddels ook was uitgestapt. In plaats van dat hij voorop ging in de richting van de voordeur kwam hij naar mij toe. Aangezien mijn aandacht nog op het ophijsen van mijn broek gericht was, zag ik het flesje pas aankomen nadat de inhoud half over mijn hoofd heen gegooid was. Ik kon de ergste schade voorkomen door snel opzij te springen. “Verdomme, Fyodor. Waar was dat voor nodig?”       Hij antwoordde niet maar vervolgde zijn weg het landgoed op. “En je mond houden jij, ik heb geen zin in jinxes.” Toch was het aan zij woorden duidelijk te horen dat hij van onze interactie genoot. Ik ademde diep in door mijn neus en bond mijn krullen vast in een knot bovenop mijn hoofd waardoor ik er iets toonbaarder uitzag. Vlug versnelde ik mijn tred om mijn partner in te halen.       “Heeft iemand jouw ooit wel eens vertelt wat voor een ongelooflijke klootzak jij bent? Op mijn tien à vijftien keer in de week na dan?” vroeg ik met geveinsde interesse. “Als je zo doorgaat, komt dat Tinder-account van jou waar we het eerder over hadden toch op miraculeuze wijze online.” Ik wierp hem een zijdelingse blik toe en wist mijn gezicht in een serieuze ploot te houden. Voor het geval hij daarop terug zou willen reageren, drukte ik snel op de bel waarop de deur binnen no time geopend werd.       “Hoi, goedenmiddag,” begon ik zodra ik de jonge jongen in de deuropening zag staan. Ik hield mijn badge omhoog terwijl ik mezelf voorstelde. “Bexley MacGavin, detective. En dit is mijn partner: Fyodor Orlov. Zouden we jouw en je familieleden een paar vragen kunnen stellen over de moord op James Montgomery? Mijn oprechte concoleances.”

[ bericht aangepast op 4 juli 2021 - 0:49 ]

---

I have seen my own sun darkened

Nadat ik Alexander een bericht had gestuurd, stond ik op om ongezien vanuit de woonkamer naar de keuken te verstrekken. Echter schenen mijn ouders van een afstand te kunnen ruiken dat ik mijn lichaam verplaatste. Ik liet een geïrriteerde zucht horen en vertelde dat ik gewoon naar het toilet had willen gaan waarop mijn vader zijn wenkbrauwen de lucht in schoten.       “Nou oké, prima. Dan vind je het vast niet erg als mama even met je meeloopt toch? Als je écht naar de wc moet.” De glimlach die hij schonk was allesbehalve welgemeend en ik rolde met mijn ogen. “Mocht dat niet het geval zijn, dan ga je nu weer zitten op de bank en wacht je geduldig tot we toestemming hebben het landgoed te verlaten,” vervolgde hij en hij wist me met één hand om te draaien en me weer in de richting van de bank te duwen. Ergens had ik nog wel naar hem willen luisteren. Pas toen ik het woordje ‘Hup hup’ erachteraan hoorde, draaide ik me weer om en kruiste mijn armen voor mijn borst – klaar om vol ertegenin te gaan.       Het was Olivia, mijn oudste geadopteerde zus, die tussenbeide wist te komen voordat ik dingen ging zeggen waar ik hoogstwaarschijnlijk later spijt van zou gaan krijgen. “Hé, little sis.” Haar glimlach was tenminste wel oprecht waardoor ook ik even kort een variant van de mijne liet zien. Ze vroeg me of ik ook al helemaal klaar was met dit rothuis en of ik meer wist over opa zijn dood.       De kans om überhaupt antwoord te geven, kreeg ik niet. Een waterval aan Oekraïense woorden ontsnapte uit mijn moeders mond die het noodzakelijk vond om zich tussenbeide te mengen. Met een uitdrukkingsloos gezicht liet ik alles over me heen komen totdat ze aangaf dat er detectives kwamen die waarschijnlijk straks met ons zouden willen praten.       “Ja? Ben je klaar?” vroeg ik na enkele seconde gewacht te hebben. “Oké mooi,” vervolgde ik zonder op haar antwoord te wachten. “Nou, ik ga eens disrespectvol zitten te wezen. Aangezien je me net zelf toestemming hebt gegeven.” Nonchalant haalde ik mijn schouders op waarna ik met een grote boog, zover mogelijk uit het bereik van mijn ouders, om hen heen liep. Voordat ik helemaal uit het zicht zou gaan verdwijnen, legde ik nog een hand op de schouder van Liv. “En nee, je stoorde helemaal niet. Je was gewoon nog een gezellige persoonlijkheid die deze dag nóg gezelliger kwam maken.” Mijn sarcasme was haast tastbaar in mijn woorden. Ik wierp nog een zijdelingse blik op mijn ouders vanuit de bescherming van mijn grote zus. “Hebben jullie er ooit bij stil gestaan dat ik verdriet op een andere manier verwerk? Vast niet. Het enige dat jullie zien is een dochter die niet geïnteresseerd is in de familie. En als dat is wat jullie willen zien, prima. Ik hou je niet tegen. Nou, Sayōnara.”       Met een afwezig handgebaar nam ik afscheid en wilde ik de woonkamer uitlopen. Wel hield ik mijn oren gespitst in afwachting of er nog op mijn woorden gereageerd zou worden.

[ bericht aangepast op 4 juli 2021 - 11:37 ]

---

I have seen my own sun darkened