[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 aug 2021 - 19:00 Elentiya is online

Titanic
"Where to? To the stars."

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic.
Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten.
De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York.

Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen.

•• Rollen.

— First Class.
De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn.
— Second Class.
De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse.
— Third Class.
De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen.

“May I have your ticket, please?”

•• Reservations.

First Class.

– Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach.
– Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos.
– Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione.
– V • leeftijd • Eclypse.
– Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak.
– Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare.
– Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier.
–
– Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia.
– Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon.
– Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren.
– Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos.
– Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown.
– Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class.

– Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare.
– Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow.
– Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian.
– Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos.
– Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier.
–
– Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow.
– Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet.
– Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick.
– Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class.

– Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses.
– Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak.
– Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia.
– Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach.
– Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland.
–
– Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown.
– Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach
– Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos.
– Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu.
– Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter.
– Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin.

De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen.
We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken.

De hutten.
— First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers.

— Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen.

— Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

4 okt 2021 - 23:02 Aynur is offline

Aynur 2380

24 years — Librarian who dreams of becoming an author — Dress — Near the second class entrance — w. Matthew, Romilly & Mister Tibbot

Wat een slijmbal kon mijn jongere broertje soms zijn, bedacht ik mezelf na zijn compliment dat zijn wijze woorden voortkwamen uit mijn schrijfsels. Ik gaf Joseph dan ook een plagende aai over zijn bol waarmee ik zijn haar nog meer door de war haalde dan de wind al had gedaan. Na een diepe ademhaling volgde ik ook mijn broer om aan boord van de Titanic te stappen.
Vervolgens stelde ik voor om eerst onze kamers op te zoeken voordat ik Matthew zou gaan begroeten. Hem kennende zou hij onmiddellijk mijn tas van me overnemen. Ik wilde dit graag voorkomen. Hij had immers ook zijn rust verdiend. Joseph dacht leuk te wezen en vertelde me dat hij toch wel erg benieuwd was naar mijn Matthew. “Waar had je ook alweer met hem afgesproken,” vroeg hij me terwijl we door het gangpad liepen – op weg naar onze kamer.
“Wie zegt dat jij mee mag, hmm?” vroeg ik hem plagend en ik gaf hem al wandelend een duwtje met mijn heup. In een rap tempo liepen we door tot aan onze kamer, waar ik zowel Joseph als mijn tas achterliet en gehaast op weg ging naar de plek waar ik en Matthew ongeveer afgesproken hadden.
Het duurde niet lang of ik vond hem vlakbij de ingang – zoals afgesproken. Er bevond zich nog een andere man in zijn gezelschap, een stevige uitziende man met een huidskleur die velen malen donkerder was dan de mijne. Hij leek in gesprek verwikkeld te zijn met mijn Matthew en voorzichtig plaatste ik me aan zijn zijde. Als we alleen waren, zou ik hem begroet hebben met een zoen op zijn wang maar er scheen zich nog een jonge blondine achter ons te bevinden waardoor ik slechts mijn hand in de zijne legde.

[ bericht aangepast op 4 okt 2021 - 23:03 ]

I have seen my own sun darkened

5 okt 2021 - 19:49 Basim is offline

Basim 18639

Matthew MacMillan

30 • 2nd class • With Romily, Evangeline and Mister Tibbot • at 2nd class entrance

❝ The starting point of all achievement is desire.❞

Het meisje stond in eerste instantie nog wat wankel op haar benen, nadat Matthew haar overeind getrokken had. Hij bleef haar hand dan ook nog even vasthouden zodat hij zeker wist dat ze zou blijven staan. 'Ow, klein momentje. . . alstublieft. . .,' pufte ze, wild knipperend met haar ogen. Hij bleef haar met gefronste wenkbrauwen aanstaren, maar gaf haar de tijd die ze nodig had. Vervolgens was ze maar al te nieuwsgierig naar waarom hij nu eigenlijk hier stond, iets wat hij haar geduldig probeerde uit te leggen.
'Jawel, meneer. Ik had u immers niet zien staan.' Oké, duidelijk, dit kind was nogal gesteld op haar eigen mening. Het was dat ze nog maar een kind was, anders was Matthew vol de discussie ingegaan. Hij hield er immers niet van als iemand zijn eigen onjuiste mening aan bleef hangen. Kinderen hadden alleen blijkbaar hun volslagen eigen logica en Matthew was nu niet in het juiste humeur om dat proberen te begrijpen. Dus haalde hij slechts zijn schouders op en knikte. Discussie klaar, tijd om maar eens te kijken hoe hij haar weer bij haar ouders kon krijgen.
Deze kans gaf ze hem alleen niet gauw. Nadat hij zijn hulp aan haar had aangeboden, begon ze juist over heel iets anders: zijn beroep. Gezien hij zijn kans niet direct wilde laten varen, ging hij maar in op haar vragen. Ze leek wantrouwig, dus hij zou haar vertrouwen moeten winnen. Hopelijk zou hij dat op deze manier voor elkaar kunnen krijgen. Verder had hij eigenlijk ook geen idee, gezien hij bizar weinig ervaring met kinderen had. Hij had zelf geen kinderen en het helpen opvoeden van zijn broertjes en zusjes was al een zodanige tijd geleden dat hij er weinig meer van wist. Deels kwam dit ook doordat hij zich hier liever niet te veel meer over wilde herinneren. Zijn verleden was zijn slechte verleden, terwijl zijn toekomst er zo veel beter uit zag, dat was waarop hij zich wilde focussen.
'Wat doet een meubelmaker hier op de Titanic? Gaan de zaken goed?' vroeg ze hem nog voor hij haar kon uitleggen waarom hij hier was. Hij knikte glimlachend en vertelde haar over dat hij hoopte nieuwe klanten aan de overkant van de oceaan te vinden. De zaken stonden er inderdaad goed voor, al hielp het natuurlijk ook dat hij zich had gespecialiseerd in luxe meubelen. De rijke lui wilde dat hun meubels niet alleen lekker zaten, maar ook mooi waren. Iets wat Matthew maar al te graag voor hen regelde als dit betekende dat hij extra geld in het laatje zou krijgen.
'Ehm. . . Een koets,' was haar antwoord toen hij haar vroeg waarom zij hier was. Natuurlijk ging ze in op de letterlijke verwoording en hij kon het niet laten om een geërgerde zucht te slaken. 'Natuurlijk,' zei hij, niet goed wetend wat hij hier nu weer mee aan moest. Gelukkig verloste de scheepshoorn hem van deze ongemakkelijke wending en het meisje bleef zoals verwacht inderdaad niet stevig op haar benen staan. 'Wat gebeurt er?' vroeg ze zachtjes, zijn arm ondertussen stevig vast houdend. Matthew probeerde de druk op zijn arm te negeren en het gesprek de kant op te sturen van hun vertrek. Al had hij weinig hoop dat hij nu wel fatsoenlijke antwoorden uit dit meisje zou kunnen krijgen.
Matthew had inderdaad weinig geluk, want ze knikte slechts als antwoord op zijn vraag. Op het moment dat hij verder wilde vragen naar zijn plannen, hoorde hij iemand een naam roepen. Het meisje voor hem keek hem verschrikt aan.'Vlug! Verstop me,' vroeg ze hem, waarna ze achter zijn rug schoot. 'Zeg maar dat ik er niet ben.' Verward keek hij even naar achter en toen verder om zich heen. Al gauw verscheen een donkere man in zijn blikveld, waarop Matthew zijn ogen samen kneep. Hij had geen idee hoe deze man in relatie stond met het meisje achter hem, maar Matthew vertrouwde zwarten niet, hoe netjes deze man ook gekleed ging. Of het meisje nu wel of niet in goede handen bij hem was, hij vertrouwde er niet op dat de man hem ook maar iets zou geven voor zijn goede daad. Dan bleef hij liever nog even met dit meisje bezig zodat hij haar ouders kon vinden in plaats van één of andere bediende.
'Als je een jong meisje zoekt, ze is die kant op gelopen,' vertelde hij hem, ondertussen met zijn hand richting een willekeurige gang wijzend. Precies op dat moment zag hij ook Evangeline opeens zijn blikveld binnen lopen. Zijn ogen lichtten direct op toen hij haar zag en tevreden hummend nam hij haar hand aan.
'Hé, schat,' begroete hij zijn geliefde en gaf haar een kus. De donkere man negeerde hij verder, hopend dat hij gauw zijn weg zou vervolgen, genoegen nemend met zijn aanwijzing. Wel zorgde hij dat hij niet te veel bewoog zodat het meisje zich achter hem zou kunnen blijven verschuilen. Voor de zekerheid trok hij Evangeline lichtelijk naar zich toe, zodat ze zo één groot oppervlak creëerden. 'Heb je een goede reis gehad op weg hier naartoe?'

[ bericht aangepast op 5 okt 2021 - 19:50 ]

Stenenlikker

8 okt 2021 - 0:05 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

Elizabeth Cecilia Albrecht

26 ✦ First Class ✦ Dress ✦ with Octavian ✦ Hallways

〚 Let your heart be the most beautiful thing about you 〛

De verbaasde blik van de man liet haar kort denken dat ze iets verkeerds gezegd had en ze stond op het punt haar excuses aan te bieden — al kon ze niet zo snel ondervinden wat ze verkeerd had gezegd — maar de man was haar voor. Vrijwel meteen ontspande ze zich door de woorden.
“Meneer Smith, is mijn grootvader. Ik ben gewoon Octavian.” zei hij met een knipoog. Oh. Ze had dus niet iets verkeerds gezegd, dat was fijn.
‘’Mijn excuses,’’ zei ze zacht.
Het was geruststellend dat hij aangegeven had dat hij de weg wist als tweede stuurman. Nieuwsgierig had ze gevraagd of ze zo onbeschoft en nieuwsgierig mocht zijn om te vragen wat dat inhield. Thuis waren haar ouders zo rond haar vijftiende al duidelijk geweest dat ze minder nieuwsgierig moest wezen, of zoals zij het soms ook noemden ‘bemoeierig’. Niet bepaald bevorderlijk voor haar onzekerheid.
“Onbeschoft en arrogant nog wel? Wat moet het huishouden van Albrecht een ontzettend strenge omgeving zijn, als zoiets al onder onbeschoftheid of arrogantie komt te vallen.’’ Ontzettend streng zou ze het zelf niet noemen, maar streng zeker wel. Elizabeth werd er nog steeds ongemakkelijk van als ze terugdacht aan hoe haar ouders Gael konden behandelen. Het was niet iets waar ze graag over nadacht, vooral over het feit dat hij zomaar op straat werd gezet.
‘’Het had momenten ja,’’ zei ze bedenkelijk. ‘’maar ik had ergens ook meer vrijheid dan andere dames van mijn leeftijd.’’ En status. Ze wist nog niet precies hoe ze jaren geleden haar ouders zover had gekregen dat ze in de leer mocht en aan het werk mocht, maar ze was er dankbaar voor.
‘’Persoonlijk vind ik nieuwsgierigheid iets wat je zou moeten belonen, hmm. Deze kant op.’’
Met haar arm in die van Octavian gehaakt liep ze mee in de richting waar hij naartoe stuurde.
Instemmend knikte ze even. ‘’Daar ben ik het geheel mee eens,’’ antwoordde ze.

Op de vraag of ze via de toeristische route wilde of de snellere dacht ze eerst even na alvorens ze antwoorde. Het zou zonde zijn als ze zich nu al zo vlug richting de suite zou begeven.
“Uw wens is mijn bevel,” Een lichte blos ontstond wederom door zijn woorden en ze lachte even om de kleine buiging die hij maakte. “En om antwoord te geven op je eerdere vraag, tweede stuurman betekent dat ik bevoegd ben om het schip te besturen, mocht mijn grootvader verhinderd worden om wat voor reden dan ook.” legde Octavian uit, terwijl Elizabeth aandachtig luisterde.
‘’Dat is een belangrijke taak,’’ begon ze, voordat ze verder kon spreken werd ze plots naar achter getrokken. Een verschrikt geluidje gleed over haar lippen en het voelde alsof haar hart in haar keel zat.
“Dat scheelde weinig. Gaat het met je?” vroeg Octavian. Langzaam knikte ze en ze ademde eens diep uit.
‘’Eh…j-ja, het gaat. Bedankt.’’ Haar ogen richtten zich op de hand die Octavian aan het uitschudden was. Bezorgd keek ze hem aan. Vanuit instinct pakte ze zijn hand vast en inspecteerde deze om te kijken of er schade te zien was. Pas na enkele seconden had ze door wat ze aan het doen was en voorzichtig liet ze zijn hand weer los, nadat ze er niets aan kon zien. ‘’Het spijt me, oude gewoontes.’’ verontschuldigde ze zich. ‘’Gaat het?’’ De bezorgde toon was duidelijk aanwezig in haar stem.

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

8 okt 2021 - 13:41 Aynur is offline

Aynur 2380

Vanuit mijn wantrouwen probeerde ik meer informatie in te winnen over de man voor me. Zo leerde ik dat hij meubelmaker was — een beroep dat naar mijn idee nooit zoveel geld op kon leveren dat hij een ticket zou kunnen veroorloven op dit schip. Tenzij hij een bediende was, maar in vergelijking met Diana droeg hij kleding van een iets betere kwaliteit. Ik vroeg hem dan ook of de zaken goed gingen, op een zo’n onschuldig mogelijke toon.
Hij vertelde me dat hij hoopte nieuwe klanten te vinden aan de andere kant van de zee waarop hij me vroeg wat de reden was dat ik me hier bevond. Even aarzelde ik maar koos uiteindelijk voor de veilige uitweg, namelijk dat ik hier per koets was gekomen. Het was niet eens gelogen. Echter ging ik niet aan iedereen zijn neus hangen dat ik hier was omdat mijn vader me niet in de buurt wilde hebben. Hij had me dan wel weggestuurd onder het mom dat ‘ik van het leven moest gaan genieten en mezelf weer terug moest vinden’, het was duidelijk dat hij andere plannen had. Ik kon me niet heugen dat vader ooit veel naar me omgekeken had.
Ik schrok me een ongeluk zodra de boot begon met bewegen en greep me stevig vast aan de arm die ik eerder aangeboden kreeg. Vervolgens hoorde ik een bekende stem mijn naam roepen. Zo snel als de wind verstopte ik me achter de brede rug van de man en gebood hem te zeggen dat ik er niet was. Mister Tibbot kwam al deze kant op gelopen maar voordat hij dichtbij genoeg was om mij te kunnen zien, zei de man waar ik me achter verschool dat ik een andere kant op was gelopen. Tegelijkertijd kwam er een jonge vrouw aangelopen die ook tussen mij en Mister Tibbot kwam te staan.
Meteen veranderde de man zijn gehele wezen en hij schonk de dame een kus op haar wang. Discreet richtte ik mijn blik een andere kant op terwijl ik nog altijd in mijn ingedoken houding bleef zitten. “Hé, schat,” hoorde ik de man zijn ‘vriendin’ begroeten. Ik keek langs haar lichaam en zag Mister Tibbot nog ietwat vertwijfeld staan alvorens hij de kant opging die de man hem gewezen had.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey
17 jaar | dress | Matthew & Evangeline | tweedeklas ingang

Evangeline Mary Dumbleton
24 jaar | dress | Matthew & Romilly | tweedeklas ingang

“Hé schat. Heb je een goede reis gehad op weg hiernaartoe?” vroeg Matthew me nadat hij me een kus op mijn wang had gegeven. Mijn wenkbrauwen schoten blij verrast de lucht in door zijn lieve gebaar en vlug wierp ik een blik achter ons op het jonge meisje. “Matthew,” zei ik in een poging streng te klinken en ik maakte een hoofdgebaar naar de blondine. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder waarna een gelukzalige zucht mijn lippen verliet. “Ik ben ook blij om jou te zien.” Mijn glimlach deed mijn bovenlip doen opkrullen en ik keek toe hoe de donker getinte man wegliep.
“En ja, mijn reis was prima. Lief dat je het vraagt,” begon ik alvorens ik weer rechtop ging staan zodat ik mijn geliefde aan kon kijken. Vervolgens richtte ik mijn blik op de jongedame achter ons en ik ging iets door mijn knieën zodat ik op dezelfde hoogte kwam. “Hij was toch niet vervelend, hè?” fluisterde ik haar toe en ik wierp een steelse blik op de man van wie ik hield waarna ik zachtjes grinnikte. “Ben je verdwaald of kunnen we iets voor je doen?” Mijn warme blik leek haar iets meer op haar gemak te stellen en een voorzichtige glimlach brak door op haar gezicht.
“Nee, dank je wel,” was haar bedeesde doch verlegen antwoord waarna ze haar blik van mij naar Matthew glijden. “Is zij jouw vriendin? Degene op wie je zo geheimzinnig aan het wachten was?” Ze zette grote ogen op — gericht mijn vriend. “Geheimzinnig aan het wachten?” herhaalde ik en ook ik draaide me afwachtend op in de richting van Matthew. De ondeugende twinkeling in mijn ogen was niet meer tegen te houden, ik genoot meer van de situatie dan ik liet blijken. Veel kwam het niet voor, maar soms vond ik het best leuk om Matthew een klein beetje te plagen.

[ bericht aangepast op 8 okt 2021 - 13:53 ]

I have seen my own sun darkened

10 okt 2021 - 11:52 marjorie is offline

marjorie 1317

CHARLOTTE DEBORAH SALISBURY
22 • second class • Library with Gael

De knappe heer hielp Charlotte de gevallen boeken op te rapen. Ze was opgelucht dat de kaften van de boeken er nog goed uitzagen, ze had dus niets beschadigd.
Ze was verbaasd geweest toen de man had gevraagd of ze zich bezeerd had. Normaliter zou geen ander zich druk maken om haar welzijn, enkel om materiële schade. Uiteraard was haar zus daarin een uitzondering, zij gaf wel om haar als persoon.
“Weet u het heel zeker?” Vroeg de man haar, hij wilde er duidelijk heel zeker van zijn dat ze niets mankeerde. Charlotte kon dat alleen maar waarderen. Hij leek haar echt een nobele en attente man. Ze had bewondering voor de man - die hard zou moeten werken om een leven te onderhouden, zo gokte ze aangezien hij zijn werkkledij droeg. Charlotte keek daar niet op neer zoals haar ouders zouden doen, ze had er juist zoveel respect voor.
“Heel zeker, dank u wel” beaamde ze met een geruststellende glimlach. Ze plaatsen de boeken terug op hun plaats, maar hun gesprek vervolgde gewoon. Het voelde absoluut niet ongemakkelijk aan, het voelde juist prettig om met hem te spreken.
“Daar hoeft u geen excuses voor aan te bieden, zeker niet aan mij.” Zei hij. Ze voelde zich opgelucht, want niet iedereen begreep dat. Ze had gemerkt dat zijn antwoord oprecht was en dat hij haar niet zou veroordelen.
“Het is goed om iets in uw leven te hebben waar u gepassioneerd over bent, nietwaar?” Had hij gezegd. Ze knikte, waarna ze zich had voorgesteld. Hij gaf haar eenzelfde buiging terug.
“Ik ben Gael, aangenaam kennis te maken.” Hij kwam weer overeind met een glimlach op zijn gezicht. Gael. Ze vond de naam zeker passen bij hem. Ze vond het bijzonder klinken, net zoals hij had geleken.
“Vertel eens, welk van deze boeken had als eerste uw aandacht te pakken?” Vroeg hij haar.
Ze vond het leuk dat hij interesse toonde. Het was voor Charlotte ook gewoon eens leuk om een gesprek te voeren met iemand buiten haar familie. Ze werd voorheen behoorlijk verstopt voor de buitenwereld.
“Een klassieker. Wuthering heights is een van mijn favorieten. Vooral dit exemplaar trok mijn aandacht meteen” vertelde Charlotte hem. Ze liet Gael het boek dan ook zien.
“Ik las het vroeger keer op keer opnieuw. Daarna ben ik het ooit verloren” vertelde ze, ze zei maar niets over haar thuissituatie, ze wilde hem niet afschrikken of iets.
“Leest u weleens?” Vroeg hij hem, al kon ze het zich voorstellen dat hij daar veel te druk voor was met zijn werk.

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

11 okt 2021 - 15:30 Elentiya is online

Elentiya 12332

•• De eerste skip.

Inmiddels is het schip al even van wal gegaan en vaart hij koers richting de eerste geplande tussenstop, welke ze de volgende dag zullen bereiken. De avond is rustig begonnen; de meeste gasten redelijk gesetteld al en het personeel lijkt langzaam hun weg ook te vinden — de start in ieder geval alvast gemaakt.

Om het begin van een lange en epische reis in te luiden is er op het dek van de eerste klasse voor de mannen een avondje drank & sigaren gepland, voor de dames een gezellig onderonsje. Op het E dek is er echter een heus feestje gaande, een zoals alleen zij dat kunnen maken — vol met gelach en muziek, dansende mensen.
Blijft iedereen op hun eigen dek, de klasse verschillen daarvoor veel te groot? Of is er wellicht toch ergens een ‘verstekeling’ te vinden, wie de verleiding toch niet heeft kunnen weerstaan?

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

11 okt 2021 - 16:58 Basim is offline

Basim 18639

Matthew MacMillan

30 • 2nd class • With ~~Romily~~ and Evangeline • at Evangeline's room

❝ The starting point of all achievement is desire.❞

Eigenlijk was de aankomst van Evangeline een welkome afleiding. Zolang die zwarte man nog in de buurt was, hoefde hij zich even alleen op haar te richten en kon hij het meisje achter zich voor nu negeren. Ze was er immers niet, had hij aan de man moeten wijsmaken. Iets wat Evangeline niet leek te willen vergeten. 'Matthew,' sprak ze hem dan ook streng toe nadat hij haar een kus op haar wang had gegeven.
'Wat?' vroeg hij haar, zijn stem klonk onschuldig, maar de grijns op zijn gezicht zei alles. Ach, het meisje had haar ouders vast ook wel elkaar zien kussen en een kus op de wang was nog onschuldig. Ze kon heus wel wat hebben en Matthew had naar zijn idee Evangeline al veel te lang niet gezien.
'Ik ben ook blij om jou te zien,' vertelde ze hem, haar hoofd op zijn schouder, waardoor hij tevreden humde. 'En ja, mijn reis was prima. Lief dat je het vraagt.' Haar woorden deden hem glimlachen. Hij drukte haar nog even tegen zich aan, waarna hij haar weer losliet. Ze leek haar aandacht nu te willen richten op het meisje dat nog altijd achter hen verstopt stond. 'Hij was toch niet vervelend, hè?' vroeg ze haar, waarna Matthew direct een protesterend geluid maakte.
'Ik heb me gedragen,' merkte hij ietwat verontwaardigd op. 'Ik liet haar blijkbaar alleen schrikken, maar dit deed ik niet bewust.' Zijn hand legde hij vervolgens op haar schouder, waarna ze vervolgens nog wat vragen stelde aan het meisje. De jongedame liet alleen weer duidelijk merken dat ze hun hulp niet nodig had. Misschien zou hij het toch maar moeten opgeven, het zou hem anders vast te veel moeite gaan kosten. Hij zou alleen wel één van de medewerkers moeten vragen om haar een beetje in de gaten te houden, zodat haar niets overkwam. Dat vroeg zijn geweten toch wel minstens van hem, want er liep genoeg tuig rond op dit schip.
'Is zij jouw vriendin? Degene op wie je zo geheimzinnig aan het wachten was?' vroeg het meisje vervolgens nog aan hem, waarop Matthew even grinnikte. 'Geheimzinnig aan het wachten?' vroeg Evangeline hem vervolgens plagend, haar ogen twinkelend. Hij wierp zijn handen omhoog in onschuld.
'Zij vond het geheimzinnig, maar ik wilde gewoon niet in de weg lopen,' verdedigde hij zichzelf. 'Ik mag in ieder geval hopen dat jij me niet geheimzinnig had gevonden.' Hij sloeg zijn arm weer om haar heen en zorgde dat hij het meisje achter hen de ruimte gaf om haar eigen weg te kunnen vervolgen. 'Zullen we in ieder geval maar? Het lijkt erop dat deze jongedame zichzelf kan redden.'
Even later waren ze op weg naar zijn hut, zodat hij daar in ieder geval zijn koffer zou kunnen neerzetten. Onderweg sprak hij inderdaad nog eens van de bemanningsleden aan dat ze moesten zorgen dat de jongedame niets overkwam. Met tegenzin stopte hij de man zelfs een pond toe. Verdomde moralen, ze kostten je alleen maar geld. Toch zou hij zich ook van zijn beste kant moeten laten zien naar Evangeline toe.

Die avond was hij voor de deur van Evangeline's kajuit te vinden. Blijkbaar werd er een feestje gegeven en daar moesten ze natuurlijk wel bij zijn. Hij wilde dat zijn geliefde van deze reis zou kunnen genieten, dus zou hij er alles aan doen om te zorgen dat dit ook zo was. Natuurlijk had de eerste klas hun eigen besloten feestje, maar bij de tweede klas zou vast ook genoeg te beleven zijn. Zolang er maar niet te veel van die 3e klas onderkruipsels zouden zijn. Hoewel, de meesten zouden toch aan het werk moeten, dus het zou vast meevallen.
Stevig klopte hij op de deur. 'Ben je al klaar Evangeline?' vroeg hij er direct achteraan om aan haar te laten weten dat hij het was. Ze verscheen al gauw in de deuropening en even hield hij zijn adem in toen hij zag hoe mooi ze zichzelf uitgedost had. 'Je bent prachtig,' vertelde hij haar dan ook en vlug stapte hij op haar af om haar weer een kus op haar wang te kunnen geven. 'Zullen we gaan?' Een brede glimlach brak bij hem door. Hij had zin in dit feestje, klaar om het Evangeline volledig naar haar zin te maken.

Stenenlikker

11 okt 2021 - 21:12 Sev is offline

Sev 19203

SAMUEL CINÁED MACMILLAN

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

“Zoveel? Dat kan die rommel nooit waard zijn.”
Na een snelle blik over zijn schouder draaide Samuel zich weer naar de man die voor hem stond. Een heer in nette kledij. Minstens tweedeklas. Iemand die echt die twee pond* wel kon missen.
“Normaal gesproken zou ik zeggen, ga bij de competitie kijken,” antwoordde Sam, zijn stem wat zachter en zijn postuur naar de man toegebogen. “Maar aangezien we eenzaam en alleen op een bootje op de Atlantische Oceaan dobberen…”
De twee stonden bij de reling van het dek. Onder hen liet de gitzwarte zee de Titanic meedeinen op haar machtige golven. De twee mannen waren vrijwel helemaal alleen buiten. De meeste mensen waren lekker binnen en onttrokken zich aan de ijzige kou van de vroege nacht.
Sam grijnsde terwijl hij de man bleef aanstaren. De feestelijke melodieën van traditionele Gaelische live muziek, een vrouwelijke zangstem en het gelach van mensen op het derdeklas feestje waren tot op het dek te horen.
“Het feestje klinkt erg gezellig, moet ik zeggen… Zou toch jammer zijn als je er niet volop van kon genieten.”
“Ya bloody con artist...” gromde de man geïrriteerd voordat hij zijn portemonnee trok.
“Ik ga gewoon mee met de.. golvende markt, sir,” antwoordde Sam met een zelfingenomen lachje. Die rijke snuifduiven gingen hem rijk maken nog voordat hij ook maar één voet op het vasteland van New York had gezet. En dat met wat flut cocaïne die hij had verkregen door van een dronken kennis te stelen. Wat een grap.
Nadat de man hem betaald had, drukte Sam ongezien een klein zakje wit poeder in zijn hand. Vervolgens gaf hij hem een knipoog en stak hij een sigaret op.
“Geniet ervan, hè.”

Niet veel later liep Samuel de trappen af naar de zaal waar het feest plaatsvond. Hij voelde zich goed. Verdomme, met die verdienste van zojuist kon hij zich vanavond helemaal volgooien met alle dure drank die hij maar wilde. En het mooie was dat hij nog genoeg van die witte rommel had om te verkopen. Misschien dat hij straks zelf nog even een snuifje nam. Zou een belachelijk duur snuifje zijn wel, met de prijzen die hij op dit schip kon vangen, maar toch… Hij moest er ook een beetje van genieten natuurlijk.
Met een grijns bekeek hij de dansende, zingende en feestende mensen in de ruimte. Misschien droegen ze niet allemaal de duurste pakken of mooiste juwelen, maar fuck dat. Feesten, dat konden ze.
De heerlijke Gaelische muziek werd vol enthousiasme gespeeld voor violisten, drummers en… meer instrumenten kon Sam zo gauw niet noemen, maar dat deed er ook niet toe. Die muziek was één van de weinige dingen die de Schot trots maakte op zijn afkomst. Het enige wat vanavond miste, was een doedelzak en een man in een rok die erop speelde.
Bonus was wel de zangeres die op een kleine verhoging stond te zingen. De mensen dansten rustig om haar en de muzikanten heen, maar dat leek ze alleen maar gezellig te vinden. Haar stem was hees en diep. Het klonk erg goed. En verkeerd zag ze er ook niet uit.
Samuel begon zich een weg tussen de mensenmassa door te banen om bij de bar te komen. Daar bestelde hij een dubbele whisky voordat hij zich iets verder naar voren werkte, zijn sigaret bungelend in zijn mondhoek.
Eenmaal voorin de zaal sloeg de band helaas net hun laatste toon aan. Had hij weer.
“Ladies and gentlemen, Saoirse Yeardley!” riep de violist met een schorre stem en het publiek begon uitzinnig te juichen.
Samuel had wel willen klappen, maar helaas had hij zijn handen vol. Hij nam een hijs van zijn sigaret en zijn aandacht werd getrokken door een knappe blondine die de trap op naar boven liep. Hmm, misschien moest hij maar-
“What the fuck?”
Hij draaide zich direct weer om toen iemand schaamteloos het glas whisky uit zijn hand pakte. De zangeres stond voor hem, een speelse blik in haar ogen.
“Wat denk jij dat je aan het doen bent?” vroeg Samuel verbluft terwijl hij z’n wenkbrauwen optrok. Die had lef. Ze had geluk dat ze een jonge, aantrekkelijke vrouw was. Een man had gegarandeerd een bloedneus opgelopen met deze actie.
“Whiskey is geen drankje voor vrouwen, sweetheart,” snoof Sam terwijl hij Saoirse onbeschaamd in zich opnam. “Maar ik kan een wijntje voor je kopen, als je het heel lief vraagt?”

*Een eeuw aan inflatie (van 1912 tot 2021), maakt de £2 van toen rond de £235 waard in 2021. Twee pond is dus wel een lekker bedragje.

[ bericht aangepast op 11 okt 2021 - 21:17 ]

ars moriendi

12 okt 2021 - 16:04 Aynur is offline

Aynur 2380

─────────────── OCTAVIAN EDWARD SMITH ───────────────
〚 First class ◯ Grandson of the captain ◯ Suit ◯ 25 years ◯ Highest point of the Titanic ◯ w. Elizabeth 〛
──────────────────────────────────────────

◯ "J e h a d m e e r vrijheid dan de meeste dames?” herhaalde ik een gedeelte van haar antwoord om haar uit te nodigen verder te vertellen. Ondanks dat ik status had, was mijn vrijheid enorm beperkt. Mijn vader wilde immers dat ik zijn droom nastreefde en wanneer ik iets anders inbracht, haalde hij zijn riem tevoorschijn. Ongemakkelijk bewoog ik mijn schouders aangezien ik terugdacht aan het moment waarop het leer contact maakte met het vlees op mijn rug.
Als Elizabeth hier iets van gemerkt had, liet ze dat niet blijken. Een gevoel van voldoening ontstond zodra ze bloosde om een opmerking die ik maakte (“Uw wens is mijn bevel”). Haar lach liet haar hele gezicht oplichten en het voelde goed dat ik de reden was van zo’n stralende uitdrukking. Het voelde goed te weten dat ik mijn charmante trekken nog steeds bezat.
Vervolgens legde ik uit wat het betekende om een tweede stuurman te zijn. “Dat is een belangrijke taak,” antwoordde ze. Het leek erop alsof Elizabeth nog meer wilde zeggen maar iets anders trok mijn aandacht. Een deur werd redelijk plotseling met kracht opengegooid en ik trok Elizabeth uit de baan van het harde oppervlak. De pijnscheut door mijn arm probeerde ik te negeren en ik vroeg aan de brunette of het met haar ging — om mezelf ervan te verzekeren dat ze in orde was.
Langzaam knikte ze en ze ademde eens diep in en uit. Onderzoekend liet ik mijn blik glijden over haar lichaam en ik moest moeite doen om deze niet te laten hangen op haar geaccentueerde rondingen. In mijn ervaringen vonden dames het nooit fijn wanneer ze het gevoel hadden gekeurd te worden dus dat wilde ik ook altijd voorkomen. Natuurlijk had ik al wel voor mezelf bepaald dat ik me in het gezelschap bevond van een zeer aantrekkelijke dame.
“Eh. . . j-ja, het gaat. Bedankt.” Ik glimlachte en knikte alvorens ik mijn weg weer wilde vervolgen — de pijn in mijn hand alweer vergetend. Toch bleek Elizabeth opmerkzamer te zijn dan ik haar ingeschat had. Ze greep naar mijn hand en inspecteerde deze door hem om en om te draaien. Verrast trok ik mijn wenkbrauw naar haar op. “En ik dacht dat mannen handtastelijker waren dan vrouwen,” fluisterde ik grappend toen ze haar verontschuldigingen voor de zoveelste keer aanbood. “Gaat het?” vroeg ze nog waarop ik mijn hoofd kantelde en haar bruine ogen opzocht.
“Nee,” zei ik zo serieus mogelijk. “Want ik heb voor een bezorgde rimpel gezorgd tussen deze twee wenkbrauwen van jou. Ik denk dat ik wel weet hoe we die weg kunnen krijgen.” Dit keer was ik degene die haar hand pakte — hoewel ik haar gezichtsuitdrukking in de gaten hield. Als ze enig blijk zou laten zien dat ze het niet fijn vond om haar hand in de mijne te hebben, zou ik deze weer los laten. Ik bracht haar uiteindelijk naar de plek met het op één na beste uitzicht op de gehele Titanic. Helemaal boven in was een kleine VIP-ruimte waar je prachtig over de zee uit kon kijken — het hoogste punt op de boot. Ik opende de deur zodat Elizabeth als eerste naar binnen kon.
“En. . ? Wat vind je?” vroeg ik terwijl ik achter haar aanliep.

* dit is nog voor de skip, we zullen snel op dezelfde tijdlijn zitten hoor eheh

I have seen my own sun darkened

12 okt 2021 - 16:13 Elentiya is online

Elentiya 12332

Saoirse Yeardley
"My music will tell you more about me than I ever will."

24 • 3rd Class • Singer • Outfit • On the E-deck w/ Samuel

Nadat Jax de koffer mee naar de slaapvertrekken had gebracht, en Saoirse de man nog éénmalig op het hart gedrukt heeft dat hij de zakdoek echt niet hoeft te vergoeden, gaat het tweetal al gauw hun eigen weg weer. Saoirse doet een poging haar bed te fatsoeneren, de oude hutkoffer netjes op te bergen zodat hij niemand in de weg komt te staan, waarna ze alsnog besluit er op uit te trekken; het schip te onderzoeken, in zoverre dat mogelijk is.
Saoirse bewandelt de lange paden dan ook, betreedt de trappen naar hogerop het schip en negeert daarbij enkele blikken die haar kant op geworpen worden — afkeurend, of juist niet. De Ierse schone is te in beslag genomen door al wat de Titanic haar biedt; het uitzicht over de uitgerekte zee heen, de verschillende ruimtes binnenin, maar ook de mensen om haar heen. Het land in de verte, terwijl ze steeds verder weg varen. Saoirse heeft geen tijd noch de zin om nu al stil te staan bij de verschillen waarin ze zich daadwerkelijk bevinden.
Wanneer de brunette er dan ook lucht van krijgt dat er een klein feestje plaats zal vinden op het E-dek, biedt ze zonder aarzelen aan haar zang te gebruiken. Om het feest van start te laten gaan met een aloud Iers gezongen lied, vertellend over de vrolijke verhalen van vroeger. Precies hetgeen waar Saoirse graag over zingt. Het is dan ook haar stem dat later die avond over de dansende mensen heen klinkt — hen opzweept, tezamen met de muzikanten, zodat ze de verleiding niet meer kunnen weerstaan om te vechten tegen de ritmische bewegingen dat de muziek bij hen oproept.
”Ladies and gentlemen, Saoirse Yeardley!” brengt de Violist op schorre klanken uit, zodra de brunette haar laatste noten gezongen heeft — haar stem nog galmend in de verte, tot deze volledig verdwenen is en Saoirse een lichte kniebuiging maakt voor het juichende publiek. Met een tevreden uitdrukking op haar gelaat kijkt Saoirse dan ook rond, nog voor ze daadwerkelijk van het kleine podium afstapt. Ze zou ten alle tijden rijkdom aan kant zetten, als dit hetgeen was dat ze er voor terug kreeg. Geld maakte beslist niet gelukkiger, iets dat Saoirse lang geleden al geleerd heeft.
Net wanneer de Ierse het trapje naar beneden afloopt komt een jongeman haar zowat tegemoet gelopen, met in één hand een glas whiskey vast en bij de andere een sigaret bungelend tussen zijn vingers gestoken. Tijdens het zingen had ze hem eerder al opgemerkt — de grijns op zijn lippen een die ze herkend had vol met ondeugd en tevredenheid. Haar plekje vanaf het podium had zo zijn voordelen en het was Saoirse dan ook niet ontgaan hoe de man in zijn gezelschap eerder er iets minder geamuseerd vandoor was gegaan. Met een geveinsde onschuld en op luchtige wijze pakt Saoirse dan ook zonder pardon het half gevulde glas tussen zijn vingers vandaan, onderwijl ze langs hem af besluit te lopen.
”What the fuck?” klinkt het vrijwel direct.
”Hm?’ humt Saoirse zacht, onderwijl de jongeman zich nukkig naar haar toe draait — met een verblufte uitdrukking op zijn gezicht, beide wenkbrauwen haast verontwaardigd naar omhoog getrokken. Saoirse voelt hoe de speelsheid binnenin haar naar de oppervlakte kruipt. Hetgeen dat zichtbaar is in haar heldere blauwe poelen. “Wat denk jij dat je aan het doen bent?” vraagt hij dan. Miniem trekt Saoirse een van haar wenkbrauwen iets op, de Schotse keelklanken niet geheel onbekend voor haar. “Whiskey is geen drankje voor vrouwen, sweetheart,” klinkt het verder, gevolgd door een afkeurend gesnuif. Schaamteloos neemt de man Saoirse in zich op, waarbij de brunette het glas richting haar gezicht brengt — vlak onder haar neus zodat ze de alcoholische geur kan opnemen. Dan kantelt ze miniem haar hoofd.
”Maar ik kan een wijntje voor je kopen, als je het heel lief vraagt?”
Saoirse tracht haar mondhoeken te beteugelen verder naar omhoog te krullen.
”Wat jammer nou, en ik dacht nog wel dat je zo lief was om me een glas whiskey te komen brengen, in plaats van dat ik er om hoef te vragen,” zegt ze dan. Ondertussen laat Saoirse het glas zachtjes een keer ronddraaien, waardoor de geur zich verder in haar neus weet te verspreiden. Een simpel wijntje deed het zo nu en dan goed voor Saoirse, maar de jonge vrouw was tevens ook niet vies van wat sterkers. Dan steekt ze het glas tussen haar en de vooralsnog onbekende man in, pogend over te komen alsof ze de whiskey aan hem terug heeft.
“Wie heeft er overigens bepaald dat dit simpel ogende drankje slecht alleen voor mannen is?” Nieuwsgierig laat Saoirse haar blik over de man heen glijden, de verleiding groots om het glas alsnog aan haar lippen te plaatsen — dreigend op een plagende doch speelse wijze er een slokje van te nemen. Ondeugd fonkelt miniem in diepte van haar blauwe kijkers, maar Saoirse houdt zich vooralsnog netjes in. "Wat als een vrouw er zo nu en dan ook van kan genieten?"

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

16 okt 2021 - 12:22 marjorie is offline

marjorie 1317

Lord Andrew H. J. Clarington
💎Earl of Nottingham💎
20- First class - Deck

Vol afgunst gingen lord Andrew en lady Kezia verder met het afkraken van de jonge serveerster, wiens schuld het eigenlijk niet eens was. Zelfs toen de manager was gearriveerd speelden ze nog gewoon hun spelletje door. Het was Andrew duidelijk dat de jongedame net zo vilein was als hij.
Ze bespraken even later samen waarom ze op de Titanic waren gestapt. De mooie dame vertelde dat ze eens verder wilde kijken dan het Engelse platteland. Ze had ambitie en dat mocht Andrew zeker wel. Zijn reden om te vertrekken was ongeveer gelijk en dat vertelde hij haar ook. Hun gesprek duurde zo nog tijden en Andrew was er zeker van - hij wilde meer tijd doorbrengen met deze prachtige dame. Ze begon al zijn hoofd op hol te brengen

• Skip •

Even had Andrew zijn gezicht wel laten zien. Op het dek van de eerste klasse had hij al wel wat drankjes achterover getikt, vergezeld door een heerlijke sigaar. Het schip was eindelijk vertrokken, het voelde haast als een bevrijding om weg te varen van Engeland. Even, leken al zijn verantwoordelijkheden verdwenen. De dood van zijn vader had ervoor gezorgd dat deze verantwoordelijkheden al vroeg op zijn schouders lagen. Maar deze reis was voor hém en niet per sé voor Nottingham of belangrijke relaties. Hij wilde gewoon eens plezier maken - nog even jong zijn.

Hier en daar kletste hij wel met een paar andere heren, maar niemand kon zijn aandacht echt vasthouden. Hij keek er vooral naar uit om lady Kezia weer te kunnen begroeten. Hij zou het met de heren niet lang kunnen uithouden, het was veel te saai. Andrew was op zoek naar een beetje leven in de brouwerij. Hij had gehoord van een feest op het E dek, al zou dat eigen niets zijn voor een man van zijn klasse. Het kon wel leuk zijn om daar eens te gaan party crashen. Hij kon die losers daar weleens laten zien hoe je een feest kon geven. Al zouden daar ook mensen van de laagste klassen aanwezig zijn. Hij wist niet zo goed wat hij daarmee moest, aangezien hij ze als ongedierten zag. Maar Andrew zag het ook wel zitten om ze dat duidelijk te maken. Dat zou goede vertier kunnen zijn deze avond.

Hij gooide zijn laatste slok Whiskey naar achteren en had de heren nog een fijne avond toegewenst. Vervolgens zocht hij op het dek naar lady Kezia. Ergens hoopte hij maar dat ze niet in gezelschap was van lady Delilah. Nog steeds was Andrew immers van mening dat Kezia veel beter verdiende.

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

19 okt 2021 - 19:49 Aynur is offline

Aynur 2380

Het gesprek tussen Charlotte en mij kabbelde gestaag voort. Ze deed me denken aan Elizabeth in de tijd dat wij nog jong waren en onbezonnen. De dame in kwestie leek een zekere luchtigheid te omarmen, als een fee die in de sprookjesboeken voorkwamen waar ik de kinderen van het personeel toentertijd uit voorlas. Haast automatisch leek ik mee te gaan in het gesprek en vroeg haar dan ook naar het boek dat als eerste haar aandacht had getrokken.
“Een klassieker. Wuthering Heights is een van mijn favorieten. Vooral dit exemplaar trok mijn aandacht meteen.” In haar enthousiasme liet Charlotte me het boek zien en ik boog iets voorover om het exemplaar met aandacht te bekijken. “Ik las het vroeger keer op keer opnieuw,” vertrouwde ze me vervolgens toe. “Daarna ben ik het ooit verloren.” Schuins keek ik haar aan waarna ik bedenkelijk over mijn kaaklijn wreef.
“Ik ga nu gedurfd een kleine gok wagen, maar dan bent u zeker ook een groot fan van Pride and Prejudice? Beide boeken dragen dezelfde thema’s, is het niet?” Ik kon Elizabeth bedanken voor mijn boekenkennis. Zo kon ik deze kennis toch nog op nuttige tijdstippen inzetten. Blijkbaar scheen ik genoeg interesse gewekt te hebben dat Charlotte vroeg of ik weleens door een boek bladderde. Ik liet mezelf daarop tegen de boekenkast aanleunen.
“Ikzelf ben geen grote lezer, niet alleen vanwege de tijd die ik ervoor zou moeten vrijmaken, maar omdat lezen een bepaald soort eenzaamheid vereist. Je sluit je af om in je eigen fantasiewereld te vertrekken waardoor we vergeten wat voor een mooie dingen er om ons heen gebeurd.” Ik kuchte ongemakkelijk. “Maar dat is weer een geheel diepzinnig gesprek dat we misschien een andere keer zullen voortzetten, Mylady. Ik dacht immers vernomen te hebben dat er later op de avond een feest georganiseerd zou worden voor de verschillende klassen die zich op het schip bevinden.” Mezelf afzettend van de kast kwam ik weer overeind. “Als u wilt, kan ik de weg wijzen. . ?”

Gael Kavanagh

28 jaar | werkkledij | Charlotte | bibliotheek

I have seen my own sun darkened

19 okt 2021 - 19:50 Aynur is offline

Aynur 2380

24 years — Librarian who dreams of becoming an author — Dress — Near the second class entrance — w. Matthew, Romilly & Mister Tibbot

In de tijd die ik gebruikt had om mezelf klaar te maken voor het feest van de avond scheen Matthew zich losgeweekt te hebben van het blonde meisje. Ergens miste ik haar aanwezigheid – soms kon het heerlijk zijn om te dollen met de man van wie ik hield. Donkere gedachten kwamen snel weer omhoog bij het woord geliefde en aan de vrouw die Matthew thuis had achtergelaten. Naar de vrouw waar hij altijd weer naar terug zou keren. . .
Iets wilder dan de bedoeling was, schoof ik het laatste schuifspeldje in mijn haar zodat de kleinere plukjes in het gareel zaten. Ik was immers op een korte ‘vakantie’ en had sinds de dood van ons oma mezelf niet meer toegestaan te genieten van het leven. Continu was ik bezig geweest met het regelen van de belangrijke zaken aangezien ik Joseph daar niet mee wilde belasten.
Met een zucht kroop ik dichterbij de spiegel om de laatste hand aan mijn make-up te leggen. Een ferme klop op het hout van de deur wist me echter uit mijn concentratie te brengen. De hand waarmee ik mijn kolh-potlood vasthield, schoot uit en trok daarmee een gemene lijn tot aan de zijkant van mijn gezicht. Ik had een paar tellen nodig om mijn zelfbeheersing niet al te erg op de proef te stellen, hoewel ik het niet kon laten om op hoge poten de deur open te doen en degene die me zo ruw verstoord had uit te kafferen.
“Ben je al klaar Evangeline?” hoorde ik de stem aan de andere kant van de deur vragen. Op slag voelde ik de frustraties uit mijn lichaam wegvloeien en werd de grip om de deurklink een stuk minder krampachtig. Ik liet me er kort tegenaan leunen alvorens ik de deur op een kiertje opendeed. “Je hebt geluk dat ik zoveel van je houd en dat je er zo geweldig uitziet, weet je dat?” fluisterde ik door de minieme ruimte die was ontstaan. De deur zelf deed ik nog iets meer open zodat ik Matthew de verminkte kant van mijn gezicht kon laten zien door zijn toedoen. “Ik was bijna klaar,” voegde ik nog toe met een veelbetekenende blik waarna ik de deur helemaal opendeed om hem binnen te laten. “Zou je het erg vinden nog heel even te wachten tot ik klaar ben met. . . dit hier? Ik schiet op, dat beloof ik.” Ik wees op de plek in kwestie en zette alvast een paar stappen in de richting van de spiegel in de badkamer.

I have seen my own sun darkened

20 okt 2021 - 12:00 Elentiya is online

Elentiya 12332

Angus Finley
"In the end they'll judge me anyway, so whatever."

24 • 3rd Class • Bartender/waiter • First Class deck, w/ ~~Leonora & Lewis~~ —> Romily

Angus vertoefde nog een paar uur in het gezelschap van Lewis en Leonora, genietend van hun welverdiende drankje — al kletsend over niets in het bijzonder verder. Uiteindelijk vertrok Angus weer terug naar het E-dek, met de bedoeling Floyd te gaan zoeken zodat beide broers eens een rondje over het schip konden maken, nog voor het feestje van vanavond van start zou gaan. Echter, hoewel Angus middels geluiden wist te ontdekken waar zijn broer zich bevond, was deze telkens net verdwenen als hij hem dacht te treffen. Op weg terug naar beneden besloot Angus het dan ook maar op te geven — wetende dat het uiteindelijk alsnog niet lang zal gaan duren vooraleer hij zijn broer wel ging spotten.
Met zijn handen lichtjes in de zakken van zijn broek gestoken, zijn cap losjes op zijn hoofd, waaronder zijn haren speels vandaan komen, wandelt Angus uiteindelijk kalmpjes over de lange gangpaden heen; met de bedoeling om naar het feest benedendeks te gaan. De schuine blikken, afgunstig of niet, die zijn kant op worden geworden zo nu en dan, weet de jonge volledig langs zich af te laten glijden. Hij had wel wat zin in vertier, vooral op een schip als de Titanic, waarmee het begin van de reis dan echt werd ingeluiden. Heel ver komt Angus echter niet, want meters voor hij de eerste beste trap wil afdwalen, wordt een blonde jonge vrouw in zijn armen geduwd.
”Eh — pardon?’ brengt Angus verrast uit.
Onderwijl heeft hij zijn handen uit zijn zakken getrokken om de jonge vrouw bij haar schouders vast te pakken, niet goed wetende wat hij nu precies moet doen. Het is duidelijk op te merken dat hij verkeerd wordt aangezien, waar Angus als barman is aangenomen en niet de loopjongen die de gasten naar hun kamers brengt. Hetgeen de man, wie in het gezelschap hoorde van de blondine, wel lijkt te denken. Echter, voor Angus ook maar iets kan zeggen is de lange man al verdwenen en staat hij nog altijd met de vrouw in zijn handen. Vrijwel direct trekt Angus zich terug, zijn handen weg van haar schouders en terug in zijn zakken gestoken, waarop hij eveneens een pas naar achteren zet om enige afstand tussen hem en de dame in te creëren.
”Ik heb geen idee wat dat voor moest stellen, maar het ziet er naar uit dat hij je in ieder geval niet meer naar je suite gaat brengen en ik ben absoluut niet het personeel waar hij me zojuist voor heeft aangezien.”
Ondertussen laat Angus zijn blik over de vrouw heen glijden, om tot de conclusie te komen dat ze zelfs nog wat jonger is dan dat. Een lichte frons nestelt zich daarom dan ook tussen zijn wenkbrauwen in, welke dieper lijkt te worden als hij vluchtig een keer in de richting kijkt vanwaar de man eerder is verdwenen. Wanneer zijn hersenen aan het ratelen gaan, wuift Angus iedere gedachten over deze toestand vrijwel direct weer weg. Wat de twee hadden, of juist niet, ging hem tenslotte helemaal niets aan. Daarbij waren ze duidelijk een of twee klassen hoger dan hem en als Angus iets geleerd heeft, is dat hij zich al helemaal niet moet mengen in hun zaken. Nu zat hij echter wel opgescheept met een jonge dame, wiens gezichtsuitdrukking onpeilbaar nog was — voor hem, althans.
”Dus, je suite. Zal ik de heer dan maar zijn die hij niet is, hm?”
Onbewust krullen Angus zijn mondhoeken iets naar omhoog, waarop een geamuseerde twinkeling door zijn ogen heen schittert. De jongen kon het beslist niet laten een opmerking te maken, waar de rijkere altijd wel iets te zeggen hebben over de arme mensen, maar zelf totaal niet even galant zijn als dat ze zich doen overkomen. Subtiel tilt Angus zijn arm iets op, in een lichte hoek gebogen zodat de blondine aan kan haken mocht ze dat willen — de plagerij daarbij tevens accepterend die hij zojuist heeft gemaakt over het gezelschap waarin ze zich eerder nog verkeerde.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

21 okt 2021 - 12:17 Sev is offline

Sev 19203

SAMUEL CINÁED MACMILLAN

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

Het moment dat iemand zijn net gekochte en zuurverdiende drankje uit zijn hand pakte, draait Sam zich met een ruk om. Tot zijn grote verbazing was het geen kerel met een doodswens maar de jongedame die zojuist nog op het podium stond te zingen.
“Hm?” Met grote, onschuldige ogen keek ze hem aan. Sam fronste. Was ze echt zo stom om te denken dat het oké was om een drankje uit iemand’s hand te trekken, puur omdat ze er schattig uit zag? Uit zijn hand notabene?
“Wat denk je dat je aan het doen bent?”
Er veranderde iets in de blik van de vrouw. In plaats van gespeelde onschuld, zag Samuel een ondeugende twinkeling in haar ogen verschijnen. Uitdagend trok ze een wenkbrauw op. Aha. Dus ze wist wel dondersgoed wat ze aan het doen was. Kijk, dat was een stuk interessanter.
“Whiskey is geen drankje voor vrouwen, sweetheart,” zei hij terwijl hij haar schaamteloos in zich opnam. Mooi figuur, mooi naturel gezicht, geen manieren - precies het type waar hij van hield. De dame bracht het drankje onder haar neus om de alcoholische geur goed in zich op te nemen.
“Maar ik kan wel een wijntje voor je kopen, als je het heel lief vraagt?” stelde Samuel voor terwijl hij toekeek hoe het meisje aan de whiskey rook. Zijn whiskey.
”Wat jammer nou,” antwoordde ze vervolgens met een Ierse tongval. “En ik dacht nog wel dat je zo lief was om me een glas whiskey te komen brengen, in plaats van dat ik er om hoef te vragen.”
“Ha. Zangeres en comédienne,” knikte Samuel haar toe. “Zie ik eruit als een ober? Ik ben een… straatrat die per ongeluk mee is gekomen bij het inladen van de cargo.” Hij grijnsde breed. “Als ik de vriendelijke meneer die ik een paar uur geleden tegenkwam mag geloven dan. Het moet gezegd worden, die belezen tweede- en eersteklassers maken wel mooie vergelijkingen.”
Hij pakte zijn drankje terug en nam een flinke slok zonder oogcontact te breken. Vervolgens gaf hij haar zijn glas weer terug. Het spelletje was nog niet over als het aan hem lag. “En jij? Je ziet er een stuk beter uit dan een straatrat, maar je hebt minder manieren dan ik. En dat zegt wat. Zijn alle vrouwen in Ierland zo?”
Zodra ze de whiskey weer terugheeft, rolt het meisje het glas in haar hand.
“Wie heeft er overigens bepaald dat dit simpel ogende drankje slechts alleen voor mannen is?”
Het was Sam wel duidelijk dat ze er maar wat graag een slokje van wil nemen. Natuurlijk zou ze dat gewoon mogen - maar het was leuker om haar in de waan te laten dat ze een heel gevaarlijk spelletje speelde.
"Wat als een vrouw er zo nu en dan ook van kan genieten?"
“Geen idee. Maar voor wat hoort wat.” Hij knikte haar toe. “Wij de whiskey, jullie die altijd de eersten zijn die gered worden wanneer de pleuris uitbreekt. Klinkt als een eerlijke deal als je het mij vraagt.”
Geamuseerd keek hij toe hoe ze haar blik over hem heen liet glijden. Misschien was ze wel in voor wat MacMillan die avond. Dat zou zijn eerste avond op het bootje wel direct goed inluiden. Hm. Dat bracht hem op een idee
“Dus.. in het kader van voor wat hoort wat..” begon hij terwijl hij iets dichterbij komt staan. Hij neemt een hijs van zijn sigaret voordat hij de rook uitblaast, voorbij Saoirse’s gezicht. “Wat heb jij over voor een slokje van deze heerlijke, dure whiskey waar deze… arme straatrat zo ontzettend hard voor gewerkt heeft. Hm?”
Het spelletje dat zij speelde hier, speelde hij zijn hele leven al. Samuel was een man die helemaal voor eerlijkheid was - zolang die eerlijkheid in zijn voordeel werkte, uiteraard.

ars moriendi

Index RPG Actieve Topics Zoek