[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 aug 2021 - 19:00 Elentiya is offline

Titanic
"Where to? To the stars."

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic.
Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten.
De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York.

Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen.

•• Rollen.

— First Class.
De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn.
— Second Class.
De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse.
— Third Class.
De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen.

“May I have your ticket, please?”

•• Reservations.

First Class.

– Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach.
– Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos.
– Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione.
– V • leeftijd • Eclypse.
– Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak.
– Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare.
– Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier.
–
– Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia.
– Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon.
– Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren.
– Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos.
– Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown.
– Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class.

– Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare.
– Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow.
– Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian.
– Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos.
– Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier.
–
– Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow.
– Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet.
– Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick.
– Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class.

– Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses.
– Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak.
– Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia.
– Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach.
– Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland.
–
– Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown.
– Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach
– Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos.
– Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu.
– Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter.
– Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin.

De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen.
We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken.

De hutten.
— First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers.

— Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen.

— Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 sep 2021 - 19:54 Basim is offline

Basim 18632

Matthew MacMillan

30 • 2nd class • With Romily • at 2nd class entrance

❝ The starting point of all achievement is desire.❞

Op een gegeven moment kwamen er geen mensen meer binnen, dus vond Matthew het een beter idee om zijn koffer maar naar zijn hut te gaan brengen. Evangeline kon hij ook daarna gaan zoeken. Het voelde nu toch wel een beetje suf dat hij hier nog zo stond, in een hoekje om andere mensen niet in de weg te staan. Hoewel het personeel op de Titanic gewoon hun werk hoorde te doen, hoefde Matthew het ook weer niet moeilijk voor hen te maken door in de weg te gaan staan.
Juist op het moment dat hij dan maar zijn hut wilde gaan opzoeken, kwam er een meisje de hoek om gelopen, die duidelijk van hem leek te schrikken. Hij bood dan ook gauw zijn excuses aan, want het was zeker niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken. 'Het. . . geeft. . . niet. . . pfoee,' bracht ze uiteindelijk uit, al leek ze nog niet volledig bijgekomen te zijn. Ze had duidelijk moeite om de woorden uit te spreken, dus bleef hij haar wat bezorgd aankijken? Hopelijk voor haar had ze dit niet vaker, anders zou dit vast een zware reis voor haar worden. Zo'n passagiersschip, hoe luxe dan ook, was toch echt wat anders dan het statige landhuis waar ze vast normaal zou verblijven.
Gelukkig was ze wel bereid om zijn hand aan te nemen, dus trok hij haar soepel weer recht. Ze leek ondertussen ook wat moed gevonden te hebben en vroeg hem waarom hij nou hier stond. 'Vrienden? Maar. . . waarom staat u dan zo. . . verstopt?' vroeg ze zich direct na zijn antwoord hardop af. Matthew kon het niet laten om even te grinniken.
'Ik wil natuurlijk niemand in de weg lopen,' vertelde hij haar. 'Dus ben ik maar hier aan de zijkant gaan staan. Zo verstopt sta ik toch niet?' Hij had zijn plek zo zelf in ieder geval nooit gezocht, hij had gewoon niet midden in de gang willen staan. Dat hij een plek had gekozen die volgens anderen kon doorgaan als een verstopplek, zou misschien komen omdat hij niet graag opviel. Matthew was iemand die een feestje liever vanuit de zijkant gadesloeg. Om zich er vervolgens in te mengen wanneer hij dit nodig achtte. Of om dus op Evangeline af te kunnen stappen zodra hij haar zag. Hij zou haar toch vast eerder hebben gezien dan zij hem.
In de tussentijd had het meisje zijn hand altijd nog vastgehouden, maar zodra hij haar vroeg of hij haar kon helpen, trok ze haar hand weg. Oh, blijkbaar was de vraag niet bij haar in de smaak gevallen. Een zelfstandige jongedame dus. Of erg wantrouwend. Hmmm, hopelijk betekende dit niet dat hij een eventuele beloning zou missen, zelfs al was het slechts dat iemand uit de rijke klasse zijn naam zou leren en vervolgens onthouden. Het zou wel erg jammer zijn als hij echt geen voordeel uit deze ontmoeting zou kunnen halen.
'Wat doet u eigenlijk voor werk?' vroeg ze vrij gauw. Matthew knipperde even verbaasd met zijn ogen, want hij had niet zo'n vraag verwacht. Toch herstelde hij zich gauw, want het zou niet netjes zijn als hij de jongedame zou blijven aanstaren. Wilde hij kans maken dat ze zijn hulp zou accepteren, moest hij zich van zijn beste kant laten zien.
'Ik ben een meubelmaker, al hou ik me de laatste tijd vooral bezig met de verkoop. Hoewel, ik heb zo mijn momenten dat ik zelf ook aan de slag ga.' De glimlach bleef de hele tijd op zijn gezicht, hopend zo het meisje gerust te kunnen stellen. Hij maakte de laatste tijd steeds minder zijn meubels zelf, minder dan hij zou willen eigenlijk. Misschien toch iets om op te pakken zodra hij weer terug was. 'Ik ga naar Amerika in de hoop daar nieuwe klanten voor mijn meubels te vinden. Wat brengt jou op dit schip?' Hij hoopte iets meer van haar vertrouwen te winnen door uit zichzelf te vertellen waarom hij eigenlijk op dit schip was. Het was dan ook vast een vraag die zij hem daarna gesteld zou hebben. Daarnaast kon hij het ook niet laten om nieuwsgierig te zijn, al verwachtte hij weinig anders dan dat het een vakantie tripje zou zijn. Dat was toch wel wat de meeste eerste klas gasten naar dit schip had gebracht.
Enkele tellen nadat hij haar zijn vraag had gesteld, hoorde Matthew de scheepshoorn. Niet veel later kwam de boot al schokkend in beweging. Hij stak dan ook gauw zijn arm weer uit, zodat het meisje deze kon vastgrijpen mocht ze dit nodig hebben. 'Tijd om te vertrekken dus,' merkte hij nog op toen ze weer stevig stond. 'Zin in de reis?' Hoewel, waarom was je hier als je dit niet had?

[ bericht aangepast op 22 sep 2021 - 19:57 ]

Stenenlikker

22 sep 2021 - 20:44 Tahani is offline

Tahani 10510

Lady Wrenna Rosamund Talbot

24 — first class — rich socialite, daughter of an Earl, engaged to Charles Ismay — @ first class deck w/ Charles

Charles leek even te twijfelen en Wrenna wachtte af. Er waren sowieso blikken op hen gericht. Hij was de zoon van de bedenker van dit enorme schip, zij was zijn verloofde. Hun verloving had, zeker tegen de tijd dat de Titanic zou vertrekken, overal in de kranten gestaan, inclusief foto's.
'Het is gewoon... alles,' zei hij vaag. Wrenna moest erg haar best doen om niet met haar ogen te rollen en klemde haar gehandschoende vingers om de reling. 'Het is dit schip, al die verwachtingen, mijn vader... dit... Ik weet het niet, ik weet niet hoeveel langer ik de act nog op kan houden, Wrenna.'
Net nadat Charles zijn zin had afgemaakt, klonk de oorverdovende scheepshoorn over het hele schip en de wal. Waarschijnlijk was het geluid tot aan de andere kant van Southampton te horen. De mensen op de kade zwaaiden enthousiast en riepen de laatste dingen naar hun geliefden, al zorgde het klotsende water ervoor dat de kreten niet meer te horen waren. Het vertrek gaf Wrenna even tijd om na te denken. Ze voelde in zekere zin hetzelfde als Charles. Het was de schijn die ze van zichzelf op moesten houden. Ongelukkige huwelijken waren in hun kringen helemaal niet ongewoon, maar niemand wilde het toegeven.
Een korte, zachte zucht verliet haar mond uiteindelijk, niet wetend wat ze nu eigenlijk moest zeggen. Ze zaten nog enkele weken op dit schip en daarna, ergens in juni, was hun bruiloft. Ze zouden hun hele leven aan elkaar vast zitten. Als het nu al niet goed ging...
'Ik vind het ook niet alleen maar rozengeur en maneschijn, Charles,' mompelde ze uiteindelijk. Het dek buiten was volgelopen met mensen die gedag zwaaiden naar hun geliefden op de kade. Ze waren luid, maar de mensen dichtbij het tweetal Wrenna en Charles konden ze makkelijk verstaan. 'Maar het is niet anders. Toch?' Vragend keek ze de kant van haar verloofde op. 'Vanavond eten we met onze families, en morgen ook, en de avond erna ook. En we moeten het proberen.' Ze klemde haar handen nog steviger om de reling.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

22 sep 2021 - 23:21 Baxter is offline

Baxter 4987

J O E W I L L I A M A D A M S

21 ⬧ Third class ⬧ Works in the machinery room ⬧ With Lady Delilah and Lady Kezia

Het verbaasde me hoe serieus Lady Delilah inging op mijn toch wel brutale vraag. De woorden hadden mijn mond verlaten voor ik er erg in had. Het had dan ook iets te doen met mijn gevoel voor rechtvaardigheid. Ik kon er met mijn hoofd niet bij hoe je met iemand kon gaan trouwen die je niet eens kende. Een huwelijk stond voor mij voor liefde tussen twee personen. Niet dat ik er zozeer in geloofde maar je dochter uithuwelijken klonk voor mij niet juist.
"Ik sta er een beetje tussenin, ik kies liever mijn eigen partner maar het zijn nu eenmaal de tradities in de adelen families," was haar antwoord. Ik knikte begrijpend. Ik snapte maar al te goed dat ze weinig keus had maar eerlijk was het niet. Al leek het me nu ook niet het juiste moment mijn opinie hierover uit te spreken en tevens was het niet mijn taak dit te doen. Ik wilde haar hier gewoon erg graag bij helpen, al wist ik niet precies hoe.
Lady Delilah was niet bepaald gekleed om op het dek uit te waaien, dus had ik haar mijn jas aangeboden. Deze was natuurlijk een flink aantal maten te groot voor haar. Ze deed wat spottend over hoe hij haar stond en ritste hem vervolgens helemaal dicht waardoor het leek of de jas het enige was wat ze droeg. Ik schudde even lachend mijn hoofd.
"Dan moet het me nu helemaal fantastisch staan." sprak ze met een sarcastische ondertoon, welke me niet ontgaan was. Voor ik ook maar een antwoord had kunnen geven begon ze al aan haar wandeling richting haar suite. Ik lachte zacht om haar actie en volgde haar vervolgens.
Ik volgde haar door de eerste klas heen maar het was haar niet ontgaan dat ik hier eigenlijk helemaal niet thuis hoorde. Wat betreft mijn afkomst had ik geen geheimen, het was wat het was. Ik vertelde haar dan ook dat ik het niet erg breed had en dat ik best een tijd op de straat had geleefd. Ik schaamde me niet maar ik voelde me wel een beetje bezwaard. Voor mij was het inmiddels de normaalste zaak van de wereld maar ik besefte me ook dat dit niet voor iedereen zo was.
"Wat vreselijk voor u," was haar antwoord en het was duidelijk van haar af te lezen dat ze nogal verrast was door mijn antwoord. Ik haalde luchtig mijn schouders op, proberend het onderwerp zo snel mogelijk achter ons te laten. Ik wilde de sfeer niet verpesten met een beladen onderwerp. "Sorry.. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, mijnheer Adams," sprak ze vervolgens en ik schonk haar een oprechte glimlach. "U hoeft niets te zeggen," verzekerde ik haar. "Ik ben immers al op een veel betere plaats dan ik eerst was." glimlachte ik naar haar. En daar was niets over gelogen. Ik mocht dan misschien slechts een aantal centen hebben, ik voelde me een stuk beter. Ik probeerde hier en daar wat bij te verdienen en ik had inmiddels een dak boven mijn hoofd. Ik vond het wel iets hebben van te voren niet te weten waar ik zou belanden. Ik voelde me vrij, iets wat niet iedereen kon zeggen.
We vervolgde onze weg naar haar suite en het was moeilijk niet afgeleid te raken door alle luxe. Het zag er prachtig uit, maar ik betwijfelde of het echt gelukkig maakte.
Eenmaal aangekomen in haar suite viel het me op dat slechts één bed had. Ik vroeg haar dan ook of ze haar suite met haar vriendin deelde. Dit bleek niet zo te zijn en de reden hiervan werd al snel door haar toegelicht. "Voor het geval we onenigheid zouden krijgen.. en dat heeft nog geen uur geduurd," legde ze uit en ik kon het niet laten zacht even te grinniken.
"Neem me niet kwalijk," verontschuldigde ik me. "Maar het was vrij duidelijk dat uw vriendin een nogal... opvliegend karakter heeft." glimlachte ik klein.
Toch zag ik dat het genoeg met haar deed. Ik schudde kort mijn hoofd alvorens ik mijn hand voorzichtig op haar schouder legde. "Het spijt me dat uw reis misschien niet loopt zoals u gehoopt had. Ik weet zeker dat ze snel bijdraait. En anders kunt u beter de eer aan uzelf houden, u heeft niets verkeerd gedaan." hoopte ik haar enigszins op te beuren. Sociaal contact was niet één van mijn specialiteiten. Ik was goed in de omgang en maakte graag een praatje, maar echt relaties had ik niet echt... Ik had één beste vriend en die had ik al jaren niet meer gesproken.
Vervolgens had ik haar eerlijk verteld hoe ik over het voorval van zojuist dacht. "Ja.. maar ik was zelf ook niet bepaald aardig, niet naar haar in ieder geval." was haar antwoord. Ik knikte kort. "Voor wat het waard is stel ik het in ieder geval erg op prijs dat u voor mij op bent gekomen." sprak ik oprecht. Ze had het niet hoeven doen, het had haar in ieder geval een hoop gezeur bespaart als ze het niet had gedaan. Daarom was het extra waardevol dat ze het toch gedaan had.
Vervolgens had ik haar verteld dat ik haar gezelschap erg kon waarderen, waar opnieuw niets over gelogen was. Ik wilde graag wat meer tijd met haar door brengen en haar beter leren kennen. "ik zou het maar koesteren, voordat ik mij ook als een heks tegenover jou ga gedragen. " grapte ze vervolgens wat me breed deed lachen. "Daar maak ik me geen zorgen om,"
Uiteindelijk stelde ze voor het schip verder te gaan verkennen en ik kondigde aan dat het nu mijn beurt was haar rond te leiden. Ze pakte mijn hand vast, iets wat me een oprechte glimlach bezorgde. "Ga je gang. Waar gaan we als eerste naar toe?" vroeg ze me terwijl ik haar de suite uit leidde, door de gangen. Ik keek haar met een ondeugende glimlach aan. "Dat is een verassing," grijnsde ik alvorens ik haar mee leidde naar buiten, over het eerste klas dek naar het tweede klas dek om uiteindelijk terecht te komen op dat van de derde klas. Het eerste klas dek mocht dan wel beter zijn om het publiek te tekenen maar vanaf het derde klas dek was het uitzicht over de zee zoveel mooier.
Eenmaal aangekomen op het dek liep ik door tot we bij de boeg van het schip stonden. "Het uitzicht is bijna net zo adembenemend als uzelf." sprak ik met een voorzichtige grijns. Voor ik er erg in had hadden de woorden mijn mond al verlaten. Toch wilde ik het er niet te dik bovenop leggen. Ik schatte mijn kansen met haar somber in dus besloot ik het maar snel uit mijn hoofd te zetten.
Vervolgens schoof ik één van de loungestoelen naar haar toe, na ik gekeken had welke positie voor de mooiste achtergrond zou zorgen. "Als ik zo vrij mag zijn? U stelde voor om u eens vast te leggen, ik zou het graag doen." glimlachte ik naar haar. De zon stond op haar hoogste punt en in combinatie met het prachtige uitzicht zorgde het voor de beste formule om een mooi portret te tekenen. "Tenzij u liever een kopje thee gaat drinken."

How far is far

23 sep 2021 - 14:33 Elentiya is offline

Elentiya 12315

Angus Finley
"In the end they'll judge me anyway, so whatever."

24 • 3rd Class • Bartender/waiter • Third Class deck, w/ Leonora & Lewis

Ergens was het een vreemd gezicht om op het grote schip te staan, de haven steeds verder weg te zien, wetende dat het ook andersom had kunnen zijn. Dat Angus het schip had zien wegvaren, in plaats van een gast (of in zijn geval werknemer) te zijn. Een vlaag van opwinding stuwt dan ook door zijn lichaam heen, het enthousiasme fonkelend in zijn kijkers als deze Southampton voor de laatste keer in zich opnemen.
”Graag,” beantwoord Leonora Angus zijn voorstel om een drankje te gaan halen, alvorens ook zij naast hem is komen staan — leunend tegen de reling aan, haar blik eveneens vooruit gericht. Wanneer Angus richting Lewis kijkt, om te zien of ook hij behoefte had aan een drankje, kan hij zien dat deze het er ook mee eens is. “Ik ben net langs de bar gelopen. Ik heb nu wel behoefte aan champagne,” zegt Leonora. “Kom,” vervolgt ze dan ook direct, waarop de blondine zichzelf van de reling afdrukt. Angus volgde haar voorbeeld, maar niet nadat hij nog één keer richting de thuishaven gekeken had. Tot over een paar weken, misschien. . .
”Het voelt wel even gek nu we echt vertrokken zijn,” brengt Lewis uit.
Met een zijdelingse blik kijkt Angus zijn kant op, een glimlach zichtbaar rond zijn mond. Hij kon zich best wel vinden in de woorden van de jongeman, vooral met het oog opdat dit voor Angus zijn allereerste echte grote reis is. Het voelt vreemd om ineens zover van thuis verwijdert te zijn, wetende dat ze voorlopig niet meer terug zullen keren — sommige van hen helemaal niet, misschien. “Het voelt inderdaad een beetje gek, ja,” beaamt de jonge Finley dan ook, terwijl hij gezamenlijk met hen een weg richting de bar maakt.

Enkele trappen en gangen verder, een paar verdiepingen hoger het schip in, bereiken ze dan ook al gauw de bar welke Leonora eerder gespot had. Nieuwsgierig kijkt Angus dan ook rond, zijn blik dwalend over de paar mensen heen die ook voor een drankje zijn gegaan. De verschillen overduidelijk te zien — is het niet in kleding, dan wel in de manier van doen en laten. Angus draaide zich dan ook al gauw weer tot zijn eigen gezelschap, terwijl hij nonchalant tegen de bar aanleunt.
”Ik prefereer misschien liever iets. . . sterkers,” beantwoord Angus de vraag die Lewis laat klinken.
Een tevreden uitdrukking glijd over zijn gezicht heen, onderwijl hij een van de eerlijk gestolen briefjes geld uit zijn zakken plukt. Onopvallend weliswaar, gezien het geen heel rijkdom is wat hij op zak had. Met de wijsvinger van zijn andere hand wijst hij richting een fles Jack Daniels, hetgeen vermoedelijk een groot gedeelte van zijn centen gaat opslokken, maar welke een eerste borrel meer dan waard is. Voor de start van deze reis, mocht er best een goed drankje in zitten. Angus kon het zich verder namelijk toch niet veroorloven, gezien hij vermoedelijk over een paar uur zelf achter de bar mocht gaan staan.
“En dan een champagne voor jullie, of toch liever ook iets anders?”
Wanneer een van de barmannen achter de bar verschijnt, maakt Angus een subtiel seinend gebaar. De ironie overduidelijk aanwezig binnenin hemzelf. Hoe zou het hem namelijk straks afgaan achter de bar, de verschillende drankjes verzorgend die er besteld gingen worden? Angus was geen volleerd barman, maar had voldoende alcoholische goedjes gemaakt en rondgebracht om te weten wat hij deed. Desondanks voelde hij zijn maag een keer samentrekken, veroorzaakt door een onrustig gevoel van onbekendheid op een schip als deze.

~~Dit is niet Angus zijn beste post, sorryy.~~

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

24 sep 2021 - 13:25 marjorie is offline

marjorie 1317

CHARLOTTE DEBORAH SALISBURY
22 • second class • Library with Gael

Helemaal in haar element was Charlotte in de bibliotheek. Het was er rustig, precies waar ze op gehoopt had. Bethany zou ze later wel opzoeken want immers was Charlotte nog iets te onrustig om rustig thee te drinken. Ze was nog altijd door het dolle heen dat ze eindelijk aan een nieuw leven zou beginnen.
Ze liet haar slanke vingers langs een paar dikke boeken gaan en stopte bij een oud exemplaar van de Wuthering heights. Het was één van haar lievelingsverhalen en dit exemplaar leek erg bijzonder. Ze kon zichzelf nog voor zich zien, wegdromend in de tuin met het boek op haar schoot. Ze deed vaak alsof ze Catherine Earnshaw zelf was en speelde complete scenarios na in haar hoofd. Helaas pakte haar vader het boek af, omdat Charlotte afzwakte op school en haar andere verplichtingen niet uitvoerde. Dat ze het verhaal nog eens zou kunnen lezen, dat maakte haar dolgelukkig. Ze kon wel dansen uit geluk! En toen ze zag dat er niemand was deed ze dan ook een klein dansje, al was ze ontzettend onhandig en kwam ze tegen een schap aan. Een paar boeken vielen op de grond.
Snel ging ze door haar hurken om ze op te rapen. Echter het boek Wuthering heights hield ze tegen haar borst aangeklemd.
“Is alles in orde hier?” Hoorde ze een mannenstem vragen. Ze schrok op en liet bijna weer alle boeken uit haar handen vallen. Ze keek door haar wimpers op naar de knappe man in werkkledij die vanuit de deuropening naar haar keek. Ze begon licht te blozen uit schaamte.
“Alles is in orde,” zei ze een beetje verlegen. Ze hoopte maar niet dat hij boos werd omdat ze zo onvoorzichtig had gedaan.
“mijn excuses. Ik eh, was een beetje enthousiast. Het is hier prachtig” had ze gezegd tegen de man. Ze wist even niet wat haar was overkomen. Ze was gewoon nooit verder dan hun eigen landgoed geweest. Ze wist dan ook niet zo goed hoe ze zich moest gedragen in de buitenwereld.
“Charlotte Salisbury. Aangenaam” zei ze met een kleine buiging, zoals ze had geleerd van haar ouders. Al realiseerde ze zich te laat dat de man anders leek dan de kenniskring van haar familie. Ze moest ook echt onthouden dat ze in de tweede klasse was en dat ze haar etiquette wel iets mocht loslaten.

[ bericht aangepast op 24 sep 2021 - 13:27 ]

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

25 sep 2021 - 17:10 reguluswife is offline

reguluswife 37248

AVELINE CRESSWELL

ANTHEM

she's the reason why storms are named after people

twentythree • second class • with samuel

Sam begon te lachen om haar opmerking. Eerlijk, het ze zag Sam niet bepaald door zijn knieetjes gaan voor een andere man, maar het kon nooit kwaad hem er mee te plagen of stangen. Zelf was ze het in elk geval niet van plan. Ze had nog altijd zo haar standaarden en zeker voor iets als een bootticket had ze dat niet over. Haar wenkbrauw trok lichtelijk omhoog bij de kniebuiging die hij maakte. “Oh, Ave, ik zou niet anders durven.”
”Hmm, alsof jij je ooit kan gedragen.” Ave kon zich Sam absoluut niet voorstellen met fatsoenlijk gedrag. Het paste niet bij hem. Hij zou niet slagen al zou hij het proberen, het was niet voor hem weggelegd. Hoe hij het de komende tijd op de boot zou doen was ook een grote vraag. Ze wist maar al te goed dat hij geen al te groot van was hooggeplaatste mensen ¬– of omhooggevallen klootzakken, zoals hij het waarschijnlijk zou noemen. Ze kon hem nauwelijks ongelijk geven. De meeste van de zogenaamde eerste klasse dachten veel meer dan zichzelf dan ze eigenlijk waren.
Het werd drukker in de gangen en vele mensen botsten tegen elkaar op, ook iemand tegen Sam, die de man gelijk een sneer terug gaf. Ave rolde met haar ogen en gaf Sam een harde, waarschuwende stoot in zijn zij met haar elleboog. “Doe eens rustig,” siste ze. “Met herrieschoppen gelijk van het begin kom je nergens.” Wat voor taak hij op het schip zou vervullen was haar nog onbekend, maar de leidinggevenden zouden er vast niet om schromen om de werkers met kutklusjes op te zadelen wanneer zij zich niet gedroegen. De kans was vrij aanwezig dat dit Sam nog wel ging overkomen. Met haar nieuwsgierigheid gewekt, vroeg ze naar zijn functie.
“Ik ben spelleider bij de kaart- en gokspellen. Dus wanneer jij en je rijke vriendjes een potje willen pokeren, kunnen jullie naar mij komen.”
Ave knikte bedachtzaam. “Ik zal er om denken.” Het zou in elk geval niet de eerste keer zijn dat de twee samenwerkten. Haar originele plan was om under the radar te blijven, al zou ze zich zo waarschijnlijk gaan vervelen, ondanks alles wat er op het schip te doen was. Alles blijft maar een beperkte tijd interessant. Met niet kunnen wegkomen op het schip zou ze echter wel voorzichtig te werken moeten gaan en de tijd nemen om iemand uit te zoeken. Slechts eentje, om ongemakkelijkheden te voorkomen. “Ga jij het wel aan kunnen?” vroeg ze. “Beleefd blijven tegen iedereen? ‘Ja, meneer. Nee, meneer. Natuurlijk, meneer…’ “ . Ave hield haar hoofd een tikkeltje schuin terwijl ze Sam bestudeerde. “Ik durf te wedden dat jij vroeg of laat je geduld wel verliest.”
Het geluid van de scheepshoorn schalde over het schip, tijd om te gaan. "No way back now, lass. Wil je op het dek kijken? Even al het gepeupel uitzwaaien?” vroeg Sam.
”Ah, ja. Doen als we beter zijn dan al die arme stakkers op de pier. Altijd leuk om te doen, maar eerst…” Ave tikte met haar voet tegen haar koffer, “moet ik dit ding nog naar mijn hut brengen. Wat ontzettend galant van uw om aan te bieden om te helpen met mijn bagage, meneer.” Haar laatste zin had ze harder uitgesproken, zodat de bemanning die in de buurt was deze ook hoorden. Met een onschuldige glimlach op haar gezicht, maar met een uitdagende fonkeling in haar ogen, duwde ze haar koffer in Sam’s handen, waarna ze hem gebaarde om haar te volgen. De portemonnee die ze eerder van hem afhandig had gemaakt liet ze in haar eigen binnenzak glijden.
Het duurde even door de drukte, maar uiteindelijk kwamen ze aan bij haar hut. De gedachte om hem een muntstuk in zijn hand te drukken en hierna de deur dicht te gooien in zijn gezicht speelde even rond in haar hoofd. Als het niet was voor haar behoefte aan frisse lucht had ze dat ook wel gedaan. “Dankje,” murmelde ze terwijl ze haar koffer terugnam en deze in haar hut neerzette. “Op naar het dek dan maar?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

25 sep 2021 - 17:43 Ken_ is offline

Ken_ 18285

JOSEPH JOHN DUMBLETON

The dreamer – With Evangeline at the second class bedrooms

‘Nou ja zeg’ kwam er over haar lippen rollen “En jij bent soms een sjaal, hmm.” wist me me plagend terug te antwoorden, waarna ze haar tong es uitstak wat me had laten grinniken. We waren beiden erg zenuwachtig geweest iets wat we beiden in elkaars gedrag opgemerkt hadden, en waar we zo elk op onze manier ermee om probeerden te gaan, door flauwe mopjes bijvoorbeeld. De glimlach op Evangelines lippen verdween langzaam, waar ze weer een stuk serieuzer verder ging. “Weet je het zeker dat dit is wat je wilt? Als we eenmaal die boot op zijn, is er geen weg meer terug.” had ze iets onzeker geklonken. Ik knipperde even naar mijn zus, maar knikte. Terugkijken was geen optie meer, waar mijn heimwee he tmisschien van me over zou durven nemen. Ik had mijn handen op haar schouders geplaatst en haar een nodige peptalk gegeven. We zouden onze dromen najagen, dat was de reden waarom we opweg waren naar America. Vanjie zou een wereldberoemde schrijfster worden en ik zou mijn leven op het acteren willen richten. Het entertainen van jong en oud. Vanjie sloeg haar armen beschermend om zichzelf heen en vermeed mijn blik, zoal ze altijd al deed zich sterk houdend voor me. Ik had even tegen haar borstkas geprikt, haar eraan herinnerend dat Oma altijd bij ons zou zijn en thuis is waar we elkaar hadden.
“Waar komen al deze wijze woorden opeens vandaan?” vroeg mijn zus me lachend, ik kon de tranen van haar wangen af zien rollen en probeerde deze liefkozend weg te vegen. Heel charmant veegde ze haar neus af wat me deed grinniken. "Eerlijk? Jouw schrijfsels leren me veel bij." knipoogde ik naar Vanjie, waarna we gevraagd werden om aan te schuiven. vluchtig nam ik mijn koffers weer op en stapten we eindelijk aan boord van de Titanic. Achter ons waren er nog een kleine 10 mensen en aans ik me omdraaide kon ik zien dan de lijnen gesloten waren. This was it.

Ik hoorde mijn zus wat momepeln waardoor ik me weer naar haar toe draaide met een onschuldige 'Hmm?' “Zullen we eerst onze kamers opzoeken? Als ik nog een koffer bij me draag wanneer ik Matthew begroet, weet ik zeker dat hij erop staat om deze te dragen. En ik gun hem nu eindelijk ook een beetje rust.” klonk Vanjie waarbij ik mijn schouders ophaalde. "Nouja, het zou wel zo hoffelijk van hem geweest zijn." mopperde ik, maar besloot dan met Evangeline mee te gaan naar ons vertrek. Vol verwondering had ik rongekeken. We hadden met wat geluk tweede klas kunnen bemachitgen, natuurlijk deelden we onze kamer nog met enkele anderen, maar toch was ik blij dat we hier geraakt waren. "Ik ben wel erg benieuwd naar deze Matthew. "zei ik iets plagend tegen mijn zus, sinds ze deze man had leren kennen had mijn zusje er een stuk gelukkiger uitgezien. Maar de man had ikzelf nog nooit ontmoet, dus moest ik natuurlijk hem ook eerst keuren vooralleer ik besloot of Vanjie wel degelijk in goede handen was bij deze vreemdeling. Eens bij de vertrekken plaatste ik mijn valiezen op het bovenste bed, wetende dat Vanjie liever beneden zou gaan liggen. "Waar had je ook alweer met hem afgesproken?" vroeg ik mijn zusje nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 25 sep 2021 - 17:44 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 sep 2021 - 20:38 Aynur is offline

Aynur 2380

─────────────── OCTAVIAN EDWARD SMITH ───────────────
〚 First class ◯ Grandson of the captain ◯ Suit ◯ 25 years ◯ Hallways ◯ w. Elizabeth 〛
──────────────────────────────────────────

◯ I k k o n n i e t anders dan glimlachen toen de dame in kwestie meeging in mijn grap – iets wat ik altijd kon waarderen. Vaak genoeg had ik meegemaakt dat dames slechts schaapachtig voor zich uit keken aangezien mijn gevoel voor humor voornamelijk bestond uit het maken van sarcastische opmerkingen. Deze dame daarentegen scheen humor te hebben identiek aan de mijne. Dit was dan ook de reden dat ik om haar naam vroeg, zodat ik me haar bleef herinneren.
“Het is een genoegen om kennis met u te maken, meneer Smith,” zei ze lieflijk waarop mijn wenkbrauwen verrast de lucht in schoten. “Meneer Smith, is mijn grootvader. Ik ben gewoon Octavian.” Ik schonk haar nog een knipoog waarna ik haar mijn arm aanbood om haar te vergezellen tot haar bestemming. Natuurlijk kon ik het niet laten om aan te geven wie mijn grootvader was en wat mijn positie inhield op het schip, zeker gezien het feit dat Elizabeth oprecht geïnteresseerd leek. Pluspunten voor mij.
“Onbeschoft en arrogant nog wel?” Ietwat bezorgd fronste ik mijn wenkbrauwen. “Wat moet het huishouden van Albrecht een ontzettend strenge omgeving zijn, als zoiets al onder onbeschoftheid of arrogantie komt te vallen.” Ik voelde hoe de dame haar arm door de mijne haakte en met een zachte dwang gaf ik woordeloos welke kant we op gingen. “Persoonlijk vind ik nieuwsgierigheid iets wat je zou moeten belonen, hmm. Deze kant op.”
Vervolgens vroeg ik Elizabeth of ze de toeristische route wilde lopen of de snelle, nadat ik had aangegeven dat ze me aan kon spreken met ‘je’. Een warme glimlach krulde mijn bovenlip omhoog toen ze me toefluisterde dat ik nog bij de jonge mensen hoorde in haar ogen. Ik wist nu al dat ik haar gezelschap vaker ging opzoeken in mijn tijd op het schip, ze wist me te vermaken. Dat kon ik haar nageven.
Elizabeth dacht even na over mijn aanbod. Uiteindelijk zei ze: “Als je tijd hebt, de toeristische route. Het zou zonde zijn als ik zo’n kans nu niet aanpak met iemand die het schip goed kent, niet?” Ik knikte haar toe aangezien ik haar daarin gelijk gaf. Daarbij had ik ook per direct een bestemming in mijn achterhoofd.
“Uw wens is mijn bevel,” zei ik charmant en ik gaf haar een kleine vorm van een buiging. “En om antwoord te geven op je eerdere vraag, tweede stuurman betekent dat ik bevoegd ben om het schip te besturen, mocht mijn grootvader verhinderd worden om wat voor reden dan ook.” Plots zag ik een deur opengaan en ik wist nog net Elizabeth weg te trekken voordat het harde oppervlak haar zou raken. “Dat scheelde weinig. Gaat het met je?” vroeg ik haar bezorgd terwijl ik mijn eigen hand uitschudde die de klap van de deur had opgevangen.

[ bericht aangepast op 28 sep 2021 - 20:39 ]

I have seen my own sun darkened

28 sep 2021 - 22:58 Aynur is offline

Aynur 2380

Vrijwel onmiddellijk had ik spijt dat ik de hand van de man aanpakte. Hij trok me in één beweging overeind maar zorgde ervoor dat er zwarte en witte stipjes voor mijn gezichtsveld begonnen te dansen. “Ow, klein momentje. . . alstublieft. . .” perste ik eruit terwijl ik met mijn ogen knipperde om de vlekken weg te krijgen. Ik pufte nog even en drukte mijn hand tegen mijn zijde, die was begonnen te prikken.
Aangezien ik niet wilde dat de man te bezorgd zou worden en me vervolgens weer terugbracht naar de kamer waar ik zojuist aan ontsnapt was, haakte ik in op het woordje ‘vrienden’ dat hij eerder had laten vallen. Ik vroeg waarom hij zo verdekt opgesteld stond, alsof hij niet wilde dat iemand hem zag. Als je het mij vroeg, vond ik dat behoorlijk verdacht.
“Ik wil natuurlijk niemand in de weg lopen. Dus ben ik maar hier aan de zijkant gaan staan. Zo verstopt sta ik toch niet?” Ik humde op een toon die aangeef dat ik hem niet helemaal geloofde maar bleef de man bedenkelijk aankijken. Nu de vlekken en de grootste schrik verdwenen waren, kon ik de tijd nemen om zijn gezicht goed te bestuderen. Ergens vond ik deze man lijken op de goudvis die ik voor mijn achtste verjaardag had gekregen – tenminste, als ik me dit goed herinnerde. Mijn geheugen had een vreemde optater gekregen waar ik nog steeds niet van hersteld was, als ik het verhaal van de dokter moest geloven.
“Jawel, meneer. Ik had u immers niet zien staan,” wees ik hem koppig op het feit dat hij daadwerkelijk uit het zicht stond. Want als deze man niet zo in het hoekje was gaan staan, dan had ik hem wel kunnen ontwijken in plaats van me een hoedje te schrikken. Vervolgens kon ik mijn nieuwsgierigheid die voorkwam uit argwaan niet bedwingen en vroeg ik de man naar het werk wat hij deed.
De man knipperde verbaasd met zijn ogen maar ik verblikte of verbloosde niet, hoewel ik nog altijd moeite had om een regelmatige ademhaling te bewerkstelligen. “Ik ben meubelmaker, al hou ik me de laatste tijd vooral bezig met de verkoop. Hoewel, ik heb zo mijn momenten dat ik zelf ook aan de slag ga,” vertelde de man me met een geruststellende glimlach op zijn gezicht. Ik knikte langzaam en liet mijn ogen over de man heen glijden om mezelf te tijd te gunnen na te kunnen denken over de verschafte informatie.
“Wat doet een meubelmaker hier op de Titanic? Gaan de zaken goed?” vroeg ik langzaam. Voor zover ik wist, was de doorsnee meubelmaker niet welvarend genoeg om een ticket te veroorloven voor de Titanic maar misschien verzorgde hij wel antieke dingen. Daarbij was ik ook opgegroeid in de zakenwereld en spendeerde ik veel tijd in mijn vaders bibliotheek als hij niet thuis was.
“Ik ga naar Amerika in de hoop daar nieuwe klanten voor mijn meubels te vinden. Wat brengt jou op dit schip?” vervolgde de man. Ik kantelde mijn hoofd en deed daarna een kleine stap achteruit. “Ehm. . .” begon ik waarna ik wegkeek en de grond bestudeerde. “Een koets.” Ik hield me van de domme. Hoewel de man me geholpen had overeind te komen, bleef ik argwanend. Ik wilde niet naar mijn kamer teruggebracht worden en even leek het erop alsof deze man me wilde helpen.
Bij het horen van de scheepshoorn maakte mijn maag voor de tweede keer een salto. Ik stond nog ietwat onvast op mijn benen waardoor ik niets anders kon dan de uitgestoken arm van de man aannemen toen de boot in beweging kwam. Mijn ogen werden groot en er was iets van paniek in te lezen. “Wat gebeurd er?” fluisterde ik op indringende toon. De arm van de man hield ik dermate stevig vast dat mijn knokkels er haast wit van zagen. Toen ik dat merkte, deed ik een poging me te verpakken en streek ik zijn mouw weer glad.
“Tijd om te vertrekken dus? Zin in de reis?” vroeg de man me. Nietszeggend schudde ik mijn hoofd van ja. Ik ging iets wijder staan om het gevoel te krijgen dat ik meer balans had. Plots hoorde ik in de verte een roep om mijn naam, niemand minder dan de man die ik probeerde te ontlopen. “Vlug! Verstop me,” zei ik alvorens ik achter de man ging staan en me zo klein mogelijk maakte – iets wat makkelijker ging dan ik had gedacht achter zijn slanke gestalte. “Zeg maar dat ik er niet ben.” Ik keek met smekende ogen naar hem op en hoopte met heel mijn hart dat hij tegen Mister Tibbot zou zeggen dat hij me iets verderop voorbij had zien lopen. Ik wilde nog even genieten van de weinige vrijheid die ik had.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey

17 jaar | dress | Matthew | tweedeklas ingang

I have seen my own sun darkened

29 sep 2021 - 20:02 Aynur is offline

Aynur 2380

Het geluid dat mijn aandacht had getrokken, was niet meer geweest dan een paar boeken die op de grond waren gevallen. Toch was het genoeg voor mij om de jongedame in kwestie te hulp te schieten. Net zoals zij ging ik door mijn knieën en raapte de paar overgebleven boeken op die over de grond lagen verspreid.
“U bent niet geraakt?” vroeg ik haar waarna ik haar onderzoekend aankeek. Ze verzekerde me dan wel dat ze in orde was, de rode kleur van haar wangen deed me toch twijfelen. Misschien had ze een boek tegen haar hoofd gekregen. “Weet u het heel zeker?” vroeg ik daarom terwijl ik mijn hoofd kantelde om er écht zeker van te zijn dat ze niets mankeerde.
“Mijn excuses. Ik eh, was een beetje te enthousiast. Het is hier prachtig!” klonk haar stem enthousiast. Ergens deed ze me denken aan een jongere Elizabeth gemengd met een sprookjesprinses uit de boeken waaruit mijn vroegere vriendin me leerde lezen. Ik kon niet anders dan een vertederde glimlach laten zien alvorens ik mijn keel schraapte. “Daar hoeft u geen excuses voor aan te bieden, zeker niet aan mij.” Eén voor één zette ik de boeken terug op de lege plaatsen voor zover ik deze kon vinden.
“Het is goed om iets in uw leven te hebben waar u gepassioneerd over bent, nietwaar?” Ik gaf haar een knikje ten afscheid maar werd tegengehouden doordat de kleine blonde dame een buiging maakte met de woorden “Charlotte Salisbury. Aangenaam”. Ik mocht dan wel niet tot de hogere klasse behoren zoals Miss Salisbury, ik had genoeg meegekregen van de etiquette dat ik haar eenzelfde buiging gaf.
“Ik ben Gael, aangenaam kennis te maken.” Ik kwam weer overeind met een glimlach op mijn gezicht. “Vertel eens, welk van deze boeken had als eerste uw aandacht te pakken?” Een paar titels kwamen me bekend voor, hoewel ik nooit echt een lezer was geweest. Natuurlijk kon ik wel genieten van een goed boek maar er was me nooit echt de tijd gegund om ontspannen achterover te leunen en mijn avond te verdoen door te lezen. Er was immers altijd werk aan de winkel, iets wat ik nooit erg had gevonden. Het hield je van de straat, was wat ik mezelf immers wijs maakte.

Gael Kavanagh

28 jaar | werkkledij | Charlotte | bibliotheek

I have seen my own sun darkened

29 sep 2021 - 21:40 Tahani is offline

Tahani 10510

Leonora Mariah Booth

23 — third class — cleaner/maid — @ second class deck w/ Angus and Lewis

'Het voelt wel even gek nu we echt vertrokken zijn,' hoorde Leonora Lewis nog zeggen. Angus stemde in met dat gevoel, en ook Leonora kon het niet ontkennen. Het voelde inderdaad gek. Ze lieten letterlijk hun vaderland achter zich, en zij wist niet eens of ze ooit nog wel terug zou komen. Het voelde gek. De haven van Southampton werd steeds kleiner en verdween uiteindelijk uit zicht. Dit was het dan. Het was écht klaar.

'Dus, ik neem aan dat iedereen wel een glas champagne lust?' vroeg Lewis toen het drietal de ruimte binnenliep en de bar vond. Leonora knikte, maar Angus vertelde dat hij wel wat sterkers wilde.
'En dan een champagne voor jullie, of toch liever ook iets anders?'
'Champagne, graag,' zei Leonora. Ze knikte kort naar de barman. Zij en Lewis kregen een glas met bubbelende champagne voor zich, en Angus kreeg een glas met andere sterke drank. Leonora had er weinig ervaring mee, eerlijk gezegd. Ze had nooit veel gedronken. Maar champagne vond ze altijd wel lekker. Niet te vaak, vooral met de jaarwisseling. Toen ze nog de maid in het grote huis in Londen was, kreeg ze om twaalf uur 's nachts een glaasje. Toen ze het glas kreeg, bedankte ze de barman en liep ze met de mannen richting een van de stoelen, waarop ze plaatsnam. Ze hief haar glas op en keek naar Lewis en Angus.
'Op een nieuw begin,' zei ze, een beetje aarzelend eerst. Maar toen ze het uitsprak, voelde het goed. Het was inderdaad een nieuw begin. Ze nam een slokje en zette het glas op de salontafel en liet haar ogen over de mensen in de ruimte glijden.

[ bericht aangepast op 29 sep 2021 - 21:40 ]

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

1 okt 2021 - 18:17 Sev is offline

Sev 19203

SAMUEL CINÁED MACMILLAN

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

28 • third class • on the main deck, looking down at the ants • with Aveline Cresswell

“Au,” grimaste Sam toen Ave hem een harde por in zijn zij gaf nadat hij de man die tegen hem aan was gestoten had uitgekafferd. “Wat?! Die pizzabakker moet gewoon uitkijken waar hij loopt met zijn lompe poten.”
“Doe eens rustig,” beet Ave hem toe. “Met herrie schoppen meteen vanaf het begin kom je nergens.”
“Waarom denk je dat ik hem geen stomp in zijn gezicht heb gegeven?” gromde Samuel chagrijnig. Hij had de crew ook wel zien kijken. Natuurlijk zou hij nu nog geen herrie schoppen. Niet nu hij nog van de boot af gebonjourt kon worden. Hij zag zichzelf alweer terug op de klinkers van het vaste land gesmeten worden, aan de voeten van zijn maat Oliver*. Alleen al de gedachte dat die klootzak hem waarschijnlijk direct zou uitlachen met zijn scheve bek, was genoeg motivatie voor Sam om zijn vuisten nog eventjes thuis te houden. En dus ademde hij in en uit. Binnen no-time was hij de spaghettivreter alweer vergeten.
Hij vertelde Aveline over zijn taak als gok- en spelleider in de eerste klas. Haar mooie hoofdje kantelde lichtjes opzij.
"Ik zal er om denken,” zei ze bedachtzaam. Sam hoopte dat ze terugdacht aan al die keren dat ze samen mensen hadden opgelicht. Hij was spelleider, zij keek in de kaarten van de heren die haar maar wat graag dichtbij zich hadden en gaf vrijwel onzichtbare seintjes.
Oh, Sam had het hele land wel willen doortrekken met die vrouw. Ze hadden er rijk van kunnen worden, zo goed waren ze geweest samen. Bonnie en Clyde, maar dan anders. Knapper vooral.
“Ga jij het wel aankunnen?” vroeg zijn blonde Bonnie hem.
“Wat?”
“Beleefd blijven tegen iedereen? ‘Ja, meneer. Nee, meneer. Natuurlijk, meneer…’” Ze bestudeerde zijn gezicht. Sam keek haar recht in haar ogen aan. Een sluw, klein lachje speelde om zijn mond. “Ik durf te wedden dat jij vroeg of laat je geduld wel verliest,” sloot ze haar verhaal af.
“Oh, denk jij dat?” reageerde Sam zonder oogcontact te breken. God, wat was die vrouw sexy, vooral wanneer ze hem zo stond aan te staren zonder ook maar te denken aan het afwenden van haar blik. Nee, liever hield ze de spanning tussen hen in stand. Het was heerlijk.
“Wat denk jij wel niet van mij?” vroeg hij. Zijn tong piepte tussen zijn tanden uit terwijl hij haar een jongensachtige grijns gaf. “Volgens mij heb jij helemaal het verkeerde beeld van me.”
Dat had ze uiteraard absoluut niet. Aveline wist dondersgoed wie ze voor zich had - en ze werd ertoe aangetrokken. Dat had ze wel laten blijken toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Gelukkig was het gevoel wederzijds.
Hij gaf haar een knipoog toen de luide scheepshoorn door het schip klonk en zwaaide zijn versleten tas over zijn rug. Veel had hij niet bij. Iemand met weinig in zijn bezit, had ook weinig mee te nemen. Het allerbelangrijkste zat netjes verstopt onder zijn pet.
Oh, wat ging hij daar een paar rijke eersteklassers blij mee maken… Feestjes werden toch altijd net wat interessanter met de nodige… poedersuiker.
Cocaine verkopen was waarschijnlijk de eerlijkste manier waarop Samuel op dat moment zijn geld verdiende.
Hij was nu eenmaal een goeie, hardwerkende jongen.
"No way back now, lass. Wil je op het dek kijken? Even al het gepeupel uitzwaaien?” stelde hij voor. Ze gingen nu echt vertrekken. Hij was stiekem wel benieuwd hoe de haven met al die mensen erop eruit zou zien vanaf het dek.
”Ah, ja. Doen alsof we beter zijn dan al die arme stakkers op de pier. Altijd leuk om te doen, maar eerst moet ik dit ding nog naar mijn hut brengen.” Ze tikte met haar tenen tegen haar koffer. “Wat ontzettend galant van uw om aan te bieden om te helpen met mijn bagage, meneer.”
Samuel trok zijn wenkbrauwen geamuseerd op en lachte zachtjes toen hij merkte dat enkele crewleden haar hadden gehoord en haar al te hulp wilden schieten.
“Nee, ik heb het hoor,” verzekerde hij hen, dezelfde twinkeling in zijn ogen die Ave in de hare had. Alles was een spel tussen de twee. Hij liet haar de koffer in zijn armen drukken terwijl hij haar blik weer greep.
“Die portemonnee ga ik wel terugkrijgen, sweetheart,” waarschuwde hij haar met een speelse ondertoon in zijn stem. “Bepaal zelf maar op welke manier.”
Hij volgde haar door de smalle gangen van de derdeklas, op weg naar haar tweedeklas slaapplekje. Haar lange blonde haren dansten voor zijn ogen terwijl ze voor hem uit liep.
Uiteindelijk stopte ze bij één van de deuren en opende ze haar toegewezen slaapplaats. Sam stapte binnen om haar koffer onder één van de bedden te schuiven, maar ze had de koffer al van hem overgenomen om het zelf te doen. Hij was benieuwd wat ze allemaal had meegenomen. Mooie kleding en sieraden van aanbidders? Een revolver? Met Ave kon het alle kanten op.
“Dankje,” zei ze. “Op naar het dek dan maar?”
“Op naar het dek.”
Hij liet haar voorgaan en weerhield zichzelf ervan de portemonnee direct uit haar zak terug te stelen. Nee, het was veel leuker om het te doen wanneer ze het niet verwachtte.
De twee vervolgden hun weg door de immens grote Titanic. Onderweg naar het hoofddek, probeerde Sam de lay-out van het schip in zich op te nemen. Het ging bijna instinctief en onbewust, de manier waarop hij, waar hij ook was, elke mogelijke route in zich opnam. Een crimineel moest te allen tijde een escape plan hebben. Nu ging dat wat moeilijk worden op een schip midden in de oceaan, maar juist daarom was het des te belangrijker dat hij alle gangetjes en weggetjes op zijn duimpje kende.
Toen ze op het hoofddek aangekomen waren, pakte hij Ave’s hand om hen zonder pardon tussen de menigte door te proppen en duwen zodat ze samen vooraan konden staan. Ave hoefde hem maar te volgen.
Uiteindelijk bereikten de twee samen de reling en uit het niets overviel een gevoel van duizeligheid de jongen.
Godverdomme.
Dat was hoog.
Het leken wel speelgoedautootjes en insecten daarbeneden. Een hele kolonie aan zwaaiende, schreeuwende, blije fucking mieren.
Just a wee lil’ thing had hij dit kreng van een schip zelfs genoemd, met zijn grote bek. De Samuel van een halfuur geleden was een achterlijke idioot, dacht hij terwijl zijn ogen onrustig over de haven schoten.
Hij greep het metaal vast met beide handen en keek naar beneden. De jongen had niet extreem vaak hoogtevrees ervaren, maar dit… dit was wel even heftig.
Snel wierp hij een blik op Ave naast hem, hopend dat ze zijn reactie niet had gezien.
“En? Staat er iemand tussen die je kent?” vroeg hij haar daarom om haar aandacht naar de mensen daarbeneden te trekken.

[ bericht aangepast op 1 okt 2021 - 23:12 ]

ars moriendi

2 okt 2021 - 15:26 Chiacchierare is offline

Chiacchierare 263

Lady Kezia Faith Enfield

18 - 1st class - Veranda, with Lord Andrew

Voor even dacht Lady Kezia in Lord Andrew's ogen te zien dat hij haar wilde beschermen, dat hij het voor haar tegen Lady Delilah op wilde nemen, iets wat ze helemaal niet prettig vond. Ze had geen bescherming nodig, zeker niet als het ging om de relatie met haar beste vriendin.

Ze was dan ook blij toen het gesprek een andere richting op ging en Lord Andrew haar uitnodigde voor een drankje. Ze haakte haar arm door de zijne en liet zich, genietend van de aanwezigheid van zijn lichaam zo dicht bij het hare, door hem meenemen naar de Verandah.
Zodra ze de voorzichtige grijns, na haar woorden, op zijn gezicht zag verschijnen, wist ze dat ze een goede keuze had gemaakt door hem bij zijn voornaam te noemen.
"Helemaal mee eens, Kezia," hoorde ze hem antwoordden, waardoor er automatisch een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. Dit zou nog erg leuk kunnen gaan worden.

Eenmaal in de Verandah duurde het niet lang voor ze het beste tafeltje uitgekozen hadden en plaats namen. Kezia had maar al te goed door hoe Andrew haar in zich op nam, iets wat ervoor zorgde dat ze ditmaal een kleine grijns niet van haar gezicht kon houden. Het was overduidelijk dat Lord Andrew haar aantrekkelijk vond, iets wat ze zeker erg leuk vond. Ze was blij om te weten dat dat gevoel wederzijds was.

Andrew's gezichtuitdrukking, terwijl hij zijn best deed niet in de lach te schieten door de situatie met de serveerster, vertelde Kezia dat de verhalen die ze over hem gehoord had inderdaad waar waren. Iets wat ze maar al te leuk vond.

"Wat onprofessioneel, zeg."Andrew's spottende woorden zorgden voor een hele kleine, bijna onzichtbare grijns op Kezia's gezicht. Hoewel ze zo onschuldig mogelijk probeerde te reageren, begon ze hem met de minuut steeds leuker te vinden. Dat ze een leuke tijd met Andrew zou kunnen hebben was inmiddels maar al te duidelijk.
"En dát daar moet de eersteklas serveren? Ze kan niet eens haar dienblad vasthouden. Wat een waardeloze serveerster."
"Ongelofelijk, ik dacht toch echt dat dit een luxe schip was. Ik had toch echt betere service verwacht," deed Lady Kezia er nog een schepje bovenop, nadat ze Lord Andrew een glimlach had gegund.
"Milady, milord, mijn oprechte excuses," hoorde ze de manager zeggen, nadat deze aan kwam snellen, "ik beloof u dat dit niet nogmaals zal gebeuren."
"Geen enkel probleem, zoiets kan gebeuren," antwoordde Lady Kezia met haar liefste, meest onschuldige glimlach "ik ga ervan uit dat we vanaf nu bediend zullen worden door uw beste serveersters en dat deze dame, die duidelijk nog veel te leren heeft, ergens anders geplaatst gaat worden?"
"Uiteraard," was het antwoord, zoals ze al verwacht had.
"Dan is het helemaal prima"

Lady Kezia negeerde zowel de serveerster als de manager verder en richtte haar volledige aandacht op Lord Andrew.
"Zeker," antwoordde ze op zijn vraag of ze wilde ontsnappen van het Engelse platteland en het levendige New York wilde bezoeken, "begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk hier in Engeland, maar zo af en toe is iets anders ook heel fijn. En jij, my lord," vervolgde ze, waarbij ze bij de woorden my lord haar hand op de zijne legde, "wat brengt jou hier?"

[ bericht aangepast op 2 okt 2021 - 15:27 ]

2 okt 2021 - 17:07 Elentiya is offline

Elentiya 12315

Saoirse Yeardley
"My music will tell you more about me than I ever will."

24 • 3rd Class • Singer • Outfit • On the deck w/ ~~Diana &~~ Jackson

Tussen al haar woorden door — het verschrikte geluid dat ze zelf had gemaakt, eveneens de stromende vloekende woorden in een onbekende taal (ongewoon voor een dame in deze tijd), gevolgd door de excuses die Saoirse gemaakt heeft — is het de brunette niet onopgevallend gebleven dat de man zich ietwat overvallen lijkt te voelen. Subtiel onderdrukt de Ierse zangeres dan ook een glimlach, waarbij ze haar lippen opeen perst, alvorens ze deze een keer over elkaar heen te laten rollen. In gedachten kon Saoirse haar vader al horen, pogend zijn dochter erop te wijzen dat ze zich wat in moet houden, wetende eveneens dat dit een onderdeel van haar persoonlijkheid is waar hij tevens veel van houdt. Saoirse heeft zich altijd laten leiden door haar eigen gevoelens, ongeacht wat er ook gaande is — niet het type vrouw dat zich gemakkelijk laat kneden. Hetgeen vermoedelijk maar ook goed is, ondanks dat ze van lagere afkomst is. De rijkere kringen zouden Saoirse des te ongelukkiger maken, simpelweg omdat ze daar nooit tussen gaat passen.
Na het geluid van de scheepshoorn heeft Saoirse zich naar de reling van het schip begeven. De frisse lucht ademt ze diep in, terwijl haar blik over de mensen op de kade glijdt. Ze gingen vertrekken, weg van de plek die Saoirse voor vierentwintig jaar lang haar thuis genoemd heeft. Natuurlijk zou ze terugkomen, ze had het haar ouders tenslotte beloofd, maar wanneer? Dat was een vraag die de Ierse jonge vrouw zelf ook niet met enige duidelijkheid wist te beantwoorden. Ze liet zoveel achter met het vertrek nu, niet alleen haar thuis en gezin, maar het was precies dat wat Saoirse nu nodig had. De vrijheid, het reizen — heel even vergeten wat ze de afgelopen jaren heeft doorstaan. Haar handen omklemmen het koele ijzer van de reling strakker zodra Saoirse iets naar voren buigt, omlaag kijkend naar de wilde zeegolven onder haar.
”Ik ben Jax,” klinkt het dan vanachter haar — waar de man nog altijd staat. Langzaam gaat Saoirse terug recht staan, waarna ze zich omdraait van de reling af — nieuwsgierig kijkend naar Jax. “En, alstublieft — verontschuldigingen zijn onnodig. Ik had beter moeten uitkijken. Sta me toe de koffer naar de bestemming te brengen, plus uw zakdoek te vergoeden.”
”Mijn zakdoek vergoeden?’ Met een lichte frons kijkt Saoirse naar de inmiddels met vuil besmeurde doek in Jax zijn handen. Ze had hem met een reden aan de man gegeven, maar zonder de intentie dat hij deze dan ook weer terug zou betalen. Echter, wanneer haar blik de zijne weer ontmoet weet Saoirse op te merken dat ze hoog of laag kon springen, wat ze maar wilde — de zakdoek zou vergoed gaan worden. Een kleine glimlach krult zich dan ook rond haar mondhoeken als hij Diana’s vraag ondertussen beantwoord omtrent zijn werk. In enkele stappen verwijdert Saoirse zich verder van de reling af, dichter naar Jax toe terwijl Diana zichzelf excuseert van het tweetal en er van tussen glipt.
”Wat is uw kamernummer op het schip, juffrouw?”
”Nummer 155,” reageert Saoirse direct, waarbij haar blik kortstondig naar de zakdoek tussen zijn vingers schiet. Het zat niet in haar aard om er nu helemaal niets meer van te zeggen — om zijn aanbod maar klakkeloos aan te nemen, alsof het een van de meest vanzelfsprekende dingen is. Niet voor hen althans, niet binnen de klassen waar zij vandaan komt; waar iedere cent geen drie keer, maar vier keer wordt omgedraaid in de hoop er van rond te kunnen komen. “Ik sta u graag toe mijn koffer weg te brengen, maar daar is de zakdoek tevens ook mee vergoed. Alstublieft, de doek is nog geen cent meer waard om ervoor terug te geven en ik zou het anders niet aan kunnen nemen.”
Soepel steek Saoirse haar hand uit, waarbij ze een zacht rukje aan de eens zo witte zakdoek weet te geven — zonder hem daarbij uit Jax zijn handen te trekken. Wanneer hun ogen elkaar ontmoeten, glimlacht de Ierse opnieuw een keer. Hij mocht de zakdoek houden, als hij dat wilde. Of hem weggooien, als het stof echt niet meer schoon te krijgen was, maar Saoirse wilde er niets voor terug hebben. Al helemaal niet als Jax ook nog eens van plan was om haar iets te zware hutkoffer naar de kamer brengen zijn verontschuldigen daarbij eveneens ook aangenomen.
“Is dit het eerste schip waar u op werkt?” vraagt Saoirse vervolgens, oprecht nieuwsgierig naar de man. Hetgeen ze moeilijk zou kunnen veinzen. Ondertussen wil ze Jax helpen met de koffer, maar wanneer hij deze moeiteloos met zich meetrekt bedenkt de brunette zich gauw weer, en strijken haar vingers licht een keer over de stof van haar lange rok heen. “Of heeft u al meer reizen op schepen mogen meemaken?”

[ bericht aangepast op 2 okt 2021 - 17:07 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

4 okt 2021 - 10:54 Culloden is offline

Culloden 545

LEWIS SALLOW

25 • Second Class • The bar • with Leonora & Angus

“If you don't get caught, you deserve everything you steal.”

Het voelde toch wel spannend en Lewis kon niet ontkennen dat hij kriebels in zijn buik voelde. Het was zijn eerste keer op een schip, dus hij wist niet goed wat hij ervan moest verwachten. Was zo'n schip überhaupt wel veilig? Aan de grootte zou het in ieder geval niet liggen, dus de Titanic zou vast wel tegen een stootje kunnen.
Eenmaal bij de bar vroeg hij of iedereen champagne lustte. Het was een voorstel van Leonora geweest en daar kon hij zich wel in vinden. 'Ik prefereer misschien liever iets. . . sterkers,' antwoordde Angus waarna zijn vinger richting een fles Jack Daniels wees. Lewis grijnsde even. Zelf was hij niet echt een grote fan van whiskey. 'En dan een champagne voor jullie, of toch liever ook iets anders?'
'Champagne graag,' bevestigde Leonora waarna hij zelf ook instemmend knikte. De barman ging al snel aan de slag waarna hun drankjes al gauw verschenen. Lewis nam één van de twee glazen met champagne en glimlachte tevreden. Van dit drankje zou hij dubbel zo hard gaan genieten.
'Op een nieuw begin,' bracht Leonora een toost uit. Hij had geen idee of dit een nieuw begin voor hem zou zijn, maar het zou in ieder geval een interessante ervaring worden. Of hij nu besloot om in Amerika te blijven of niet. Hij knikte dan ook en hief zijn glas ook.
'Op een nieuw begin,' herhaalde hij haar woorden enthousiast waarna hij een eerste slokje van zijn drankje nam. De bubbels prikkelden op zijn tong, maar de champagne smaakte best goed. Hij had in ieder geval al veel slechtere drankjes geproefd. Na de eerste slok bleef hij zijn glas gewoon vasthouden.
'Kennen jullie hier eigenlijk al andere mensen?' vroeg hij nieuwsgierig aan de andere twee. 'Buiten je broer dan,' voegde hij er nog knipogend aan toe voor Angus.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

Index RPG Actieve Topics Zoek