|
Het was de eerste keer in twee weken dat het harde hameren van zijn hart door een legitieme reden kwam. Dorian voelde zich als een lichtelijk fuck-up dat hij zich er nu kalmer onder voelde dan die tijd ervoor, met een situatie die allesbehalve kalm was. De specialist was in zijn element, bezig met wat zijn vader hem als vijfjarige jongentje al toe vertrouwde dat zijn roeping was. Je bent gemaakt hiervoor, Dorian. Het was op diezelfde leeftijd dat hij zijn eerste, houten speelgoed zwaard kreeg, die gebruikt werd in weer in wind. Het was die training die ervoor zorgde dat hij haast op zijn gemak was, als een kalmte in de storm. Eén keer die avond was hij zijn geduld verloren en was er weinig van de kalmte te zien. De comms hadden hun moeten helpen met overzicht houden. Wie was waar. Wie was gewond. Wie was nog in het veld. Wie was terug in de school. Wie had er hulp nodig. Maar een deel van de comms werkten niet. Een ander deel van de specialisten wisten niet hoe met de comms om te gaan en maakten aan in het begin belachelijke grapjes die ervoor zorgden dat hij het liefst de comm door de strot van de betreffende persoon duwde. De grapjes waren beter dan het stille gekraak dat nu in zijn oor klonk. Af en toe kreeg hij iets door, voornamelijk namen van specialists die weer terug waren in de school, namen die hij van zijn lijstje kon afspreken nu ze zich in enige veiligheid bevonden.
De schreeuwen die door het bos klonken gingen door merg en been, vibreerden tot zijn botten. Er was geen tijd om te veel stil te staan bij wat het angstvallige geschreeuw betekende, wat de consequenties daarvan waren. Nu was niet het moment om daarover na te denken. Het betekende dat hij gefaald had. Dorian wist dat het absoluut niet realistisch was om er van uit te gaan dat iedereen buiten er levend uit zou komen, maar hij kon wel hopen, hoe onwaarschijnlijk het ook was. Hoop was beter dan zich overgeven aan het andere, beklemmende gevoel. Als hij dat deed, dan zou hij niks meer kunnen betekenen. Later zou hij zichzelf de tijd geven om in te storten, wanneer hij alleen was. Hij wist ook dat het niet alleen zijn verantwoordelijkheid was om er voor te zorgen dat iedereen er zo onbeschaafd mogelijk uit kwam. Het was moeilijk om niet te luisteren naar het kleine stemmetje in zijn achterhoofd die hem toe fluisterde dat het wel zijn verantwoordelijkheid was als iemand gewond raakte. Het was daarom dat hij zichzelf de afgelopen twee uur amper de kans had gegeven om ook maar een seconde langer dan nodig was stil te staan, Hunter met zich meeslepend. Net die ene seconde kon een groot verschil maken en hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als het net die ene seconde was die hij nodig had om iemand te kunnen helpen, te redden. Tegelijk hielp het constante bezig zijn met het op afstand houden van de andere gedachten, niet alleen de stress en chaos van het gevecht, maar ook de neerwaartse spiraal van gedachten en zorgen die de afgelopen twee weken bezit hadden genomen van zijn hoofd. Hij werd gevoed door pure adrenaline.
Dorian miste Reilly aan zijn zijde, maar god, wat was hij blij dat zijn oude partner momenteel in de school was, in veiligheid. Misschien hadden de traditionalist toch ergens een punt, niet de fairies ook naar buiten sturen, het was enkel meer kanonnenvuur. Meer mensen die gewond konden worden. Sommige fairies zouden zich met gemak staande kunnen houden hier buiten en Reilly was daar een van, daar twijfelde hij absoluut niet aan, maar het bleef een geruststelling dat hij in elk geval veilig was. Dat Lune en Mae veilig waren. De twee meiden waren verre zwak, ze waren sterker dan ze zelf dachten. Het idee van die twee alleen al, vechtende tegen een Burned One, was genoeg dat zijn concentratie voor enkele secondes haperde. Laat staan als ze daadwerkelijk buiten waren. Dorian hoopte van harte dat Lune naar hem geluisterd had. Zodra het alarm had geklonken had hij laten vallen waar hij mee bezig was om zich onmiddellijk om te kleden. Naar buiten gaan zonder zusje nog te zien was iets wat hij niet kon. Ze zou naar buiten willen gaan en dat was iets wat niet mocht gebeuren – en niet enkel omdat het door de traditionalist verboden was. Bijna had hij haar gesmeekt om absoluut niet buiten te gaan, maar hij wilde niet dat ze de verontrustheid zag die achter zijn ogen schuilging. Hij had haar verteld dat alles goed zou komen en dat ze zich geen zorgen hoefde te komen. Een laatste kus op haar kruin en een stevige knuffel was deel van zijn motivatie om alles op alles te zeggen om het gezicht van zijn zusje terug te zien. Het veranderde echter niet zijn intentie om pas terug te keren naar de school als zijn mede-specialisten ook binnen waren. Death before dishonor. Hij wilde niet terug zijn voor Ramsay, Isla, Leander, Asher of een van de vele anderen ook terug waren. Om over de eerstejaars nog niet eens gesproken. Perseus en Leander waren meer dan capabel genoeg, maar het beeld van het jongste zusje van zijn beste vriend die door het donkere bos dwaalde was iets wat hij niet kon verkroppen. Het liefst zou hij Leysa opzoeken, haar over zijn schouder gooien en haar persoonlijk terug brengen naar de school. Hij kon zich niet eens indenken hoe Rams en Isla zich moesten voelen, wilde daar niet eens over nadenken.
In het vage licht van de maan ontwaarde Dorian een eenzaam figuur in de duisternis. Te klein om een Burned One te zijn. Hij gebaarde stilletjes naar Hunt om met hem mee te komen, richting de afgezonderde specialist. Voor hij ook maar een enkel woord over zijn lippen kon krijgen, draaide de kleine gestalte zich om. Het maanlicht verraadde de koers van een zwaard dat richting zijn nek ging. Zijn eigen zwaard vloog om hoog en blokkeerde het gevaarte bij zijn met gemak. De specialist was Myka, die hem met grote verontschuldigende ogen aan keek. Dorian wuifde haar verontschuldiging weg en complimenteerde haar reflexen. “Ben je alleen?” De kleine blonde specialist zag er niet uit zoals hij van haar gewend was. Tijdens trainingen leek ze altijd een oneindige voorraad aan energie te hebben en hoe vaak ze ook gevloerd werd door een grotere tegenstander, elke krabbelde ze weer overeind met een glimlach op haar gezicht en een vastberaden mededeling dat ze het nog een keer wilde proberen. Nu zag ze er verloren uit, in haar eentje in het bos. Het was verontrustend om te zien.
“Oh, um, ja, ik ben Rush een tijdje geleden kwijtgeraakt. Ik weet niet waar hij nu is.” Haar woorden waren voor hem bedoeld, maar haar ogen waren op Hunter gericht.
In een poging haar gerust te stellen vertelde hij Myka dat Rush al terug in de school was. Hij stond het op het punt om aan te bieden dat ze met hem en Hunt mee kon – al zou het meer een bevel zijn want hij ging haar niet alleen laten – toen het hem opviel dat ze op haar linkerbeen leunde. Van haar rechtervoet drukte slechts haar tenen in de bosgrond. Het was een bizarre soort opluchting, om een reden te hebben haar terug naar het schoolgebouw te sturen. De blondine had zijn blik gezien en hoewel ze trachtte het nog te verbergen was Dorian’s keuze al gemaakt. ”Je bent gewond. Ik wil geen ‘ge-maar’ horen. Hunt brengt je terug naar de school.” Het betekende dat hij voor het eerst die avond alleen verder ging, niemand die hem rugdekking kon geven, maar wat moest dat moest. Liever hij dan Hunt of Myka. Dorian wisselde een korte blik uit met zijn partner om te verzekeren dat hij Myka terug zou brengen, waarna hij tweetal gebood om voorzichtig te zijn en alleen verder ging.
Het was onmogelijk om in te schatten hoeveel tijd er voor bij gegaan was toen hij op de volgende persoon stuitte die alleen was. Het kon enkele minuten zijn maar even goed een halfuur. In het bos was hij al zijn gevoel voor tijd kwijtgeraakt. Het was Isla. Eén van de Rothberg siblings leefde nog en het voel van opluchting dat door zijn lichaam raasde viel met geen woorden te schrijven. Hij had Isla in een knuffel getrokken als hij zichzelf ervan kon verzekeren dat hij haar snel weer los kon laten, maar hij kon dit niet. In plaats van dat legde hij zijn hand op haar schouder, waar hij zachtjes in kneep, alsof hij fysieke bevestiging nodig had dat ze daadwerkelijk naast hem stond. “Isla,” prevelde hij zachtjes. “De comms, ik wist niet zeker of…” Of ze nog wel in leven was. “Rams en Ley? Heb je hen nog gezien?” Zijn ogen dwaalden over haar lichaam, opzoek naar grote verwondingen, maar ze leek tot nu toe nog redelijk in orde te zijn. “Ik heb Hunter net met Myka teruggestuurd naar de school.” En nog een aarzelende vraag die hij eigenlijk niet wilde stellen, maar welke hij ook niet binnen kon houden. “En… jouw oom en mijn vader. Heb je iets van hen gehoord?”
|
|
