[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 13 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Tilly James

'Van al mijn stiekeme lovers is er nog niet eentje komen opdagen,' zei Tilly licht grinnikend. Ze keek met een schuin oog naar Rosalie en Feliks. Het was even wennen dat hun tweetal, die weinig met anderen te maken had, ineens weer een drietal was met iemand die wél veel met anderen sprak. Rosalie was ontzettend sociaal, dat was in de afgelopen twee jaar niet veranderd, en dat had impact op de dynamiek van hun groepje. 'Herken jij iemand die hier gekomen is?'

[ bericht aangepast op 25 nov 2021 - 13:51 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faye Bergès

Faye was niet als enige bij Zwadderich ingedeeld, maar het andere meisje was direct al naast een jongen geploft waar zij en haar vriendin zojuist nog naar hadden geroepen. Faye wierp een vlugge blik langs de tafel van haar nieuwe afdeling en zag toen haar nicht tot haar opluchting al snel zitten. Ze was blij dat ze hier al eerder was geweest; dat maakte het een stuk minder spannend. Al voelde ze nog steeds wel een portie gezonde zenuwen.
'Hoi, Daphne,' zei ze met een glimlach toen ze bij haar nicht stond.

[ bericht aangepast op 25 nov 2021 - 14:11 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Justin Trelawney

Justin keek verbaasd op toen er een bloedmooie meid tussen hem en Raf in kwam zitten. Zijn blik ging geamuseerd naar Jordyn, die tegenover hen zat en direct haar wenkbrauwen opgetrokken had. Hij vermoedde nu al dat zij geen vriendinnen zouden worden.
'Hallo. Jij komt onze afdeling nóg leuker maken?' zei hij met een grijns. En nog knapper...

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Daphne ‘keek geamuseerd toe hoe een knappe brunette op de tafel kwam zitten en blijkbaar nog een appeltje met Evan te schillen had. Lekker een meid met wat pit – dat kon hun afdeling wel gebruiken. Prudence was inmiddels zo’n beetje over de datum en met Zoya was net zoveel te beleven als met een dooie boom.
      Ze wilde daar iets over tegen Thomas zeggen toen iemand haar naam zei. Ze draaide haar hoofd opzij en zag tot haar verrassing haar nichtje staan.
      ‘Faye!’ Ze gaf het meisje een kus op haar wang en maakte ruimte tussen zichzelf en Thomas in. Ze was nooit echt close met haar nichtje geweest – daarvoor woonde ze te ver weg. Twee jaar geleden was ze omringd geweest door haar Beauxbatons-vriendinnen en Daphne baalde ervan dat ze toen niet meer tijd met haar had doorgebracht. Zéker door die onheilspellende voorspelling die ze vlak voor de zomervakantie had gehoord. Nu kreeg ze een herkansing in de schoot geworpen – en ze moest en zou Faye dicht bij zich moeten houden. Haar leven hing ervan af.
      ‘Wat leuk dat je er bent, zeg! En nog wel in Slytherin – zo hoort het!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Een hele eenzame gay-jongen,’ grijnsde Lee. ‘Helaas is het hier op school dungezaaid met de knappe niet-hetero’s. Dus je bent zeer welkom.’
      Sefu was nou niet direct zijn type als het op zijn uiterlijk aankwam, maar hij was nou niet zo kortzichtig dat hij dat allesbepalend vond.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jeremy stond echt even met zijn mond vol tanden. Een beetje verdoofd liet hij zich door Blythe omhelzen – opgelucht dat zij zich wel normaal gedroeg. Toch had hij zich een hele andere voorstelling van hun hereniging gemaakt. Hij begreep niet waar die vijandigheid vandaan kwam – en ook niet waar die opmerking over Jordyn op sloeg. Hij kon echter niet midden in de eetzaal vragen wat er met Isa aan de hand was en dus ging hij maar naast Blythe zitten. Schuin tegenover hem zat een bizar knappe meid.
      ‘Wauw, wie ben jij?’
      Wauw?! Wat was dat nou weer voor een stompzinnige introductie.
      ‘Rhae,’ klonk het een beetje gereserveerd.
      ‘Rhae,’ herhaalde hij. ‘Oké dan. Ik ben Jeremy, ik zat hier een paar jaar op school – de eerste vier jaar.’
      Ze glimlachte, al zag het er een beetje geforceerd uit.
      Ook al een zuurpruim dus. Hij leunde wat naar Blythe toe. ‘Ben blij dat jouw sprankelende aanwezigheid er nog is,’ fluisterde hij met een scheve grijns. ‘Afijn, hoe gaat het met je?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Wist je dat uilen hun hoofd 270 graden kunnen draaien? Ze kunnen niet naar links of naar rechts kijken, zonder hun hoofd te draaien.”
      Vinnie had gedacht dat hij de enige was die met dierenfeitjes kwam aanzetten op het moment dat hij nerveus was. Nieuwsgierig gluurde hij dan ook naar de jongen die Rosalie zo enthousiast had begroet. Feliks, had ze hem genoemd.
      Toen Rosalie haar hand uitstak en de jongen die vastpakte, wendde Vinnie zijn blik weer af. Dat voelde als een privémomentje. Waar kende ze die jongen van? Hij kwam vast van Durmstrang, hij had wel een Oost-Europese tongval, maar de jongens die twee jaar geleden Hogwarts hadden bezocht waren allemaal groot en sterk geweest. En deze jongen… was meer als hij.
      Hij keek de andere zaal rond. Opeens zag hij een bekend gezicht – een gezicht waar hij wel duizend keer over gehad gedroomd, waar hij talloze gedichten over had geschreven, waarbij geen daarvan haar schoonheid recht hadden gedaan.
      Faye.
      Kon dat haar echt zijn? Dat golvende bruine haar, die ietwat grote ogen…
      Zijn vork kletterde op zijn bord neer en zijn hart ging wild tekeer.
      Ja, dat was haar echt! Het meisje dat hij niet uit zijn hoofd had kunnen krijgen sinds het moment dat hij haar voor het eerst zag, stond nu echt bij de Slytherin-tafel!

---

Every villain is a hero in his own mind.

Blythe Carmichael

'Met mij gaat het goed, maar ik ben een beetje verbaasd dat je hier ineens voor ons staat! Miste je Zweinstein toch te veel?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Afscheid nemen was niet echt Jordyns ding. Ze had er dan ook behoorlijk wat moeite mee dat Kyra en Theo waren weggegaan – al was ze allang blij dat Raf en Jus hier bleven. Maar toch… Ze zat niet echt op nieuwe kamergenoten te wachten en ze vond de blondharige griet die net bij hen was aangeschoven nu al vervelend.
      Het was echter de Durmstrang-jongen die bij hen ging zitten die haar ingewanden in een knoop liet draaien. Na Thomas was hij de eerste jongen met wie ze seks had gehad. Ze had zich samen met Kyra flink bezat terwijl ze met de nieuwe jongens gingen chillen. Haar zinnen verzetten was goed geweest, had Kyra gezegd. Gewoon een andere jongen versieren, dan was ze Thomas zo vergeten.
      Ze had Aleksi wel knap gevonden, best aardig ook, en van het een was het ander gekomen.
      In tegenstelling tot Thomas was hij niet echt smooth en ervaren geweest – het was ontzettend ongemakkelijk geweest en na afloop had ze zich geschaamd en kon ze hem niet eens meer aankijken. Nog steeds niet, merkte ze. Opeens voelde ze zich weer het onzekere vijftienjarige meisje en ze haatte het. Met lange tanden at ze dan ook haar ontbijt op, zodat ze zo snel mogelijk van tafel kon gaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Sefu Adomako

'Als je de juiste persoon vindt, heb je er maar eentje nodig,' zei Sefu met een knipoog. Hij vond het helemáál geen probleem dat deze knappe jongen ook op mannen bleek te vallen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faye Bergès

De vorige keer dat ze op Zweinstein was, had Faye niet veel tijd met de Britse leerlingen doorgebracht. Natuurlijk had ze hier en daar wel wat contacten opgedaan - één leuke jongen in het specifiek - maar ze had voornamelijk met haar vriendinnen opgetrokken.
Daarom vond ze het toch wel fijn dat ze nu bij haar nicht in de afdeling zat. Ze waren niet samen opgegroeid, maar hadden elkaar met kerst toch wel gezien. En zoals haar moeder altijd zei: op familie kun je rekenen.
'Ik hoopte al dat ik bij jou zou komen,' gaf ze toe. 'Hoi, ik ben Faye.' Ze zwaaide even naar de mensen om hen heen, die hun ogen allemaal op haar gericht hadden. Ze had een aantal van hen wel gesproken - de jongen naast Daphne heette Thomas, als ze zich goed herinnerde - maar het was lang geleden en ze wist hun namen zeker niet meer.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Zo is het,’ grinnikte Lee. Zijn blik schoot automatisch even naar de Ravenclaw-tafel, naar Nomad. In plaats daarvan zag hij tot zijn verbazing Jeremy, waardoor zijn mondhoeken meteen omhoogschoten. ‘Hé Mave, kijk eens wie er ook terug is!’
      Hij knikte naar de Ravenclaw tafel. Vlak voor Jeremy verhuisde, had hij met Mavis gedatet.
      Voor ze kon antwoorden, hoorde hij naast zich bestek vallen. Lee keek opzij naar zijn vriend, die naar de Slytherin-tafel staarde alsof hij een geest zag. Hij zag een knap meisje naast Daphne staan en begon te grijnzen.
      ‘Is dat… je weet wel?’ fluisterde hij – al wist hij het antwoord maar al te goed. Faye was de reden dat Vinnie hun relatie had verbroken, hij zou haar uit duizenden herkennen.
Zijn vriend kreeg een hoogrode blos op zijn wangen en Lee zocht onder de tafel even naar zijn hand en gaf een kneepje. ‘Ik zie het al, dit wordt het jaar dat oude liefdes gaan herbloeien.’
      Al was Faye destijds met Cole aan het daten. Zou dat weer opnieuw beginnen? Hij hoopte van niet – hij wist dat Vinnie veel verliefder was dan Cole was geweest en hij vond Novalie en Cole leuker samen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks hart had een sprongetje gemaakt, toen Rosalie zijn naam noemde. Ze herkende hem dus toch! Er klopte alleen iets niet. Feliks keek een beetje onzeker naar het nieuwe meisje, die hem vooral vriendelijk terug aan keek. Ietwat aarzelend nam hij de hand aan die Rosalie uitstak. Rosalie haar hand voelde warm aan en Feliks voelde een glimlach op zijn gezicht zakken. Het was fijn haar weer te voelen, in plaats van alleen het koude papier.
      Hij zag een verdrietige glimlach op haar gezicht en direct wilde Feliks daar iets tegen doen. “Je had me even moeten waarschuwen dat je zou komen.” Feliks bleef een beetje onwennig op zijn plek staan. “Maar ik wilde je verrassen! Ben je niet verrast of blij me te zien?” vroeg hij aarzelend. “Ja, natuurlijk wel! Heel blij dat je er bent.” Die woorden luchtte Feliks zo erg op dat hij zachtjes moest lachen. “Er is alleen wel iets dat ik moet vertellen.” Die woorden brachten meteen de spanning weer terug. Was het iets ergs?

[ bericht aangepast op 25 nov 2021 - 18:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze voelde zich verschrikkelijk. Had ze dit maar eerder verteld, al had ze dat niet willen doen, omdat met Feliks schrijven soms zo bevrijdend was geweest. “I-ik heb een ongeluk gehad, Feliks.” Ze richtte haar gezicht op, zodat ze zeker wist dat hij haar gezicht kon zien. “Ik ben blind.” Voor even viel het stil en ze was bang dat Feliks boos op haar zou worden, omdat ze het niet verteld had.
      In plaats daarvan voelde ze hoe de jongen naast haar neer knielde en tot haar verrassing voelde ze opeens een hand op haar wang. “Wat erg. Hoe lang is dit al?” Zijn medeleven liet de tranen aanwakkeren. Het was zo vanzelfsprekend dat iedereen het al wist, dat ze het nu echt iemand weer moest vertellen na twee jaar voelde verschrikkelijk. “Al bijna twee jaar,” gaf ze zachtjes toe, waarna ze al gauw vervolgde. “Het spijt me dat ik het je niet eerder verteld heb. Maar jij was de enige met wie ik nog een beetje de normale gesprekken kon voeren, zonder dat iedereen meteen vroeg hoe mijn doktersafspraak was geweest. Daar was ik gewoon nog steeds het schoolmeisje en niet degene van het ongeluk.” Rosalie keek weer naar beneden en schaamde zich opeens voor het feit dat ze dit geheim had gehouden. “Het spijt me.”

---

It's never gonna happen, Guys.

---

---

Geschokt keek hij in die lege ogen, die ooit zo prachtig blauw waren geweest. Ze waren leeg… Ergens was Feliks stiekem wel opgelucht, wat ergens verkeerd voelde. Maar het feit dat Rosalie blind was, betekende dat ze hem gewoon niet gezien had, niet dat ze hem niet herkend had. Hij vond het lastig te horen dat ze al langer met dit rond liep, maar voelde zich ergens ook een beetje trots dat hij dan toch een soort van hulp en belangrijk voor haar was geweest.
      ”Wel, je kunt nog steeds een beetje zien toch? In je dromen? Ik heb gehoord dat mensen die blind zijn nog wel steeds kunnen zien in hun dromen.” Rosalie moest zachtjes lachen om zijn woorden, iets wat Feliks hart een sprongetje liet maken. Hij had haar laten lachen. Even keek hij op naar Rosalie. Feliks vond het veel te fijn het idee dat er weer een vriend in de buurt was, dat hij haar dit keer kon aanraken in plaats van alleen kon schrijven. Het maakte hem helemaal niet uit dat ze het niet verteld had. “Het geeft niets dat je het niet verteld hebt, ik snap het,” zei hij met een glimlach. Hij keek op naar de foto die hij nog steeds in zijn hand had. “Ik heb dan alleen wel een beetje een verkeerd cadeautje meegenomen,” zei hij met een blos op zijn wangen. Hij zag dat er een kleine traan over de wang van Rosalie liep en geschokt veegde hij die van haar wang af. “Wat heb je meegebracht?” vroeg ze met een waterige glimlach. Feliks haalde beschaamd een hand door zijn haar. “Een foto. Van ons drie toen we die dag naar het museum gingen. We staan zeg maar bij die Peruaanse Addertand” Feliks glimlachte even bij het zien van de foto. Toen Rosalie haar hand uitstak, gaf hij lichtelijk verbaasd het papiertje aan haar. “Ik herinner me dat nog wel. Het was een prachtige dag, echt bloedheet. Let op…”
      Rosalie veegde haar laatste tranen van haar wangen en haalde haar toverstok tevoorschijn. Ze sprak een spreuk uit over de foto, waardoor het leek alsof hij naar buiten klom. Het leek alsof hij in 3D gemaakt was nu en als je met je vinger er overheen ging, kon je de structuur van de foto voelen. “Ik vind het een pracht cadeau, dank je.” Feliks veerde helemaal op bij het horen van die woorden. Hij grijnsde van oor tot oor. “M-mag ik je nu knuffelen dan? Zonder -uhm- aangevallen te worden door de uil?” Rosalie schoot in de lach, waarna ze de uil een seintje gaf. Grijnzend viel Feliks Rosalie om de hals. Ze waren nu echt weer samen.

[ bericht aangepast op 25 nov 2021 - 18:19 ]

---

It's never gonna happen, Guys.