[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 15 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad had voor de zoveelste keer gehoopt dat Lee hem met rust zou laten, maar hij deed het weer niet. Hij begreep het wel, maar zijn schaamte was zo groot dat hij toch een norse 'Jawel' bromde.
Hij had zijn blik stoïcijns op zijn handen gericht, maar waagde het toch om kort op te kijken. Zodra hij in Lee's ogen keek, voelde hij een warmte zijn lichaam vullen. Het was Lee geweest die hem rustig het had gekregen. Het was Lee ook geweest wiens dood hem helemaal gek had gekregen - een beeld dat zijn herinneringen nooit meer zou verlaten.
'Dankjewel,' zei hij op een mildere toon. Hij slikte even moeizaam. 'Wil je later - praten?'
Het moest op een geheime plek, waar ze niet bespioneerd konden worden. Maar zijn poging om Lee hier volledig buiten te houden, was mislukt, en de jongen zou nu te veel vragen hebben die onbeantwoord waren. Het zou hem alleen maar meer verwarren en Nomad vreesde dat het alles alleen maar lastiger zou maken.
Hij moest de waarheid vertellen - of een deel van de waarheid - en hopen dat Lee dan écht afstand van hem zou nemen.

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 0:21 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het was echt niet zijn bedoeling geweest om welk gesprek van Rosalie dan ook af te luisteren, maar Mosh praatte nogal met luide stem en toen het woord “rattenkoning” viel, wist hij heel goed dat het over hem ging.
      De context begreep hij niet helemaal – hoezo deinsde hij niet terug voor wat gebijt? En al snel ging het feit dat Lee met hem gezoend had.
      Waarom vond Mosh dat hij dat aan Rosalie moest vertellen?
      Kwetste het haar dat Lee met hem had gezoend? Zo’n beetje het grootste monster van de school? Die gedachte maakte hem somber – zelfs al wist hij heus wel dat hij het daar zelf naar gemaakt had.
      Toen Rosalie de woorden over Lee compleet negeerde en terugkaatste dat ze van zíjn gebijt hield en daar nát van werd, draaide hij zich verdwaasd om. Even dwaalden er vage herinneringen door zijn hoofd die hij niet helemaal kon plaatsen, maar waar Rosalie nog kon zien en een uitdagende blik in haar ogen had.
      ‘Wat?’ stamelde hij voor hij er erg in had. Direct had hij spijt van zijn inmenging, want hij was niet dáár, en Rosalie en hij waren geen vrienden meer – of wat ze dan ook waren geweest.

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 10:52 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie voelde zich verschrikkelijk betrapt. Ze had de opmerking er gewoon uitgeflapt, zonder erbij na te denken dat Casper achter haar zat en haar dus ook overduidelijk kon horen. Ze had gewoon een opmerking terug gemaakt naar Mosh om hopelijk hem te irriteren. Het was overduidelijk dat hij een hekel aan Casper had. Onbewust greep ze de tafel strakker beet. Waarom had ze dat gezegd? Waarom had ze dit gedaan? Ze wilde helemaal niet met Casper praten, zeker niet als het een gewoon doodnormaal gesprek was. Of een enorm akward gesprek zoals deze opeens was. Daarvoor was er teveel tussen hen gebeurd.

---

It's never gonna happen, Guys.

Lee keek Nomad verrast aan. Het was de eerste keer dat het initiatief vanuit de jongen zelf kwam en het voelde alsof er een zware last van zijn schouders viel. ‘Ja, dat lijkt me fijn.’ Hij schonk Nomad een voorzichtige glimlach.
      Nomad gaf een knikje terug en wendde zich van hem af om zijn spullen uit te pakken en ook Lee keerde zich weer naar het gesprek naast hem, waar Mosh en Rosalie aan de praat waren geraakt.
      Mosh’ opmerking over zijn zoen met Casper liet een bedrukt gevoel achter, maar hij voelde zich opgelucht toen Rosalie dat volkomen negeerde en zelfs een beetje een schunnige opmerking terug maakte, waar Mosh duidelijk niet van terug had. Zijn oren begonnen nog net niet te klapperen.
      Lee grinnikte zachtjes om de gedurfde opmerking, maar er viel een ongemakkelijke stilte toen Casper zijn naam bleek te hebben opgevangen en zich naar hen toe draaide en vroeg wat er was.
      ‘Uh, niks hoor,’ zei Lee met een knipoog toen hij zag dat Rosalie zich geen houding wist te geven. ‘Mosh probeert Roos tegen me op te zetten door te zeggen dat wij zeg maar seks hebben gehad, wat we most definitely niet hebben gedaan en ook niet gaan doen, en… Roos denkt blijkbaar, uhm, nou ja, vergeet dat maar gewoon,’ zei Lee heel onhandig toen hij zich realiseerde dat het wel erg ver ging om te herhalen dat Roos zogenaamd van Caspers bite marks nat zou worden. ‘Het was een geintje. Er bestaan mensen die het sexy zouden vinden als jij hen zou bijten, daar komt het op neer.’ Oh man, hij maakte het alleen maar erger. ‘Ik,’ zei hij maar. ‘Niet Rosalie.’
      Lee haalde opgelaten een hand door zijn krullen.
      ‘En Mosh, stiekem.’
      Aan Caspers gezicht zag hij dat die er geen touw aan kon vastknopen – wat maar beter was ook. ‘Gewóón een woordgrapje. Kijk maar weer voor je. Doei.’ Hij gaf Casper een zet tegen zijn schouder, waardoor die zich na een laatste verwarde blik maar weer omdraaide.
      ‘En nu… zou het mooi zijn als de les begon,’ mompelde Lee.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het gedrag van Melody viel al snel op het achtergrond, zodra Evan meekreeg wat er tegenover hem gebeurde. De woorden van Mosh naar Lee en Rosalie, met een passief agressieve link naar Casper... en de reactie die Rosalie vervolgens weer terug gaf. Evan zat met zijn bek vol tanden. Aan welke tafel had hij in hemelsnaam plaatsgenomen. Hij keek even naar Casper, die het gesprek hoogstwaarschijnlijk ook volledig mee had gekregen, en liet een stijf lachje zien.
      'Dus, eh, lekker weertje vandaag ja...' Mompelde Evan om de drama van tafel te vegen. Evan was wel positief verrast door Rosalie, misschien was een date met haar wel helemaal niet zo erg geweest.

---

- thank you for existing -

Josephine Pierce Herbology - Casper, Vinnie, Feliks, Isabella, Ivana, Faye Zo ongeveer iedereen stelde zich braaf voor, na het voorbeeld van Josephine. Alleen de zwartharige jongen had blijkbaar een god-complex. Ze negeerde zijn uitspraak dan ook volledig, hij was niet aantrekkelijk genoeg om aandacht te krijgen voor die opmerking.       'Leuk jullie te ontmoeten,' glimlachte ze naar haar tafelgenoten terwijl ze haar benen over elkaar heen sloot. De tafel aan de overkant van het lokaal leek een stuk interessanter te zijn, Josephine kon het dan ook niet laten om een beetje mee te luisteren. Wat een drama, heerlijk. Josephine had even oogcontact met Melody, die wél aan de interessante tafel zat. Josephine knipoogde haar kant op, in de hoop dat ze na de les even een samenvatting met haar zou delen.

---

- thank you for existing -

Rosalie luisterde eerst nogal angstig naar Lee, maar toen ze in de gaten had dat hij over zijn woorden struikelde, grinnikte ze toch zachtjes. Ze leunde even naar haar vriend toe. "Dankjewel," fluisterde zachtjes tegen hem.

---

It's never gonna happen, Guys.

"Dat had ik moeten bedenken," zei ze met een glimlach. Isabella liet haar blik afdwalen door de klas. Voor een moment liet ze haar blik vallen op Vinnie, die die wel heel dromerig voor zich uit zat te staren. Isabella vroeg zich af waar hij aan zat te denken, maar ze was ij te zien dat er een glimlach op zijn gezicht stond. Ze viel stil toen Sprout binnen kwam lopen en keek naar haar docent. Isabella mocht haar Herbology docent graag. Het was een aardige vrouw. "Welkom klas!" De klas groette haar terug, voor het helemaal stil viel. "Vandaag gaan we aan de slag met vleesetend slakkenkruid. Deze plant heeft een voorkeur voor kleine insecten of slakken, maar als de plant volwassen wordt kan hij ook gevaarlijk worden voor kleine dieren of zelfs een heks of tovenaar. Vandaar dat het vandaag aan jullie is om de planten te voeden. Na een aantal lessen zullen we de vleesetende bladeren ervan oogsten en die worden uiteindelijk verpulverd tot het kruid waarmee we weer andere planten kunnen beschermen. En voorkomen we dat ze hier te gevaarlijk worden. Uiteindelijk schrijf je een verslag over deze plant en hoe deze te verzorgen."
      Isabella stootte Casper even aan en reikte hem een pincet aan. Ze had even totaal gemist wat er achter haar gebeurd was, maar het leek haar buurman niet koud te laten.

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 20:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rafaël viel even stil tijdens de uitleg en leunde toen met een grijns richting Rhae. "Alleen maar de allerbeste grappenmakers ooit. Ze hebben een fop winkel in Diagon Alley. Je kunt er echt de beste fopspullen kopen. Ze zeggen dat er ook een winkel hier in Zweinsveld komt." Rafaël grijnde."Ze hebben in hun laatste jaar het hele examen op hol gezet met een prachtige vuurwerkshow. En de grootste snol van school voor gek gezet. Die vrouw was echt niet grappig."

---

It's never gonna happen, Guys.

Elsie Bee
Naast Vivienne

'Heb jij veel ervaring met dit kruid?' vroeg Elsie deels nieuwsgierig, deels ietwat hoopvol aan Vivienne, die naast haar zat. Ze vond het toch wel wat spannend dat deze planten in staat waren om haar aan te vallen. 'Wij hebben het ooit eerder gehad maar toen was ik ziek dus heb ik de les gemist...'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Roman ontspande pas een beetje toen Nomad het lokaal binnen was gekomen. Hij zag zelfs dat Lee en hij kort met elkaar spraken, al leek het bij een vluchtige begroeting te blijven. Het was volslagen anders dan het vorig jaar was geweest – toen trokken ze juist tijdens Herbology naar elkaar toe. Hij kon ze nog helemaal onder de verf zien zitten, tijdens een van de eerste lessen. Nomad had toen een kant getoond die hij zelden gezien had – iets wat alleen Lee omhoog leek te kunnen halen.
      Roman wendde zijn blik van het groepje af en keek de rest van het lokaal door. Eigenlijk had hij nog maar weinig ruimte aan de nieuwe leerlingen besteed. Opeens zag hij een bekend gezicht – Faye. Het nichtje van Daphne, al had ze een heel ander karakter. Gelukkig.
      ‘Hé, dat is toch Faye?’ Hij draaide zich tot Cole. ‘Met wie je in de vijfde wat had?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Cole voelde zijn wangen gloeien. Hij had Roman niet verteld over zijn date met Novalie - hij had het überhaupt weinig mensen verteld - en op zich was dit een doodnormale vraag, maar toch voelde het een klein beetje gek.
Natuurlijk had hij Faye al gezien toen ze was binnengelopen. Sterker nog, ze had hem al laten weten dat ze aan de uitwisseling mee wilde doen, maar hij had niet geweten dat ze het ook werkelijk geworden was. Hij was ook van plan om haar nog op te zoeken, maar hij had het nog niet gedaan. Hij had ten slotte vandaag zijn afspraakje met Novalie op de planning staan en dat voelde toch wat raar.
'Klopt,' zei hij daarom. 'Niet - zo lang.' Dat was waar, het waren maar de laatste drie à vier maanden geweest. Daarvoor was er echter wel al een spanning tussen hen geweest en hadden ze al wel momenten samen doorgebracht, maar dat ging hij niet met Novalie erbij zeggen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

---

Feliks pakte enthousiast zijn spullen. Ze moesten nu alleen nog een gieter en hun bakje met insecten, maar Feliks had geen idee waar hij dat vandaan moest halen. Even keek hij vragend naar Vinnie, maar zag dat de jongen nog niet echt aanstalten maakte om aan zijn werk te gaan beginnen. Een beetje aarzelend keek Feliks Vinnie aan. "Vinnie?" vroeg hij zachtjes. De jongen leek echter zo in dromenland te zijn, dat hij niet meteen reageerde. Moest hij dit dan maar zelf doen? Dat zou hij wel jammer vinden. Vinnie had heel aardig geleken toen hij hielp met de uil van Rosalie. "Vinnie?" vroeg hij nog een keer en Feliks wapperde met zijn hand voor zijn gezicht langs om zijn aandacht te trekken. "Waar kan ik een gieter en die beestjes vinden?" vroeg hij zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

'Optimistische gedachte,' grijnsde hij. 'Al denk ik niet dat Mavis het kleffe type is, dus dat scheelt.' Hij tikte even met zijn vingers op tafel. 'Vind je haar aantrekkelijk?' Hoewel hij inzag dat ze knap was - of in ieder geval kon zijn - was ze totaal zijn type niet.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Aleksi schoof een van de potten die op het midden van de tafel stond naar Nomad en hem toe. Meteen hapte het ding in de richting van zijn vingers. Gelukkig was het minder groot dan het vorige exemplaar dat een hapje uit zijn pink had genomen. Er zat nog steeds een deukje aan de zijkant.
      Een herinnering flitste door zijn gedachten.
      Het was aardedonker. Het enige licht kwam van de maan die door de ramen van het boogvormige complex werd weerkaatst. Of nee – als Aleksi goed keek, zag hij door het glas heen ook planten die een roze of paarse gloed verspreidden.
      ‘Alohamora,’ mompelde Mikhail, waarna de deur openging.
      Nerveus keek Aleksi over zijn schouder. Hij wilde niet gesnapt worden – de littekens van hun vorige strafuur stonden nog in hun handen gegrift.
      Het was echter stil op het terrein. Gespannen glipte Aleksi achter zijn vriend aan naar binnen. Die haalde een paar gripzakjes uit zijn gewaad tevoorschijn.
      ‘Welke wilde je proberen? Ze stonden rechtsachter in de hoek, toch?’
      ‘Uhu.’
      Ze liepen naar de achterste hoek toe. Hij had in de bibliotheek ontdekt dat hier een paar hallucinogene planten stonden, maar hij wist zeker dat professor Bondarchuk het een slecht plan vond als ze die tijdens de les uitprobeerden.
      Het was warm in de kas, waardoor ze hun mantels met bondkragen en mutsen afdeden toen ze bij de juiste planten waren aangekomen.
      ‘Moeten we het pletten ofzo?’
      ‘Nee, die donkerblauwe scheiden een soort stof af als ze verwarmd worden.’
      Mikhail greep zijn staf en hield die bij de bloemen om ze te verwarmen. Een glimlachje trok om zijn lippen terwijl hij van opzij naar zijn vriend keek. Als hij ergens enthousiast over was, was dat altijd genoeg om Mikhail ook enthousiast te krijgen – al wist hij dat de jongen er altijd wel voor te porren was om de regels te overtreden. Omdat hij de zoon was van de Minister van Toverkunst in Rusland, zouden ze hem heus niet schorsen en een beetje straf bracht Mikhail niet veel discipline bij.
      Een scherpe, zoete geur maakte zich van de plant los. Het prikte in zijn ogen en het voelde alsof iemand hard op zijn slapen drukte, al was het maar heel even. Hij schoof wat planten opzij en hees zich op de tafel, voor het geval hij straks onderuitging.
      ‘Als je pa wist dat we hier midden in de nacht op zoek waren naar drugs…’ grinnikte Aleksi. ‘Dan moet je de hele vakantie in de kelder zitten.’
      Mikhail haalde zijn schouders op. ‘Als jij d’r bij zit vinden we wel een manier om de tijd te verdrijven. Maar moet je nagaan wat m’n pa doet als hij dít ziet.’
      De jongen kwam tussen zijn benen staan en leunde naar voren om hem te zoenen.
      ‘Of dit…’ Hij duwde Aleksi naar achteren tot hij op zijn rug lag.
      Onhandig duwde Aleksi wat planten opzij die in de weg stonden.
      ‘Ik word geloof ik een beetje hitsig van dit spul,’ grinnikte Mikhail.
      ‘Jij wordt overal hitsig van.’ Aleksi knipperde met zijn ogen. Mikhail begon een groene gloed te krijgen. Het was fascinerend – en hij hield zijn hoofd even schuin. ‘Ben ik ook groen?’
      ‘Al heel lang niet meer.’ Mikhails handen gleden naar zijn riem.
      Aleksi aarzelde. Hij bleef dingen als dit moeilijk vinden op het terrein van Durmstrang. Sowieso moesten ze altijd al inventief zijn – zelfs al was het maar om een kus te stelen. ‘Wat als er iemand komt?’
      Mikhail haalde zijn schouders op. ‘Dan zijn we toch al de lul. En kom op – wat moet iemand hier nou midden in de nacht?’
      ‘Hallucinogenen uitproberen? En straks komt er een geest langs ofzo – die hebben verder toch niks te doen ’s nachts.’ Hij kneep zijn ogen dicht en deed ze weer open. Gele bellen zweefden door zijn gezichtsveld.’
      Hij ging weer rechtop zitten en liet zijn vingertoppen langs Mikhails kaak glijden. ‘Als we echt goed trippen rennen we straks naakt rond op de vlucht voor een niet-bestaand beest en dat lijkt me wel heel moeilijk uitleggen?’
      Mikhail liet zijn voorhoofd tegen dat van hem rustte. ‘Soms ben je echt vervelend.’
      Op de een of andere manier kwamen zijn lippen toch weer op die van zijn vriend terecht. Met iedere seconde die verstreek, leek het hem minder erg om gesnapt te worden. Hij zette zijn handen achter zich neer om naar achteren te schuiven – tot opeens iets in zijn hand beet.
      ‘Au.’ Hij trok zijn hand terug en zag er een plantje aan bungelen die zich stevig had vastgebeten. ‘Wat de fuck?’
      Mikhail schoot in de lach. ‘Ik heb zelfs concurrentie van planten.’
      In plaats van hem de ruimte te geven om het ding eraf te halen, boog Mikhail zich weer over hem heen om hem te zoenen – het doel van hun missie blijkbaar heel anders dan die van Aleksi.
      Dat was niet de eerste keer – en ook zeker niet de laatste keer.
      Dat hoopte Aleksi althans, terwijl de herinnering weggleed en hij zich bewust werd van waar hij was. In de kas, tijdens Herbology. Waar ze insecten aan een plant moesten gaan voeren.
      Met pijn in zijn borst dacht hij aan zijn vriend. Samen hadden ze vast een manier bedacht om de opdracht leuker te maken – dit kon een eerstejaars nog doen. Misschien dat Nomad daar ook wel voor in was.
      ‘Ben wel benieuwd hoe het reageert op ander eten. Pinda’s ofzo – die heb ik nog in m’n tas.’ Hij grijnsde scheef naar Nomad.

[ bericht aangepast op 6 jan 2022 - 9:00 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.