• T H E      W E R E W O L V E S      O F

    𝕸𝔦𝔩𝔩𝔢𝔯𝔰 𝕳𝔬𝔩𝔩𝔬𝔴

    ''Deep in the American countryside, the little town of Millers Hollow has recently been infiltrated by Werewolves. Each night, murders are committed by the Townsfolk, who due to some mysterious phenomenon (possibly the greenhouse effect)
    have become Werewolves. It is nowtime to take control and eliminate this ancient evil, before the town loses its last few inhabitants.''





    T H E

    𝔖𝔱𝔬𝔯𝔶

    Het verhaal is gebaseerd op dat van het gelijknamige spel, Weerwolven van Wakkerdam.
          Na een paar onverklaarbare, mysterieuze moorden in het stadje Millers Hollow zijn de inwoners in rep en roer. Elke nacht gaan de ramen en deuren dicht en worden zo goed mogelijk gebarricadeerd, want elke nacht duiken er nieuwe slachtoffers op die zijn vermoord door wolven. Geen normale wolven, nee, het gaat hier hoogstwaarschijnlijk om weerwolven, zoals de oude mythes van Millers Hollow vertellen. Deze sluipmoordenaars zijn teruggekomen om hun tanden te zetten in de onschuldige inwoners. Het dorpje doet er alles aan om de daders te vinden en de stad te redden, maar dat gaat nog niet zo makkelijk, want hoe vind je daders die zich op de gewone dag tussen de mensen kunnen begeven? Natuurlijk, met het bovennatuurlijke, want weerwolven zijn niet de enige magische wezens in dit dorpje. Ook vind je er verschuild onder de mensen heksen, toekomstvoorspellers en meer. Jagers hebben zich in het dorpje gevestigd om Millers Hollow te beschermen, maar gaat dit lukken? Zullen de dorpelingen overwinnen? Of komen de weerwolven met hun moorden weg?


    In deze RPG volgen we een soort van de verhaallijn van het spel. Iedere nacht wordt er een NPC vermoord en het is aan de dorpelingen om de schuldige aan te wijzen, maar het is geen ''murder mystery'', want we weten al wie de weerwolven zijn. Het is meer dat we de dorpelingen van Millers Hollow volgen in hun paniek en wantrouwen naar elkaar, maar ook kijken we naar de weerwolven die zichzelf in hun dagelijkse leven moeten verbergen. Samen kunnen we heel wat spannende momenten toevoegen, want wat gebeurt er als een weerwolf per ongeluk wordt gepakt door een jager en zijn verwondingen moet verbergen? Wat gebeurt er als een dorpeling per ongeluk getuige is van een aanval een een glimp heeft opgevangen van een mogelijke dader? Maar ook zijn er andere momenten, zoals dorpsfeesten, markten en meer. We gaan relatie opbouwen tussen jagers en prooien en onze karakters zullen heel wat NPC doden vinden, want zo licht als het overdag is, zo donker is de nacht...






    𝕽𝔲𝔩𝔢𝔰

    - Geen perfecte karakters, iedereen heeft negatieve punten.
    - We volgen hier de algemene regels van Quizlet.
    - Er komen in deze RPG mogelijk wat bloederige taferelen aan bod, sinds weerwolven letterlijk moorden gaan plegen, maar we gaan wel 16+ momenten aangeven in het rood met een trigger warning boven onze post.
    - Maximaal 3 karakters en houd wel verhouding tussen mannen en vrouwen in de gaten.
    - Een reservatie blijft 3 dagen staan en vertel het me als je het niet haalt, want dan kan ik je extra tijd geven.
    - Houdt het gezellig en leuk voor iedereen.
    - Tenminste één keer per week posten, want we willen deze RPG actief houden.
    - Minimaal 200 woorden per post, maar mag ook altijd meer!
    - Indien vragen, klachten of afmeldingen, stuur een pb'tje naar calice of Salamanca .



    LET'S WRITE!

    [ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 9:59 ]

    Nachten verlopen niet meer zoals vroeger in Millers Hollow, want waar vroeger de smoorverliefde Jack en Millie hun gordijnen dicht deden voor wat privacy in de slaapkamer, slaapt nu de man alleen met de gordijnen open. Zijn vrouw? Verdwenen. Net zoals veel meer inwoners van de kleine woonplaats. Lichamen duiken vaak dagen later op met tandafdrukken en grote stukken opengereten vlees, alsof hun lichaam een schilderdoek is geweest voor de wolven. Grote wonden van klauwen staan in hun armen getekend en op hun kleren is modder afgewisseld met bloed. Familieleden durven vaak niet in de kisten te kijken, bang voor wat ze zullen aantreffen na al de verhalen die in het stadje rondgaan over gezichten die niet meer herkenbaar zijn. Niet langer herkenbaar, maar niet vergeten.

    Saturday, 11.24 AM. — Reckoning Alles begon bij een ongelukkige discussie in het restaurant van de familie Louie afgelopen woensdag, toen Jack Raisin een ongelukkige opmerking maakte welke uitliep op een slaande ruzie met Mason Davies. Het ruziënde tweetal werd het etablissement uitgegooi, maar niet voordat Jack Mason en plein public had beschuldigd van het zijn van een werewolf. “Wolf!” Had hij geschreeuwd, zijn stem door de pizzeria galmend. “Ik ben blij dat ze je vrouwen hebben uitgekozen!”
          Wanneer Evan die rakkers in de cel gooit, gaat hij gelijk op zoek naar bewijs. Voordat hij heeft vastgesteld dat het echt niet waar is, laat hij hen niet vrij. Maar er viel geen bewijs te vinden en stonden beide mannen die zaterdag weer op vrije voeten. Dat Mason zijn les niet had geleerd bleek al snel toen de man zich op de vroege ochtend weer richting Cheers&Beers begaf om daar een nieuwe goudgele rakker achter over te slaan. Echter nog voor hij daar kon aankomen werd hij ingesloten door een joelende menigte. De publieke opinie was gevormd, ondanks dat de sheriff geen enkel bewijs kon vinden de zogenaamde bovennatuurlijke aard van Mason. Maar de dorpelingen wisten genoeg. Ze waren de moorden en het gevaar beu. Jack had Mason ervan beschuldigd een wolf te zijn? En zijn vrouw was een van de slachtoffers, het moest wel zo zijn dat hij iets had gezien die avond dat ze verdween, toch?
          En dat leidde tot het tafereel van vandaag. Sommige inwoners konden hun enthousiasme niet verbergen en drongen zich naar voren om zo dicht mogelijk bij de brandstapel te kunnen staan. Anderen bleven in stomme verbazing kijken naar wat een kleine minderheid in werking had gezet, maar echt verzet was er niet. Achter het gemeentehuis, te midden van de markt bevond zich een grote stapel hout met een paal in het midden. Mason Davies werd door de opgejutte menigte richting de brandstapel begeleid. Ondanks zijn smeekbedes om vergeving en ontkennende woorden werd hij aan de de paal vastgebonden. Onder luid gejoel en gekrijs werd het vuur aangestoken.
          Het publiek juichte toen Mason Davies brandde. Geen van de aanwezigen wist dat deze man in werkelijkheid helemaal geen wolf was. Op de leden van de Amaroux-pack na dan. Zij wisten maar al te goed hoe de vork in de steel stak, maar besloten gezamenlijk hun mond te houden. De werkelijke moordenaar van Jack Raisin's vrouw bevindt zich nog altijd te midden van het pack, maar weet Alpha Laurel ook wie?








    A C T I V I T I E S      T O D A Y

    Zaterdagactiviteiten      De eerste kraampjes werden opgebouwd om 7 uur ‘s ochtends en de eerste spullen lagen al om acht uur paraat. De zaterdagmarkt is weer in het dorp en iedere inwoner kan hun prullen weer verkopen op het dorpsplein. De meest verse groenten, de lekkerste broden en kraampjes met heerlijke specerijen zijn op dit moment in het dorp te vinden. De markt gaat door tot 16.00 in de middag en dorpelingen zijn allemaal van harte uitgenodigd om van de wekelijkse markt te genieten.

    Begin van het verhaal      9 oktober. Het is 13.45. Het vuur met het verkoolde lichaam van Mason Davies bevind zich nog op het dorpsplein. Nog altijd heerst er chaos in Millers Hollow. Genoeg mensen hebben gezien wat er is gebeurd, maar wie heeft de moed om te spreken over wat er zich die ochtend is voorgevallen in het bovennatuurlijke plaatsje? Sommigen vinden het Mason's verdiende loon, anderen vonden het veel te ver gaan, maar één vraag die door iedereen herhaald wordt is: wie de is de volgende die op de brandstapel zal eindigen?

    Activiteit van de week      Vanaf dinsdag is het de week van de Volle Maan. De volle maan is de tijd van bloei en van hoogtepunten. De volle maan staat gelijk aan het spirituele en energetische hoogtepunt. Met deze fase is de tijd aangebroken om los te laten wat niet langer goed voor je is. Hoe geliefd deze feestelijke week ook is, zijn de inwoners verdeeld of het wel gevierd moet worden. Sinds de aanvallen van de weerwolven gaande zijn, is zelden iemand buiten in de nacht. Is het dan niet te gevaarlijk om mensen nu naar buiten te verleiden? Vanaf dinsdag begint er een week van iedere avond feest en nachtjes doorhalen, maar dit is alleen voor degene die het durven natuurlijk...

    Volle Maan      Traditiegetrouw wordt vanaf dinsdag de week van de Volle Maan gevierd met iedere nacht een feest en iedere dag festiviteiten in het dorp. Gepaard met de Volle Maan zijn de witches die hun diensten en kruiden extra aanbieden in het dorp en de fortune tellers die de toekomst van de bewoners voorspellen. Ook wordt er steevast bij iedere Volle Maan meer zilver verkocht in de winkeltjes dan op ieder ander moment in de maand.
    Dit betreft de volgende skip, wij schrijven nu alleen de zaterdag.

    [ bericht aangepast op 31 mei 2022 - 20:33 ]

    OMG 😍😍


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MT.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    MT.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    MT

    MT!


    Stenenlikker

    🤠


    ars moriendi

    MT.


    • Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. •

    MT!


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    THEODORE WILLIBRORD ALWIN

    The moon is mine
    29 • Werewolf • middle of the market • w/ Marley







    Zaterdag, 3:45 AM
    ‘Met Theodore,’ bromde Ted met een slaperige stem in zijn telefoon. Zijn ringtone was al minstens zes keer afgegaan. Na het horen van de woorden van zijn beste vriend Tony was Theodore meteen wakker. ‘Ik kom er aan.’ Nadat hij de verbinding had verbroken, klapte hij zijn telefoon dicht - Ja, Theodore was wellicht de laatste van zijn soort die nog niet overgegaan was op de smartphone, waarom zou hij ook; er was toch geen goede verbinding in dit gehucht - en keek om zich heen. De donkere kamer waar hij zich in bevond herkende hij niet. ‘Waar ben ik in godsnaam?’ Fluisterde hij tegen niemand in het bijzonder. Het gebons in zijn hoofd en de vieze nasmaak in zijn mond herinnerde hem aan hoeveel hij de avond ervoor gedronken had. Tevergeefs probeerde hij zijn hoofd zo diep mogelijk weg te drukken in het kussen in de hoop de bonkende pijn te verminderen. Plotseling bewoog er iets naast hem in bed. Marley? Elaine? Alessandra? Elide? Of misschien wel Nea? Dacht hij hoopvol.
          ‘Hoi,’ De zachte verleidelijke stem kon hij echter niet plaatsen. ‘Betekent dat telefoontje dat je weg moet?’ De stem was afkomstig van een vrouw die hij niet kende. Theo zijn ogen dwaalden ietwat verbaasd over het, half met een laken bedekte, naakte lichaam dat naast hem lag. Door het licht van de maan, die door een kleine kier tussen de gordijnen naar binnen scheen, kon hij nog net haar fijne omtrekken zien. Korte herinneringen schoten vervolgens door zijn hoofd. Het verjaardagsfeestje in het café van het meisje uit de stad. Het drankje. Dat al snel gevolgd werd door meerdere drankjes. Het geflirt. En de mooie blondine van wie hij nu de naam niet meer wist.
          ‘Ja, sorry. Ik moet gaan.’ Zijn stem klonk nonchalant, waarna hij uit bed stapte en zijn kleding bij elkaar begon te zoeken. ‘Zou ik nog even van je badkamer gebruik mogen maken?’ Vroeg hij de blonde vrouw, terwijl hij zijn broek dichtritste.
    ‘Tuurlijk, het is de eerste deur aan je linkerhand.’ Was haar antwoord, terwijl ze zich op haar ellebogen overeind duwde en hem van top tot teen bestudeerde. Een kleine golf van trots overspoelde Theodore toen haar ogen die van hem kruiste. Ze was een prachtige verschijning. Bijna te knap voor hem.
          Zonder verder nog iets te zeggen liep Ted snel naar de badkamer en sloot de deur achter zich. Nadat hij wat koud water in zijn gezicht had gegooid, staarde hij naar zijn eigen spiegelbeeld. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn gezicht bleker dan normaal. ‘Well done, Teddy,’ mompelde hij zachtjes in zichzelf. ‘Weer een avond die je je niet meer kan herinneren.’ Hij moest echt gaan minderen met drinken. En snel ook. Iets wat hij zich tegenwoordig iedere ochtend leek voor te nemen. Plots schoot hem iets anders te binnen: wat als de vrouw een meisje van plezier was? Misschien was hij haar wel geld verschuldigd voor iets wat hij zich niet eens meer kon herinneren. Of had hij haar al betaald toen hij met haar mee naar huis ging? Een snelle blik in zijn portemonnee leerde hem dat het weinige geld dat hij bezat, er nog altijd in zat.
          Terug in de slaapkamer zat de blondine nog steeds overeind in bed. ‘Zeg eens..’ begon Theodore schaapachtig, terwijl hij aan de knoopjes van zijn overhemd friemelde. ‘Ben ik je geld schuldig?’ Hij probeerde zijn stem zo luchtig mogelijk te laten klinken, maar van binnen kon hij wel door de grond zakken, maar hij moest het vragen. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn.
    ‘Wat?’ Haar stem klonk beledigd. ‘Denk je dat ik een prostituee ben?!’
          Fuck. Hij had het verpest.
    ‘Sorry, nee, luister.. zo bedoel ik het niet.’ Hoe hij zich hier uit kon redden wist Theordore even niet.
    ‘Hoe bedoel je het dan?’ Was haar vinnige reactie.
    ‘Ik bedoel alleen… het is me al eens eerder gebeurd… soms drink ik iets teveel en… ik wilde je niet beledigen.’
    Smooth, Ted, erg smooth.
    ‘Zie ik er voor jou soms uit als een hoer?’ Vroeg ze hem vervolgens geërgerd. Hij had een grote fout gemaakt.
    ‘Absoluut niet.’ Antwoordde Theodore daarom ook resoluut en vol overtuiging, maar hij kon aan haar gezicht zien dat dit een verloren gevecht was.
    ‘Misschien kan je inderdaad maar beter gaan.’ Kwam ze kil tot de conclusie en wees hem de deur. ‘Ik mag je zeker niet meer bellen, hè?’ Probeerde hij nog te redden wat er te redden viel. Hij wist dat zijn vraag retorisch was het moment dat hij hem stelde. Meteen schudde ze haar hoofd. ‘Zeker niet.’
    Lichtjes haalde hij zijn schouders op, verontschuldigde zich nog een laatste keer tegenover de blondine zonder naam en maakte zich daarna zo snel mogelijk uit de voeten. De koelte van de nacht voelde als een schrale troost. In stilte nam hij zich nog eenmaal voor: hij moest nu écht minder gaan drinken en verdween vervolgens de duisternis in, op zoek naar Tony.

          Zaterdag, 10 uur later
    Het was vanochtend een hele happening geweest op de markt van Millers Hollow, en ondanks zijn kater wilde Theodore dit voor geen goud missen. De man in kwestie kende Ted echter niet. Wel had Theodore over de ruzie in het Italiaanse restaurant gehoord, natuurlijk had hij er over gehoord. Wie niet eigenlijk? Het was een klein gehuchtje en nieuws reisde hier nou eenmaal snel. Er was alleen geen enkel bewijs tegen de man die de naam Mason Davies droeg, maar toch wilde de dorpelingen bloed zien en snel ook. Theodore had zich afzijdig gehouden, nog meer dan normaal. Vooral vandaag was het niet het moment om op te vallen.
          Hij had zich verdekt weten op te stellen, maar wel op zo’n manier dat hij precies in de gaten kon houden wat er zich te midden van de markt afspeelde. And that wasn’t pretty.
    De arme man had absoluut niets met de moorden van de afgelopen tijd te maken, maar moest het wel bekopen met zijn eigen dood. Theodore kon er niet wakker van liggen, zolang het niet hem was die naar brandstapel begeleidt werd. Het enige waar Theodore zeker van was geweest was dat Davies de moord niet had kunnen plegen, maar wie het wel had gedaan was voor hem de echte vraag. Misschien dat Laurel het wel zou weten, ze was niets voor niets Alpha.
          Ergens was het fascinerend hoe snel Davies brandde. Het fenomeen benam Theodore kort de adem en zorgde voor een fijne tinteling door heel zijn lichaam. Davies zijn gegil ging door merg en been en klonk als muziek in Theodore zijn oren. Dat geluid was iets wat hij al een lange tijd niet meer had gehoord en hij begon het te missen. Misschien dat hij binnenkort maar weer eens de jacht moest openen.
          Nadat het doek voor Davies gevallen was en de voorstelling tot zijn einde kwam, stoof de uitgelaten mensenmenigte uiteen, om vervolgens door te gaan met de orde van de dag - alsof er niet gebeurt was, al leek de rust in het dorp niet helemaal terug te keren. Theodore zijn ogen bleven hangen op een eenzame figuur, aan de rand van de brandstapel, die nog altijd naar het na smeulende vuur stond te kijken. Het was de rug van een brunette die hij maar al te goed kende. Marley. Een kleine grijns speelde om zijn lippen, precies het gezelschap waar hij nu behoefte aan had. Waarom had hij haar gister op het feest niet meer gezien? Was ze niet meer gekomen? Had ze hem ontlopen? Of was dit wederom een gat in zijn geheugen waar hij zich niets meer van kon herinneren? Daar was maar één manier om achter te komen. Zelfverzekerd stapte hij op haar af. Waar hij het lef vandaan haalde wist hij niet, wellicht was hij nog altijd dronken van de avond ervoor. Zonder te aarzelen legde hij een arm om haar schouders, trok haar wat naar zich toe en fluisterde in haar oor: ‘Hey Beautiful, did you miss me?’

    [ bericht aangepast op 5 juni 2022 - 19:44 ]


    (n) a particular period of time in history or a person's life

    ANTHONY CHRISTOPHER MONTGOMERY
    ⋆⁺₊⋆ ☾ ⋆⁺₊⋆ ☁︎
    werewolf ⋆ 31 ⋆ doctor ⋆ alley ⋆ w. Ellie






















    tw: 16+, mentioning of incest, murder and sex. aka tony is back. aka hij gaat vieze dingen doen met je meisje, sheriff Burnes.
          Anthony heeft altijd al van zijn nichtje gehouden.
    Eerst, toen ze jong was, zoals het hoorde. Tony hield van haar zoals hij van de dochter van zijn broer hoorde te houden. Maar toen Meadow na een paar jaar met haar ouders in het buitenland te hebben gewoond weer terug was op Amerikaanse bodem veranderde alles. Sinds Meadow weer in zijn leven was gekomen was Tony verloren. Zijn achtienjarige nichtje was de enige aan wie hij kon denken. Haar lange blonde haren, zachte gelaatstrekken en hese stem. Het maakte hem gek. Het was alsof verleiding een vorm aan had genomen in Meadow en Tony zou alles willen opgeven om ook maar één nacht te mogen proeven van haar zoete lichaam. Maar ze bleef een verboden vrucht. Anthony wist zijn lusten te bedwingen en zelfs toen zijn nichtje stage kwam lopen bij hem heeft hij nooit een onzedelijke grens overschreden. Hoe moeilijk dat ook was.
          Maar het was niet zonder cost. De vrouw van zijn broer William was geen familie, niet officieel, en dus was zij de uitweg geworden voor zijn lusten. Maar genoeg was het niet. Het was niet hetzelfde als die jeugdige, levendige energie die Meadow uitstraalde. Dat zijn verachtelijke vader achter de relatie met zijn schoonzus was gekomen had tot een ongemakkelijke situatie geleid. Anthony kon zijn vader nog steeds horen tieren, al was het nu dan vanuit zijn graf. Je moest eens weten... Was het enige wat Tony tijdens die agressieve monoloog van zijn vader had gedacht. James Sr. moest eens weten wat zijn zoon eigenlijk wilde doen. Wat zijn zoon deed. Zijn vader moest eens weten hoe vaak hij zichzelf had geplezierd op de filmpjes van zijn kleindochter haar cheerleading performances.
          Maar James Sr.'s mening deed er niet meer toe. Zijn vader was dood en het waren Tony's klauwen geweest die het lichaam van James Sr. aan stukken had gereten. De bovennatuurlijke krachten die hij van Laurel had verkregen waren op het perfecte moment aan hem toebedeeld. Eerder had Anthony hulp van geweren nodig gehad, maar nu.. nu niet meer. Door krachten welke hij nog steeds niet begreep kon Tony zijn lichaam doen veranderen in iets zo krachtigs, zo dodelijk, dat wapens niet langer aan de orde waren.
          Alles aan dit nieuwe leven had hij te danken aan Laurel en niet lang na de moord op zijn vader is hij dan ook naar Miller's Hollow vertrokken om zich bij zijn Alpha te voegen. Onbegrijpelijker dan zijn aantrekkingskracht naar zijn nichtje, was de band die hij voelde met de vrouw die zijn leven voor eeuwig had veranderd. Vanaf die ene bijt wilde hij haar gehoorzamen, haar bevelen opvolgen, op een manier waarop hij nog nooit eerder iemand anders heeft willen pleasen
          Toch bleek er één ding krachtiger dan de aandrang om Laurel haar goedkeuring te krijgen: zijn nieuw gevonden dierlijke instincten. De bewoners van Miller's Hollow waren niet veilig voor de nieuwe plaatselijke doktor in de nacht. Maar het was niet alsof de inwoners van zijn nieuwe woonplaats zijn medelijden verdienden. Want terwijl Anthony over de markt liep werd de geur van het verbrande lichaam van Mason Davies hem bijna te veel. Nee, personen die in staat waren om onschuldige burgers in koele bloeden te laten sterven op een brandstapel verdienden zijn medeleven niet. De wicked inwoners van Miller's Hollow verdienden wat hun toekwam. Kort keek Tony op richting het podium van dit spektakel: de brandstapel. Het vuur smeulde nog na, maar het lichaam van Mason was vanaf deze afstand niet goed meer te herkennen. Tony maakte zijn blik los. Deze keer was het niet Tony die de eigenlijke plek van Mason had moeten innemen. De moord op Millie Raisin had hij niet gepleegd.

          Terwijl Anthony zich door de menigte op het plein met de brandstapel bewoog zochten zijn ogen gretig naar de nieuwe blondine die zijn hart haar eigen had gemaakt. Elaine Burnes had wat weg van haar en Tony was vanaf hun eerst ontmoeting op de shooting range nieuwsgierig geweest naar de jongere dochter van zijn goede vriend sheriff Burnes. Ellie, zo noemde hij haar graag, net zoals haar vader, had in de afgelopen maanden steeds meer van zichzelf aan Anthony gegeven en inmiddels beschouwde hij de blondine als de zijne. En het was in ieder geval beter dan slapen met de dochter van zijn broer, hield Tony zich voor.
          Ze hadden afgesproken die ochtend, Ellie en hij. Maar zijn geliefde jongere vriendinnetje was niet komen opdagen. Ongerust scande Tony het drukke marktplein af. Het irriteerde hem dat Ellie zich niet aan hun gemaakte afspraken hield, maar echt verrast was hij niet. Dit is wat hij ervan kreeg door te vallen voor losbandige twintigers. Maar who could blame him? Ellie en de korte rokjes die ze droeg waren simpelweg een te grote tease voor hem om aan zich voorbij te laten gaan. Bovendien had ze iemand nodig die op haar lette, iemand die op haar paste, aangezien haar vader dat niet deed. Er was een moord gepleegd op klaarlichte dag en haar vader was nergens te bekennen. Typisch.
          En toen zag hij haar, te midden van de nietsnutten van het dorp. Ellie zag lijkbleek en leek versteend. Het was alsof er een standbeeld van zijn popje was geplaatst op het plein, in plaats van dat zijn geliefde vriendinnetje daar werkelijk stond. Ellie haar blonde lokken dansten in de wind en even was Tony de geur van het brandende lichaam een paar meter verderop vergeten. De ogen van zijn prinsesje stonden vol schrik en daar moest hij iets aan veranderen. Bijna rennend snelde hij op Ellie af en legde zijn hand bezorgd op haar bovenarm. De vlaag van opwinding die slechts deze kleine aanraking teweegbracht was overweldigend. Maar terwijl hij van binnen in vuur en vlam stond, reageerde zijn geliefde niet direct. Anthony wist wat hem te doen stond; Ellie moest hier weg.
          Nauw oplettend of niemand zijn volgende bewegingen zag vatte hij de blondine haar hand in de zijne en leidde haar mee weg van het plein en de brandstapel. Zijn passen waren nog altijd snel en bezorgd keek hij achterom om te controleren of Ellie nog bij hen was. Pas op het moment dat ze waren aangekomen in een afgelegen steeg kon hij zijn vriendin in zijn armen sluiten. Instinctief gleden zijn handen over haar lichaam heen en verborg Tony zijn gezicht in Ellie haar haren. Het kwetsbare, kleine lichaam van zijn droomvrouw in zijn armen wekte een honger in hem aan die niet gestild kon worden door eten. Gretig snoof hij iedere geur van Ellie op. Haar shampoo, parfum, bodylotion, haar angstzweet en -
    "Waarom was je bij hem?" Was het eerste wat Tony zei. De geur van haar ex-vriendje Ezekiel was volledig vermengd met de hare. Naast zijn klauwen en scherpe tanden, was het zijn bovennatuurlijke reukvermogen waar Tony op momenten als dit maar wat dankbaar voor was. "Heb je bij hem geslapen?" Vroeg hij haar vervolgens op een strenge toon. De vorige avond was er een feestje geweest in het dorp. Een feestje waar hij zelf te gast was geweest, aangezien het de viering van zijn andere vriendinnetje betrof. Ginny was jarig en na haar mee uiteten te hebben genomen en te hebben overladen met cadeautjes en verjaardagszoenen waren ze samen naar de Cheers en Beers gegaan. Echter had Tony het feestje vroegtijdig moeten verlaten en zo te ruiken had hij daarmee een fout gemaakt.

          Anthony had zijn gezicht dan wel uit Ellie haar haren gehaald en gevraagd naar de geur van een andere man die aan haar kleefde, zijn handen bleven steevast op haar lichaam. Ook vandaag droeg ze weer een kort rokje, rood geruit deze keer, en de verleiding was groot om zijn vingers onder de korte stof te brengen en bij Ellie naar binnen te laten glippen. Een paar minuutjes volledig aan zijn wil overgedragen zijn zou precies zijn wat Ellie nu nodig had. Het zou haar afleiden van het vreselijke tafereel op het dorpsplein en van de moordlustigheid van Millers Hollows inwoners. Maar Tony zijn handen bleven keurig op de ronde billen van de blondine rusten. Het zou nog even duren voordat hij de natte opwinding van Ellie van zijn vingers kon aflikken. Het was te riskant om op deze plek zich te vergrijpen aan Ellie haar goddelijke vrouwelijkheid. Überhaupt zijn vingers zo vrijelijk over haar strakke, zwarte coltruitje te laten tasten was al te gevaarlijk, maar Tony kon zich niet volledig bedwingen. Niet meer sinds hij aan dit nieuwe leven dat Laurel hem had geschonken was begonnen.
          "Wat heb je gezien?" Vervolgde hij zijn vragenvuur. Zijn stem had nog altijd een scherp randje, maar nu weerklonk er ook iets van bezorgdheid door in zijn woorden. "Je had me meteen moeten bellen." Corrigeerde hij haar gedrag, waarna hij zijn hand door haar haren liet gaan. Het was unfortunate dat Ellie geen staart droeg, zoals ze op sommige dagen deed, want dit gedrag zou eigenlijk niet zonder consequenties moeten blijven. Maar voor nu nam Tony genoegen met een zachte grip die hij uitoefende op haar lange, loshangende lokken. Hij dwong Ellie haar hoofd te kantelen en hem in zijn ogen aan te kijken. "De volgende keer kom je meteen naar mij," vertelde hij haar dwingend, waarna hij met zijn andere hand Ellie haar zachte wang streelde. Anthony zijn nekharen gingen recht overeind staan. Later zou hij Ellie laten voelen hoe bezorgd hij om haar was geweest. Later. Wanneer ze alleen waren en hij zich in haar bevond. "ik heb me zoveel zorgen om je gemaakt de afgelopen paar uur..." gaf hij op een kwetsbare toon toe en hij liet de grip op haar blonde haar los. "Zeg me alsjeblieft dat je oke bent."
          Nog voor Ellie kon antwoorden sloot Anthony haar opnieuw in zijn armen. De angst om Ellie te verliezen was te groot. Meadow had hij aan zich voorbij moeten laten gaan, maar Ellie zou hij voor altijd dicht bij hem houden. Het was de enige manier waarop hij toch een klein beetje van zijn nichtje kon blijven houden, ook al was de vrouw die hij vasthield een heel ander persoon.

    Texts

    To: Genevieve Zimmerman
    Goedemorgen schoonheid <3
    Heb je het nog naar je zin gehad nadat ik weg was?
    Sorry dat ik ineens was verdwenen. Er was een noodgeval.
    Ik denk dat dat het grootste nadeel is van daten met de enige dokter in de stad.. i'm always on call

    To: Marley Anderson
    U ok?

    To: Theo Alwin
    Bedankt voor vannacht nog maat
    I owe you one

    To: Sheriff Burnes
    Volgens mij kun je maar beter naar het plein komen.
    De vuur brandt nog
    Als ik een lichaam moet helpen identificeren geef me een seintje.
    Kan er binnen no time zijn.

    To: Elide Oryn
    Fijne ochtend weer in Miller's Hollow
    Hoezo ben ik ook alweer in deze stad blijven wonen voor jou?
    We hadden beter kunnen verhuizen toen we nog samen waren.
    Hadden we nu ergens gewoond waar geen brandstapels waren op de zaterdagochtend.
    Hoe is het met je onder de huidige omstandigheden?

    To: Philippe de Guillard
    Het kan zijn dat je later vandaag opgeroepen wordt.
    Blijf beschikbaar.

    To: Laurel Amaroux
    Weet jij wat er gaande is?

    [ bericht aangepast op 1 juni 2022 - 9:47 ]

    MT


    -growth is a process

    Laurel Amaroux
    Only a true wolf will fall in love with the moon.

    27 • Wolf • Alpha • Outfit • At Cheers & Beers w/ Castor
    De geur van verschroeid haar, verbrand kledij en menselijk vlees drong met een nieuwe windvlaag Laurel’s neusgaten binnen. Ze hoeft er niet eens voor diep in te ademen, de stank een dat een ieder vanzelf tegemoet komt. Al helemaal bij degene met eenzelfde versterkt reukzin als dat van haar. Het was een walgelijke geur, misselijkmakend zelf — vooral te weten dat het van een menselijke lichaam afkomstig is, de persoon in kwestie onschuldig tot op het allerlaatste moment. In ieder geval voor de beschuldigingen die hem ten laste zijn gelegd. De ruzie in het restaurant een dat haast iedereen in het dorp wel heeft meegekregen en waar Laurel zich geheel buiten heeft gehouden. Ze had geen zin om zich te mengen in ruzies waar het hoofdonderwerp haar eigen soort was, waarbij ze koste wat kost haar eigen familie moest zien te beschermen. Wolven. Dat waren zij, haar familie en nog een heleboel andere onder de dorpelingen. Maar dan de variant waar zij als mens zelf in verandert. Het idee dat het een van haar roedelleden had kunnen zijn, die daar inmiddels tot een verkoold lichaam op het plein lag, liet haar wolvin vervaarlijk grommen.
          Aan het begin van de ochtend had er nog niets aan de hand gebleken, maar het duurde niet lang vooraleer Laurel in de gaten kreeg dat er iets heel goed mis was. Zo goed mis zelfs dat een onschuldig man, met veel te veel praatjes weliswaar, naar de brandstapel werd gebracht. De brandstapel. Laurel was er heilig van overtuigd geweest dat ze die tijdsperiode al lang en breed voorbij waren, maar hier in Miller’s Hollow bleek niets minder waar. Ze kon het gekrijs nog horen, slechts een paar seconden voordat de man zijn bewustzijn verloor, maar het veranderde al gauw in een diep gehuil dat alleen de jonge alpha kon horen. Een van haar wolven die tot op de bot toe verbrand had kunnen zijn.
          Lichtjes schudden Laurel haar hoofd, rolde haar schouders een keer terwijl de Wolvin binnenin haar zich onrustig onder oppervlakte van haar huid beweegt — smekend om tevoorschijn te komen, strijdlustig om een gevecht aan te gaan. Met haar geest tracht de jonge Alpha het dier tot kalmte te manen, wetende dat zelfs de kleinste verandering nu gevaarlijk kan zijn. Nog even geduld, fluisterde ze in gedachten. Nog heel even wachten. Haar lichte kijkers gleden door de bar heen, tot deze blijft hangen op het gezicht van haar broer — zijn gezichtsuitdrukking nog net niet identiek aan het hare. Laurel kan de onrust voelen die Castor uitstraalt, de uitdrukking op zijn gelaat geen onbekende voor haar.
          ”Het komt wel goed,” zegt Laurel zacht doch verstaanbaar genoeg voor haar broer om het te verstaan. Losjes sloeg de brunette haar armen voor een deel over elkaar heen. Leunend met haar heup tegen de bar aan trok ze haar blik los van Castor — stroken de vingertoppen van haar rechterhand vederlicht over een van de lange littekens heen die haar hals sieren. Destijds was ze ver gegaan om haar pack te beschermen, had het haast haar eigen leven gekost. De prijs in ruil daarvoor terug een mentale mindfuck die Laurel nog altijd niet helemaal te boven was.
          “Het had er ook een van ons kunnen zijn,” mompelt Laurel vervolgens, wederom in een poging Castor te geruststellen, nog altijd onder haar adem door zodat nieuwsgierige oren er niets van kunnen opvangen. Het was een zwakke poging om goed te praten wat er daadwerkelijk gebeurd is. Te beginnen met de onschuldige moord op een van de dorpelingen door een van haar eigen pack members. Stilletjes sloot Laurel haar ogen een keer, trachtend de gespannen veer uit haar lichaam te halen. Het wezen onder haar huid eveneens tevreden te houden.
          Hoe groot de verleiding nu ook was om de diepte van het bos op te zoeken, de spanning op haar lichaam los te laten zodat haar dierlijke zijde de overhand kon nemen. Haar poten daverend in het drassige zand, de verse geur van regen en dennennaalden in de lucht. De jacht een die ze maar al te graag zou willen openen, maar niet op een mens. Ze deed het niet. Niet op een onschuldig wezen, hoe lastig ook. Wanneer Laurel haar ogen opent dooft gelijktijdig de vage goudgele gloed in haar poelen, afkomstig van haar wolvin, verbogen voor het menselijke oog daar het te snel is gegaan om opgemerkt te worden. Wellicht enkel te zien door Castor.
          “Ik ga straks langs een van de heksen, eens kijken wat er via hen te achterhalen valt,” klinkt het dan. Onderwijl zet Laurel zich af van de bar. Vandaag hoeft ze niet te werken, niet nadat ze gisteren op het feestje van Genevieve al achter de bar heeft gestaan. Maar vanavond zou ze hier wel weer zitten; met een drankje in de hand, haar zorgen voor familie en roedel in gedachten door nemend. Het frustreerde Laurel dat ze geen weet had van welke wolf over de scheef is gegaan, net als dat het een moordlustige zijde in haar opriep welke ze drie jaar geleden achter slot en grendel dacht te hebben gesloten.
          “We moeten dit uitzoeken, Cas. De volgende keer is het er wel een van ons en dat kan ik niet laten gebeuren.” Een lichte frons nestelt zich tussen haar wenkbrauwen in, waarna ze voor de zoveelste keer weg kijkt van haar broer. Uit haar kontzak haalt Laurel haar mobieltje tevoorschijn en leest ze de enkele berichten die zijn binnengekomen alvorens ze deze beantwoord. Ondertussen draait haar brein op volle toeren, zoekende naar een hint of aanwijzing — wat dan ook.

          TO: Teddy.
          **types a message but deleted it, just to send a simpler one**
          Waar ben je?
          Ik wil alleen maar weten of alles oké is. .

          TO: Tony.
          Nog niet, maar ik heb een vermoeden
          Hou je ogen en oren voor me open, wil je?
          Oh en Tony, daarmee bedoel ik niet dat je ze alleen op de dochter van de Sheriff moet richten
          Laat me weten als je iets hoort of ziet


    [ bericht aangepast op 1 juni 2022 - 13:51 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Elide Oryn
    A well read woman is a dangerous creature.

    29 • Witch • Owns a small shop • Outfit • The market w/ Nathaniel
    Ze was veel liever blijven liggen. Diep weggestoken onder de warme dekens en dicht tegen het brede, naakte lichaam aan waar het hare mee verstrengeld is. Haar nagels krassend over de gebronsde kleur van zijn lijf in een steelse plagerij. De aanrakingen op haar huid ging Elide uren later nog voelen, de zoete herinneringen daaraan een welke ze telkens weer helder voor de geest kon halen. Vingertoppen die haar huid beroerde, net als zijn mond, dat een spoor aan kippenvel achterlaat — overal waar hij haar aanraakte. De zoete explosie van binnen een waar ze meer en meer naar verlangt, de kleine beetjes waar ze nu steeds genoegen mee nam niet meer voldoende.
          Maar, Elide kon het niet. Hoezeer ze ook naar hem verlangt, hoe graag ze ook bij hem was, het kwam te dichtbij. Hij kwam te dichtbij. Waar ze de eerste minuten na het ontwaken uit haar slaap nog in een euforische staat te vinden is, verdwijnt deze veel te gauw. Een benauwende gevoel knijpt haar keel dicht op een manier die ze niet plezierig vindt en Elide kan niets anders doen dan het bed uitglippen waarin ze afgelopen nacht beland is. De plek waar ze steeds vaker terecht komt, waar ze een vreemde vorm van geborgenheid vindt en waarvan ze niet weet hoe er mee om te gaan. De verschillen waren te groot, de wereld waarin zij zich verscholen hadden onmogelijk om met elkaar te verenigen. . . toch? Ze was een heks, dansend op sluwe wijze tussen verschillende rivalen door, en hij een hunter.
          En dus verliet Elide zijn bed, de slaapkamer, en uiteindelijk ook zijn huis in alle stilte. Alle herinneringen die ze die nacht gemaakt hadden stopte ze weg op het moment dat ze de voordeur achter haar dicht trok, maar niet zonder zichzelf ervan te verzekeren dat hij oké was. Dat hij was blijven slapen terwijl zij hem achterliet alsof ze een simpele nacht doorgebracht hebben samen.

    Het was een vreselijk geur. Misselijkmakend zelfs. Uren later klemde Elide haar kaken krachtig op elkaar terwijl haar blauwe kijkers met een donkere gloed op de dunne rookpluim gericht zijn. De laatste restanten van een menselijk lichaam, welke om wat voor reden dan ook verbrand is alsof het niets is. Met een subtiele knip van haar vingers, onopgemerkt voor de mensen om haar heen, verdwijnt de geur in zoverre dat kan. Als een deken had Elide haar magie verspreid, over het marktplein heen, tussen alle mensen en wezens door — pulserend als een baken, ademend precies zoals zij dat zelf doet. Waar ze precies naar opzoek was wist de heks niet, maar het aanzicht van een mens op de brandstapel bracht een stoot aan historische beelden in gedachten naar voren die ze liever vermeed.
          Uiteindelijk lukt het haar om weg te gaan bij de rand van het tafereel, welke ze godzijdank niet van de start heeft meegekregen, maar waar ze de korte schelle krijsen nog lang in de verste hoeken van het dorp gaat horen. Stilletjes liep Elide tussen de mensen door over het marktplein heen, haar gedachten spinnend op een volle snelheid. Wat was er precies gebeurd? Waar was het misgegaan? Wie was de werkelijke schuldig en wie niet? Elide weet dat een antwoord niet lang op zich laat wachten — dat het slechts een kwestie van tijd is voor ze de eerste berichten binnenkrijgt. Net als nu, al waren degene op haar telefoon afkomstig van haar ex. Bijtend met haar hoektanden op het puntje van haar tong beantwoord Elide zijn bericht.

          TO: Anthony.
          Ja, het begint zoals gewoonlijk weer goed. Heb je het gezien?
          Omdat je niet zonder me kon
          Net als dat je er nu nog steeds woont omdat je nog altijd niet zonder me kan
          Ondanks deze bizarre ochtend voel ik me goed, perfect zelfs
          Waar hang je uit?

    Wanneer Elide een van haar favoriete kraampjes treft, degene waar voor de gewone mensen onder hen oude prullaria te vinden is, maar de heks altijd wel iets kostbaars tussenuit weet te vissen, laat de brunette haar blik rondgaan. Over de verschillende uitgestalde spulletjes heen, tot haar oog op iets glinsterends valt. Nieuwsgierig buigt ze haar lichaam wat naar voren, haar hand uitgestoken en haar vingers gestrekt om het item vast te pakken. Precies op datzelfde komt een andere hand het hare tegemoet — raken haar vingers de zijne en trekt er een rimpeling door haar onzichtbare magie barrière heen. Bij een vijand of vreemdeling had de heks direct aan haar magie gemerkt dat er iemand naast haar was komen staan, maar nu? In een vlugge flits kan Elide de wat ruwere eeltige vingertoppen op een geheel andere plek zien én voelen, strelend over haar huid heen. Direct trekt de donkere schone zichzelf terug, haast als gebrand terwijl ze opkijk naar de man naast haar.
          ”Nathaniel,” hoort ze zichzelf uitbrengen, een tikkeltje verrast maar wat had ze dan verwacht? Dat hij de hele dag in zijn bed zou blijven zonder op te merken dat ze weg was? “Je bent wakker.” Desondanks verkleuren haar wangen niet, maar is het de klank van haar stem die weet te verraden dat ze betrapt is. Hoe ging ze hem dit uitleggen? Wat was het perfecte excuus dat ze hem nu kon geven? Bij ieder ander zou Elide ongeïnteresseerd gehandeld hebben omdat het niets betekende, maar dit — Nathaniel — dit is anders. Hem kan ze niet afwimpelen als iets simpels, of aan de kant zetten onder het mom ‘je bent vervelend, ga weg.’
          Een lichte grijns verschijnt op Nathaniel’s lippen als hij de heks in het oog krijgt, waarop zijn mond één enkele woordje weet te vormen. “Betrapt.” Oh, en dat was ze zeker — naar het staren naar zijn lippen ook. Zachtjes bijt Elide op haar eigen lip en trekt ze haar hand terug van het kleinigheidje dat ze had willen bekijken, waarop haar slanke vingers een vuist vormen. “Ja. . . er is niets dat dát gaat recht breien hè,” glimlacht ze vervolgens zonder aarzelingen. “Heb je meegekregen wat er gebeurd is?” tracht Elide vervolgens het onderwerp te veranderen, doelende op nog altijd na smeulende brandstapel.

          TO: Sheriff Burnes.
          Ben je al op de hoogte?

          TO: Ginny.
          Leef je inmiddels weer?
          Sorry dat ik niet tot het uiterste einde ben gebleven
          Did you had fun?
          Wees voorzichtig vandaag, oké?

          TO: Alessandra.
          Ben je op het plein?
          Volgens mij zijn ze gek geworden hier. .




    [ bericht aangepast op 1 juni 2022 - 15:29 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    WILLIAM GEORGE MONTGOMERY

    HUNTER - At the townsquare- Crashed into Alessandra again... - Hoodie - Jacket



    Dag 3 in Millers Hollow – Note to self, don’t anger the people of the town.

    Mijn blik rustte op de vermist poster van een jonge vrouw- hier buiten het kleine bakkerijtje van Millers Hollow. Het oude pand leek al generaties mee te gaan, dat kon ik merken aan de afbladerende verf van de houten panelen en hun snijwerk, waar meerdere posters van vermiste geliefden op genageld waren. De bakkerij echter was voor het eerst in de dagen dat ik langskwam gesloten. Vreemd, had ik gedacht, terwijl ik mijn blik toch nog eens liet glijden over de foto’s. Geen van hen leek op mijn broer Tony, of ik me daarover opgelucht hoorde te voelen wist ik nog niet.
    Toegeven mijn rit naar Millers Hollow had ik me anders ingebeeld. Van het zogenoemde slapende stadje waar de meesten het bestaan zelf niet van wisten, was het dorpje best levendig te noemen. Ondanks dat de meeste panden hier nog stonden sinds het oprichten van het dorpje, was het ook geen spookstad te noemen. Met nieuwe panden en een soort nostalgische retrovibe, die er rond ging, al was mobiel internet iets wat precies nog uitgevonden moest worden…
    Ik richtte nog een laatste blik op het ‘uitzonderlijk gesloten’ bordje van de bakkerij, vooraleer ik mijn kleingeld terug in de jassen van mijn versleten ledere vest stopt. Met het idee dat ik Neamhain misschien op avond eten kon trakteren in plaats van koffiekoeken stapte ik verder. De vriendelijke Deputy had me onderdak aangeboden nadat ik mijn wagen had aangereden tegen die van één of andere tuttebel die overduidelijk niet in haar recht was. Ik rolde mentaal nog eens met mijn ogen toen ik er aan terugdacht tot ik werd afgeleid doot een joelende menigte wat verderop op het dorpsplein. Wat was daar gaande?
    Wat ik bezichtigde van een afstand was iets wat menig anders huid zou overeind doen staan. Een ware witchhunt, al was het niet ‘witch’ dat het volk jouwde, maar “Wolf!” Van ver had ik met diepe frons toegekeken of dit niet één of andere twisted toneelvoorstelling zou zijn die de voor mij nog onvertaalde geschiedenis van het dorpje wilde uitbeelden. Helaas was het een ander beeld dat op mijn netvlies werd gebrand. Het was zowel fascinerend hoe een volk zo kon samen komen om een onverklaarbaar kwaad uit hun dorp te bannen, maar anderzijds ook huiveringswekkend hoe één iemands gewezen vinger kon zorgen voor een gekrijs tot het hiernamaals. Voorzichtig had ik enkele stappen teruggezet in de schaduwen en de cap van mijn hoodie soort van beschermend over mijn hoofd getrokken. Dit was voor mij des te meer redenen om low profile te gaan houden voor deze mensen, hopende dat ze mij als buitenstaander niet op de brandstapel wilde gooien.
    De misselijkmakende geur zorgde er meteen voor dat ik blij was geen koffiekoeken gevonden te hebben, of één anders baksel… Meteen maakte ik de mentale notitie dat ik mijn broer moest zoeken en wegwezen voordat deze gekte nog mijn eind zou worden. Aaneengereten lichamen, brandstapels... misschien was ik toch terug in de tijd beland… Toch weerwolven, een wezen die vast diepgeworteld zat in de geschiedenis van Millers Hollow… Misschien kon ik toch eens-
    Mijn gedachtegang stopte toen mijn blik viel op een lang gestalte in de verte. Zou het? Ik trok mijn kap nog dichter toe en keek vanuit de verte naar het figuur die beende naar een jongere blondine. Gefocused op de man wiens gezicht ik niet goed kon zien van zo ver- maar zo veel te weeg had van mijn broer liet me op automatische piloot bewegen. Sluipend omheen de buitenring can de menigte mensen die stilaan begonnen af te druipen van het grote “vuurspecktakel.”
    Alles rondom me heen was even niet belangrijk evenals de brandende geur die stilaan verdween merkte ik niet op, mijn oog viel enkel op de man wiens antwoorden nog niet op tafel gelegd waren.
    Als in slowmotion draaide hij zich op, het zijprofiel kon al niet enkel dan mijn broer zijn en- Bam.Volle vaart knalde ik tegen een brunette aan, welke ik nog net wist op de vangen via haar schouders. Mijn blik loscheurend van de op Tony lijkende man- zodat ik het opstakel in de weg kon aankijken. “Mijn excuses ik-“ Mijn blauwe kijkers vielen op de meid die mijn geliefde Jeep in prak had gereden. De eerst nog verontschuldigende blik op mijn gezicht veranderde algauw in een geïrriteerde gemoedsuitstraling. “Oh jij bent het- “ de dame wiens naam ik niet meer wist was op z’n minst een tikkeltje ‘vriendelijk’ te noemen. Ik had eergisteren op z’n minst een oorvol gehad van de vrouw. “ Ik begin haast te denken dat je met opzet tegen me aan komt knallen.” Ik snoof even, waarna ik besefte dat ik mijn blik op de man had losgelaten, dus ietswat schichtig keek ik terug om- maar helaas ik was hem kwijtgespeeld in de menigte. Godver.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH